tag:blogger.com,1999:blog-12161321499892444102024-03-18T13:18:32.296+02:00ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑΤΟ BLOG ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ, ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ, ΤΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΣΤΕΠΕΣ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΤΗ FATA MORGANA, ΤΟΥΣ ΤΡΟΒΑΔΟΥΡΟΥΣ, ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ MAYA DEREN, ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ WOODSTOCK, ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.comBlogger2792125tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-47298760515057969562024-03-16T12:30:00.002+02:002024-03-16T12:30:17.032+02:00Ένα ανέκδοτο κείμενο του Ντίνου Χριστιανόπουλου για τις διασκευές στα ρεμπέτικα από τον Μάνο Χατζιδάκι <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjefqp_wHk3DEtyLFvKGOogxos5QdXDoxhrSb5nVo14IdXlMldWSpccQLbiguvOpXDNtoUgOvrDqzih-f6_OX4FvIAcw06N3WnXaUqqsANpBAzjoQRyfyGBgkwnTs_o7sjEExsgj1h5-xnUPN1yOM0m7jDnkOIH4Dv5ajrBHKUS-lmypGKLto3jnV1p93B5/s1280/200612175144_%CE%9D-2-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="1280" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjefqp_wHk3DEtyLFvKGOogxos5QdXDoxhrSb5nVo14IdXlMldWSpccQLbiguvOpXDNtoUgOvrDqzih-f6_OX4FvIAcw06N3WnXaUqqsANpBAzjoQRyfyGBgkwnTs_o7sjEExsgj1h5-xnUPN1yOM0m7jDnkOIH4Dv5ajrBHKUS-lmypGKLto3jnV1p93B5/w400-h204/200612175144_%CE%9D-2-1.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><b><i>Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΡΑΣΗ με ημερομηνία 11 Ιουλίου του 1960. Στη στήλη «Ελεύθερο Βήμα» ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε γράψει τη γνώμη του για τις περίφημες διασκευές στα ρεμπέτικα από τον συνθέτη Μάνο Χατζιδάκι. Ο τίτλος έλεγε «Μάνος Χατζηδάκις - Ο ''συμπαθής'' νοθευτής του ρεμπέτικου τραγουδιού» και από κάτω υπήρχε ο υπότιτλος με μεγάλα γράμματα: «''Ρεμπετοποίησε'' το ελαφρό τραγούδι και ''ελαφροποίησε'' το ρεμπέτικο». Το κείμενο δεν υπήρχε στο διαδίκτυο και αναρτάται τώρα για πρώτη φορά. Κρατώ αυτούσια την ορθογραφία της πρώτης δημοσίευσης από το 1960. </i></b></span><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgJVGPabSmQMR_91xqt5zZ2p4hQ1tKZM6X-Gyvcy5tnVD2KEcvmvFAp0qgu4hdE9ToIG9jL1_jo2W7hic3NiLmUv5BQIF8vc0FOSmYbodPiW6_qujbcEap9T4TZRocy8S9V6uivHJnOlEk3b6oIX_GFJA2vMwIKLwd_TKrponlEf_VwfemD9IAVhcagtJv/s600/R-3641253-1658075049-3190.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgJVGPabSmQMR_91xqt5zZ2p4hQ1tKZM6X-Gyvcy5tnVD2KEcvmvFAp0qgu4hdE9ToIG9jL1_jo2W7hic3NiLmUv5BQIF8vc0FOSmYbodPiW6_qujbcEap9T4TZRocy8S9V6uivHJnOlEk3b6oIX_GFJA2vMwIKLwd_TKrponlEf_VwfemD9IAVhcagtJv/w400-h400/R-3641253-1658075049-3190.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Η νέα επιτυχία του Μάνου Χατζηδάκη στο διαγωνισμό ελαφρού τραγουδιού του Ε.Ι.Ρ. και οι δηλώσεις του στον «Ταχυδρόμο» της περασμένης εβδομάδος πως «δεν υπάρχει πια λαϊκό τραγούδι», τον έφεραν και πάλι στο προσκήνιο του ενδιαφέροντος. Όλοι συζητούν γι' αυτόν και τα τραγούδια του και θέλουν να μάθουν ως πιο σημείο όλα αυτά είναι τέχνη ή απάτη. Ας δούμε λοιπόν από πιο κοντά τον άνθρωπο και το έργο του. Τον γνωρίσαμε στην Αθήνα πριν δέκα χρόνια. Ήταν χοντρός κι είχε μεγάλο τουπέ. Είχε δώσει τότε μια διάλεξη για το ρεμπέτικο και βαυκαλίζονταν πώς πρώτος αυτός είχε ανακαλύψει το λαϊκό τραγούδι. Εφ' ω και δε μιλιούνταν απ' το πολύ ύφος.</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKsXWj55VKm9qUr5q9dRJhyphenhyphen91F42HphgsKC8yZ1RYtiqouSr3M0e3Zo4PqzcHa8qyhjpJ5gDUJ8jK33kiwlHRKVJH23fSlPE5PmtCpwoViEr9qvV7Mw3iFYqxHZtgVimODAoRFbczzhYQbqyhRN0T-d8_iHqhpPfKuuBDPMmsB8O58DBK54b9oIejo84_S/s599/R-3047965-1686382089-1072.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="593" data-original-width="599" height="396" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiKsXWj55VKm9qUr5q9dRJhyphenhyphen91F42HphgsKC8yZ1RYtiqouSr3M0e3Zo4PqzcHa8qyhjpJ5gDUJ8jK33kiwlHRKVJH23fSlPE5PmtCpwoViEr9qvV7Mw3iFYqxHZtgVimODAoRFbczzhYQbqyhRN0T-d8_iHqhpPfKuuBDPMmsB8O58DBK54b9oIejo84_S/w400-h396/R-3047965-1686382089-1072.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Φυσικά, δε χρειαζόταν καμιά «ανακάλυψη», μια και το ρεμπέτικο δεν είχε πάψει ποτέ να τραγουδιέται απ' το λαό. Ο Χατζηδάκις όμως ήταν ο πρώτος που επισήμανε την αξία του και έδωσε το σύνθημα για την «αξιοποίηση» του. Έτσι, στάθηκε ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο στη διαφθορά του λαϊκού τραγουδιού. Αμέσως μετά, η μόδα, οι λαϊκές ταβέρνες, η επιθεώρηση και οι κινηματογραφικές αισθηματολογίες το εκμεταλλεύθηκαν κατά κόρο, μέχρι που το μπαστάρδεψαν σε επικίνδυνο βαθμό. Από τότε, η ανέλιξη του Χατζηδάκη υπήρξε ραγδαία. Έγραψε κάμποσες ντουζίνες τραγούδια, δεν έλειψε από κανένα έργο της σκηνής και της οθόνης, έγινε το αμφάν γκατέ της ραδιοφωνίας μας, σχετίστηκε με διεθνείς κοσμικότητες της καλλιτεχνίας και τώρα τά'χει όλα: λεφτά, δόξα, συνεντεύξεις. Δεν ξέρει και τι άλλο να επιθυμήση εκτός από το να τον «ερμηνεύση» η περίφημη Δαλιδά. </b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidnK143QXTS8puOgzw0Mf5O0ZBDx9Zz8lzAVJeR-Yx6VfYHMkDR-aCqe8WbtjoqtdvHr18A1IWSP6iTwKykym6ii4REiJqzItT_9E-9x6GAhZAIo3za9IwUjKuI4IOu3118cAYgZYNn8oEtm6BWdhQ04qCMZnUKutE1Bkyvj7lHuCzTTKjF5zaBICFdDxv/s599/R-3047965-1686382088-5887.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="588" data-original-width="599" height="393" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidnK143QXTS8puOgzw0Mf5O0ZBDx9Zz8lzAVJeR-Yx6VfYHMkDR-aCqe8WbtjoqtdvHr18A1IWSP6iTwKykym6ii4REiJqzItT_9E-9x6GAhZAIo3za9IwUjKuI4IOu3118cAYgZYNn8oEtm6BWdhQ04qCMZnUKutE1Bkyvj7lHuCzTTKjF5zaBICFdDxv/w400-h393/R-3047965-1686382088-5887.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Όμως, ας δούμε από πιο κοντά τα πράγματα. Άξιζε αλήθεια τόσος θόρυβος και τόση φήμη; Τα τραγούδια του είναι πράγματι ωραία και πρωτότυπα; Οι συνθέσεις του τιμούν πράγματι τη σύγχρονη μουσική; Ο Μάνος Χατζηδάκις ξεκίνησε από θαυμαστής του ρεμπέτικου. Ήταν αρκετά έξυπνος για να καταλάβη πως η ζωντανή παράδοση δε ζούσε πια στα δημοτικά τραγούδια αλλά στην καταφρονεμένη μουσική του λιμανιού και της ταβέρνας. Το αποτέλεσμα ήταν να γοητευτή και επηρεαστή αφάνταστα από το ρεμπέτικο. Ταυτόχρονα, η φιλοδοξία του υπήρξε να ντεμπουτάρη ως συνθέτης συμφωνικής μουσικής. Και, πράγματι, το πρώτο του έργο είναι ένα μικρό συμφωνικό κομμάτι για κάποια αχιβάδα γεμάτο συμπιλήματα ρεμπέτικων μοτίβων, που αν και γενικά άρεσε, δεν μπόρεσε εντούτοις να καθιερώση τον Χατζηδάκι ως σοβαρό συμφωνικό συνθέτη.</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrtvU3SL8usNHL5lb-YlGxgFZhwahuKJLKxEsq97ytH9EUiptYaFwUl_4k4qR0yXdWCAe_EE3LJVOzEAbZqYG7En3yfOpMmYRXb2QxZU6wPYgvG7bhtkL2rdjdILyZqfc3w7DfqRsMG_qmZ8cTyWPNWGcq1GGF0EJIm20ca0OHa7tHu-70kyP_SQE4guNk/s600/R-2660548-1427829097-5895.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="600" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrtvU3SL8usNHL5lb-YlGxgFZhwahuKJLKxEsq97ytH9EUiptYaFwUl_4k4qR0yXdWCAe_EE3LJVOzEAbZqYG7En3yfOpMmYRXb2QxZU6wPYgvG7bhtkL2rdjdILyZqfc3w7DfqRsMG_qmZ8cTyWPNWGcq1GGF0EJIm20ca0OHa7tHu-70kyP_SQE4guNk/w400-h400/R-2660548-1427829097-5895.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Τότε το γύρισε στο χορόδραμα κι έγραψε τις «έξη λαϊκές ζωγραφιές» που χάλασαν κόσμο. Το αποτέλεσμα ήταν να αναλάβη αμέσως τη μουσική διεύθυνση του Χοροδράματος της Ραλλούς Μάνου. Αλλά τι ήταν αυτές οι έξη λαϊκές ζωγραφιές για τις οποίες τόσο κόπτεται ο Χατζηδάκις; Απλούστατα: Έξη αυτούσια τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη, τα οποία με πολλή τέχνη, ο Μάνος Χατζηδάκις μετέφερε στο πιάνο. Γνωρίζοντας πόσο τραχύ όργανο είναι το μπουζούκι για τα αυτιά των καλλιεργημένων δεσποινίδων του καλού κόσμου, χρησιμοποίησε τη γλυκερή υγρότητα του πιάνου για να τα αποδόση, μετατρέποντας τα ωραιότατα αυτά τραγούδια σ' ένα σύνολο μουσικού γλυκασμού. Αφ' ενός λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι «έκλεψε» τον Τσιτσάνη και αφ' ετέρου ότι παραποίησε τη σκληρή υφή του ρεμπέτικου σε γλυκερή. Ύστερα απ' αυτές τις επιτυχίες ο Χατζηδάκις το έριξε στο ελαφρό τραγούδι.</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvpjDrSwUuP-DegbX2IRFt52hEDcGv9sRivK-JWvazwEQ3i5D7D_eDucMH6evSAiwxXq2LOIQeNugDmUNAFQjFetb0gpUsKaGLHLzfSCShEXLM-i0C5AGIjq6bPmQaqSnbwV7XpQ6aFr52Er8qHfQKHMws5XVvb3AWysz6I4F4t_l1zZu14r4zahfgzzvS/s600/R-8546136-1572173896-3067.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="597" data-original-width="600" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvpjDrSwUuP-DegbX2IRFt52hEDcGv9sRivK-JWvazwEQ3i5D7D_eDucMH6evSAiwxXq2LOIQeNugDmUNAFQjFetb0gpUsKaGLHLzfSCShEXLM-i0C5AGIjq6bPmQaqSnbwV7XpQ6aFr52Er8qHfQKHMws5XVvb3AWysz6I4F4t_l1zZu14r4zahfgzzvS/w400-h398/R-8546136-1572173896-3067.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Μάλιστα, μπορούμε να πούμε πώς όσο πάχαινε, τόσο «ελάφραινε». Τα τραγούδια του αυτά που όλα σχεδόν είναι συμπαθητικά και γοητευτικά, μπορούμε να τα χωρίσουμε σε τρεις κατηγορίες: 1) Τις απομιμήσεις ρεμπέτικων. 2) Τα λαϊκο - ελαφρά με επίδοση ρεμπέτικου και 3) Τα λαϊκο - ελαφρά με κάποια τάση γαλλικού μοντερνισμού. Στην 1η κατηγορία μπορούμε να εντάξουμε τραγούδια της «Στέλλας». Δίνουν την εντύπωση πως γράφτηκαν από μαθητή του Τσιτσάνη, πως είναι πηγαία και αυθεντικά ρεμπέτικα και πως κατά βάθος παραμένουν πριμιτίφ. Πέρα από το γεγονός ότι είναι ωραία, πρέπει να σημειώσουμε ότι είναι απομιμήσεις: Ο συνθέτης του ρεμπέτικου τραγουδιού βγαίνει κατ' ευθείαν μέσα από την καρδιά του λαού. Ο συνθέτης τύπου Χατζηδάκι απλώς «ανακαλύπτει» και τρυγάει. Γι' αυτό και δε μπόρεσε ή δε θέλησε να συνεχίση αυτή τη γραμμή, διότι η έλλειψη πηγαιότητος οδηγεί στην εξάντληση.</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRmid_erABqacSE2XVN2bi3RZClpn3u58XzKKmUU-wHLHPnFtcDKoM9Df0gbqOc6QA5gMrwPFZmsaCYriCmKbE3A_xqc1Caw7HqHPFXiYWteyxLUzVLG3YFihXNmmUkz2tSU8u14pL7rriEiuPvfDV_L6Fj40ECl9AHeVffNJ9K5FScw0cevd2r0s7ibUt/s600/R-6051723-1409827624-8992.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="600" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRmid_erABqacSE2XVN2bi3RZClpn3u58XzKKmUU-wHLHPnFtcDKoM9Df0gbqOc6QA5gMrwPFZmsaCYriCmKbE3A_xqc1Caw7HqHPFXiYWteyxLUzVLG3YFihXNmmUkz2tSU8u14pL7rriEiuPvfDV_L6Fj40ECl9AHeVffNJ9K5FScw0cevd2r0s7ibUt/w400-h300/R-6051723-1409827624-8992.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν τα τραγούδια της σειράς «Γαρύφαλλο στ' αυτί». Αυτά είναι πιο προσωπικά δημιουργήματα, με λαϊκό χαρακτήρα και αφομοιωμένες τις επιδράσεις. Θυμίζουν την καταγωγή τους, αλλά είναι γνήσια. Δεν έχουν νοθεία, ούτε παραποίηση. Δεν ερωτοτροπούν ακόμη πολύ με το ελαφρό τραγούδι, παρόλο που όλο και πιο πολύ προς αυτά τείνουν. Κατά τη γνώμη μας, αυτά τα τραγούδια του έχουν καθιερώσει στην κοινή συνείδηση και σ' αυτά θα'πρεπε να στηρίζεται πιο πολύ. Αλλά ο λαϊκός χαρακτήρας ενός τραγουδιού δε μπορεί να βασίζεται μέσα στη λαϊκή καταγωγή του συνθέτη του. Από τη στιγμή που ο Χατζηδάκις έγινε πολύ κοσμικός, απαρνήθηκε την καταγωγή του, σχεδόν «μπούχτισε» την Ελλάδα και «λαχτάρησε» λίγο Γαλλία. </b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG7vmEvTCeEkLj1xb7kwMhL9K9PrJaUN2EogjE4959oP_rQgSO6_fHX-NW-zfu5ja0s7Rt1UrivbFO7lZw9hXt30sVxj1fSwhi4IXvNK1501-Nb1pKldah7vCZ2mHXr_msVtKaAplC04YwftZMDSSNvd6_M3YLXNI2UW5QTQhu4BkN2KEm-9J210KQJeoC/s599/R-3284286-1425235269-7789.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="417" data-original-width="599" height="279" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG7vmEvTCeEkLj1xb7kwMhL9K9PrJaUN2EogjE4959oP_rQgSO6_fHX-NW-zfu5ja0s7Rt1UrivbFO7lZw9hXt30sVxj1fSwhi4IXvNK1501-Nb1pKldah7vCZ2mHXr_msVtKaAplC04YwftZMDSSNvd6_M3YLXNI2UW5QTQhu4BkN2KEm-9J210KQJeoC/w400-h279/R-3284286-1425235269-7789.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Έτσι, η τρίτη περίοδος, η πρόσφατη, θα μπορούσε να ονομασθή «περίοδος Ντασσέν». Τώρα γράφει τραγούδια με έντονες λαϊκές αναμνήσεις, αλλά και με μια υφή που θυμίζει κατευθείαν γαλλικό τραγούδι. Ο φορμαλισμός του αντιμάχεται τη λαϊκή καρδιά και προχωρεί σε αισθητικές αναζητήσεις που όσο κι αν αρέσουν παραμένουν πάντα υπό συζήτησιν. Τέτοια τραγούδια είναι το «ένα - δύο και τρία και τέσσερα παιδιά» και τα όμοια του. Δεν υπάρχει λοιπόν αμφιβολία ότι ο Χατζηδάκις θα καταχτήση και το Παρίσι. </b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHcj9yzTQt7ALnSt2PvPVfh9B6-BEEVP9gFHjquZAuc7yjd-CfBaQ5EDofIwkUn16PNbW09YJJ2RVuKC1ib4ynFuoYMLkYQgEbmKN36if0jiT9TT9_UTFCfTS8EsJV5zvRuLdF2pJdamK0Uy4R6KCXYCkdhO44ina6Gt-NVhq35O47BE53MrFRb93BCmha/s600/R-3284286-1425235270-8621.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="414" data-original-width="600" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHcj9yzTQt7ALnSt2PvPVfh9B6-BEEVP9gFHjquZAuc7yjd-CfBaQ5EDofIwkUn16PNbW09YJJ2RVuKC1ib4ynFuoYMLkYQgEbmKN36if0jiT9TT9_UTFCfTS8EsJV5zvRuLdF2pJdamK0Uy4R6KCXYCkdhO44ina6Gt-NVhq35O47BE53MrFRb93BCmha/w400-h276/R-3284286-1425235270-8621.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>(...) Αλλά, κύριε Χατζηδάκι, αφήστε αυτό το αυτάρεσκο ύφος των απόψεών σας και μη βαυκαλίζεστε με αυταπάτες: όσο κι αν σας αγαπά το ραδιόφωνο και η εύκολη προσέγγιση σας αποτελεί δήθεν δύσκολο γούστο της καλλιτεχνικής σας ζωής. Κάψατε πια την επαφή με την Ελλάδα και το λαό της, οι απόπειρες σας κατάντησαν αισθητικές και τίποτε άλλο. Όταν όμως τα δανεισμένα βερνίκια αποχρωματιστούν από μόδες και επικαιρότητες, τότε θα μοιάζετε ότι έχετε και τόσο ύφος που βγήκε με ρεμπέτικες πατερίτσες. </b></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ </b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4IdbvGM0ZRbmwhRToeB-Vl0K_QmwuWMOA9glz0Rb92MCHojnh7KpyT9wtRq7wBl4vKK4eDOSqBr_JekHp_ft8MCY750iJbf2U_i8bqF2LO4FIXydT-vctGdVAZnjvscUy264TatJhy9TNVsmlnVbVfjU3tpDhCEuLDURqV-2mQj6fAIERtcOxSqwf78gq/s1000/ArisDinos1_200819_035818.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="669" data-original-width="1000" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4IdbvGM0ZRbmwhRToeB-Vl0K_QmwuWMOA9glz0Rb92MCHojnh7KpyT9wtRq7wBl4vKK4eDOSqBr_JekHp_ft8MCY750iJbf2U_i8bqF2LO4FIXydT-vctGdVAZnjvscUy264TatJhy9TNVsmlnVbVfjU3tpDhCEuLDURqV-2mQj6fAIERtcOxSqwf78gq/w400-h268/ArisDinos1_200819_035818.jpg" width="400" /></a></span></div><b style="font-size: large;"><i>* Αντίτυπο του φύλλου της εφημερίδας ΔΡΑΣΗ με το κείμενο του Ντίνου Χριστιανόπουλου περί - κατά Μάνο Χατζιδάκι - ρεμπέτικου, φυλάσσεται στο αρχείο του δημοσιογράφου και συγγραφέα Νίκου Γκροσδάνη. Το ανακάλυψα το πρωί της Πέμπτης 14 Μαρτίου 2024 σε ένα πέρασμα μου από το σπίτι του για τις ανάγκες μίας συνέντευξης που μου παραχώρησε. </i></b><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-45940618584296301852024-03-09T13:44:00.002+02:002024-03-09T13:48:14.973+02:00R.I.P. Καλή Καλό (1926 - 2024): Η συνέντευξη της ζωής της μέσα από μία αφήγηση - ποταμός της ίδιας <p><span face=""Fedra Sans", sans-serif" style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTBCg639mFXyb4GAbkVJvAm7hIc1lx4RsdlTlAkvLDqUkj83BRt57U0Kdhd1dL4otJxi96taTcknu4NZFnrWDAJjIl6wwCQ7SQSxPmUXI6xuT_BLY5FzbdR_S4mPQEEhahJEGjlvGLRarnusTbu_8XKfeKPcXl6_LgGdB7qJSnWCKQuI0rHbXzuJbnuBh6/s1080/352802027_6229215080531847_8517533419366236612_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1080" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTBCg639mFXyb4GAbkVJvAm7hIc1lx4RsdlTlAkvLDqUkj83BRt57U0Kdhd1dL4otJxi96taTcknu4NZFnrWDAJjIl6wwCQ7SQSxPmUXI6xuT_BLY5FzbdR_S4mPQEEhahJEGjlvGLRarnusTbu_8XKfeKPcXl6_LgGdB7qJSnWCKQuI0rHbXzuJbnuBh6/w400-h266/352802027_6229215080531847_8517533419366236612_n.jpg" width="400" /></a></span></div><b style="background-color: black; color: #ffa400; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;">Κυρία Καλό, έχω απέναντί μου τη ζωντανή ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Καλύτερα κάντε εσείς την έναρξη στην κουβέντα μας.</b><p></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">(σ.σ. μου δείχνει τον τοίχο με τα πολλά κάδρα) Όλα αυτά που βλέπετε είναι το καθένα και μία ιστορία. Εκεί, ας πούμε, είμαι δυόμισι ετών στα χέρια της μαμάς μου, όταν με πήρε η Κοτοπούλη και μ' έβγαλε στη «Δασκαλίτσα» του Νικοντέμι. Η Κοτοπούλη, δηλαδή, με έβγαλε στη σκηνή, διότι εγώ γεννήθηκα μες στο θέατρό της.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Κι αυτό πώς έγινε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: white; font-size: large;"><b>Ο μπαμπάς μου ήταν ο Δαμβέργης, της γνωστής οικογένειας των φαρμακοβιομηχάνων, άλλη κατάσταση. Η μαμά μου ήταν ο αλητάμπουρας της οικογένειας, ηθοποιά! Το 'χε σκάσει από το σπίτι για ν' ακολουθήσει τον θίασο της Κοτοπούλη, έγκυος σε μένα και με φοβερούς πόνους, αφού φόραγε τα κρινολίνα. Ο Χέλμης με την Κοτοπούλη την κουβάλησαν για να πάει να ξεγεννήσει. Στην ουσία, λοιπόν, γεννήθηκα μες στο θέατρο. Πώς να ξέφευγα;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πείτε μου όμως πώς σας έβγαλε στη σκηνή η Κοτοπούλη.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Χρειαζόταν ένα μωρό για να παίξει στη «Δασκαλίτσα» και ποιο άλλο μωρό να έπαιρνε, που εγώ τριγύρναγα μες στα πόδια της; Αμέσως μετά με πήρε ο Βασίλης Λογοθετίδης. Τότε έγραφε ο Μελάς για τον θίασο Μουσούρη, ο οποίος Μουσούρης ήταν παντρεμένος με την Αλίκη, την κόρη της Κυβέλης, που μετά παντρεύτηκε τον Νορ στην Αμερική κι έγινε η Αλίκη Νορ. Ιουλιανού γωνία, είχαν ανεβάσει στο καλοκαιρινό θέατρο ένα έργο που δεν πήγαινε καλά. Έπαιζε η μητέρα μου στο έργο αυτό κι εγώ πάλι πηγαινοερχόμουν στα παρασκήνια, κοριτσάκι μικρό. Έχοντας πάθει οικονομική ζημιά, ο Μουσούρης φώναξε τον Σπύρο Μελά μπας κι έγραφε τάκα-τάκα ένα νέο έργο για να «πιάσει». Πραγματικά, ήρθε ο Μελάς κι έγραψε το «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται». Εγώ πήγαινα και τον τράβαγα, «θείο, θείο, γράψε και για μένα ρόλο», κι αυτός μου 'δινε κλοτσιά, «φύγε από δω, ρε σπερδούκλι». Ε, μία-δύο, έρχεται σε μια δύσκολη πλοκή το έργο, όπου κάποιος έπρεπε να μαρτυρήσει στον Λογοθετίδη ότι τον γιο του τον απατάει η γυναίκα του. Ποιος να του το 'λεγε μέσα από το σπίτι; Γυρίζει και μου λέει ο Μελάς: «Ε ρε, σπερδούκλι, σου βρήκα ρόλο»! Και τι ρόλος! Εμφανίστηκα σε δύο πράξεις κι έγινε ο χαμός!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Τι άνθρωπος ήταν ο Λογοθετίδης;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πρώτα απ' όλα, ο άνθρωπος ήταν επαγγελματίας! Ως συνάδελφος ήταν ευγενέστατος επίσης. Αργότερα, έχοντας πάντα επαφές με ανθρώπους της πρόζας, γνώρισα και την Ίλυα Λιβυκού και γίναμε πολύ φίλες, ασχέτως της διαφοράς ηλικίας. Το ίδιο και με τη Σμάρω Στεφανίδου, ήμασταν πολύ φίλες. Ο Λογοθετίδης ήταν συνεπής με τις υποχρεώσεις του και πάντα το team του, αυτοί οι πέντε άνθρωποι που έπαιρνε, είχαν σίγουρη δουλειά.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Συμφωνείτε με αυτό που λέγεται ότι επρόκειτο για τον μεγαλύτερο Έλληνα ηθοποιό;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, δεν το νομίζω. Μεγάλος ήταν, διότι δούλευε πάρα πολύ τη μούτα του, τις εκφράσεις του. Είναι μεγάλη υπόθεση να δουλεύεις τη μούτα σου και αυτό δεν το έχουν πολλοί Έλληνες πρωταγωνιστές. Θυμάμαι ότι κάποτε έκατσα στο Λονδίνο δεκαπέντε μέρες επιπλέον για να δω τον Άλεκ Γκίνες στην «Έξοδο» του Ιονέσκο. Μόνος του επί σκηνής για δύο ώρες σχεδόν, έβγαινε 40 χρονών, και χωρίς ν' αλλάξει κοστούμι ή μακιγιάζ, παρά μόνο με τους φωτισμούς και τις εκφράσεις του, γινόταν 80. Αυτό είχε και ο Λογοθετίδης! Είχα την τύχη, όμως, επειδή τότε τα έργα δεν κρατούσαν πολύ, να παίξω στη δεύτερη σεζόν του «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» με τον Χριστόφορο Νέζερ. Καταλάβατε γιατί δεν μπορώ να πω ποιος ήταν ο μεγαλύτερος Έλληνας ηθοποιός;</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πήγατε στην κηδεία του Λογοθετίδη; Ήταν πάνδημη, απ' όσο διαβάζουμε.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, δεν πάω ποτέ σε κηδείες! Να σου πω ένα μυστικό, Αντώνη μου; Απ' τον καιρό που έχασα το παιδί μου, το παλικάρι μου, δεν πάω ούτε σε κηδείες, ούτε σε νοσοκομεία, ούτε πουθενά. Κατ' εξαίρεσιν πήγα σε μία κηδεία, της Ναυσικάς, της γυναίκας του πολύ φίλου μου, του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Μου είχε τηλεφωνήσει αποβραδίς: «Αύριο κηδεύουμε τη Ναυσικά στο Πρώτο, σε παρακαλώ, Καλή, έλα». Όμως δεν ακολούθησα πουθενά μετά.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: white; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsrjGa1_-9DT0WfoD9FmuwvridZbrb5_9C9QRaSjQv-XTbAG_uWieXu6-D6SFq-FPcEb2-xxjZoQAgiYJ6cItkL7pYH5glnkX2373HwE6a3CbKoky_Dc3NphCX8WITjOIm0U-zLPbjP1b0dOMTd3JXuMPPiIaSqtPiPjTu-dw0OJZcyXrGyb7vvYEqMLs9/s700/1935.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="538" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsrjGa1_-9DT0WfoD9FmuwvridZbrb5_9C9QRaSjQv-XTbAG_uWieXu6-D6SFq-FPcEb2-xxjZoQAgiYJ6cItkL7pYH5glnkX2373HwE6a3CbKoky_Dc3NphCX8WITjOIm0U-zLPbjP1b0dOMTd3JXuMPPiIaSqtPiPjTu-dw0OJZcyXrGyb7vvYEqMLs9/w308-h400/1935.jpg" width="308" /></a></span></div><b style="background-color: black; color: #ffa400; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;">Κάπου μετά τον Λογοθετίδη βγαίνετε ως παιδί-θαύμα στη Μάντρα του Αττίκ. Δεν το περίμενα ότι θα συνομιλούσα με άνθρωπο που είχε γνωρίσει τον Αττίκ, το ομολογώ!</b><p></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ο Αττίκ με βάφτισε Καλή Καλό, επειδή με λένε Καλλιόπη. Το επίθετό μου, το Δαμβέργη, «βρομάει φαρμακείο» έλεγε και μου πρότεινε να κρατήσουμε το Καλό, από το Καλοχριστιανάκη, το επίθετο της μητέρας μου. «Θα σε έχουν όλοι» μου έλεγε ο Αττίκ. «Άλλος με το "καλημέρα", άλλος με το "καλό ταξίδι"». Δεν θα ξεχάσω την τσιγκουνιά που είχε ως άνθρωπος. Με πέθανε στην πείνα ο Αττίκ (γέλια). Με πήγαινε η μαμά μου τα μεσημέρια στο σπίτι του για να μου μάθει τα τραγούδια. Είχε τη γυναίκα του άρρωστη από μια δηλητηρίαση που είχε πάθει και η Κομποστέλλα, η ψυχοκόρη του, γύρναγε με έναν δίσκο με μεζέδες. Έπαιρνα εγώ τη μία, δεύτερη δεν είχε... «Δεν θέλει άλλο η μικρή» πεταγόταν ο Αττίκ κι η Κομποστέλλα έφευγε με τον δίσκο. Μετά, στη Μάντρα, έκανα σκηνή, ήμουν φαγούδικο παιδί απ' το σπίτι μου. Τους έλεγα: «Ή με πάτε στην ταβέρνα να φάω ή δεν θα βγω να τραγουδήσω»!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Θράσος όμως που το είχατε!</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ε, μα, εγώ ήμουν έξι-εφτά ετών παιδί κι αυτός ήταν εξήντα ετών άνθρωπος! Έλεγα στη Μάντρα το «Φαληράκι» και μου 'χε γράψει το «Κατινιώ». Κι ένα ποίημα έλεγα, που το δάκρυ έτρεχε κορόμηλο.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ήταν τόσο ευαίσθητος άνθρωπος ο Αττίκ, όσο λέγανε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Δεν το νομίζω. Μάλλον σκληρός άνθρωπος ήταν. Πιστεύω πως επειδή τότε είχε δίπλα του τη Δανάη, τον Τραϊφόρο, τη Μένδρη και τον Λάσκο πρέπει να ήταν συνεπής απέναντί τους, να ήταν εντάξει άτομο δηλαδή. Ήμουν πολύ μικρή για να μπορώ να κρίνω τον Αττίκ σήμερα. Εμένα μόνο το φαΐ με ένοιαζε τότε (γέλια).</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Φαντάζομαι όμως πως στα χρόνια που ακολούθησαν θα συνειδητοποιήσατε το μέγεθός του.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ε, πώς, είχε αξία μεγάλη! Άφησε συγκλονιστικά τραγούδια, το «Ζητάτε να σας πω», το «Οργανάκι» ‒ ήταν σπουδαίος ο Αττίκ! </b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Το οικογενειακό σας background ήταν αριστερό;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Κοίτα να δεις, από τον πατέρα ήμασταν μεγαλοαστική οικογένεια. Δεν το επιδιώκω, αλλά το DNA μου κρατάει πολλά από κει: στην κουζίνα πιάνω τον εαυτό μου να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι, ενώ θα μπορούσα να φάω με το χέρι. Η μητέρα μου ήταν ωραίος τύπος, άλλος απ' αυτόν του πατέρα μου. Ήταν η θεατρίνα της εποχής εκείνης, με όλα τα κουσούρια των ηθοποιών: ξενύχταγε, έπαιζε χαρτιά, ξημερωνόταν...</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: white; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnzNj-37mXpRxRUd5bu-3f6yP8V1XEECdRLlGtRohLiYR1ta4HgUMqaXNC2-pmZ61TSu8sYIt5BT3-HcA7jh2xNz4O6hU3qRRoIk9ommspW9T1et5a9cHQpaNQBWi7B-N8QM5C5QrjT6Ai2smmPdM29Z9s9-62InXsGamRFllOYuz1cyf1iijtr286Irt/s700/kalo19_1.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="497" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnzNj-37mXpRxRUd5bu-3f6yP8V1XEECdRLlGtRohLiYR1ta4HgUMqaXNC2-pmZ61TSu8sYIt5BT3-HcA7jh2xNz4O6hU3qRRoIk9ommspW9T1et5a9cHQpaNQBWi7B-N8QM5C5QrjT6Ai2smmPdM29Z9s9-62InXsGamRFllOYuz1cyf1iijtr286Irt/w284-h400/kalo19_1.webp" width="284" /></a></span></div><b style="background-color: black; color: #ffa400; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;">Τα πήγαιναν καλά όμως με τον μπαμπά σας.</b><p></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Μέχρι ενός σημείου. Στα δέκα χρόνια πάνω τη χώρισε, δεν την άντεξε (γέλια).</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Τη γουστάρατε, βλέπω, τη ζωή της μαμάς!</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Τώρα κάνω αυτοκριτική γιατί της φερόμουν κάπως σκληρά, ακριβώς λόγω του τρόπου ζωής που είχε. Ήμουν με 15 άτομα οικογένεια, τη μαμά μου, τον άντρα μου, την πεθερά μου, την κόρη μου, υπηρέτριες, φίλους, κόσμο και κοσμάκη. Ξέρεις τι είναι να βλέπεις τα πιάτα να λιγοστεύουν σιγά-σιγά απ' το τραπέζι; Από κει που 'ναι, δηλαδή, 25, βρίσκονται 20, μετά 15, μετά 10, μετά 6, μετά 3, μετά 2 και μετά...</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Καταλήγεις μόνος.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ακριβώς. Και γι' αυτό σκέφτομαι τη μητέρα που έπαιζε χαρτιά. Έφυγε νέα με τα τωρινά δεδομένα, 82 ετών. Μου λείπει τρομερά, αφού έχασα δύο στυλοβάτες της ζωής μου. Τη μαμά μου και το παιδί μου.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πείτε μου για την εμπλοκή σας με την Αριστερά.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Η μητέρα μου, επειδή ήταν κόρη του στρατηγού Καλοχριστιανάκη, το δεξί χέρι του Βενιζέλου, όλοι κοκορεύονταν. Εγώ, πάλι, έλεγα «ο παππούς ο χωροφύλακας» κι εκεί τσαντίζονταν οι άλλοι και μένα δεν με ένοιαζε καθόλου! Έχω 22 πρώτα ξαδέρφια, αλλά μόνο με 5-6 απ' αυτά τα 'χουμε καλά. Η μητέρα μου, λοιπόν, είχε συνδεθεί πολύ με τον αριστερό κύκλο του θεάτρου. Ο δημοσιογραφικός κόσμος τότε δεν ήταν σαν σήμερα. Καμία σχέση, οι άνθρωποι ήταν κομμουνιστές διανοούμενοι. Είχαν παιδεία και προσωπικότητα, ο Κοκκινάκης, ο Νίτσος. Όλοι αυτοί μετά τις παραστάσεις πήγαιναν στον «Μεγαλέξανδρο» στην Ομόνοια που έφτιαχνε πατσά. Συγγραφείς, ηθοποιοί, πολιτικοί και ποιητές συναντιόντουσαν εκεί μέχρι τα ξημερώματα και συζητούσαν. Η ωραία Αθήνα, που λέω εγώ! Θα σας πω ένα περιστατικό: στην κηδεία του Βενιζέλου, θα πέρναγε η σορός του από την Πατησίων, μπροστά απ' το σπίτι μας. Επειδή η μητέρα μου έπαιζε τότε σε ένα έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη την είχε παρακαλέσει αυτός ο μεγάλος μαέστρος να έρθει στο μπαλκόνι μας να παρακολουθήσει την εκδήλωση. Άργησε να έρθει και κατέβηκε κάτω η μητέρα μου να τον υποδεχτεί, αλλά οι αστυνομικοί είχαν κλείσει τον δρόμο και δεν του επέτρεπαν να περάσει. Αρχίζει τον καβγά η μητέρα μου και την πιάνουν να την πάνε φυλακή. Με θυμάμαι να έχω αγκαλιάσει τα πόδια των αξιωματικών και να τους φωνάζω: «Μη μου πάρετε τη μανούλα μου»! Είχε χωρίσει εν τω μεταξύ με τον μπαμπά μου και ζούσα μαζί της και με την νταντά μου. Την πιάσανε, λοιπόν, και πήγε σύσσωμο το θέατρο στο τμήμα, με επικεφαλής τον Σακελλαρίδη, για να τη γλιτώσουν.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Θέλετε να μου πείτε δηλαδή πως από παιδί βιώσατε την καταστολή της κρατικής εξουσίας.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Έτσι όπως το λες! Αργότερα, επειδή η μητέρα μου ήταν Χανιώτισσα και συμμαθήτρια του Μανιαδάκη του υπουργού, μόλις έπιαναν έναν αριστερό, έτρεχε κατευθείαν σ' αυτόν. «Να τον βγάλεις» του έλεγε. Ξέρεις πόσες φορές είχε τρέξει για τον Πολ Νορ; Με έστελνε εμένα στην Ασφάλεια με κάτι τσίγκινα σκεύη, τα τάπερ της εποχής, κι έτσι του πήγαινα φαΐ. Στα δε χρόνια της Κατοχής που ακολούθησαν έγινα Αετόπουλο. Το '40-'41 μου έβαζαν στα καλτσάκια μου προκηρύξεις κι έτρεχα να τις μοιράσω στα σπίτια. Στα 15 μου ήξερα να δουλεύω πολύγραφο με μελάνι! Μέσα σε όλα αυτά είχα και τα προσωπικά μου: με έκλεψε ο άντρας μου, Κρητικός κι αυτός γεννημένος στην Αθήνα, αφού δεν ενέκρινε η μητέρα μου τον γάμο μας, επειδή ήμουν ανήλικη. Εκ των υστέρων είχε δίκιο η μητέρα μου: στα 15 εγώ, στα 20 εκείνος, τι μέλλον θα είχαμε; Πλούσιο παιδί, βέβαια, μεγαλοκτηματίας! Με απήγαγε και με πήγε σε μια θεία του στη Νέα Σμύρνη για να μη με βρει η μητέρα μου μέχρι να βγουν οι άδειες, που ούτως ή άλλως δεν θα έβγαιναν χωρίς τη συναίνεση των γονιών. Ο άντρας μου βρήκε τον πατέρα μου στο Φάληρο όπου ζούσε και πήγαν μαζί στο Ληξιαρχείο, όπου τελικά υπέγραψε ο μπαμπάς μου για τον γάμο. Με τη μητέρα μου ξαναμιλήσαμε ύστερα από δύο χρόνια! Ο άντρας μου, όμως, όντας Κρητικός, είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, στο αντάρτικο της πόλης. Οπότε, μη συζητάς, καταλαβαίνεις, Κατοχή, ΕΛΑΣ, μέσα κει κι εγώ. Θέλω να τονιστεί ότι εγώ είμαι κομμουνίστρια του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ! Να μη με λένε αριστερή, δεν είμαι αριστερή, διότι έχουν ξεφτιλίσει την έννοια αριστερά και απ' τον καιρό που έφυγαν ο Φλωράκης και ο Κύρκος τελείωσε η αριστερά στην Ελλάδα! Ξεπουλήθηκε από την άγνοια του Αλέκου του Αλαβάνου!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Με εντυπωσιάζει πόσο μέσα είστε στα πράγματα που σας αφορούν.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"></p><figure class="article__media article__media--caption" style="box-sizing: border-box; clear: both; letter-spacing: 0.36px; line-height: 0; margin: 25px -150px; padding: 0px;"><span class="article__media-image" style="box-sizing: border-box; display: block; margin: 0px; padding: 0px; position: relative;"></span></figure><p></p><p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; orphans: 2; padding: 0px; text-align: left; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-break: break-word; word-spacing: 0px;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Μα, στο τελευταίο συνέδριο του Συνασπισμού μάς είχε καλέσει ο Αλαβάνος μαζί με τον Λυκούργο Καλλέργη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας για να μας παρουσιάσει το παιδί-θαύμα, το νέο αστέρι της πολιτικής. Κοιταχτήκαμε με τον Καλλέργη ‒καλή του ώρα‒ και μου είπε: «Τι είναι αυτό;». «Το αυγό του φιδιού» του απαντάω! «Αυτός», του λέω, «Λυκούργο μου, θα φάει τον Συνασπισμό και όλους μας μαζί». «Ναι», μου απαντάει, «ρε, Καλή, έτσι τον κόβω κι εγώ». Κι όταν μας ξεπροβόδιζε ο Αλέκος, αφού πριν έτρεχε να μας συστήσει το Τσιπράκι, τον πιάνω ιδιαιτέρως και του λέω: «Αλέκο, εσύ μπορεί να γαρνίρισες ωραία την πιατέλα, αλλά έχε υπ' όψιν ότι αυτός θα καταστρέψει και σένα και τον Συνασπισμό». «Έλα, μωρέ Καλή, υπερβολές» μου κάνει! Ε, πριν από δύο χρόνια βγήκε ο Αλαβάνος και ζήτησε συγγνώμη! Κι έρχομαι εγώ τώρα και υπογραμμίζω: «Δυστυχώς, Αλέκο μου, πολύ αργά για συγγνώμη τώρα πια!». Γι' αυτό σου λέω, έτσι που το «αριστερός» θεωρείται ύβρις, μη με βρίζεις, δηλώνω κομμουνίστρια! Όλοι αυτοί οι παλιοί σύντροφοι έγιναν υπουργοί και είναι ντροπή τους να παίρνουν αποφάσεις για ανθρώπους που έχουν προσφέρει. Πηγαίνω 22 Δεκεμβρίου να εισπράξω τα 720 ευρώ της τιμητικής σύνταξης, ύστερα από τόσα χρόνια παρουσίας μου στα καλλιτεχνικά δρώμενα, και βγαίνει ένας ευτυχισμένος κύριος Κατρούγκαλος και μου κόβει μαχαίρι τα 500. Όπως τ' ακούς. «Δεν θα πάρετε 720, κυρία Καλό», μου λένε, «αλλά 220 ευρώ»! Αυτό το πεντακοσάρικο που μου κόψανε ήταν σαν να μου κόψανε το γόνατο από το πονεμένο πόδι μου. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που δεν πήγα για θαλάσσια μπάνια. Ένα σου λέω και είμαι Κρητικιά και θα πιάσει: τους εύχομαι, γιατί τους βλέπω μαυρισμένους και καλοπερασάκηδες στις διακοπές τους εις βάρος όλων μας, να κουτσαίνουν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους και να παθαίνουν τα χειρότερα!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ας μην αναλώνεστε σε κατάρες, σας κατανοώ, ωστόσο στη συνέντευξη αυτή με ενδιαφέρει περισσότερο το ιστορικό κομμάτι. Μιλήστε μου τώρα για τη γνωριμία και τη φιλία σας με τον Γιάννη Ρίτσο.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Το '39 και πιο πριν, το '36, η πλατεία Βάθη ήταν η «συνοικία των αγγέλων», κυριολεκτικά όμως: Βεάκης, Τερζάκης, Γιαννίδης, Αυλωνίτης, Σταυρίδης, όλοι οι μεγάλοι εκεί έμεναν. Ο Βόκοβιτς του Εθνικού, το Σωματείο των Ηθοποιών, το καφενείο των ηθοποιών επίσης εκεί ήταν! Εμείς μέναμε στη Φαβιέρου και απέναντί μας έμενε ο Ρίτσος με την αδερφή του. Παράλληλα, με τον Ρίτσο, που ήτανε γύρω στα 27-28, πηγαίναμε μαζί στο μπαλέτο του Εθνικού και μάλιστα έπαιρνε κάτι ανάποδες στροφές, τελείως άχαρες, που τον κοροϊδεύαμε όλοι. «Καλούλα μου» με έλεγε πάντα, αφού με θυμόταν από εννιά ετών κοριτσάκι. Μεγαλώνοντας, δέσαμε πολύ. Πήγαινα στο ατελιέ του στην οδό Κόρακα, ένα μικρό ρετιρέ που είχε μέσα ένα ντιβανάκι, έναν καναπέ το μισό απ' αυτόν όπου καθόμαστε τώρα, ένα τραπέζι με μία τάβλα απάνω, 10-20 πακέτα τσιγάρα και πολλά τασάκια. Δεν μπορούσες να προχωρήσεις άνετα στον χώρο του, γιατί το πάτωμα ήταν γεμάτο από κλαδιά δέντρων και πολλές πέτρες που τις ζωγράφιζε. Τύχαινε να τον πηγαίνω όπου ήθελε, γιατί πάντα είχα αυτοκίνητο. «Καλούλα, πήγαινέ με εκεί» μου έλεγε, εκτός απ' τις φορές που το Κόμμα έστελνε και τον έπαιρναν. Ως γνωστόν, ήταν πάρα πολύ άρρωστος από φυματίωση. Φόρεσε το καμηλό παλτό του και τον πήγα στο Ιπποκράτειο. Μπαίνουμε μέσα, ειδοποιημένοι όλοι από τον γιατρό του ‒«ο κ. Ρίτσος» άκουγες παντού‒, παίρνουν το παλτό του, το κρεμάνε σ' έναν καλόγερο, εκείνος πάφα-πούφα τα τσιγάρα, άρχισε να ψάχνει τασάκι. «Κύριε Ρίτσο, δεν θα καπνίσετε, εδώ ήρθατε για εξετάσεις» του λένε. «Το παλτό μου γρήγορα» κάνει αυτός. </b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Και τον πήρατε και φύγατε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι. Του φέρανε τασάκι!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: white; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-lhNf_Xbpefl0YZ8Sr4StIQFbHwIyF_FwwrqDOF5Oo2n2F-_M43Yjzfi3XLUVJokSj6AhimPlERkGKaCJCCFAQrXGhECcEUQP12Qx7yxVoKjnxhGVpKeg8wVImWsfzEXHSi_lcVkw6ZjBevRHaDu0TnMsVmMI9ro6mwGA-z7O0OySzRzs6XxOodL4BJo/s700/kalo20_1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="622" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhA-lhNf_Xbpefl0YZ8Sr4StIQFbHwIyF_FwwrqDOF5Oo2n2F-_M43Yjzfi3XLUVJokSj6AhimPlERkGKaCJCCFAQrXGhECcEUQP12Qx7yxVoKjnxhGVpKeg8wVImWsfzEXHSi_lcVkw6ZjBevRHaDu0TnMsVmMI9ro6mwGA-z7O0OySzRzs6XxOodL4BJo/w355-h400/kalo20_1.jpg" width="355" /></a></span></div><b style="background-color: black; color: #ffa400; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;">Πώς σας είχαν φανεί οι μελοποιήσεις του από τον Θεοδωράκη;</b><p></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Δεν ασχολιόμουν, εγώ περιείχα τα βιβλία του Ρίτσου.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Σαν να μην τον συμπαθείτε τον Θεοδωράκη.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, δεν τον εκτιμώ. Τον είχα γνωρίσει μέσω του Κομμουνιστικού Κόμματος, παρουσιάσαμε μαζί κάποτε τα 80χρονα της ΕΠΟΝ, αλλά εμένα ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι «όπου φυσάει ο άνεμος». Ήταν ακραίο για έναν Θεοδωράκη να πει «Καραμανλής ή τανκς». Δεν θα ερχόταν ως εθνοσωτήρας ο Καραμανλής, τον Θεοδωράκη θα περίμενε; Κρίμα για έναν άνθρωπο που έδωσε τόσα επαναστατικά, επικά τραγούδια. Να σας πω ότι έχω τα τραγούδια όλα του Χατζιδάκι και δεν έχω του Θεοδωράκη; Ο Χατζιδάκις ήταν το όνειρο, ο Θεοδωράκης εξαργύρωσε τα πάντα. Θέλω να σας πω κάτι ακόμη για τον Ρίτσο: τον είχα συναντήσει, μεγάλο πια, και μου είπε: «Καλούλα, δεν αντέχω άλλο, με σέρνουν». Ξέρεις τι θα πει αυτό; Το Κόμμα τον έστυβε, τον τράβαγε εδώ κι εκεί. Πίστεψέ με, εκείνη τη στιγμή σιχάθηκα και το Κόμμα και τα πάντα, αφού δεν έχει καμιά ανθρωπιά προκειμένου να εξυπηρετήσει τον σκοπό του.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πιστεύετε πως ο Ρίτσος είναι από τους μεγαλύτερους ποιητές του 20ού αιώνα;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Βεβαίως! Ο Ελύτης, ας πούμε, ήταν μια αριστοκρατική μορφή που έγινε της μόδας λόγω Κολωνακίου και λόγω της παρέας του Μπραζίλ. Εκεί τον συνάντησα κάποτε να πίνει όρθιος το καφεδάκι του με ένα τρομερά σνομπ ύφος. Δεν είχε το μποεμιλίκι του καλλιτέχνη ο Ελύτης, ήταν αστός!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Κι εσείς αστή δεν ήσασταν;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ακριβώς επειδή ήμουν αστή σιχαίνομαι τους αστούς και τον κύκλο τους, διότι είναι δήθεν.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Μια αστική καταγωγή σε κάνει ενδεχομένως ανελεύθερο;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, το επιδιώκεις κι εσύ, αφού τέτοιος είναι ο κύκλος σου και τέτοιους συναναστρέφεσαι. Από κει και πέρα, όμως, γίνεται σαν μόδα, κάτι σαν τη γραβάτα, σαν το κασκόλ.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Κατανοητό. Έχετε σκεφτεί όμως πως ο Ελύτης μπορεί μέσα του να πίστευε ότι είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας ποιητής;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ασφαλώς, όπως έχω σκεφτεί επίσης ότι λόγω φρονημάτων και πεποιθήσεων αδικήθηκε ο Ρίτσος και δεν πήρε το Νόμπελ.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Υπήρχαν κι άλλοι εξαιρετικοί αριστεροί ποιητές, σαν τον Τίτο Πατρίκιο.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Με τον Τίτο έχουμε μεγαλώσει μαζί. Έπαιζαν χαρτιά οι γονείς μας κι εμείς στο μπαλκόνι, με μια άλλη τράπουλα, φτιάχναμε σπιτάκια. Βρε, τον Τίτο! (γέλια) Καλός ποιητής κι αυτός, αν και δεν τον είχα παρακολουθήσει πολύ. Κάποια στιγμή, επειδή ήθελα να διευρύνω τις γνώσεις μου, τον είχα για τα φιλολογικά μαθήματα, όχι ως δάσκαλο αλλά ως συζητητή. Διαλόγους κάναμε περισσότερο.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πείτε μου κάτι, το ότι ήσασταν κομμουνίστρια σας έφερε σε αντιπαλότητα με συναδέλφισσές σας που μπορεί να ήταν δεξιές, βασιλόφρονες, εθνικόφρονες κ.λπ.;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"></p><figure class="article__media article__media--caption" style="box-sizing: border-box; clear: both; letter-spacing: 0.36px; line-height: 0; margin: 25px -150px; padding: 0px;"><span class="article__media-image" style="box-sizing: border-box; display: block; margin: 0px; padding: 0px; position: relative;"></span></figure><p></p><p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; orphans: 2; padding: 0px; text-align: left; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-break: break-word; word-spacing: 0px;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Παναγία μου, τι λες τώρα! Γυρίζαμε απ' την εξορία οι κομμουνιστές και δεν είχαμε πού την κεφαλήν κλίναι. Μια ζωή κυνηγημένοι απ' το επίσημο κράτος. Αν είχες δικό σου σπίτι, ήταν καλά, χωνόσουν, καίτοι ήσουν υπό παρακολούθηση μονίμως. Με ζητούσε ένας θεατρώνης κι έβγαινε η Καλουτά και φώναζε: «Αυτή την κομμουνίστρια δεν τη θέλω στον θίασό μου»! Άσε τη Βέμπο, χειρότερη ήταν αυτή! «Τι θες, μωρ' συ, δω; Κατέβα κάτου» (μιμείται την επαρχιώτικη εκφορά λόγου της Βέμπο). Δεν με έχει κατεβάσει εμένα απ' τη σκηνή, από πρόβα, η Βέμπο; Τι να λέμε τώρα. Καλά, δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο μου; Τα λέω όλα μέσα.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b style="background-color: black;"><span style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;">Όχι, κυρία Καλό, συνειδητά δεν διαβάζω τίποτα για να γνωρίσω κι εγώ τον συνομιλητή μου κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας</span>.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Εντάξει, είναι κι αυτή μια μέθοδος, αν σου πετυχαίνει εσένα! Δέχτηκα, λοιπόν, bullying από τις εθνικοβασιλοφρονοδεξιές, μέχρι που βρέθηκαν η Ηρώ Χαντά, ο Αυλωνίτης, ο Κυριάκος Μαυρέας και ο Ορέστης Μακρής. Εντάξει, η Χαντά ήταν πάμπλουτη αλλά από πεποίθηση τα 'χε αφήσει όλα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, και μαζί αυτοί οι τρεις-τέσσερις άλλοι άνθρωποι με πήραν στον θίασό τους και μου έδωσαν δουλειά.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Στην Ικαρία πώς βρεθήκατε εξόριστη;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Είμαστε το 1947 μες στον Εμφύλιο και οι συλλήψεις γίνονταν η μία μετά την άλλη. Εκεί να φχαριστιόταν η ψυχή σου συλλήψεις! Παίζαμε την επιθεώρηση «Το παρδαλό κατσίκι» κι έβλεπα κάθε βράδυ δύο τύπους να παρακολουθούν όρθιοι την παράσταση. «Αυτοί είναι καλόπαιδα», σκεφτόμουν, «Καλή, ετοιμάσου»! Μοιραζόμουν το καμαρίνι με τη Δάφνη Σκούρα και δυο-τρεις άλλες από τον θίασο Βέμπο, χωρίς τη Βέμπο, που ήταν σε περιοδεία στην Αμερική. Αν ήταν η Βέμπο, δεν θα ήμουν εγώ, αλλά ευτυχώς που ήταν εκεί ο Τραϊφόρος, ο οποίος με ήξερε από μωρό και μ' αγαπούσε. Στο «Παρδαλό κατσίκι» έπαιζαν οι πέντε άσοι: ο εξαίρετος Φιλιππίδης της οπερέτας, ο Μαυρέας, ο Κοκκίνης, ο Αυλωνίτης και ο Μακρής. Για πρώτη φορά είχε γραφτεί «Σύμπραξη Καλής Καλό» κι εγώ έκανα χαρούλες, αλλά, από την άλλη, βλέποντας τις καθημερινές συλλήψεις, είχα ετοιμάσει ένα βαλιτσάκι με εσώρουχα και τα βασικά και το 'χα πάντα στο καμαρίνι μου. Στο διάλειμμα, μεταξύ δύο παραστάσεων ‒διότι είχαμε την τύχη να παίζουμε δύο παραστάσεις ημερησίως‒, έρχονται πάνω τα καλόπαιδα: «Κυρία Καλό, έρχεστε μαζί μας δυο λεπτάκια; Μια ερώτηση θα σας κάνουν». Απαντώ: «Ξέρω την ερώτηση που θα μου κάνουν, την έχω έτοιμη τη βαλίτσα μου». «Μα, δεν χρειάζεται» μου κάνουν αυτοί. Ήταν και παλιάνθρωποι δηλαδή, αλλά εγώ επέμενα και είχα και την κόρη μου μωρό παιδί. Έρχονται ξοπίσω μου στην Ασφάλεια η Ρένα Ντορ, ο Κοκκίνης και ο Μακρής. Θυμάμαι και τα ονόματα, διοικητής ήταν τότε ο Ρακιντζής. «Κυρία Καλό, ξέρετε πολύ καλά γιατί είστε εδώ» μου λέει. «Θα σας δώσω ένα χαρτάκι να υπογράψετε να τελειώνουμε». «Τι να υπογράψω;» ρωτάω εγώ. «Την ατίμωσή μου; Εγώ έχω μία ιδέα και στην Ισπανία για μία ιδέα εκτέλεσαν και τον Λόρκα. Αν νομίζετε ότι κι εδώ πέρα μπορείτε να εκτελείτε για μια ιδέα τον κόσμο, τότε σκοτώστε με». Ο καημένος ο Κοκκίνης να μου λέει: «Έλα, παιδάκι μου, μια υπογραφή είναι, μισό γραμμάριο μελάνης κάνει». Ο δε Ορέστης Μακρής: «Την Μπουμπουλίνα θες να μου παραστήσεις; Βάλε εκεί την υπογραφή να βγάλουμε την παράσταση» (γέλια). Εγώ, όμως, αισθανόμουν όχι Μπουμπουλίνα αλλά κι εγώ δεν ξέρω τι. Ζαν Ντ' Αρκ! </b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Και καλά κάνατε.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Θα πρόδιδα την ιδέα μου; Δεν είμαστε καλά! Ξέρεις τι κατάλαβα όμως μετά και το έγραψα κιόλας; Το Κόμμα μάς είχε ποτίσει, μας είχε κάνει πλύση εγκεφάλου. «Μην τύχει και βάλεις υπογραφή, είναι προδοσία». Δηλαδή, όταν υπέγραψα στην Ικαρία και γύρισα και με ξαναπιάσανε κι άφησα το μωρό μου στη μητέρα μου στις Φυλακές Αβέρωφ, η οποία ήταν κατηγορούμενη εις θάνατον, να μην υπέγραφα; Να το μεγάλωνε το παιδί μου η γειτονιά; Σήμερα, που έχουν περάσει τόσες δεκαετίες, δεν αισθάνομαι καμία ντροπή, απεναντίας αισθάνομαι ντροπή για το Κόμμα και την πλύση εγκεφάλου! Πόσοι ήρωες έφυγαν γι' αυτό το γραμμάριο μελάνης; Μου άλλαξε κανείς εμένα την ψυχή μου, τα πιστεύω μου; Εκατό υπογραφές να βάλεις, λοιπόν, τι έγινε; Αυτό, δυστυχώς, ήταν το μεγάλο λάθος του ΚΚΕ και πήρε πάρα πολύ κόσμο στον λαιμό του.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Σήμερα πώς το κρίνετε το ΚΚΕ; Ας αφήσουμε κατά μέρος την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Αυτός ο καημένος ο Κουτσούμπας κάτι προσπαθεί να κάνει, αλλά εγώ έχω κρατήσει μια κουβέντα που μου είχε πει ο Φλωράκης! Ήμασταν πάρα πολύ δεμένοι με τον Χαρίλαο, άσχετα με το αν εγώ στη διάσπαση ακολούθησα τον Κύρκο και το ΚΚΕ Εσωτερικού. «Γιατί παραιτήθηκες;», τον είχα ρωτήσει τον Φλωράκη, «και μας έφερες αυτή την ποντικομαμή την Παπαρήγα; Τι είναι αυτή τώρα;».</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Την αδικείτε την Αλέκα, νομίζω.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Μα, ξέρεις πόσους άφησε άνεργους με το Πάμε-Πάμε; Να κλείνει τα βαπόρια και να μην κατεβαίνουν οι τουρίστες καλοκαιρινή σεζόν; Τι σόι πολιτική είναι αυτή; Έστειλε όλες τις μικρές επιχειρήσεις σε Βουλγαρία και Αλβανία κι έχασαν εδώ οι εργάτες το μεροκάματό τους!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Τι σας απάντησε, τελικά, ο Φλωράκης τότε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ότι είδε στην τηλεόραση τον Μπρέζνιεφ να τον κρατάνε δύο όταν κατέβαινε απ' το αεροπλάνο στο Παρίσι και δεν μπορούσε να φανταστεί έτσι τον εαυτό του. «Κάτσε, ρε Χαρίλαε», του είπα εγώ, «μια χαρά άντρας, δύο μέτρα, καλά βαστάς, πώς θα καταντήσεις έτσι κι εσύ;». Του τα 'πα, αλλά καταδίκασε το Κόμμα κι αυτός. Η μεγάλη κουβέντα όμως που μου είπε αυτή ήταν: «Το Κόμμα εμείς οι ίδιοι θα το καταστρέψουμε, αν δεν εγκαταλείψουμε την ξύλινη γλώσσα μας!».</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ο Κύρκος ήταν άλλη περίπτωση, έτσι;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Α, ο Κύρκος ήταν ο Άγιος Κύρκος! Ο Φλωράκης ήταν αυτός που ήτανε, βλάχος, ωραίος, που τα 'λεγε σταράτα, τη βαθιά καλλιέργεια όμως ο Κύρκος την είχε! Ήταν λόγιος, άνθρωπος του πνεύματος, είχαν και μεγάλη φιλία με τον Μάνο Χατζιδάκι, μπορούσες να κάνεις κουβέντες σε βάθος μαζί του. Τους τελευταίους μήνες πριν πεθάνει από διάχυτο καρκίνο η γυναίκα του, που την είχε στο σπίτι κατάκοιτη, πηγαίναμε εναλλάξ μερικές συντρόφισσες και του σιδερώναμε τα πουκάμισα.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="color: white; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpD6OZw6iaOAWwcpgWUJkVFRJYnQREe76yqCv-zHDN3dk749v_hsvCyEO40ZkwB55R27Ad-iv4BYfEvMqMFVhaeIIrLUDjyTeRmx1VCIzMrKNSJO0VH-IOwHRR8jxspmK84sUn9ItN9ZAKZNwFamwOBjyFvuCDC4MQUDEhbFZOfiXoKi2L5BrS0zVm-PRh/s800/20914724_1389941107792626_961059098339624467_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="480" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpD6OZw6iaOAWwcpgWUJkVFRJYnQREe76yqCv-zHDN3dk749v_hsvCyEO40ZkwB55R27Ad-iv4BYfEvMqMFVhaeIIrLUDjyTeRmx1VCIzMrKNSJO0VH-IOwHRR8jxspmK84sUn9ItN9ZAKZNwFamwOBjyFvuCDC4MQUDEhbFZOfiXoKi2L5BrS0zVm-PRh/w240-h400/20914724_1389941107792626_961059098339624467_n.jpg" width="240" /></a></span></div><b style="background-color: black; color: #ffa400; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;">Πόσο σας λείπουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, κυρία Καλό;</b><p></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πάρα πολύ! Ιδιαίτερα ξέρεις ποιοι; Όχι τα μεγάλα κεφάλια, οι τιτλούχοι, αλλά οι απλοί άνθρωποι με τους οποίους συνεργαζόμουν στο θέατρο.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ξέρετε τι με έχει εντυπωσιάσει; Τόση ώρα μιλάμε για τα κομμουνιστικά ιδεώδη, τους αγώνες σας, αλλά παρακάμπτουμε τους ανθρώπους του σιναφιού σας.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Καμία σχέση! Τους προσπερνάω όλους αυτούς που γι' άλλους είναι μύθοι. Άκουσε να σου πω, είχα την ατυχία να προέρχομαι από μεγαλοαστική οικογένεια. Διψούσα, όμως, για μάθηση και στα 12-13 μου μιλούσα πολλές ξένες γλώσσες. Όταν συγχρωτιζόμουν με τον Βόκοβιτς ή τον Κατράκη, μπορούσα να μπαίνω σε βαθιές συζητήσεις. Τι να έλεγα με τη Βέμπο, τη Βεμπάρα, που άμα άνοιγε το στόμα της είχε το χυδαιότερο υβρεολόγιο; Η Καλουτά δεν ήταν έτσι, δεν έβριζε, αλλά ειρωνευόταν και ήταν τρομερά ανταγωνιστική και μικρόψυχη. Αν έπαιζες μαζί της στη σκηνή, μπορεί να φορούσε μια τεράστια ουρά στο φόρεμα για να περάσει από μπροστά σου και να σε κρύψει απ' τον κόσμο.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Κάτι που μπορεί να μην είχαν οι πιο λαϊκοί κωμικοί σαν τον Αυλωνίτη.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πώς να ανταγωνιζόταν εμένα ο Αυλωνίτης; Καλός άνθρωπος ήτανε και είχε μεγάλο καλαμπούρι. Υπήρχαν όμως κι άλλοι, κακοί άνθρωποι: ο Γιώργος Γαβριηλίδης με τη Μαρίκα Κρεβατά, που μόλις τα είχαν φτιάξει, λίγο πριν παντρευτούν, έπαιζαν μαζί και μου έκαναν τον βίο αβίωτο από καθαρή ζήλια της Κρεβατά. Φορούσα έναν φιόγκο στο νούμερο και με τράβηξε ο Γαβριηλίδης να μη βγω να χαιρετήσω, που γινόταν χαμός από το χειροκρότημα! Τελικά, βγήκα και του 'μεινε ο φιόγκος στο χέρι!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Έχετε και μία δυσάρεστη ιστορία με τη Ρένα Βλαχοπούλου νομίζω.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Α, καλά είσαι! Παιδιά μου, ο κόσμος έβλεπε τους ηθοποιούς στο θέατρο και τον κινηματογράφο και νόμιζε πως ήταν ίδιοι με τους ρόλους τους, οι καλοί οι κωμικοί κ.λπ. Δεν ήταν έτσι! Η εικόνα τους δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα. Να σου πω και για τη Βλαχοπούλου. Η γυναίκα αυτή ήταν αφόρητα τσιγκούνα. Στις πρεμιέρες κρυβόταν για να μη δώσει πουρμπουάρ στα παιδιά που μας έφερναν τα λουλούδια. Κανείς δεν είχε δει το φράγκο της, ούτε και τα καφενεία των θεάτρων. Έφερνε πάντα τον καφέ από το σπίτι της! Φρικτή ήτανε!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Εντούτοις δεν είχατε τσακωθεί ποτέ.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Καλέ, μόνο; Την είχα χαστουκίσει τότε που παίζαμε στο «Σαμπάνια και ρετσίνα». Τότε ήμασταν τρεις συνθιασάρχες, Βλαχοπούλου - Χατζηχρήστος - Καλή Καλό. Είχε έρθει να μας δει ο πρωθυπουργός, ο Καραμανλής. Όπως συνηθιζόταν, ανέβαιναν μετά οι επίσημοι προσκεκλημένοι να συγχαρούν τους ηθοποιούς. Κάποια στιγμή ζήτησαν οι φωτορεπόρτερ να βγάλουμε μια φωτογραφία με τον πρωθυπουργό ‒ ακόμα έχω τη φωτογραφία αυτή που κρατάω αγκαζέ τον Καραμανλή. Η οποία φωτογραφία, όπως καταλαβαίνεις, την επομένη μπήκε στα «Νέα», στην ειδική σελίδα που είχαν με τα καλλιτεχνικά του Μαμάκη. Είναι Κυριακή και μπαίνω στο θέατρο πριν αρχίσει η παράσταση. Διασχίζω τη σκηνή ‒ αυτηνής το καμαρίνι ήταν πάνω και το δικό μου κάτω. Μαζί μου είχα και τη Γιουλίτσα μου, που δεν είχε σχολείο. Σαν να τη βλέπω τώρα τη Βλαχοπούλου: κρεμιόταν απ' την κουπαστή και την ακούω να λέει σε μια άλλη συνάδελφο για να τ' ακούσω εγώ: «Δεν μου λες, εσύ δεν έκανες νυχτιά με τους δημοσιογράφους για να σου βάλουν τη φωτογραφία σου με τον Καραμανλή;».</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Συγγνώμη που το ρωτάω έτσι, αλλά εννοούσε «εσύ δεν πηδήχτηκες με τους δημοσιογράφους»;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Μάλιστα! Αυτήν τη γλώσσα χρησιμοποιούσε! Έλα όμως που την προηγούμενη εβδομάδα την είχαν πιάσει μέσα σ' ένα αμάξι στη λεωφόρο Συγγρού για προσβολή της δημοσίας αιδούς!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Τι έκανε δηλαδή και την έπιασαν;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"></p><figure class="article__media article__media--caption" style="box-sizing: border-box; clear: both; letter-spacing: 0.36px; line-height: 0; margin: 25px -150px; padding: 0px;"><span class="article__media-image" style="box-sizing: border-box; display: block; margin: 0px; padding: 0px; position: relative;"></span></figure><p></p><p style="-webkit-text-stroke-width: 0px; box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; orphans: 2; padding: 0px; text-align: left; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; widows: 2; word-break: break-word; word-spacing: 0px;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Αυτό που φαντάζεσαι, το 'χαν γράψει και οι εφημερίδες της εποχής! Γυρνάω λοιπόν και της λέω: «Εγώ έβγαλα μια φωτογραφία μπροστά σε όλο τον κόσμο. Τουλάχιστον εμένα δεν με πιάσαν για προσβολή της δημοσίας αιδούς!». Κλείνομαι στο καμαρίνι μου και κατεβαίνει αυτή επιθετική. Γυρνάω και της τραβάω ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό της: «Δε ντρέπεσαι λίγο! Δεν σεβάστηκες ούτε το παιδί μου, που το 'χω μαζί μου»! Κι ήμασταν φίλες, παρακαλώ πολύ, και δεμένες μάλιστα. Δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Παρ' όλα αυτά, ενώ η Βλαχοπούλου ακόμα μπαίνει στα σπίτια όλων μέσω των ταινιών της, εσείς δεν κάνατε σχεδόν καθόλου κινηματογράφο.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ποτέ δεν με τράβηξε ο κινηματογράφος και τώρα μετανιώνω που δεν εισπράττω ποσοστά από ταινίες που μπορεί να είχα γυρίσει. Μια-δυο ταινίες είχα κάνει, αλλά θεωρώ καλύτερη τις «Ερωτικές ιστορίες» του Καψάσκη, σπονδυλωτή ταινία, σε σενάριο της Λούλας Αναγνωστάκη. Εκεί είχαμε παίξει με τη Βουγιουκλάκη, τον Διαμαντόπουλο, την Παΐζη, τον Κούρκουλο. Παίζεται ακόμα στα κρατικά κανάλια, θεωρείται από πολλούς μία από τις καλύτερες ταινίες της Βουγιουκλάκη. Φιλία δεν είχαμε ποτέ με την Αλίκη, αλλά πάντα θα πέρναγα να τη χαιρετήσω από το καμαρίνι της ή κάναμε χαρές όποτε βλέπαμε η μία την άλλη σε εκδηλώσεις στον Αστέρα και αλλού.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Γενικά, δεν κάνατε φιλίες με ανθρώπους του χώρου σας.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, ποτέ. Πίστεψέ με, ο καλύτερός μου φίλος, που με πούλησε μετά από τριάντα χρόνια κολλητής φιλίας, ήταν ένας πολιτευόμενος με τη Νέα Δημοκρατία. Είχε κλάψει στους ώμους μου, ήξερε τα μύρια όσα της ψυχής μου. Τον έπιασα σε ένα τηλεφώνημα να με κουτσομπολεύει. Μου γκρέμισε όλη μου την πίστη για τον άνθρωπο, δεν φαντάζεσαι την απογοήτευσή μου.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Είστε απόλυτη ως άνθρωπος, άμα σας κάνουν τη «στραβή»;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Κατεβάζω ρολά με τη μία! Τελείωσε, δεν ξανανεβαίνουν.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Αυτό πάλι προϋποθέτει να έχεις βαθιά αυτογνωσία σχετικά με το αν είσαι κι εσύ σωστός ή όχι απέναντι στους άλλους.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Σαφώς. Δεν μπορείς να είσαι εσύ ακέραιος και ο άλλος να 'ναι μισός.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Θεωρείτε ότι έχετε βλάψει άνθρωπο σε μια τόσο μεγάλη πορεία ζωής;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Είναι δυνατόν να μην έχουμε κάνει λάθη; Αλλά λάθη που να 'χουν κάνει κακό στους άλλους, όχι, δεν νομίζω. Εκτός, βέβαια, από κάτι ερωτευμένους, στους οποίους δεν ήμουν διατεθειμένη να ενδώσω. Και να το γράψεις αυτό, ποτέ δεν έκανα σχέση ερωτική με ανθρώπους του χώρου. Και τις τρεις φορές από έρωτα και συναίσθημα παντρεύτηκα, αλλά με εξωθεατρικούς άντρες.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Με την απόσταση τόσων χρόνων επίσης, θα λέγατε ότι έχετε συγχωρήσει τους βασανιστές σας στην Ικαρία;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Δεν έχω συγχωρέσει την τότε πολιτική των φασιστών και της δεξιάς. Πώς να συγχωρέσω τον Κανταράκια, που τον λέγαμε Καθικάκια, και που για να πάω να κάνω ένα μπάνιο στον Άγιο Κήρυκο έπρεπε να πάρω ειδική άδεια από τη Χωροφυλακή; Όχι, αυτό δεν το συγχωρώ!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Φοράτε έναν μεγάλο σταυρό στον λαιμό σας. Ως κομμουνίστρια είστε θρησκευόμενη, χριστιανή;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Βεβαίως. Συνειδητά πιστεύω σε μια μεγάλη δύναμη της φύσης που λέγεται αύρα, ψυχικό σθένος, αόρατη δύναμη.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Εδώ όμως έχουμε κάτι πιο συγκεκριμένο, τον Εσταυρωμένο.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πιστεύω στην Παναγία και στον Χριστό γιατί υπήρξαν.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ως ιστορικά πρόσωπα; Βεβαίως.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Χωρίς σταυρό δεν μπορώ. Δεν το κάνω από επίδειξη, αλλά νιώθω την ανάγκη να κουβαλάω πάνω μου έναν σταυρό. Όπως πιστεύω στον Λένιν, στον Μπαλζάκ και στον Βολταίρο, έτσι πιστεύω στον Χριστό και στην Παναγία! </b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Μου αρέσει όπως τα λέτε, αλλά πως την «παλεύατε» με κομμουνιστές της σειράς σας, που ούτε ν' ακούσουν δεν ήθελαν για Χριστούς και Παναγίες;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Από μικρό παιδί τίποτα δεν με επηρέαζε επ' αυτού. Με θυμάμαι να κάνω τον σταυρό μου και πρωί και βράδυ, αυτό μόνο. Ίσως είχα ισχυρή προσωπικότητα και δεν κρατιόμουν απ' την αθεΐα των άλλων συντρόφων. Η μητέρα μου, βέβαια, δεν ήταν έτσι, δεν είχε ιδιαίτερη θρησκευτική συνείδηση, αλλά για να το ξεκαθαρίσω κι αυτό, μέχρι σήμερα ούτε εγώ πηγαίνω στην εκκλησία. Πιστεύω πολύ στο μάτι, στην κακή ενέργεια, στον αρνητισμό του άλλου. Πρώτη φορά πήγα στην εκκλησία και ζήτησα από τον παπα-Χαράλαμπο να με ξεματιάσει.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Μιλήστε μου λίγο και για τα χρόνια της χούντας.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Δυστυχώς, τα χρόνια της χούντας είναι συνδεδεμένα με τη μεγαλύτερη τραγωδία που έχω βιώσει στη ζωή μου (σ.σ. βαριανασαίνει). Παραμονή Πρωτοχρονιάς του '73 έχουμε πάει με τον τρίτο και τελευταίο μου άντρα, καπετάνιο στο επάγγελμα, να παίξουμε χαρτιά σε φιλικό σπίτι. Επιστρέφοντας τα ξημερώματα ακούμε ένα «μπαμ» και γκρεμίζεται όλο το σπίτι. Και μαζί με το σπίτι γκρεμίστηκε και το παιδί μου! Ολόκληρη η αριστερή πλευρά του Χρήστου μου εξαφανίστηκε!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Τι συνέβη ακριβώς δηλαδή;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ο Χρήστος μου από έξι ετών είχε αρχίσει να πειραματίζεται με τη χημεία, να φτιάχνει ξίδι, σαπούνια κ.λπ. Σε ένα από τα πειράματά του, λοιπόν, ανατινάχτηκε και ο ίδιος! Του 'φυγε το χεράκι του, το ένα του ματάκι. Από το '73 μέχρι το '87 που έφυγε, στα 27 του, δεν υπήρξε πόλη της Ευρώπης με κλινική ή νοσοκομείο που να μην πήγαμε. Ο άντρας μου έτρεξε μέχρι ένα σημείο, δεν άντεξε, χωρίσαμε και το τράβηξα όλο μόνη μου.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Το παιδί όλα αυτά τα χρόνια «λειτουργούσε» βιολογικά;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Απόλυτα. Ήταν τυφλό και έδωσε προφορικές εξετάσεις στο υπουργείο, όπου πέρασε με υποτροφία ‒ και όχι μόνο. Ο Βαρώτσος τον πήρε στην ομάδα του που έφτιαξε το μηχάνημα ΒΑΝ, τον σεισμογράφο. Ήταν ο πρώτος που πήρε κομπιούτερ μεγάλο σαν δωμάτιο στην Αθήνα του 1979 -80. Έρχονταν ο Βαρώτσος με το team του και συμβουλεύονταν έναν 19χρονο. Για τον Αϊνστάιν της Ελλάδας τον είχανε όλοι! Δεν είναι τυχαίο ότι τα εξάμηνα από τον θάνατό του τα έκανε το πανεπιστήμιο.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πόσο έχετε αγωνιστεί στη ζωή σας, κυρία Καλό, είναι τρομερό πραγματικά.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πούλησα τα πάντα για το παιδί μου, γι' αυτό σήμερα περνάω δύσκολα. Έδωσα κτήματα, σπίτια, πούλησα και τη σχολή που είχα ανοίξει στα τέλη του '60. Βοήθησε και ο Βαρδινογιάννης, με τον οποίο έχουμε στενή συγγένεια. Πήγαμε στο Λονδίνο και ο Χρήστος έμεινε στην ίδια κλινική, στο ίδιο δωμάτιο όπου είχε μείνει και η Ελίζαμπεθ Τέιλορ όταν είχε κάνει την τραχειοτομή μετά από πνευμονία. Σκέψου τι κλινική ήτανε! Τι σημασία έχουν όλα αυτά, τα λέω για να δεις τι λεφτά έχουν ξοδευτεί για έναν και μοναδικό σκοπό, τη βελτίωση της ζωής του Χρήστου μου. Όλο το αποθεματικό που είχαμε με τον άντρα μου έφυγε. Τα δε κοσμήματα έφευγαν με το κιλό! Τελικά, το παιδί μου έφυγε σε μια νύχτα, στα 27 του. Είχε καταρρεύσει ο οργανισμός του από τα φάρμακα και τις επεμβάσεις. Σάββατο βράδυ μου παραπονέθηκε για αιματουρία και ένα 24ωρο μετά έφυγε. Σηψαιμική νεφροπάθεια, είχαν σαπίσει οι νεφροί του και δεν το πήραμε χαμπάρι.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πώς να ξεπεραστεί αυτή η πληγή, κυρία Καλό;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Με τίποτα δεν ξεπερνιέται, πιστέψτε με, με τίποτα. Μετά τα εννιάμερα, πήρα τη γραμματέα μου με τη μικρή της οικογένεια και πήγα στην Αστυπάλαια. Έζησα για έξι χρόνια σαν απόλυτη ερημίτισσα! Τότε η Αστυπάλαια είχε τριακόσιους κατοίκους. Το μοναδικό σπίτι πάνω στον λόφο εγώ το 'χα νοικιάσει για να βλέπω το λιμάνι και την Πορταΐτισσα απέναντι. Έκανα παρέες με τους εκεί Αθηναίους, τον αστυνόμο, τον γιατρό. Είχα πάρει και μια βάρκα, πήγαινα για ψάρεμα, κολυμπούσα, ξεχνιόμουν.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πάλι καλά που είχατε κάνει νωρίς-νωρίς και την κόρη σας από τον πρώτο γάμο.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Την κόρη μου την είχα στείλει στα 18 της στην Ελβετία να κάνει μεταπτυχιακό. Γνώρισε τον Βάλτερ, τον πρώτο της άντρα, ένα πολύ καλό και πολύ όμορφο παιδί από τη Ζυρίχη, αλλά χώρισε γρήγορα, καθώς είναι αψίκορη. Έχοντας και δικό της εισόδημα, ξαναπαντρεύτηκε τον Χάραλντ, που είναι μαζί του πλέον 35 χρόνια.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Θα έχετε και εγγόνια, λοιπόν.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, ευτυχώς. Γιατί ευτυχώς; Γι' αυτό σου τη χαρακτήρισα αψίκορη! Έπαιρνε ένα παπάκι, το χαιρόταν, μετά από μια βδομάδα: «πάρ' το, μαμά».</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ένα παιδί, όμως, δεν θα ήταν παπάκι ούτε κοτοπουλάκι.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Δεν είσαι καλά! Ζωή να 'χει το πουλάκι μου, αλλά το παιδί θα μου το άφηνε εμένα, να 'σαι σίγουρος! Είναι ζωγράφος αυτή εκεί τώρα, κάνει εκθέσεις, είναι αναγνωρισμένη. Μιλάμε στο τηλέφωνο, πιο πολύ με τον Χάραλντ, τον άντρα της. Με το που έρχονται στην Ελλάδα, περνάνε κατευθείαν στους Φούρνους Ικαρίας, δεν μένουν Αθήνα. Πήγαινα κι εγώ και τους έβλεπα, αλλά τα τελευταία χρόνια δεν βγαίνω οικονομικά για να το κάνω. Πάντως, το ότι δεν φούνταρα αμέσως μετά τον θάνατο του γιου μου πιστεύω ότι το οφείλω στην κόρη μου. Με τον Χρήστο είχαμε τελείως άλλη σχέση. Ήταν με ένα χεράκι και μου έλεγε: «Μανούλα, να σε τρίψω, να σου ρίξω βεντούζες;».</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Δεν μπορώ να μη σας ρωτήσω και για τη συμμετοχή σας στην τηλεόραση, π.χ. στη «Λάμψη» του Φώσκολου.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όταν αποφάσισα να μαζέψω τα κομμάτια μου και να γυρίσω από το νησί, είχα συνειδητά αποκοπεί από το θέατρο και δεν επιθυμούσα επανασύνδεση. Με διευκόλυναν ο Φώσκολος και ο Μανουσάκης, που μου έδωσαν ρόλους στην τηλεόραση. Ο Φώσκολος με «αυτοκτόνησε» γιατί ζήτησα παραπάνω χρήματα, με «εξετέλεσε». Μάλιστα, επειδή αυτός έγραφε τα σενάρια και δεν ερχόταν στα γυρίσματα, ρωτούσα τον σκηνοθέτη: «Δεν μου λες, πώς να πεθάνω, με ανοιχτά ή κλειστά μάτια;» κι αυτός μου απαντούσε: «Αν πεθάνεις με ανοιχτά μάτια, πεθαίνεις μια και καλή. Πέθανε, λοιπόν, με κλειστά μάτια καλύτερα, διότι Φώσκολος είναι αυτός, μπορεί να σε αναστήσει σε επόμενα επεισόδια» (γέλια). Το τι γέλια έχουμε κάνει με τη Δανδουλάκη! Αυτοσχεδιάζαμε στις ατάκες και σερνόμασταν χάμω από τα γέλια! Έχει τρομερή αίσθηση του χιούμορ η Δανδουλάκη, να το ξέρετε! Είχε κι ένα άλλο καλό η Δανδουλάκη, δεν παράτησε το θέατρο ενόσω έπαιζε στη «Λάμψη», εν αντιθέσει με τον Χρήστο Πολίτη που τον «έφαγε» ο Δράκος, γιατί είχε παρατήσει όλα τα άλλα. Και μιλάμε για έναν εξαίρετο ηθοποιό, που τον είχα δει στον πιο καταπληκτικό «Ιππόλυτο» στο Ηρώδειο! Μια ταφόπλακα ήταν τελικά η «Λάμψη» για τους ηθοποιούς της, όπως ταφόπλακα ήταν και το Εθνικό Θέατρο. Δεν ήμουν κι εγώ πρωταγωνίστρια για πέντε χρόνια με το ΚΘΒΕ; Έπαιζα ένα έργο μία στο τόσο, δεν υπήρχε δουλειά.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Με το Τέχνης του Κουν δεν είχατε ποτέ σχέσεις;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, αν και τον Κουν τον ήξερα, είχαμε γνωριστεί. Τον θεωρώ καταστροφέα της αρχαίας τραγωδίας και θα σας πω γιατί. Ήθελε να κάνει τα δικά του, υποτίθεται μοντέρνα, και δυστυχώς σήμερα έχει αφήσει επιγόνους. Η «κουνική» γραμμή λέει να καταργήσουμε κάθε παράδοση, όπως τώρα οι ανόητοι αυτοί θέλουν να καταργήσουν τα εθνικά σύμβολα για να μη θυμίζει τίποτα την Ελλάδα! Τα ίδια έκανε και ο Κουν, ήθελε να καταργήσει οτιδήποτε θύμιζε αρχαίο θέατρο ή αρχαία τραγωδία ή αρχαία κωμωδία. Για μένα, και μιλάω εντελώς προσωπικά, τραγωδία χωρίς τα αρχαία κοστούμια δεν είναι τίποτα! Με συγχωρείς πάρα πολύ, αλλά όταν εγώ πηγαίνω στην Επίδαυρο και βλέπω μπλουτζίν, ψηλά καπέλα και αυτοκίνητα επί σκηνής, το θεωρώ την απόλυτη ξεφτίλα του αρχαίου ελληνικού θεάτρου.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Είναι τρομερά συντηρητική αυτή η άποψη, κυρία Καλό.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Όχι, τι θα πει συντηρητική; Είναι σαν να μου αλλάζεις τα πρόσωπα του Χριστού και της Παναγίας! Δεν θέλω, αφού έτσι τα μάθαμε, έτσι τα ξέρουμε, τι να κάνουμε τώρα;</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Καλύτερα τότε να μην ξαναπατήσετε στην Επίδαυρο, δεν θα περάσετε καλά.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Μα, δεν πάω! Από τότε έχω να πάω, από τις παραστάσεις του Κουν! Στην Ελλάδα, δυστυχώς, οι σχολές θεάτρου καταστρέφουν τα ταλέντα και οδηγούν στη γραμμή δημιουργίας ιδιωτικών σχολών. Βλέπαμε από παλιά κάποιον και λέγαμε αυτός είναι «κουνικός» ή «ροντηρικός» ή «μουζενιδικός». Αλλοιώνονταν τα ταλέντα που έβγαιναν. Μόνο ο Κωστής Μιχαηλίδης άφηνε ελεύθερους τους ηθοποιούς του! Κάποτε είχα τσακωθεί με τον Αλέξη Σολομό, με τον οποίο ήμασταν πολύ φίλοι, μέχρι που έφυγε το χρυσό μου. Έπρεπε να πω το κείμενο του Μπρεχτ, έκανα μια πόρνη που έλεγε «σε γράφω στον πισινό μου», αλλά ξέρεις ποια λέξη...</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>«Στον κώλο μου» εννοείτε.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ναι, αυτό. Να, είδες; Ντρέπομαι να το πω. Έλα όμως που εγώ δεν είχα πει στη ζωή μου κανέναν κακό λόγο ως κόρη καλής οικογενείας. «Θα το πεις» μου έλεγε ο Σολομός. «Δεν μπορώ, Αλέξη μου» του απαντούσα κι αυτός συνέχιζε: «Μα, θα αλλάξεις το κείμενο του Μπρεχτ;». Δεν το είπα, αλλά και ο Σολομός δεν με μίσησε, παραμείναμε αγαπημένοι.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Ζείτε στην Κυψέλη, κυρία Καλό, εδώ που έμεναν και οι συγχωρεμένες Σπεράντζα Βρανά και Ζωή Φυτούση.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Είμαι γέννημα θρέμμα Αθηναία, Κυψελιώτισσα. Με τη Σπεράντζα δεν κάναμε παρέα, αλλά ήταν απ' τους λίγους συναδέλφους που αγαπούσα πολύ. Ούτε με τη Φυτούση ήμασταν φίλες, αλλά είχαμε δουλέψει μαζί κι έχω καλές μνήμες. Η Σπεράντζα πάντως δεν ήταν κουτσομπόλα, δεν σε σχολίαζε πισώπλατα, μια χαρά κοίταγε τη ζωή της και δεν έδινε σημασία στους άλλους. Πρώτα απ' όλα αυτοσαρκαζόταν, ίδιον ευφυών ανθρώπων. Μπορεί να έβγαινε άφτιαχτη, απεριποίητη στη σκηνή, αν δεν κοιταζόταν τελευταία στιγμή. Μια φορά παίζαμε μαζί στο Ακροπόλ και της έσπασε μια σούστα. Μας φώναζε: «Μια παραμάνα, βρε παιδιά, βγαίνω, βγαίνω» (γέλια). Ήταν ωραίος άνθρωπος η Σπεράντζα!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Σας άρεσαν ανέκαθεν οι χύμα άνθρωποι;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ναι, οι ντόμπροι, οι ευθείς, καθαροί άνθρωποι!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Τελικά, κυρία Καλό, στη ζωή σας ποτέ δεν φοβηθήκατε να πείτε ευθαρσώς τη γνώμη σας. Αυτό είναι, θα έλεγα, το βασικό σας χαρακτηριστικό.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Εδώ δεν φοβήθηκα να την πω στον Ζαχαριάδη, για ποιον άλλο να φοβόμουν; Είχε έρθει από την εξορία στην Ελλάδα για να δει τους συντρόφους του. Μαζευτήκαμε όλοι με την κομμουνιστική ομάδα του Θεάτρου. Εγώ θα ήμουν 17 ετών τότε. Μπαίνει μέσα, σηκώθηκαν όλοι, χειροκρότημα. Κάτι λέει, φεύγει, όρθιοι πάλι, χειροκρότημα. Ξανάρχεται, το ίδιο! Αυτό θα έγινε άλλες πέντε-έξι φορές. Με την παιδική μου αφέλεια, όταν μας έδωσε τον λόγο, σήκωσα πρώτη-πρώτη το χέρι. «Σ' ακούμε, συντρόφισσα» μου κάνει. Λέω: «Σύντροφε Ζαχαριάδη, μπαίνεις-βγαίνεις, ξαναμπαίνεις-ξαναβγαίνεις και σηκωνόμαστε όλοι και χειροκροτάμε. Γιατί να γίνεται αυτό, μία φορά καλά δεν είναι;». Τα έχασε προς στιγμήν ο άνθρωπος και μου απάντησε ήπια: «Σωστό! Κοίτα, μικρή συντρόφισσα, άμα θες, εσύ μην το κάνεις». Οι άλλοι, όμως, οι σκληροπυρηνικοί κομμουνιστές, φώναζαν: «Διαγραφή! Έξω γρήγορα!». Με πιάνει ένα κλάμα και πάω κάτω στο υπόγειο και βρίσκω τον καθοδηγητή μου, τον μπαρμπα-Λυκούρη, θεός σχωρέστον. «Μη μου κλαις» μου κάνει. Και συνεχίζει: «Θέλεις να είσαι καλός κομμουνιστής; Θα είσαι "βλέπε - άκου - σώπα"». «Και πώς θα λέμε τη γνώμη μας;» τον ξαναρωτάω. «Μόνο εκεί όπου χρειάζεται» ήταν η απάντησή του.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πώς περνάτε τον χρόνο σας σήμερα, την καθημερινότητά σας;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πηγαίνω στη Φωκίωνος με φίλους, καμιά φορά και στο Άλσος Γαλατσίου που είναι όμορφα. Όσο με βαστάει το σώμα μου πηγαίνω και καμιά εκδρομούλα. Οδηγώ κιόλας.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Οδηγείτε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ναι! Γιατί πολλοί με ρωτάνε παράξενα, σαν και σένα, όταν λέω ότι οδηγώ;</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Είναι που δεν μπορώ να οδηγήσω εγώ και ούτε πρόκειται, τόσο αγχώδης και νευρικός που είμαι.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Αλήθεια; Εγώ, αγόρι μου, οδηγώ από 15 χρονών παιδί. Στα 16 μου ο πατέρας μου μού πήρε από τη Λιβύη ένα απ' τα χακί τζιπάκια που είχαν αφήσει οι Εγγλέζοι. Έχω κάνει και εγχείρηση καταρράκτη, μια χαρά οδηγώ, σε βεβαιώνω.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Με τον χρόνο που κυλάει τι σχέση έχετε, τον φοβάστε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Με προβληματίζει. Έχε υπ' όψιν, είμαι σχεδόν 90 ετών. Θέλω να καλέσω τον φίλο μου τον Σπύρο Μπιμπίλα να μιλήσουμε και να του παραδώσω το αρχείο μου, όταν έρθει και μένα η ώρα μου. Βλέπεις εκεί κάτι σπανιότατους κλασικούς δίσκους που έχω με τον Φον Κάραγιαν; Και να ήταν αυτά τα βινύλια μόνο...</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Να το κάνετε, κι εγώ έχω κληρονομήσει τη δισκοθήκη του Κούνδουρου. Αυτό τον είχατε γνωρίσει άραγε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ήμασταν πολύ φιλαράκια με τον λεβέντη τον Νίκο! Έχουμε κάνει μαζώξεις σ' εκείνο το υπέροχο σπίτι του στο Μετς με το Κομμουνιστικό Κόμμα! Ωραίος άνθρωπος κι αυτός, αν και από πολλούς παρεξηγημένος. Δεν τον δεχόντουσαν εύκολα τον Κούνδουρο, γιατί ήταν Κρητίκαρος, αυτός δηλαδή που ήτανε.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Πάντως, δεν θα έπρεπε να σας προβληματίζει τόσο ο χρόνος, αφού παραμένετε η Καλή Καλό, όλοι σας θυμούνται κάπως σαν παιδάκι.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Με προβληματίζει το ότι μέχρι να μπω στο σπίτι, έχω παρέα. Μόλις όμως κλείσει η πόρτα, είμαι ολομόναχη. Ξέρεις κανέναν που να θέλει να τον φιλοξενήσω, να τον ταΐζω, να τον ποτίζω, άντρα, γυναίκα, ότι να 'ναι;</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Το εννοείτε αυτό που λέτε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Το εννοώ!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Καλά, κάποιον δεν μπορέσατε να βρείτε;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Πού να απευθυνόμουν; Πήγα στην εκκλησία και μου στείλανε μία ναρκομανή. Ευτυχώς, είχα την πρόνοια να της δώσω ραντεβού στο καφενείο έξω και την κατάλαβα με την πρώτη.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="font-size: large;"><b style="background-color: black;"><span style="color: #ffa400;"><span style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;">Με συγχωρείτε, αλλά μια και το 'φερε η κουβέντα, εσείς θέλετε κάποιον για παρέα ή και για να σας κάνει τις δουλειές;</span> </span></b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="font-size: large;"><b style="background-color: black;"><span style="color: white;">Κοίτα, αν κάνει και τις δουλειές του σπιτιού, θα τον πληρώνω κιόλας. Ας είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα που να δουλεύει κάπου τη μισή μέρα και να έρχεται εδώ τα βράδια, να κάνει ένα μπάνιο, να τρώει και να κοιμάται.</span></b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Σας λείπει δηλαδή η ανθρώπινη παρουσία τόσο πολύ.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Ναι, αυτό μου λείπει, το χνότο!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Και να ξυπνάτε μαζί το πρωί, να πίνετε έναν καφέ, να τα λέτε.</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Μπράβο! Όπως το λες, έτσι.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Είστε πολύ συγκινητική και το εννοώ κι εγώ τώρα!</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Εσύ τώρα θα φύγεις. Εγώ θα ξεντυθώ και θα κάτσω έξω στο μπαλκόνι. Θα βάλω τον ανεμιστήρα να με φυσάει λιγάκι και θα πιάσω για ώρες να λύνω σταυρόλεξα. Τηλεόραση δεν βλέπω, μόνο ειδήσεις μία φορά κάθε μέρα, αφού έχει γεμίσει κι αυτή από άσχημες και άθλιες φάτσες.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Να μια ωραία ερώτηση λίγο πριν σας αφήσω! Μιλήσαμε για Αττίκ, Ρίτσο, Ζαχαριάδη, Κύρκο και πολλούς άλλους, μύθοι ο καθένας τους. Πώς είναι για εσάς, εν έτει 2017, να πέφτετε πάνω σε άθλιες και άσχημες φάτσες;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Δεν θα έλεγα ότι ασφυκτιώ στον ίδιο μου τον τόπο. Όχι, την αγαπάω την Ελλάδα, την αγαπάω πολύ, μα πάρα πολύ! Δεν θέλω να μου τη βιάζουν καθημερινά! Είναι τραγική η μοίρα αυτής της χώρας!</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Μου επιτρέπετε να μεταφέρω τη συνέντευξη που μόλις μου δώσατε σε θεατρικό μονόλογο;</b></span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="color: white; font-size: large;"><b style="background-color: black;">Σου κάνω αντιπρόταση: μόνο αν παίξουμε σε μία σκηνή οι δυο μας, όπως ακριβώς μου πήρες τη συνέντευξη αυτή.</b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><span style="font-size: large;"><b style="background-color: black;"><span style="box-sizing: border-box; margin: 0px; padding: 0px;"><span style="color: #ffa400;">Υπόσχομαι!</span></span></b></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><b style="background-color: black; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: white;">Έκλεισε!</span></b></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: "Fedra Sans", sans-serif; letter-spacing: 0.36px; margin: 0px 0px 25px; padding: 0px; word-break: break-word;"><b style="background-color: black; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;"></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="background-color: black; font-size: x-large; letter-spacing: 0.36px;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9wnHGgx63X-ztksOkIDC6CXtBHE85NOLdX2_5WiXhjCdw1xPhU3aleduDNjbBJ4IK1fiYCn13mmuBv79Zh092ZiOGDzRjh_pHGnaLCCT3AbmM55fX7r2hIICH7s6QUggkTkJB8ZBCI2CxCEwGNdC_0j9YLexHpW8zWIs0X5lvhIeA5kf53_bdRkxQDrpC/s1600/21013989_1392514394201964_8101063679177497416_o.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9wnHGgx63X-ztksOkIDC6CXtBHE85NOLdX2_5WiXhjCdw1xPhU3aleduDNjbBJ4IK1fiYCn13mmuBv79Zh092ZiOGDzRjh_pHGnaLCCT3AbmM55fX7r2hIICH7s6QUggkTkJB8ZBCI2CxCEwGNdC_0j9YLexHpW8zWIs0X5lvhIeA5kf53_bdRkxQDrpC/w400-h300/21013989_1392514394201964_8101063679177497416_o.jpg" width="400" /></a></b></div><b style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: medium;">* Η συνέντευξη με την Καλή Καλό πραγματοποιήθηκε στο σπίτι της στην Άνω Κυψέλη τον Αύγουστο του 2017. Ήταν η αρχή μιας φιλίας που διήρκεσε μέχρι και λίγα χρόνια πριν τον θάνατο της, την Παρασκευή 8 Μαρτίου του 2024, στα 98 της χρόνια. Τον Ιανουάριο του 2019 η Καλή Καλό συμμετείχε στο πάνελ της τηλεοπτικής εκπομπής «Η Αυλή των Χρωμάτων» με την Αθηνά Καμπάκογλου, που ήταν αφιερωμένη στο πρώτο βιβλίο με συνεντεύξεις μου, το «18 συνεντεύξεις - Σαν μονόπρακτα», μέσα στο οποίο συμπεριέλαβα τη συνέντευξη μας. Λίγο καιρό μετά συμμετείχε επίσης στην εκδήλωση αφιερωμένη στον Νίκο Κούνδουρο, στον Δήμο Ηλιούπολης, παρουσία του Χρήστου Λεοντή, τότε προέδρου της ΕΡΤ, όπου μίλησε για τον φίλο της τον Κούνδουρο, αμέσως μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οδύσσειες σωμάτων - Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο». Θυμάμαι μάλιστα ότι είχαμε πάει να την πάρουμε από το σπίτι της με τους φίλους ηθοποιούς Νίκη Σερέτη και Χάρη Φλέουρα και στη διαδρομή έκανε υποδείξεις στον ταξιτζή από που έπρεπε να πάμε για να γλιτώσουμε την κίνηση. Τόσο καλά ήξερε τους δρόμους. Την αποχαιρετώ μ' ένα αίσθημα οδύνης και με την ελπίδα μιας ξεκούρασης, μιας «καλής ανάπαυσης» που λένε. Διότι, όπως θα διαπιστώσατε και απ' αυτή τη συνέντευξη, η Καλή Καλό δεν πέρασε και λίγα στη μακρά πορεία της ζωής της. Ήταν σοκαριστικό όταν έμαθα, αρχές της περασμένης χρονιάς, απ' όταν δηλαδή μεταφέρθηκε στο γηροκομείο, πως κάτω από το κρεβάτι της, στο διαμέρισμα της, κρατούσε τα οστά του ίδιου του παιδιού της μέσα σ' ένα κασελάκι. Πλέον έχει περάσει στην ιστορία κι αυτή ως τελευταία μιας γενιάς που έχει αφήσει προ πολλού τα επίγεια. Καλό της ταξίδι. </span></b><p></p><div><b style="background-color: black; letter-spacing: 0.36px;"><span style="color: #ffa400; font-size: medium;">* Η cover photo είναι της Αγγελικής Παπαϊωάννου. Δύο φωτογραφίες - μία σέλφι - είναι δικές μου. Οι υπόλοιπες ανήκουν στο αρχείο της Καλής Καλό.</span></b></div>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-34807292786828712632024-03-01T12:23:00.061+02:002024-03-04T11:34:39.072+02:00Dani Klein (Vaya Con Dios): «Όταν τραγουδώ, εισπράττω τις δονήσεις των ανθρώπων σαν μέσα από μια μαύρη τρύπα» <p><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b><i></i></b></span></p><br /><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEpguir8TXBa2C4C1z_d3K4HuL_n8YL7I4G1J9b9IETouhXIGqQ752X3yNl1ivEk8zUwYhfwb5HPtVjrSlex47x80Q2wJt9LizDxRbORRq4ref9RcrSroNsna-FJ9-6j8nsyMAr1Uv1rdhxmWa9Weu8x2GYNQ6fvsT94I04XwL2VZy123llPbOnMNLzRg0/s4564/DSC_3375.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3022" data-original-width="4564" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiEpguir8TXBa2C4C1z_d3K4HuL_n8YL7I4G1J9b9IETouhXIGqQ752X3yNl1ivEk8zUwYhfwb5HPtVjrSlex47x80Q2wJt9LizDxRbORRq4ref9RcrSroNsna-FJ9-6j8nsyMAr1Uv1rdhxmWa9Weu8x2GYNQ6fvsT94I04XwL2VZy123llPbOnMNLzRg0/w400-h265/DSC_3375.JPG" width="400" /></a></div></b></span><div><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b><i>Η συνέντευξη με την τραγουδίστρια Dani Klein των Vaya Con Dios πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024 σ' ένα break από τα γυρίσματα του βίντεο κλιπ του τραγουδιού «Una mujer (Μια γυναίκα)», που ενδύθηκε τους ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και αποδόθηκε από την ίδια την Klein ντουέτο με τον Θοδωρή Βουτσικάκη. Το τραγούδι θα κάνει πρεμιέρα στις 8 Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Σε ότι αφορά τη συνέντευξη, μαζί μου είχα την Ελένη Τζατζιμάκη που θα με βοηθούσε στη μετάφραση της συζήτησης, αν και δεν χρειάστηκε σχεδόν καθόλου η παρέμβαση της (πάντα έχω μαζί μου έναν μεταφραστή στις συνεντεύξεις με ξένους καλλιτέχνες, βασικά για να νιώθω εγώ safe περισσότερο), αλλά και τη φωτογράφο Αγγελική Παπαϊωάννου, η οποία τράβηξε τις φωτογραφίες που αναρτώ τώρα μαζί με τη συνέντευξη. Η Dani Klein, έτσι όπως τη γνώρισα και συζητήσαμε ακριβώς για μία ώρα, δεν έχει καθόλου το attitude μιας τραγουδίστριας - megastar, αν αναλογιστεί κανείς την επιτυχία που έκαναν πριν από τριάντα τόσα χρόνια οι Vaya Con Dios και στις πέντε ηπείρους. Είδα μία γυναίκα που απολαμβάνει τη ζωή της, ήρεμη, κατασταλαγμένη και με πολύ χιούμορ, που γνωρίζει επίσης πως έφτασε αισίως 71 ετών και είναι προετοιμασμένη για το οριστικό πέσιμο της αυλαίας. Δεδομένου του ότι στο διαδίκτυο, ακόμη και στη Wikipedia, ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την προσωπική ζωή της, η συνέντευξη αυτή αποκτά πραγματικά μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς μίλησε αλογόκριτα και ελεύθερα, όχι μόνο για το παρελθόν της, αλλά κυρίως για το παρόν και για το μέλλον της μέσα στη λεγόμενη μουσική βιομηχανία. Οι Vaya Con Dios, άλλωστε, μόλις κυκλοφόρησαν ένα εξαιρετικό άλμπουμ σε βινύλιο, σε CD και σ' όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες, απ' το οποίο ήδη έχουν ξεχωρίσει τραγούδια, σαν το ομώνυμο, το χορευτικό «Shades of Joy», το ρυθμικό «Maybe» και την α λα tango μπαλάντα «Una mujer». Επειδή κάθε συνέντευξη αποτελεί προσωπική περιουσία του εκάστοτε interviewer, προτίμησα να την αναρτήσω ολόκληρη, χωρίς περικοπές, μεταφέροντας από το κινητό μου τηλέφωνο στο blog μου, τα ΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑΣΜΑΤΑ, αυτούσια τη συζήτηση που κάναμε. Που να το φανταζόμουν, όταν ήμουν 17 ετών και την έβλεπα από το MTV να τραγουδά με τους Vaya Con Dios το «Puerto Rico», το «Louie» και το «What's a woman», πώς θα έφτανα 50 ετών και θα την είχα απέναντι μου, τετ α τετ, να μιλάμε σαν δύο φίλοι ή γνωστοί. Απολαύστε την και αναζητήστε το καινούργιο άλμπουμ της με τους Vaya Con Dios! Αξίζει! Σε μία χρονική περίοδο, ειδικά, που ολόκληρη η βιομηχανία του τραγουδιού έχει αλλάξει παγκοσμίως μαζί με τη διανομή και διακίνηση της μουσικής.</i></b></span><p></p><p><span style="color: #ffa400; font-size: large;"><b>Φωτογραφίες: Αγγελική Παπαϊωάννου </b></span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtBU3GmNe3E9XywMcvKpQq-H5_UomqmVyi9f95sw5xFhG_UjW2LVNxxJraKrGaJjhTfiabUrYl1gAhWgtfSdPkxubEy7U68QcZNZQ4atbB396Hn3U0gohSPQzP3FWI9k25Hy-rOqT0MYiYTeZ2iJpj6uch_nfX9QopkZE_oD70O2SLdvURUQ-7JDNQ9QlJ/s4443/DSC_3359.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2943" data-original-width="4443" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtBU3GmNe3E9XywMcvKpQq-H5_UomqmVyi9f95sw5xFhG_UjW2LVNxxJraKrGaJjhTfiabUrYl1gAhWgtfSdPkxubEy7U68QcZNZQ4atbB396Hn3U0gohSPQzP3FWI9k25Hy-rOqT0MYiYTeZ2iJpj6uch_nfX9QopkZE_oD70O2SLdvURUQ-7JDNQ9QlJ/w400-h265/DSC_3359.JPG" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Πως είναι να
συνεργάζεστε δισκογραφικά με ένα νεότερο Έλληνα συνάδελφο σας;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είμαι ανοιχτή σε
νέα πράγματα και το βρίσκω ενδιαφέρον να συνεργάζομαι με κάποιον διαφορετικής
γενιάς. Μου αρέσει και η φωνή του, ενώ μου έδωσε και την ευκαιρία να έρθω ξανά
στην Ελλάδα, που ανέκαθεν αγαπούσα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στην Ελλάδα,
όπως και στην Ολλανδία, τη Γαλλία και την Ευρώπη γενικότερα, κάνατε μεγάλη
επιτυχία με τους </span>Vaya</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">
Con Dios. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν ως ένα βελγικό γκρουπ να μπείτε και στα </span>charts</b></span><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;"> της Αμερικής, στην άλλη μεριά του
Ατλαντικού;</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν μπήκαμε ποτέ
στα αμερικανικά </span>charts<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, αν
και πουλήσαμε πολλούς δίσκους και εκεί. Μπήκαμε στα </span>charts<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του Καναδά, όμως, όπως και της
Νότιας Αφρικής, της Ρωσίας και άλλων χωρών. Είχαμε πάει στην Αμερική, καθώς το
ήθελε ο μάνατζερ, ύστερα από ραντεβού μ’ ένα μεγάλο στέλεχος δισκογραφικής.
Αυτό που ήθελαν οι Αμερικανοί ήταν να αλλάξουν τα πάντα: Τις ενορχηστρώσεις,
τους στίχους, ακόμη και κάποιες μελωδίες. Ποτέ τελικά δεν συνέβη να μπούμε στα </span></span>charts<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> τους, γιατί εγώ είμαι αυτή που είμαι και
δεν ήθελα να γίνω κάποια άλλη.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το όνομα </span>Ferre</b><b><span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Grignard</b></span><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;"> σας λέει κάτι;</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Φυσικά. Ήταν ένας
από τους πρώτους Βέλγους χίπις τροβαδούρους με τραγούδια διαμαρτυρίας, που δεν
ζει πια. Μου άρεσε πολύ η φωνή του και δύο τραγούδια του ήταν μεγάλες επιτυχίες
στο Βέλγιο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το</span><span lang="EL"> </span></b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">ένα</span><span lang="EL"> </span></b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">ήταν</span><span lang="EL"> </span></b></span><b><span style="color: #ffa400;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">το</span>
«Ring, ring (I’ ve got to sing)».</span><o:p></o:p></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ακριβώς. Το άλλο
ήταν το «</span>Drunken<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Sailor<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» (σ.σ. το τραγουδάει). Μα, εσείς δεν
είστε χίπης, της γενιάς μου. Πως τον ξέρετε τον </span>Ferre<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Grignard<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> τόσο νέος που είστε;<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/qPYGosfitJM" width="320" youtube-src-id="qPYGosfitJM"></iframe></span></div><span style="font-size: medium;"><b><span style="color: #ffa400;"><span lang="EL">Ας πούμε ότι
έχω μελετήσει πολύ εκείνη την περίοδο. Ισχύει το ότι από τα 17 σας πασχίζατε να
μπείτε στο τραγούδι επαγγελματικά, αλλά αυτό συνέβη στα 34 σας με τους </span>Vaya</span></b><b><span lang="EL"><span style="color: #ffa400;"> Con Dios;</span></span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Δεν ήταν τόσο το
να έμπαινα στη μουσική βιομηχανία, όσο το ότι μου άρεσε να τραγουδώ. Άρχισα να
τραγουδώ στο δρόμο όταν ήμουν 17 ετών. Ζούσαμε με το αγόρι μου τότε, που έπαιζε
κιθάρα, βγάζαμε λεφτά, ξέρετε, ήμασταν χίπηδες. Μέχρι σήμερα νιώθω χίπισσα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Καλό αυτό,
πόσο μάλλον όταν ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την ιδιωτική σας ζωή.</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ω, θα θέλαμε ένα
μήνα για να σας αφηγηθώ την προσωπική μου ζωή. Να σας τα πω άμα σκοπεύετε να
γράψετε βιβλίο ολόκληρο (γέλια). <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Άρα η αγάπη
για τη μουσική σας έδινε το κίνητρο να μην τα παρατήσετε μέχρι την κορυφή;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η κορυφή ήταν
κάτι που δεν το φανταζόμουν, σαν κάτι να με πίεζε προς τα κει και που δεν ήξερα
τι ακριβώς ήταν. Ήξερα απλά πως έπρεπε να πάω όπου με πήγαινε η ζωή λίγο μετά
τα 30 μου. Μέχρι τότε είχα κάνει ότι δουλειά μπορείτε να φανταστείτε:
ρεσεψιονίστ, υπάλληλος δικηγορικού γραφείου, καθαρίστρια, οτιδήποτε μπορούσα να
βρω για να ζήσω. Ταυτόχρονα τραγουδούσα τα Σαββατοκύριακα με μια φλαμανδική
μπάντα δίχως κάποιο συμβόλαιο και κάναμε συναυλίες στο Βέλγιο και την Ολλανδία.
Η μητέρα μου, όταν έφτασα 30 κάτι, μου έλεγε πως δεν μπορώ να ζω έτσι, πως έχω
ένα μικρό γιο και πως έπρεπε να βρω μια κανονική δουλειά. Δεν ένιωθα καλά, μεγάλωνα
και ήμουν απελπισμένη, καθώς είχα το άγχος του παιδιού μου και των ενοικίων που
έτρεχαν. Τότε ήταν φίλη μου μια Βελγίδα τραγουδίστρια πολύ διάσημη στη Γαλλία,
που της τηλεφώνησα και τη ρώτησα τι θα κάνω με τη ζωή μου, αν έπρεπε να αφήσω
το τραγούδι. Μου είπε να κάνω τα δικά μου πράγματα, αφού ανέκαθεν δούλευα με
άλλους. «Μην τολμήσεις και σταματήσεις το τραγούδι, δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ»
ήταν τα λόγια της. Μου έδωσε μεγάλο κουράγιο και το αστείο είναι πως λίγες
εβδομάδες μετά απ’ αυτή τη συζήτηση μας, μία άλλη φίλη που είχε ανοίξει ένα
μαγαζί με τρέντι ρούχα, με ζήτησε να τραγουδήσω για τα εγκαίνια. Θα γινόταν ένα
κοκτέιλ πάρτι<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που θα έπαιζαν ο Ντερκ και
ο Γουίλι, τα υπόλοιπα μέλη των μελλοντικών </span>Vaya<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Con<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">Dios. «Γιατί
δεν έρχεσαι να πεις ένα τραγούδι μαζί τους;» με παρότρυνε κι έτσι έγινε.
Θυμάμαι ότι προβάραμε στα γρήγορα δύο κομμάτια στην κουζίνα της φίλης και
αμέσως μετά τραγούδησα μπροστά σε κόσμο. «Είναι πολύ καλή, έχει βγάλει δίσκο;»
ρωτούσε το κοινό, άρα τα πάντα ξεκίνησαν από μία πλάκα, μια αστεία συγκυρία.
Αποφασίσαμε με τα παιδιά να ξαναβρεθούμε και να κάνουμε πρόβα και το πρώτο
τραγούδι που φτιάξαμε ήταν το «</span></span>Just<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">a friend of mine». Απ’ αυτό ξεκίνησαν δηλαδή όλα. <o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="mso-ansi-language: EL;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="mso-ansi-language: EL;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKPOjcj9gB84cc_l23j2GczOYzCFgnNcayrM94NJzsD_tQZp_ILdYH2aprZ7K4UZui52hOMC3iyG0FPLy0ftwTh-zonqY5qFrVEPqAjPbf3oR5YXW1rRrhu26XXkRd101nLjdIbxu8NjeuVK67XxH91UbsiAYtvGktpPdyeo6xvbAVPN4uPYHEuVYF75sz/s4621/DSC_3431.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3061" data-original-width="4621" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKPOjcj9gB84cc_l23j2GczOYzCFgnNcayrM94NJzsD_tQZp_ILdYH2aprZ7K4UZui52hOMC3iyG0FPLy0ftwTh-zonqY5qFrVEPqAjPbf3oR5YXW1rRrhu26XXkRd101nLjdIbxu8NjeuVK67XxH91UbsiAYtvGktpPdyeo6xvbAVPN4uPYHEuVYF75sz/w400-h265/DSC_3431.JPG" width="400" /></a></span></span></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b style="text-align: left;"><span lang="EL"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Ανατρέχετε
συχνά στο παρελθόν; Αντλείτε δύναμη έτσι;</span></span></span></b></div><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ακούστε, το 2019
έκανα ένα μεγάλο μακρύ ταξίδι στην Αμερική. Ζούσα για ενάμισι – δυο χρόνια στο
Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια. Η σκέψη μου ήταν να πάω στην Αριζόνα, στο
Κολοράντο, να δω το Γκραν Κάνιον, πανέμορφα μέρη. Ήθελα να πετάω συνεχώς και να
γυρίζω ξανά στο Λονγκ Μπιτς που ζούσα. Ήθελα το σπίτι μου χωρίς να νιώθω τίποτα
νοσταλγικό, αφού ταξίδευα ξανά στην έρημο ή και στο Λας Βέγκας, που το μισούσα,
αλλά έπρεπε να πάρω από κει το αεροπλάνο. Κάποια στιγμή κάθισα και κοίταζα το
σπίτι μου και είπα μέσα μου: «Μη στέκεσαι σε τέτοια πράγματα. Το σπίτι αυτό
είναι ήδη παρελθόν για σένα, αφού θες να ταξιδεύεις μονίμως. Τα μέρη που θα πας
θα’ναι καινούργια, θα μυρίζουν αλλιώς, θα έχουν διαφορετική θέα, θα’ ναι κάτι
καινούργιο για σένα». Εκεί, σε ώριμη ηλικία, αποφάσισα ότι δεν μ’ ενδιαφέρει το
παρελθόν σαν έννοια. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #ffa400;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όταν βλέπετε
τον εαυτό σας στα παλιά βίντεο από το </span>YouTube</span></b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;">, πως νιώθετε; Μελαγχολία; Πονάει η μνήμη;</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Καθόλου, εγώ
γελάω με τα μαλλιά που είχα τότε (γελάει δυνατά). Δεν ξέρω αν πονάει η μνήμη,
εξαρτάται από τις μνήμες δηλαδή. Σαφώς και πολλές μνήμες μπορεί να είναι
οδυνηρές, αλλά εγώ αυτές τις έχω βγάλει από μέσα μου και έπαψα να είμαι
ενοχική. Θέλει δουλειά αυτό, όμως, αλλιώς δηλητηριάζεσαι. Θέλεις ψυχανάλυση για
να αντιληφθείς γιατί έκανες κάποια πράγματα παλιά που τώρα ανήκουν στο παρελθόν
και δεν έχουν πια καμία σημασία. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/19-bzEPmWrM" width="320" youtube-src-id="19-bzEPmWrM"></iframe></div><span style="font-size: medium;"><b><span style="color: #ffa400;"><span lang="EL">Από που
πρωτακούσατε τσιγγάνικη μουσική; Ήταν βασικό συστατικό της μουσικής των </span>Vaya</span></b><b><span lang="EL"><span style="color: #ffa400;"> Con Dios.</span></span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο πατέρας μου
αγαπούσε πολύ τη μουσική και είχε μεγάλη δισκοθήκη. Στο σπίτι πρωτάκουσα,
λοιπόν, τσιγγάνικα τραγούδια την ίδια στιγμή που άκουγα και πολύ </span>rhythm<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">’ n’ blues, Ότις Ρέντινγκ, Αρίθα Φράνκλιν,
σόουλ μουσική. Ως νέα με συνάρπαζε η ποπ μουσική, ο Τζίμι Χέντριξ κ.α.,
επομένως δεν ήταν μόνο η τσιγγάνικη μουσική που επηρέασε τους </span>Vaya<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">Con Dios, αλλά πολλά και
διαφορετικά ακούσματα. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Σας έχω ένα
δέος, ξέρετε, καθώς είμαι 50 ετών και στα 16 μου αγάπησα την ξένη μουσική μέσα
από τα τραγούδια σας. Μπορείτε να μπείτε στη θέση μου αυτή τη στιγμή;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το καταλαβαίνω
απόλυτα με την ίδια λογική που εμένα μεγάλες επιρροές μου ήταν ο Μπομπ Ντίλαν
και ο Λέοναρντ Κοέν. Ποτέ δεν συνάντησα κανέναν τους. Το ίδιο και τον Λεό Φερέ,
όπως και τους </span>Rolling<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Stones<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ή τους </span></span>Beatl<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">es. Κι αν εσείς συναντάτε εμένα τώρα και
νιώθετε δέος, εγώ δεν τους γνώρισα ποτέ αυτούς από κοντά για να ένιωθα κάτι
παρόμοιο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Όπως μου τα
λέτε, αν δηλαδή μπαίνατε στη δισκογραφία το 1970 και όχι το 1988, θα μπορούσε
να είχε γίνει μ’ ένα ψυχεδελικό ροκ συγκρότημα.</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ποτέ δεν ένιωσα
ότι έπρεπε να μπω στη μουσική βιομηχανία, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο είδος.
Το τραγούδι ήταν ένας τρόπος έκφρασης για μένα και μόνο αυτό ήθελα. Το αγόρι
μου έπαιζε κιθάρα στο δρόμο, όπως σας είπα, εγώ τραγουδούσα μαζί του και το
μόνο που μας ένοιαζε ήταν να βγάλουμε κάνα φράγκο για να φάμε κάπου μια
μακαρονάδα και να τη βγάλουμε. Καταλαβαίνετε ότι ήμουν πολύ μακριά απ’ αυτό που
ορίζουμε ως μουσική βιομηχανία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πάντως, πριν
τους </span>Vaya</b><b><span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Con</b><b><span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Dios</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, περάσατε από άλλα σχήματα, ηλεκτρονικής, μπλουζ, μέχρι και χαρντ ροκ
μουσικής. Θυμίζω τους </span>Steelover</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, «θυγατρική» μπάντα των </span>Scorpions</b></span><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;">. Θέλατε να διευρύνετε τους μουσικούς σας
ορίζοντες;</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όχι, ήθελα να
τραγουδώ οπουδήποτε ήταν πιθανό να τραγουδήσω. Μπορεί να μου άρεσαν οι </span>Metallica<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> ή οι </span>Motorhead<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, αλλά ποτέ δεν θα άκουγα στο σπίτι μου χαρντ ροκ
και ποτέ δεν σκέφτηκα να γίνω τραγουδίστρια χαρντ ροκ μπάντας. Αυτό που συνέβη
με τους </span>Steelover<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ήταν
να γράφουν δίσκο σ΄ ένα στούντιο στις Βρυξέλλες. Μόλις τον τελείωσαν,
καυγάδισαν με την τραγουδίστρια τους, η οποία τους είπε «Άντε και γαμηθείτε»,
τα μάζεψε κι έφυγε. Εγώ πάλι ήξερα τον ιδιοκτήτη του στούντιο, που μου
τηλεφώνησε: «Ντάνι, δεν έρχεσαι να τραγουδήσεις μαζί τους μπας και τελειώσουν
το δίσκο και υπογράψουν επιτέλους με τη δισκογραφική;» Έτσι τραγούδησα μαζί
τους.<o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η αλήθεια
είναι πως από το 1991 και μετά οι </span>Vaya</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> Con Dios έγιναν «</span>one</b></span><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;"> woman band», το πήρατε δηλαδή όλο πάνω σας. Δεν
θα θέλατε, φαντάζομαι, να διαλυθεί ένα άκρως επιτυχημένο γκρουπ.</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Οι </span>Vaya<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Con<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Dios<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ξεκίνησαν ως τρίο: Εγώ, ο
κιθαρίστας Γουίλι Λάμπρεγκτ και ο μπασίστας Ντερκ Σουφς. Ο Γουίλι, που είχα
σχέση μαζί του, εγκατέλειψε νωρίς το συγκρότημα. Τα είχα φτιάξει και με τον
Ντερκ κι αυτό δεν ήταν εύκολο για τον Γουίλι. Έφυγε και έπαιζε με μια άλλη ροκ
μπάντα. Συνεχίσαμε με τον Ντερκ κι ένα νέο κιθαρίστα, τον Ζαν Μισέλ Γκιλέν.
Όταν άρχισαν να έρχονται τα πολλά λεφτά, ο Ντερκ έπεσε πολύ άσχημα στα
ναρκωτικά. Αναγκαστήκαμε να του πούμε να αποχωρήσει γιατί ήταν αδύνατο να
δουλέψουμε μαζί του. Θυμάμαι να μας έχουν καλέσει σε μια τηλεοπτική εκπομπή,
όπου εκεί αναγκάζεσαι να περιμένεις. Ο Ντερκ έπινε συνέχεια και όταν έφτασε η
στιγμή να πούμε το τραγούδι μας, είχε ξαπλώσει στο πάτωμα γιατί ήταν μεθυσμένος
και δεν μπορούσε να ξυπνήσει. Το ότι αναγκαστήκαμε να του ζητήσουμε λήξη της
συνεργασίας μας, με γέμισε με φοβερό στρες και άρχισαν να πέφτουν τα μαλλιά
μου. Υπήρχαν και συμβόλαια, η εταιρεία μας όμως στράφηκε σε μένα κι έτσι έγινα
εγώ οι Vaya Con Dios. <o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="mso-ansi-language: EL;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi78RMt_BLCzoDRQLigkY715Apurk4PyHNlHTLS8yyPZhOqNjneh3AAYilBnZ5wpv7Qrw6Vhndocs_teTa5BEQb8eJUjlhVNPSHu5-SmtQAJZXlQsMnyUWGdND1use7K9WN-XKq_0WYBPsbxOaJ39Y0qnl_5QE0UeBPrKSXsSkx4SEKBcWRhndEzdTOFsUp/s1440/421865302_914909076709371_6206140866822476575_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi78RMt_BLCzoDRQLigkY715Apurk4PyHNlHTLS8yyPZhOqNjneh3AAYilBnZ5wpv7Qrw6Vhndocs_teTa5BEQb8eJUjlhVNPSHu5-SmtQAJZXlQsMnyUWGdND1use7K9WN-XKq_0WYBPsbxOaJ39Y0qnl_5QE0UeBPrKSXsSkx4SEKBcWRhndEzdTOFsUp/w300-h400/421865302_914909076709371_6206140866822476575_n.jpg" width="300" /></a></span></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Τον θυμάστε
ακόμη καμιά φορά τον Ντερκ Σουφς; Πέθανε νεότατος.</span></span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ήταν 29 ετών και
πήγε από υπερβολική δόση. Ήμασταν όλοι όμως μέσα στο μότο «Ζήσε έντονα – πέθανε
νέος» που κρατούσε καλά ακόμη από τις δεκαετίες του 1960 και του ’70 μέχρι και
του ‘80. Κι εγώ έπινα ναρκωτικά, αλλά δεν έφτασα ποτέ στο σημείο να σουτάρω. Η
εγγονή μου σήμερα, ας πούμε, συζητάει για κάποιον με τους συμμαθητές της σε
φάση «Α, αυτός καπνίζει τσιγαριλίκια» (γέλια). Η δική μου γενιά, όμως, βάζω και
μένα μέσα, από χίπηδες που πίναμε παραισθησιογόνα και τσιγαριλίκια, γίναμε
πάνκηδες και το πράγμα χόντρυνε. Σνιφάραμε κόκα, τρώγαμε μανιτάρια, πολλοί
έπεσαν στην πρέζα. Ξέρετε τι συνέβη με τους </span>Vaya<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Con<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Dios<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">στις αρχές ακόμη και άρχισα να χάνω
τα μαλλιά μου; Για χρόνια τραγουδούσα και τίποτα δεν γινόταν. Ξαφνικά όλοι
άρχισαν να με θέλουν παντού, έπρεπε να δίνω είκοσι συνεντεύξεις τη μέρα κι αυτό
δεν αντεχόταν συνέχεια, πιστέψτε με. Ο Ντερκ, το τότε αγόρι μου, ήταν συνέχεια
μαστουρωμένος και έσβηνε τσιγάρα στα χέρια του. Έπαθα αλωπεκίαση από τη
στενοχώρια και δεν γινόταν να συνεχίσω. Είπα ότι εγκαταλείπω τη μουσική
βιομηχανία το 1996, έχοντας κάνει διεθνή επιτυχία με το συγκρότημα. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Προείχε
επομένως η φυσική και πνευματική σας υγεία.</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ακριβώς, έτσι
ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω. Όταν είσαι πολύ επιτυχημένος, ταξιδεύεις συνεχώς απ’
το ένα μέρος στο άλλο και δεν κοιμάσαι ποτέ στο κρεβάτι σου. Στην αρχή έλεγα
«Είναι υπέροχο όλο αυτό, ότι ακριβώς ονειρευόμουν: Να είμαι ικανή να παίρνω το
αεροπλάνο, όπως οι άλλοι άνθρωποι έπαιρναν το λεωφορείο. Να κοιμάμαι σε
ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο, αλλά μια μέρα είπα μέσα μου «Πόσο θα ήθελα να
κοιμηθώ απόψε στο κρεβατάκι μου και να μην ξαναταξιδέψω για τον επόμενο μήνα
πουθενά». Αυτό με οδήγησε να σταματήσω από τους </span>Vaya<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Con<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Dios<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Το τραγούδι
πηγάζει από το λαιμό σας ή ανεβαίνει από το στήθος, από την καρδιά δηλαδή, στο
λαιμό;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ξεκάθαρα από την
ψυχή! Δεν είναι θέμα τεχνικής ή εκπαίδευσης. Μια φορά μόνο έκανα μαθήματα
φωνητικής που με έβαλαν να κάνω αυτές τις γελοίες ασκήσεις. «Έχεις το τραγούδι
στη μύτη» μου έλεγε η δασκάλα, «αλλά θα στο κατεβάσω στο λαιμό» και μ’ έβαζε να
τραγουδάω οπερατικά. «Άντε γεια, δεν είναι για μένα αυτά» είπα και την κοπάνησα
(γέλια). Αποφάσισα να φύγω άρον – άρον από τα μαθήματα καθώς δεν ήθελα ποτέ να
γίνω τέτοια τραγουδίστρια. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioASVqoXOxsl800Tm-jDg-mpqKRuaOl_nyka73d2mreNg4q62c3PEArThZDt3gToIzosBjtVdQEJti-Zmtwj8s01upEmcozYM7nlEzymflT-qS3eLs5ge2jls7CBlr-Vq0XpbUqjTR_7icN69c7bwj7XuJemVdO2o6Hptm5p0gOIL4hR41xq4_aa6l1c-R/s4928/DSC_3421.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="4928" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioASVqoXOxsl800Tm-jDg-mpqKRuaOl_nyka73d2mreNg4q62c3PEArThZDt3gToIzosBjtVdQEJti-Zmtwj8s01upEmcozYM7nlEzymflT-qS3eLs5ge2jls7CBlr-Vq0XpbUqjTR_7icN69c7bwj7XuJemVdO2o6Hptm5p0gOIL4hR41xq4_aa6l1c-R/w400-h265/DSC_3421.JPG" width="400" /></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Πως είναι το
σπίτι σας σήμερα; Με γεμάτους τοίχους από χρυσούς και πλατινένιους δίσκους;</span></span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Όχι, τους έχω
όλους στο γκαράζ. Τους έχω πακετάρει και τους έβαλα στο υπόγειο και ποτέ δεν
τους κοιτάω. Αν έρθετε σπίτι μου, δεν θα καταλάβετε ότι είμαι τραγουδίστρια.
Αυτό θα νομίζει ο κόσμος, αλλά στην τελικά δεν ήταν και από χρυσό οι χρυσοί
δίσκοι για να μην τους έβαζα στο γκαράζ (γέλια). <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Η επαφή με το
κοινό στις συναυλίες σας ισοδυναμούσε με ερωτική πράξη;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Θα σας
απογοητεύσω, αλλά όταν τραγουδώ δεν βλέπω τους ανθρώπους. Είναι σαν μια μαύρη
τρύπα, νιώθω την ενέργεια τους, αλλά δεν τους βλέπω.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Το ίδιο
γίνεται και στο θέατρο. Ένας ηθοποιός στη σκηνή ποτέ δεν βλέπει το κοινό.</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ακριβώς το ίδιο
είναι! Τραγουδώ γι’ αυτούς, εκφράζοντας όμως όλα όσα εγώ νιώθω. Ας κάνουν ότι
θέλουν εκείνοι τη συγκεκριμένη στιγμή που εγώ θα τραγουδώ γι’ αυτούς και που
δεν γίνεται να τους ξέρω όλους, τόσοι πολλοί που έρχονται στις συναυλίες μας.
Ας πούμε ότι τραγουδούσα και εισέπραττα τις δονήσεις μέσα από μια μαύρη τρύπα. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/UMHiwbWP_K8" width="320" youtube-src-id="UMHiwbWP_K8"></iframe></div><span style="font-size: medium;"><span style="color: #ffa400;"><b><span lang="EL">Το
ολοκαίνουργιο «</span>Shades</b><b> of</b><b> Joy</b></span><b><span lang="EL"><span style="color: #ffa400;">» είναι ένα χορευτικό αισιόδοξο τραγούδι. Σαν να το έχει ανάγκη ο κόσμος
μέσα στη χειρότερη περίοδο που διανύουμε.</span></span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σίγουρα και γι’
αυτό ακριβώς που λέτε τραγουδώ στο «</span>Maybe<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">», ένα άλλο κομμάτι του νέου άλμπουμ. Ένιωσα ότι ήταν η δική μου ευθύνη για
όλα όσα περνάει ο κόσμος αυτή τη στιγμή με έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο να
έρχεται. Αυτό σκέφτομαι, το ότι όλοι ψηφίζουμε χωρίς ουσιαστικά να αλλάζει
τίποτα. Τι μας μένει πέρα από το να διαμαρτυρόμαστε ή να γράφουμε μελαγχολικά
τραγούδια; Να είμαστε καλοί με τους άλλους δίπλα μας, να δείχνουμε αλληλεγγύη,
να βρίσκουμε τρόπους να βοηθάμε. Ήθελα λοιπόν το «</span>Shades<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>of<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Joy<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» να βγει ένα νέο χαρούμενο τραγούδι, αλλά
δεν είχα τους αντίστοιχους στίχους. Ζήτησα να μου τους δώσει ο Μπάι Καμάρα
τζούνιορ από τη Σιέρα Λεόνε, που γράφει στίχους και τραγουδάει επίσης. Του
έβαλα τη μελωδία, τον ρώτησα τι να κάνω με τους στίχους κι εκείνος αποφάσισε να
«μιλήσει» σαν να ήμουν εγώ. Γνωριζόμαστε πολύ καλά, είμαστε φίλοι στενοί και
πάντα μου άρεσε η γραφή του. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #ffa400;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πιστεύετε ότι
υπήρχαν στοιχεία πολιτικοποίησης στα τραγούδια των </span>Vaya</span></b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;"> Con Dios;</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Αμιγώς τέτοια
στοιχεία δεν υπήρχαν, αλλά με τον τρόπο που ζούσαμε, που μιλούσαμε και που
δρούσαμε, ήμασταν πολιτικά όντα. Θεωρώ ότι είναι λάθος να κολλάμε σε πολιτικές
ιδεολογίες του παρελθόντος. Θα δήλωνα σοσιαλίστρια υπό την έννοια του ότι θα
ήθελα όλοι να δικαιούνται ίσες ευκαιρίες. Δεν πιστεύω ότι ο ένας είναι
σημαντικότερος από τον άλλον. Είδα, όμως, τους σοσιαλιστές για χρόνια στο
Βέλγιο να λειτουργούν καταστροφικά για την κοινωνία. Πλέον δεν δηλώνω
σοσιαλίστρια και θα ευχόμουν να μπορούσα, αλλά στην πράξη αποδείχτηκε ότι οι
σοσιαλιστές, όπως και οι κομμουνιστές, όταν έρχονται στην εξουσία, κάνουν τα
αντίθετα απ’ αυτά που υπόσχονταν. Δεν θέλω πλέον να ανήκω σε κανέναν ιδεολογικό
χώρο, θέλω οι άνθρωποι να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους και να είναι
καλοί με τους άλλους. Έχεις τη χώρα σου, έχεις την πόλη σου, έχεις τα σύνορα
σου – υποτίθεται – αλλά τι κάνεις άμα σου επιτεθεί ένας Πούτιν; Που θα
μεταφερθείς στα ξαφνικά; Αν και ποτέ δεν υπήρξα μέλος κανενός κόμματος, σαφώς
και ψήφιζα μια ζωή Αριστερά, καθώς αυτή ανταποκρινόταν ολοκληρωτικά στις ιδέες
μου. Σας το είπα, πάντα ήθελα ίσες ευκαιρίες για όλους. Άλλος μπορεί να είναι
ταλαντούχος σε κάτι, άλλος πιο έξυπνος και άλλος λιγότερο ικανός, αλλά όλοι
είμαστε ανθρώπινα πλάσματα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b>Θυμάστε μια πολύ
ευτυχισμένη στιγμή από τα παιδικά σας χρόνια;</b></span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ναι, όταν παίζαμε
με μια φίλη μου στο πατρικό της τις καλλιτέχνιδες. Εγώ έκανα την τραγουδίστρια
κι εκείνη με τη μητέρα της, που δεν είχε δουλειά και μας παρακολουθούσε, έκαναν
το κοινό. Ήταν υπέροχα χρόνια. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigm1elx8_9FcGWV10YhyphenhyphenJmnZ2z8DyLgWdkcHIw5RmORQxqQ8QPcEtJ-B2KjEWDkkZMMGGFgwhR0DMW08mc8zcTtwcatYEDozLmkgGObr0eIf2DRnLU6Usf8oFfIVFMyvyzvhC5_Wa_NtvmRvBEpBleIKgGz8c3ykCeUXX6vajN0uKS99AIrR4ou1_ahpme/s4121/DSC_3381.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2730" data-original-width="4121" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigm1elx8_9FcGWV10YhyphenhyphenJmnZ2z8DyLgWdkcHIw5RmORQxqQ8QPcEtJ-B2KjEWDkkZMMGGFgwhR0DMW08mc8zcTtwcatYEDozLmkgGObr0eIf2DRnLU6Usf8oFfIVFMyvyzvhC5_Wa_NtvmRvBEpBleIKgGz8c3ykCeUXX6vajN0uKS99AIrR4ou1_ahpme/w400-h265/DSC_3381.JPG" width="400" /></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Η πανδημία
έπαιξε ένα ρόλο στο να ανακτήσετε τις καλλιτεχνικές σας δυνάμεις.</span></span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Έχω το σπίτι μου
στις Βρυξέλλες, αλλά έχω κι ένα σπίτι στην Ισπανία. Πέρναγα πολύ καιρό στην
Ανδαλουσία κοντά στη Σεβίλλη. Και ήμουν καλά με τα σκυλιά μου, τις κότες μου,
τις ντομάτες μου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Παραμένετε
χίπισσα.</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ναι, ακριβώς
(γέλια). Έβγαινα έξω με καλούς φίλους εκεί, η ζωή πέρναγε απλά και καλά. Κάποια
στιγμή γύρισα στις Βρυξέλλες για δουλειές μου, αλλά με την πανδημία σταμάτησαν
οι πτήσεις. Κοντά μου ζει ο Τιερί, που παίζει κιθάρα στο νέο άλμπουμ των </span>Vaya<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">Con Dios. Καταπληκτικός μουσικός
που τα είχαμε πριν πολλά χρόνια. Μου τηλεφώνησε μια μέρα: «Είμαι μόνος, είσαι
μόνη, δεν έρχεσαι από το στούντιο με τον μπασίστα τον Φρανσουά να γράψουμε νέο
υλικό; Αφού δεν βλέπουμε άλλο κόσμο, ας βλεπόμαστε οι τρεις μας». Έτσι για
πλάκα το ξαναρχίσαμε, για να έχουμε κάτι να κάνουμε. Μας δόθηκε η ευκαιρία να
ξαναβρεθούμε και να βγάλουμε τελικά ένα νέο δίσκο. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Πως
αντιμετωπίζετε το χρόνο που έχει περάσει και που περνάει;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είμαι πια 71 ετών
και τα έχω καλά με το χρόνο. Ακούω κάθε μέρα για φίλους που πεθαίνουν και που
είναι με καρκίνο στο νοσοκομείο. Είναι πολύ δύσκολο να μη σκέφτεσαι το θάνατο
και πως μια μέρα τα πάντα θα τελειώσουν. Αυτό βάζει άλλες προτεραιότητες στη
ζωή σου και η κύρια είναι να χαίρεσαι όσες στιγμές μένουν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξέρεις πως δεν έχεις πολύ χρόνο κι αν έχεις,
δεν ξέρεις σε τι κατάσταση θα είσαι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Παρότι η φωνή
σας διατηρείται σε εντυπωσιακά επίπεδα, σε δέκα χρόνια που θα είστε 81 ετών,
ενδεχομένως να μη μπορείτε να τραγουδήσετε. Έχετε σκεφτεί που θα διοχετεύσετε
τη δημιουργικότητα σας;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Δεν θα χρειάζεται
να κάνω τίποτα. Έχω τα τρία σκυλιά μου που τους μιλάω και μου μιλάνε. Έχω ένα
μεγάλο κήπο, έχω καλούς φίλους, έτσι θα απολαμβάνω τη ζωή μου. Δεν χρειάζεται
να αγχώνομαι από τώρα και γι’ αυτό, κάτι δηλαδή που είναι η φυσική ροή.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b><span style="color: #ffa400;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το παιχνίδι
διανομής της μουσικής έχει αλλάξει πρωτίστως για </span>megastars</span></b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;">, όπως εσείς. Νιώθετε εξοικειωμένη με τις
ψηφιακές πλατφόρμες;</span><o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είμαι και δεν θα
γινόταν αλλιώς, θα ένιωθα κυριολεκτικά σαν τη μύγα μες το γάλα και το λέω
μεταφορικά. Είναι πολύ εύκολο πια να κάνεις μουσική κι αυτό μόνο καλό κάνει
στους νέους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να χτυπάνε τις πόρτες των
δισκογραφικών. Απ’ την άλλη, όμως, ο καθένας μπορεί να γίνει μουσικός,
συνθέτης, πως θα ξεχωρίσει όμως; Μεγάλο πρόβλημα αυτό.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Κάνετε ακόμη
όνειρα;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Όχι, δεν κάνω
όνειρα. Χαίρομαι να ζω την κάθε μέρα μου και να παίρνω τα πράγματα όπως
έρχονται.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Δεν είναι το
όνειρο στη φύση του καλλιτέχνη;</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Το όνειρο είναι
στη φύση κάθε ανθρώπου. Ο καθένας έχει όνειρα, προοπτικές και ελπίδες για κάτι
καλύτερο. Μπορεί να’ναι υλιστικό ή πνευματικό, ο καθένας όμως ονειρεύεται κάτι
που δεν έχει. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Λέω αμέσως
μετά τη συνέντευξη μας, να ακούσω στο σπίτι μου το νέο σας άλμπουμ και να
ανοίξω ένα μπουκάλι ρετσίνα. </span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Λατρεύω τη
ρετσίνα! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;">Το ξέρω, δεν
το είπα τυχαία.</span><o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">(γέλια) Δεν πίνω
πια, δεν κάνει να πίνω γιατί έχω το συκώτι μου και το στομάχι μου, αλλά θα σας
πω ένα ανέκδοτο: Πολλά χρόνια πριν υπήρχε εδώ ένα κυριλέ εστιατόριο με Κρητικά
εδέσματα. Οι φίλοι μου με πήγαν σ’ αυτό το φανταστικό και ακριβό ελληνικό εστιατόριο,
παρόλο που δεν προτιμώ τα ακριβά εστιατόρια, αφού δεν πιστεύω ότι θα φας καλά
εκεί. «Τι θα πιείτε;» με ρώτησε ο σερβιτόρος κι όταν είπα «ρετσίνα», μου είπε
πως δεν τη σερβίρουν και πως δεν μου ταιριάζει. «Δεν με νοιάζει» απάντησα, «εγώ
θέλω ρετσίνα. Είναι δυνατόν σε ελληνικό εστιατόριο να μη σερβίρετε ρετσίνα;»
Δεν είχαν το κρασί του φτωχού, κατάλαβες; Είπα πως δεν θα ξαναπήγαινα σ’ αυτό
το εστιατόριο και δεν ξαναπήγα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με ρωτάει να της
γράψω κάπου το όνομα μου για να μου γράψει με τη σειρά της αφιέρωση πάνω στο
βινύλιο. Απογοητεύεται λίγο που το όνομα είναι Αντώνης, χριστιανικό, και όχι
Άδωνις, αρχαιοελληνικό. Σχολιάζει εντυπωσιασμένη που τη ρώτησα στην αρχή για
τον </span>Ferre</i></b></span><span style="mso-ansi-language: EL;"><span style="color: #ffa400;"><b><i> </i></b></span><span lang="EL"><span style="color: #ffa400;"><b><i>Grignard.
«Δεν πίστευα πως θα με ρωτούσε ποτέ κανείς γι’ αυτόν, όχι μόνο από την Ελλάδα,
αλλά και απ’ όλο τον κόσμο. Και χωρίς να υπήρξατε χίπης». Χαιρετιόμαστε με
γέλια και χαρές. </i></b></span><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span style="mso-ansi-language: EL;"><span lang="EL"><span style="color: #ffa400;"><b></b></span></span></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b style="text-align: justify;"> </b><b><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyQx9uS5a0N17H7K-YacpVugV2HgC2BeJ0kfa5wdmPeiShKjSZhFONVdC-S1mqYaS6gSpsu_0cW4itxi5GEuA' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></b></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><i>Κάπου εκεί, προστέθηκαν στην παρέα μας η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Θοδωρής Βουτσικάκης και κάναμε μια κουβέντα οι τρεις μας. </i></b></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span style="color: #ffa400;"><b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs6-2yv474v-uQNGh4TitvHMDlyENnrWnkXhBJGqI_jeCOvtujrB7sbPVSfuwRcpnFr7JBQ7Nq409cn-1WYanxMvpUsQjFIaBFDmIiIcr0VP1-ypK-s4VYOT0jzOxFa-jZBmWvUfxh109QvYhXyxDGTXgHy2ojcyuTwoxruIkO9suFREPdbtJ812pMIqn9/s4679/DSC_3473.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3098" data-original-width="4679" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgs6-2yv474v-uQNGh4TitvHMDlyENnrWnkXhBJGqI_jeCOvtujrB7sbPVSfuwRcpnFr7JBQ7Nq409cn-1WYanxMvpUsQjFIaBFDmIiIcr0VP1-ypK-s4VYOT0jzOxFa-jZBmWvUfxh109QvYhXyxDGTXgHy2ojcyuTwoxruIkO9suFREPdbtJ812pMIqn9/w400-h265/DSC_3473.JPG" width="400" /></a></div></b><b><i>Μιλάει η Λίνα Νικολακοπούλου:</i></b></span></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><span><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL">Μου άρεσαν πολύ
οι στίχοι του «</span>Una <span lang="EL">mujer
(Μια γυναίκα)», γιατί είχαν μία αμεσότητα και η γλώσσα επέτρεπε να
χρησιμοποιήσω άνετα την ελληνική. Είχα την ιδέα ο Θοδωρής να τραγουδήσει στο
τρίτο πρόσωπο. Η Ντάνι μιλάει ως μία γυναίκα, οπότε όταν μου λύθηκε το
«σεναριακό», κατάλαβα πως ο ακροατής μπαίνει σε μια συνεχή ροή από τα ισπανικά
στα ελληνικά. Ήθελα να υπάρχει μία αδιάσπαστη αφήγηση για το τι είναι μία
γυναίκα. Στο ρεφρέν ακούγεται το εξής: «Ένα ποτάμι τρέχει και δεν γυρίζει», εγώ
όμως έβαλα το ότι ο χρόνος είναι ένα ποτάμι που τρέχει, δηλαδή έκανα μικρές
προσαρμογές πάντα πάνω στο πνεύμα του πρωτογενούς λόγου. Πάντως, ενώ με τον
Πιοβάνι τελειώναμε τα κομμάτια και τα στέλναμε, τώρα έχουμε τη χαρά να είναι
εδώ η Ντάνι και να το ζούμε μαζί όλο αυτό. Έπειτα, από τα 23 μου, από πολύ
νωρίς, δούλευα ξένα τραγούδια στην ελληνική τους απόδοση. Δεν ήταν εύκολο, αλλά
εμένα η ξένη γλώσσα που είχα ευχέρεια ήταν τα ιταλικά, ανήκα σε μία γενιά με την
κουλτούρα του διεθνούς ρεπερτορίου. Εκμεταλλευόμουν τις μελωδίες κι έλεγα πως
αφού με συγκινεί η μουσική, αποκλείεται εγώ να μη βρω λόγο στα ελληνικά να
αποδώσω τα αισθήματα τους. Το «</span>Una mujer<span lang="EL">», που διαθέτει
μεσογειακή φλόγα, το άκουσα δεκάδες φορές πριν κάτσω να γράψω και ευτυχώς είμαι
μακριά απ’ αυτό που λέγανε παλιά, «πλένει το ρούχο για κορμί και το κορμί για
ρούχο». Είμαστε ευγνώμονες στην </span>Panik</b><span lang="EL"><b>, που μετά το δύσκολο εγχείρημα με τον Πιοβάνι, κατάλαβε πως η χροιά της
φωνής του Θοδωρή είναι συμβατή με τη δυτική μουσική. Ένα θέλημα εσωτερικό του
δικαιώνεται με τη συνέπεια και την αισθητική του.</b> <span style="color: #ffa400;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgltWtTDQXnEPQ-SjyMLEs086i88rYz7pEMPcuPgfJ5P3CeaDN_ncLDgghxT7j5WtaVggmEq3iieWhWAXG-Jw0d6T1I69Op-8gApBFQV_8DgD_e6B9uJCv4rb__zUHEOzN-AQkpHO1ZT5XUuz4XMSX60jUNfMYBKTMkP2pzZKEY9vGgfJ6zdGm1J2XfBc7T/s3550/DSC_3440.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2351" data-original-width="3550" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgltWtTDQXnEPQ-SjyMLEs086i88rYz7pEMPcuPgfJ5P3CeaDN_ncLDgghxT7j5WtaVggmEq3iieWhWAXG-Jw0d6T1I69Op-8gApBFQV_8DgD_e6B9uJCv4rb__zUHEOzN-AQkpHO1ZT5XUuz4XMSX60jUNfMYBKTMkP2pzZKEY9vGgfJ6zdGm1J2XfBc7T/w400-h265/DSC_3440.JPG" width="400" /></a></div><span style="color: #ffa400;"><b><i>Μιλάει ο Θοδωρής Βουτσικάκης:</i></b></span><p></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL">Όταν τηλεφώνησα
της Λίνας, είχα μια μικρή αγωνία γιατί είχα ακούσει μερικά τραγούδια απ’ τον
ακυκλοφόρητο ακόμη δίσκο των </span>Vaya <span lang="EL">Con Dios. Ήθελα ν’ ακούσω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι, το «</span>Una mujer<span lang="EL">» μπορούσε να γίνει στα ελληνικά, αφού εκεί ένιωθα να χτυπά η καρδιά μου.
Όταν η Λίνα μου έδωσε τους στίχους, κατευθείαν συνδέθηκαν με τη μητέρα μου, την
οποία έχασα πρόσφατα. Η χαρά της
συγκίνησης ήρθε και έδεσε μ’ αυτό το οριακό συμβάν στη ζωή κάθε ανθρώπου και
γι’ αυτό νομίζω πως θα το αφιερώσουμε στη μνήμη της. Ακόμη έχω στα αυτιά μου τη
φωνή του μπαμπά μου, βραχνή από το τσιγάρο, να τραγουδά «Άι για-για-για,
Πουέρτο Ρίκο», οπότε είναι βιωματική ανάμνηση συν το ότι δεν υπήρχε σκηνή στη
Θεσσαλονίκη, όταν ξεκινούσα, που να μην παίζονταν τα κομμάτια των </span>Vaya </b><span lang="EL"><b>Con Dios. Δεν νιώθω λοιπόν ηλικιακό
χάσμα με τη Ντάνι, αφού είχα από νωρίς στη ζωή μου το τραγούδι της. Σ’ αυτή τη
φάση νιώθω πως με τη Λίνα και τις παραστάσεις μας στο Θέατρο Τέχνης,
προσδιόρισα επακριβώς τη σχέση μου με το κοινό. Για την ώρα, χαίρομαι που αξιώθηκα
να ζήσω κάτι που να μη θεωρείται απίθανο. </b><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg09oFE6Ctc3N7ZI8Y8dxHcUEZYlK8-iwzY1LkAKvrHzQEGjrW6ha2hXtYoynnDAQiBwxG76Ev9YgFgKGL168RRmaby5cD5pPZHkaywr7oe1TCNk305Lwol1rlPB-JyDQHheqh28DS1V5aH_U54kxw7g7a1UgockT9ZmJZmQipNTliMEoajgab-sOfAFPbF/s4854/DSC_3462.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3215" data-original-width="4854" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg09oFE6Ctc3N7ZI8Y8dxHcUEZYlK8-iwzY1LkAKvrHzQEGjrW6ha2hXtYoynnDAQiBwxG76Ev9YgFgKGL168RRmaby5cD5pPZHkaywr7oe1TCNk305Lwol1rlPB-JyDQHheqh28DS1V5aH_U54kxw7g7a1UgockT9ZmJZmQipNTliMEoajgab-sOfAFPbF/w400-h265/DSC_3462.JPG" width="400" /></a></div><span style="color: #ffa400;"><b><i>* Απαγορεύεται η αναπαραγωγή των φωτογραφιών (copyright: Αγγελική Παπαϊωάννου) και ολόκληρης ή μέρους της συνέντευξης από άλλα διαδικτυακά sites/ έντυπα. </i></b></span></span></span></div></div>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-19276055317184446102024-02-22T14:15:00.002+02:002024-03-02T14:07:27.138+02:00Η συνέντευξη με τον Ρώσο σκηνοθέτη Adolf Shapiro αναρτήθηκε στο OLAFAQ <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixQVR55_5oJnwOdPXdcPi5saCCR2SIlicGGQCZPafwlXCAgwTrOwOKMl2wTN9uohbVHpNvJ5Osfp48E6YJFUVWNG00IGvttX9qYovz7hiXUwCqRM85kPRLATDxfmrntw0J4KeNgaitZWpTv_Vj-NNusjwd9dFZHCoXZc1NRfHET1s-sZjAZyiCjnSI3Q30/s2048/428636236_7173579159428763_5169661595666341893_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="946" data-original-width="2048" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixQVR55_5oJnwOdPXdcPi5saCCR2SIlicGGQCZPafwlXCAgwTrOwOKMl2wTN9uohbVHpNvJ5Osfp48E6YJFUVWNG00IGvttX9qYovz7hiXUwCqRM85kPRLATDxfmrntw0J4KeNgaitZWpTv_Vj-NNusjwd9dFZHCoXZc1NRfHET1s-sZjAZyiCjnSI3Q30/w400-h185/428636236_7173579159428763_5169661595666341893_n.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: medium; text-align: left;"><b>Η συνέντευξη με τον Ρώσο σκηνοθέτη Adolf Shapiro, που σκηνοθετεί Τσέχωφ στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά αυτόν τον καιρό, είναι και μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις που αξιώθηκα να μου δώσουν όλα αυτά τα χρόνια.</b></span><span style="text-align: left;"> </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1dAoGhgcAUmiVf5W_kUfcrIOqOYGMmAeNX-Z9zFpcJziUotCRuqpndF-5ACUtP4GKH-1L2QgzVp-VW5ZNt-spP_5AlgRfWk3fwtPpkHSmPFUsiEzw-0RebrsSMqbOC51VxitSgyw9RZXsQje8gZxgfCHCrIw_tSH1GbY_B82bH_eWtwF5pXqbFDyAukgh/s2048/428637174_7173579942762018_2008101168824120850_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="946" data-original-width="2048" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1dAoGhgcAUmiVf5W_kUfcrIOqOYGMmAeNX-Z9zFpcJziUotCRuqpndF-5ACUtP4GKH-1L2QgzVp-VW5ZNt-spP_5AlgRfWk3fwtPpkHSmPFUsiEzw-0RebrsSMqbOC51VxitSgyw9RZXsQje8gZxgfCHCrIw_tSH1GbY_B82bH_eWtwF5pXqbFDyAukgh/w400-h185/428637174_7173579942762018_2008101168824120850_n.jpg" width="400" /></a></div><b><div style="text-align: justify;"><b><span style="font-size: medium;">Τον συνάντησα μεσημέρι Κυριακής 4 Φεβρουαρίου του 2024 στις αθλητικές εγκαταστάσεις tae kwon do στο Φάληρο, εκεί που είχε καθημερινές πρόβες με το επιτελείο του. Στο επιτελείο αυτό ανήκε και ο φίλος Θεοδόσης Σκαρβέλης ως βοηθός του Shapiro, γεγονός που δεν με εξέπληξε ιδιαίτερα, καθώς δεν πάνε πολλά χρόνια που ο Θεοδόσης επέστρεψε στην Ελλάδα από σοβαρές σπουδές θεατρικής σκηνοθεσίας στη Μόσχα.</span></b> </div></b><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx7lBToYYJQUGn0WR6_eqmmXEqH7oCFcslS5SMQo3pg4k3C2ia_vT7SEkwKY9zTFji4st-PLJ9Hc_D0iWf02-4SwG2AmQcg-6Bq4WimvId10AVUffvBILuaYS7FlDv4_CniDy0W1mBQI3ZVPgXOPhchpsavc8xF1u9cjQulPaBoHbIePU-xhzrxXp2UIRy/s2048/428635331_7173580172761995_2267985257317228697_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="946" data-original-width="2048" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhx7lBToYYJQUGn0WR6_eqmmXEqH7oCFcslS5SMQo3pg4k3C2ia_vT7SEkwKY9zTFji4st-PLJ9Hc_D0iWf02-4SwG2AmQcg-6Bq4WimvId10AVUffvBILuaYS7FlDv4_CniDy0W1mBQI3ZVPgXOPhchpsavc8xF1u9cjQulPaBoHbIePU-xhzrxXp2UIRy/w400-h185/428635331_7173580172761995_2267985257317228697_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">Είδα κατευθείαν έναν άνθρωπο ευδιάθετο να με περιμένει καθισμένος σε μια πλαστική καρέκλα στην άδεια αίθουσα των προβών. Μαζί ήταν και η κυρία Ντίνα Σαράντη, η μεταφράστρια του στη χώρα μας, που τη θεωρεί δεξί του χέρι επί σειρά ετών. </span></b><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXjFuqmkZXWGMiTIG79pTq7KosyJatpjOpMBNssdyqrQKRvXCnwlLsImpECafytkOj960S8KJqhwPW7ANTGnLwKvgptoccyqYv9xU7bFgYUaEboqtVlX5XDSTqcleVU17agPDO00jX41vGTZPFuHxMEvQ_E0BazfUa3eHD-cYAIPnwGBsP3JnWa1pBs6xU/s2048/428634843_7173579746095371_1318759179422140192_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="946" data-original-width="2048" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXjFuqmkZXWGMiTIG79pTq7KosyJatpjOpMBNssdyqrQKRvXCnwlLsImpECafytkOj960S8KJqhwPW7ANTGnLwKvgptoccyqYv9xU7bFgYUaEboqtVlX5XDSTqcleVU17agPDO00jX41vGTZPFuHxMEvQ_E0BazfUa3eHD-cYAIPnwGBsP3JnWa1pBs6xU/w400-h185/428634843_7173579746095371_1318759179422140192_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">Ο ίδιος πρότεινε η συνέντευξη να γίνει έξω στον ήλιο, αφού η μέρα το επέτρεπε. Με την κυρία Ντίνα μεταφέραμε τρεις πλαστικές καρέκλες έξω από την αίθουσα, μια και δεν υπήρχε άλλος προσφερόμενος χώρος. Ούτε καν μια παρακείμενη καφετέρια. Η κουβέντα ξεκίνησε και τελείωσε ύστερα από μία ώρα ακριβώς με τον Shapiro σε μεγάλα κέφια ή, αν μη τι άλλο, σε εξομολογητικό mood.</span></b> <br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSAkJjyz03X38g1SDroHkZpFnBnNJsiqMIFCK4MyCAMmUftKuJjyzMfE61ScrlKNPKWedt4WLOQ8dvLkfIw9EBjD04Qx67Ag9w5gp-eLJwuYWqlkmfaRUOCaQmfrCJKQM93i8J3JPF73s6dzw3y1zlHZadqurRpadZ24Mbl-mwuIDndkbJJRITp2YskeVg/s2048/428623376_7173580306095315_6812234395449746803_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="946" data-original-width="2048" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSAkJjyz03X38g1SDroHkZpFnBnNJsiqMIFCK4MyCAMmUftKuJjyzMfE61ScrlKNPKWedt4WLOQ8dvLkfIw9EBjD04Qx67Ag9w5gp-eLJwuYWqlkmfaRUOCaQmfrCJKQM93i8J3JPF73s6dzw3y1zlHZadqurRpadZ24Mbl-mwuIDndkbJJRITp2YskeVg/w400-h185/428623376_7173580306095315_6812234395449746803_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">Μπορείτε να διαβάσετε όλα όσα είπαμε με τον Adolf Shapiro έτσι όπως δημοσιεύθηκαν στο τεύχος του free press OLAFAQ και από σήμερα και στο site. Πιστεύω πως θα διαπιστώσετε αυτό που δεν το λέω τυχαία: Η συνέντευξη με τον συγκεκριμένο παγκόσμιο σκηνοθέτη είναι απ' αυτές που θα την κουβαλάω για χρόνια. Ευχαριστίες ιδιαίτερα στον Θανάση Λάλα που η έκθεση με τα εικαστικά του στην Κύπρο τον έκανε να μου ζητήσει να τον αντικαταστήσω στη συνομιλία με τον Shapiro:</span></b><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #fcff01; font-size: medium;">https://olafaq.gr/people/interviews/adolf-shapiro/?fbclid=IwAR0DA16eQN6_vY_VVUGxMgKoViXXsc3aMBc2JnisBJVR1fxXlgHP3NqLTWc</span></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-30977377433542707932024-01-27T10:03:00.002+02:002024-01-27T10:03:43.389+02:00Χρήστος Στέργιογλου: «Δεν έχω καμία αίσθηση του ''φαίνεσθαι'', του ''ίματζ'' και της ''καριέρας''» <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHUOphyphenhyphenek0jiN9cBasGBXel3XoiVEagsShcjldrod20yv2WiqOukybfJMUSsPl3oxaXBncXIH0D_zrACTQen9IxVE1RxBy8pSPKGsRZOR70JlOH9i3aXYm7EvVJzTwuvGfiOeXrxKvKUu9-hRX1YtI5Y85be8vzowBZMhZs6YEz9wVMGjODC66S3AX4eP2/s804/stergioglou-kynodontas.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="647" data-original-width="804" height="323" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHUOphyphenhyphenek0jiN9cBasGBXel3XoiVEagsShcjldrod20yv2WiqOukybfJMUSsPl3oxaXBncXIH0D_zrACTQen9IxVE1RxBy8pSPKGsRZOR70JlOH9i3aXYm7EvVJzTwuvGfiOeXrxKvKUu9-hRX1YtI5Y85be8vzowBZMhZs6YEz9wVMGjODC66S3AX4eP2/w400-h323/stergioglou-kynodontas.webp" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: large; text-align: left;">Σήμερα, Σάββατο 27 Ιανουαρίου, κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Τέχνης το - κατά Μαρία Πρωτόπαππα - «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Federico Garcia Lorca με τον Χρήστο Στέργιογλου στο ρόλο της Μπερνάρντα Άλμπα. Είναι μία παράσταση που προβλέπεται να σημειώσει καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία, αν λάβουμε υπ' όψιν της προηγούμενη δουλειά της Πρωτόπαππα στην «Αντιγόνη» του Ανούιγ επίσης με τη συμμετοχή του Στέργιογλου. Αυτό εδώ είναι το director' s cut της συνέντευξης με τον Στέργιογλου, που είχε δημοσιευθεί στο Docville με το Documento. Μία συζήτηση που έγινε πριν από μερικές εβδομάδες στο υπόγειο του Τέχνης ύστερα από το τέλος μιας πρόβας του θιάσου, δηλαδή του Στέργιογλου, της Ευγενίας Αποστόλου, της Άννας Καλαϊτζίδου, του Δημήτρη Μαργαρίτη, της Ελένης Σπετσιώτη, της Κατερίνας Φωτιάδη και της Χριστίνας Χειλά - Φαμέλη με επικεφαλής την Πρωτόπαππα. Διαβάστε λοιπόν μία συνέντευξη - life story του καλού ηθοποιού που φανερώνει ότι υπηρετεί την τέχνη της υποκριτικής, φανερώνοντας έναν χαρακτήρα ακέραιο και απόλυτα «προσγειωμένο». Πως από νεαρό χωριατόπαιδο κατέβηκε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές και κατέληξε στην Αμερική μαζί με την αγαπημένη φίλη του, την αείμνηστη Ανέζα Παπαδοπούλου. Πως ακόμη συμμετείχε στους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού Κέρκυρας του Μάνου Χατζιδάκι και στη Λεωφόρο του Βουτσινά, του Κραουνάκη και της Νικολακοπούλου. Ύστερα ήρθαν οι ταινίες της Ευαγγελάτου και ο ρόλος του πατέρα φαμίλια στον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου, που του άνοιξε πόρτες στο εξωτερικό. Μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη αρχείου με τον Χρήστο Στέργιογλου:</span></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJz72uLocyyna60bL-0xkHvp14C6xSnmgSmNeb3rTP-ev2NpdtDpg2Z_Qj3JxrxYug-ocKoaE4_TTHDaKBYoewr-f9T1VcTwrbO7UuZd4vRcz6XNPLHlufAEfTEj6CGFDqgOxmFjIQH-KTGr1i7vVADRGAcBTLEDdCsQtojalSEpn72jfo0U9XVaCMgo46/s500/ALBA_LOGO.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJz72uLocyyna60bL-0xkHvp14C6xSnmgSmNeb3rTP-ev2NpdtDpg2Z_Qj3JxrxYug-ocKoaE4_TTHDaKBYoewr-f9T1VcTwrbO7UuZd4vRcz6XNPLHlufAEfTEj6CGFDqgOxmFjIQH-KTGr1i7vVADRGAcBTLEDdCsQtojalSEpn72jfo0U9XVaCMgo46/w400-h400/ALBA_LOGO.jpg" width="400" /></a></div><p><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Έχω
παρατηρήσει ότι δουλεύετε πάρα πολύ τελευταία. Σωστά;</span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δουλεύω
συνεχόμενα, αλλά όχι πάρα πολύ. Φροντίζω να έχω και διακοπές, άρα είναι
ελεγχόμενα τα πράγματα. Φέτος έτυχε να έχω τους «Απάχηδες των Αθηνών», πέντε –
έξι παραστάσεις σύνολο, αλλά οι πρόβες έγιναν ταυτόχρονα μ’ αυτές για τη
«Μπερνάρντα Άλμπα». Ευτυχώς τώρα κάνω πρόβες μόνο στη «Μπερνάρντα Άλμπα». Να
κάτι που δεν κάνω συνήθως, δύο πράγματα συγχρόνως.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συμφωνείτε πως
μετά τον «Κυνόδοντα» γίνατε περιζήτητος, σαν να σας άνοιξε πόρτες ο Λάνθιμος;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Για μένα τίποτα
δεν έχει αλλάξει. Ίσως το «περιζήτητος» να οφείλεται στο ότι οτιδήποτε
αναλαμβάνω, το κάνω με συνέπεια και με φροντίδα. Δεν ξέρω τι είναι το ζενίθ ή
το ναδίρ μίας πορείας, εγώ πιστεύω στην πορεία του καθενός που του τυχαίνουν
ωραία και άσχημα πράγματα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πιστεύετε στον
παράγοντα της τύχης;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Βεβαίως. Η τύχη,
όμως, πρέπει να συνδυάζεται με την τόλμη και την ευαισθησία να τη δεχτείς, να
είσαι «ανοιχτός», όχι απλώς για να την εκμεταλλευθείς.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πείτε μου μια
– δυο περιπτώσεις που είχατε το χάρισμα να είστε «ανοιχτός».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εμένα η τύχη μου
είναι ότι κάνω ωραίες συναντήσεις. Τις προκαλώ βέβαια. Έρχονται άνθρωποι,
συγγενείς με μένα, που μου λένε να δουλέψουμε, αλλά αυτή η συγγένεια πάλι δεν
είναι τυχαία. Ξέρουν δηλαδή οι άνθρωποι με ποιον έχουν να κάνουν, άρα τώρα που
το σκέφτομαι, έχει να κάνει με τη δική μου την καθαρότητα και ειλικρίνεια των
προθέσεων. Δεν έχω καμία αίσθηση του «φαίνεσθαι», του «ίματζ» και της καριέρας.
Ποτέ δεν τα σκέφτηκα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας πιστεύω.
Μπορεί να σας συναντήσει κανείς στην Πατησίων, κοντά στο σπίτι σας, ή μέσα σε
μια λαϊκή αγορά. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπάρχει ένα
μανάβικο που το λατρεύω κοντά στην πλατεία Αμερικής. Πολύ μερακλής αυτός που
το’χει, τακτοποιεί συνεχώς την πραμάτεια του. Πήγα μια φορά και έψαχνα μια ρίζα
που δεν την έβρισκα. «Βεβαίως την έχω και θα σας δώσω και τις δύο που μείνανε»
μου λέει. «Να φέρω κι άλλες άμα τις παίρνετε». Η ρίζα, στο μεταξύ, κοστίζει ένα
ευρώ, όχι παραπάνω, αλλά αυτός ενδιαφέρθηκε να μ’ εξυπηρετήσει σαν άψογος
επαγγελματίας στη δουλειά του. Έτσι θέλω να είμαι κι εγώ στη δική μου δουλειά.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μέσα στα
χρόνια θέλατε να βελτιωθείτε σαν άνθρωπος ή σαν καλλιτέχνης;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μαζί πάνε αυτά.
Κάτι δεν πάει καλά αν δεν ισορροπούν αυτά τα δύο. Μπορεί να είσαι καλός στη
δουλειά σου και να μην υπολογίζεις τους ανθρώπους;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μην το λέτε,
έχουμε πλείστα παραδείγματα. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν μ’
ενδιαφέρουν αυτά τα παραδείγματα, γιατί χάνω ενέργεια άμα τα σκέφτομαι. Πιστεύω
ότι ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μην είναι συνάνθρωπος και να είναι
καλλιτέχνης, δεν γίνεται να πατάει επί πτωμάτων. Η ζωή είναι τόσο μικρή που αν
δεν υπάρχει ο σεβασμός, δεν τη ζεις. Μαζί είμαστε, δεν υπάρχει πρώτος ή
δεύτερος ή τελευταίος. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το λέτε κι απ’
την άποψη της ταξικής συνείδησης;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Φυσικά. Είναι
άλλο θέμα να πατάς επί πτωμάτων για να επιβιώσεις, αφού η πείνα μπορεί να σε
κάνει έτσι. Και πάλι, όμως, αποκλείεται να σε σκότωνα για να πάρω ψωμί από
σένα, θα το ζητούσα. Αυτή τη στιγμή, όμως, ζούμε σ’ ένα φοβερό καπιταλισμό, που
τρώει, τρώει και όλο τρώει. Δεν υπάρχει ανθρωπιά και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.
Να πάμε πίσω στις ρίζες μας; Να δούμε ο ένας τον άλλον; Να εκτιμήσουμε τη ζωή
και τον αέρα που αναπνέουμε; Χωρίς να το λέω θρησκευτικά, πιστεύω στη ρήση του
Ευαγγελίου, «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν». Άμα αγαπάμε τους άλλους, όπως
αγαπάμε τον εαυτό μας, δεν θα υπήρχαν ανισότητες και πόλεμοι. Μιλάω για μια
ουτοπία τώρα. Έτσι όπως πάμε, βλέπω το Κεφάλαιο να τρώει και το κεφάλι του και
στο τέλος θα σκάσει και θα κάνει ένα μεγάλο μπαμ και δεν θα ξέρουμε από που μας
ήρθε. Αυτό τον εφιάλτη ζει ο κόσμος, οπότε τι μου λέτε τώρα εσείς για
«καριέρες» και «πορεία»…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το «θα το
ζητήσω και δε θα σκοτώσω για να κλέψω» είναι μια πρόταξη του ήθους έναντι της
ηθικής.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, το ήθος
είναι δικό σου θέμα. Μου έτυχε πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν πρωτοήρθα στην
Αθήνα, να περπατώ στο δρόμο για το σπίτι μου. Με πλησίασαν δύο, ένας από
μπροστά κι ένας από πίσω μου, όπου αισθάνθηκα να μου ακουμπάνε μαχαίρι. Μου
λένε «Δώσε μας λεφτά» και τους κάνω «Φυσικά να σας δώσω, αλλά μπορείτε να
πάρετε το μαχαίρι από πάνω μου;» Είχα ένα ποσό στην τσέπη μου, τους το έδωσα
όλο και τους ρώτησα «Γιατί δεν τα ζητάγατε; Θα σας τα έδινα». Μετά – άκου
θράσος που είχα – τους ζήτησα πέντε δραχμές για να πάρω ταξί ως το σπίτι μου.
Μου δώσανε. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhFKm5uGomj2cvApqXAY4unEf4UAZ2fUu_lnwOd4uiY4Bvj_XMDPsEtO5sXjngfhCXpMYmWO_0auqHIVIDCkZnOnL2lEALdxLmguKOF5H3LE_1WneS59Raw2zRKdqTdShaZfYdTaZeMIdGhvszjyAr_vxtIBL1EP66oJ561XxkCgqnQjPv04b3fniuw-le/s960/239513818_4212521272201248_7459318046023229047_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhFKm5uGomj2cvApqXAY4unEf4UAZ2fUu_lnwOd4uiY4Bvj_XMDPsEtO5sXjngfhCXpMYmWO_0auqHIVIDCkZnOnL2lEALdxLmguKOF5H3LE_1WneS59Raw2zRKdqTdShaZfYdTaZeMIdGhvszjyAr_vxtIBL1EP66oJ561XxkCgqnQjPv04b3fniuw-le/w400-h300/239513818_4212521272201248_7459318046023229047_n.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr></tbody></table><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Είστε
γεννημένος στο Διδυμότειχο. Μέχρι πότε μείνατε εκεί;</span></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μεγάλωσα στο
Διδυμότειχο, όπου έμεινα μέχρι τα 18 μου. Ήταν ένα εξαιρετικό περιβάλλον μέσα
σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας μου είχε κάρο με άλογο και έπαιρνε
κρέατα από τα σφαγεία για να τα μοιράσει στα κρεοπωλεία. Η μάνα μου δούλευε στα
χωράφια. Έχω μια αδερφή κι έναν αδερφό ακόμη, εν ζωή ευτυχώς. Μετά τα 18, έζησα
δεκατρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη προτού φύγω για Νέα Υόρκη. Πέρασα στο
πανεπιστήμιο, οικονομικές – πολιτικές επιστήμες, αλλά στο τρίτο έτος, στα 21
μου, αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Πήγα στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης στη
δραματική σχολή του Διονύση Καλού και της Σοφίας Λάπου. Ε, λίγο μετά γνώρισα
τον Θόδωρο Τερζόπουλο που παίξαμε μαζί με την Ανέζα Παπαδοπούλου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήταν πολύ φίλη
σας η συχωρεμένη.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πολύ, πολύ…Για
μένα δεν έφυγε, ακόμη έρχεται και μου μιλάει, με συμβουλεύει. Και τώρα που
παίζω τη Μπερνάρντα, η Ανέζα έπαιζε τη Μπόνφια στο ίδιο έργο με τη Μπέττυ
Αρβανίτη Μπερνάρντα. Πιστεύω λίγο σ’ αυτά, όπως εδώ, στο προηγούμενο έργο, ήρθε
λίγο ο Τσαρούχης, τον καλωσόρισα, ήρθαν και ο Χατζιδάκις με τον Κουν, οπότε
έγιναν ένα κράμα μέσα μου και στην «Αντιγόνη» μιμήθηκα την ενέργεια τους. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι θυμάστε από
τα φοιτητικά χρόνια;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στο πανεπιστήμιο
ασχολήθηκα μόνο ένα χρόνο με τις σπουδές. Επειδή τότε ήταν χούντα, πήγαινα μόνο
κι έδινα εξετάσεις. Οι άλλοι νόμιζαν πως δεν είμαι φοιτητής, αλλά χαφιές. Δεν
το ζήσατε και εύχομαι ποτέ να μην το ξαναζήσει άνθρωπος, αλλά τότε όλοι ήμασταν
ύποπτοι. Φυσικά και ήμουν κατά της χούντας και φυσικά κάναμε αγώνα και φυσικά
έφαγα ξύλο από την Ασφάλεια λόγω αφισοκολλήσεων. Στο Πειραματικό Εργαστήρι,
αφού είχε τελειώσει η χούντα, η πρώτη παράσταση που κάναμε ήταν η «Απεργία» του
Σκούρτη. Εγώ έπαιζα τον χειρότερο ρόλο, του χαφιέ. Η μάνα μου, ούσα «καμμένη»
από τον κομμουνιστή άντρα της, που τον είχαν στείλει στο βουνό και τον φώναζαν
«Ο Κούκος» από το ΚΚΕ, όταν ήρθε και με είδε, μου είπε: «Πολύ ωραίο το έργο
σας, παιδάκι μου, αλλά πολύ κομμουνιστικό. Εσύ καλά έκανες που έπαιξες το ρόλο
αυτό για να μη σε κλείσουν μέσα» (γέλια). Σαφέστατα ήταν νοσταλγικά χρόνια,
διότι ως νέοι γλεντούσαμε με το παραμικρό, αλλά όταν πέρασε η χούντα, άρχισε η
σεξουαλική επανάσταση στη Θεσσαλονίκη κι ήμασταν πρωτεργάτες.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Παράλληλα με
το ΑΚΟΕ στην Αθήνα.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Βεβαίως, αλλά δεν
ήταν τόσο το ομοφυλοφιλικό κομμάτι, όσο μια γενικότερη ελεύθερη κατάσταση.
Ήμασταν ευτυχισμένοι κι ελεύθεροι στη Θεσσαλονίκη μέχρι που ήρθαν άλλα εμπόδια.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Και στην
Αμερική πως καταλήξατε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στην Αμερική
πήγαμε μαζί με την Ανέζα, γιατί δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε μετά το Θεατρικό
Εργαστήρι. Εκεί ήμασταν όλοι αριστεροί, χωρισμένοι σε ΚΚΕ Εσωτερικού και ΚΚΕ
Εξωτερικού, όπου έγιναν δύο θίασοι. Μες στην ομάδα εγώ είχα προσόντα
επικοινωνίας. Έπρεπε, ύστερα από συνέλευση, να τα κάνουμε όλοι όλα. Εγώ, όμως,
ούτε να καρφώσω μπορώ, ούτε να σκάψω και οι αρμοδιότητες δεν μοιράζονταν
σύμφωνα με τις δυνατότητες του καθενός. Δεν μπορούσε έτσι να γίνει η δουλειά.
Χωρίστηκαν οι θίασοι, τότε που είχε έρθει ο Τερζόπολος και έκανε την πρώτη του
δουλειά, το «Ψωμάδικο» του Μπρεχτ. Κάπου εκεί εμείς φτιάξαμε το θέατρο
«Αμαλία», την παλιά Πειραματική Σκηνή της Θεσσαλονίκης. Εκεί, στο Θεατρικό
Εργαστήρι, συνυπήρξαμε με τη Ρούλα Πατεράκη, τη Σοφία Φιλιππίδου, τη Λιάνα
Οικονόμου – οι άνθρωποι που με βάλανε μέσα στην ελευθερία της αριστερής σκέψης
μαζί με την τέχνη. Χρωστάω πολλά σ’ αυτή την ομάδα. Μετά κάναμε κάποιες
δουλειές με τον Τερζόπουλο στο ΚΘΒΕ, σε μία απ’ τις οποίες πρωτόπαιξα Λόρκα,
στη «Γέρμα». Είπαμε με την Ανέζα πως δεν θέλαμε να μείνουμε άλλο, πήραμε των
ομματιών μας και πήγαμε στην Αμερική. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν ήταν μια
τρέλα αυτό για την εποχή;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τεράστια! Είχαμε
από χίλια δολάρια ο καθένας, βγάλαμε τα εισιτήρια και πήγαμε στη Νέα Υόρκη. Τα
δικά μου λεφτά τα είχα σ’ ένα πουγκί στο στέρνο μου. Η Ανέζα είχε συγγενείς στο
Κονέκτικατ, αν θυμάμαι καλά, που μείναμε για λίγα βράδια. Πριν φύγουμε από την
Ελλάδα, όμως, συνάντησα τυχαία ένα φίλο που μου είπε ότι εκεί βρισκόταν ο Αλμπέρτο,
ο αδερφός του και μου έδωσε το τηλέφωνο του. Μέναμε σ’ ένα μέρος μόνο για ύπνο
μέσα στο πανεπιστήμιο, αλλά μας έδιωξαν γιατί δεν ήμασταν παντρεμένοι και δε
μπορούσαμε να μείνουμε μαζί με την Ανέζα. Πήγαμε σαν τα καημένα να ψωνίσουμε σ’
ένα σούπερ μάρκετ και δίπλα μας έγινε μία ληστεία. Το πρώτο καλωσόρισμα στη Νέα
Υόρκη! Αφού δε μπορούσαμε να μείνουμε στο πανεπιστήμιο, τηλεφώνησα του Αλμπέρτο
και μας φιλοξένησε με χαρά. Γίναμε οι καλύτεροι φίλοι μέχρι σήμερα. Εγώ τελικά
έμεινα δύο χρόνια, η Ανέζα έναν παραπάνω γιατί έπαιξε στο «</span>La<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Mamma<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">». Όλο αυτό το διάστημα έκανα μαθήματα για τη γλώσσα και μετά μαθήματα στο
«</span>HB<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Studio<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">». Σπούδασα εκεί και έμαθα πολλά. Ο λόγος ήταν
αυτός χωρίς να το ξέρω, σαν να βρήκα τον στόχο μου. Παρακολούθησα μερικά
μαθήματα και στο </span>Actors<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Studio<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, όπου γνωρίσαμε τον Ανδρέα Μανωλικάκη.
Κάναμε ωραία παρέα κι επειδή αυτός έμενε στην Αστόρια, κάναμε ένα θίασο και
περιοδεύσαμε στους εκεί Έλληνες. Παίξαμε εγώ με την Ανέζα στην «Υστερία» του
Σκούρτη. Επίσης τραγουδούσα και σε μία μπουάτ του Βαγγέλη Φάμπα με τη σοπράνο
Άννα Παϊδούση. Έχω ακόμη κασέτες που τραγουδούσαμε Λοΐζο! <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/IJ1l-ZByPK0" width="320" youtube-src-id="IJ1l-ZByPK0"></iframe></span></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Σωστά, είστε
και τραγουδιστής εκτός από ηθοποιός.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μου αρέσει πολύ
κι ακόμη το κάνω. Τις προάλλες τραγουδήσαμε στο «</span>Baumstrasse<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» της Μάρθας Φριτζήλα, τραγούδια του
Ηρακλή Πασχαλίδη μαζί με τη Λυδία Φωτοπούλου. Έχω δουλέψει πολύ με τον Ηρακλή,
αφού πήγαμε μαζί και στην Κέρκυρα, στους Αγώνες του Μάνου Χατζιδάκι. Αυτό έγινε
πριν να φύγω την Αμερική. Εδώ πρέπει να πω ότι γνώρισα τον Ηρακλή Πασχαλίδη από
μία αγγελία έξω από ένα υπόγειο, τη μπουάτ «Κατμαντού». Ζητούσαν τραγουδιστή,
τηλεφώνησα και μπήκα σ’ ένα διαμέρισμα όπου με συνόδεψε ο Ηρακλής στο πιάνο στο
«Χάρτινο το φεγγαράκι». Ενθουσιάστηκε και τακιμιάσαμε, γίναμε αδέρφια. Μάθαμε
ότι κάνει τους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού ο Χατζιδάκις και στείλαμε δύο
τραγούδια. Πέρασαν και τα δύο! Θα μου μείνει η μεγαλοψυχία του Χατζιδάκι και το
ότι δεν ξεχώριζε ταξικά τους ανθρώπους. Με το θράσος της νιότης, σε μια στιγμή
που έτρεχαν όλοι και ο Χατζιδάκις ήταν καταϊδρωμένος, ενώ έκανα πρόβες το
τραγούδι και εκείνος διηύθυνε, το είπα μία και μοναδική φορά. Με ρωτάει: «Είσαι
εντάξει;» και τον ρωτάω «Μήπως μπορούμε να το κάνουμε άλλη μία φορά;» Εκεί
έλαμψε ολόκληρος, φωτίστηκε όλο το πρόσωπο του και μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο μου
είπε: «Βεβαίως»! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου αυτό! Να, γι’ αυτούς τους
ανθρώπους θέλω να μιλάω, όχι για άλλους! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η θητεία σας
στη μουσική πήγαινε παράλληλα με την υποκριτική.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν ξέρω,
ειλικρινά, τι υπερτερούσε. Δεν παράτησα κάτι όταν έφυγα στην Αμερική. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κι όταν επέστρεψα, δούλεψα πολύ με τα ΔΗΠΕΘΕ.
Πρώτα στην Καλαμάτα, όπου εκεί κάναμε μια πρώτη μεγάλη επιτυχία με τον
συνάδελφό Κώστα Ζαχαράκη και τον συνθέτη Τάσο Καρακατσάνη. Μιλάω για τα
«Καπέλα», μία καμπαρέ παράσταση με τραγούδια και τετραμελή ορχήστρα. Θα σας πω
μια ιστορία: Η μητέρα μου ήταν μια λαϊκή γυναίκα κι εγώ είχα πάρει την ευχή και
των δύο γονιών μου. «Κάνε ότι σ’ αρέσει, εσύ ξέρεις καλύτερα από μας» μου είχαν
πει όταν τους ενημέρωσα ότι θα αφήσω το πανεπιστήμιο για να γίνω ηθοποιός. Τα
«Καπέλα» ήταν πολύ τολμηρή παράσταση. Κάναμε γυναικείους ρόλους και βγαίναμε
έντονα βαμμένοι, κάναμε μέχρι και τις πόρνες. Αναρωτιόμουν πως θα την καλέσω τη
μάνα μου…Πήρα ένα ρίσκο και την κάλεσα. Ήρθε η μάνα μου, τελειώνει η παράσταση,
η οποία έσκισε, αφού παίξαμε ακόμη δύο φορές έκτακτα κι απ’ έξω περίμεναν
ουρές, μ’ αγκαλιάζει και μου λέει: «Παιδάκι μου, εγώ σε γέννησα;» Δεν γίνεται,
λοιπόν, όταν κάνεις κάτι αληθινό να μην το δεχτεί ο άλλος. Κι εμείς αυτό που
κάναμε ήταν η απόλυτη έκφραση των τριών μας, του Ζαχαράκη, του Καρακατσάνη και
εμού.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κι ύστερα ήρθε
η «Λεωφόρος» με Βουτσινά, Κραουνάκη και Νικολακοπούλου.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μετά τα ΔΗΠΕΘΕ,
ενώ έψαχνα για δουλειά, ο Βουτσινάς έκανε την «Λεωφόρο Α’» που ήταν στη Συγγρού
με την Πρωτοψάλτη, την Αρβανιτάκη και τον Κώστα Γανωτή. Η παράσταση είχε την
υπογραφή του Σταμάτη και της Λίνας. Τον κονφερασιέ έκανε ο κωμικός Χρήστος
Ευθυμίου, ο οποίος αποχώρησε για δικούς του λόγους. Μου πρότειναν να πάω στη
θέση του, αλλά επειδή δεν είχαν μπάτζετ, μου είπαν να κάνω το βοηθό σερβιτόρου,
ούτε καν σερβιτόρος δηλαδή. Έπρεπε να καθαρίζω το μαγαζί και να σηκώνω και τα
τηλέφωνα. Ξαφνικά, όμως, άφηνα το δίσκο, έπιανα το μικρόφωνο κι έλεγα ένα
τραγούδι, τη «Τζεζαμπέλ» του Γιώργου Μαρίνου. Γινόταν της πουτάνας! Και να η
ταξική διαφορά: Εκεί που δεν μου έδινε σημασία κανείς, μετά οι πελάτες μου
μιλούσαν στον πληθυντικό. Θα πω κάτι τώρα υπέρ του Σταμάτη που θέλω να το λέω
πάντα: Έπαιρνα ένα μεροκάματο κι αυτός με ρώταγε κάθε βράδυ πόσα έβγαλα. Αν το
ποσό ήταν κάτω από χίλιες δραχμές, π.χ., έβγαζε εκείνος και μου έδινε τα
υπόλοιπα. Έτσι είμαστε σαν αδέρφια, παρόλο που δεν βλεπόμαστε συχνά. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στον
κινηματογράφο πότε πρωτοπαίξατε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μετά τα 45 μου, στις
δύο πρώτες ταινίες της Κατερίνας Ευαγγελάκου και της Πέννυς Παναγιωτοπούλου.
Βραβεύτηκα και για τις δύο. Δεν κατάλαβα διαφορά σε σχέση με το θέατρο. Ίσως τα
ερμηνευτικά ρακόρ μόνο, αφού μπορεί να χτυπάς μια πόρτα τη μια μέρα και να
μπαίνεις στο σπίτι υποτίθεται μετά από μία εβδομάδα γύρισμα. Αυτή είναι μία
βασική διαφορά στην υποκριτική σου. Πρέπει να έχεις την ίδια ενέργεια, κάτι που
μαθαίνεται με την εμπειρία των γυρισμάτων. Παίζω ανελλιπώς στο σινεμά από τότε
και θέλω να μη σταματήσει αυτό. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGL0H20n2mSBp8-uYBXcUyYf7vuJRaPnCrYjcPIyzKgRwrrEuVV7DOLsYu0RBNI-CBmTTIdfht7bMOjsyQ9IXqrdd9QgXhS4xc7uaNP2djJJjcGKZH83C_mMeT8HfKGlS0zMGOrDwSjY0bZFQ-JZed8rIH35pzuYroimVop8EUmUq-72wlzuu9TViIliIo/s1920/MG_2426.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGL0H20n2mSBp8-uYBXcUyYf7vuJRaPnCrYjcPIyzKgRwrrEuVV7DOLsYu0RBNI-CBmTTIdfht7bMOjsyQ9IXqrdd9QgXhS4xc7uaNP2djJJjcGKZH83C_mMeT8HfKGlS0zMGOrDwSjY0bZFQ-JZed8rIH35pzuYroimVop8EUmUq-72wlzuu9TViIliIo/w400-h266/MG_2426.jpg" width="400" /></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Πιστεύετε ότι
από τον «Κυνόδοντα» και μετά, πήρατε αυτό που δικαιωματικά σας αξίζει;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, μου
ακούγεται λάθος αυτό. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν υπάρχει τίποτα
«δικαιωματικά», απλά ήρθε κι ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Τίποτα δεν μου
ανήκει δικαιωματικά. Κανείς δεν περίμενε να γίνει μια τόσο μεγάλη επιτυχία και
το μόνο πολύ ωραίο που έγινε ήταν το ξάνοιγμα μου στο εξωτερικό. Ενθουσιάστηκα
με το που διάβασα το σενάριο και, μάλιστα, ήταν να πάω διακοπές με τα δύο μικρά
ανιψάκια μου. Μου έγινε η πρόταση για τον «Κυνόδοντα» και τους είπα ότι θα πάμε
μετά, αμέσως δηλαδή δέχτηκα το ρόλο. Επιτυχία έγινε επειδή κάναμε όλοι καλά τη
δουλειά μας. Και θα σας πω κάτι για την επιτυχία τώρα: Μετά τα «Καπέλα», πάμε
να κάνουμε τον «Κήπο» στο Ρόδον, μια νέα μουσική παράσταση με τον Κένζι Ίτο,
τον πρώην σύζυγο της Θέμιδας Μπαζάκα. Ξεκινήσαμε πρόβες και λέγαμε ότι θα
σκίσουμε. Τίποτα δεν έγινε, γιατί οι προθέσεις δεν ήταν αγνές και ήμασταν
υπερόπτες. Δεν πάει έτσι, όμως. Ήταν τεράστιο μάθημα. Απ’ τον «Κυνόδοντα» και
μετά, έπαιξα σ’ ένα σήριαλ στο Λονδίνο και ήρθαν πολλά χρήματα. Δεν έχω πια το
άγχος του άμα δεν υπάρχει δουλειά, τι θα κάνω…Βέβαια, την τελευταία εικοσαετία
το πρόβλημα αυτό είχε λυθεί, αλλά τώρα είμαι ακόμη πιο πολύ ήσυχος.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ας πάμε τώρα
στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» που κάνει πρεμιέρα στα τέλη του Γενάρη. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με την Πρωτόπαπα
έχουμε μία συγγένεια πνευμάτων, μικρών ή μεγάλων δεν ξέρω, και εδώ έχουμε να
κάνουμε με ένα ποίημα – ελεγεία του Λόρκα. Είναι βαθιά πολιτικό έργο που
σχετίζεται με τον Ισπανικό Εμφύλιο και τη δολοφονία του Λόρκα. Δεν ήταν μόνο η
ομοφυλοφιλία του, αλλά και η αντιφασιστική του στάση που την πλήρωσε. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπάρχει μια
ταύτιση του Λόρκα με τον μεταγενέστερο του, Παζολίνι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μάλιστα. Τον
Παζολίνι γιατί τον δολοφόνησαν, γιατί ήταν ομοφυλόφιλος ή επειδή έκανε το «Σαλό
– 120 μέρες στα Σόδομα»; Ήταν δύο διαφορετικοί ποιητές με κάποια κοινά. Κι
εμείς τώρα αντιμετωπίζουμε την παράσταση αυτή σαν ποίημα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Γνωρίζατε ότι
θα σας βολιδοσκοπούσε η Πρωτόπαπα για τον ομώνυμο ρόλο; <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, ήξερα απλά
ότι θα ξαναδουλέψουμε μαζί. Προέκυψε τώρα η «Μπερνάρντα Άλμπα» και με ρώτησε
«Να το κάνουμε;» Της απάντησα «Πάμε να το κάνουμε»! Μας οδηγεί ο Λόρκα, λοιπόν,
και για το πού πάει, θα σας γελάσω. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υποδύεστε μία
γυναίκα – εμβληματική φιγούρα στο παγκόσμιο θέατρο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η Μπερνάρντα
Άλμπα είναι κάτι ανεξήγητο, πέρα απ’ τα ανθρώπινα, σαν σύμβολο, όπως ήταν και η
«Μάνα – Κουράγιο» του Μπρεχτ. Η ποίηση τα επιτρέπει όλα, έχει ελευθερία. Δεν θα
ξεχάσω ποτέ πώς αντιμετώπισε ο Βασίλης Παπαβασιλείου την «Ελένη» του Ρίτσου.
Εγώ, ας πούμε, γυναίκα – γυναίκα έπαιξα μόνο στις «Οκτώ γυναίκες» με τον
Καραθάνο, όπου πήγαμε πάλι σε μορφές γυναικών – συμβόλων. Παρενδυτικά έπαιξα
στο «Παρτάλι» και «Το ρόδο είναι ρόδο», έχω αντιμετωπίσει δηλαδή πράγματα που
δεν είναι στη φύση μου. Απ’ την άλλη όμως είναι και της φύσης μου και δεν ξέρω
πως να το εξηγήσω. Εδώ η Μπερνάρντα δεν έχει να κάνει με φύλα, αλλά με ιδέες
και την ιστορία μιας ολόκληρης χώρας. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcV_IFL79_-edtNG3X7QNsYz5QNefRrHz5zpaOEYKllqNnegSyaABBjWj-bV4vm47vBbmieVvZhc3CkDV865BrkKPKFlufxLUxdMynuvb6C6doj83SD0b7ctV9uEjYhu0UAO2fuWfRYQH0JoexeQpliLHxTMaT3NTyFpk_sOBAaq53ric6jrFh_Wp6-CDn/s1080/161636454_3746022605517786_2688039718562878188_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="1080" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcV_IFL79_-edtNG3X7QNsYz5QNefRrHz5zpaOEYKllqNnegSyaABBjWj-bV4vm47vBbmieVvZhc3CkDV865BrkKPKFlufxLUxdMynuvb6C6doj83SD0b7ctV9uEjYhu0UAO2fuWfRYQH0JoexeQpliLHxTMaT3NTyFpk_sOBAaq53ric6jrFh_Wp6-CDn/w400-h225/161636454_3746022605517786_2688039718562878188_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Είστε
μοναχικός ή συντροφικός άνθρωπος;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συντροφικός
είμαι, όταν όμως έχω προετοιμασία για ρόλο και μελετώ, δεν μπορώ να ανεχτώ
κανέναν γιατί μ’ ενοχλεί το παραμικρό. Ευτυχώς κρατάει λίγο αυτό μόνο κατά την
εκμάθηση. Ποτέ δεν θέλω να είμαι μοναχικός αφού έτσι δεν χαίρεσαι. Αυτό που
λέγανε οι παλιοί, «άμα μοιράζεσαι τη χαρά είναι διπλή και άμα μοιράζεσαι τη
λύπη είναι μισή», ισχύει. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;"><b>Αναφερθήκατε και
στα ανίψια σας, με τα οποία έχετε μια σχέση πατέρα – γιών αν κατάλαβα. </b><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, δεν είμαι
σαν πατέρας τους, δεν τα έχω απ’ το πρωί ως το βράδυ στο ίδιο σπίτι. Είμαι ένας
εξωτερικός παράγοντας που νοιάζεται πάρα πολύ και υπάρχει μια προστασία. Ότι
ζητήσουν, θα το έχουν, χωρίς κανένα αντάλλαγμα κι αυτό, όντως, θυμίζει
αντιμετώπιση γονέα. Βέβαια, οι γονείς καμιά φορά φορτώνουν με ενοχές τα παιδιά.
<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας πιάνει
άγχος με το χρόνο που περνάει;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αρχίζω απλά να
ενστερνίζομαι το θέμα της υγείας. Μειώνονται οι αντοχές, δεν μπορείς να κάνεις
ότι έκανες στα 30 ή στα 40 σου. Απ’ την άλλη, μειώνονται κάποια άγχη, όπως το
ν’ αποδείξεις σε κάποιον τι κάνεις ή τι είσαι. Δεν μετράει και πολύ η γνώμη των
άλλων από ένα σημείο και μετά. Έκανα πολύ καιρό να ξεπεράσω, ας πούμε, το να
χαίρομαι με τις καλές κριτικές. Τώρα ούτε με τις καλές χαίρομαι, ούτε με τις
κακές στενοχωριέμαι. Τα πράγματα που ακόμη με εκνευρίζουν σε τρομερό βαθμό
είναι η ανισότητα, οι ταξικές διαφορές και οι αφ’ υψηλού συμπεριφορές. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Λέτε να
ευθύνεται για το τελευταίο η λαϊκή, χωριάτικη σχεδόν, καταγωγή σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σαφέστατα δεν θα
ήμουν έτσι αν είχα μεγαλώσει ως πλούσιος. Αν έκανα όμως την ίδια δουλειά και
συναναστρεφόμουν τους ίδιους ανθρώπους, ο ίδιος θα ήμουν κι εγώ.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Την ώρα του
τέλους, από ποια πρόσωπα θα θέλατε να είστε περιστοιχισμένος;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα περάσουν όλοι.
Εκείνη τη στιγμή περνάνε όλα από μπροστά σου. Θα ήθελα να είμαι μ’ αυτούς που
έχουμε αλληλοαγαπηθεί. Δεν είναι πολλοί. Προσπαθούμε να βρούμε το νόημα της
ζωής, το πως θα παίξουμε ένα ρόλο κλπ., εκείνη την ώρα όμως συνειδητοποιείς πως
το τέλος είναι κάτι τόσο απλό. Και πεθαίνεις…Δεν βάζουμε τον εαυτό μας σ’ αυτή
τη διαδικασία σκέψης.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ας αργήσει
πολύ αυτή η στιγμή.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ας αργήσει κι ας
χαρούμε αυτή τη ζωή μέχρι τέλους, αν και είναι καλό να σκεφτόμαστε πότε – πότε
το θάνατο. Φυσιολογική κατάσταση που όλοι θα την αντιμετωπίσουμε.</span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBX4h4mD46fqDKhjU7Ul2ksWedhTHQF1uoXGPnUa7Y9LdaR5CiVxGZriDzKfH44pkTXBvUVDwL-Ud63kuwZRDWefaTocJHHzLSRAipxlWTAESm78KjsOBMnYVT3tAoJxoVnhDcFOJYf4VIwKv3CrO1l7d-16_HWbWBP-XeMjqZVrpCKfqGmsKNVxlwAb8H/s900/d9ca985dc0a885e4ced2e4e6e549c55b_XL.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="900" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBX4h4mD46fqDKhjU7Ul2ksWedhTHQF1uoXGPnUa7Y9LdaR5CiVxGZriDzKfH44pkTXBvUVDwL-Ud63kuwZRDWefaTocJHHzLSRAipxlWTAESm78KjsOBMnYVT3tAoJxoVnhDcFOJYf4VIwKv3CrO1l7d-16_HWbWBP-XeMjqZVrpCKfqGmsKNVxlwAb8H/w400-h266/d9ca985dc0a885e4ced2e4e6e549c55b_XL.webp" width="400" /></a></div><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-83331778978345566162023-12-15T12:55:00.001+02:002023-12-15T12:55:27.379+02:00Κασσάνδρα Ελ Ναζάρ για το «Trans-Port»: Ένα βήμα για την καλυτέρευση της κοινωνίας είναι κι αυτή η παράσταση! <p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg52o9rLRRgZ5OljQlvU3j4jVa30JH5vr9UitIoR6D1-N4jgCuPsZNu9_H0Ut89g7260ds6jjavw3X1d28Z8ofPlNgfK42IJyzlSx0YzUQk_IheMAiR_lVdEUP1vZbEkyp3aO25RNwYZf8gPMLcRy7iHCe1h6D3jtTEkvqrIryNvNmAq4oHzM28TjB26hWv/s1024/6034653-1024x683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg52o9rLRRgZ5OljQlvU3j4jVa30JH5vr9UitIoR6D1-N4jgCuPsZNu9_H0Ut89g7260ds6jjavw3X1d28Z8ofPlNgfK42IJyzlSx0YzUQk_IheMAiR_lVdEUP1vZbEkyp3aO25RNwYZf8gPMLcRy7iHCe1h6D3jtTEkvqrIryNvNmAq4oHzM28TjB26hWv/w400-h266/6034653-1024x683.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="EL">Η ιστορία της
Κασσάνδρας Ελ Ναζάρ, όπως είναι το πραγματικό της επίθετο, παρουσιάζει μεγάλο
ενδιαφέρον. Πρώτα απ’ όλα πρόκειται για μία ηθοποιό που στέκεται επάξια στη
σκηνή. Την είδαμε να παίζει στο θέατρο «</span>Vault</b><b><span lang="EL">», στο έργο «</span>Trans</b><b><span lang="EL">-</span>Port</b><b><span lang="EL">» της Ειρήνης Δερμιτζάκη, που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Καρατζιάς, υποδυόμενη
μία τρανς προσφύγισσα στο </span>road</b><b> trip</b></span><b><span style="font-size: medium;"> </span><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">προς
την Δύση με οδηγό τον «διακινητή» Σωτήρη Δούβρη. Πέραν αυτού, την αιτία της
συνέντευξης μας, η Κασσάνδρα – μισή Σύρια, μισή Παλαιστίνια – είναι ένα όμορφο
φωτεινό πλάσμα που συγκινεί με την αλήθεια της, τόσο εντός, όσο και εκτός
θεατρικού σανιδιού.</span> <o:p></o:p></span></b></p><p class="MsoNormal"><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifBnPZezhYL63fDpcBjqnQbFex-uC0l05xc3liPKMRjoIAKiHXSZjTCYAWHNBwZZO7UxUkmIMPnAsN-yJ8dambXuZIIoscLpyNKcRKzA6daBJiVAFVPdtVuKp6xtxOJBx8cILEA0oHhreVHGGgYDqjhcjnaqjCUp8xak_khX_wr9e-ANHSr3cwkIemwVH9/s940/trans-port-vault-940x549-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="940" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifBnPZezhYL63fDpcBjqnQbFex-uC0l05xc3liPKMRjoIAKiHXSZjTCYAWHNBwZZO7UxUkmIMPnAsN-yJ8dambXuZIIoscLpyNKcRKzA6daBJiVAFVPdtVuKp6xtxOJBx8cILEA0oHhreVHGGgYDqjhcjnaqjCUp8xak_khX_wr9e-ANHSr3cwkIemwVH9/w400-h234/trans-port-vault-940x549-1.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Σας συναντώ
λίγο παρακάτω απ’ την πλατεία Βικτωρίας. Μου είπατε πως είστε λίγο καχύποπτη με
την περιοχή.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπάρχουν κάποια
σημεία που σου φέρνουν συγκεκριμένες αναμνήσεις ή βιώματα. Περιοχές που οι
κοπέλες κάνουν σεξεργασία είτε σε στούντιο, είτε σε πεζοδρόμιο, οπότε δεν νιώθω
πάντα άνετα να περάσω. Μπορεί να συμβεί παντού, αλλά εδώ συγκεκριμένα πιο πολύ.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με αφορμή τη
δολοφονία της Κουβανής Άννας, η Πάολα Ρεβενιώτη μου είχε πει κάτι που με
εντυπωσίασε: «Αν είσαι τρανς, δεν νοικιάζεις ποτέ υπόγειο διαμέρισμα γύρω απ’
τη Φυλής». <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εννοείται. Κι αν
δεν έχω λόγο να περάσω από κει, γιατί να περάσω; Κι εγώ έμενα παρακάτω για ένα
μικρό διάστημα, αλλά δεν ένιωθα καθόλου άνετα να περάσω ειδικά το βράδυ. Όταν
σε βλέπουν όμορφη ή εντυπωσιακή, είναι δεδομένη η παρενόχληση. Να σε θεωρούν
δηλαδή διαθέσιμη. Όχι, οι τρανς μπορούν να κάνουν κι άλλα πράγματα πια κι αυτό
προσπαθούμε να πούμε με το έργο. Μπορούμε να πηγαίνουμε και σ’ άλλα μέρη, να μη
γκετοποιούμαστε. Δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνεις σεξεργασία, που είναι μια χαρά
άπαξ και την επιλέξεις, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μιλάτε πολύ
καλά ελληνικά. Πόσα χρόνια έχετε στην Ελλάδα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Από το 2008,
δεκαπέντε χρόνια. Ήρθα εδώ εξ αιτίας της μάνας μου. Ήταν χωρισμένη με τον
πατέρα μου και ξαναπαντρεμένη με κάποιον άλλο Ελληνοάραβα. Έτσι μπόρεσα να έχω
άδεια παραμονής, ασχέτως αν δεν έχω καμία επαφή με τη μάνα μου. Ήρθα ως
μετανάστρια πριν τον πόλεμο και καλό είναι να ξεχωρίζουμε τι είναι μετανάστης
και τι πρόσφυγας. Όλοι όσοι έρχονται από μια άλλη χώρα μπαίνουν στην κατηγορία
του «μεταναστευτικού», αλλά οι πρόσφυγες είναι σαφώς πιο ευάλωτοι. Κι αν στο
έργο υποδύομαι μία προσφύγισσα, έχω άλλα βιώματα στην πραγματικότητα. Φαντάσου
να είσαι πρόσφυγας σε συνθήκες πολέμου πόσο πιο σκληρό είναι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήρθατε ως
αγόρι στην Ελλάδα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ναι, αλλά δεν
θέλω να μιλήσω μ’ αυτόν τον όρο γιατί δεν τον υποστηρίζω πια. Εγώ πιστεύω ότι
πάντα ήμουν αυτή που είμαι, απλώς δεν είχα κάνει το </span>coming<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>out<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">μου. Το λέω και μέσα στο έργο: «Πάντα γυναίκα ήμουν εγκλωβισμένη σε
λάθος σώμα». Και τώρα αυτό που δείχνω είμαι χωρίς να έχω κάνει καμία επέμβαση. Δεν
υπάρχει αγόρι, είμαι μια τρανς, πάει και τελείωσε! Με απελευθέρωσε πολύ ο
ρόλος, καθώς πιθανώς να ήμουν πιο μαζεμένη. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι ρόλο παίζει
η ομορφιά; Δεν είναι επιφανειακό να μένετε μόνο σ’ αυτή;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φυσικά και είναι!
Εγώ έχω κι άλλο υλικό κι όποιος με γνωρίζει, το καταλαβαίνει στην πορεία. Δεν
είναι εύκολο να είσαι τρανς σε μια κοινωνία της Μέσης Ανατολής και μετά στην
ελληνική. Δεν υπήρχε πληροφόρηση, αν και εδώ ακόμα, στην Ελλάδα, δεν ξέρουμε τα
βασικά. Δεν μένω στην επιφάνεια, με ενδιαφέρει και το βάθος, απλά επειδή ζούμε
σε μια τέτοια κοινωνία, το πρώτο «</span>passport<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» μετράει πολύ και σε μια τρανς είναι πολύ πιο
καταπιεστικό απ’ ότι σε μία που γεννήθηκε βιολογικά γυναίκα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάντως σας
χαροποιεί να σας λένε ότι είστε όμορφη εκ του φυσικού σας.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι. Σίγουρα
μετράει η ομορφιά, κακά τα ψέματα. Δεν θα ήθελα να μείνουμε σ’ αυτό. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στην Ελλάδα
εργαστήκατε κάπου αρχικά;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δούλεψα σε ΜΚΟ
οργανώσεις, αλλά δεν άντεχα και πολύ. Έκανα τη διερμηνέα και βοηθούσα στην
επικοινωνία με τους πρόσφυγες. Και σερβιτόρα δούλεψα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;"><b>Η ρήξη με τη μάνα
ήρθε απ’ την ώρα που κάνατε την επιλογή σας;</b><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, γιατί το
ήξερε απ’ όταν ήμουν μικρή. Κλείστηκα και ζορίστηκα προσπαθώντας να είμαι κάτι
άλλο. Ήμουν ένα θηλυπρεπές αγοράκι με τη δυσφορία φύλου από τότε. Όταν έμπαινα
στην εφηβεία, η μάνα μου ήθελε να με στείλει στον πατέρα μου, που είχε φύγει
στο Κουβέιτ εν τω μεταξύ, για να γινόμουν άντρας. Τώρα δεν έχω ιδέα που
βρίσκεται, δεν έχω καμία επαφή. Θα ήθελα να μάθω που είναι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είχατε
καλύτερες σχέσεις με τον πατέρα σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι…Ήθελε να με
κάνει αγόρι με το ζόρι…Έφυγα από μια πιο ανεκτική κοινωνία για το πιο
καταπιεστικό Κουβέιτ, όπου πήγα σχολείο για τρία χρόνια εκεί. Σε λύκειο μόνο με
αγόρια και με μεγάλη παρενόχληση. Τα χειρότερα μου χρόνια. Έπρεπε να παριστάνω
κάτι άλλο για να προστατευτώ, αλλά αυτό δεν κρύβεται και δεν κατάφερα πολλά
πράγματα. Ωστόσο τελείωσα το σχολείο για να μπορώ να φύγω μετά. Ποτέ, λοιπόν,
δεν ήταν καλή η σχέση με τη μάνα. Ποτέ δεν καταλάβαινε κι όταν κάποια στιγμή
θέλησε να το διορθώσει αυτό, δεν μπορούσε. Μου είπε: «Έλα στην Ελλάδα», παρόλο
που εγώ ήθελα να γυρίσω στη Συρία για να κάνω θέατρο. Έχουμε στη Δαμασκό μεγάλη
θεατρική παράδοση, όπως και τα καλύτερα σήριαλ που παίζονται σε ολόκληρη τη
Μέση Ανατολή. Καλές παραγωγές. Δεν είχα όμως καμία αυτοπεποίθηση με τη δυσφορία
φύλου που με βασάνιζε. Δεν ήθελα να παίξω ως αγόρι αφού ένιωθα κάτι
διαφορετικό. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ας το
χρεώσουμε αυτό ως καλό στη μάνα σας, το ότι σας έφερε στην Ελλάδα.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ισχύει, το έχω
σκεφτεί κι εγώ. Μετά την καταπίεση του Κουβέιτ, εδώ βίωσα πολλές ομοιότητες με
τη Συρία. Το κλίμα, οι άνθρωποι…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπάρχει
περίπτωση να ενημερώνεται σήμερα η μάνα σας για όλα όσα κάνετε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τα ξέρει, αλλά
δεν κάνει καμιά κίνηση και δεν έχουμε επικοινωνία. Δεν μπορεί να το
χωνέψει…Ζούμε σ’ άλλο κόσμο πλέον, δεν θα συμφωνούσε όχι μόνο με το τρανς
«κομμάτι», αλλά μ’ όλο τον τρόπο ζωής μου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είναι
χριστιανή στο θρήσκευμα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν είναι καμιά
θρησκευόμενη, αλλά όσο μεγαλώνει κουβαλάει όλο το συντηρητισμό και τη νοοτροπία
της κοινωνίας. Δε χρειάζεται να είσαι χριστιανός ή μουσουλμάνος. Με ρώταγε
«Γιατί βγαίνεις έτσι έξω, τι φοράς;», σαν να ήθελε να μ’ έχει σπίτι και να
περιμένω τον γαμπρό. Είχαμε μια επικοινωνία τελευταία μέσω </span>facebook<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, αλλά δε βγήκε σε καλό. Τελικά μόνο καλό
μου κάνει που δεν μιλάμε. Δεν θα έλεγα ότι έχει το μητρικό ένστικτο του «τι
κάνει τώρα το παιδί μου» κλπ. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχετε κι άλλα
αδέρφια;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχω έναν αδερφό
μικρότερο. Μόλις τον κάνανε οι γονείς μου, χώρισαν. Πίστευαν ότι θα κρατούσε τη
σχέση τους, δεν ήταν έτσι όμως. Μετά τα 18 μου χάσαμε επαφή, μπορεί να μη μ’
αναγνωρίζει καν ο αδερφός μου. Κοστίζει πολύ η ελευθερία και θέλει ρίσκο.
Ενοχλούνται οι άνθρωποι όταν σε βλέπουν ελεύθερη, γιατί σε θέλουν εγκλωβισμένη
κατά βάθος. Κι όταν εσύ κάνεις την κίνηση, δεν θα χαρούν όλοι, ακόμη κι αν
είναι οι γονείς σου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχετε τρανς
φίλες;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχω. Υπάρχει
βέβαια ζήλεια, αλλά έχω μερικές καλές φίλες, σαν τη χορογράφο και σκηνοθέτιδα
Φένια Αποστόλου. Είναι ειλικρινής άνθρωπος, διότι όταν χαίρεσαι με τον εαυτό
σου, χαίρεσαι και με τη χαρά των άλλων. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlLLUe7zzx3CF_luUxlz_mIAt_Y1GDh8vYVGveEyTj_zuxdUVmZzRC3uUrn1HjaEKxybnaBTnO5o6jkHZe_4CpGrV58AlvzK5EiWHFGjcGp7fAHPI4W6mvHwxqySHGRa02xQexKnfTQ-kxvt-y8RiV8334udZvNr14OIquZsxWbrxkEKfyW3nWz6IEkmu3/s1200/V_NAZAR_PL_23-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlLLUe7zzx3CF_luUxlz_mIAt_Y1GDh8vYVGveEyTj_zuxdUVmZzRC3uUrn1HjaEKxybnaBTnO5o6jkHZe_4CpGrV58AlvzK5EiWHFGjcGp7fAHPI4W6mvHwxqySHGRa02xQexKnfTQ-kxvt-y8RiV8334udZvNr14OIquZsxWbrxkEKfyW3nWz6IEkmu3/w400-h266/V_NAZAR_PL_23-scaled.jpg" width="400" /></a></div><b style="font-size: large;"><span lang="EL">Πότε και πως
σας έγινε η πρόταση για να παίξετε στο «</span>Trans</b><b style="font-size: large;"><span lang="EL">-</span>Port</b><b style="font-size: large;"><span lang="EL">»;</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάντα κυνηγούσα
το θέατρο, αλλά έπρεπε εδώ να μάθω τη γλώσσα. Μπορώ πλέον ν’ ανταπεξέρχομαι σ’
ένα καλό βαθμό.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχετε δίκιο,
αφού μπορείτε να κάνετε σε βάθος κουβέντα στα ελληνικά.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήταν η επιβίωση
στη μέση. Όταν δεν έχεις που να κοιμηθείς ή τι να φας, με ποιο θέατρο ν’
ασχοληθείς; Υπάρχουν πολλά θέατρα εδώ και πολλά έργα, όπως και πολλοί ηθοποιοί
που κάνουν δεύτερη και τρίτη δουλειά. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Περάσατε από
συνθήκες ακραίας φτώχειας, αν κατάλαβα καλά;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όχι, αν και
δυσκολεύτηκα κάποιες στιγμές. Όταν αλλάζεις περιβάλλον, δουλειές, χώρα,
κάνοντας τη μετάβαση – ότι κι αν σημαίνει αυτό – βρίσκεις εμπόδια μπροστά σου.
Προέχει η επιβίωση. Πρώτα γνώρισα την Ειρήνη, τη συγγραφέα του έργου. Ήμασταν
μαζί στο φεμινιστικό στέκι και μου έλεγε ότι είχε γνωρίσει μια άλλη τρανς
κοπέλα από την Αιθιοπία που έφυγε στην Ευρώπη. Να σας πω κι ένα αστείο: Γινόταν
ένα πάρτι εκεί στο «</span>faq<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">», το
στέκι, όπου μία γειτόνισσα ενοχλήθηκε απ’ τα κορίτσια και πέταξε ένα κουβά νερό
απ’ το μπαλκόνι. Εγώ τότε πήρα ένα αυγό και το πέταξα στον τοίχο της. Έτσι με
είδε η Ειρήνη και θέλησε να με γνωρίσει. Όταν τα είπαμε λίγο, μου ομολόγησε πως
της έδωσα έμπνευση για να έγραφε ένα έργο. Γίναμε φίλες και με ρωτούσε πράγματα
για τη ζωή μου. Έγραψε ένα έργο εμπλέκοντας το προσφυγικό στοιχείο με το τρανς
κομμάτι, αφού ήθελε να μιλήσει για πράγματα όχι πολυειπωμένα. Έπρεπε να με
ρωτήσει για να αντλήσει στοιχεία, δεν ήθελε να γράψει μόνο απ’ το μυαλό της. Κι
εκεί που κάποιοι ρωτάνε «γιατί δεν γράφει μια τρανς η ίδια ένα έργο;», η Ειρήνη
αυτό έκανε μέσω εμού. Τουλάχιστον κλήθηκα εγώ να παίξω το ρόλο, μια τρανς, αφού
συνήθως άντρες καλούνται να παίξουν μεταμφιεσμένοι. Το έργο ως </span>project<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">πήρε μία διάκριση και τότε ζήτησε
να το σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Καρατζιάς στο «</span></span>Vault<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">». Αυτός μου ζήτησε να βρεθούμε από κοντά για το
έργο, αν και σίγουρα με είχε προτείνει η Ειρήνη.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως ήταν σαν
σκηνοθέτης ο Καρατζιάς;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κάναμε εντατικές
πρόβες για τρεις μήνες. Μου άρεσε τόσο πολύ το κείμενο, έτσι που με αφορά, ώστε
δεν γινόταν να μην το μάθω άμεσα. Αν δηλαδή είχα κάτι πιο άκυρο σε σχέση με
μένα, ο κόπος θα ήταν πολύ μεγαλύτερος. Το πράγμα ρόλαρε και καμιά φορά απορώ
κι εγώ. Μου άρεσε που μου έδωσε χώρο ο Καρατζιάς, λέγοντας μου δυο – τρία
πράγματα χωρίς να με καταπιέσει. Μου έδωσε ελευθερία, αυτός που είναι
επαγγελματίας στη δουλειά του και δουλεύει τόσα χρόνια. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα θέλατε να
σπουδάσετε θέατρο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα ήθελα σίγουρα
ν’ ασχοληθώ παραπάνω. Γιατί όχι, αν είχα την ευκαιρία. Δεν ξέρω για το μέλλον. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο
συμπρωταγωνιστής σας βρέθηκε στην πορεία;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήταν ήδη εκεί
όταν με κάλεσαν. Τα πήγαμε καλά απ’ την αρχή. Μου πήρε λίγο καιρό για να χτίσω
μερικά πράγματα ώστε να τα καταλάβουν. Ήμουν αμήχανη, διότι εμείς οι τρανς
έχουμε κάποιες άμυνες για να επιβιώσουμε. Μέχρι να σπάσουν οι άμυνες,
χρειάζεται χρόνος για να σε μάθουν. Είχαμε, όμως, καλή χημεία μεταξύ μας. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;"><b>Η αλήθεια είναι
πως βγάζετε και έναν ερωτισμό μεταξύ σας.</b><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">(γελάει) Η Ειρήνη
στο κείμενο δεν ήθελε να υπάρχει ερωτισμός για να μην πέσουμε στα κλισέ. Στο
τέλος υποτίθεται ότι χωρίζουν οι δρόμοι μας, αλλά αυτός γυρίζει πίσω και μου
δίνει τα λεφτά που μου πήρε. Ουσιαστικά η μετάβαση γίνεται σ’ αυτόν. Δεν θέλαμε
να γίνει ερωτικό ή και σεξουαλικό το έργο. Ας έμενε έτσι ανθρώπινο κι ας με
ερωτευόταν στη συνέχεια αυτός. Δηλαδή είναι μαλάκας ο χαρακτήρας του
φορτηγατζή, αλλά και δεν είναι, εφόσον μιλάμε για τη μαλακία μιας κοινωνίας
ολόκληρης. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKp9PffumdTwpBbrJAGaFQkf-Alf66maZvvH9ElfsdrUcPuvnAsvFxTO5JUP2tPsJp17EOAcWcrbXMvK5pYdTo0a1QBbMW7RN7O_ND8RlCCXhN-FebYp0t8u9e-neQAYix3O_HuU0B4-n8UAAWXtpBELlNOZGBJj-Bv4MDWyh08P-Bw3qW0rLziJZpZ_0X/s900/017560b0033d4ca773484cd693ba5750_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="601" data-original-width="900" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKp9PffumdTwpBbrJAGaFQkf-Alf66maZvvH9ElfsdrUcPuvnAsvFxTO5JUP2tPsJp17EOAcWcrbXMvK5pYdTo0a1QBbMW7RN7O_ND8RlCCXhN-FebYp0t8u9e-neQAYix3O_HuU0B4-n8UAAWXtpBELlNOZGBJj-Bv4MDWyh08P-Bw3qW0rLziJZpZ_0X/w400-h268/017560b0033d4ca773484cd693ba5750_XL.jpg" width="400" /></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Είναι μια
ψυχοθεραπεία για σας η παράσταση αυτή;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ωω, φουλ! Δεν θα
είχα σωθεί, βέβαια, αν δεν είχα κάνει την ψυχοθεραπεία μου κανονικά. Η
παράσταση είναι λυτρωτική ως προς το μοίρασμα, δηλαδή «αυτό που είμαι και που
ξέρω, θα σας το πω ανοιχτά». Άλλο σε καφέ μ’ ένα φίλο και άλλο μπροστά σε κόσμο
που σε χαιρετά μετά. Ένα βήμα για την καλυτέρευση της κοινωνίας είναι κι αυτή η
παράσταση. Δεν είμαι μόνο εγώ, μιλάω με τη φωνή όσων δεν ακούγονται, όλης της
αλήθειας των τρανς που παραμένει κλεισμένη σε στερεότυπα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα θέλατε να
ζήσετε μόνιμα στην Ελλάδα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δοκίμασα να ζήσω
πριν εφτά χρόνια στην Ολλανδία, αλλά δυσκολεύτηκα και γύρισα πίσω. Έκατσα
ενάμισι χρόνο. Θέλω να την παλέψω εδώ και να πάρω ελληνική υπηκοότητα μετά από
δεκαπέντε χρόνια. Να αλλάξω και τα στοιχεία μου, κάτι που δεν θα ήμουν ικανή να
το ξαναζήσω απ’ την αρχή σε μια άλλη χώρα, έστω κι αν εκεί σου παρέχουν πολλά
περισσότερα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είστε πολιτικοποιημένη;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κινούμαι στους
ελευθεριακούς χώρους και οι δεξιοί θα έλεγα ότι με αποδέχονται με περισσότερο
κόπο. Δείχνουν ενδιαφέρον, αλλά εγώ νιώθω ότι πρέπει να εξηγώ πολλά παραπάνω κι
έτσι προτιμώ να μιλήσω και σ’ αυτούς με τη δουλειά μου. Ούτε μ’ ενδιαφέρει να
κάνω την ακτιβίστρια «δασκάλα». Δεν δηλώνω, αν και είμαι ακτιβίστρια μέσω ενός
έργου. Πως αλλιώς να γινόταν και μόνο που υπάρχω και αγωνίζομαι καθημερινά; Ο
πατέρας μου είναι Παλαιστίνιος, μπορώ να μη φωνάζω κι εγώ «</span>Free<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Palestine<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">»; Δεν έχω την πολυτέλεια της επιλογής κιόλας. Κοιτάω τα έργα και τις
πράξεις των ανθρώπων και όχι τι μου λένε. Έχουμε μια κυβέρνηση εδώ που
υποστηρίζει ανοιχτά το Ισραήλ κι εγώ, ξέρετε, έδωσα συνέντευξη σε κανάλι που
ποτέ δεν παίχτηκε. Μόλις είπα ότι είμαι κατά το ήμισυ Παλαιστίνια, έκοψαν τη
συνέντευξη μου για να μην κάνουν σαπόρτ σε κάποια απ’ την Παλαιστίνη! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Την αγαπάτε τη
ζωή;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, τώρα πολύ!
Αρχίζει η ζωή μου να είναι πολύ πιο ωραία. Κρατάω το θετικό των όσων κάνω και
νιώθω καλά. Η Ελλάδα πια είναι σπίτι μου. Χαίρομαι που έρχονται και μου λένε
συγχαρητήρια και συγκινούμαι. Κάνω αυτό που θέλω για να περνάω την αλήθεια μου
μέσα από ένα έργο. Μη μπορώντας πια να πάω με τη λογική, αλλά με το ένστικτο,
ζω το παρόν και δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. </span><o:p></o:p></span></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-70753238642852620542023-11-06T11:39:00.009+02:002023-11-06T15:59:10.255+02:00Οδοιπορικό στη Μονεμβασιά (3 - 5 Νοεμβρίου 2023) <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2vtwh9qsAQWCvJr1ydALUPdcEWO6Azy9gDLKwr5_mvFIF0dDO2n-vBAy-thDiRM35bqPbM6XiFGTNh4fuAfAQ-S06mfkMk4DKBZiJa_fh6Hhg13eitHUTg3cuVPp0zjwSPczeujQIu_EdKkNN2wELiCFkLl_SwEGM4vIMJujSTblTJaHtDahk0Vp3UJtT/s2048/398965150_6755956507857699_4334038563996218716_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2vtwh9qsAQWCvJr1ydALUPdcEWO6Azy9gDLKwr5_mvFIF0dDO2n-vBAy-thDiRM35bqPbM6XiFGTNh4fuAfAQ-S06mfkMk4DKBZiJa_fh6Hhg13eitHUTg3cuVPp0zjwSPczeujQIu_EdKkNN2wELiCFkLl_SwEGM4vIMJujSTblTJaHtDahk0Vp3UJtT/w400-h225/398965150_6755956507857699_4334038563996218716_n.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;">Η αναχώρηση έγινε από το Σύνταγμα στις 2 το μεσημέρι. Ήμασταν οι συνάδελφοi Κυριακή Μπεϊόγλου, ο Γιάννης Πανταζόπουλος από τη LIFO, ο Βασίλης Νάτσιος από το Cosmopoliti, η Αριέττα Πούλιου από το travel.gr κι εγώ από το Documento και το OLAFAQ. Μαζί μας ήταν ακόμη η Σόφη Μουτάφη και η Ευαγγελία Πέττα, τα δύο κορίτσια που δουλεύουν όλο το χρόνο για το Malvasia Festival, τον σκοπό δηλαδή του ταξιδιού μας. Με οδηγό τον Δημήτρη, που είναι επιστήμονας τροφίμων, μπήκαμε στο βαν και ύστερα από αρκετές ώρες - πάνω από τέσσερις για την ακρίβεια - φτάσαμε στη Μονεμβασιά. </span> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjttrN-6Fua_x72NWSNE930HSxKkGU6isxi1DRRZqimSQilO-E-BtK6v26ESEGY8AQ8rDFwiN_hiavwwPw-78DKVALoneYgxrjtJ2OzrjhmD6xNSbEcTR8v3I0-G8NR_T7DeoHzE4vObs4f2oqEcArOqdrdJwYqQI_vptfp6uV6arW9nZzJ2S6v9zWIBHKE/s2048/398799481_6755962061190477_9011522799292426242_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="944" data-original-width="2048" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjttrN-6Fua_x72NWSNE930HSxKkGU6isxi1DRRZqimSQilO-E-BtK6v26ESEGY8AQ8rDFwiN_hiavwwPw-78DKVALoneYgxrjtJ2OzrjhmD6xNSbEcTR8v3I0-G8NR_T7DeoHzE4vObs4f2oqEcArOqdrdJwYqQI_vptfp6uV6arW9nZzJ2S6v9zWIBHKE/w400-h185/398799481_6755962061190477_9011522799292426242_n.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Με την Κυριακή Μπεϊόγλου λίγο πριν την αναχώρηση μας<br /></span></td></tr></tbody></table><span style="font-size: medium;">Πρώτη στάση, λίγο μετά τους Μολάους και πριν φτάσουμε στη Μονεμβασιά, κάναμε στο οινοποιείο του Γιώργου και της Έλλης Τσιμπίδη. Οι άνθρωποι μας κέρασαν από τις μοναδικές ποικιλίες κρασιών τους μαζί με τα δέοντα εδέσματα (ελιές, προσούτο, σύγκλινο και γραβιέρα), ενώ μας ξενάγησαν στο χώρο του οινοποιείου με τα βαρέλια και τα αναρίθμητα μπουκάλια προς ωρίμανση.</span> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil7g8_Ll0OlEgo7MjmS4-2KwcvOrfsb0f94cJFlKhB8o9bC5uE3WrBIUTAnJOY1wKSV90vo1sVSI7DfrwJWKqoAJqL98gjL2zAp84mrLxrbKM86tdxEseCl5tVObfClRNhmsn__VVe1jVDumLoJCM16iuCfBIJ_65_1j8Jb7yU6PGpXanAIxZ55An9J-2h/s2048/399048392_6755961747857175_3500659840489631516_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil7g8_Ll0OlEgo7MjmS4-2KwcvOrfsb0f94cJFlKhB8o9bC5uE3WrBIUTAnJOY1wKSV90vo1sVSI7DfrwJWKqoAJqL98gjL2zAp84mrLxrbKM86tdxEseCl5tVObfClRNhmsn__VVe1jVDumLoJCM16iuCfBIJ_65_1j8Jb7yU6PGpXanAIxZ55An9J-2h/w400-h225/399048392_6755961747857175_3500659840489631516_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrLLAoQ535d7dixk2UlrO98HKVPPXq2ZZtdSMFHYgLsG61gpVHCkfUkOgNnYY-dZGHt9tmAoF-75Gj_pIJoNikCjYLYNTWxRJZ_Kdh2O5iSRE3GRky2qQS0izwtz2ve0l9vBXmV0yCevMJD54PRUjUarIBnj6pw8_BMcre2AuerfMWuhWla6DVv4Cg6mf4/s2048/399283343_6755961487857201_5080616047034651328_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrLLAoQ535d7dixk2UlrO98HKVPPXq2ZZtdSMFHYgLsG61gpVHCkfUkOgNnYY-dZGHt9tmAoF-75Gj_pIJoNikCjYLYNTWxRJZ_Kdh2O5iSRE3GRky2qQS0izwtz2ve0l9vBXmV0yCevMJD54PRUjUarIBnj6pw8_BMcre2AuerfMWuhWla6DVv4Cg6mf4/w400-h225/399283343_6755961487857201_5080616047034651328_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipn4_mVnM52xGS6g22buF-7FqfXaEgf9PQ0ZWDaei_B9R1-N3nWPUKjH54y4U3Rx5bB6GTcnuwZiQ7RiHBmEygjGNsGZGJEGWcldiT4evtE4cC5B9ZgIfDThDBhh7a9Kwyyr8TjTKXtJsdHVagynk2qaxp6wqTvr7XKQSFecNHNNki8w4gGzckLwRk1FqC/s2048/399361298_6755961211190562_8613560233025132429_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipn4_mVnM52xGS6g22buF-7FqfXaEgf9PQ0ZWDaei_B9R1-N3nWPUKjH54y4U3Rx5bB6GTcnuwZiQ7RiHBmEygjGNsGZGJEGWcldiT4evtE4cC5B9ZgIfDThDBhh7a9Kwyyr8TjTKXtJsdHVagynk2qaxp6wqTvr7XKQSFecNHNNki8w4gGzckLwRk1FqC/w225-h400/399361298_6755961211190562_8613560233025132429_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><div><span style="font-size: medium;">Ο Τσιμπίδης είναι μεγάλη ιστορία στο πεδίο της εγχώριας οινοποιείας. Αυτοδημιούργητος άνθρωπος που μπορεί σήμερα τα κρασιά του και ειδικά ο λιαστός οίνος με την ονομασία «Malvasia» να πωλούνται και στις πέντε ηπείρους, ο ίδιος όμως δεν ξέχασε τη λαϊκή καταγωγή του και την ιστορία του τόπου του. </span></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpTTcXa8xYK_1AW7X3h8MUcyOucQqVdtikWpLSFGfTSnmCVyPFgHGXN61U62v-zAJqOVMT7K98-AoBerQqSg_3bg3pp7ZgPHNm8cq8CoBDnwDurUywzUDR0qhba6rBSBjclM27RVTo0HMycP3GuDJJN_Z1TIXebTys4_FWWZytIaNnU2C9qNcREpbaAU8i/s2048/399025250_6755961984523818_2397849121010132321_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpTTcXa8xYK_1AW7X3h8MUcyOucQqVdtikWpLSFGfTSnmCVyPFgHGXN61U62v-zAJqOVMT7K98-AoBerQqSg_3bg3pp7ZgPHNm8cq8CoBDnwDurUywzUDR0qhba6rBSBjclM27RVTo0HMycP3GuDJJN_Z1TIXebTys4_FWWZytIaNnU2C9qNcREpbaAU8i/w225-h400/399025250_6755961984523818_2397849121010132321_n.jpg" width="225" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Ο γλυκόπιοτος λιαστός οίνος «Malvasia», ίσως το ωραιότερο κρασί που έχω πιεί ποτέ</span></td></tr></tbody></table><div><span style="font-size: medium;">Θα ήθελα κάποια στιγμή να του πάρω μία συνέντευξη, όπως ήδη το κανονίσαμε, παρόλο που δεν θεωρεί πως είναι η κατάλληλη στιγμή. Γεγονός είναι, όμως, πως μαζί με την σύζυγο του και μητέρα των τριών κοριτσιών τους, την Έλλη, αποτελούν ένα αχτύπητο και επιτυχημένο επιχειρηματικό δίδυμο. Τους βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία:</span></div><div><div style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2ONIOmQiZhoXMGNbE1kYGkH967Xip86p_gb3K5D6jh2TR6FchdGyyZyDgiDHkzcSIV2mFjzKTj0diCgl-7mTELoD6ujcVGFQMxWhX5d5dgXpJc5Bf0mX0SgvS2xz1NjYICVzjJHGIDbOjqNcexroxz7fIZnm_DpLPWCpP_neOhH-GBmo9ZR0pWMiEs0ti/s2048/399283386_6755961377857212_3698089084827341559_n.jpg"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2ONIOmQiZhoXMGNbE1kYGkH967Xip86p_gb3K5D6jh2TR6FchdGyyZyDgiDHkzcSIV2mFjzKTj0diCgl-7mTELoD6ujcVGFQMxWhX5d5dgXpJc5Bf0mX0SgvS2xz1NjYICVzjJHGIDbOjqNcexroxz7fIZnm_DpLPWCpP_neOhH-GBmo9ZR0pWMiEs0ti/w400-h225/399283386_6755961377857212_3698089084827341559_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Κουρασμένοι καθώς ήμασταν, πήγαμε απ' το ξενοδοχείο μας, το οποίο ήταν πέντε λεπτά με τα πόδια απ' την περίφημη καστρούπολη της Μονεμβασιάς. Η ιδιοκτήτρια ήταν από την Τασμανία, ευγενική και κατατοπιστική, που άκουσε τα παράπονα των περισσοτέρων για την αδυναμία σύνδεσης με το internet. Με τον Νάτσιο του Cosmopoliti μας έβαλαν σε διπλανά δωμάτια, ο Βασίλης όμως άλλαξε δωμάτιο την επόμενη μέρα, καθώς δεν υπήρχε internet, όπως είπαμε, ενώ και στο μπάνιο του για να χωρέσεις έπρεπε να είσαι...στρουμφάκι. Εγώ πάλι παρέμεινα εκεί. Δε βαριέσαι, δυο βράδια θα μέναμε ούτως ή άλλως. Ετοιμαστήκαμε και ανηφορίσαμε για το κάστρο, όπου μας είχαν τραπέζι. Και τι τραπέζι! Γ@μησε τα, πάει η κέτο διατροφή μου...</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF9wIy7EcQRF-D_y547G1fjzdbZgGqSC_9muI7TBINL2ousbujqRHByvjQjttDNOsEOW6rp23agnMFfaNhMwG1lL_r5_rmrzTWUMgaBK_n58kohjAPQgeaWALhseKfYClQjKtp47dWV73K0pdjfr9Cd5HD3i6LS7XcTas_BXgskuVLSOLKWiXbE_sjRmM2/s900/398254165_6755954614524555_3775832120275761196_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="720" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF9wIy7EcQRF-D_y547G1fjzdbZgGqSC_9muI7TBINL2ousbujqRHByvjQjttDNOsEOW6rp23agnMFfaNhMwG1lL_r5_rmrzTWUMgaBK_n58kohjAPQgeaWALhseKfYClQjKtp47dWV73K0pdjfr9Cd5HD3i6LS7XcTas_BXgskuVLSOLKWiXbE_sjRmM2/w320-h400/398254165_6755954614524555_3775832120275761196_n.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;">Λάτρεψα τις γάτες της Μονεμβασιάς, που μου θύμισαν την Κωνσταντινούπολη, εκεί που τα αγαπημένα μου ζώα κυκλοφορούσαν ήσυχα και χαδιάρικα ανάμεσα στους θαμώνες των καφέ και των εστιατορίων. Γάτες καλοαναθρεμμένες και στειρωμένες, τρισευτυχισμένες θα λέγαμε εκεί που ζουν, μια και στην καστρούπολη δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα και άρα δεν κινδυνεύουν από ατυχήματα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο εξοντωμένοι από κούραση. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm9MOQgxGZ-anCrObRbh17bBlkNVHaHoUaXqCLz7Z2NP5B8EpsDJywKSDDY_mHP4_34o1G_0oa6UeQuFTrLKL3RlojOAw7nMkkTtKJ1LbS7etiuaJghG11Yq6jmRTNcGyRCz3ldOFdHZ_0MM6SS2g37x6uoLAML0aELq8HSxiNgrKloOReoBUB18GQEDnL/s2048/398924752_6755961011190582_8718144996882402041_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm9MOQgxGZ-anCrObRbh17bBlkNVHaHoUaXqCLz7Z2NP5B8EpsDJywKSDDY_mHP4_34o1G_0oa6UeQuFTrLKL3RlojOAw7nMkkTtKJ1LbS7etiuaJghG11Yq6jmRTNcGyRCz3ldOFdHZ_0MM6SS2g37x6uoLAML0aELq8HSxiNgrKloOReoBUB18GQEDnL/w400-h300/398924752_6755961011190582_8718144996882402041_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Σηκώθηκα πολύ πρωί, όπως συνηθίζω τα τελευταία χρόνια με τη δουλειά. Δοκίμασα το μάλλον αδιάφορο πρωινό του ξενοδοχείου και βγήκα έξω για τα τσιγάρα με τον καφέ μου. Δεν γινόταν να κάτσεις έξω. Είχε τέτοιο αέρα που σ' έπαιρνε και σε σήκωνε. Η θάλασσα λυσσομανούσε και οι αέρηδες σφύριζαν ενοχλητικά. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg10sASozY56AARGX2TTXOlwQ5NQNY7IHlrphUSmyd_QbpSTgJh-gjfoULevJ9pnwCNgevnLq2rWTM8mWJuniVBmKOf5DrL6Xm90mMUQjrLe4fszEshm1viDnGJ0_Me178-QGjamWmVOor2IPeU6uJ_QJt9wXm9FbakVkH-BU_c-cEsSLe_SHEoh_utxL5j/s1080/399361281_6755960887857261_5809181935010316665_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="565" data-original-width="1080" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg10sASozY56AARGX2TTXOlwQ5NQNY7IHlrphUSmyd_QbpSTgJh-gjfoULevJ9pnwCNgevnLq2rWTM8mWJuniVBmKOf5DrL6Xm90mMUQjrLe4fszEshm1viDnGJ0_Me178-QGjamWmVOor2IPeU6uJ_QJt9wXm9FbakVkH-BU_c-cEsSLe_SHEoh_utxL5j/w400-h209/399361281_6755960887857261_5809181935010316665_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg33DliSQPxTkuSMpKwQhZsyU41LX4nyBv4Qd2-oapbb6GHcu463LT6Oc_-bJJCm3YCU6OhltL63qaI9UgWUPOnTwKrUPBwusKCk0Uq8_hU5i_DkU3KW0Ohw9iAHaft19-w2aFkLbyawWD3IV1TklZCyIibANTXVNZgBoXwEuZwwhPuesO-6FYmWgrFPYur/s1080/399579745_6755960914523925_2363591366324043126_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="565" data-original-width="1080" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg33DliSQPxTkuSMpKwQhZsyU41LX4nyBv4Qd2-oapbb6GHcu463LT6Oc_-bJJCm3YCU6OhltL63qaI9UgWUPOnTwKrUPBwusKCk0Uq8_hU5i_DkU3KW0Ohw9iAHaft19-w2aFkLbyawWD3IV1TklZCyIibANTXVNZgBoXwEuZwwhPuesO-6FYmWgrFPYur/w400-h209/399579745_6755960914523925_2363591366324043126_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Την έκανα ωστόσο μια βόλτα λίγα μέτρα παραπέρα απ' το ξενοδοχείο και συγκεκριμένα στη μικρή γέφυρα που ενώνει την πόλη με το κάστρο και που γίνεσαι μούσκεμα όταν την περπατάς με δυνατό αέρα και κύμα. Όπως είχε εκείνη τη μέρα...Μεταφερθήκαμε στην κινηματογραφική λέσχη της περιοχής, ένα παλιό σχολείο που με πρωτοβουλία των περίοικων, μετατράπηκε σε αίθουσα ψυχαγωγίας. Εκεί έγινε η συνέντευξη Τύπου, απ' την οποία, ενώ ακούστηκαν πολλά και ενδιαφέροντα απ' όλους τους ομιλητές, εμάς μας ενδιέφερε η αποτίμηση του πρώτου Malvasia Festival, έτσι όπως την περιέγραψαν η Σόφη, η Ευαγγελία και ο Σωτήρης, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του. Γι' αυτό δεν θα γράψω εδώ, αλλά στο σχετικό άρθρο μου στο Documento της επόμενης Κυριακής. Ύστερα από ένα δίωρο περίπου, αναχωρήσαμε για τον Γέρακα, το νοτιότερο φιόρδ της Ευρώπης και μάλλον ένα απ' τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας. </span><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNbgWQff1ZfVJCfh19y5S16SsgKfOSLPPHGYF5r5bungSJLA5XbxaXkWp6ikrmRIU8MqYnh2-hkGim__D1aIzak__Of25KYQgJBFzPk_5XBgVgUuMgKKYqEmFpUKusztzkazosVac9tkRMD0YfxiWaqegKDURfwRW7J5d3tV14cDMwS_KZij7yIrbhB4Kw/s2016/398958499_6755959747857375_7927012286098494888_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2016" data-original-width="1134" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNbgWQff1ZfVJCfh19y5S16SsgKfOSLPPHGYF5r5bungSJLA5XbxaXkWp6ikrmRIU8MqYnh2-hkGim__D1aIzak__Of25KYQgJBFzPk_5XBgVgUuMgKKYqEmFpUKusztzkazosVac9tkRMD0YfxiWaqegKDURfwRW7J5d3tV14cDMwS_KZij7yIrbhB4Kw/w225-h400/398958499_6755959747857375_7927012286098494888_n.jpg" width="225" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Κ. Μπεϊόγλου - Bosko - Β. Νάτσιος - Γ. Πανταζόπουλος - Α. Πούλιου</span></td></tr></tbody></table><span style="font-size: medium;"><br /></span><div><span style="font-size: medium;">Ότι και να πω, θα'ναι λίγο για την ομορφιά του τοπίου. Εκεί που η θάλασσα σταματάει ακριβώς στα πόδια σου και αρχίζει η στεριά. Ευτυχώς ο αέρας είχε κόψει κι έτσι απολαύσαμε το περπάτημα και τη θέα ενώ βγάλαμε πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjMJ_VWtXis6Qn_-JATLoLgrXYxaas4rB11G-g__WLRi02RPVYohWB01nal9K4iRhMrvQ0jRCbMXsaJs95dE9nV1yY5QHf984I8h9NGQw_YltWk8t2yXYw2EfAib3iWxXBsWU3lmB8vBtNaoXR6yvG9kTm85TSzkcTri91kR4Cvpjar9A7gh1EuzSyfr2s/s2048/399046860_6755960844523932_2294250180926610195_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjMJ_VWtXis6Qn_-JATLoLgrXYxaas4rB11G-g__WLRi02RPVYohWB01nal9K4iRhMrvQ0jRCbMXsaJs95dE9nV1yY5QHf984I8h9NGQw_YltWk8t2yXYw2EfAib3iWxXBsWU3lmB8vBtNaoXR6yvG9kTm85TSzkcTri91kR4Cvpjar9A7gh1EuzSyfr2s/w225-h400/399046860_6755960844523932_2294250180926610195_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY0w8ofaaGdXpndUl0ekUN6ssStDnP47VDpAp8T2X1m_V3_xXjo1ZI2dKMKUbiRj3A3WH0yhAt5L1DAQMfQSZ_xPJ1Es9gF6yCvXQ_dGJe63T-paahMYkurLyGppTgCiHBqoalerm28kkbUgX1PR1iusYUrfSL5hbOujxNOB9xBokIFFrzr3EKI0OGk9iB/s1080/399033633_6755959864524030_6471301929958593041_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="1080" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiY0w8ofaaGdXpndUl0ekUN6ssStDnP47VDpAp8T2X1m_V3_xXjo1ZI2dKMKUbiRj3A3WH0yhAt5L1DAQMfQSZ_xPJ1Es9gF6yCvXQ_dGJe63T-paahMYkurLyGppTgCiHBqoalerm28kkbUgX1PR1iusYUrfSL5hbOujxNOB9xBokIFFrzr3EKI0OGk9iB/w400-h225/399033633_6755959864524030_6471301929958593041_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Ακολούθησε γεύμα (τι άλλο;) σε μια απ' τις πιο φημισμένες ψαροταβέρνες της χώρας, απ' ότι έμαθα. Με σεφ την κυρία Ελένη, δοκιμάσαμε τοπικές πίτες με σπανάκι και απίστευτες συνταγές ψαρικών με γαρίδες, καβούρια, σουπιές και χταπόδι με καραμελωμένη φάβα. Και οι σαλάτες όμως δεν πήγαιναν πίσω. Οπτική πανδαισία. Πάρτε μια γεύση...</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZQamhG3ucWilDjOtFqLvI4tJDO9-_pm-1jtjRH6vPu-C7wvKzD_EGHg6aZsHKO1EitR1B8KYkDCh00ESDzz7MzBtSV8NZFbuO728Lv0WzfpHzVJkDpIhZYCocJY5HPth2Izco5mItIWsTijM4Tp88JVZmyJHIPevyqfKZCmelALaNrxD8o9p9TsNCwne-/s2048/398962665_6755960324523984_3514999406113081999_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZQamhG3ucWilDjOtFqLvI4tJDO9-_pm-1jtjRH6vPu-C7wvKzD_EGHg6aZsHKO1EitR1B8KYkDCh00ESDzz7MzBtSV8NZFbuO728Lv0WzfpHzVJkDpIhZYCocJY5HPth2Izco5mItIWsTijM4Tp88JVZmyJHIPevyqfKZCmelALaNrxD8o9p9TsNCwne-/w400-h225/398962665_6755960324523984_3514999406113081999_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlr4ecz4bqV44HYPK-NpxDmxY8lkkUGO0-7j812OqpycVH66E7372vzilrDtkj0ILnInfSRsBaSwD_pY6Efv-bRwLcweZwai-Ra667KWwOLB0L2NSdhyccgLFThMonAkT4hUiBFrqNw0knX-v2X9hj81LEgimf042TujKSqB7ioOAa5suf14G3RWPN_8iU/s2048/398965036_6755960147857335_7970119305545294994_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlr4ecz4bqV44HYPK-NpxDmxY8lkkUGO0-7j812OqpycVH66E7372vzilrDtkj0ILnInfSRsBaSwD_pY6Efv-bRwLcweZwai-Ra667KWwOLB0L2NSdhyccgLFThMonAkT4hUiBFrqNw0knX-v2X9hj81LEgimf042TujKSqB7ioOAa5suf14G3RWPN_8iU/w400-h225/398965036_6755960147857335_7970119305545294994_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVHo6LiJb4QhP_3RzN0v8yZxHchdBGM_hgZHaeq_WNQZNezYbMwIn4aQJbducypKGF00-cUKb7rBFbWsy0eMRduwR3NEV6t8SK3pTMTFmfWPrl-rN9ORNMvlZ1vFKb8xOQ0Tt1L0bWt_7Jd3i4erU1S32C8Al23i4IEvkn7Gfy6XvU0caTgV_5LHGiMtCk/s2048/399000153_6755960637857286_5763745662935201557_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVHo6LiJb4QhP_3RzN0v8yZxHchdBGM_hgZHaeq_WNQZNezYbMwIn4aQJbducypKGF00-cUKb7rBFbWsy0eMRduwR3NEV6t8SK3pTMTFmfWPrl-rN9ORNMvlZ1vFKb8xOQ0Tt1L0bWt_7Jd3i4erU1S32C8Al23i4IEvkn7Gfy6XvU0caTgV_5LHGiMtCk/w400-h225/399000153_6755960637857286_5763745662935201557_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid0setFO-mMHw5uPBh0QMPCNVUET_NO9mjcG4ElekX-h1TAEAnpEAdtMslGuEtFg6TMbuLUD8qqQZkic1LsN_LLyWrYETIGo6mseMyRPhaPCM-yBD9lxH6PMJWpNH-a2DKgrsNRtpmlU6jg4EPuzdULwRcURYYsHJTA0IAdFz4KzhYiOHgj-IaZq0uNXka/s2048/399017814_6755960544523962_5596365938591074267_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid0setFO-mMHw5uPBh0QMPCNVUET_NO9mjcG4ElekX-h1TAEAnpEAdtMslGuEtFg6TMbuLUD8qqQZkic1LsN_LLyWrYETIGo6mseMyRPhaPCM-yBD9lxH6PMJWpNH-a2DKgrsNRtpmlU6jg4EPuzdULwRcURYYsHJTA0IAdFz4KzhYiOHgj-IaZq0uNXka/w400-h225/399017814_6755960544523962_5596365938591074267_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2e3fw6LEjk75PxUFBwa7aCWycwK8R51Og4S2qa0feAIY1KzagImXWvv4qBcrnlA7qQBt_ekSFBM-PoShNn4NkPvcGRujDwUiHxas2GFFiX7cLNSeyyzSnKGDgbQn4pg-dJlXNt_DGI4YYl8_TYnwOYRxnJdukeFudqM_BghA0mExY79Gd53pFLN0bnEsI/s2048/399017929_6755960417857308_3175168461081309940_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2e3fw6LEjk75PxUFBwa7aCWycwK8R51Og4S2qa0feAIY1KzagImXWvv4qBcrnlA7qQBt_ekSFBM-PoShNn4NkPvcGRujDwUiHxas2GFFiX7cLNSeyyzSnKGDgbQn4pg-dJlXNt_DGI4YYl8_TYnwOYRxnJdukeFudqM_BghA0mExY79Gd53pFLN0bnEsI/w400-h225/399017929_6755960417857308_3175168461081309940_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><span style="font-size: medium;">Τα είπαμε και ωραία μεταξύ μας με τους συναδέλφους, διότι καλά είναι τα διάφορα μέρη και τα τραπεζώματα, το παν είναι όμως η καλή παρέα. Εδώ είμαστε με τον Πανταζόπουλο και τον Νάτσιο:</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieyM5MBxzt4Z522uK_krOHtHqfScpk8TJuc2J5trX-ruwws9NuuS14f-Ol4_sKFigrqLMmbCaJFsdoY5e2F0dO2Pz4054-BIlS68Zjbqij3Ojap6dZcroc9UgnZhPOsdCBu7cym39heDrnGOMBCmNKgoo6UHqhY01ltBjPn05EGaUgbmYHVWTNknSCa2u8/s2048/398990713_6755960761190607_875397662182430701_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieyM5MBxzt4Z522uK_krOHtHqfScpk8TJuc2J5trX-ruwws9NuuS14f-Ol4_sKFigrqLMmbCaJFsdoY5e2F0dO2Pz4054-BIlS68Zjbqij3Ojap6dZcroc9UgnZhPOsdCBu7cym39heDrnGOMBCmNKgoo6UHqhY01ltBjPn05EGaUgbmYHVWTNknSCa2u8/w400-h225/398990713_6755960761190607_875397662182430701_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div><span style="font-size: medium;">Μετά τον Γέρακα, ζαλισμένοι απ' τα κρασιά και μπουχτισμένοι απ' το φαΐ μέχρι σκασμού σχεδόν, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Αργότερα θα πηγαίναμε για ποτά σ' ένα ωραίο μπαρ μέσα στο κάστρο της Μονεμβασιάς. Υποτίθεται δεν θα τρώγαμε για βράδυ! Αμ δε...</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnKMnuGFXpNbv9Jrpg-NErMlpAcMImcvhNehDDTkY1bTklwOLI-hAABOBV3wZ1KS5F0RIyB_I_PryZLsecS67O2vDPNrzlphebKyhmARIq44YVU73GVRC0B7_QZDk8to1denF3aDkiKXFSAAbYuqzGDyUYrRBPwhzBB25nsxZGQZmgMPpxxDecrdJFqQVP/s2048/398993684_6755959661190717_218134477808950389_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnKMnuGFXpNbv9Jrpg-NErMlpAcMImcvhNehDDTkY1bTklwOLI-hAABOBV3wZ1KS5F0RIyB_I_PryZLsecS67O2vDPNrzlphebKyhmARIq44YVU73GVRC0B7_QZDk8to1denF3aDkiKXFSAAbYuqzGDyUYrRBPwhzBB25nsxZGQZmgMPpxxDecrdJFqQVP/w400-h225/398993684_6755959661190717_218134477808950389_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp02umcpcUQ3iffzBuKQ6MiCOVBdEbo4nGWBjN6BtiCKxHvxX8JDzGUtUk8oAFnH8xBfQzrnDtXRbxsTNfrtfTbgniak1ixzEGjqVZupRCArbGjXYqIGNCenvLn5Z5fVvvr_5AOvzMsEL1B5v3NHXznt_WAFGEOk8cIojBkKr6UwJsH-yZlLIm0IsRyfQi/s2016/399307924_6755961104523906_4644560282481991896_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2016" data-original-width="1134" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp02umcpcUQ3iffzBuKQ6MiCOVBdEbo4nGWBjN6BtiCKxHvxX8JDzGUtUk8oAFnH8xBfQzrnDtXRbxsTNfrtfTbgniak1ixzEGjqVZupRCArbGjXYqIGNCenvLn5Z5fVvvr_5AOvzMsEL1B5v3NHXznt_WAFGEOk8cIojBkKr6UwJsH-yZlLIm0IsRyfQi/w225-h400/399307924_6755961104523906_4644560282481991896_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRL8ze0o5FQ8hkM4k34-mnDKXHX9Bc_4tUaRMVIOV6OTBusCqgM6QO2LsND4PHLSs5OCYs129Msgym7gAVJvUH3ieH4-gturQAxTKSi8vdGf27MHdkqYAKHtAf6iwP3La_YViyRf7JU5fBTqrABi3nbpHztOqYcjMoqk7x46NYRVDETMgPvLlSo_-_H2vj/s1672/399410822_6755959447857405_3226515166335847304_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1672" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRL8ze0o5FQ8hkM4k34-mnDKXHX9Bc_4tUaRMVIOV6OTBusCqgM6QO2LsND4PHLSs5OCYs129Msgym7gAVJvUH3ieH4-gturQAxTKSi8vdGf27MHdkqYAKHtAf6iwP3La_YViyRf7JU5fBTqrABi3nbpHztOqYcjMoqk7x46NYRVDETMgPvLlSo_-_H2vj/w359-h400/399410822_6755959447857405_3226515166335847304_n.jpg" width="359" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglUAP6Civ2eU0xkZ2rNLzMa3DN5ALhFR-C9wxNTeaNVUSnQT5DfjDYSIfCfJ8Jva3wVWMVzfWRwJ8yM18sLB0jJdgkK5egNbiJzm4TgH8ukQo2dn8rNK-1oAk22xG0mmle1Km4hqeNL3E8_Lx93RnJCQlKhsu8-DyC5SyF44PQK3hDPen7-1GKGgCfz1BT/s1673/399550057_6755959354524081_4759640417063925941_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1673" data-original-width="1338" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglUAP6Civ2eU0xkZ2rNLzMa3DN5ALhFR-C9wxNTeaNVUSnQT5DfjDYSIfCfJ8Jva3wVWMVzfWRwJ8yM18sLB0jJdgkK5egNbiJzm4TgH8ukQo2dn8rNK-1oAk22xG0mmle1Km4hqeNL3E8_Lx93RnJCQlKhsu8-DyC5SyF44PQK3hDPen7-1GKGgCfz1BT/w320-h400/399550057_6755959354524081_4759640417063925941_n.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;">Πράγματι, κάτσαμε σ' ένα πανέμορφο μπαρ ρέστοραν σε μια αυλή με θέα στη θάλασσα από ψηλά. «Θα φάτε κάτι...τσιμπητό» είπε ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού κι εμείς λέγαμε ότι θα μας φέρει καναπεδάκια, μεζεδάκια κλπ. Αντ' αυτού άρχισαν πάλι να έρχονται πιατέλες με σουβλάκια, μπιφτέκια και σαλάτες. Άντε πάλι φαΐ εκεί που ακόμη δεν είχαμε χωνέψει το μεσημεριανό! Στην παρέα ήταν οι πάντες: Οι διοργανωτές του φεστιβάλ, ο αντιδήμαρχος Μονεμβασιάς, το ζεύγος Τσιμπίδη και, φυσικά, η δημοσιογραφική παρέα μας. Οι γάτες μια απ' τα ίδια: Ανέβαιναν στα καθίσματα ανάμεσα μας και απολάμβαναν τα χάδια μας. Μια - δυο απ' αυτές που βλέπετε στις φωτογραφίες, αν δεν είχα τα δύο δικά μου γατιά να με περιμένουν στην Αθήνα, θα τις είχα...απαγάγει. Τέλος πάντων, φάγαμε, ήπιαμε, συζητήσαμε, τσουγκρίσαμε ποτήρια και λίγο μετά τη μία τη νύχτα αποφασίσαμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Ξεράθηκα κανονικά, δεν άντεξα με τους ρυθμούς της ημέρας που είχε περάσει μόλις. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0E0xXgRoVxIEJIwcZIBCwzZe8N-lFX0Q0DUzqQbqMF-Btf-Qe0f_B3BS3Sen8SwKiUajW8F64qF-ZVfl1cO4qL9-b5klpU63pGkVPn_T4vQu19mTJEzUaYomq6qsQATMpi8tgJpr_R981PE0n1M6O1ryeQ29AQZFHbNbVVhgnzF9KCgKBTLSebX7bstoZ/s2048/398988382_6755959184524098_3476667582715879270_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0E0xXgRoVxIEJIwcZIBCwzZe8N-lFX0Q0DUzqQbqMF-Btf-Qe0f_B3BS3Sen8SwKiUajW8F64qF-ZVfl1cO4qL9-b5klpU63pGkVPn_T4vQu19mTJEzUaYomq6qsQATMpi8tgJpr_R981PE0n1M6O1ryeQ29AQZFHbNbVVhgnzF9KCgKBTLSebX7bstoZ/s320/398988382_6755959184524098_3476667582715879270_n.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW8U0XIQdd08wwVU6ORJichxfEaeUCCcqYbU3eajmZPLjOLv4HKAIEe3K0_NtIaEo3tDZjlcNG_yDAsWFal2br1vhyphenhyphenS8tfHfzcilRzb2je9vkHyre3jUYl7cF1aGW7Vfm2ro0CRMkIv3lNeDfdShtxjme3y3wg5Hf0oS22yMa2_u8PiOdhcIr7JYwbp_fu/s2048/399021067_6755958964524120_2063602414223694649_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW8U0XIQdd08wwVU6ORJichxfEaeUCCcqYbU3eajmZPLjOLv4HKAIEe3K0_NtIaEo3tDZjlcNG_yDAsWFal2br1vhyphenhyphenS8tfHfzcilRzb2je9vkHyre3jUYl7cF1aGW7Vfm2ro0CRMkIv3lNeDfdShtxjme3y3wg5Hf0oS22yMa2_u8PiOdhcIr7JYwbp_fu/w225-h400/399021067_6755958964524120_2063602414223694649_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><div><span style="font-size: medium;">Το επόμενο πρωί, λίγο πριν αναχωρήσουμε για Αθήνα, ευτυχώς που συνεννοηθήκαμε με τον Πανταζόπουλο να ανέβουμε παρέα για μια τελευταία βόλτα στο κάστρο. Θέλαμε να επισκεφτούμε το σπίτι του ποιητή Γιάννη Ρίτσου, το οποίο - απ' ότι είχαμε ακούσει την προηγούμενη στη συνέντευξη Τύπου - πουλήθηκε από την κόρη του, Έρη, στον δήμο Μονεμβασιάς για 750.000 ευρώ προκειμένου να γίνει μουσείο και τόπος επίσκεψης των ξένων. Πραγματικά ασήμαντο ποσό συγκριτικά μ' ένα άλλο παρακείμενο σπίτι εντός του κάστρου, ιδιοκτησίας ενός Ιταλού, που επίσης πουλήθηκε σε ιδιώτη για ενάμισι εκατομμύριο ευρώ, δηλαδή τα διπλά λεφτά. Κατά τη γνώμη μου, ήταν σοφή η κίνηση αυτή της μοναχοκόρης και κληρονόμου του ποιητή. Το σπίτι ήδη ετοιμάζεται να γίνει μουσείο και εννοείται πως θα συντηρείται από τον δήμο ως πολιτιστική κληρονομιά. Μπήκαμε και μέσα, βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες, αλλά ούτε γι' αυτό θα γράψω εδώ. Δείτε μόνο μία φωτογραφία: Το κρεβάτι του Γιάννη Ρίτσου, έτσι όπως το άφησε η κόρη του να υπάρχει για πάντα μέσα στο σπίτι - μουσείο. </span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF0Ium9141K5At6xNr8WpQvmzrzh2POtouNrKua3eMxZWX_qoAQa6Aw-OywziaUwBRBElRJJLuow1ojqvhAg6PQOA3M5DqWNnVZl-OIHg47_A-aMvUWEKu3nwFvuKoqVRDIOJZQK66YOV4qt-W1f9CBYJl_SkBPF8Ii_zUmVIybGrrkVvPQcNwv-7KEa8W/s2048/398933060_6755959091190774_1200963545317962831_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF0Ium9141K5At6xNr8WpQvmzrzh2POtouNrKua3eMxZWX_qoAQa6Aw-OywziaUwBRBElRJJLuow1ojqvhAg6PQOA3M5DqWNnVZl-OIHg47_A-aMvUWEKu3nwFvuKoqVRDIOJZQK66YOV4qt-W1f9CBYJl_SkBPF8Ii_zUmVIybGrrkVvPQcNwv-7KEa8W/w400-h225/398933060_6755959091190774_1200963545317962831_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Αμέσως μετά πήγαμε με τον Πανταζόπουλο για καφέ στο «Βόλαξ», αν το γράφω σωστά. Φαρμακείο ο καφές...Δύο καφέδες έκαναν εννιάμισι ευρώ! Δε βαριέσαι. Εδώ ο καφές στο πρώην Zonars κοστίζει σχεδόν έξι ευρώ και δεν βλέπεις και τη θέα που είχαμε εμείς. Εκεί μας συνάντησαν η Ευαγγελία και η Σόφη, οι υπεύθυνες επικοινωνίας - και όχι μόνο - του Malvasia Festival. Αποφασίσαμε όλοι μαζί να κάνουμε έναν μεγάλο περίπατο μέσα στο κάστρο και να φτάσουμε μέχρι τον φάρο του. </span><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQDpuBETP_J89p1PuhojzZ0tKyM15yP214GSLvifFehVcNYj-KLPLeYn3Y-s_uPfGcO3eTCEei3I3XZt39F2l69FkJp5tqnRdpMtrLasuvmAoKJcCKlYZWHaca3MrB06cN8hjidcHphrKBl5GRZV22HwWICTyA8tVpLfT2UYVGYQecShKGLSgNn59jdpG5/s2048/398962559_6755957381190945_9144273812369258340_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQDpuBETP_J89p1PuhojzZ0tKyM15yP214GSLvifFehVcNYj-KLPLeYn3Y-s_uPfGcO3eTCEei3I3XZt39F2l69FkJp5tqnRdpMtrLasuvmAoKJcCKlYZWHaca3MrB06cN8hjidcHphrKBl5GRZV22HwWICTyA8tVpLfT2UYVGYQecShKGLSgNn59jdpG5/w400-h225/398962559_6755957381190945_9144273812369258340_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrQd0gw2eeMIxUIDvUlede0t1cQ3GulI_IAY9VGED1rYNKIVQinYwFphe_xI7LOffoSR6cKV8vUnBxfN6Xu8XuUzYVwYIRGdmdj_tgaLjvpnHDueuY9GMqD8qz9OUyk1pI5_y3zGSsQMIuY_zJPkaCozNyM4MXOlyFYEzYJV0Z1yvSuslbdW_2yJYUWlOs/s2048/398990721_6755957227857627_7557680827429978245_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrQd0gw2eeMIxUIDvUlede0t1cQ3GulI_IAY9VGED1rYNKIVQinYwFphe_xI7LOffoSR6cKV8vUnBxfN6Xu8XuUzYVwYIRGdmdj_tgaLjvpnHDueuY9GMqD8qz9OUyk1pI5_y3zGSsQMIuY_zJPkaCozNyM4MXOlyFYEzYJV0Z1yvSuslbdW_2yJYUWlOs/w400-h225/398990721_6755957227857627_7557680827429978245_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizmxt8jg6fHgBIYZqBgt2ldwr_JlbmZgSi54ZdQ_R7ZDeKTHa8WuaJPpZAk28_y3EtDx-elzOlmfUO3axqmlGBAg5G4kI669Led18gYxzoHkDUA7LnpfjoTzY7lj79gnX7YK8E-mLpI_hG3ZWUcDlkVCe91phtzG8sAQyw7LIPl88WQkvCz1UZsM2k7U7h/s2048/398999305_6755956654524351_7507280627540500395_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizmxt8jg6fHgBIYZqBgt2ldwr_JlbmZgSi54ZdQ_R7ZDeKTHa8WuaJPpZAk28_y3EtDx-elzOlmfUO3axqmlGBAg5G4kI669Led18gYxzoHkDUA7LnpfjoTzY7lj79gnX7YK8E-mLpI_hG3ZWUcDlkVCe91phtzG8sAQyw7LIPl88WQkvCz1UZsM2k7U7h/w360-h640/398999305_6755956654524351_7507280627540500395_n.jpg" width="360" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Έχω την αίσθηση πως κάθισα στο ομορφότερο καφέ του κόσμου!</span> </td></tr></tbody></table><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF3H2FlGUpor9kMoTwfTObAQ2SCYBUsuRf7tp115TslBgL2GUIxsFWiLmWqn4a7ec3qdZyc6uwaXpW6viBLqudPsYQ2kdhSP8ZOTYPLhIkKodlshj_tTEhpPw0sJMYJwI_8qTKKVcCyrb-og99afSo79e7YO0U-g7E1kF2sRG1_qE_9jYrk7yn2U3haYVy/s2048/399014808_6755956414524375_8716158235299247087_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiF3H2FlGUpor9kMoTwfTObAQ2SCYBUsuRf7tp115TslBgL2GUIxsFWiLmWqn4a7ec3qdZyc6uwaXpW6viBLqudPsYQ2kdhSP8ZOTYPLhIkKodlshj_tTEhpPw0sJMYJwI_8qTKKVcCyrb-og99afSo79e7YO0U-g7E1kF2sRG1_qE_9jYrk7yn2U3haYVy/w400-h225/399014808_6755956414524375_8716158235299247087_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjluDigZpsRU52bu-D_B6z27wCEaJab-dWsfP9DXCfp9_SjMQC0f5A34hxmJ8GF1ZTrtypvnjGlST1XoiW5m02Su8sClMtq6tF2Q5YIakIZ1ZJzcE627zWPDKL8KjWRSuDpu85r4PRmQf-X2_00jbyg1NEQyaaHT_cqZexdIWVyfMejwVxSrffupaPt6QKw/s2048/399017947_6755957484524268_8552315829788204684_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjluDigZpsRU52bu-D_B6z27wCEaJab-dWsfP9DXCfp9_SjMQC0f5A34hxmJ8GF1ZTrtypvnjGlST1XoiW5m02Su8sClMtq6tF2Q5YIakIZ1ZJzcE627zWPDKL8KjWRSuDpu85r4PRmQf-X2_00jbyg1NEQyaaHT_cqZexdIWVyfMejwVxSrffupaPt6QKw/w225-h400/399017947_6755957484524268_8552315829788204684_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh-nmziNgrKU3RhXS1XQfUYz2ZU_HU61vLmbKr1IO2kzweH4SbGo7YOO9Kc5EWGMIHVy7UDa4fJsfkopg2ZhPmb4TLTBuz_oPagLfE4xl6EnvutzMiJm4pT30GFyJH02NltQUlLw8hcXZMn_1L1xvxhHbViQcjd0pGB32B8c4IMU6duhlgxjSSRezUYIxd/s2048/399025420_6755956894524327_78539724980729933_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh-nmziNgrKU3RhXS1XQfUYz2ZU_HU61vLmbKr1IO2kzweH4SbGo7YOO9Kc5EWGMIHVy7UDa4fJsfkopg2ZhPmb4TLTBuz_oPagLfE4xl6EnvutzMiJm4pT30GFyJH02NltQUlLw8hcXZMn_1L1xvxhHbViQcjd0pGB32B8c4IMU6duhlgxjSSRezUYIxd/w400-h225/399025420_6755956894524327_78539724980729933_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIlsy3yG1zrg35UFhRZKhOgeCrllTftrNe2BE-N9W6MiC50iyyhkGcHPY_hO7i-3xZK_5Ko4rQZypoStgfM7y1gLm1H6G2jfZ9Ljikv6mx8YamEWrKJ-LSg_vO5rCkpKzzocThpGYWOLqNqC3RfPVmOIOcIKNZXgaiv2v7a6LHrlEsiK0gHdFVGPiwRAk3/s2048/399204968_6755956247857725_4312906340020031245_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIlsy3yG1zrg35UFhRZKhOgeCrllTftrNe2BE-N9W6MiC50iyyhkGcHPY_hO7i-3xZK_5Ko4rQZypoStgfM7y1gLm1H6G2jfZ9Ljikv6mx8YamEWrKJ-LSg_vO5rCkpKzzocThpGYWOLqNqC3RfPVmOIOcIKNZXgaiv2v7a6LHrlEsiK0gHdFVGPiwRAk3/w400-h225/399204968_6755956247857725_4312906340020031245_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8lmRrGvi3oJtK8eDYy7QZTUYJ2Qev5NPgib44TYyjwJWhIHHctgPBkUePKu9QZrK-oUpoHBKeyTss-BiaaZvcLHi1_3duv_cT3odKeM-2xdKQ_sP31qDVsV6FbGk3FTsbZjj9xd3kOYL6-e0cNzZCXVrFqI8zT80zzK59-w8eZp_nPUFwLxosBxevKX1z/s2048/399333377_6755957611190922_606325656561573315_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8lmRrGvi3oJtK8eDYy7QZTUYJ2Qev5NPgib44TYyjwJWhIHHctgPBkUePKu9QZrK-oUpoHBKeyTss-BiaaZvcLHi1_3duv_cT3odKeM-2xdKQ_sP31qDVsV6FbGk3FTsbZjj9xd3kOYL6-e0cNzZCXVrFqI8zT80zzK59-w8eZp_nPUFwLxosBxevKX1z/w400-h225/399333377_6755957611190922_606325656561573315_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6Sn4QpSuaXow2BgdgO_bPXU8JOmNVpNpJLtRVOVqPTjvudhUyyg-ktfkokCwJxMbI1HMNv-KTnf9u7-veI55pjiUdFNkLfmVTstKPIpWsVert0UZsMS2MxRzpodx2Kc_aHokFpOaoG_x619o6lbVpgTnodxOx-hbet4Ng2pb0LZCf9mbwbENSOhAOV5KX/s2048/399550461_6755956757857674_5868206562375899878_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6Sn4QpSuaXow2BgdgO_bPXU8JOmNVpNpJLtRVOVqPTjvudhUyyg-ktfkokCwJxMbI1HMNv-KTnf9u7-veI55pjiUdFNkLfmVTstKPIpWsVert0UZsMS2MxRzpodx2Kc_aHokFpOaoG_x619o6lbVpgTnodxOx-hbet4Ng2pb0LZCf9mbwbENSOhAOV5KX/w225-h400/399550461_6755956757857674_5868206562375899878_n.jpg" width="225" /></a></div><br /><div>Ήμουν ο μόνος που πρώτη φορά επισκεπτόμουν το κάστρο της Μονεμβασιάς. Τα μεν κορίτσια δουλεύουν εκεί και πηγαινοέρχονται τακτικά από την Αθήνα,ο δε Πανταζόπουλος γνωρίζει καλά επίσης το μέρος, αφού έχει πάει πολλές φορές. Έμαθα πως εκεί αγοράζεις τις πέτρες στην ουσία, αφού μόνο μ' αυτές είσαι υποχρεωμένος να χτίσεις σπίτι, άπαξ βέβαια και σου περισσεύουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να το κάνεις! Είδαμε και περπατήσαμε γραφικά σοκάκια, ερείπια χριστιανικών εκκλησιών, πολεμίστρες με τις μπάλες των κανονιών άθικτες, μικρομάγαζα τουριστικά, πανέμορφα στέκια για φαγητό και καφέ, ενώ στον απομακρυσμένο φάρο τραβήξαμε και μερικά χιουμοριστικά βιντεάκια σε στυλ...Happy Traveller. </div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0lAiWbACDmZhvhZsfTvwajPpXJkn8NkRZvbqSqYD9vnCS4-ULYDpe8dHFfl2_wypZx4vsLVaTrty-LexGbRlXzqFG-vMBkDa6OQl4008VVL6uNj6-2wZrIQOSaVzLEIV8GjEzcfnYFvFDEe9qZqEGFpA2ObhKjToPq1eqg47z8QsLxY8kQh1ylC-v_lfz/s2000/399049986_6755956004524416_3349575174550400317_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2000" data-original-width="1500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0lAiWbACDmZhvhZsfTvwajPpXJkn8NkRZvbqSqYD9vnCS4-ULYDpe8dHFfl2_wypZx4vsLVaTrty-LexGbRlXzqFG-vMBkDa6OQl4008VVL6uNj6-2wZrIQOSaVzLEIV8GjEzcfnYFvFDEe9qZqEGFpA2ObhKjToPq1eqg47z8QsLxY8kQh1ylC-v_lfz/w300-h400/399049986_6755956004524416_3349575174550400317_n.jpg" width="300" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Σ. μουτάφη - Ε. Πέττα - Bosko - Γ. Πανταζόπουλος</span></td></tr></tbody></table><span style="font-size: medium;">Λίγο μετά τις 11 το πρωί μπήκαμε ξανά στο βαν και με οδηγό πάντα τον Δημήτρη κινήσαμε για την Αθήνα, στην οποία φτάσαμε πέντε ώρες αργότερα. Για ότι ακούσαμε, μάθαμε και για ότι θα γράψουμε, που να αφορά το σκοπό του συγκεκριμένου ταξιδιού, θα τα διαβάσετε σύντομα από το Documento, τη LIFO, το Cosmopoliti και το travel.gr - εδώ εγώ απλά έκανα ένα tour στο περασμένο τριήμερο στην Μονεμβασιά που λάτρεψα και που σίγουρα θα επισκεφτώ ξανά με την πρώτη ευκαιρία. </span>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-68758122006189351512023-11-03T09:01:00.001+02:002023-11-03T09:01:25.868+02:00Οδυσσέας Ιωάννου: «Με σοκάρει ο διχαστικός λόγος στα ΜΜΕ»<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPRGiXWVljybi9Q0I2Vj6fMSaX9NloG05vJZp-3j6IezLe2C5a_ByWLw6THppAEwGwlltcjGLgdZuOoaXMMG1pVQ2FdOOKtUW_FZNnETixC2h0vy4Z6k9Xn1T4nQfWxUvHRm8eNXAQsY4fPMHqwTY0p1MBnJ8jdkAugIPwOX6Sdwq8zD8foklrJV9TVrAf/s1560/%CE%9F%CE%94%CE%A5%CE%A3%CE%A3%CE%95%CE%91%CE%A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1040" data-original-width="1560" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPRGiXWVljybi9Q0I2Vj6fMSaX9NloG05vJZp-3j6IezLe2C5a_ByWLw6THppAEwGwlltcjGLgdZuOoaXMMG1pVQ2FdOOKtUW_FZNnETixC2h0vy4Z6k9Xn1T4nQfWxUvHRm8eNXAQsY4fPMHqwTY0p1MBnJ8jdkAugIPwOX6Sdwq8zD8foklrJV9TVrAf/w400-h266/%CE%9F%CE%94%CE%A5%CE%A3%CE%A3%CE%95%CE%91%CE%A3.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Ραδιοφωνικός παραγωγός, στιχουργός, συγγραφέας και δημοσιογράφος, ο Οδυσσέας Ιωάννου είναι ακόμη η φωνή των νιάτων μας μέσα από τη συχνότητα του Μελωδία, του σταθμού που, από το '90 και μετά, διαμόρφωσε την αισθητική του «έντεχνου» τραγουδιού στην Ελλάδα. «30 χρόνια λόγια στα τραγούδια» ονομάστηκαν οι δύο συναυλίες που θα διεξαχθούν στο Christmas Theater το Δευτερότριτο 6 και 7 Νοεμβρίου. Για την ακρίβεια είναι 31 τα χρόνια που ο Ιωάννου υπάρχει ως στιχοπλόκος στη δισκογραφία αρχής γινομένης από ένα δίσκο της Βούλας Σαββίδη. Έκτοτε ακολούθησαν πολλοί δίσκοι για τις μεγαλύτερες φωνές, προϊόντα των συνεργασιών του με συνθέτες όπως ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Θέμης Καραμουρατίδης κ.α. Ο Οδυσσέας Ιωάννου δεν δίνει συχνά συνεντεύξεις και γι' αυτό η δική μας, για το ένθετο Docville του Documento, αποτέλεσε μια φωτεινή εξαίρεση. Τον ευχαριστώ για εκείνο τον καφέ στην Τεχνόπολη που μου έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσω κι εγώ καλύτερα. </span><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTinJ49YemJycqazJogbrPn5dAS6g7JEb3vsekECbBef0AteuOyef1BhvhyXH5sspVLwKr5aUZI8skn667zDjTqjvJPsOezK5J5USzUYnC5-37hgZv3OfAwzcM4iaukTqPNsVYU1SpzhQVRrCtUpSSA3cuj-O2aoe-Jy3aSsB86iJ2f5sJ82JbWjYEpxQu/s2048/387825387_6671159559670728_6044173204643818122_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTinJ49YemJycqazJogbrPn5dAS6g7JEb3vsekECbBef0AteuOyef1BhvhyXH5sspVLwKr5aUZI8skn667zDjTqjvJPsOezK5J5USzUYnC5-37hgZv3OfAwzcM4iaukTqPNsVYU1SpzhQVRrCtUpSSA3cuj-O2aoe-Jy3aSsB86iJ2f5sJ82JbWjYEpxQu/w400-h225/387825387_6671159559670728_6044173204643818122_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Πόσος καιρό
ετοιμαζόταν αυτό το συναυλιακό αφιέρωμα στα τραγούδια σας;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εδώ και δυόμισι
χρόνια μου είχε κάνει την πρόταση ο Μιχάλης Κουμπιός και του έλεγα όχι για δύο
λόγους: Ο ένας ήταν ότι δε μου αρέσει να κάνω ταμείο στη ζωή μου, αφού ποτέ δε
χωρίζω τη ζωή μου σε περιόδους. Το ότι έκλεισα 30 χρόνια – 31 για την ακρίβεια
– δε βλέπω να είναι κανένα απολύτως ορόσημο. Είναι μια ακόμη στιγμή πάνω στη
γραμμή των στιγμών της ζωής μου. Ο άλλος ήταν ότι είναι πολύ νωρίς, αφού είμαι
νέος ακόμα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σωστά, είστε
μόνο 56 ετών αν δεν κάνω λάθος.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ωστόσο ξύπνησα
ένα πρωί και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι μικρός. Ας πούμε ότι έχω πια
μαζεμένα γύρω στα 250 τραγούδια. Το είδα καθαρά ως γιορτή, αν και ξαναλέω ότι
το αφιέρωμα στήθηκε υπό πίεση. Είπα λοιπόν «πάμε να δούμε μια φωτογραφία δέκα
χαρούμενων ανθρώπων που χαμογελάνε πάνω στη σκηνή με τραγούδια που αγαπάμε».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Κουμπιός
πάντως δικαιώθηκε. Η πρώτη συναυλία έγινε </span>sold</b><b><span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>out</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> και προσθέσατε μια δεύτερη ακόμη.<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ναι, αλλά για να είμαστε ειλικρινείς, δεν
έρχονται για μένα. Έχω φέρει δέκα τραγουδιστές, τους οποίους λατρεύει όλη η
Ελλάδα. Είναι συλλογική ιστορία, δεν χρεώνομαι καμιά προσωπική επιτυχία. Σκεφτείτε
ότι υπάρχουν άνθρωποι που μ’ αγαπούν από το ραδιόφωνο, ακούγοντας με για πολλά
χρόνια, οπότε θα είπαν «πάμε ν’ ακούσουμε τη φωνή, που ακούγαμε όταν
σπουδάζαμε».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πότε ξεκίνησε
αυτός ο έρωτας με τις λέξεις;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όσο κι αν σας
φαίνεται παράξενο, όσα έχω κάνει στη ζωή μου έγιναν με παραίνεση. Στίχους
έγραψα επειδή με πίεσε ο Τσακνής, δεν είχα ποτέ σκοπό να γράψω. Βιβλίο έβγαλα
όταν η Μπούρα διάβασε κάποια στιγμή ένα διήγημα μου στο περιοδικό «Μετρό» και
μου ζήτησε άλλα εννέα διηγήματα για να γίνουν βιβλίο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έχω την αίσθηση τώρα ότι το ελληνικό τραγούδι
με μάζεψε πραγματικά απ’ το δρόμο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα Κεφαλληνίας και Φυλής
το 1967, όπου στην ίδια οδό έμεναν τότε ο Λοΐζος, ο Μικρούτσικος και ο
Σιδηρόπουλος. Ο Λειβαδίτης επίσης και ο </span>Charlie<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">των Νοστράδαμος. Ήμασταν ακριβώς στον ίδιο δρόμο. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μεγαλώσατε,
μου λέτε, δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σιγά μην τους
ήξερα…Δεν ήταν μόνο οι άνθρωποι αυτοί, αλλά υπήρχαν και οι οίκοι ανοχής. Είχαμε
καλές σχέσεις μαζί τους, αφού ως παιδιά έπεφτε μέσα η μπάλα μας και πηγαίναμε
να την πάρουμε. Δυστυχώς στην πορεία έμαθα ότι πολλά παιδιά απ’ τις παρέες
εκείνες, «πήγαν» από ναρκωτικά, γι’ αυτό λέω ότι το τραγούδι εμένα μου έδωσε
ένα σπίτι και μία ασφάλεια σε μια εποχή που ήταν πολύ εύκολο να χαθώ. Ίσως με
βοήθησε και το ότι έπαιζα πολύ καλή μπάλα και ήμουν πολύ καλός μαθητής. Χρωστάω
στο ποδόσφαιρο την κοινωνικοποίηση μου, αφού μπορούσα να είμαι μέσα σ’ όλες τις
παρέες. Στους μεν επειδή έπαιζα καλή μπάλα και στους δε επειδή ήμουν καλός στα
μαθήματα. Στο ελληνικό τραγούδι, στο ξένο μυθιστόρημα και στο ποδόσφαιρο
χρωστάω την προσωπική μου θωράκιση. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήσασταν
πολυμελής οικογένεια;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, οι γονείς
μου κι εγώ με έναν ακόμη μεγαλύτερο αδερφό. Η μητέρα μου ήταν θυρωρός στην
πολυκατοικία. Ζούσαμε και οι τέσσερις σ’ ένα υπόγειο που παραχωρούσαν στους
θυρωρούς, όχι πάνω από 35 τετραγωνικά. Να φανταστείτε ότι κρεβάτι δεν χώραγε
και είχαμε πολυθρόνες που άνοιγαν. Μου έχει μείνει το τραύμα να έχουμε μες το
σπίτι μας τον λέβητα του καλοριφέρ, ο οποίος πλημμύριζε συχνά. Όταν δούλευε, δε
μπορούσες ούτε να διαβάσεις, ούτε να κοιμηθείς. Παρόλα αυτά και το λέω ως κάτι
εντυπωσιακό, δεν αισθάνομαι καμία αδικία και δεν έχω τίποτα δυσάρεστο να
αφηγηθώ. Δεν φέρω κανένα τραύμα από εκείνα τα χρόνια που τα βλέπω ως πολύ
θετικά. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το λέτε
εμπειρικά ή έχετε κάνει την ψυχανάλυση σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ποτέ δεν έχω
κάνει ψυχανάλυση, δεν τη χρειάστηκα. Την έκανα μόνος μου μέσα από το ξένο
μυθιστόρημα και, κυρίως, μέσα από το αδιάρρηκτο παρεάκι των Ντοστογιέφσκι –
Καμί – Κάφκα. Τα τελευταία χρόνια κατάφερε να μπει με ζόρι στο παρεάκι αυτό και
ο Κόρμακ Μακ Κάρθι. Τους λατρεύω όλους, ακούστε όμως και κάτι φοβερά
εντυπωσιακό που συνέβαινε στην πολυκατοικία: Η κοινωνική διαστρωμάτωση, το </span>status<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σου, δεν είχε να κάνει με την
περιοχή που έμενες, αλλά με τον όροφο στην ίδια περιοχή. Όλα τα διαμερίσματα σε
εμάς, απ’ τον πρώτο ως τον έκτο όροφο, ήταν δίδυμα, ίδια τετραγωνικά, ίδια
διαρρύθμιση. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η μητέρα μου μιλούσε στον ενικό
μέχρι τον τρίτο και στον πληθυντικό στα άλλα τρία πατώματα. Όταν τη ρώτησα
γιατί γινόταν αυτό, μου απάντησε πως αυτός που έμενε στον πέμπτο, λόγου χάριν,
ήταν διευθυντής τραπέζης. Όλα τα παιδιά όμως παίζαμε ισότιμα, δεν υπήρχαν
διαχωρισμοί και ο πλούσιος ήταν ανάμεσά μας. Αυτό χάθηκε, σήμερα θεωρείται
προνόμιο να μένεις στην τάδε περιοχή και έτσι δημιουργείται απομόνωση και
γκετοποίηση.<o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι εννοείτε μ’
αυτό που είπατε πριν ότι το ελληνικό τραγούδι σας έσωσε απ’ το να χαθείτε;
Αναφέρεστε σε καταχρήσεις;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, η μόνη
κατάχρηση που έχω είναι το τσιγάρο. Πάρα πολύ μεγάλη κατάχρηση! Υπερβολική και
με αντιπαθώ γι’ αυτό. Όταν κάθομαι να γράψω, δεν μπορώ να σταυρώσω μία φράση
χωρίς τσιγάρο. Το μυαλό μου είναι σκόρπιο και με την πρώτη τζούρα, μαζεύεται,
συγκεντρώνεται. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Παρομοίως,
αλλά άντε πες το σ’ αυτούς που μας βρίζουν…<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχουν δίκιο,
μωρέ, γι’ αυτό και με αντιπαθώ που δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Αλκοόλ, ας
πούμε, δεν πίνω ποτέ. Έπινα μέχρι τα 25 μου πριν αρχίσει να αντιδράει το σώμα
μου και να μην περνάω καλά. Να σας πω και κάτι άλλο, που μπορεί να είναι
αφορισμός, αλλά το πιστεύω; Κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει οπωσδήποτε πάθη,
γιατί τα μεταμφιέζει ώστε να μιλήσει για τα πάθη των άλλων. Όταν έχω να γράψω
ένα τραγούδι για έναν αλκοολικό, μπορώ να το γράψω χωρίς να είμαι ψεύτης.
Πρέπει να έχεις πάθη αν θες να μιλήσεις για των άλλων τα πάθη! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κι έτσι
θεραπεύεται το δικό σου πάθος; Όχι μάλλον.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι,
καθόλου!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βοηθάει μόνο να έχεις
ενσυναίσθηση στη δουλειά σου κι εγώ δεν είμαι τραγουδοποιός, δεν καλούμαι να
υπηρετήσω πάνω στη σκηνή το τραγούδι. Όταν ο Πασχαλίδης λέει ένα τραγούδι μου,
εγώ είμαι σπίτι μου και κοιμάμαι. Η δική μου δουλειά είναι να πάρω θραύσματα
της δικής σου ζωής και να σου τα επιστρέψω έμμετρα. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/FTCsv0BmtVI" width="320" youtube-src-id="FTCsv0BmtVI"></iframe></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Ποιο είναι το
πρώτο τραγούδι που γράψατε ποτέ;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αυτό που βγήκε,
το «Ζεϊμπέκικο της Πατησίων» του Διονύση Τσακνή με τη Βούλα Σαββίδη. Η Βούλα
τραγούδησε κι ακόμη ένα δικό μου πιάνο – φωνή, το «Κι όλο μου λες» σε μουσική
Γιώργου Καζαντζή. Ήταν το μεγάλο </span>come<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>back<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">της Σαββίδη
μετά τον Χατζιδάκι. Ζητήθηκαν για το δίσκο της τραγούδια από πολλούς συνθέτες
και στιχουργούς. Του Διονύση δεν του έβγαινε στίχος. «Όπως σ’ ακούω στο
ραδιόφωνο» μου είπε, «πιστεύω ότι μπορείς να γράψεις». Έτσι μου βγήκε αβίαστα
το κομμάτι που μιλούσε για την Πατησίων που μεγάλωσα. Επίσης επειδή εγώ δεν έχω
ονομαστική εορτή και τα γενέθλια μου έπεφταν πάντα μέσα στις διακοπές, 5
Ιανουαρίου, δεν είχα λόγο να πάω ένα γλυκάκι στο σχολείο για να μου πουν χρόνια
πολλά. Να ένα τραύμα! Το πρώτο μου στιχούργημα γράφτηκε για την Πατησίων και για
τα γενέθλια μου. Το μοναδικό μου τραγούδι που δεν υπάρχει στο </span></span>YouTube<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σκέφτομαι πως είναι η «Οδύσσεια» σε
μουσική Τσακνή που την είχε πει ο Πέτρος Γαϊτάνος. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με τον Τσακνή
ήσασταν φίλοι, απ’ ότι κατάλαβα. Πως έγινε όμως το μεγάλο ξάνοιγμα σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Άμα τα βάλουμε
κάτω, το μεγάλο ξάνοιγμα έγινε μετά το 2010, όταν έφυγα απ’ τον Μελωδία. Απ’
τους εννέα προσωπικούς δίσκους, οι έξι – εφτά έγιναν μετά, εξαιρουμένης της
«Θάλασσας στη σκάλα». Μπορεί αυτό το άλμπουμ να είναι το ορόσημο μου, αλλά είχα
φάει το παραμύθι και δε με συγχωρώ γι’ αυτό. Εννοώ την ενοχή ότι απαγορεύεται
να είσαι στο ραδιόφωνο και να γράφεις τραγούδια. Μου το πέρασαν πάρα πολύ αυτό
οι δημοσιογράφοι. Όσο ήμουν στον Μελωδία έβγαζα 2, 4 τραγούδια το χρόνο. Δεν
γινόταν να είσαι διευθυντής κιόλας ενός μέσου ενημέρωσης και να γράφεις
τραγούδια. Έγινε, τελείωσε και ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κι αν μπορούσε
να γυρίσει;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θα συνέχιζα να
γράφω. Ο Μελωδία ήταν ούτως ή άλλως ένας σταθμός ελεύθερος χωρίς </span>play<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>list<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, άρα δεν θα επέβαλλα τα τραγούδια μου. Και τι να επιβάλλεις; Το 2,4 που
σας είπα; Στην ουσία απελευθερώθηκα μετά τον Μελωδία και τότε έφτιαξα τους
προσωπικούς μου δίσκους, σαν αυτούς που κάναμε με τον Θέμη Καραμουρατίδη. Μετά
τον Θάνο, ο Θέμης είναι το Νο 2 για μένα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως σχολιάζετε
τον Μελωδία του 2023;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έχει γίνει ένα
εξαιρετικό </span>ipod<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, αλλά όχι
ραδιόφωνο. Πολύ καλά τραγούδια, αλλά ατάκτως ερριμμένα. Η ιστορία του ελληνικού
τραγουδιού δεν είναι τα σουξέ του. Όπως εμείς οι άνθρωποι είμαστε άθροισμα των
αδυναμιών μας και των κορυφαίων στιγμών μας. Όταν παίρνεις τραγούδια που έγιναν
επιτυχίες και άλλα που δεν ακούστηκαν, είναι σαν να παίρνεις έναν άνθρωπο και
να του λες «θέλω να είσαι μονίμως στο 10 σου. Μη μου πας ποτέ στο 5 σου ή στο 4
σου. Αυτή τη σχέση θέλω». Δε μπορεί να αλλάξει αυτό, γιατί έχουν γίνει ολόκληρες
έρευνες για το </span>play<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>list<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και ο κόσμος θέλει αυτό. Τώρα ο
9.84, π.χ., απ’ το μεσημέρι και μετά είναι ένας πιο ανοιχτός Μελωδία. Πριν από
μένα παίζεται μια καταπληκτική αθλητική εκπομπή, άρα όσοι με ακούν, δεν ακούν
τους προηγούμενους. Μιλάμε για ένα πολυσυλλεκτικό ραδιόφωνο και δυστυχώς ή
ευτυχώς το ελληνικό τραγούδι δεν είναι πια η προτεραιότητα του κόσμου. Ο κόσμος
δεν έχει διάθεση να ακούσει καινούργια πράγματα, δε θέλει το ξεβόλεμα, αλλά
αυτά που ξέρει. Γι’ αυτό και πάντα, μετά από ένα άγνωστο τραγούδι, θα ακούσεις
ένα πανεθνικό σουξέ. Δεν τους παίρνει να παίξουν στη σειρά δυο τραγούδια
άγνωστα. Υπάρχουν και οι βαθμολογίες. Παίζεις είκοσι δευτερόλεπτα από ένα
καινούργιο κομμάτι και το κοινό το βαθμολογεί από 1 μέχρι 5, έτσι γίνονται οι
έρευνες. Το χειρότερο είναι ότι δεν συνδέουν το ελληνικό τραγούδι με ιστορικά
γεγονότα και την εποχή του. Εγκληματικό αυτό! Το ελληνικό τραγούδι είναι δεμένο
με συγκυρίες κι όταν μου παίζεις ένα, χωρίς να μου λες πότε βγήκε και τι
γινόταν τότε, δημιουργείς έτσι γενιές καταναλωτών ακροατών. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Και δεν
ασφυκτιάτε μέσα σ’ όλη αυτή την κατάσταση;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ασφυκτιώ πάρα
πολύ και πλέον ακούω ραδιόφωνο μόνο μέσα στο αμάξι. Είναι αστείο που ξέρω πια
ποιο θα είναι το επόμενο τραγούδι. Να φανταστείτε ότι το τραγούδι «Μαμά» με τον
Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ενώ έχει 10.000.000 κλικ στο </span>YouTube<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, δεν έχει παιχτεί ποτέ στα ραδιόφωνα,
γιατί ο Βασίλης έχει άλλα τραγούδια με υψηλότερη βαθμολογία που μετράνε 30
χρόνια. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Νομίζω πως
έτσι ένας κανονικός ακροατής θα έκλεινε οριστικά το ραδιόφωνο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Να, όμως, που δεν
το κάνει! Για να είμαστε ακριβείς, το 60% των ακροατών ακούν μέσα στο αμάξι
τους. Στο σπίτι δεν ακούνε και αυτό συμβαίνει ότι έχουν μεγαλώσει. Ο 18άρης δεν
οδηγεί και κατεβάζει μουσική απ’ τις πλατφόρμες, άρα το ραδιοφωνικό κοινό
γερνάει. Υπάρχει και το εξής οξύμωρο: Πήγα στη συναυλία του Μίλτου στον Βύρωνα
πέρσι, που είχε εφτάμισι χιλιάδες κόσμο. Πριν από εφτά χρόνια, κάναμε μια
κουβέντα με τον Μίλτο: «Ρε φίλε, με προβληματίζουν οι ηλικίες σου» του είπα.
«Έρχονται άνθρωποι ηλικίας 35 </span>plus<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Που θα πάει αυτό;» Μου απάντησε πως δε μπορεί να κάνει κάτι άλλο πέρα απ’
αυτό που είναι. Χωρίς να καταλάβει κανείς τι έγινε, ούτε καν ο Μίλτος, στη
συναυλία στον Βύρωνα οι 4.500 άνθρωποι από το κοινό ήταν κάτω από 22 χρονών.</span></span></p><p class="MsoNormal"><b style="font-size: large;"><span lang="EL"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimmx3RSw2AdLrjgwHQfYTf9pVdsGzJeHowScpD1mzPkXNYB-o9_Xj0CMfimbte9zkvlya0-SgNIBMg3BU7akHrd1mMymDiye9yo8NJT6nJ9L_mq1-9u4kdKuKde7ZYeM785uAn1patrXu3ckSEvw0UwuKVwfErPfXbxUxfmfXTQP7hPBl_T7VFy34m25iT/s1024/V_06_07_PL28_F1-M2.2-1024x683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimmx3RSw2AdLrjgwHQfYTf9pVdsGzJeHowScpD1mzPkXNYB-o9_Xj0CMfimbte9zkvlya0-SgNIBMg3BU7akHrd1mMymDiye9yo8NJT6nJ9L_mq1-9u4kdKuKde7ZYeM785uAn1patrXu3ckSEvw0UwuKVwfErPfXbxUxfmfXTQP7hPBl_T7VFy34m25iT/w400-h266/V_06_07_PL28_F1-M2.2-1024x683.jpg" width="400" /></a></b></div><b style="font-size: large;"><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Αυτό εγώ θα το
απέδιδα στην ιδιοσυγκρασία του καθενός καλλιτέχνη. Υπάρχουν κι άλλοι
τραγουδοποιοί της γενιάς του Μίλτου, εξίσου κοσμσγάπητοι, οι οποίοι χάθηκαν
στην πορεία.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συμφωνώ, είναι
και θέμα χαρακτήρα. Το παράδοξο είναι πως αναζωπυρώθηκε το ενδιαφέρον για το
έντεχνο από 18άρηδες. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από το 2015 – 16
συνέβη αυτό, ενόσω κυριάρχησαν για λίγο οι αγγλόφωνες μπάντες και άλλα είδη
τραγουδιού, σαν την τραπ μέχρι τις μέρες μας. Εμείς κάποτε θυσιάζαμε δύο
εξόδους για ν’ αγοράσουμε ένα βινύλιο που κόστιζε 450 δραχμές. Αγόραζα τη
μουσική μου και είχαμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση σε αντίθεση με σήμερα που
κάνεις μία έτσι το χέρι σου και παίρνεις τραγούδια ελεύθερα, τζάμπα. Πως θα τη
σεβαστείς έτσι τη μουσική; Όταν οι πληροφορίες τρέχουν, στουμπώνουν στην έξοδο
και γίνονται πολτός. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ποιους
στιχουργούς θεωρούσατε φάρους σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Λατρεύω
παθολογικά τους Μάνο Ελευθερίου – Άλκη Αλκαίο. Έχω ζηλέψει την καθαρότητα του
ακαριαίου στίχου του Άκη Πάνου, θα ήθελα τρομερά να γράψω έστω δύο λαϊκά
τραγούδια σαν τα δικά του. Λατρεύω τον Γιάννη Θεοδωράκη, αφού τα «Δακρυσμένα
μάτια» είναι το τραγούδι της ζωής μου. Τρελαίνομαι με την εκτέλεση του Κώστα
Χατζή από το 1962. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μου κάνει
εντύπωση που δεν μου αναφέρετε τον Νίκο Γκάτσο και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ξέρετε τι
γίνεται; Τεράστια μεγέθη και οι δύο, αλλά έχουν διαφορά το υποκειμενικό γούστο
απ’ την αντικειμενική αξία. Όποιος πει ότι ο Διονυσίου δεν είναι μεγάλος
ερμηνευτής είναι ή κουφός ή μικρόψυχος. Εμένα όμως δεν με συγκίνησε ποτέ, εκεί
που ριγούσα όταν άκουγα ένα ερωτικό του Μπιθικώτση. Στα ερωτικά του Διονυσίου,
καταλάβαινα ότι είχα να κάνω μ’ έναν θηριώδη τραγουδιστή, που όμως δεν με
συνέπαιρνε. Ο Γκάτσος μπορεί να είναι ο μέγιστος όλων, αλλά δεν αισθάνθηκα μαζί
του το ρίγος που αισθάνθηκα με τον Ελευθερίου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πότε νιώσατε
να μπαίνετε σ’ αυτή τη μεγάλη οικογένεια των στιχουργών;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Καταρχάς μακάρι
να έχω μπει και με κολακεύει αυτό που λέτε. Άμα με διαβάσετε, στιχουργός δηλώνω
τα τελευταία έξι χρόνια. Παραγωγός ραδιοφώνου δήλωνα, ακόμη κι αν μου ζητούσαν
συνεντεύξεις για δίσκους μου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Από
ταπεινότητα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θεωρούσα ότι έχω
κάνει ελάχιστα πράγματα, το αποτύπωμα μου δεν μου επέτρεπε να δηλώνω αυτό που
δήλωνε ο Ελευθερίου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν έχω καμία
διάθεση μετριοφροσύνης, ορκίζομαι στα παιδιά μου! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας πιστεύω,
αλλά εδώ βλέπουμε άλλους να αναγορεύονται μεγάλοι στιχουργοί με ένα μόνο
τραγούδι στις αποσκευές τους.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας το λέω εν
τιμή τώρα, αλλά ας πάρουμε τα δύο πιο γνωστά λαϊκά μου τραγούδια: Το «Σ’ τα
είπα όλα» και «Το δίκιο μου». Πάρ’ τα και βάλ’ τα δίπλα σε δύο λαϊκά του
Ξαρχάκου. Και ερωτώ: Αντέχουνε;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, για μένα
αντέχουνε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έλα, βρε Αντώνη,
εντάξει, ΟΚ…Δουλευόμαστε; Νιώθεις το ίδιο ακούγοντας έναν Μίκη ή έναν Ξαρχάκο;
Είναι ίδιο ν’ ακούς τη «Δραπετσώνα» με το «Δίκιο μου»;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η «Δραπετσώνα»
είναι εγγεγραμμένη στο συλλογικό μας </span>DNA</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. «Το δίκιο μου» είναι ένα σημερινό τραγούδι που
το αγάπησε πολύ ο κόσμος και τ’ αγαπάει.<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εγώ το λατρεύω το
«Δίκιο μου», αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, δίπλα στη «Δραπετσώνα» δε φτουράει.
Μπορώ να ξεχωρίσω το αυτί του επαγγελματία παραγωγού ή του δημοσιογράφου απ’ το
αυτί του στιχουργού.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/9K3wREnc4iU" width="320" youtube-src-id="9K3wREnc4iU"></iframe></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Μου είχε
αρέσει πολύ ο «Αθέατος σφυγμός» που είχατε κάνει στα τέλη του ’90 με τον Γιάννη
Μαρκόπουλο για τον Βασίλη Λέκκα.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, εκεί που ο
Μαρκόπουλος έβαλε τ’ όνομα μου δίπλα στου Σεφέρη με την ίδια γραμματοσειρά. Η
γενναιοδωρία που έχω εισπράξει, όπως και από τον Θάνο, είναι αδιανόητη. Δεν έχω
ιδέα που οφειλόταν η γενναιοδωρία του Μαρκόπουλου, όταν δε η σχέση μας ήταν δύο
τραγούδια όλα κι όλα. Έβαλε στο εξώφυλλο Σεφέρης – Πρατικάκης – Ιωάννου, δίπλα
– δίπλα. Φυσικά δεν διαμαρτυρήθηκα, αλλά κολακεύτηκα και το χάζευα για ώρα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ας πάμε τώρα
στον Θάνο Μικρούτσικο, που δεν ήταν συνεργασία, αλλά σχέση ζωής.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήμουν
δημοσιογράφος στον Ριζοσπάστη και το 1987 με στέλνουν στο φεστιβάλ της Πάτρας.
Θα γινόταν μια συναυλία – αφιέρωμα στον Καββαδία. Γνωριστήκαμε στο γραφείο του,
τρομερά ευγενέστατος και σπαθί με τους νέους, όπως ήταν ο Θάνος. Θυμάμαι πολύ
καλά ότι μας σύστησε ο τότε ντράμερ του, ο Νίκος Τουλιάτος. Οι υπόλοιπες
συναντήσεις μας έγιναν στην Αθήνα καθαρά για επαγγελματικούς λόγους,
συνεντεύξεις κλπ. και κάποια στιγμή το 1994 – 95, έχοντας ήδη μπει στη
στιχουργική, παίρνω το θάρρος και του δίνω ένα στιχούργημα, τη «Βασίλισσα».
Περνάνε τα χρόνια, το ’98 απολύομαι από φαντάρος και μου τηλεφωνεί ο Θάνος:
«Μικρέ, μου άρεσε εκείνο το τραγούδι που μου έδωσες. Γράψε άλλα 10 – 15 να
κάνουμε δίσκο»! Εκεί νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα ο Θεός ο ίδιος! Ετοιμάζουμε τα
κομμάτια και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε ποιος θα τα πει. Αποφασίζουμε να
μοιράσουμε από δύο σ’ όλους τους τραγουδοποιούς, στον Λαυρέντη, στον Τσακνή,
στους Κατσιμιχαίους κλπ. Είπαμε τιμής ένεκεν να δώσουμε και δύο στον Βασίλη
Παπακωνσταντίνου. Ένα βράδυ συναντώ τον Βασίλη στο «Πάρτι» στο Παγκράτι, που
συχνάζαμε όλοι. «Έχουμε δύο τραγούδια για σένα σ’ ένα δίσκο που ετοιμάζουμε με
τον Θάνο»! «Γιατί όχι όλα εγώ;» μου κάνει. Δεν ήθελα να τον μπλέξω με τραγούδια
που δεν θα’χε ακούσει, αλλά αυτός τα διάλεξε πριν καν να τα ακούσει. Έτσι έγινε
η «Θάλασσα στη σκάλα», η πρώτη μου μεγάλη δισκογραφική έξοδος δίπλα σε δύο
μεγαθήρια. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι σας ένωσε
με τον Θάνο Μικρούτσικο; Η Αριστερά, το ροκ, οι ποιητές, οι φάτσες σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με ένωσε η
αναστάτωση όταν άκουσα δύο τραγούδια από μια κασέτα συμμαθήτριας μου: Το «</span>Federico<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Garcia<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Lorca<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» και «Για τον φτωχό Μπέρτολτ Μπρεχτ».
Έπαθα το σοκ της ζωής μου, γιατί μέχρι τότε άκουγα </span>Pink<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Floyd<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και κυρίως λαϊκό τραγούδι από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Το χρώσταγα στον
Θάνο το σοκ αυτό που έπαθα με τα δύο τραγούδια του. Ποτέ μου δεν υποχώρησε το
ρίγος αυτό και δεν απομυθοποιήθηκε στα μάτια μου. Με είχαν κάνει δύο τραγούδια
να θέλω αυτόν τον άνθρωπο στη ζωή μου. Στην πορεία γνώρισα έναν άνθρωπο, του οποίου,
αν του καταλογίζουν εγωπάθεια, εγώ θα τη χαρακτήριζα εγωπάθεια εφηβικού τύπου.
Ήταν αυτή η εγωπάθεια του «κοίτα με, κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια», είχε μια
παιδικότητα. Δεν υποδυόταν κάτι, μπορούσε να τρώει τη φέτα και τα χέρια του να
κινούνταν σαν να διηύθυνε λαϊκή ορχήστρα.<o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Γράψατε και τη
βιογραφία του Μικρούτσικου, που έσκισε από πωλήσεις.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τέσσερα χρόνια
την ετοιμάζαμε. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μεσολάβησε ένα κενό όταν
κάναμε το δίσκο με τη Ρίτα Αντωνοπούλου. Ήταν δικιά μου ιδέα, έχοντας βγάλει
ήδη δύο βιβλία. Το εύρημα ήταν να κρατάω ημερολόγιο με το τι συνέβη σε μένα
κατά τις αφηγήσεις του, τις σκέψεις μου, τι ήθελα να τον ρωτήσω και δεν τον
ρώτησα. Κάπως έτσι μπλέχτηκαν ο δημοσιογράφος με τον συγγραφέα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήσασταν απ’
τους πρώτους που ενημέρωσε ο ίδιος για την κακή εξέλιξη της υγείας του;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φυσικά…Το πέρασα
όλο καθημερινά στο Μετροπόλιταν. Θυμάμαι την ημέρα που πέθανε: Έφυγα απ’ το
νοσοκομείο στις 6 και στις 7 μου τηλεφώνησε ο Μάνος Τρανταλίδης για να μου
μεταφέρει την είδηση. Θα το ξαναπώ, μια φράση που ήταν η ανέξοδη έκφραση ενός
υγιούς ανθρώπου, εκείνος την έκανε πράξη μέχρι που έφτασε στο τέλος: «Να ζεις
το κάθε λεπτό σου έτσι όπως είσαι». Με διέλυσε το ότι συνέχισε να μαθαίνει
ισπανικά μέχρι που μπήκε στο νοσοκομείο με μία διάγνωση που δεν ήταν καθόλου
ευνοϊκή. Δεν ακύρωσε κανένα μάθημα ισπανικών! Αδιανόητο! Ποιος άλλος θα το
έκανε αυτό; Δεν θα ξεχάσω ακόμη τη φράση που μου είπε όταν μου γύρισε για πρώτη
φορά τραγούδι πίσω. Ετοιμάζαμε λίγο πριν το τέλος ακόμη ένα δίσκο. Του στέλνω
ένα κομμάτι για έναν τύπο, που για κάποιον λόγο αισθάνεται ηττημένος στη ζωή
του. Μου το στέλνει πίσω με </span>email<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, γράφοντας επί λέξει: «Λοιπόν, μικρέ, είναι η πρώτη φορά που σου γυρνάω
πίσω τραγούδι, γιατί στην παρούσα φάση που παλεύω την αρρώστια μ’ όλες μου τις
δυνάμεις, δεν πρόκειται να μελοποιήσω τραγούδι που να μιλάει για ήττα ούτε στο
τάβλι»…Είναι ακόμα εδώ ο Θάνος και δεν λέω λόγια του αέρα. Θεωρώ ότι μου έχει
αφήσει απαντήσεις για πάρα πολλά ζητήματα, κουβεντιάζω μαζί του, αφού τον
σκέφτομαι με την πίπα του να μου λέει «Ναι, αυτό είναι, Οδυσσέα μου, προχώρα». <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsHL8t0RrgPZhFWt92mChkAEtSCkT9GIRRqmKD-NJG-PuQIfhTsm1BfIe7viB9aEiKU6m68U69fq-0XL7JgO0BBWYx6g5LSJ6zZQ90h5hVzX1ghi78bA_Lj867r2iSYv31RiLEBfPXo_IElqvNoGYwT7pYfM8l1wJEeX9tNg0hdMkSWacs1EJB53AqCCtF/s686/hq720.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="386" data-original-width="686" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsHL8t0RrgPZhFWt92mChkAEtSCkT9GIRRqmKD-NJG-PuQIfhTsm1BfIe7viB9aEiKU6m68U69fq-0XL7JgO0BBWYx6g5LSJ6zZQ90h5hVzX1ghi78bA_Lj867r2iSYv31RiLEBfPXo_IElqvNoGYwT7pYfM8l1wJEeX9tNg0hdMkSWacs1EJB53AqCCtF/w400-h225/hq720.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Θάνος Μικρούτσικος - Οδυσσέας Ιωάννου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου 1999</td></tr></tbody></table></span><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Παραμένετε
αριστερός;</span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Φυσικά. Οι
βασικές σου αρχές δεν αλλάζουν με τίποτα. Προσπαθώ να έχω μια ενωτική ματιά.
Δεν θέλω να εκδικηθεί κανέναν η Αριστερά, θέλω να νικήσει. Με σοκάρει ο
διχαστικός λόγος στα ΜΜΕ και τα τυπάκια που από ένα πληκτρολόγιο στο Χαλάνδρι
γράφουν να χυθεί αίμα. Έχουν καταλάβει πως άμα χυθεί αίμα, δε φεύγει η μυρωδιά
απ’ τα χέρια για τρεις γενιές; Ή μήπως πιστεύουν πως το να έχεις δίκιο, αθωώνει
το αίμα; Το αίμα είναι η έσχατη των εσχάτων. Καταλογίζω κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ: Δεν
μπορείς να λες φασίστες όσους δεν σε ψηφίζουν. Δεν είναι φασίστες όσοι ψηφίζουν
ΝΔ, ούτε ρεμούλες κάνουν όλοι. Δεν μπορείς να τσουβαλιάζεις έτσι τον κόσμο. Δεν
οδηγούν πουθενά το μίσος και ο διχασμός. Μας χωρίζουν θεόρατες διαφορές με τη
Δεξιά, αλλά καλύπτονται απ’ το σύνθημα «Μητσοτάκη γαμιέσαι»; Σοβαρά μιλάμε; Να
στηρίζεται μια ολόκληρη αντιπολίτευση επί τέσσερα χρόνια στο «Μητσοτάκη
γαμιέσαι»; Δηλαδή η αριστερή ιδεολογία εξαντλείται στην επίθεση στο πρόσωπο
ενός Πρωθυπουργού; Που είναι η συνθετική μας σκέψη, που πήγε η ιδεολογία μας;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εγώ νομίζω πως
ο εκφασισμός της κοινωνίας οδηγεί ενίοτε και σε περίεργες αντιδράσεις.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εδώ δεν θα
διαφωνήσω. Ο εχθρός σου σε νικάει δύο φορές αν σε κάνει ίδιο με εκείνον. Θεωρώ
μεγάλο λάθος να απαντάς με ίδιο ύφος στις χυδαίες επιθέσεις των νεοδημοκρατικών
τρολ. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το υπέθαλψε ή τουλάχιστον δεν αντέδρασε. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Υπάρχει χρόνος
για πιο «υγιείς» αντιδράσεις και δεύτερες σκέψεις ενόσω τρέχουν τα πάντα στα </span>social</b><b><span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>media</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> με ταχύτητα;<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα έπρεπε, όμως.
Κι απ’ την άλλη θα πω ότι δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου άλλον πρωθυπουργό, πέραν
του Τσίπρα, που να έχει απέναντι του το σύμπαν των ΜΜΕ. Τον διέλυσαν! Ακόμη και
παλιότερα, υπήρχαν τα «Νέα» που ήταν υπέρ του Ανδρέα και η «Καθημερινή» που ήταν
υπέρ του Μητσοτάκη. Όλοι τώρα, τηλεοράσεις και εφημερίδες, ήταν εναντίον ενός
ανθρώπου. Αυτό του το πιστώνω του Τσίπρα σε στυλ «Μεγάλε, σε σακατέψανε, σε
λοιδωρήσανε και δεν τολμούσες να πας διακοπές πέντε μέρες, αφού πάλι θα σε
ξεφτιλίζανε». Θα έπρεπε, λοιπόν, όλο αυτό να το διαχειριστεί με μεγαλύτερη
ψυχραιμία και να μη μιλήσει στην ίδια γλώσσα μ’ αυτούς. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα ήθελα ένα
σχόλιο σας για το νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, τον Στέφανο Κασσελάκη.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Είναι πολύ
παράξενο πως ένα απ’ τα πιο μεγάλα κεντροαριστερά κόμματα της Ευρώπης το
παίρνει μέσα σε είκοσι μέρες ένας άνθρωπος, που δεν ξέραμε καν το όνομα του.
Μπορεί να βγει ο καλύτερος όλων, αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι όσοι τον ψήφισαν,
τζογάρανε. Παίξανε την Αριστερά στα ζάρια και το αν θα τους «βγει», δεν τους
δικαιώνει. Δηλώνω εντελώς επιφυλακτικός κι εδώ σταματάω. Θα πω μόνο ότι αυτά
που γράφτηκαν μεταξύ υποστηρικτών της Αχτσιόγλου και του Κασσελάκη, δεν τα έχω
διαβάσει ούτε μεταξύ κομμουνιστών και χρυσαυγιτών. Συγγνώμη, αυτοί είναι στο
ίδιο κόμμα, απ’ αυτούς θα περιμένουμε την ενότητα και το όραμα της Αριστεράς;
Και το νέο ήθος για να μπορέσει να φύγει το αδιανόητα αλαζονικό σύστημα της ΝΔ
που ζούμε; </span>Sorry<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, αλλά δεν με
πείθουν καθόλου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εκτιμώ που
διατυπώνετε ευθαρσώς τη γνώμη σας. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μα, δεν είμαι πια
20 χρονών, γιατί να μην την πω; Τι νόημα έχει αν δε μπορείς να πεις αυτό που
σκέφτεσαι; Ξέρετε, παρόλο που είμαι 56 ετών, έχω πάει ήδη σε πολλές κηδείες.
Επειδή πραγματικά πονάω την Αριστερά και την ενότητα της, σκέφτομαι πως τα
τελευταία 70 χρόνια το ελληνικό τραγούδι είναι το μόνο που πηγαίνει αντίθετα
απ’ την πορεία ολόκληρης της Ελλάδας. Το τραγούδι που αγαπάμε εγώ κι εσύ,
συνεχίζει να μας φέρνει σ’ επαφή με τον πυρήνα μας και με την πιο καλή εκδοχή
του εαυτού μας. Η Ελλάδα πηγαίνει εντελώς ανάποδα και μας φέρνει σε επαφή με τα
κατώτερα ένστικτα μας. Δεν συμπορεύονται αυτή η χώρα με το τραγούδι της. Ο
πολιτισμός υπάρχει για ένα και μόνο λόγο: Να μη σ’ αφήνει να δημιουργούνται οι
συνθήκες που θα βγάλουν τον χειρότερο εαυτό σου. Αυτό το κομμάτι καλύπτει ο
πολιτισμός και οι τέχνες αν δεν θέλουμε να σκοτωνόμαστε στους δρόμους. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIZbrdAr5p342lpG4QY38Hn4E3AJYKV89DS1aeMJ3dgpZb_QsQSHlePpmwj35GFFYF5uzMj7Ic8bSzV58-xigqAJk38s4CTGQMCFuGO24XxXtHdum4EkRFvgI2yJB-dv-n0cG3FpBSkZ90fYlmDAnYsxlsBRzKmuFGd6-YIHnTrltyslg6AEYufEcv5axx/s1200/V_06_07_PL14_856317_10151361809003311_1380491308_o-scaled.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1200" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIZbrdAr5p342lpG4QY38Hn4E3AJYKV89DS1aeMJ3dgpZb_QsQSHlePpmwj35GFFYF5uzMj7Ic8bSzV58-xigqAJk38s4CTGQMCFuGO24XxXtHdum4EkRFvgI2yJB-dv-n0cG3FpBSkZ90fYlmDAnYsxlsBRzKmuFGd6-YIHnTrltyslg6AEYufEcv5axx/w400-h300/V_06_07_PL14_856317_10151361809003311_1380491308_o-scaled.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Οδυσσέας Ιωάννου - Σωκράτης Μάλαμας</td></tr></tbody></table><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Ανησυχείτε για
τον κόσμο που θα ζήσουν τα παιδιά σας;</span></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι. Τα παιδιά
μου θα ζήσουν με τα υλικά της εποχής τους. Έχουν βάσεις, ζουν σε μια χώρα που
δεν είναι καθόλου στα καλά της, σ’ έναν ζόφο και σε μια παγκόσμια
φασιστικοποίηση, αλλά θα ζήσουν με τους αγώνες, τις νίκες και τις ήττες που
τους αναλογούν. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όταν γράφετε
ένα τραγούδι, ακόμη κι αν είναι ερωτικό, νιώθετε ότι συμβάλετε στον πόλεμο κατά
του εκφασισμού της κοινωνίας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, αλλά σίγουρα
όχι με μεγαλοϊδεατισμό από μεριάς μου. Ανατρέχω στην περίφημη φράση του
Ντοστογιέφσκι ότι η ομορφιά σώζει τον κόσμο. Η διαφορά μεταξύ αισιόδοξου και
απαισιόδοξου δεν είναι η πρόβλεψη του μέλλοντος, αυτό το κάνουν κι οι
καφετζούδες. Μία είναι η διαφορά: Το παρόν. Αν εγώ σήμερα γράψω ένα τραγούδι
που να λέει ότι αύριο θα πεθάνουμε όλοι, αλλά ως κώδικας είναι τραγουδάρα,
πρόκειται για κάτι αισιόδοξο, αφού σημαίνει ότι συνεχίζουμε να παράγουμε
ομορφιά. Αν πάλι γράψω ότι όλα πάνε τέλεια, αλλά το τραγούδι είναι άθλιο,
πρόκειται για τον ορισμό της απαισιοδοξίας.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Άρα σας
ενδιαφέρει ο κώδικας στο τραγούδι και στο πως θα τον αποκωδικοποιήσει ο
αποδέκτης του.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ακριβώς. Μου λέει
μια φίλη μου: «Θα φρικάρω αν ξανακούσω τη ρίμα ‘’χέρια’’ με ‘’μαχαίρια’’». Της
απάντησα: «Να μη φρικάρεις, γιατί υπάρχει τρόπος να ριμάρουν για χιλιοστή
πεντηκοστή φορά τα ''χέρια'' με τα ''μαχαίρια'', αλλά να είναι δικός σου ο
τρόπος». Το τελικό αποτέλεσμα θα κρίνει το τραγουδιστικό σου οικοδόμημα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συνεργάζεστε
σταθερά τα τελευταία χρόνια με τον συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη για πολλές
σπουδαίες φωνές. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο Θέμης είναι
θηριώδες ταλέντο στη μελωδία – μεγάλο χάρισμα – με μεγάλη αγάπη και σεβασμό
στις προηγούμενες γενιές, σ’ αυτά που τον μεγάλωσαν. Δεν είναι πατροκτόνος,
παρόλο που η πατροκτονία χρειάζεται για να προχωρήσεις. Επίσης, ένας τεράστιος
μάστορας του στούντιο. Δεν ξέρω που το σπούδασε, αλλά είναι αδιανόητη η ευφυία
του επ’ αυτού στην ηλικία που βρίσκεται. Χωρίς να είναι χαμαιλέοντας, μπορεί να
γράψει λαϊκό τραγούδι για τη Γιώτα Νέγκα και μπαλάντα για τον Βασίλη
Παπακωνσταντίνου. Αμέσως συγχρωτιστήκαμε, αλλά εκείνος με προσέγγισε, αφού εγώ
ίσαμε τότε συνεργαζόμουν μόνο με μεγαλύτερους ή συνομήλικους μου. Δεν είχα
σκεφτεί καν να δουλέψω μ’ έναν άνθρωπο κατά δεκαπέντε χρόνια μικρότερο μου. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEGvdGchHlaNUJsRE_c8_5rskffKAkMe82FMcbAStxE6L2SluD83srD5gWCfB1g0SFUSq7JHUyao9pdGD-GVxsGutsYkSnp_AT_uHvnWOTtFqnar45Q4sxVmcbjNE2VhuZNNsE8CowJXjk0Urcea9MLz6HvHpNVHJ1JBJ_7mII1F2Om47X3f3BZAT8G_eR/s640/2020-01-09-IOANNOU-PASXALIDIS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEGvdGchHlaNUJsRE_c8_5rskffKAkMe82FMcbAStxE6L2SluD83srD5gWCfB1g0SFUSq7JHUyao9pdGD-GVxsGutsYkSnp_AT_uHvnWOTtFqnar45Q4sxVmcbjNE2VhuZNNsE8CowJXjk0Urcea9MLz6HvHpNVHJ1JBJ_7mII1F2Om47X3f3BZAT8G_eR/w400-h300/2020-01-09-IOANNOU-PASXALIDIS.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Μίλτος Πασχαλίδης - Οδυσσέας Ιωάννου 2020</td></tr></tbody></table></span></span></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-23765987915713746352023-10-14T10:06:00.006+03:002023-10-14T10:06:44.544+03:00Κορίτσια της Φίνος Φιλμ <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmpTsY9mXNkzHWysDyWVcRRS5uoOYmK9cDYk4qzt3QOG3GVgOYN52F69AwwvvPjByHBMXyluCcHoVBCF5y8mQW_YpGqe0ElDKk5GYqXgbde-AEvipc6tap32sYkPaTE8b2bAnNqumOR-dgqo8HTfGBsozYDRnneC9rVrUAMWe3X5PQ9HWAK4YmH4KzKo_B/s2048/387823109_6670304733089544_1291644588361561740_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjmpTsY9mXNkzHWysDyWVcRRS5uoOYmK9cDYk4qzt3QOG3GVgOYN52F69AwwvvPjByHBMXyluCcHoVBCF5y8mQW_YpGqe0ElDKk5GYqXgbde-AEvipc6tap32sYkPaTE8b2bAnNqumOR-dgqo8HTfGBsozYDRnneC9rVrUAMWe3X5PQ9HWAK4YmH4KzKo_B/w400-h225/387823109_6670304733089544_1291644588361561740_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-large;">Κορίτσια της Φίνος Φιλμ, μην τη θρηνείτε τη Μαίρη. </span></div><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Μην κλαίτε για την πισίνα της που γέμισε πράσινο θολό νερό. </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXcAbMY1FYqh2E47xH2BK7YVreQOpFCEtCOZo-D6mk1CnaBhoEwdZbc_TqN2loi41Fwv9-1ytWsxxCae5iFH-QYLulGnA4-H6HbPs85txh6eqkryL0sG0GRbYWUi7rGxL9BXyd5DhlG0sqgX3recGnj7vJcvMiL5rGIP1ygjUmYAdUkW9VFxOUn5IU590R/s2048/391555259_6670304566422894_1127225850464747847_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXcAbMY1FYqh2E47xH2BK7YVreQOpFCEtCOZo-D6mk1CnaBhoEwdZbc_TqN2loi41Fwv9-1ytWsxxCae5iFH-QYLulGnA4-H6HbPs85txh6eqkryL0sG0GRbYWUi7rGxL9BXyd5DhlG0sqgX3recGnj7vJcvMiL5rGIP1ygjUmYAdUkW9VFxOUn5IU590R/w400-h225/391555259_6670304566422894_1127225850464747847_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Μη λυπάστε για την πλαγιά του βουνού της Παιανίας που δεν θα την ξαναδεί.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Ρωτήστε τον Μάνο και τη Φλέρυ που έχουν εγκατασταθεί εκεί για τριάντα χρόνια. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZzAFi8Qohu7B-ADfkSddmVpS2XIHhV_kmUhZCuwOIkH0PttVy9qNwpXcEuNgnvMyljGwLG-mn62vBjC9OamSdRm7U41fE5hh8tq4tYzL1N9KNOp517YjiTX-8YuTZ8qHdL9lJPQJj_IqVe-97whCdVnlKiWj1KW2FfMn4hQ9A0faGJBNc5rsnsOB6FJ3R/s2048/391555248_6670304366422914_1745618481885371842_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZzAFi8Qohu7B-ADfkSddmVpS2XIHhV_kmUhZCuwOIkH0PttVy9qNwpXcEuNgnvMyljGwLG-mn62vBjC9OamSdRm7U41fE5hh8tq4tYzL1N9KNOp517YjiTX-8YuTZ8qHdL9lJPQJj_IqVe-97whCdVnlKiWj1KW2FfMn4hQ9A0faGJBNc5rsnsOB6FJ3R/w400-h225/391555248_6670304366422914_1745618481885371842_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-large;">Η Μαίρη δεν έγινε στάχτη, αλλά πούδρα.</span></div><p></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Μια πούδρα που πήγε και κάθισε σε αμακιγιάριστα πρόσωπα τρανς γυναικών.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4r5RlSyU9L3M3vWPtLxKzS8rPlcakPBfbOINTQM7-Ps4Poltp6E2bVXNt2xH64hrh9flsN3eYn4HfW56MqwzYFTwUxvwGXPT_mbgHy7fCwEXq1orCNhmYW7VKKZ5xsrgO1plmh0SMhPktFivQL207VFW-tRpaPAKjJaLzn1wJA3IU0vOlHqKPEU5olr9F/s2048/391543130_6670304013089616_5670808682903044183_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4r5RlSyU9L3M3vWPtLxKzS8rPlcakPBfbOINTQM7-Ps4Poltp6E2bVXNt2xH64hrh9flsN3eYn4HfW56MqwzYFTwUxvwGXPT_mbgHy7fCwEXq1orCNhmYW7VKKZ5xsrgO1plmh0SMhPktFivQL207VFW-tRpaPAKjJaLzn1wJA3IU0vOlHqKPEU5olr9F/w400-h225/391543130_6670304013089616_5670808682903044183_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Μην τη θρηνείτε, μην τη λυπάστε. Να τη ζηλεύετε λίγο.</span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: large;">Η Μαίρη από χθες βρίσκεται ξαπλωμένη σ' ένα κρεβάτι στυλ Ροκοκό και κάνει έρωτα μ' ολόκληρο το σύμπαν. </span></p><p><br /></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-65233146934719238312023-10-12T18:34:00.005+03:002023-10-12T18:34:57.719+03:00Μια σπάνια συνομιλία με τον συνθέτη Μίμη Πλέσσα που σήμερα γίνεται 99 ετών<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4T0P3-v5jBmFEZlMtGrCSG8z4722gpoxVyMc83_2ccJfgxlhutIqOCRRjRS_7kUDKVF7gYpi17_hhTdPvpzvCkeyJ0QBoS2oH8tMEFuuTQIDfwjwLmCMZA_OO4kQZa0SgwyOeqwEEfMmTx2fY7gf3GA6BkfPjMA4tegIl7OaSc-Hx95kI9nLpHvMXzDQX/s960/387839048_6663849217068429_4992907196262661692_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4T0P3-v5jBmFEZlMtGrCSG8z4722gpoxVyMc83_2ccJfgxlhutIqOCRRjRS_7kUDKVF7gYpi17_hhTdPvpzvCkeyJ0QBoS2oH8tMEFuuTQIDfwjwLmCMZA_OO4kQZa0SgwyOeqwEEfMmTx2fY7gf3GA6BkfPjMA4tegIl7OaSc-Hx95kI9nLpHvMXzDQX/w400-h266/387839048_6663849217068429_4992907196262661692_n.jpg" width="400" /></a></div><div><span style="font-size: large;">Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο, γεννημένος στις 12 Οκτωβρίου του 1924, Μίμης Πλέσσας είναι ο συνθέτης που έγραψε τα πιο δημοφιλή ελληνικά τραγούδια, γνωστά τα περισσότερα μέσα από τις ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη. Ο μουσικός, επίσης, που σε νεαρότατη ηλικία βραβεύτηκε από αμερικανικό πανεπιστήμιο και κατετάγη πέμπτος σημαντικότερος πιανίστας στις ΗΠΑ. Λιγότερο γνωστό είναι ακόμη πως πρόκειται και για έναν λαμπρό επιστήμονα, χημικό, που σήμερα το ενδιαφέρον του εστιάζεται στην Ελβετία και στο πείραμα του CERN μέσω του στενού του φίλου, Δημήτρη Νανόπουλου.
Ο, πλήρης εμπειριών, βίος του Μίμη Πλέσσα διαπερνά ολόκληρη την ιστορία του 20ου αι. κι εγώ τον συνάντησα ένα απόγευμα στο σπίτι του, στην Καλλιτεχνούπολη της Ραφήνας, θέλοντας να συνομιλήσουμε για ένα σωρό πράγματα που ανέκαθεν ήθελα να τον ρωτήσω. Ανταποκρίθηκε με αμεσότητα, χιούμορ, φυσική ευγένεια.
Θυμηθήκαμε τον Μάνο Χατζιδάκι, τη Τζένη Βάνου, τον Thelonious Monk, ανθρώπους που στην ουσία αρνείται να δεχτεί την αναχώρηση τους. Δεν υπάρχουν ζωή και θάνατος γι’ αυτόν, άλλωστε, αφού και τα δύο αποτελούν ένα φαινόμενο δίχως αρχή και τέλος! Χάρμα οφθαλμών και ώτων να τον παρακολουθείς να παίζει στο πιάνο και να αυτοσχεδιάζει: Δεν είναι η μουσική του αυτοσχεδιασμού, είναι ο αυτοσχεδιασμός που γεννάει την ίδια τη μουσική. Απολαύστε τον!</span></div><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGzkQGXzGw23Mrtypl5fvoPGGENGIItnOTxcIDAdAo59sY0LXF9VtkTYzu_Q_kVudLdOlJTKsuMs7KJG5HsZwhteuJph4J7ehGswg0HNESAw1icCLgIedp3WNw9eLNCA_MZO9zq-RR4JUD14RcNJo4hNcjntRoh5ks5EkBItuBAwDauECp_Dol65jBgrMX/s1536/%CE%A0%CE%BB%CE%B5%CC%81%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82-1536x558.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="558" data-original-width="1536" height="145" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGzkQGXzGw23Mrtypl5fvoPGGENGIItnOTxcIDAdAo59sY0LXF9VtkTYzu_Q_kVudLdOlJTKsuMs7KJG5HsZwhteuJph4J7ehGswg0HNESAw1icCLgIedp3WNw9eLNCA_MZO9zq-RR4JUD14RcNJo4hNcjntRoh5ks5EkBItuBAwDauECp_Dol65jBgrMX/w400-h145/%CE%A0%CE%BB%CE%B5%CC%81%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82-1536x558.jpg" width="400" /></a></div><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-size: 18px; font-weight: 700;">Θα ήθελα να μου πείτε αν η αίσθηση που έχετε επί σκηνής διατηρείται αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια.</span></div><div><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; font-size: 18px; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599;">Μιλάτε προφανώς για τις παραστάσεις που κάνω τώρα με τον Γιώργο Κατσαρό.</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; font-size: 18px; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599;">Μιλάω βασικά για το ότι εξακολουθείτε να είστε «μάχιμος».</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; font-size: 18px; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599;">Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς – και τα εννοώ και τα δύο – κάνω πάντοτε διαφορετικά πράγματα. Όπως δε θέλω να μου μαγειρέψεις το ίδιο φαΐ, δε θέλω να μου πεις την ίδια ιστορία και δεν θέλω να περιμένεις από μένα το ίδιο απ’ αυτό που εγώ έχω ονειρευτεί. Από την άλλη, χαλί να με πατήσεις, ξεχωρίζω στον καθένα σας – ιδιαίτερα γι’ αυτούς που θα με ρωτήσεις και στο λέω από τώρα – ιδιότυπες αρετές. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Θέλετε να μιλήσουμε για τους άλλους; Αυτό μου ζητάτε;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Εδώ υπάρχουν ιδιαίτερες περιπτώσεις. Του Κατσαρού, ας πούμε, ξέρω εγώ αρετές που δεν τις ξέρει ούτε ο ίδιος. Είναι όμως εντελώς sui generis, δικού του δηλαδή τρόπου εκφράσεις. Να σου πω κάτι που δεν θα σού’χει περάσει από το μυαλό: Ο Γιώργος Κατσαρός ξέρει πάρα πολύ καλά να ονειρεύεται την ορχήστρα αυτού που θέλει να αποδώσει. Να στο ξαναπώ;</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Το κατάλαβα. Απ’ το όνειρο μέχρι την πραγμάτωση, τι γίνεται;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Υπάρχει μια μεγάλη ικανότης, πάλι του Κατσαρού! Αν ερχόταν εδώ ο κύριος Φούφουτος και μου ζητούσε να κάνω το ίδιο πράγμα, θα ήμουν επιφυλακτικός. Μόλις είδα το προγουλάκι και ονειρεύτηκα το όργανο του, το σαξόφωνο – το λέω με πολλή αγάπη -, την κερκυραϊκή φυσούνα…Δεν μπορείς να φανταστείς, όμως, η κερκυραϊκή φυσούνα και η ζακυνθινή πονηρία τι μπορούν να κάνουν! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Φαρμακερός συνδυασμός;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ούτε εγώ δεν το περίμενα! Όταν πηγαίνω κάθε βράδυ εκεί, φοβούμαι μήπως ξεχάσει ν’ αρχίσει τα πειράγματα και δε βγουν αυτά που βγαίνουνε μέσα στην παράσταση, η οποία παράσταση στην ωριμότητα μου ή, σωστότερα, στα βαθιά γεράματα μου με κάνει να την περιμένω σαν παιδί! Άρα πάμε σε ότι με ρωτήσατε, στο ότι αντιμετωπίζω τελικά με την ίδια θέρμη όλες μου τις παραστάσεις μέσα στα χρόνια. Πρέπει να μας δεις, θα πεις «Αυτοί τώρα παίρνουν και λεφτά γι’ αυτό που κάνουν;» </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><span style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;">Ο Κατσαρός έχει μια μεγάλη πορεία κι αυτός, εγώ ωστόσο σας έχω δει να συμπράττετε και με πολλούς νέους μουσικούς. Με τον κιθαρίστα Βασίλη Ρακόπουλο, ας πούμε.</span> </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Μα αυτοί οι νέοι είναι νέοι ίσως για τους ίδιους ή φαντάζονται ότι είναι νέοι. Για μένα τι νέοι νά’ναι όταν έχω βγάλει 152.372 Ρακόπουλους στην καθισιά μου; Δεν το λέω για να παινευτώ, αλλά γιατί έτσι είναι. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Και δεν παύει να είναι δημιουργικό.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Είναι δημιουργικό, πολύ, αλλά έλα να σε εξομολογήσω: Σου άρεσε κάποιο live μας;</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Πώς δεν μου άρεσε…Στη Δράμα, μάλιστα, σας είχα δει όχι πολλά χρόνια πριν.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Σίγουρα έχεις δίκιο, έχουμε παίξει εκεί. Είναι πάρα πολύ σπουδαία όλα αυτά τα παιδιά και το ένα δεν ξέρει τη σπουδαιότητα του άλλου. Γνωρίζονται, έρχονται σε επαφή και ανακαλύπτονται. Απ’ τη στιγμή που ανακαλύπτονται, γίνονται αχώριστοι. Εγώ δηλαδή, επειδή δε θυμάμαι και τι μέρα είναι σήμερα, περιμένω πως και πως να πάει Κυριακή για να έρθει η στιγμή που θ’ αρχίσει τα πειράγματα (σ.σ. ο Κατσαρός). Τον ξέρω δηλαδή που θέλει να καταλήξει. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Σας θυμάμαι, κύριε Πλέσσα, στη συναυλία για τα 85 χρόνια του Μίκη Θεοδωράκη στο Λυκαβηττό. Υποκλιθήκατε με σεβασμό και παίξατε το «Ένα το χελιδόνι» σε μια απρόβλεπτη jazz διασκευή.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Μπορούσε να μου πει κανείς από πριν ότι θα πήγαινες στη γιορτή του Μίκη, θα καθόσουν στο πιάνο και θα τού’παιζες παρουσία χιλιάδων ανθρώπων; Θα τον έπαιρνα για τρελό! Κι όμως, με μεγάλη χαρά έφτασα και έπαιξα μ’ έναν τρόπο που φάνηκε ότι τον συνεκλόνισε. Πηγαίνω τακτικά στου Μίκη και του παίζω jazz τα τραγούδια του κι αυτός τρελαίνεται! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Κάνατε ποτέ παρέα με τον Μίκη ή τα τελευταία χρόνια βρίσκεστε;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Θα σου πω κάτι που μπορεί νά’ναι άσχετο, αλλά μπορείς να το εντάξεις, μία ιστορία από τα πολύ παλιά: Κατεβαίνω στο αεροδρόμιο και κάποια στιγμή βλέπω τον Μίκη μέσα από’να αμάξι να με χαιρετάει. Τον παίρνω από πίσω, όμως ξαμολήθηκαν οι καραμπινάδες και πήραν αυτοί εμένα από πίσω. Τον ακολουθώ και μ’ ακολουθούν! Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει εμένα όμως είναι να γίνεται η δουλειά των ανθρώπων και δεν μπορώ να ξέρω εγώ αν ο Μίκης φεύγει για να φύγει ή το σκάει για να το σκάσει. Ακόμα δεν το έχουμε λύσει αυτό, να θυμηθώ να ρωτήσω τον Μίκη στο επόμενο ραντεβού μας!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Μ’ ενδιαφέρει να μιλήσουμε για τους άλλους συνθέτες. Και για τον Μάνο Χατζιδάκι.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ο καλύτερος μου! Ας ξεκινήσουμε από ένα κοινό σημείο για νά’χουμε ένα point de reference, που λέμε εμείς οι γαλλόφωνοι: Και οι τρεις είναι πολύ σπουδαίοι συνθέτες, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Είμαι έτοιμος κάθε πράγμα που λέω να το αποδείξω και είμαι σίγουρος πως το ίδιο είναι κι οι άλλοι, μόνο που τα σχέδια μας αλλάζουν ανάλογα με τον τρόπο που αγκαλιαζόμαστε. Αν μας στήσεις και τους τρεις μας είμαστε σαν παιδιά, τελείως σαν παιδιά όμως! Πάω να κάτσω στο πιάνο και λέω «Ποιον να ”πειράξω” από τους δύο; Τον Θεοδωράκη σαν δεξιός προς αριστερό ή τον άλλον σαν αριστερός προς δεξιό;» Κατάφερε, λοιπόν, σε παρακαλώ, να μας έχεις μαζί και τους τρεις και να πεις στον έναν τι σκέφτεσαι να κάνεις για τον άλλον. Δε μπορείς να φανταστείς τι πράγματα θα βγουν! Εγώ εκτιμώ τις θέσεις τους και μια ζωή είμαι έτοιμος να τις υποστηρίξω. Έχω φάει ξύλο, βούρδουλες, μού’χουν βγάλει δόντια, μού’χουν ξεριζώσει νύχια, γιατί πιστεύω στον Θεοδωράκη και στον Χατζιδάκι! Εκείνοι το σέβονται και περιμένω τη στιγμή που θα μου το ξεπληρώσουν. Αλλιώς το ξεπληρώνει ο ένας, αλλιώς το ξεπληρώνει ο άλλος. Θα σου πω μια βαριά κουβέντα, αλλά μη μαρτυρήσεις ότι στην είπα εγώ: Είναι δύσκολο να παίζεις με ιδιοφυΐες και δε φαντάζομαι νά’χει κανείς αμφιβολία ότι τα «παιδιά» δεν είναι ιδιοφυΐες! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-entity data-align="center" data-caption="(photo: Άγγελος Σφακιανάκης)" data-embed-button="media_entity_embed" data-entity-embed-display-settings="{"image_style":"","image_link":""}" data-entity-embed-display="entity_reference:media_thumbnail" data-entity-type="media" data-entity-uuid="fc5bee10-dcb8-4d04-abbb-88f3a8b283dc" style="box-sizing: border-box;"></drupal-entity></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Θεωρείτε ότι η ενασχόληση σας με τη μουσική παραμέρισε αυτήν με την επιστήμη της χημείας;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Όχι, όχι βέβαια. Όπως και το αντίθετο! Όλα αυτά είναι πράγματα που χωράνε μέσα στην έννοια αγάπης, πίστης, έκφρασης. Πες μου ποια απ’ τις τρεις αυτές έννοιες θες να την εντάξω στην κάθε μου ιδιότητα και να στη φτιάξω ή να στην καταργήσω! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Μου αρέσει καταρχάς που μεσ’ στην επιστήμη της χημείας τοποθετείτε την αγάπη.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δε μπορείς να φανταστείς, όμως, το τι αγάπη έχω εγώ για τη μουσική, όπως και για τη χημεία. Κι έρχεσαι τώρα εσύ και μου λες ποια να διαλέξω απ’ τις δύο. Διάλεξε εσύ και πάρ’τη σπίτι σου και κάν’τη ότι θες. Εγώ δεν θα διαλέξω ποτέ, γιατί διαλογή σημαίνει μια κοντινή σχέση που εγώ για κάποιο λόγο την αναγνωρίζω a priori στον Κατσαρό, ας πούμε. Φαντάζεσαι να βάλεις Κατσαρό, Θεοδωράκη και Χατζιδάκι να μιλήσουν για τον Πλέσσα; (γελάει) Κάν’το και φώναξε και μένα, σε παρακαλώ, να βάλω τα γέλια…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Απασχολεί ακόμη το μυαλό σας η χημεία;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Κάθε τόσο παίρνω ένα τηλεφώνημα που δεν με γεμίζει με χαρά, αλλά με αγαλλίαση! Μιλάω για έναν επιστήμονα που εκτιμώ, τον Δημήτρη Νανόπουλο. Έρχεται εδώ με τη γυναίκα του κι όποτε οι κυράδες μας μάς αφήνουν μόνους, τον πλησιάζω και του λέω: «Πες μου τα τελευταία νέα, είσαι ο μόνος που μπορείς να ξέρεις λόγω Ελβετίας και CERN». Και μου απαντάει: «Δεν έχει νόημα να σου πω τίποτα, διότι ώσπου να πάω πίσω τα δεδομένα θά’χουν αλλάξει». Δεν είναι συγκλονιστικό αυτό; Θέλω εγώ τίποτα άλλο μετά απ’ αυτό; Όχι! Τέσσερις φορές το χρόνο έρχεται ο Νανόπουλος στην Ελλάδα και οι πρώτοι άνθρωποι που βλέπουν με τη γυναίκα του, είμαστε εμείς.</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Είναι και φαν της μουσικής σας σίγουρα.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δε φαντάζεσαι τι όμορφο είναι αυτός που θεωρείς πατέρα, παππού ή μελλοντικό συγγενή της επιστήμης σου, να γνωρίζει όλα σου τα τραγούδια! Να ξέρει ατάκες από ελληνικές ταινίες και μάλιστα να μου τηλεφωνεί την ώρα που τις βλέπει για να μου πει «Τι μουσική έγραψες σ’ αυτή τη σκηνή, βρε παιδί μου»! Εγώ πάλι να μη θυμάμαι πολλά απ’ αυτά που μου λέει μέσα σε τόσο φορτίο έργου.</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Αυτό που έπαθε ο Νανόπουλος το έπαθα κι εγώ με ένα CD που βγήκε με μουσικές σας από ελληνικά film noir του ’60 και θρίλερ, σαν τον «Εφιάλτη» του Ερρίκου Ανδρέου.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Αυτά, ναι, είναι συγκλονιστικά πράγματα, είναι jazzy θέματα που έγραψα και που κι εγώ αγαπώ πολύ. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-url data-embed-button="url" data-embed-url="https://www.youtube.com/watch?v=t1YkApNB1gc" data-entity-label="URL" data-url-provider="YouTube" style="box-sizing: border-box;"></drupal-url></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Έχετε τεράστια δισκογραφία.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Εκ των υστέρων το έμαθα! Άφηνα τους δίσκους να βγαίνουν και μετά τους ξέχναγα. Μισά στην Αμερική, άλλα μισά εδώ, που να το φανταζόμουν;</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Γνωρίζετε όμως πως σήμερα ένας συγκεκριμένος δίσκος σας κοστίζει χιλιάδες ευρώ.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Το «Greece goes modern» λέτε! Ναι, μου είπαν ότι πωλείται στα δυόμισι χιλιάρικα, όχι σε δραχμές, αλλά σε ευρώ (γέλια). Το 1986, όταν με γνώρισε πρώτη φορά η γυναίκα μου, έπαιζα πάλι όλως τυχαίως με τον Κατσαρό. Έρχεται και μου λέει «Γιατί δεν παίζετε, κύριε Πλέσσα, το ”Τόσα καλοκαίρια” με τον Δάκη, που τ’ αγαπώ πολύ;» Της λέω «Μάλλον κάνεις λάθος, κοριτσάκι μου, δεν το έχω γράψει εγώ». Εκείνη επέμενε: «Το ”Όλα δικά σου, μάτια μου”; ”Α, αυτό με τον Πουλόπουλο λες! Δεν το ξέρει κανείς αυτό, κοριτσάκι μου”»…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Γιατί αυτή η άρνηση των τραγουδιών σας;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Έτσι φαινόταν, μα εγώ δεν τα θυμόμουν. Το 1988, που η Λουκίλα έκανε εκπομπές στο Κανάλι 1 του Πειραιά και την άκουγα, έπαιξε μια μέρα το «Γλυκά πονούσε το μαχαίρι». Το προλόγισε ότι «ήταν του Πλέσσα» κλπ. Της τηλεφώνησα την επόμενη: «Χθες έκανες ένα λάθος, δεν ήταν δικό μου τραγούδι αυτό»! «Μα, στην ταινία αυτή, στην τάδε σκηνή» να μου λέει κι εγώ να επιμένω. Δεν παραδεχόμουν, ακόμη, την επιτυχία πολλών τραγουδιών μου. Το «Όλα δικά σου, μάτια μου» το πρωτόβαλα στις συναυλίες μου το ’96 μετά από επιμονή της γυναίκας μου. Είδα ένα στάδιο στην Κρήτη να πέφτει κυριολεκτικά και γύρισα και της είπα: «Τελικά δίκιο είχες, το ξέρουν πολλοί το τραγούδι αυτό»! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Όλο αυτό δείχνει και μία αγνότητα εκ μέρους σας.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Το ρεπερτόριο μου ήταν σκόρπιο σε πολλές εταιρείες. Αυτές πάλι, οι εταιρείες, είχαν πάρει από μένα ότι είχαν να πάρουν και με είχαν πείσει ότι έχω τελειώσει. Δεν πίστευα ότι είχαν τόση δύναμη τα τραγούδια μου! Ξέρετε πως την είχαν τη Τζένη Βάνου που σήμερα λένε όλοι «Η Φωνή»; «Ε, δώσ’το αυτό σε καμιά Βάνου», έτσι την είχαν! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Γιατί πιστεύετε ότι γινόταν αυτό;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δεν είχα ποτέ συμβόλαιο με εταιρεία, δεν είχα ποτέ ατζέντη, μάνατζερ, δημόσιες σχέσεις, κόμμα, εκδότη! Να μου μανατζάρει δηλαδή ποιος και τι, τι θα μού’καναν; Να σου πω εγώ ένα τραγούδι μου τώρα κι άντε βρες μου ποιος θα το μανατζάρει: Το «Άγαλμα». Κι αυτό rejected ήτανε! Το είχε δώσει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στον Ξαρχάκο, του Σταύρου δεν τού’βγαινε γιατί δεν είχε ρεφρέν και έτσι ήρθε σε μένα. Ούτε ο Λευτέρης δεν περίμενε ότι θα γινόταν επιτυχία! Τελικά όλο αυτό έδωσε διάρκεια στο έργο μου, αφού τα τραγούδια μου ξαναπαίζονται δυναμικά την τελευταία εικοσαετία. Το ΄88 και το ’89, πριν την ιδιωτική τηλεόραση, τα τραγούδια μου ήταν ρετρό γιατί όλοι έπαιζαν «Πάμε για τρέλες στις Σεϊχέλες» (σ.σ. παίρνει μια έκφραση αποστροφής), τους Χαριτοδιπλωμένους που ήτανε «in» και ο Πλέσσας ήταν «out». Σήμερα «ακούγομαι» σε όλα τα μαγαζιά, τα ελληνάδικα. Όπως και η Ελευθερία Αρβανιτάκη που ξανάφερε στο προσκήνιο το «Αν σ’ αρνηθώ, αγάπη μου».</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Μάλιστα. Η Αρβανιτάκη συμμετείχε και στη συναυλία σας στο Ηρώδειο, αν θυμάμαι καλά.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ακριβώς. Την κάλεσα ως μια τραγουδίστρια που δεν βγήκε με δικό μου ρεπερτόριο, αλλά το αγκάλιασε. Δέχτηκε και είπε: «Αλίμονο, μόνο και μόνο για να τον ευχαριστήσουμε για τα τραγούδια που έγραψε, θα είμαι εκεί». Πήραμε και τη Μαρινέλλα. Ο Πουλόπουλος δεν ήρθε, πήρε ο Μητροπάνος τη θέση του και ήταν συγκλονιστικός! Η δε Μαρινέλλα, επειδή τότε δεν εμφανιζόταν και απέρριπτε προτάσεις, μου είπε: «Θα έρθω κι ας το πληρώσω! Μου’χεις χαρίσει αυτή την πέτρα (σ.σ. εννοεί το τραγούδι ”Άνοιξε πέτρα”) που είναι το πολυτιμότερο πετράδι πάνω μου»! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KYVA0ztUlpw" width="320" youtube-src-id="KYVA0ztUlpw"></iframe></div><span style="background-color: black;"><span style="box-sizing: border-box; color: #ffe599; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-size: x-large; font-weight: 700;">Μια και αναφερθήκαμε στους δίσκους, να πούμε και ότι σας ανήκει ο «Δρόμος», ο Νο 1 εμπορικός δίσκος στην ιστορία της εγχώριας δισκογραφίας.</span><span style="color: #ffe599; font-size: x-large;"> </span></span><p></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ο Νο Μηδέν είναι! Δεν υπάρχει δηλαδή άλλος δίσκος σαν κι αυτόν, όπως δεν υπάρχει κι άλλος αριθμός σαν το μηδέν στα μαθηματικά. Το περίμενα ότι θα γινόταν επιτυχία!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Είχατε τόση σιγουριά;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Κι άλλη τόση σαφήνεια! Ήμασταν στο σπίτι του Λευτέρη και με το που είδα τους συγκεκριμένους στίχους του, είπα «Αυτά είναι τεφαρίκια, αλλά αποκλείεται να γίνουν επιτυχίες με τους συνθέτες που συνεργάζεται αυτός», θα τα πάρουν δηλαδή οι άλλοι, μα δεν θα κάνουν τίποτα. Το έβλεπα όπως ένας μουσικός που ξέρει ενστικτωδώς. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Σας βγήκαν αβίαστα τα τραγούδια;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Εμένα πάντα μου βγαίνουν αβίαστα. Εάν δε βγουν δηλαδή αβίαστα, τα βλέπω σαν το ξαναζεσταμένο φαΐ. Αν θες δοκίμασε με, πες μου ένα στίχο σου τώρα να στον κάνω τραγούδι, να σου πω και ποιος θα το τραγουδήσει, να τον φωνάξουμε να δείξει ότι το ξέρει πριν του το πω εγώ! Αυτό είναι και η μαγεία της Τέχνης! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Τον είχε στηρίξει και ο Αλέκος Πατσιφάς τον «Δρόμο», έτσι;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Άλλη κεφαλλονίτικη μαφία ο Πατσιφάς! Εγώ βέβαια ακολουθώ τον ερωτιάρη, ο οποίος βλέπει την Πατσιφού και λιώνει. Για τον Λευτέρη και τη γυναίκα του Πατσιφά λέω, η οποία κι εκείνη μας βλέπει και ξερογλείφεται (γέλια). Τέλος πάντων, μιλάγαμε την ίδια γλώσσα και μας κάνει ο Πατσιφάς: «Για να μαζευτούμε, να κάνουμε μία χουλιγκανία για να δούμε που θα μας βγάλει». </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Πόσα τραγούδια έχετε γράψει;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Έχω βραβευτεί για 3.320 τραγούδια. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Αριθμομνήμων βλέπω…</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Και σας είπα μόνο τα βραβευμένα! Είναι κι άλλα πολλά, ουου…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Ως παιδί γράψατε το πρώτο σας τραγούδι;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δεν έγραφα τραγούδια εγώ ως παιδί. Μετά τα 20 μου, έφτιαξα το πρώτο μου τραγούδι. Το ’47 έγραψα πρώτη φορά, το ’52 για τις Καλουτάδες και το «Αστέρι – αστεράκι» έγινε το ’59 το πρώτο μου βραβευμένο τραγούδι. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-url data-embed-button="url" data-embed-url="https://www.youtube.com/watch?v=pHMVTkQWRyU" data-entity-label="URL" data-url-provider="YouTube" style="box-sizing: border-box;"></drupal-url></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Ενημερώνεστε για τα νέα μουσικά ρεύματα;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Καθόλου, καμία σχέση…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Για τους νέους ερμηνευτές;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Όσους θέλουν, με αντέχουν και όσους καταλαβαίνουν όταν τους λέω όχι…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Το ραδιόφωνο σας κρατάει συντροφιά;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Εστιάζω μόνο σ’ αυτά που κάνω και όταν αυτά τελειώσουν, παρακαλάω να μ’ αφήσουν ήσυχο να κάνω τη δουλειά μου. Τι θεωρώ δουλειά μου; Ότι κάνει ο Νανόπουλος! Τα μήκη κύματος είναι αυτά που μ’ ενδιαφέρουν, γι’ αυτά δουλεύω. Τώρα όποιος μ’ ακούσει θα πει «Έλα, μωρέ, ο ξιπασμένος»…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Καθόλου δεν θα το πει.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δεν είμαι ξιπασμένος. Αποδεικνύω και δεν το πιστεύω ή δεν το υποστηρίζω απλά, ότι για κάποιο λόγο δεν πρέπει ν’ αφήσω το κομμάτι αυτό της δουλειάς μου στα χέρια άλλου. Πολύ εγωιστικό, αλλά έτσι είναι. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Έχετε πάρει μεγάλες δόσεις ευτυχίας στη ζωή αυτή, κύριε Πλέσσα;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ναι! Τους τρεις γάμους μου στην αρχή τους (γέλια). </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Πως σχολιάζετε το πολιτικό τραγούδι της Μεταπολίτευσης; Ποτέ δεν μπήκατε σ’ αυτό.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Το είχα ανάγκη; Δεν το είχα!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Κάνατε όμως έναν δίσκο που θα εντασσόταν στο κλίμα αυτό, τη «Θάλασσα Πικροθάλασσα» σε στίχους του Κώστα Βίρβου.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Όλη μου η συνεργασία μου με τον Βίρβουλα, ανεξαιρέτως όλη, είναι πάρα πολύ σπουδαία! Φανταστικές δουλειές! Η «Θάλασσα Πικροθάλασσα», η «Ουτοπία», του Στράτου τα τραγούδια! Ο Λευτέρης αυτολέγεται, ότι και να πούμε θα καταλήξουμε σ’ ένα ποίημα του Λευτέρη. Δεν είναι πιστός στις συνεργασίες του ο Λευτέρης. Ο Βίρβος είναι αληθινός λαϊκός ποιητής! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-url data-embed-button="url" data-embed-url="https://www.youtube.com/watch?v=ktGmHwzUhY8" data-entity-label="URL" data-url-provider="YouTube" style="box-sizing: border-box;"></drupal-url></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">(τη στιγμή αυτή χτυπάει ένα κινητό πάνω στο γραφείο στον ήχο του «Θα πιω απόψε το φεγγάρι») Αναρωτιέμαι αν τα παίζετε σήμερα αυτά τα τραγούδια σας.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Η σωστή ερώτηση είναι όχι αν τα παίζω, αλλά το πως τα παίζω! Δύο χιλιάδες φορές να το παίξω, δύο χιλιάδες διαφορετικές εκδοχές θ’ ακούσεις. Ξυπνάω το πρωί και πάω στο πιάνο. Σκέφτομαι «Με ποιο ν’ αρχίσω σήμερα»; Μπορεί νά’ναι ένα κομμάτι του Καπνίση και άλλων αγαπημένων συνθετών. Πες μου τώρα ένα τραγούδι που σ’ αρέσει να πάω να στο παίξω.</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Μεγάλη μου τιμή! Δικό σας;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ότι νά’ναι. Έχουμε κι εδώ πιάνο κι εκεί και παραμέσα. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Το «Τώρα που πας στην ξενιτιά» του Χατζιδάκι τό’χουμε;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Αστειεύεσαι; Ότι θέλεις, είπα! Μάνος Χατζιδάκις, λοιπόν, «Τώρα που πας στην ξενιτιά». Πάμε στο πιάνο! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-entity data-align="center" data-caption="(photo: Άγγελος Σφακιανάκης)" data-embed-button="media_entity_embed" data-entity-embed-display-settings="{"image_style":"","image_link":""}" data-entity-embed-display="entity_reference:media_thumbnail" data-entity-type="media" data-entity-uuid="9248f7d6-b89f-4a65-96f4-e35a05ecf5bd" style="box-sizing: border-box;"></drupal-entity></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-url data-embed-button="url" data-embed-url="https://www.youtube.com/watch?v=dN0XwYvva48&amp;feature=share" data-entity-label="URL" data-url-provider="YouTube" style="box-sizing: border-box;"></drupal-url></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">(Τον παρακολουθώ με αργές κινήσεις να σηκώνεται απ’ τη θέση του και να κάθεται στο πιάνο. Γύρω μας, πορτραίτα οικογενειακά και αμέτρητα βραβεία από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Παίζει το «Τώρα που πας στην ξενιτιά» δύο φορές, η μία διαφορετική από την άλλη). Είστε φοβερός, κύριε Πλέσσα, σας ευχαριστώ πολύ!</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δεν έχει τέλος η μουσική! Μπορώ να κάτσω εγώ εδώ τώρα και να παίζω, να παίζω…Μη μ’ ευχαριστείτε, εγώ ευχαριστήθηκα πιο πολύ! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Εντάξει, εσάς είναι η καθημερινότητα σας, για εμάς όμως…</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Νά’σαι καλά!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Ο Thelonious Monk σας άρεσε;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Το τι έχω παίξει τώρα τελευταία από Thelonious Monk! Τους άκουσα πολύ και τους γνώρισα καλά όλους αυτούς τους μεγάλους μαύρους μουσικούς στην Αμερική. Πες μου ένα κομμάτι του να στο παίξω τώρα! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">(Θέλω να του ζητήσω το «Round Midnight», μα προτιμώ να αξιοποιήσω το χρόνο με τη συνέχιση της συνέντευξης. Του προτείνω να πάμε πάλι εκεί που καθόμασταν. Και η κουβέντα συνεχίζεται…) Με τη Μαρία Φαραντούρη θα μπορούσατε να συνεργαστείτε ποτέ; Θα σας «πήγαινε» η κοντράλτο φωνή της.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Έχουμε συνεργαστεί στο εξωτερικό! Ήρθαν εδώ η Μαρία με τον Τηλέμαχο πριν από τρία – τέσσερα χρόνια και μου τραγούδησε διάφορα. Ποια ήθελε, λες, να πει; Τα ελαφρά, που είχαν τραγουδήσει η Βάνου και η Μούσχουρη. Το «Αστέρι – αστεράκι» ήταν το αγαπημένο της! Μετά της έπαιξα κι άλλα και τα τραγουδούσε.</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Η Τζένη Βάνου ήταν φαινόμενο, έτσι;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Τι να πούμε; Λίγο αγιασμό και να πλένουμε το στόμα μας πριν μιλήσουμε γι’ αυτή! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Η μεγάλη Μούσχουρη είχε πει πως αν η Βάνου είχε τα μυαλά της, η ίδια μπορεί να μην υπήρχε.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Το γνωρίζω…Προς τιμήν της που τό’πε αυτό, καλά είπε! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Στη Βάνου εκτιμούσα το ότι δεν σας «πούλησε» ποτέ, όταν ο Χατζιδάκις της είχε ζητήσει να γίνει η αντικαταστάτρια της Μούσχουρη στα τραγούδια του.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ήταν η ίδια περίοδος που με τον Χατζιδάκι ανταλλάζαμε επιστολές στις εφημερίδες. Τη μια βδομάδα αυτός, την επόμενη εγώ και το πράγμα πήγαινε έτσι για καιρό. Τσακωνόμαστε σαν παιδιά, δεν σας το’ λεγα πριν; Πρέπει να ήταν λίγο μετά αφότου γύρισα από την Αμερική, εκεί που γνώρισα τους μεγαλύτερους μουσικούς. Δεν θέλω να περιαυτολογώ, αλλά θα ξέρετε πως το 1952 – ούτε 27 δεν ήμουν – τιμήθηκα με το πρώτο βραβείο μουσικής του Πανεπιστημίου της Μινεσότα. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Γυρίσατε όμως, δεν μείνατε εκεί.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Είναι σαν να ρωτάς έναν βασιλικό γιατί δεν θέλει να ποτίζεται…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Σας θλίβουν οι απώλειες των δικών σας ανθρώπων, κύριε Πλέσσα; Ή το βλέπετε σαν κάτι φυσιολογικό μεσ’ στη ροή της ζωής;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Για μένα δεν έχουν φύγει…Στην αρχή σας είπα «Πάρτε εμένα, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι», χρησιμοποίησα ενεστώτα χρόνο. Μου λέει καμιά φορά η γυναίκα μου «Σήμερα κλείνουν τόσα χρόνια από το θάνατο του Γιάννη Δαλιανίδη», μα εγώ δεν το πιστεύω, σας μιλάω ειλικρινά. Ξέρω πως μπορώ να πάρω ένα τηλέφωνο τον Γιάννη ανά πάσα στιγμή και να μιλήσουμε. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Όταν λείπει, όμως, η φυσική παρουσία τους;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Δεν μου λείπει…Ότι ώρα τους θέλω, τους έχω μέσα μου…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">(Τον παρακολουθώ να ροκανίζει γρήγορα ένα μπισκότο, όπως ένας λαγός τρώει το καροτάκι του) Είστε συγκινητικός. Άρα κατά ένα τρόπο έχετε νικήσει το θάνατο.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Λες να έχω νικήσει ότι απασχολεί περισσότερο τους ανθρώπους; Έτσι είμαι, όμως, αυτός…</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Θέλω να σας θυμίσω μία ιστορία που μου είχε πει ο παραγωγός Άγγελος Σφακιανάκης κι είχα εντυπωσιαστεί! Το 1991 σας συνάντησε μαζί με τον Γιάννη Κούτρα για ένα δίσκο που θα κάνατε. Ο Κούτρας βασανιζόταν από ένα δυνατό πονοκέφαλο και δε μπορούσε να τραγουδήσει. Εσείς πολύ ήρεμα του είπατε «Άσε με μένα να κάνω τα δικά μου και μην ασχολείσαι. Τραγούδα» και του πιέσατε ελαφρά ένα δάχτυλο του χεριού του. Ο πονοκέφαλος του πέρασε μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Είστε και λίγο healer, κύριε Πλέσσα;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ξέρετε, με μένα συμβαίνουν δύο τινά: Μπορώ να θεραπεύσω, πράγματι, τον πονοκέφαλο, μπορώ όμως να δω μια γυναίκα στον πρώτο μήνα κύησης και να καταλάβω αμέσως ότι είναι έγκυος. Πάντα ξέρω και το φύλο του παιδιού πριν να κάνει υπέρηχο! Ρωτήστε την Ηρώ Σαΐα, τη γυναίκα του Ξαρχάκου. Της είπα: «Εσύ έχεις δύο παιδιά», πολύ πριν μάθει ότι θα κάνει δίδυμα. Τρελάθηκε! </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Απίστευτο!</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ναι, τις κοιτάω στα μάτια για λίγο και μετά τους λέω τι βλέπω, τι διαισθάνομαι! Ποτέ, μα ποτέ, δεν πέφτω έξω!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Γητευτής, λοιπόν!</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">(γελάει) Και φίδι!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Ε, όχι και φίδι!</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Του στυλ «Κάτσε δω γιατί θα σου κόψω την ουρά, να σε μάθω εγώ να κάνεις κολοβούς»!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Ξέρω ότι είστε και γλωσσοπλάστης. Μου τό’χε πει κάποτε ο συνάδελφος σας, Μηνάς Αλεξιάδης.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Έχουμε παίξει πολλά ωραία πράγματα με τον Μηνά σε ένα στούντιο που είχε κάπου στα Ιλίσια. Ξέρω ότι μ’ αγαπάει, όπως κι εγώ. Είναι γιος ενός παλιού μου φίλου, άλλωστε. Γλωσσοπλάστης, είπες τη σωστή λέξη! Δεν μου αρέσει τόσο η συγγραφή, όσο το να καταγράφω λέξεις και εκφράσεις δικές μου, καθημερινά όμως. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;"><drupal-entity data-align="center" data-caption="Αντώνης Μποσκοΐτης - Μίμης Πλέσσας (photo: Άγγελος Σφακιανάκης)" data-embed-button="media_entity_embed" data-entity-embed-display-settings="{"image_style":"","image_link":""}" data-entity-embed-display="entity_reference:media_thumbnail" data-entity-type="media" data-entity-uuid="d03c3190-fa32-4b31-bef0-39859234b422" style="box-sizing: border-box;"></drupal-entity></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Βαδίζετε για τα 95. Θέλω να μου πείτε τι είναι για σας το μυστήριο της ζωής. Ότι σας βγαίνει…</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Όχι ότι μου βγαίνει! Ρωτάς τον επιστήμονα ή τον καλλιτέχνη;</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Τον επιστήμονα πρώτα.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ωραία! Η ζωή, λοιπόν, είναι ένα βιολογικό φαινόμενο που για κάποιο λόγο δεν έχει αρχή και τέλος. Απ’ όπου θέλεις ξεκινάει και όπου θέλεις φτάνει.</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Όπως και το σύμπαν.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ακριβώς!</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Και ο «καλλιτέχνης» τι λέει επ’ αυτού;</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Εάν μου ζητήσεις τι με εκφράζει εμένα περισσότερο, θα σου πω ασύστολα ότι μού’ρθει εκείνη την ώρα. Όταν στο παίξω στο πιάνο θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με έκανε να φτάσω εδώ, να έχω ζήσει ως εδώ. Θέλω να πω επίσης ότι όλα αυτά τα ονόματα που παραθέσαμε τόση ώρα, δεν είναι κανένα που να μην είναι μεγάλο ή που οι άλλοι τουλάχιστον δεν σέβονται ως τέτοιο. </span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Να σας αφήσω, κύριε Πλέσσα, να ξεκουραστείτε.</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Ναι, αγόρι μου, κι όποτε θελήσεις, εδώ θά’μαστε, να ξανάρθεις! Κάτι που δεν το ξέρεις, είναι πως δεν με κούρασες, με ξεκούρασες! (ψάχνει τον σκύλο του, ένα όμορφο θηλυκό κόλεϊ. Ρωτάει: «Το κολεόσκυλον που είναι;»)</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-weight: 700;"><span style="color: #ffe599; font-size: large;">Τέλειο ακούγεται!</span></span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-size: large;">Εκ του «κολεόπτερου» (γελάμε)</span></p><p style="box-sizing: border-box; font-family: CF-Asty-Std-Book; margin-bottom: 1.5em;"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dN0XwYvva48" width="320" youtube-src-id="dN0XwYvva48"></iframe></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="background-color: black; color: #ffe599; font-family: CF-Asty-Std-Bold; font-size: x-large; font-weight: 700; text-align: left;">* Η συνέντευξη με τον Μίμη Πλέσσα δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2019 στο koutipandoras.gr - εδώ αναδημοσιεύεται με αφορμή τη σημερινή συμπλήρωση των 99 του χρόνων. </span></div><p></p></div>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-47230003025642437002023-09-26T08:15:00.002+03:002023-09-26T08:18:24.061+03:00Σήμερα στο Ηρώδειο η μεγάλη συναυλία για τα 60 χρόνια του συνθέτη Χρήστου Λεοντή στη μουσική <p><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b><i>Η συνέντευξη με τον συνθέτη Χρήστο Λεοντή πραγματοποιήθηκε στο σπίτι του στην Παιανία τον Σεπτέμβριο του 2023. Ένα μεγάλο μέρος της δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Docville» με την εφημερίδα «Documento». Η συναυλία του στο Ηρώδειο διεξάγεται σήμερα Τρίτη 26.09.2023 </i></b></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7cDhcCt3fjnqPwWTAdVUdwgaU0gBTBNjbuDa6flUq-IzBdVc6Lkm7CttSk3UCXR79S8_tsoIxUuL7UuaEfGmmpIjoDspTYV4Tgn8__rdztMUxd5LcwAgGxHIQGtTriHpwsoYSyge4SBt70swaQVc9ErSYEdya4Z3kmhqu5o9ob6tZo1uZiVncI1dhDscu/s2048/376803486_6599797263473625_1702552173493939059_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7cDhcCt3fjnqPwWTAdVUdwgaU0gBTBNjbuDa6flUq-IzBdVc6Lkm7CttSk3UCXR79S8_tsoIxUuL7UuaEfGmmpIjoDspTYV4Tgn8__rdztMUxd5LcwAgGxHIQGtTriHpwsoYSyge4SBt70swaQVc9ErSYEdya4Z3kmhqu5o9ob6tZo1uZiVncI1dhDscu/w400-h225/376803486_6599797263473625_1702552173493939059_n.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL">Η συναυλία του
Ηρωδείου έχει επετειακό χαρακτήρα;</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πάντα και για τον
καθένα 60 χρόνια δουλειάς δεν περνάνε απαρατήρητα. Είναι και πολλά τα χρόνια,
θα έπρεπε να πάρω διπλή σύνταξη (γέλια). Αρχικά έβγαλα δυο δισκάκια 45άρια και
μετά ο Βίρβος μου έδωσε στίχους σε τέσσερα τραγούδια, αν θυμάμαι σωστά. Ο πρώτος
μεγάλος δίσκος που αποτελούσε ενότητα μεγάλη ήταν η «Καταχνιά» το 1964. Το ΄63,
πάντως, ήταν η χρονιά που πρωτοβγήκαμε με τον Λοΐζο στο θέατρο Παρκ και παίξαμε
τραγούδια μας στον κόσμο. Επομένως, 60 χρόνια ακριβώς μετά, η συναυλία αυτή
έχει επετειακό χαρακτήρα, καθώς αναλογίζομαι πως όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν
ρόδινα, αλλά ήταν και μία μαγεία – δύο πράγματα αντίθετα, που μου έδιναν
τεράστια δύναμη και κουράγιο για να έχω ήσυχη τη συνείδηση μου ότι ο δρόμος που
είχα επιλέξει ήταν σε μία επιθυμητή κατεύθυνση. Το βασικότερο όλων, αισθανόμουν
την τεράστια αγκαλιά και αγάπη του κόσμου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι ήταν αυτό
που δεν θα έκανε επιθυμητή την κατεύθυνση σας;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εμένα ακόμη και
σήμερα αν μου πεις να γράψω ένα τραγούδι για τον Πασχαλίδη τώρα ή για τον
Ξυλούρη τότε ή για τον Καζαντζίδη πιο πριν, δεν ξέρω να το κάνω. Δεν μπορώ να
έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου για να γράφω εγώ. Εκφράζομαι μ’ ένα καθαρά
φαντασιακό δικό μου τρόπο, επηρεασμένος από την ίδια τη ζωή και τον
προβληματισμό της κοινωνίας. Όπως είχα πει και σε διδασκαλία μου σε
μεταπτυχιακούς φοιτητές, προσπαθώ να ανακαλύψω τη λαϊκή συνείδηση, δηλαδή να
ταυτιστώ ή να εισχωρήσω κι εγώ μέσα σ’ ένα λαό που σκέφτεται, αγωνιά και
αντιδρά. Η πείρα αυτή μού έβγαλε τραγούδια ερωτικά, στοχαστικά, αγωνιστικά.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIWbMKF4SFLKQJT2kkiGE7L40ZgPAopqcQT5fRG_QOCyswlQMpbTSMrieBkeVUalj8HWyYzPMuv-kkXrYARYY6SoIvcBMBetmUelTi5w8sQWIeZG1yxA6nhUNSBtc9amYmq_7U47ad7OcjU0k-7Hg4vohO5PIco6H__U1HciCZFE2AdHbhwOqT-a8k8aCR/s2048/382807464_6599797330140285_4061352378449085906_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIWbMKF4SFLKQJT2kkiGE7L40ZgPAopqcQT5fRG_QOCyswlQMpbTSMrieBkeVUalj8HWyYzPMuv-kkXrYARYY6SoIvcBMBetmUelTi5w8sQWIeZG1yxA6nhUNSBtc9amYmq_7U47ad7OcjU0k-7Hg4vohO5PIco6H__U1HciCZFE2AdHbhwOqT-a8k8aCR/w225-h400/382807464_6599797330140285_4061352378449085906_n.jpg" width="225" /></a></div><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εν έτει 2023
που πολύς λόγος γίνεται για την «Αριστεία» και τα «Κολάμπια» και δε
συμμαζεύεται, ο κόσμος έχει χάσει τη λαϊκή του συνείδηση;</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Συμβαίνει και να
την έχει χάσει και να πάνε να του την αφαιρέσουν. Εγώ από τη φύση μου είμαι
αισιόδοξο άτομο, γιατί η ιστορία της ανθρωπότητας έχει δείξει ότι ακολουθεί μία
σπειροειδή κίνηση: Τη μία φορά είναι στο ναδίρ και μετά από κάποιο διάστημα
πάει στο ζενίθ. Κι αυτή η ροή συνεχίζεται. Διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο ενός
φιλόσοφου Έλληνα στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου που λέει πως η δυστυχία της
ανθρωπότητας ξεκίνησε απ’ τη στιγμή που κάποιος σκέφτηκε να βάλει τέσσερις
πασσάλους και να πει «αυτός είναι δικός μου χώρος». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Από την
ιδιοκτησία δηλαδή.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ακριβώς, από την
ιδιοκτησία. Από την ανάγκη να επιβληθεί με κάθε τρόπο στο διπλανό του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και θα μπορούσε
να επιβιώσει η ανθρωπότητα δίχως τα όρια του καθενός μας;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Γιατί όχι; Στην
αρχαιότητα πήγαιναν στα ποτάμια και έφτιαχναν το κονάκι τους γιατί δίπλα υπήρχε
πόσιμο νερό και χόρτα για να φάνε. Στην αρχή ήταν λίγοι και γι’ αυτό,
φαντάζομαι, υπήρχε η έννοια της αλληλεγγύης. Τη ζήσαμε και στα χρόνια τα δικά
μου την αλληλεγγύη. Έβλεπες κάποιον στο δρόμο να πέφτει κάτω και τρέχαμε όλοι
να τον βοηθήσουμε. Τώρα ακούς «πάμε να φύγουμε μη βρούμε κάνα μπελά». Αυτή
είναι η αντίδραση. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Να χάνεται η
ανθρωπιά.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ναι, αυτό,
προερχόμενο από έναν εθισμό και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ τον εθισμό σε
κάτι. Στενεύει τον οπτικό ορίζοντα και δε σ’ αφήνει να δεις τον συνάνθρωπο σου
και τον εαυτό σου μέσα στην κοινωνία που ζεις. Αυτό κάνει η επιβολή, το
Κεφάλαιο δηλαδή, η εξουσία, είτε είναι θρησκευτική, είτε κοσμική. Δεν είναι
τυχαίο που λένε «είσαι το ποίμνιο και είμαι ο ποιμένας». Μα, δεν είμαι πρόβατο,
πως να το κάνουμε…Άνθρωπος είμαι και εφόσον ο Θεός είναι ο Παντογνώστης, όπως
λένε, γιατί με έκανε ελαττωματικό και με την ψυχή στο στόμα διαρκώς; Ας μας
αφήσει να είμαστε ευτυχείς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNA02FQQwz-b_-aSknlXzsqpi4LMWGzqySiDsvAdBQ99TUpi2cP5B3y5mzY3k704ZGn1xco037-b-9CqhqixNX7mlr6gu2-DmtAXUg1dwlUqPJzAPeKagM1bpm72LAwvNClRhVKd-pwVZPnT4t1pdo1qx-Sk92KofZVfhP1SWRNoKHVPyC8FAqOwqa0OBs/s1296/382972972_6599815540138464_8607077690461965912_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1296" data-original-width="892" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNA02FQQwz-b_-aSknlXzsqpi4LMWGzqySiDsvAdBQ99TUpi2cP5B3y5mzY3k704ZGn1xco037-b-9CqhqixNX7mlr6gu2-DmtAXUg1dwlUqPJzAPeKagM1bpm72LAwvNClRhVKd-pwVZPnT4t1pdo1qx-Sk92KofZVfhP1SWRNoKHVPyC8FAqOwqa0OBs/w275-h400/382972972_6599815540138464_8607077690461965912_n.jpg" width="275" /></a></b></div><b><span lang="EL">Είχατε ποτέ
θρησκευτικές πεποιθήσεις;</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ψάλτης ήμουν σαν
παιδί. Έτσι ξεκίνησα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αυτό έχει να
κάνει με την καλλιτεχνία.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με την
καλλιτεχνία, ναι. Είμαι λιγάκι αντίθετος σε σχέση με θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Όχι ακριβώς άθεος, δηλώνω αγνωστικιστής, λέω «δεν ξέρω». Υπάρχει θεός; Δεν
ξέρω. Δεν υπάρχει θεός; Πάλι δεν ξέρω. Ειλικρινά το λέω και σέβομαι πάρα πολύ
τους ανθρώπους που πιστεύουν, γιατί έχουν ένα στοιχείο να εναποθέσουν τις ελπίδες
τους. Διαφορετικά αντιμετωπίζει ο καθένας τις δυσκολίες της ζωής. Πουθενά δεν
είμαι αντίθετος κατά βάθος, απλά εγώ δεν έχω αισθανθεί αυτή την ανάγκη. Είμαι
έτοιμος να ακούσω τη δική σου άποψη ή του άλλου, είμαι άνθρωπος του διαλόγου
και της διαλεκτικής.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ζήσατε όλα τα
προοδευτικά κινήματα του 1960. Τι σας είχε συναρπάσει περισσότερο;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σίγουρα όχι η ποπ
κουλτούρα, καθόλου θα έλεγα. Τους </span>Beatles<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ας πούμε, τους άκουσα ελάχιστα. Ακόμη και σήμερα μου έχει μείνει το
κουσούρι να δουλεύω πάρα πολύ. Σαν μαθητής του Ωδείου, δούλευα 14 ώρες την
ημέρα. Ήμουν σ’ ένα χαρτί μπροστά κι έγραφα νότες, την αρμονία μου, την
αντίστιξη, τη φούγκα. Δεν ήταν τυχαίο που οι επιδόσεις μου ήταν πολύ υψηλές.
Μετά μπήκα στη δισκογραφία και στο θέατρο, που ήταν ο μεγάλος μου έρωτας. Το
’63 που έκανα την πρώτη μου παράσταση – όλα από κει ξεκινάνε το ’63 – στο
θέατρο Πορεία, είχα την τύχη να μου γράψουν πολύ καλές κριτικές. Δεν είχα χρόνο
να ακούω άλλα, προσπαθούσα να βρω δικά μου πράγματα κι έτσι έμεινα «αμόρφωτος»
σε ότι αφορούσε την ξένη ποπ ή ροκ κουλτούρα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καλύτερα
ανενημέρωτος, όχι αμόρφωτος.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ναι,
ανενημέρωτος. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έχω
παρατηρήσει πως ενώ κατάγεστε από την Κρήτη, τη μουσική σας δεν χαρακτηρίζει το
αρχαϊκό στοιχείο, όπως στα έργα του Γιάννη Μαρκόπουλου λόγου χάριν, αλλά το πιο
δυτικότροπο, το ενετικό, αν θέλετε. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σωστό είναι αυτό
που λέτε. Για όποιον μπορεί να διακρίνει τον σπόρο, η μουσική μου εκπορεύεται
από το βυζαντινό μέλος και το Κρητικό τραγούδι με την καθαρότητα και την
αρτιότητα της μελωδίας του ριζίτικου (τραγουδά τη μελωδία του «Πότε θα κάμει
ξαστεριά») Δε χωράει τίποτα άλλο! <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Επιμένω όμως
ότι αποστασιοποιείστε απ’ το αρχέγονο Κρητικό τραγούδι. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μα είμαι
δυτικοσπουδαγμένος και βυζαντινοθρεμμένος παράλληλα. Κάποτε δούλεψα πάνω στον
Ακάθιστο Ύμνο και αν τ’ ακούσει κανείς, προσέχει τα ενδιάμεσα δικής μου
επινόησης θέματα, ώστε να αναρωτιέται αν είναι βυζαντινά ή δεν είναι. Κι απ’
την άλλη έβαλα τα Χορικά, όπως τα έμαθα από τον Μπαχ.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να το πούμε χοντρά, κάνω ένα συνδυασμό
Ανατολής και Δύσης. Εκ των υστέρων, πάντως, που άκουσα </span>Beatles<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και άλλους καλλιτέχνες της ροκ,
ορισμένα κομμάτια τους είναι πάρα πολύ ωραία. Άλλα πάλι, απ’ όποιον και να
είναι γραμμένα, να με συγχωρείτε, αλλά δεν…Παντού συμβαίνει αυτό, ακόμη και στο
ρεμπέτικο που το υμνούν. Ένα 10% είναι αριστουργήματα, όχι όμως και το υπόλοιπο
90%.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b></b></p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3ZiBfzpBxFvZ59qyiRqERKEIuea7XAa1pRdo4sEH3hyaxQJAVjWjLwm4VF4_S4XSNWEmcuX-rQhqwyUKGdVGMnBzUac3X-jp1AyZqnVX9kEwJ-OVFQt1oseGzT2tNRBDMaSrRSYW9MzMZ4rEXbUVdkwzKvyMHs3sMXoK4-OLP-1uf5Ab73TWczQUmII-T/s1226/382143496_6599815290138489_6401459499036778465_n.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><b><i><img border="0" data-original-height="861" data-original-width="1226" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3ZiBfzpBxFvZ59qyiRqERKEIuea7XAa1pRdo4sEH3hyaxQJAVjWjLwm4VF4_S4XSNWEmcuX-rQhqwyUKGdVGMnBzUac3X-jp1AyZqnVX9kEwJ-OVFQt1oseGzT2tNRBDMaSrRSYW9MzMZ4rEXbUVdkwzKvyMHs3sMXoK4-OLP-1uf5Ab73TWczQUmII-T/w400-h281/382143496_6599815290138489_6401459499036778465_n.jpg" width="400" /></i></b></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i>Πρόβα στη μπουάτ «Αγρύπνια» (1975) με τη Φλέρυ Νταντωνάκη</i></b></td></tr></tbody></table><b><span lang="EL">Ο Μάνος
Χατζιδάκις είχε πει κάποτε πως 100 τραγούδια αξίζουν το πολύ μέσα απ’ όλο το
ρεμπέτικο.</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Χωρίς να το ξέρω
αυτό απ’ τον Μάνο, το ίδιο υποστηρίζω κι εγώ. Όλα τα πράγματα, τα οποία έχουν
μεγάλη προώθηση, συνήθως είναι για πονηρούς σκοπούς. Πάμε στον καταναλωτισμό
τώρα χωρίς να ξεχνάμε και την υποδήλωση μιας πνευματικής φτώχειας. Δε μπορείς
να λες Μπαχ τον Βμαβακάρη, ούτε τον Μπαχ Βαμβακάρη, άλλο το ένα και άλλο το
άλλο. Μη συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. Δε μπορείς να πεις ο ένας είναι κι ο
άλλος δεν είναι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κι εσείς,
ωστόσο, απ’ την πηγή της λαϊκής μούσας ήπιατε νερό και φτιάξατε τα πρώτα
τραγούδια με τον Περπινιάδη και τον Καζαντζίδη. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι θα πει λαϊκό;
Να είναι χασάπικο; Όλοι οι ρυθμοί λαϊκοί είναι, από χορούς προέρχονται. Τα ποιητικά
και τα μουσικά μέτρα υπήρχαν στην Ελλάδα από την αρχαιότητα. Ο δυτικός κόσμος
δεν έχει τέτοιους ρυθμούς κι αυτό οφείλεται στη γλώσσα μας. Είμαστε
προνομιούχοι επ’ αυτού, διότι η γλώσσα μας έχει τρεις τόνους: Λήγουσα,
παραλήγουσα, προπαραλήγουσα. Επομένως, μπορούν να δημιουργηθούν άπειροι ρυθμοί.
Αλλιώς λες «βάρκα», αλλιώς λες «εγώ». Το ένα είναι «ταράμ», το άλλο είναι «τά
ταμ» ή «Ράτατα» όπως «φίλα τα» στην προπαραλήγουσα. Απ’ τη γλώσσα προέρχεται η
μουσικότητα μας, εκεί που ο Γάλλος μιλάει στη λήγουσα μια κι έξω. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το ίδιο και ο
Άγγλος και κατ΄ επέκταση η αγγλοσαξονική κουλτούρα.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν ξέρω αγγλικά,
γι’ αυτό ανάφερα Γάλλο και όχι Άγγλο. Ποτέ δεν έμαθα και κάπου – κάπου
αισθάνομαι την έλλειψη, αλλά πιο μεγάλη έλλειψη είναι αυτή του να παίζω καλό
πιάνο. Το’χω απωθημένο που δεν μελέτησα πολύ πιάνο. Πολλές φορές θέλω και δε
μπορώ να παίξω τα τραγούδια μου. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πάνω σε ποιο
όργανο συνθέτετε τραγούδια;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Στο μυαλό μου τα
συνθέτω, απλώς προσπαθώ να έχω ένα στήριγμα πριν τα καταγράψω στην παρτιτούρα.
Συμβουλεύω τους νέους πάντα, όποιον ενδιαφέρεται, να συνθέτουν χωρίς κανένα
όργανο. Τους φέρνω παράδειγμα τη νοικοκυρά που πλένει τα πιάτα και τραγουδάει:
«Σ’ αρέσει σαν μελωδική γραμμή; Κράτησε το! Δυσκολεύεσαι, θες να βάλεις κι ένα
βιολοντσέλο; Άσ’ το καλύτερα»…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πάντα εσείς
κάνατε τις ενορχηστρώσεις σας; <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ποιος άλλος;
Δουλειά του συνθέτη είναι αυτή. Κι ο Χατζιδάκις μπορεί να έβαζε άλλους να του
κάνουν ενορχηστρώσεις, αλλά την ήξερε πολύ καλά τη δουλειά του. Το παν είναι να
ξέρεις τι σου γίνεται ακόμη κι αν δίνεις οδηγίες σε έναν βοηθό σου, επειδή εσύ
μπορεί να βαριέσαι μια στιγμή.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCf9aP8qxCNALxLDqu8HOIPiL2hRJYOs8vTyTKH1Gq-zzb7U8cgPNxUNDW7VhKTkX8czoiPdWqxheO0R5Odh-efMq2WO2TQ0Pz5kt_YHnDmNwQhJQXqyv0HKI8gGMm2dJjX_QH--ZWVrl2vWHBaaf0HJZ5F6p_b7O8FKVBxKCBMg80HzJ8qxVatCqq0xw1/s2048/382818838_6599797180140300_2188842370309288002_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1152" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCf9aP8qxCNALxLDqu8HOIPiL2hRJYOs8vTyTKH1Gq-zzb7U8cgPNxUNDW7VhKTkX8czoiPdWqxheO0R5Odh-efMq2WO2TQ0Pz5kt_YHnDmNwQhJQXqyv0HKI8gGMm2dJjX_QH--ZWVrl2vWHBaaf0HJZ5F6p_b7O8FKVBxKCBMg80HzJ8qxVatCqq0xw1/w400-h225/382818838_6599797180140300_2188842370309288002_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span lang="EL">Σας βλέπω
μπροστά σ’ ένα λάπτοπ. Είστε εξοικειωμένος με την τεχνολογία;</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αρκετά, μ’ αρέσει
στα αναγκαία τουλάχιστον. Έχει λύσει τεράστια προβλήματα τουλάχιστον στο δικό
μου τομέα. Νιώθω την ευεργετική συμβολή της τεχνολογίας και του ίντερνετ. Ξέρω
να γράφω τις παρτιτούρες μου στο φινάλε, ξέρω να ηχογραφήσω, να γράψω, να
στείλω ένα </span>email<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> ή να
επεξεργαστώ έναν ήχο. Ούτε πιστεύω πως χάνεται η ανθρώπινη συμμετοχή. Αυτό
είναι ένα εργαλείο αριστουργηματικό, η μεγαλύτερη ανακάλυψη του ανθρώπου μετά
τον τροχό, που μας λέγανε. Τούτο εδώ, το λάπτοπ, είναι η μόνη μηχανή που κάνει
όλες τις δουλειές. Γιατρός είσαι, αυτό θα’χεις. Μουσικός είσαι, δημοσιογράφος
είσαι, πάλι αυτό θα’χεις. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με 60 χρόνια
μουσικής παρουσίας, πόσο εύκολο ήταν να οργανώσετε το ρεπερτόριο της συναυλίας
στο Ηρώδειο;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εδώ είναι το
μεγάλο πρόβλημα. Δεν ξέρω τι να πρωτοβάλω. Ήδη έχω δύο ώρες και πέντε λεπτά
πρόγραμμα μαζί με τις παρουσιάσεις και τα χειροκροτήματα. Δεν γίνεται παραπάνω,
παρέλειψα όμως κι ένα σωρό πράγματα κυρίως απ’ το θέατρο. Σκεφτείτε πως οι
άνθρωποι κάποτε πριν πάνε στο θέατρο ετοιμάζονταν μέρες πριν και έπαιρναν μαζί
τους καμιά ντοματούλα με λίγο τυρί για να αντέξουν τον ποδαρόδρομο μέχρι να
φτάσουν στον προορισμό τους. Όπως κάνουν σήμερα με το τάμα στην Παναγία της
Τήνου. Πάνω σε δύο πράγματα διαμορφώθηκε η ιδεολογία μου: Ότι παιζόταν μέσα σ’
εκείνα τα θέατρα, βασιζόταν σε λαϊκούς μύθους. Από κει αντλούσαν οι ποιητές μας
και ο Όμηρος. Για να μαζεύεται τόσος κόσμος με τα πόδια, σήμαινε πως αυτό που
έβλεπε, το κατανοούσε και του άρεσε. Είναι στοιχεία αξεπέραστα που θα πρέπει να
τα δουν οι σημερινοί και εξυπνάδες δεν χωράνε. Ήταν γεμάτοι οι συγγραφείς –
ποιητές αισθητικά και νοηματικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τώρα κάνετε
σχόλιο, μου φαίνεται, για τις πρόσφατες αντιδράσεις από παραστάσεις στην
Επίδαυρο. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ακριβώς. Τα έχω
ξαναπεί. Εν αρχή ην ο λόγος, εγώ αυτό το αξίωμα ακολουθώ. Και μόνο να διαβάσεις
τα κείμενα, μπαίνεις σ’ έναν άλλο κόσμο. Βλέπεις την πηγή της ανθρωπιάς, ενώ
τώρα τα έχουν κάνει όλα τηλεόραση και θέαμα. Το τι καπνούς, σκαλωσιές και
διαφημίσεις κόκα – κόλα βλέπεις, είναι να τρελαίνεσαι. Μα, φώτα και μικρόφωνα
στην Επίδαυρο; Εδώ έπεφτε μια δεκάρα παλιά στο κέντρο της σκηνής και ακουγόταν
στα πιο ψηλά καθίσματα. Για ποιο λόγο το καταργείς αυτό; Μέρα έπαιζαν οι
άνθρωποι, πρωινά, απογεύματα, με το ημερήσιο φως. Ούτε προβολείς είχαν, ούτε
καπνούς. Με το να φοράς ένα τζιν στον Χορό, νομίζεις ότι κάνεις μοντέρνο
θέατρο; Για τους ξένους το καταλαβαίνω, για τους δικούς μας «μαϊμουδίζοντες»
δεν το δέχομαι. Υπάρχει αμηχανία στη σκηνοθεσία, δεν ξέρουν τι να κάνουν
συνήθως με τον Χορό. Τα τελευταία χρόνια δεν παρακολουθώ παραστάσεις στην Επίδαυρο,
γιατί στενοχωριέμαι και θυμώνω. Βλέπω μία κατάπτωση.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9QtnchHFW4ujANL-YgL9pfPccHA2NXcqPkEcBQ-rhlm3m_KGqZO382gkllzzSjLDnrwIC384nG4qCO-YcvY8-kxyEZmNvMqvkkx6uSWmg8ei2YNUG6fsx62C3cYE4WwW90EAdfl9-gDecycH7YQs_lWhdZz5neTV7eILewhLrYKW5LM9UkOJIYaESAKFz/s4000/IMG_20230924_130931.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><b><i><img border="0" data-original-height="2250" data-original-width="4000" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9QtnchHFW4ujANL-YgL9pfPccHA2NXcqPkEcBQ-rhlm3m_KGqZO382gkllzzSjLDnrwIC384nG4qCO-YcvY8-kxyEZmNvMqvkkx6uSWmg8ei2YNUG6fsx62C3cYE4WwW90EAdfl9-gDecycH7YQs_lWhdZz5neTV7eILewhLrYKW5LM9UkOJIYaESAKFz/w400-h225/IMG_20230924_130931.jpg" width="400" /></i></b></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i>Πρόβα στο θέατρο «Νέα Ελβετία» στον Βύρωνα (24.09.2023) με τον Κώστα Τριανταφυλλίδη</i></b></td></tr></tbody></table><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ας ξαναπάμε
στους ερμηνευτές της συναυλίας.</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έχω του πουλιού
το γάλα, πολύ κόσμο! Ο Μίλτος Πασχαλίδης που με εκφράζει πραγματικά. Ο Γιάννης
Κότσιρας, επίσης καταπληκτικός τραγουδιστής. Ο Κώστας Τριανταφυλλίδης, άλλος
εξαίρετος τραγουδιστής. Το πρώτο μου τραγούδι θα το πει ο Πάνος Μπούσαλης, ένας
νεότερος ερμηνευτής που μεταφέρει την ατμόσφαιρα της μπουάτ. Ο Σταμάτης
Κραουνάκης θα μου τραγουδήσει δύο τραγούδια, ένα σε πρώτη εκτέλεση, τον «Ρωμιό»
σε ποίηση Σουρή, που είχα γράψει για το θέατρο με σκηνοθέτη τον Κωστή Καπελώνη.
Το άλλο που θα πει ο Κραουνάκης είναι το «Άσπρο μου ρόδο» σε στίχους Βαγγέλη
Γκούφα, κομμάτι που του αρέσει πάρα πολύ και το έχει οικειοποιηθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Κραουνάκης
ανέκαθεν δήλωνε μαθητής σας.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κι εγώ τον
αγαπάω, γιατί – χωρίς να έχω ακούσει πολλούς – είναι ο πιο σταθερός και
ταλαντούχος τουλάχιστον στη θεατρική μουσική. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Συμφωνείτε πως
τα στεγανά έχουν καταρριφθεί; Το ’90, ας πούμε, θα ήταν πιο ρηξικέλευθο να
συνεργαστεί ο Λεοντής με τον Κραουνάκη. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εγώ διδάχτηκα απ’
τους παλιότερους από μένα, τους ταλαντούχους και ακομπλεξάριστους. Και απ’ τον
Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι. Όταν είμαι 19 – 20 ετών παιδί και μου προτείνει ο
Μίκης να κάνουμε μαζί συναυλίες, τότε που ο «Επιτάφιος» του ακουγόταν σ’ όλη
την Ελλάδα, εγώ τι θα έκανα; Ξέρετε πόσοι νέοι μουσικοί, συνθέτες υπάρχουν
χωρίς να έχουν το βήμα; Προχθές στη δική μου συναυλία στη Ρεματιά έβγαλα – κι
είπαν από δύο εξαιρετικά τραγούδια τους – τον Μανώλη Ανδρουλιδάκη και τον
Νεοκλή Νεοφυτίδη. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Συμφωνείτε ότι
τα τελευταία χρόνια έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για συνθέτες της γενιάς
σας; Διορθώστε με, αλλά νομίζω πως περάσατε μία περίοδο κάμψης. <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν ξέρω τι
γίνεται με τους άλλους, σε μένα όμως δεν συνέβη αυτό. Το 2005, π.χ., έκανα στο
Ηρώδειο την παράσταση με τον Αριστοφάνη. Τη χρονιά του </span>millennium<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ακόμη, από τα έξι έργα στην Επίδαυρο, τα
τέσσερα ήταν σε δική μου μουσική. Θέλω να πω ότι δεν σταμάτησα κι αν δεν έκανα
δίσκους. Μα, δεν είναι μόνο οι δίσκοι που ποτέ δεν ήταν το πρωτεύον στοιχείο
μου. Έχω κάνει 29 αρχαία δράματα και περίπου 100 μουσικά έργα για το θέατρο. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έχετε πιο
πολλά θεατρικά έργα κι απ’ τον Χατζιδάκι.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εγώ και ο Γιώργος
Κουρουπός έχουμε γράψει τα περισσότερα έργα για θέατρο. Ίσως και ο Θόδωρος
Αντωνίου. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdBx0c9pIg6wneVa0YU931GU2C6rA740_Si_ZbOihGQ2CZbwUO-d1Mo8POiVtkflf-nvTaO6RKpQbcjkwodZfE7hDYa6F0-I7lmuL8X6SqapFWvikp61X69IsH_cDfIQmVuLi47Dtd1-ntDzNJ4g0a3YoFyze8RgJUI05GgGWA54aj5ghVVof6vLJ_aTS4/s666/382712528_6599814546805230_8719097537816065314_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><b><i><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="666" height="289" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdBx0c9pIg6wneVa0YU931GU2C6rA740_Si_ZbOihGQ2CZbwUO-d1Mo8POiVtkflf-nvTaO6RKpQbcjkwodZfE7hDYa6F0-I7lmuL8X6SqapFWvikp61X69IsH_cDfIQmVuLi47Dtd1-ntDzNJ4g0a3YoFyze8RgJUI05GgGWA54aj5ghVVof6vLJ_aTS4/w400-h289/382712528_6599814546805230_8719097537816065314_n.jpg" width="400" /></i></b></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i>Στις ηχογραφήσεις του άλμπουμ «12 παρά 5» (1970) με τον Νίκο Λαβράνο</i></b></td></tr></tbody></table><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μιλήστε μου
για τις κυρίες που θα σας τραγουδήσουν στο Ηρώδειο.</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Είναι η Ηρώ Σαΐα,
πολύ καλή τραγουδίστρια. Η Αγγελική Τουμπανάκη που θα λειτουργήσει ως
ερμηνεύτρια και δεν θα πειράξει ενορχηστρωτικά τα κομμάτια. Μ’ αρέσει πολύ. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν θα θέλατε
να πειραχτούν και λίγο τα κομμάτια σας;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όχι. Μέχρι τώρα η
Τουμπανάκη πρόσθεσε κάποια επιφωνήματα και τα άφησα, αν και καλό θα ήταν να μην
υπήρχαν καθόλου. Δεν είναι το ζητούμενο μου. Θα έχω ακόμη την λυρική Ιωάννα
Φόρτη, σταθερή συνεργάτιδα μου στις συναυλίες και τη δισκογραφία. Έχω την τιμή
να έρχεται από την Καταλονία και η </span>Maria<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>del<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Mar<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Bonet<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, η οποία θα πει το «Ξενιτεμένο μου πουλί», προερχόμενη από τη γενιά των
αριστερών κυνηγημένων στον τόπο της. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της συναυλίας
θα είναι 140 άτομα επί σκηνής, γιατί θα έχω τρεις χορωδίες καταπληκτικές: Των
δήμων Βύρωνα και Κηφισιάς με μαέστρο τον Θανάση Αρβανίτη και τη χορωδία της
Λεοντείου Σχολής Νέας Σμύρνης με μαέστρο την Κατερίνα Βασιλικού. Θα είναι μόνιμα
όλοι στη σκηνή απ’ την αρχή γιατί θα πουν μαζί με τους τραγουδιστές πέντε τραγούδια
από το «Καπνισμένο τσουκάλι» σε ποίηση Ρίτσου που μετέγραψα για φωνή και
χορωδία. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πως και δεν
καλέσατε και την Τάνια Τσανακλίδου;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Της τηλεφώνησα,
αλλά νομίζω την ίδια μέρα θα τραγουδάει στην Κύπρο. «Αν δεν πάω τελικά» μου
είπε, «θα έρθω και χωρίς να με καλέσεις». Θέλω να πω, όμως, ότι από τη μία
απέρριψαν την πρόταση μου, απ’ την άλλη όμως θέλουν να βγάλουν χρήματα από
μένα. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix_bWo6AhbuzoBZzfaxY5xh0K3EFlZs9AjddJk0l7xjPfJl8x_mtdRbi6_MvDbkcJ2Tl4Q8J2GaxH_-q6t3p3yVsEYYN76Xeqd5itF6o7_Spy6ZIEUkMo17YPtgT2DoJb-D1dYjk3c6QhSJTRKP4Q7bN0GPPyI66GFxOvsCGjSpumfA0izmJUT08LXLSTT/s4000/IMG_20230924_141716.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><b><i><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="2250" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEix_bWo6AhbuzoBZzfaxY5xh0K3EFlZs9AjddJk0l7xjPfJl8x_mtdRbi6_MvDbkcJ2Tl4Q8J2GaxH_-q6t3p3yVsEYYN76Xeqd5itF6o7_Spy6ZIEUkMo17YPtgT2DoJb-D1dYjk3c6QhSJTRKP4Q7bN0GPPyI66GFxOvsCGjSpumfA0izmJUT08LXLSTT/w225-h400/IMG_20230924_141716.jpg" width="225" /></i></b></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i>Πρόβα στο θέατρο «Νέα Ελβετία» στον Βύρωνα (24.09.2023) με τους Μίλτο Πασχαλίδη - Γιάννη Κότσιρα</i></b></td></tr></tbody></table><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι εννοείτε
ακριβώς;</span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το ενοίκιο του
Ηρωδείου, που υπάγεται στο Υπουργείο Πολιτισμού, κοστίζει 30.000 ευρώ συν τρία
χιλιάρικα, αν η συναυλία μαγνητοσκοπηθεί από την ΕΡΤ. Άρα, αν βγουν κάποια
κέρδη, το ¼ θα το διαθέσω στο Σπίτι του Ηθοποιού της Άννας Φόνσου. Κάνει ένα
πολύ αξιόλογο έργο σε μία κατηγορία ανθρώπων, που όσο είναι στη «γυαλάδα»,
χαριεντίζεται ο κόσμος μαζί τους, αλλά έτσι και φύγουν απ’ τη «γυαλάδα» αυτή,
πεθαίνουν μόνοι τους. Πάρτε παράδειγμα τι γινόταν όταν έβγαινε ο Μπάρκουλης και
πως κατάντησε στο τέλος του. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θα τολμήσω να
το ρωτήσω: Είναι ρίσκο σήμερα για έναν καλλιτέχνη με τη συμβολή τη δική σας να
ενοικιάζει το Ηρώδειο; <o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ας πούμε ότι
μόνος μου εορτάζω τα γενέθλια μου.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτό
που σκέφτομαι είναι πως το Ηρώδειο διαθέτει περίπου 4.200 θέσεις. Απ’ αυτές οι
500 πάνε σε διάφορες προσκλήσεις, διότι το Ηρώδειο π.χ. πληρώνεται μ’ αυτά που
πληρώνεται, αλλά σου λέει «θέλω και τόσες προσκλήσεις». Μπορείς να μην καλέσεις
πέντε – έξι ανθρώπους που εκτιμάς από τον πολιτικό χώρο; Να πω εδώ ότι δεν
προτίθεμαι να καλέσω κανέναν από τη Δεξιά. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b>Πάτε αρκετά καλά
από προπώληση εισιτηρίων, πάντως. </b><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πάνε προς
εξάντληση, η αλήθεια είναι. Έχουμε και τη συμφωνία με την ΕΡΤ για έναν αριθμό
από σποτάκια, φέιγ βολάν και αφίσες. Τέλος, να πούμε ότι στη συναυλία θα έχω
και δύο ολοκαίνουργια τραγούδια: Το ένα είναι του σταθερού μου συνεργάτη την
τελευταία εικοσαετία, του στιχουργού Δημήτρη Λέντζου, που το έπαιξα στη Ρεματιά
για πρώτη φορά προ ημερών και μου ζήτησαν να το μπιζάρω. Αναφέρεται στο
πνιγμένο προσφυγάκι στον Έβρο που η μητέρα του το κρατούσε μες το νερό για να
μη βρωμίσει το κορμάκι του και δεν έβρισκε να το θάψει. Το άλλο θα’ναι του
Μανώλη Αναγνωστάκη, ενός ποιητή που τον αγαπούσα πολύ, αλλά δεν είχε πολλά
πράγματα προς μελοποίηση. Όσα είχε, τα έδωσε στον Μίκη. Μελοποίησα, λοιπόν, ένα
ποίημα του, που χωρίς να το ξέρω, το είχε μελοποιήσει και ο Μίκης στις
«Μπαλάντες» του με τη Ζορμπαλά.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και τα
δύο νέα τραγούδια θα τα πει σε πρώτη εκτέλεση ο Κώστας Τριανταφυλλίδης.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-ikLs1XcitW19qSsmrL3qufSmbCyfz4hV5f7g4DCtDGaXd91-JqIheI6gW0YSDNyxGWKlH8bt6aNecyRgq_lHcQi07aBhyjTUmEkhkFBRqmWw11KTM34eEH5wN2IerqroKSU0JTi8Cc5bcFcHIKYX0xh8iVgJu498_oBg-r3VZ7B7Jf1yiSDtNYu0yU2d/s2048/382825551_6599797333473618_8852389103579005965_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1152" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-ikLs1XcitW19qSsmrL3qufSmbCyfz4hV5f7g4DCtDGaXd91-JqIheI6gW0YSDNyxGWKlH8bt6aNecyRgq_lHcQi07aBhyjTUmEkhkFBRqmWw11KTM34eEH5wN2IerqroKSU0JTi8Cc5bcFcHIKYX0xh8iVgJu498_oBg-r3VZ7B7Jf1yiSDtNYu0yU2d/w225-h400/382825551_6599797333473618_8852389103579005965_n.jpg" width="225" /></a></div><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παραμένετε
ενεργός και δισκογραφικά. Κυκλοφόρησαν πρόσφατα τραγούδια σας από τον «Μετρονόμο»
και από το «</span>ogdoo</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">».</span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο κύριος όγκος
του έργου μου παραμένει ανέκδοτος. Το αρχείο μου είναι γεμάτο από ακυκλοφόρητα
έργα για τον κινηματογράφο και το θέατρο. Να φανταστείτε, έχω περίπου είκοσι
σκληρούς δίσκους με υλικό. Και αν δεν ήταν ο Θανάσης Συλιβός με τον
«Μετρονόμο», τίποτα δεν θα είχα βγάλει τα τελευταία χρόνια. Εγώ με τις
εταιρείες, ως γνωστόν, δεν τα πάω καλά για πολλούς λόγους. Δεν έχω οικονομικές
απαιτήσεις, αλλά όταν νιώθω ότι με κοροϊδεύει ο άλλος…Μπάστα! Είμαι ικανός να
τον διαολοστείλω, αφού ούτε γλείφω, ούτε φοβάμαι κανέναν. Τα έχω ξεπεράσει
αυτά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Για τίποτα δεν
φοβηθήκατε στη ζωή σας;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όχι, για τίποτα!
Είμαι διαλλακτικός άνθρωπος, μπορεί να επιμείνω σε μια άλφα άποψη, μα αν με
πείσεις ότι έχω άδικο, θα σου ζητήσω συγγνώμη. Δεν κρύβει εγωκεντρισμό αυτό που
λέω, επομένως δεν μπορώ να ξαναγυρνάω σ’ εκείνο το παλιό αμίμητο: «Που’ναι
αυτός ο Λόρκας να σου διορθώσει ένα στίχο;» Πως θα συνεργαστώ εγώ με τέτοιους
ανθρώπους; Τα πράγματα πρέπει να τα προσεγγίζεις με μια ευγένεια και μια αγάπη.
Υπολογίστε και ότι εγώ ουδέποτε είχα καλή σχέση με το χρήμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θα πρέπει να
κερδίσατε πολλά χρήματα από τη μουσική σας για το σήμα της «Αθλητικής Κυριακής»
που έθρεψε γενιές και γενιές Ελλήνων φιλάθλων.<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ποτέ δεν πήρα
ούτε μία δραχμή! Αν θέλετε το πιστεύετε. Μπορώ να κάνω δικαστήριο, αλλά τώρα
πια δεν έχει νόημα. Ξέρετε ότι ο μισός λαός, οι μισές γενιές που λέτε, με
έβριζαν γι’ αυτό το μουσικό σήμα; Ξημέρωνε Δευτέρα που θα πήγαιναν στη δουλειά
και εγώ τους το θύμιζα (γέλια). <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τελευταία
ερώτηση: Θα παίζατε τα τραγούδια σας σε κάποια μουσική σκηνή με το επιτελείο
σας;<o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κοιτάξτε, η
μουσική μου δεν είναι για να συνοδεύεται με ξηρούς καρπούς. Είναι να πας σ’ ένα
μέρος, σ’ ένα θέατρο, για να την ακούσεις. Τίποτα άλλο. Δεν θα μπορούσα να το
κάνω σε καθημερινή ή σε εβδομαδιαία βάση. Μία φορά στη ζωή μου που άνοιξα
μπουάτ ήταν για να παίζω το «Καπνισμένο τσουκάλι» την περίοδο της δικτατορίας.
Λεγόταν «Αγρύπνια» και μας την έκλεισε η χούντα ως «κακόφημον κέντρον». Οι
θαμώνες ήταν όλοι 17 με 18 ετών, όσοι απ’ αυτούς είχαν το ένα τάλιρο για να
μπουν μέσα. Δεν το είχα ποτέ με την επιχειρηματική δράση. Στην «Αγρύπνια»,
πάντως, προβάραμε και τα τραγούδια μου με τη Φλέρυ Νταντωνάκη για μια σειρά
παραστάσεων στο «Πολύτροπον» της Πλάκας που δεν έγιναν ποτέ. <o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgudrQQEqHfsxj43uA2Ygl1IJ6Z3DGUIfAOmoIdrPftVcyvbJyv75DQQjl3XsfprsoR1rwdeOFaJ7Gx1aiVOVEsKLTXgPj09ybM-drBpER6z9fcqTssaCP2tCEVKPc3JHEC9g-N1CO2BJOTfVEE4pCndxXcTz-hvyyL3Svh_hhx7jnjIEwVvlXe5iM1goVi/s1304/382476137_6599815433471808_1105769648701380147_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><b><i><img border="0" data-original-height="812" data-original-width="1304" height="249" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgudrQQEqHfsxj43uA2Ygl1IJ6Z3DGUIfAOmoIdrPftVcyvbJyv75DQQjl3XsfprsoR1rwdeOFaJ7Gx1aiVOVEsKLTXgPj09ybM-drBpER6z9fcqTssaCP2tCEVKPc3JHEC9g-N1CO2BJOTfVEE4pCndxXcTz-hvyyL3Svh_hhx7jnjIEwVvlXe5iM1goVi/w400-h249/382476137_6599815433471808_1105769648701380147_n.jpg" width="400" /></i></b></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b><i>Πρόβα στη μπουάτ «Αγρύπνια» (1975) με τη Φλέρυ Νταντωνάκη</i></b></td></tr></tbody></table></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-27937431031176284772023-09-25T19:09:00.002+03:002023-09-25T19:09:17.298+03:00Το director' s cut της συνέντευξης με τον συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλο<p><b><i>Η συνέντευξη με τον συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλο πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της εφημερίδας «Documento» στις 30 Αυγούστου 2023. Δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Docville» με το «Documento». Η συναυλία του Ηλία Ανδριόπουλου θα διεξαχθεί στο Ηρώδειο την Πέμπτη 5 Οκτωβρίου. </i></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq1ZMoYLuaAXIbNhiCQiTlabYauzaCTTvw6tvGifCyfgH48A4LWjj-K_tSOStcY51qfVGG7Y34DBmqNSG8n9r88Q3nRCPcvsBeUqxz1vbC35eCpWDy7C9POGp1TbBCZIPLs88_gtPXyrfo4CPCErlM7aLMRl0rkpHjBAbQLsuS44OJ-BldUlWKN-f_na51/s1214/h0201516_1309466454694.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="787" data-original-width="1214" height="259" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq1ZMoYLuaAXIbNhiCQiTlabYauzaCTTvw6tvGifCyfgH48A4LWjj-K_tSOStcY51qfVGG7Y34DBmqNSG8n9r88Q3nRCPcvsBeUqxz1vbC35eCpWDy7C9POGp1TbBCZIPLs88_gtPXyrfo4CPCErlM7aLMRl0rkpHjBAbQLsuS44OJ-BldUlWKN-f_na51/w400-h259/h0201516_1309466454694.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως νιώθει
ένας καλλιτέχνης του διαμετρήματος του Ηλία Ανδριόπουλου που ζει και δημιουργεί
στην Ελλάδα του 2023;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Απελπισία! Είναι
μια Ελλάδα που δεν αναγνωρίζουμε εμείς που περάσαμε τα νεανικά μας χρόνια με
οράματα και προσδοκίες για ν’ αποκτήσει η χώρα ένα καλύτερο πρόσωπο. Αυτό που
θα διέπεται από ποιότητα, αρχές και ήθος. Σήμερα έχουν τελειώσει όλα αυτά. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ισχύει αυτό
που έχω συζητήσει με ομότεχνούς της γενιάς σας; Ότι δεν έχουν ξαναζήσει τόσο
άσχημη περίοδο, περισσότερο ενδεχομένως κι από τη χούντα. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το πιστεύω και
ξέρετε γιατί; Στη χούντα, που εγώ ήμουν έφηβος, υπήρχαν απ’ τη μια το σκοτάδι,
η φρίκη και ο φόβος, αλλά υπήρχε απ’ την άλλη ένας κόσμος που ξεδίπλωνε
ευαισθησίες και αγωνιστικές συμπεριφορές, παίζοντας τα ενίοτε όλα για όλα. Αυτό
ακριβώς το αντίθετο ρεύμα εμψύχωνε όλους όσοι πηγαίναμε μαζί του. Τώρα δεν
υπάρχει ούτε καν αυτό παρά μόνο μία σύγχυση, ένα μπέρδεμα και μια ανατροπή του
αξιακού κώδικα. Για μένα, όμως, χειρότερη είναι η ανατροπή του αισθητικού
κώδικα. Όταν κατεβαίνει απ’ τη μέση στάθμη ο αισθητικός κώδικας τότε δεν
ξέρουμε που πατάμε, τι νοήματα θα δώσουμε στη ζωή και κυριαρχεί το φαίνεσθαι, το
ψέμα και η επιφάνεια. Δυστυχώς αυτό χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της
ελληνικής κοινωνίας και επηρεάζει πολύ τη νεολαία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας βλέπω με
ένα παμπάλαιο κινητό τηλέφωνο. Δεν νομίζετε πως και για σας είναι επιτακτική η
ανάγκη μεγαλύτερης επαφής με την τεχνολογική πρόοδο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θα έλεγα ότι δεν
κάνω ιδιαίτερες προσπάθειες επ’ αυτού. Τα κομπιούτερ, ας πούμε, δημιουργούν
μεγάλες ευκολίες στα πάντα, της μουσικής συμπεριλαμβανομένης. Σε τέτοιο σημείο
κιόλας που αν τ’ αφήσεις και κυριαρχήσουν, θ’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι αν αυτό
που έγραψες είναι δικό σου ή κάποιου άλλου. Ένα απόγευμα ρώτησα τον Μίκη
Θεοδωράκη που τον έβλεπα με το </span>ipad<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του: «Τι γίνεται, γράφεις νότες στον κομπιούτερ;» Και μου απαντάει:
«Όχι, δεν μπορώ, πάντα με το χέρι γράφω» (γέλια). Είναι φοβερό ο κομπιούτερ να
κάνει ενορχηστρώσεις ή να αλλάζει αρμονίες σε σημείο που αν δεν ελέγξεις όλη
την καλπάζουσα τεχνολογία, να μπορεί να σε καπελώσει. Δεν αμφισβητώ ότι είναι
ένα πολύτιμο εργαλείο της εποχής, ούτε είμαι τεχνοφοβικός, απλά είμαι λίγο
αδιάφορος και οφείλεται, νομίζω, στο ότι έχω μεγαλώσει λίγο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βέβαια, εφημερίδες διαβάζω ψηφιακά πλέον,
όπως και ακούω συχνά μουσική από το </span></span>YouTube<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, καθώς ανακαλύπτεις θησαυρούς. Σίγουρα, πάντως,
δεν είμαι σαν τους νέους που η τεχνολογία έχει γίνει αναπόσπαστο σημείο της ζωής
τους. Παραμένω άνθρωπος της συζήτησης, της διαλεκτικής και όλου αυτού του
κλίματος, του κληρονομημένου από παλιότερες εποχές και από σημαντικές
προσωπικότητες. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η συναυλία
στις αρχές Οκτωβρίου στο Ηρώδειο γίνεται εκτός Φεστιβάλ Αθηνών. Το ίδιο συνέβη
και με τη συναυλία του Χρήστου Λεοντή. Με το να μη δίνεται το Ηρώδειο σε
συνθέτες της γενιάς σας, ισοδυναμεί και με μια επιχείρηση παροπλισμού σας; Κι
ας μη γίνεται συνειδητά αυτό.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είναι
ανεπίτρεπτο! Είναι μια εκτοξευμένη ασέβεια από τη διευθύντρια του Φεστιβάλ
Αθηνών, την κυρία Ευαγγελάτου. Όχι μόνο προς το πρόσωπο του Ανδριόπουλου ή του
Λεοντή, αλλά στο τι εκπροσωπούμε εμείς ως συνθέτες, στην εποχή που εκπροσωπούμε
και στο τι σήμαινε και σημαίνει η μουσική μας, αφού είμαστε εν ζωή ακόμη, για
ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. Είναι η δεύτερη φορά που η κυρία Ευαγγελάτου
απορρίπτει πρόταση μου και δηλώνω πως δεν θα ξανακαταθέσω πρόταση όσο είναι διευθύντρια
η κυρία Ευαγγελάτου και το παρόν διοικητικό συμβούλιο του φεστιβάλ. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να σας πω την αλήθεια, μετάνιωσα κιόλας τη
δεύτερη φορά που κατέθεσα πρόταση. Αρνήθηκαν την παρουσία μου και έτσι βρήκαμε
τη λύση να γίνει η συναυλία με το θέμα των επιδόσεων του Ηρωδείου από Σεπτέμβρη
και μετά. Είχα και πάλι τους ενδοιασμούς μου, αλλά με έπεισε ο Μάνος
Τρανταλίδης, ο παραγωγός της συναυλίας, και γι’ αυτό θα την κάνουμε. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο Λεοντής
έστειλε επιστολή στον Τύπο κατακεραυνώνοντας την Ευαγγελάτου. Εσείς πάλι δεν το
κάνατε. Είναι κι αυτό ένα δείγμα μάλλον του ήπιου χαρακτήρα σας.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έγραψα κάτι στο </span>facebook<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">χωρίς να το κοινοποιήσω στις
εφημερίδες. Το θεώρησα κάπως σαν χαμένο αγώνα να στέλνω δημόσιες επιστολές. Και
στο </span></span>facebook<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, όμως,
αυτό που έγραψα διαβάστηκε πάνω από 40.000 ανθρώπους. Σωστά είπατε πριν για
κινήσεις παροπλισμού μας. Δεν ξέρω από τι ενοχλούνται…Απ’ όσα κουβαλάμε ως
συνθέτες; Απ’ τη μουσική μας, που θα την προτιμούσαν να είναι κάπως
διαφορετική, πιο εμπορική δηλαδή; Ξέρουμε ότι αυτός ο μεταμοντερνισμός διέπει
την καινούργια κατάσταση στο Φεστιβάλ Αθηνών. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μήπως τελικά
αυτό που κουβαλάτε είναι μια δημοκρατική Ελλάδα, η οποία έχει σήμερα
παραγκωνιστεί; Είδαμε είσοδο φασιστικών κομμάτων στη Βουλή, όλα είναι σχετικά
πια. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτό ακριβώς
υπονοούσα πριν όταν είπα ότι υπάρχει μια σύγχυση κι ένα μπέρδεμα. Πολλά
πράγματα δεν αποσαφηνίζονται, όχι μόνο στην πολιτική, αλλά και στην τέχνη. Απ’
αλλού ξεκίνησα το τραγούδι σαν νέος συνθέτης της Μεταπολίτευσης κι εγώ. Αν
αποτυπώνει κάτι η μουσική μου είναι την ευαισθησία μιας εποχής κι ένα πλέγμα
οραμάτων και προσδοκιών, εντελώς διαφορετικών απ’ αυτά που βιώνουμε τώρα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μήπως
θεωρούνται παρωχημένα αυτά ακριβώς τα οράματα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτό ίσως γίνεται
από μια μερίδα πολιτικών και ανθρώπων, οι οποίοι κινούν τα νήματα. Πιθανώς,
γιατί έχουν μπει χιλιάδες άλλες προτεραιότητες και η χώρα έχει πάρει άλλη
κατεύθυνση συγκριτικά με την ανεξαρτησία που ονειρευόμασταν παλιά. Πιθανώς
ακόμη να τους θυμίζουμε με το έργο μας όλα αυτά που δεν θέλουν να θυμούνται. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA0IM7xv5mPzoXVhtBjOPcnLv-kH7OSfthQCMxrFPFnJABboj7yt8DGkcwMU2r3IQfGvdx8IVNUIzwoYjm_oJDWEvIIfc0lk0pjkusS8azk7pAk-J8tRu-eAhx0Q5YOtMozR5TzImDL7uAWgQFqbVHt667HPuWIgEf-jatQXkGZtwYn1tAkdxInusNYG5w/s496/R-3119170-1316681774.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="494" data-original-width="496" height="399" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA0IM7xv5mPzoXVhtBjOPcnLv-kH7OSfthQCMxrFPFnJABboj7yt8DGkcwMU2r3IQfGvdx8IVNUIzwoYjm_oJDWEvIIfc0lk0pjkusS8azk7pAk-J8tRu-eAhx0Q5YOtMozR5TzImDL7uAWgQFqbVHt667HPuWIgEf-jatQXkGZtwYn1tAkdxInusNYG5w/w400-h399/R-3119170-1316681774.jpg" width="400" /></a></span></div><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το 1976 κάνετε
το δισκογραφικό σας ντεμπούτο με τον «Κύκλο Σεφέρη» για τις φωνές του Νίκου
Ξυλούρη και της πρωτοεμφανιζόμενης τότε Άλκηστης Πρωτοψάλτη. Θέλατε να δώσετε
στίγμα με το καλημέρα, που λένε;</span></span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Οπωσδήποτε. Ένα
στίγμα που διαμορφωνόταν από το κλίμα της εποχής, το οποίο μας οδηγούσε στον
ποιητικό στίχο, στο μελωδικό τραγούδι και στις πολύ καλές ερμηνείες. Βέβαια, ο
κάθε συνθέτης, μαζί κι εγώ, έπρεπε να κατοχυρώσει τη μουσική του γλώσσα και ν’
αποφύγει τις έντονες επιρροές του πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη. Όταν είσαι
νέος, δεν έχεις προλάβει να αφομοιώσεις και να αναπλάσεις πράγματα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ισχύει ότι
ήσασταν περισσότερο θεοδωρακικός ως προς τις επιρροές σας και λιγότερο
χατζιδακικός;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, αγαπούσα και
θαύμαζα και τους δύο. Τον Χατζιδάκι τον είχα γνωρίσει πολύ νέος, το 1973, πιο
πριν από τον Θεοδωράκη. Τον επισκέφτηκα ένα απόγευμα στο σπίτι του και ήταν ο
πρώτος που άκουσε τις πρώτες μου συνθέσεις. Μάλιστα, τις είχα γράψει σε μία
κασέτα και μου λέει:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Παιδί
μου, να μην ακούσω από το μαγνητόφωνο. Δεν μου παίζεις καλύτερα;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έχω
τρακ, κύριε Χατζιδάκι…<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Να
μην έχεις καθόλου τρακ. Όλοι υπήρξαμε νέοι. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Του έπαιξα στο
πιάνο τα κομμάτια. Τον Θεοδωράκη τον γνώρισα λίγο αργότερα, το 1976 – 77.
Είχαμε μια πιο στενή σχέση, τα καλοκαίρια κατέβαινε στην πατρίδα μου, την
Ολυμπία. Συναντιόμασταν στο σπίτι μου, στο ξενοδοχείο του και συζητούσαμε
ατελείωτα για χίλια δυο πράγματα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Έχω
παρατηρήσει πως δεν υπήρξατε ποτέ «προϊόν» μιας δισκογραφικής εταιρείας.
Ξεκινήσατε στην </span>Columbia</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, π.χ., αλλά διαπρέψατε στη ΛΥΡΑ του Πατσιφά.<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ισχύει αυτό.
Μέχρι να πάω από την </span>Columbia<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">στη ΛΥΡΑ, κυκλοφόρησα ορισμένα έργα σε κάτι μικρές εταιρείες που ήθελαν
απλώς να μας έχουν στον κατάλογο τους και μας έβγαζαν πράγματα που ήταν
αντιεμπορικά για τις μεγάλες εταιρείες. Είχα πέσει και στην περίοδο που
αποχωρούσε ο Λαμπρόπουλος από την </span></span>Columbia<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και οι Εγγλέζοι έπαιρναν όλο το ελληνικό ρεπερτόριο της
εταιρείας. Δεν έφυγα στην ουσία από την </span></span>Columbia<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, γιατί ήμουν πολύ νέος και δεν πρόλαβα να κάνω
πολλά πράγματα. Όλοι, όμως, οι συνθέτες έφευγαν και πήγαιναν στη ΛΥΡΑ: Ο
Μούτσης, ο Λάγιος, ο Κηλαηδόνης, ο Μικρούτσικος, ακόμη κι οι Χατζιδάκις –
Θεοδωράκης. Ο Λαμπρόπουλος μαζί με τον Πατσιφά ήταν οι βασικοί πυλώνες του
ελληνικού τραγουδιού, δεν νομίζω αυτό να το αμφισβητεί κανείς. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάντως, το να
βγάλετε σε μικρή εταιρεία το «Κονσέρτο για σαντούρι και ορχήστρα» με τον
αείμνηστο Αριστείδη Μόσχο, ήταν κάτι που έδειχνε και το μέγεθος του δημιουργικού
σας οίστρου ξέχωρα από δισκογραφικές στέγες. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πολύ καλά τα
λέτε. Κοιτάξτε, ήμασταν γαλουχημένοι σ’ ένα πνεύμα και σ’ ένα κλίμα που μπροστά
βάζαμε πάντα την καλλιτεχνική μας φιλοδοξία ή την «τρέλα», αν θέλετε. Όλα τα
άλλα έρχονταν πιο πίσω, όπως το οικονομικό ζήτημα. Δυστυχώς στους καλλιτέχνες
σήμερα περνάει πρώτα το οικονομικό θέμα και μετά όλα τα άλλα. Εμείς τότε
ανταμώναμε πρώτα στα καφέ και στα στέκια μας. Εμένα η φιλοδοξία μου ήτανε να
γράψω τραγούδια με τον στίχο του Ελευθερίου ή του Μπουρμπούλη, που ήταν
κατεξοχήν ποιητικός. Όταν έγραφα τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» σκεφτόμουν ποια
τραγούδια θα έλεγε η Πρωτοψάλτη και ποια ο Καλογιάννης, ήθελα δηλαδή τις άρτιες
ερμηνείες. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGY8LE52wWwdQbe2GfyQfilgdoSGcg0ypF98FZC5mZWDU_qQjMij5rJWfesADZMvPzLzYKLKanc9cTHTyF0V9a6I7ZcDOhgHiKEvsXFoE9DgAUhqTk7j2CJnacYfp0QytEndhX706XFyWlCR1LTjO5tMHIXEbMPoWYJksmA6eTUJWtzqRPb4UoEwLppeM3/s498/A-1455572-1353755681-5263.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="453" data-original-width="498" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGY8LE52wWwdQbe2GfyQfilgdoSGcg0ypF98FZC5mZWDU_qQjMij5rJWfesADZMvPzLzYKLKanc9cTHTyF0V9a6I7ZcDOhgHiKEvsXFoE9DgAUhqTk7j2CJnacYfp0QytEndhX706XFyWlCR1LTjO5tMHIXEbMPoWYJksmA6eTUJWtzqRPb4UoEwLppeM3/w400-h364/A-1455572-1353755681-5263.jpg" width="400" /></a></span></div><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι ήταν αυτό
που σας ώθησε στην επιλογή της Πρωτοψάλτη; Είχε κάνει αίσθηση από τη συμμετοχή
της στην «Τετραλογία» του Δήμου Μούτση; Ένα νέο κορίτσι ήταν τότε.</span></span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με την Άλκηστη
βρεθήκαμε εκείνο τον καιρό, έχοντας προηγηθεί, όπως είπατε, η «Τετραλογία» του
Μούτση. Γίναμε φίλοι, ερχόταν στο σπίτι, προβάραμε τα καινούργια τραγούδια που
έγραφα. Άλλα τα απορρίπταμε και άλλα τα κρατούσαμε. Μου άρεσε το ιδιαίτερο
χρώμα στη φωνή της που ήταν έντονο και χαρακτηριστικό. Ξεχώριζε μέσα σε εκατό
άλλες τραγουδίστριες. Είχε ακόμη καλή άρθρωση και καλή εκφορά του ποιητικού
στίχου. Θα έλεγα ότι χωρίς δεύτερη σκέψη την πρότεινα στην εταιρεία ΛΥΡΑ τότε
για τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη». Ψάχναμε και τον άνδρα ερμηνευτή και φτάσαμε
στον Καλογιάννη, που μας τον «παραχώρησε» η </span>Polygram<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, η δική του εταιρεία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήταν από πριν
γραμμένα τα τραγούδια ή γέννημα της χρονιάς του 1979, που βγήκε ο δίσκος;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τα είχα ξεκινήσει
λίγο καιρό πριν. Μου είχε δώσει τους στίχους του από πριν ο Ελευθερίου και προς
το τέλος προστέθηκαν τα τραγούδια σε στίχους του Μπουρμπούλη. Το 1978
παρουσιάσαμε το έργο σε συναυλίες στον Λυκαβηττό και σ’ άλλους χώρους. Για το
δίσκο, που βγήκε τελικά το ’79, ο Ελευθερίου βρήκε για το εξώφυλλο κι εκείνο το
όμορφο κέντημα με τον Μακρυγιάννη. Ήταν μια σχεδόν τελετουργική διαδικασία που
συμμετείχαν πολλοί άνθρωποι κι έβαζαν την ψυχή τους. Θα θυμάστε τα εξώφυλλα του
Τσαρούχη, του Μόραλη και άλλων ζωγράφων. Χάζευες το δίσκο πριν καθίσεις να τον
ακούσεις. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/HdX_kIWsWJA" width="320" youtube-src-id="HdX_kIWsWJA"></iframe></div><b style="font-size: large;">«3 του Σεπτέμβρη
να περνάς» έλεγε το τραγούδι «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» που βέβαια δεν
αναφερόταν στην ημερομηνία ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ (3 Σεπτεμβρίου 1974), αλλά στην
υπογραφή του Συντάγματος από τον στρατηγό Μακρυγιάννη (3 Σεπτεμβρίου 1843).
Καμία σχέση δηλαδή με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δύο χρόνια αργότερα.</b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Και χωρίς να
υπάρχει καμία σκέψη από μένα ή από τον Ελευθερίου για την ταύτιση του στίχου με
την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Που να ξέραμε τι παραλληλισμός θα γινόταν και τι διάσταση
θα έπαιρνε το τραγούδι εκείνα τα χρόνια. Μέχρι και το 2000 πρέπει να ξέρετε ότι
όλα τα κόμματα κατέφευγαν σε τραγούδια Ελλήνων συνθετών. Κατά κύριο λόγο του
Θεοδωράκη, όχι μόνο από το ΚΚΕ, αλλά και από τη ΝΔ. Του Λοΐζου και του
Μαρκόπουλου, επίσης, οπότε δεν ήταν κάτι μεμπτό. Στο ΠΑΣΟΚ ακόμη είχαν
χρησιμοποιήσει κομμάτι από το «Πνευματικό Εμβατήριο» του Μίκη και του
Σικελιανού. Από τη στιγμή όμως που ένα τραγούδι ταυτίζεται με ένα κόμμα ή ότι
τάχα μου γράφτηκε για το κόμμα, είναι άσχημο και καπηλεία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τον Ανδρέα
Παπανδρέου, αλήθεια, τον είχατε γνωρίσει;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο Παπανδρέου ήταν
ένας ευγενής άνθρωπος πέρα απ’ τις ικανότητες του και τα όποια λάθη του. Ήταν
μια σπουδαία πολιτική μορφή που δεν την προσπερνούσες. Και τα σφάλματα υπάρχουν
στην καριέρα όλων των μεγάλων πολιτικών και καλλιτεχνών, δεν γίνεται αλλιώς.
Είχαμε πάει μια φορά σε εκδήλωση του ΠΑΣΟΚ στη Φιλαδέλφεια και τραγούδησε η
Μπέλλου. Σηκώθηκε ο Ανδρέας, φίλησε τη Μπέλλου και της λέει: «Να πεις κι αυτό
το τραγούδι με τις 3 του Σεπτέμβρη». Απάντησε αυτή: «Δεν το ξέρω, πρόεδρε»
(γέλια).<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ερήμην σας
όμως ταυτιστήκατε και σαν συνθέτης με το ΠΑΣΟΚ. Σας θυμίζω εκείνο το άκρως
υποτιμητικό «Ο Μπαχ της Αλλαγής» που σας είχαν κολλήσει κάποιοι. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτά ήταν
φαιδρότητες, υποκινούμενες από μία δεξιά εφημερίδα της εποχής. Καμιά φορά
πρέπει να είμαστε κι εμείς επιφυλακτικοί στα πολιτικά παιχνίδια και στις θέσεις
μας. Δεν λέω να μην έχει πολιτική θέση ο καλλιτέχνης, ίσα – ίσα, αλλά τώρα που
τα βλέπω τα πράγματα με μιαν ωρίμανση και μιαν απόσταση, η συχνή και
αδικαιολόγητη παρουσία στα πολιτικά θέματα είναι και άσχημη και φθοροποιός για
τον καλλιτέχνη. Εγώ, όμως, είδατε τι έκανα όταν χρειάστηκε! Το 2011 απαγόρευσα
το τραγούδι στο ΠΑΣΟΚ όταν το κόμμα έβαλε την Ελλάδα στα Μνημόνια. Δεν είναι
ωραίο να απαγορεύουμε εμείς που είμαστε σήμερα απαγορευμένοι, αλλά εγώ δεν
απαγόρευσα το τραγούδι από κανέναν άνθρωπο παρά μόνο από την κομματική ηγεσία
και εξουσία. Τι να έκανα όταν μία κυβέρνηση επέδειξε ασέβεια απέναντι στον
ελληνικό λαό και υποτάχθηκε στις ξένες ευρωπαϊκές πιέσεις; Θεωρώ μέχρι σήμερα
καταστροφικά τα Μνημόνια, όπως και την πορεία που πήρε η χώρα. Η χώρα δεν έχει
ανεξαρτησία και δεν ξέρω αν θα’χει και ποτέ στο μέλλον. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εγώ θα
επιμείνω στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα ως απότοκο της κρίσης και των
Μνημονίων.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτό είναι ένα
σύμπτωμα πανευρωπαϊκό, όχι μόνο ελληνικό. Ο δημοκρατικός και αριστερός
πολιτικός χώρος πρέπει να δει τι φταίει γι’ αυτό.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μήπως υπάρχουν ευθύνες κι απ’ αυτό το χώρο;
Πρέπει να βάλουμε το χέρι στην πληγή και να εξετάσουμε τι ευθύνεται για την
έξαρση του φασισμού. Τη δεκαετία του 1980 δεν υπήρχαν αυτά τα πράγματα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ίσως γιατί
υπήρχε η επίπλαστη οικονομική ευμάρεια, που πάντως υπήρξε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, δεν ήταν
αυτό μόνο. Η ακροδεξιά με τα παρακλάδια της ήταν εξαφανισμένη, ενώ τώρα τη
βλέπεις από την Αμερική μέχρι τη Γαλλία και την Ουγγαρία. Ένα άλλο ρόλο έπαιξε
σίγουρα η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και η ιδεολογική αδυναμία της Αριστεράς
να εμπνεύσει όραμα και ελπίδα. Η Αριστερά, που εγώ γνώρισα, καλλιεργούσε
συναισθήματα και ευαισθησίες συν την ιδεολογική προοπτική που έθετε στις ζωές
των ανθρώπων. Από ένα σημείο και μετά, αυτά εφθάρησαν. Διότι είναι αλήθεια πως
οι άλλοι δεν έχουν τίποτα, απλά καπηλεύονται. Ο πατριωτισμός, που επικαλούνται,
είναι επί της ουσίας ψεύτικος, πατριδοκαπηλεία. Είχε η χούντα κανέναν
πατριωτισμό; Είχαν πατριωτισμό οι κουκουλοφόροι και οι καταδότες στην Κατοχή;
Δεν πρέπει, νομίζω, να τους δίνουμε χώρο για να εκμεταλλεύονται την πατρίδα.
Οφείλουμε να διδάσκουμε τον δημοκρατικό πατριωτισμό απέναντι στον φασιστικό,
δηλαδή απέναντι στον εθνικισμό. Η Αριστερά πρέπει να ανασυντάξει δυνάμεις αν
θέλει η ακροδεξιά να ξαναγίνει μία καρικατούρα περιθωριακή.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuPCcnB8zeAVysGY3P_DgNEG6xosdhsA20VRIE1kAXILa61WHEdxgz5fxcIdcvUWUwv7o-dYa4C9HKFALbL4P0wOh9tI6f-jKj1znJK3z2vnNIJXVx22NCKnvWUmtg6Qp2UPmAWrOIlZg1lDu1zl8v2m24xkgo4O5HqPV-1_RD7mjhotzEjyQmfC4iWlSV/s1080/381847935_6597802050339813_132178951134800224_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="1080" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuPCcnB8zeAVysGY3P_DgNEG6xosdhsA20VRIE1kAXILa61WHEdxgz5fxcIdcvUWUwv7o-dYa4C9HKFALbL4P0wOh9tI6f-jKj1znJK3z2vnNIJXVx22NCKnvWUmtg6Qp2UPmAWrOIlZg1lDu1zl8v2m24xkgo4O5HqPV-1_RD7mjhotzEjyQmfC4iWlSV/w400-h225/381847935_6597802050339813_132178951134800224_n.jpg" width="400" /></a></span></div><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Και το λέτε
εσείς αυτό που είστε ο κατεξοχήν «Έλληνας» συνθέτης με τους ποιητές ή με τις
παραπομπές στους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης. Θα ήθελα να μου δώσετε έναν
ορισμό της ελληνικότητας, όπως εσείς την αντιλαμβάνεστε.</span></span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα μακρηγορήσουμε
τώρα γιατί θα πάμε μοιραία στη Γενιά του ’30…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Να πάμε, γιατί
όχι; <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η ελληνικότητα
είναι το αίτημα να διασταυρωθεί η παράδοση και τα αληθινά λαϊκά στοιχεία του
τόπου με ξένα ρεύματα της σύγχρονης καλλιτεχνικής αντίληψης ώστε μέσα απ’ αυτό
να δοθεί ένα νεότερο έργο με δροσιά και φρεσκάδα, καθώς και να αγγίζει εθνικές
ευαισθησίες που να έχουν σχέση όμως με τη συλλογική μνήμη. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μου κάνει
εντύπωση αυτό που λέτε για τα ξένα ρεύματα, αφού εσείς στη μουσική σας ουδέποτε
χρησιμοποιήσατε ηλεκτρικά, ποπ ή ροκ στοιχεία.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, αφού δεν μου
πήγαιναν. Δεν ήμουν αντίθετος, άκουγα ως νέος τη ροκ της εποχής, αλλά δεν
ταίριαζε ο ήχος αυτός στη μουσική μου. Το άλλο συστατικό της ελληνικότητας έχει
να κάνει με πατριωτικά δημοκρατικά στοιχεία. Ναι μεν γίνονται αναφορές σε
εθνικά σύμβολα, σαν τον Μακρυγιάννη, αλλά και σ’ άλλα κομβικά πρόσωπα της
νεοελληνικής εξέλιξης, αυτά όμως τα πρόσωπα ήταν ικανά τότε να εμπνεύσουν τους
νεότερους. Σε εσάς είχε δηλώσει ο Θεοδωράκης πως δεν είχαμε ανάγκη τη ροκ
ρυθμολογία στη δική μας μουσική. Σωστό δεν είναι; Δεν πρέπει κάθε χώρα να
κατακτά τη μουσική τη δική της πάνω απ’ όλα; Στη σύγχρονη διάσταση πάντα. Εγώ,
π.χ., μπορεί να μην παίρνω στοιχεία από τη ροκ, παίρνω όμως από την κλασική
δυτική μουσική, άρα δεν αρνούμαι καθόλου τις διασταυρώσεις χωρίς να προδίδεις
τις ρίζες σου και χωρίς να γέρνεις το ταλέντο σου προς μία επιρροή, η οποία θα
σε καταπιεί στο τέλος. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ένα ωραίο
πείραμα που σκέφτομαι τώρα ως προς τη μουσική σας είναι κι εκείνος ο δίσκος με
τον Γεράσιμο Μηλιαρέση που έπαιξε κλασικά στην κιθάρα του δικά σας τραγούδια. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, βγήκε σε
βινύλιο το 1989 αυτό το πείραμα, που λέτε. Πάνω στη λογική αυτή βασίζεται η προσπάθεια
που κάνω τα τελευταία χρόνια με ένα τρίο μουσικών, πιάνο, τσέλο και μαντολίνο.
Να πάει, εννοώ, η μουσική μου προς τον πιο έντεχνο ή λόγιο χώρο, να γίνει
δηλαδή ένα ελληνικό λιντ. Το ξεκίνησα το 2003 με δύο συναυλίες στη Μικρή
Επίδαυρο κι ακολούθησε το Μέγαρο, εκφράζοντας τη νεότερη αντίληψη μου για το
τραγούδι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το 1980
γράψατε με τον Μπουρμπούλη το «Μην κλαις» που σφράγισε η Μπέλλου. Σήμερα, 43
χρόνια μετά, δεν υπάρχει παρέα που να μην τραγουδήσει το συγκεκριμένο κομμάτι
ειδικά αν είναι διαθέσιμη και μία κιθάρα στα χέρια κάποιου. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θεωρώ ότι η
μουσική μου όλη είναι λαϊκή, ακόμη κι αυτή που παίζεται από συμφωνικές
ορχήστρες. Πολλές φορές προσανατολίζεται ο συνθέτης σε συνεργασία με τον
στιχουργό. Πρέπει δηλαδή ο στίχος να έχει αντιστοιχία με τη μουσική και η
μουσική με το στίχο. Να το προεκτείνει η ερμηνεία στη συνέχεια. Με τον
Μπουρμπούλη αποζητούσαμε να εκφράσουμε το παράπονο των λαϊκών ανθρώπων που
εκείνα τα χρόνια, το 1980, υπήρχε ακόμη στις λαϊκές γειτονιές. Οι εικόνες που
έπρεπε να καταγραφούν και να αποτυπωθούν μέσα από τραγούδια και μουσικές, ακόμη
και να εξυμνήσουμε ότι μας συγκινούσε εκείνη την εποχή σε μεγάλο βαθμό. Τα
«Λαϊκά προάστια» ήταν η καταγραφή ενός κλίματος, όπως το είχαμε βιώσει με τον
Μπουρμπούλη ως νέοι και όπως έρχονταν στη φαντασία μας οι παλιότερες εποχές. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/umzN2ujyARY" width="320" youtube-src-id="umzN2ujyARY"></iframe></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Τι είναι αυτό
που έκανε τα «Λαϊκά προάστια» τόσο διαχρονικά; Η εποχή; Οι στίχοι, η μουσική; Η
ερμηνεία;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όλα αυτά που
λέτε, η εποχή που γράφτηκαν πρωτίστως τα τραγούδια, διότι ο εκάστοτε
καλλιτέχνης είναι γέννημα της εποχής του, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Εκφράζει
ή προσπαθεί να εκφράσει την εποχή του. Αν αυτά που γράφει, έχουν επιτυχία, πάει
να πει ότι, πράγματι, το πέτυχε σ’ ένα βαθμό. Κι επειδή τότε ήμουν πολύ νέος,
μόλις 30 ετών, διαισθητικά βαδίζαμε με τον Μπουρμπούλη. Ερχόταν η Μπέλλου τα
βράδια απ’ το σπίτι και δοκιμάζαμε τα τραγούδια.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η συμμετοχή
της Μπέλλου δεν ήταν ιδέα του Πατσιφά; Την ωθούσε πολύ εκείνα τα χρόνια προς το
πιο έντεχνο ρεπερτόριο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η πρώτη έξοδος
της Μπέλλου προς το πιο έντεχνο ρεπερτόριο είχε γίνει με το ζεϊμπέκικο του
Σαββόπουλου και η δεύτερη με τα «Λαϊκά προάστια». Τα τραγούδια του Μούτση και
του Λάγιου έγιναν λίγα χρόνια μετά. Είχε κάνει και κάποιες άλλες συνεργασίες
που δεν πήγαν καλά, γι’ αυτό κι ο Πατσιφάς μου έλεγε: «Που πας να μπλέξεις τώρα
με τη Μπέλλου; Δώσ’ της το πολύ ένα τραγούδι, όχι όμως ολόκληρο δίσκο». Καθόλου
δεν την ήθελε τη Μπέλλου ο Πατσιφάς γι’ αυτό το δίσκο, ίσως ούτε καν και για
ένα τραγούδι. Έκανε μια παραχώρηση σε μένα και τον Μπουρμπούλη. Αντίθετα, ήθελε
τη Βίκυ Μοσχολιού, η οποία είχε τραγουδήσει πρώτη μερικά τραγούδια από τα
«Λαϊκά προάστια» σε μια συναυλία μου στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Υπέροχη ήταν
και, μην ξεχνάμε, η Μοσχολιού ήταν σπουδαία τραγουδίστρια και σούπερ σταρ τότε.
Η Μπέλλου ήταν όχι ακριβώς περιθωριοποιημένη, αλλά εξέφραζε ένα κοινό που τη
θυμόταν από τα ρεμπέτικα. Έλα, όμως, που η ίδια ήθελε πάρα πολύ να λέει τέτοια
τραγούδια έντεχνα. Ερχόταν απ’ το σπίτι κάθε απόγευμα ως αργά το βράδυ. Ήταν κι
ο μπουζουξής Κώστας Παπαδόπουλος και όλοι μαζί προβάραμε τα κομμάτια. Ο
Πατσιφάς ήταν αρνητικός ως το τέλος, «κάντε ότι θέλετε» μας είχε πει, «αλλά εγώ
δε συμμετέχω». Μας έστειλε μια κοπέλα ως παραγωγό και μπήκαμε στο στούντιο.
Προς το τέλος ήρθε κάποια στιγμή ο Πατσιφάς. Το θέμα είναι πως σε μια συναυλία
που δώσαμε τον Σεπτέμβρη του ’80, λίγο πριν βγει ο δίσκος, η Μπέλλου έπαθε τρακ
και δε μπορούσε να τραγουδήσει. Μόνο το ρεφρέν του «Μην κλαις» κατάφερε να πει.
Είχα τρία μπουζούκια, θυμάμαι, αλλά η Σωτηρία είχε κιτρινίσει. «Πως το’παθες
αυτό, βρε Σωτηρία, εσύ;» τη ρώτησα και μου απάντησε «Ρε Ανδριόπουλε, με
μπέρδεψαν εκείνα τα βιολιά». Οι ενορχηστρώσεις ήταν του Τάσου Καρακατσάνη. Στο
πρώτο μέρος παίχτηκαν τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη» με τον Καλογιάννη και την
Πρωτοψάλτη, ενώ στο δεύτερο θα παρουσιάζαμε τα νέα τραγούδια με τη Μπέλλου. Μα
δεν τα ήξεραν κι οι άλλοι τραγουδιστές για να τα έλεγαν αφού η Μπέλλου έπαθε
τρακ! Πως δεν μας αποδοκίμασε ο κόσμος…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αν γινόταν
σήμερα αυτό, θα σας είχαν γιουχάρει.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Οπωσδήποτε, το
κοινό τότε ήταν ευγενές, είχε μια ομορφιά. Βλέπεις τα αγνά βλέμματα των
κοριτσιών και των αγοριών από συναυλίες της εποχής. Βγαίνοντας απ’ τη συναυλία,
πέφτω πάνω στον Πατσιφά, που μου λέει: «Σ’ τά’ λεγα, δεν μ’ άκουγες»! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μετά, όμως, τι
είπε όταν άρχισε να πουλάει τρελά ο δίσκος;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μετά μου έστειλε
επιστολή, όπως συνήθιζε να κάνει, που μου έλεγε: «Ηλία μου αγαπητέ, πέρασε από
το γραφείο που έχω να σου ανακοινώσω κάτι ευχάριστο». Πέρασα και μου είπε ότι ο
δίσκος πάει πάρα πολύ καλά από πωλήσεις και πως τελικά είχα εγώ δίκιο και όχι αυτός.
Σπουδαίος άνθρωπος! Ο Πατσιφάς έχαιρε μεγάλης εκτίμησης απ’ όλους. Το 1983,
όταν μελοποίησα το «Μονόγραμμα» του Ελύτη, πριν τους «Προσανατολισμούς»,
επισκέφτηκα τον Πατσιφά και του ζήτησα να στείλει δείγμα στον ποιητή. Του άφησα
την κασέτα, την έδωσε στον Ελύτη, αλλά αυτός μου σύστησε να αφήσω το
«Μονόγραμμα» και ν’ ασχοληθώ με τους «Προσανατολισμούς».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μεγάλη δουλειά
να συνδιαλέγεστε με τον Ελύτη, που υπήρξε πολύ επιφυλακτικός ως προς το ποιοι
θα τον μελοποιήσουν.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μεγάλη τύχη,
βέβαια. Τον είχα συναντήσει μια – δυο φορές στου Φλόκα και αφότου βγήκαν οι
«Προσανατολισμοί», είχα πάει ένα απόγευμα απ’ το σπίτι του και συζητήσαμε για
πολλά πράγματα. Ο Γκάτσος πάλι ήταν πιο προσιτός, περνούσες από τον Φλόκα και
τον έβλεπες να κάθεται. Ένα μεσημέρι στο ξενοδοχείο «Εσπέρια», που δεν υπάρχει
πια, ο Χατζιδάκις είχε καλέσει επιλεκτικά συνθέτες και στιχουργούς να μιλήσουμε
για τα σωματειακά μας. Βλέπω στην είσοδο τον Χατζιδάκι να μιλάει με τον Γκάτσο.
Τους χαιρετώ και με ρωτάει ο Γκάτσος:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κυκλοφόρησαν
οι «Προσανατολισμοί»;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ναι,
κύριε Γκάτσο. Που το μάθατε;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μου
το είπε χθες ο Ελύτης. Του άρεσε πολύ το έργο. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μου
δίνετε μεγάλη χαρά, γιατί δίσταζα να του τηλεφωνήσω. Νόμιζα πως δεν θα του
αρέσει.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όχι,
του αρέσει και να τον πάρεις τηλέφωνο να σου τα πει κι ο ίδιος. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συζητούσαμε γύρω
στο ’83 να κάναμε με τον Γκάτσο έναν ολόκληρο δίσκο στη ΛΥΡΑ μόλις είχε πεθάνει
ο Πατσιφάς. Η ΛΥΡΑ, όμως, αν και θαυμάσια εταιρεία, ήταν λίγο σφιχτή στα
οικονομικά. Ανάλαβα εγώ να τρέξω το οικονομικό κομμάτι, τόσο για μένα, όσο και
για τον Γκάτσο, δεν προχώρησε όμως το πράγμα. Έτσι έγινε κι έτσι ο Γκάτσος μου
έδωσε εκείνο το ποίημα για τον Γιώργο Σεφέρη που μπήκε στο έργο «Αργοναύτες»
του 1998, όταν ο ίδιος ο Γκάτσος πια είχε φύγει απ’ τη ζωή. «Ηλία, πάρε αυτό το
ποίημα από το 1963, νομίζω πως θα σου πηγαίνει» ήταν τα λόγια του. Ήθελε μόνο
να μην το έβαζα «ξεκάρφωτο» σε κάποιο δίσκο, αλλά να υπήρχε ένα κόνσεπτ από
πίσω. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το γνωρίζω ότι
σας εκτιμούσε ο Γκάτσος. Η Αγαθή Δημητρούκα, η σύντροφος του, μου είχε πει για
ένα τραγούδι σας που παιζόταν από το ραδιόφωνο και το ξεχώριζε στιχουργικά και
μουσικά.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μα ναι, θυμάμαι
που του είχα δώσει ραντεβού στο </span>GB<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Corner<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">για να του έδινα ένα δίσκο των
«Προσανατολισμών» του Ελύτη. Μου’χε κάνει το τραπέζι, ήταν κι η Αγαθή και του
έδωσα πράγματι το δίσκο. Μου τηλεφώνησε το ίδιο βράδυ και δυο λόγια είπε μόνο:
«Έκτακτοι οι ‘’Προσανατολισμοί’’»! Ωραίοι άνθρωποι! Και ο Χατζιδάκις ούτε
απόρρητα τηλέφωνα είχε, ούτε τίποτα. Τον έβρισκες και μιλούσες μαζί του. Ο
Θεοδωράκης άλλαζε κάπου – κάπου άλλαζε τα τηλέφωνα του, γιατί του είχε μείνει
απ’ τα χρόνια της παρανομίας και των διωγμών. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είπατε πριν
ότι λαϊκή είναι κατά βάση όλη η μουσική σας. Εσείς είστε ένας λαϊκός άνθρωπος;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αν με ρωτήσει
κανείς για τα μηνύματα που περνάει η μουσική μου, θα απαντούσα πως δεν υπάρχει
κανένα μήνυμα και πως απλώς εκφράζει την ευαισθησία και την ομορφιά μιας
εποχής. Τώρα αν περνάει δια του παρελθόντος και στο μέλλον, αυτό οφείλεται σε
μερικά αμιγώς καλλιτεχνικά στοιχεία της, πάντα όμως έξω απ’ τις προθέσεις του
δημιουργού. Σαφώς και είμαι λαϊκός άνθρωπος, ένα αγροτόπαιδο ήμουν που μεγάλωσα
και τελείωσα το σχολείο σ’ ένα χωριό δίπλα από την Ολυμπία. Εκεί ακόμα
λειτουργούσε ο λαϊκός πολιτισμός μεταφερμένα από μία παράδοση δύο και τριών
χιλιάδων ετών. Ένα παιδί μεγαλωμένο με ανοιχτούς ορίζοντες, τα παρατηρεί και τα
καταγράφει μέσα του όλα αυτά. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τη σπουδάσατε τη
μουσική, κύριε Ανδριόπουλε;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σπούδασα στο
Ελληνικό Ωδείο μέχρι ειδικό αρμονίας, αλλά σε πολλά πράγματα είμαι αυτοδίδακτος.
Ξέρετε τι με διαμόρφωσε μουσικά; Οι παρέες μου και οι άνθρωποι που συναντούσα.
Το μουσικό μου στίγμα και η μουσική μου γλώσσα σφραγίστηκαν απ’ αυτούς:
Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Γκάτσος, Ελευθερίου, Ελύτης, όλοι όσοι κατάφερα να
γνωρίσω και να κουβεντιάζω μαζί τους εκείνα τα χρόνια. Με βοήθησαν να γίνω ότι
έγινα μέχρι σήμερα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Άρα στους
ανθρώπους και στην επαφή μαζί τους οφείλουμε την ίδια μας την ύπαρξη.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Βέβαια, αλλά και
στον λαϊκό παράγοντα, όπως τον έζησα στο χωριό μου. Συναντώ καινούργιους
καλλιτέχνες με εξαιρετικές σπουδές στην Ευρώπη, οι οποίοι είναι αυτό που λέμε
άριστοι. Φιλοδοξούν να μπουν στη σύνθεση. Ναι, αλλά με τι βιώματα; Τους
συμβουλεύω να μαζεύονται με τους φίλους τους, να μιλάνε, να ψάχνονται, να
λειτουργούν υπό το πρίσμα μιας παρέας, όπως κάναμε εμείς. Μέσα από το διάλογο
δημιουργούνται πνευματικοί και αισθητικοί κραδασμοί ώστε να μπορούν να
συνθέσουν μουσική. Με θυμάμαι να κατεβαίνω απ΄ τα Ιλίσια, που έμενα, ως το
κέντρο με τα πόδια μόνο και μόνο για να συναντήσω τον Γκάτσο, αφού ήξερα ότι μετά
το μεσημέρι θα πέρναγε κι ο Χατζιδάκις. Ήθελα ν’ ακούσω το λόγο τους και, μη
νομίζετε, αυτοί δεν άφηναν όποιον κι όποιον στην παρέα τους. Με δεχόντουσαν και
μ’ αγαπούσαν εμένα γιατί ήμουν ήσυχος, τους παρακολουθούσα χωρίς να πετάω
εξυπνάδες. Μην ξεχνάμε και τα μεγαλύτερα κινήματα στο Παρίσι και σ’ όλη την
Ευρώπη που ξεκίνησαν από τα καφέ και τις παρέες των ανθρώπων. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ξέρετε, θεωρώ
σημαντικό αυτό που μόλις είπατε διότι καταρρίπτεται με λίγα λόγια όλη η,
πολυφορεμένη τελευταία, έννοια της «Αριστείας». Τι να σου κάνουν οι σπουδές στο
εξωτερικό άμα στερείσαι βιωμάτων;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τα βιώματα
συνδυάζονται με μνήμες και με ευαισθησίες. Ένας λόγος που η Αριστερά παραπαίει
είναι γιατί χάθηκαν οι ευαισθησίες και τα λεπτά συναισθήματα που κάποτε
συγκινούσαν. Οι παλιοί αριστεροί είχαν μια μοναδική ποιότητα και μια συνέπεια.
Απ’ τη στιγμή που η Αριστερά εξυπνακίζει, εξυπνακίζουν κι οι άλλοι, κι ο
Μητσοτάκης κι ο Ανδρουλάκης. Εγώ ξέρω ως καλλιτέχνης πως όταν αγγίζεις τις
ευαισθησίες των ανθρώπων, τους παίρνεις μαζί σου. Καιρός είναι να το αντιληφθεί
κι η Αριστερά αυτό στην Ελλάδα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πότε είδατε τα
«Λαϊκά προάστια» να ξεπερνάνε τις προσδοκίες σας ως προς την επιτυχία τους;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήταν θεαματική η
δυνάμωση του δίσκου. Γίνεται αυτή η συναυλία τον Σεπτέμβρη, που σας έλεγα, και
μέχρι τα Χριστούγεννα ο δίσκος δεν είχε πουλήσει τίποτα. Ώσπου ο Ρεσβάνης
έγραψε μια διθυραμβική κριτική στα «Νέα» τη στιγμή που άρχισα να πιστεύω πως
είχε δίκιο ο Πατσιφάς με τις αντιρρήσεις του. Έγραψε ο Ρεσβάνης: «Ακούστε αυτό
το δίσκο. Ραγίζουν και οι πέτρες» κι εγώ το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα μήπως
ειρωνευόταν. Ακολούθησαν κι άλλα έντυπα στο ίδιο πνεύμα σε μια περίοδο που τα
έντυπα και οι εφημερίδες είχαν κύρος. Διαβαζόντουσαν και συζητιόντουσαν τα
θέματα τους απ’ τη νεολαία της εποχής. Τότε αρχίζει να πουλάει ο δίσκος και
θυμάμαι τον Κάππο, που τότε δούλευε στη διανομή της ΛΥΡΑ, να μου λέει πως τα
«Λαϊκά προάστια» όλο κι ανεβαίνουν από βδομάδα σε βδομάδα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Φτάνοντας στην
καθολική αποδοχή με το έργο αυτό, καλλιτεχνικά και εμπορικά, αισθανθήκατε
αντιζηλία από συναδέλφους σας; Λογικό θα ήταν, νέος συνθέτης επιτυχημένος
ήσασταν.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν αντιλήφθηκα
κάτι τέτοιο, είχα καλές σχέσεις με τους συναδέλφους μου. Με στήριξαν πολύ και ο
Θεοδωράκης με τον Χατζιδάκι. Το 1984, όταν βγήκαν οι «Προσανατολισμοί», ο
Χατζιδάκις μου έλεγε: <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο
καλύτερος σου δίσκος είναι αυτός.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και
όχι τα «Λαϊκά προάστια»;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Είναι
άλλο πράμα. Οι «Προσανατολισμοί» καλλιτεχνικά μ’ αρέσουν περισσότερο απ’ τους
άλλους δίσκους σου. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ένα βράδυ, τον ίδιο καιρό, που με κάλεσε στο σπίτι του μπας και κάναμε ένα
δίσκο στον Σείριο, του είπα πως ήθελε να τον γνωρίσει η Πρωτοψάλτη. «Τι με θέλει;»
με ρώτησε. Κατάλαβα πως δεν πολυήθελε. Πολύ ωραίος άνθρωπος, αλλά είχε κι αυτός
τις παραξενιές του. Όταν, όμως, τον κέρδιζες, σου έδινε και την ψυχή του. Το
αντίθετο του Μίκη, που πάντα ήταν διαχυτικός και χειμαρρώδης. Μια άλλη φορά μου
λέει ο Χατζιδάκις: «Δεν μ’ αρέσουν οι ‘’Μπαξέδες’’ σου, προτιμώ το ‘’Αυτές οι
ξένες αγκαλιές’’». Θέλω να πω ότι όλοι συζητούσαμε μεταξύ μας για την ομορφιά
του τραγουδιού, οπότε γι’ αυτό δεν αντιλήφθηκα καμία εχθρότητα. Μια παρέα
ήμασταν, ο Μούτσης, ο Λεοντής, ο Μαρκόπουλος, ο Κηλαηδόνης, ενώ ο Λοΐζος
δυστυχώς έφυγε νωρίς. Του Μίκη ακόμη του άρεσαν πολύ τα «Λαϊκά προάστια» και
μου εξομολογήθηκε γιατί δεν συνεργάστηκε ποτέ με τη Μπέλλου. Πρέπει να σας πω
ότι η Μπέλλου είχε σκάσει που δεν συνεργάστηκε με συνθέτες αυτής της
«περιοχής». Ήθελε πολύ να έλεγε τα ζεϊμπέκικα του Μίκη. Εκείνος πάλι υποστήριζε
πως δεν της είχε δώσει σημασία γύρω στο 1961 – 62, καθώς τότε είχε τον
Μπιθικώτση. «Ήταν λάθος μου που δεν της είχα δώσει σημασία όταν μου την έφερε ο
Λαμπρόπουλος» έλεγε ο Θεοδωράκης. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Ας αφήσουμε τώρα το παρελθόν κι ας πάμε στο κοντινό μέλλον. Στο Ηρώδειο
πρόκειται να σας τραγουδήσουν ο Μητσιάς και δυο νέες ερμηνεύτριες, η Μποφίλιου
και η Βουλγαράκη.</span></span></b></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: medium;">Κοιτάξτε, εγώ δεν συνεργάστηκα με πάρα πολλούς τραγουδιστές. Δούλεψα με
λίγους, αλλά κορυφαίους. Αυτοί οι λίγοι στήριξαν τα τραγούδια μου στο βαθμό που
μπορούσαν, όλοι τους. Η Μπέλλου έλεγε τρία τραγούδια στο «Χάραμα», το δικό μου,
του Μούτση και του Σαββόπουλου, συνέχεια, κάθε βράδυ, κάνοντας ειδική μνεία και
μην αφήνοντας κανέναν να σηκωθεί να χορέψει. Ο Μητσιάς επίσης είναι ένας
κλασικός πια τραγουδιστής ρεπερτορίου. Ήθελα τώρα να συνδεθώ με τους νέους
καλλιτέχνες, μ’ αυτά τα κορίτσια που τα εκτιμώ και τα παρακολουθώ, γιατί έχουν
ένα ήθος και μία ποιότητα. Μπαίνουν πολύ ωραία μέσα στο κλίμα των τραγουδιών
μου. Η Μποφίλιου θα πει δύο τραγούδια απ’ τους «Αργοναύτες» και κάποια απ’ τα
«Λαϊκά προάστια» και τα «Γράμματα στον Μακρυγιάννη». Το «Μην κλαις», πάντως, θα
το πουν όλοι μαζί στο τέλος της συναυλίας.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Να πούμε και για μια άλλη συναυλία λίγες μέρες αργότερα απ’ αυτή του
Ηρωδείου.</span></span></b></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: medium;">Στο Μέγαρο, στην αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος, θα δοθεί στις 17 Οκτωβρίου
μία ιδιαίτερη συναυλία υπό μορφή σουίτας για πιάνο – φωνή. Θα τραγουδήσουν δύο
σπουδαίοι ερμηνευτές του λυρικού χώρου, ο Τάσσης Χριστογιαννόπουλος και η
Θεοδώρα Μπάκα. Στο πρώτο μέρος θα ακουστούν οι «Ωδαί» σε ποίηση Ανδρέα Κάλβου,
θα συνεχίσουμε με τον «Ήλιο και το Χρόνο», ποιήματα του Μίκη Θεοδωράκη που
μελοποίησα, ενώ στο δεύτερο μέρος θα ακουστούν όλοι οι «Προσανατολισμοί». Στο
πιάνο θα είναι ένας σπουδαίος πιανίστας της νεότερης γενιάς, ο Θοδωρής
Οικονόμου. Έχει κι αυτή η συναυλία τη σημασία της, γιατί εκφράζει την πιο λόγια
πλευρά μου.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Φτάσατε αισίως 73 ετών. Βλέπετε τις συναυλίες αυτές σαν το κλείσιμο ενός
κύκλου; Και δεν το εννοώ από βιολογική, αλλά από καλλιτεχνική άποψη.</span></span></b></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: medium;"><span>Έτσι όπως τα λέτε είναι. Βιολογικά μεγαλώνω. Καλλιτεχνικά, όμως, θα έλεγα
ότι νιώθω μια εκπληκτική ωριμότητα για να αναθεωρήσω πράγματα προς το καλύτερο.
Εδώ και 15 χρόνια περνάω αυτή τη φάση και είμαι πολύ αυστηρός σε ότι γράφω, σε
ότι ενορχηστρώνω και σε ότι καλώ τον κόσμο να με παρακολουθήσει. Κάποιοι λένε
πως αυτή η άκριτη τελειομανία οδηγεί την τέχνη σου σε σκοτεινά σημεία. Ίσως να
ισχύει, εγώ είμαι έτοιμος ωστόσο για να φτιάξω νέα έργα με μοναδικό εμπόδιο
αυτό της επικοινωνίας τους με τον κόσμο. Μακαρίζω καμιά φορά τον εαυτό μου που
βρέθηκα νέος στη δισκογραφία και έγραψα κάποια πράγματα που έμειναν μέσω των
δίσκων, δηλαδή μέσω των εταιρειών, αλλά και μέσω ενός πλέγματος ανθρώπων που
μας στήριξαν, δημοσιογράφων και ραδιοφωνικών παραγωγών.</span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><b style="font-size: large;">Τελευταία ερώτηση: Θα είχε νόημα, πιστεύετε, να επανακυκλοφορήσουν τα
«Λαϊκά προάστια» σήμερα με μια άλλη σύγχρονη ερμηνεύτρια χωρίς να τίθεται θέμα
σύγκρισης με τη Σωτηρία Μπέλλου;</b></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: medium;">Χωρίς να πάμε στο άλλο άκρο που ο Ρουβάς τραγούδησε Θεοδωράκη και τον είχα
ψέξει τον ίδιο τον Μίκη γι’ αυτό, θεωρώ πως οι πρώτες εκτελέσεις όταν είναι
πετυχημένες – και της Μπέλλου η ερμηνεία ήταν πετυχημένη στον ύψιστο βαθμό –
παραμένουν αξεπέραστες. Έχει δικαίωμα η νέα γενιά, βέβαια, να γνωρίσει τα έργα
μέσα απ’ τους δικούς της εκπροσώπους. Θα είχε νόημα αν έβγαιναν τα «Λαϊκά
προάστια» με τη Μποφίλιου, όχι με την ενορχηστρωτική γραφή ή αισθητική της
εποχής της Μπέλλου, αλλά με κάτι διαφορετικό και όχι εξτρεμιστικό. Δεν μπορεί
δηλαδή να παρουσιαστεί σαν ροκ έργο ή σαν ηλεκτρονικό, δεν θα ταίριαζε. Είναι
σαν να παίρνεις μια κλασική μετάφραση του «Οιδίποδα» και να πηγαίνεις στην
Επίδαυρο για να της πετάξεις τα μάτια έξω. Δεν επιτρέπονται αυτά τα πράγματα
ειδικά αν προσθέτεις δικό σου κείμενο. Είναι σαν να παίρνουν την παρτιτούρα
ενός συνθέτη, να προσθέτουν ή να του αφαιρούν πράγματα. Δείχνει σύγχυση και
καλλιτεχνική αδυναμία.</span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Κύριε Ανδριόπουλε, τελειώσαμε και σας ευχαριστώ πολύ γι’ αυτή την κουβέντα.</span></span></b></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"><span style="font-size: medium;">Εγώ
δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω και λυπάμαι που θα σας κουράσω με τόσα που
είπαμε για να τα φέρετε βόλτα στην απομαγνητοφώνηση.</span></p><p class="MsoListParagraphCxSpMiddle"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGQN5vQ1OdZViE3DNrdZ4iD3as6a55iKdmUWYDVo6WIVYyYIY4RpqcpfRfg797p6XM3EKLEhwz3Ve9Mzgrrp3lrZPu52AmzITe_j1hybwWIN6DAKIYAKt3az534wsc5TDi9PuoTU0E8F4tVj2xnpcCPeqP4Aii3UxPk-IMRjVvT0O6cLz_09oTKpbEzsk1/s966/382455287_6597806217006063_9009150471001589012_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="557" data-original-width="966" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGQN5vQ1OdZViE3DNrdZ4iD3as6a55iKdmUWYDVo6WIVYyYIY4RpqcpfRfg797p6XM3EKLEhwz3Ve9Mzgrrp3lrZPu52AmzITe_j1hybwWIN6DAKIYAKt3az534wsc5TDi9PuoTU0E8F4tVj2xnpcCPeqP4Aii3UxPk-IMRjVvT0O6cLz_09oTKpbEzsk1/w400-h231/382455287_6597806217006063_9009150471001589012_n.jpg" width="400" /></a></div><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-60114263699364316462023-09-04T02:33:00.004+03:002023-09-04T02:33:46.946+03:00Πάλι τά'κανες όλα πουτάνα; <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEharxF3fKeZQT7pqbcqqGJABRGSF-M56vxtaVwFHIh4R_0Zt1UeZ-wj7j3rzV0TKyFwUHsqziUEmiSkGpgn9yIR8Os-sbskTF6Ryui1TUPels6xGvemZp0UAqj0Xn6KWgdD_d907FZtbtOZAf3v37xd8jl4obNSAeWoXrPzePwi4VRUFsMZ3ILjlS1PiyfZ/s2048/375017003_6518957564890929_3320793816369932092_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEharxF3fKeZQT7pqbcqqGJABRGSF-M56vxtaVwFHIh4R_0Zt1UeZ-wj7j3rzV0TKyFwUHsqziUEmiSkGpgn9yIR8Os-sbskTF6Ryui1TUPels6xGvemZp0UAqj0Xn6KWgdD_d907FZtbtOZAf3v37xd8jl4obNSAeWoXrPzePwi4VRUFsMZ3ILjlS1PiyfZ/w400-h225/375017003_6518957564890929_3320793816369932092_n.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Η φίλη μου η φωτογράφος Αγγελική Παπαϊωάννου, που δούλευε ως αργά απόψε στην Έκθεση Βιβλίου στο Πεδίο του Άρεως, πέρασε μετά από το σπίτι μου και μου αφηγήθηκε ξεκαρδιστικές ιστορίες από τα δεκάδες επαγγέλματα που είχε κάνει και που σε κανένα δε στέριωνε. Βρισκόμαστε στη φάση που δουλεύει κομπάρσα σε ταινίες. Ακολουθεί η αφήγηση της ίδιας, όπως την κατέγραψα με το κινητό μου τηλέφωνο:</span></div><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc2WkpkMYkJt4Ae3oe-zVzCZutx7DBOz_kBu5C0yqRNCaPIqGVplIm8518LqmzuOwMkivjIT5rrFDdQZFKTgEUGrR8LOGbUQTvTtD9Ndi2_fvh9mMV0cjU0kh9XaPWqEyCwoUOip-ztcULe2Yx7dMqbYn4utjuXVMjnXAHewpXiDyLgB98ME4ApRFvbnMl/s2048/374766237_6518957658224253_8310624022640844818_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc2WkpkMYkJt4Ae3oe-zVzCZutx7DBOz_kBu5C0yqRNCaPIqGVplIm8518LqmzuOwMkivjIT5rrFDdQZFKTgEUGrR8LOGbUQTvTtD9Ndi2_fvh9mMV0cjU0kh9XaPWqEyCwoUOip-ztcULe2Yx7dMqbYn4utjuXVMjnXAHewpXiDyLgB98ME4ApRFvbnMl/w400-h225/374766237_6518957658224253_8310624022640844818_n.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;">Ήταν αρχές της δεκαετίας του '90 όταν θα έκανα την κομπάρσα σε μία κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Σωτήρη Μουστάκα. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε μία σκηνή αποχαιρετισμού στο τρένο που θα φεύγανε οι φαντάροι και οι γυναίκες θα έμεναν πίσω. Το γύρισμα είναι στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά. Έχω ξυπνήσει απ' τις πέντε το πρωί γιατί όρντινο έχουμε στις 7.30. Πάω και κατευθείαν μου δίνουν από μια γκαρνταρόμπα κάτι ρούχα που μυρίζουν χειρότερα κι από την Ιχθυόσκαλα. Παρόλα αυτά λέω «Αγγελική, μη μιλάς, κάνε υπομονή, για να μη σου λένε πάλι οι άλλοι ''όλα πουτάνα τα'κανες'' κλπ.» Μας πάνε σ' ένα μέρος που οι άνδρες είναι μες το βαγόνι κι εμείς από κάτω μέσα σε τσουχτερό κρύο, παγωνιά. Περιμένουμε να πάει πλάνο. Τίποτα. Οι ώρες περνάνε. Μαθαίνουμε πως δεν κάνουμε γύρισμα γιατί ακόμη δεν έχουν έρθει ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής. Τι ώρα ήρθανε; Όχι, πες μου τι ώρα ήρθανε! Μιάμιση το μεσημέρι! Η υπομονή μου έχει φτάσει λίγο πιο πάνω απ' τη φράτζα μου. Έρχονται αυτοί κι ο σκηνοθέτης αρχίζει να μας το «παίζει», να μας κάνει, να μας ράνει...Παίρνω το λόγο κάποια στιγμή να τον ρωτήσω κάτι διευκρινιστικό για τη σκηνή. Σηκώνεται απάνω και αρχίζει ο εξής διάλογος:</span></span></div><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι ειν' αυτά, τι μας λες, κοπέλα μου; Εδώ κάνουμε σοβαρή δουλειά! Τι ρωτάς, δεν καταλαβαίνεις;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Πας καλά; Είμαστε εδώ απ' τις 7.30 το πρωί και ήρθες στη μιάμιση να μας την πεις κιόλας που έχουμε απορίες για το τι θα κάνουμε; Δε ντρέπεσαι λίγο, ρε; Πας να βγεις κι από πάνω! Παπαριές γυρίζετε και αποβλακώνετε τον κόσμο. Άι στο διάολο από δω χάμω! </span></i></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg885ziTCqyJ4BeWo-tNzJqlCwjsWID-wP79Rc6XnO0-zTFBaNvwaqJCMKcEhOFBeVeQZICYJqSVv9lMOXkFUoVkEP8UJ5FRMVKAq_Sbo9t8pM85y5SIoW8ln1YN8AmNGkKd29U81KIMzFiUKsgQwApjuhBDwQ7CiWcrY4W8eswkvhw9DaUASJFeTYzt4O/s2048/371479017_6518957814890904_498438637461335363_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg885ziTCqyJ4BeWo-tNzJqlCwjsWID-wP79Rc6XnO0-zTFBaNvwaqJCMKcEhOFBeVeQZICYJqSVv9lMOXkFUoVkEP8UJ5FRMVKAq_Sbo9t8pM85y5SIoW8ln1YN8AmNGkKd29U81KIMzFiUKsgQwApjuhBDwQ7CiWcrY4W8eswkvhw9DaUASJFeTYzt4O/w400-h225/371479017_6518957814890904_498438637461335363_n.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;">Αρχίζω να πετάω τις μαντίλες κι όλα αυτά τα βρωμερά που φοράω, τα πετάω στο δρόμο, μέχρι να πάω στ' αμάξι έχω κάνει στριπτίζ. Αυτός ούρλιαζε: «Ποια είναι αυτή; Θα τη σκοτώσω»...Είμαι σίγουρη πως θα πήγε να ηρεμήσει και το γύρισμα θα σταμάτησε. Ποτέ δεν με ξαναπήραν τηλέφωνο απ' το γραφείο κομπάρσων, ούτε για «χρόνια πολλά» που λέει ο λόγος. Ε, μετά γύρισα σπίτι μου, τα είπα στους γονείς μου που με ξαναρώτησαν: «Πάλι τά'κανες όλα πουτάνα;» </span> </span></div>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-85765803231237773862023-08-26T14:38:00.003+03:002023-08-26T14:38:54.885+03:00Ελένη Κοκκίδου: «Τέχνη είναι το να μάθει κανείς να ζει την καθημερινότητα του»<p style="text-align: justify;"><b><span lang="EL"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg83UtWkZNI04O5Qlb6c_ksk7PC5b5d9-s2tmuNG5aqIXwkDKuHzInbnXLtb8CWfFJeh23dOrYYsi3H0USYA45AjOPGcIEjLQFO58YtnwQ00pZDUlRlmBKxOVtMe2EhuN-9O42PhVkCJ0S-zbC9ar8x126PtsjOF2EDpAioXylmev0bmH9SG8g7YDe8vp5W/s1168/eleni-kokkidou__1_.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="656" data-original-width="1168" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg83UtWkZNI04O5Qlb6c_ksk7PC5b5d9-s2tmuNG5aqIXwkDKuHzInbnXLtb8CWfFJeh23dOrYYsi3H0USYA45AjOPGcIEjLQFO58YtnwQ00pZDUlRlmBKxOVtMe2EhuN-9O42PhVkCJ0S-zbC9ar8x126PtsjOF2EDpAioXylmev0bmH9SG8g7YDe8vp5W/w400-h225/eleni-kokkidou__1_.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Την
πρωτογνώρισα ως Μαρία στο κινηματογραφικό «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη.
Λίγο αργότερα την απόλαυσα ως Πανωραία στη θεατρική «Γυναίκα της Πάτρας» του
Γιώργου Χρονά. Κι αν δεν την παρακολούθησα στην τηλεόραση μ’ έναν ρόλο που την
έκανε γνωστή στο πανελλήνιο, τη συναντούσα σε μουσικές σκηνές να τραγουδάει
όλες τις αγάπες της συνοδεία ενός μουσικού συνήθως. Πρόσφατα την ξανάδα επί
σκηνής σε μία ερμηνεία που ήταν ολοφάνερο πως τη συντάραξε: Η Ελένη Κοκκίδου έγινε η Φλέρυ Νταντωνάκη στο θέατρο «Σταθμός» με τη λιτή σκηνοθεσία του Μάνου
Καρατζογιάννη και το ψυχογραφικό κείμενο του Δημήτρη Οικονόμου. Οι ψυχογραφικές
συνεντεύξεις αρέσουν επίσης στην Κοκκίδου και αυτό βγήκε στη συνομιλία μας που
ακολουθεί αμέσως.</span></span></b><p></p><p style="text-align: justify;"><b><span lang="EL"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlk5KkDGnRUUT1LiqgcEGPPY4w47g0Uoe2I-zR-WOYpPl_jipZDlWatkKUC2DBiTnUOMSvXeuyvlZc_hFqeTIsorWsdepYsDU4iKdWy41NikWG7GOdYyxfiCu6kZulHwZrhiwM7lqCdduLSM9L9YMBqD1ctyqjjE2r-9cKVgVYSQWHX4gJ3bPcBMX9QR8s/s1080/316314559_5618850664901628_7194033878329274270_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="807" data-original-width="1080" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlk5KkDGnRUUT1LiqgcEGPPY4w47g0Uoe2I-zR-WOYpPl_jipZDlWatkKUC2DBiTnUOMSvXeuyvlZc_hFqeTIsorWsdepYsDU4iKdWy41NikWG7GOdYyxfiCu6kZulHwZrhiwM7lqCdduLSM9L9YMBqD1ctyqjjE2r-9cKVgVYSQWHX4gJ3bPcBMX9QR8s/w400-h299/316314559_5618850664901628_7194033878329274270_n.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Η Ελένη Κοκκίδου παρακολουθεί στο σπίτι μου το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους «Φλέρυ - Τρελή του φεγγαριού» (2002). Μεσημέρι 27ης Νοεμβρίου 2022</i></td></tr></tbody></table></span></b><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Ερχόμενος να
σας βρω με το ταξί, ο ταξιτζής με άκουσε να λέω το όνομα σας και γύρισε και μου
είπε: «Α, αυτή είναι καλή».</span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">(γελάει) Είναι η
αγάπη που νιώθει ο κόσμος για μένα από την τηλεόραση, γιατί μέσω αυτού, που παίζω
μια δεκαετία τώρα, με έμαθε το ευρύ κοινό και, σίγουρα, όχι οι θεατρόφιλοι που
με γνώριζαν από το θέατρο. Το ευρύ κοινό, λοιπόν, αγάπησε τη γυναίκα αυτή, που
του θυμίζει την παιδική του πλευρά.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ισορροπείτε
δεξιοτεχνικά μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Αυτοσαρκάζεστε κιόλας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτοσαρκασμό
απέκτησα από τότε που έκανα την τηλεοπτική σειρά. Η κωμωδία μπήκε στην
καθημερινότητα μου και μου προσέδωσε μία άλλη ελαφράδα στον τρόπο που
αντιμετωπίζω τη ζωή μου και τον εαυτό μου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είστε
ειλικρινής. Πολλοί χαίρονται να δηλώνουν ανέκαθεν αυτοσαρκαστικοί.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, εγώ δεν το
είχα πριν και πιστεύω πως όταν παίζεις κωμωδία δεν πρέπει να παίρνεις σοβαρά
τον εαυτό σου. Οφείλεις να τον υποσκάπτεις, όπως το κάνεις για τους άλλους. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αν κάποιος που
δεν σας ξέρει και σας δει απλώς, θα σας έπαιρνε για σνομπ;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Νομίζω πως όχι.
Νιώθω μία αγάπη για τους ανθρώπους και συνήθως τους καλοδέχομαι. Θα πρέπει
να’ναι αγενείς για να τους μιλήσω έντονα και να δημιουργηθεί αυτό που με
ρωτάτε. Την αγένεια δεν τη συγχωρώ γιατί εκείνη την ώρα οι άλλοι δρουν με
γνώμονα τον εαυτό τους. Δεν υπολογίζουν τον άλλον, δεν τον βλέπουν καν.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχετε βαθιά
πίστη για κάτι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Για τη δύναμη του
ανθρώπου να επιβιώνει και να φεύγει απ’ τις γνωστές του διαστάσεις, ζώντας
τελικά ανατάσεις. Πιστεύω βαθιά στα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου και ταυτόχρονα
στην αγάπη του για τους άλλους. Πιστεύω επίσης στην τέχνη, που δίχως αυτή ο
άνθρωπος δεν μπορεί να υπάρξει. Τέχνη είναι, επίσης, το να μάθει κανείς να ζει
καθημερινά. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θεωρείτε ότι
κινείστε συχνά μες τον κόσμο; Κι αν ναι, αυτό δεν είναι κάτι απαγορευτικό για
το μύθο του καλλιτέχνη;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η αλήθεια είναι
πως δεν κινούμαι συχνά μες τον κόσμο, γιατί δουλεύω πάρα πολύ. Όποτε κυκλοφορώ,
όμως, εισπράττω έναν σεβασμό από τον κόσμο. Μπορεί να είναι λόγω ηλικίας,
μπορεί να είναι κι αυτό που εκπέμπω εγώ ως προσωπικότητα.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν νιώθουν οι άλλοι, όμως, αυτό το «δικιά
μας είναι αυτή, άρα την κάνουμε ότι θέλουμε».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Οδηγείστε στη
λεγόμενη «μνήμη του ρόλου», όποτε καλείστε να παίξετε στη σκηνή;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Προσπαθώ, κάνω
μία μελέτη. Η τεχνική έχει να κάνει με το πως διαχειρίζεται κανείς τις
πληροφορίες, τη μνήμη και την πραγματικότητα. Το πώς βιώνεις τα πράγματα, είναι
άλλη ιστορία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με την τέχνη
σας στοχεύετε στο παρόν ή στο μέλλον;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στο παρόν! Σ’
αυτό που συμβαίνει τη στιγμή που βγαίνω στη σκηνή. Δεν έχουν νόημα τα ντοκουμέντα
για μένα, οι φωτογραφίες ή τα βίντεο, γι’ αυτό δυστυχώς δεν έχω κρατήσει πολλά
απ’ όσα έχω κάνει. Δεν κρατάω αρχεία. Η τέχνη τελειώνει, πεθαίνει με το που
τελειώσει και η παράσταση. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ0zLrh4bPuFKLXiuv0wsN9isddxqMAyTg8plFDYt5XYOTSEuBf080kQK9B8TNd5C9Rnad6LJH6Nq8CIx7c6P8GivL5VSuq7wkRnDsotMUMG8HEtdcajcNfuDGs_8oo2faNeg9RRu-nWUy91BAHK2sEnNwn4F1WPZmK3q_Enw5s1VCcPyWdv684SEJf6TD/s2048/289267_307222456064502_1495245820_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ0zLrh4bPuFKLXiuv0wsN9isddxqMAyTg8plFDYt5XYOTSEuBf080kQK9B8TNd5C9Rnad6LJH6Nq8CIx7c6P8GivL5VSuq7wkRnDsotMUMG8HEtdcajcNfuDGs_8oo2faNeg9RRu-nWUy91BAHK2sEnNwn4F1WPZmK3q_Enw5s1VCcPyWdv684SEJf6TD/w400-h300/289267_307222456064502_1495245820_o.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Με τον μουσικό συνοδό της, Παναγιώτη Τσεβά, στη μουσική σκηνή «Χαμάμ» (15 Ιανουαρίου 2013). Φωτογραφία: Αντώνης Μποσκοΐτης</i></td></tr></tbody></table><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Μου είχε πει
κάποτε μια μεγάλη παλιά ντίβα του τραγουδιού: «Θα πεθάνω και όλοι θα λένε ‘’Μια
τραγουδίστρια ήταν κι αυτή’’». Πως το ακούτε εσείς αυτό;</span></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πραγματικό. Εμένα
πάντως θα με θυμούνται αυτοί που με γνώρισαν, άντε και κάποιοι της επόμενης
γενιάς. Μετά…Τι έρχεται μετά; Ποιος το ξέρει; <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υποδύεστε τη
Φλέρυ Νταντωνάκη αυτόν τον καιρό. Πόσο δύσκολη είναι η προσέγγιση ενός ρόλου
όταν δεν έχεις αναφορές, όταν δεν υπάρχει η «μνήμη του ρόλου» που λέγαμε πριν;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: #7f6000; font-size: medium;"><span lang="EL" style="color: black;">Μα ποτέ δεν
έχεις αναφορές για ένα ρόλο. Εσύ είσαι η μεγαλύτερη αναφορά. Προσπαθείς μέσα
σου να βρεις τα κοινά χαρακτηριστικά που έχεις μ’ ένα ρόλο. Πάντα ο ρόλος είναι
ένας άγνωστος, εκτός κι αν το πρόσωπο που υποδύεσαι, υπάρχει ή έχει ήδη
υπάρξει. </span><span lang="EL" style="color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;">Δεν θεωρώ ότι την αναπαριστώ τη Φλέρυ, ούτε
ότι την αναβιώνω. Τη βιώνω, θα έλεγα. Αυτό που κάνω είναι να βρίσκομαι δίπλα της
και να περπατάμε μαζί για μία ώρα και μετά χωρίζουμε. Σαν να πορεύομαι εγώ
δίπλα στη Φλέρυ για όσο διαρκεί το έργο. Εγώ υπάρχω σε σχέση μ’ αυτήν, η Ελένη
Κοκκίδου. Δεν θα το έλεγα για έναν άλλο ρόλο, γιατί η Φλέρυ είναι σαν
προσωπικότητα και σαν φωνή μέσα στην κατασκευή μου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: #7f6000; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="color: black; font-family: "Helvetica",sans-serif; mso-ansi-language: EL;">Σας
κέντρισε περισσότερο το ποια ήταν σαν φωνή η Φλέρυ ή σαν προσωπικότητα;</span></b><span lang="EL" style="color: black; font-family: "Helvetica",sans-serif; mso-ansi-language: EL;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="background-color: #7f6000; color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;">Η
προσωπικότητα! Η φωνή είναι κάτι που μένει, ανεπανάληπτη, θεία, ως κάτι που δεν
μπορείς να αγγίξεις. Μ’ ενδιέφερε στην Φλέρυ κυρίως το βάσανο της πριν χάσει το
μέτρο τελείως. Αν και δεν νομίζω ότι είχε ποτέ μέτρο. Μιλάω για το βάσανο αυτής
της γυναίκας να βρει την αλήθεια, την ελευθερία, τον εαυτό της, τον έρωτα, την
αγάπη, τα πάντα.</span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: black; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Εσείς
είστε και τραγουδίστρια εκτός από ηθοποιός. </span></b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Είμαι
ηθοποιός που τραγουδάω κιόλας. Συνέχεια κάνω φωνητικές σπουδές, όπως και πολλοί
άλλοι συνάδελφοι. Η αλήθεια είναι, όμως, πως είμαι από μικρή μέσα σ’ αυτό, αφού
τραγουδίστρια της όπερας ήθελα να γίνω. Την ώρα που τραγουδάω επί σκηνής, δεν
τη μιμούμαι, αλλά την κουβαλάω ως μνήμη. Δεν θα μπορούσα εγώ, άλλωστε, να έχω
τη φωνή της Φλέρυς, αν και επέλεξα τα τραγούδια να είναι σε ψηλές νότες για να
φέρουν έναν απόηχο, κάτι έστω από την υψίφωνο Φλέρυ. Το στοίχημα δεν ήταν να
γίνω η Φλέρυ κι αυτό το κατάλαβα την ώρα της παράστασης, όχι πριν. Καταδύθηκα
μέσω του κειμένου για να βρω εμένα την ίδια. Όταν μπήκαν μέσα οι θεατές, ένιωσα
ότι φέρνω επί σκηνής το σώμα και το αίμα της Φλέρυς, όπως κάνει ο ιερέας
οποιασδήποτε θρησκείας σε μια θεία λειτουργία. Εννοώ αυτό το απτό που φέρνει ο
ιερέας για να μπορέσει να ανέβει ο πιστός, υποτίθεται, σε ανώτερα πνευματικά
επίπεδα. Ότι κάνει και η τέχνη δηλαδή. <o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: black; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Στην
παράσταση πιάνετε την κιθάρα σας και τραγουδάτε το «</span></b><b><span style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Manha de Carnaval</span></b><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">», κομμάτι ταυτισμένο με τη Φλέρυ της προ Χατζιδάκι εποχής. Μου άρεσε, δεδομένου
του ότι η Φλέρυ δεν έπαιζε κιθάρα η ίδια.</span></b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Η
κιθάρα μπήκε εξ αιτίας της Τζόαν Μπαέζ που αναφέρεται μέσα στο κείμενο. Ασχέτως
όμως με το τι έγραψε ο Οικονόμου, στη σκηνή με την κιθάρα είμαι εγώ. Παίζω
κιθάρα απ’ τα 15 μου χωρίς να έχω μελετήσει ποτέ και όλη μου η νιότη, από τα 17
μέχρι τα 30, πέρασε με διακοπές στα νησιά τα καλοκαίρια με κιθάρες και
τραγούδια. Με θυμάμαι να τραγουδάω Μπαέζ και Ντίλαν στο πανηγύρι που έκανε κάθε
χρόνο το Γυμνάσιο Αρρένων, δηλαδή τα τραγούδια που έλεγε η Φλέρυ εμένα ήταν
βιώματα μου. Ωστόσο, δεν επεδίωξα εγώ να μπει αυτή η σκηνή, αλλά βγήκε από μόνη
της. Όταν πρότεινα στον Καρατζογιάννη να παίξω κιθάρα, τρελάθηκε! «Ε, βέβαια»
μου είπε! Δικά μου πράγματα έβγαιναν συνέχεια σαν να έχω πολλά κοινά με τη
Φλέρυ αναφορικά με τις αναζητήσεις της.<o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: black; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Τη
μελετήσατε περαιτέρω με αφορμή το έργο;</span></b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Λίγο,
γιατί δεν πρόλαβα. Δεν είχα προσωπικό χρόνο και έπρεπε να γίνει φέτος η
παράσταση. Γκάζωσα για να μάθω τα λόγια και να τη δω σε συνεντεύξεις, να
διαβάσω κάποια πράγματα. Δεν ήταν δύσκολο, αφού δεν μου ήταν ένα άγνωστο
πρόσωπο. Πορεύτηκα, γνωρίζοντας τη.<o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: black; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Πόσο
εύκολο ή δύσκολο είναι να αναβιώσεις μία προσωπικότητα που έχουμε ολοζώντανη την
εικόνα της; </span></b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><span style="background-color: black;">Δεν
θεωρώ ότι την αναπαριστώ, ούτε ότι την αναβιώνω. Τη βιώνω, θα έλεγα. Αυτό που
κάνω είναι να βρίσκομαι δίπλα της και να περπατάμε μαζί για μία ώρα και μετά
χωρίζουμε. Σαν να πορεύομαι εγώ δίπλα στη Φλέρυ για όσο διαρκεί το έργο. Εγώ
υπάρχω σε σχέση μ’ αυτήν, η Ελένη Κοκκίδου. Δεν θα το έλεγα για έναν άλλο ρόλο,
γιατί η Φλέρυ είναι σαν προσωπικότητα και σαν φωνή μέσα στην κατασκευή μου.</span><span style="background-color: white;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background: white; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1BZYFjSyDDAQPJnw05o8PePOencnJCkuu2SxymRFWSgATh9QLqNY3mU1znTKSM2ywooVFyL_cG4URqts55yeZlZyvJyX2AzC7GojC9YXuPcS_BKCOUWCtkQLmpw4oX_L0XcLSJdaT-9QUQ8KZ0a5E1OuljqZMVZHbcQNq7p1aWWzH1UZHMtyueAr3yMIj/s2048/266792_307222362731178_93248_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1BZYFjSyDDAQPJnw05o8PePOencnJCkuu2SxymRFWSgATh9QLqNY3mU1znTKSM2ywooVFyL_cG4URqts55yeZlZyvJyX2AzC7GojC9YXuPcS_BKCOUWCtkQLmpw4oX_L0XcLSJdaT-9QUQ8KZ0a5E1OuljqZMVZHbcQNq7p1aWWzH1UZHMtyueAr3yMIj/w400-h300/266792_307222362731178_93248_o.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Φωτογραφία: Αντώνης Μποσκοΐτης</i></td></tr></tbody></table><b style="font-size: large;"><span lang="EL">Αυτό
σε ότι αφορά την ολότελα προσωπική σας σχέση.</span></b></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Ναι,
αλλά εγώ είμαι καλλιτέχνις, είμαι ηθοποιός.<o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: black; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;">Γι’
αυτό ακριβώς ο θεατής καλείται να δει μία ηθοποιό να ενσαρκώνει τη Φλέρυ
Νταντωνάκη.</span></b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">
</p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Διαβάζοντας
και δουλεύοντας το κείμενο, έβρισκα μία μεγάλη ψυχική εγγύτητα. Αυτή την ψυχική
εγγύτητα βιώνω τη στιγμή της παράστασης.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span style="background-color: #f3f3f3; font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;">Ούσα
ταυτισμένη ακόμα με τη «Γυναίκα της Πάτρας» του Χρονά, δεν είχατε ανασφάλεια να
ξαναπαίξετε έναν μονόλογο;</span></b><span lang="EL" style="color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><span style="background-color: #f3f3f3;">Υπάρχει
τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο έργων ώστε δεν μ’ απασχόλησε καθόλου αυτό. Μου
προτάθηκαν και άλλοι μονόλογοι στο μεταξύ και αρνήθηκα. Δεν θα ήθελα να κάνω
κάτι που να μην είναι τόσο υψηλό όσο η «Γυναίκα της Πάτρας». Εκεί υπήρχε η δική
μου ματιά, ενός λαϊκού ανθρώπου απέναντι σ’ έναν άλλο λαϊκό άνθρωπο, που είχε
μια πολύ συγκεκριμένη γλώσσα και βιώματα. Εκεί δε μιλούσε ένα κείμενο, αλλά η
ίδια, όπως αφηγήθηκε τη ζωή της στον Χρονά. Ανήκε και σε μία κοινωνική τάξη,
την οποία εγώ δεν γνώριζα και προσέγγισα διαισθητικά, προσπαθώντας να μπω στην
ψυχή της. Όταν, λοιπόν, ο Καρατζογιάννης μού πρότεινε να παίξω τη Φλέρυ, θα μου
ήταν αδύνατο να πω όχι, λόγω της ψυχικής εγγύτητας που προανάφερα. Η Φλέρυ ήταν
μοναδική μέσα στο ελληνικό τραγούδι, όπως μοναδική ήταν και η Γυναίκα της
Πάτρας στο χώρο της πορνείας.</span><span style="background-color: white;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background: white; text-align: justify;"><span lang="EL" style="color: black; font-family: "Helvetica",sans-serif; mso-ansi-language: EL;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3KqnmIAi84zT5ZQ2xTa9WFglJl_qHfCpjS7D9fav6TPknZTxvTk77Z16BVK5D6fPoyTuh9FZcae7n4A_tCiPghsSGoBWrz_UPW9mBa5vsGvCQ8b3MKomBzCQ8Tepr-1HZG6fsdXfgeDxoQi5F23j0_E2JfU7F2KFdMVmNLRHq9EpHQSCZFIRtBV319DiO/s2048/736821_307222282731186_1253882902_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3KqnmIAi84zT5ZQ2xTa9WFglJl_qHfCpjS7D9fav6TPknZTxvTk77Z16BVK5D6fPoyTuh9FZcae7n4A_tCiPghsSGoBWrz_UPW9mBa5vsGvCQ8b3MKomBzCQ8Tepr-1HZG6fsdXfgeDxoQi5F23j0_E2JfU7F2KFdMVmNLRHq9EpHQSCZFIRtBV319DiO/w400-h300/736821_307222282731186_1253882902_o.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Με τον συγγραφέα της «Γυναίκας της Πάτρας», Γιώργο Χρονά (15 Ιανουαρίου 2013) Φωτογραφία: Αντώνης Μποσκοΐτης</i></td></tr></tbody></table><b style="font-size: large;"><span lang="EL">Η
τέχνη γεννάται μέσα από δυσάρεστες καταστάσεις; Συνηθισμένο ερώτημα, αλλά
σχετίζεται απόλυτα με δαιμονομάχους καλλιτέχνες, όπως η Νταντωνάκη.</span></b></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Η αξία
της Φλέρυς δεν είναι απόρροια μιας ψυχικής διαταραχής. Πώς φεύγει ένα κορίτσι
μόνο του για να σπουδάσει θέατρο και φιλοσοφία στην Αμερική και στα τέλη του
1950 κιόλας; Προφανώς είχε την ικανότητα να παίρνει ρίσκα στη ζωή της κι αυτό
ήταν πολύ πιο σημαντικό απ’ το να ζει μια κανονικότητα. Εάν αυτό προϋποθέτει
μια βάση ψυχικής διαταραχής, δεν το γνωρίζω. Εφόσον έγινε ορατή και έντονη
αργότερα η ταραχή της, στην αρχή δεν ήταν αυτή που δέσποζε. Γενικώς, όταν έχεις
αυτή τη σπανιότητα του καλλιτέχνη, κάτι υπάρχει μέσα σου που δεν συμφωνεί με
τους υπόλοιπους ανθρώπους. Ο καλλιτέχνης των παραστατικών τεχνών χρησιμοποιεί
το σώμα, την ψυχή και το μυαλό του, ειδικά στο τραγούδι. <o:p></o:p></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><span style="background-color: black;">Πιστεύετε
πως την ξέρουν τη Φλέρυ οι νεότερες γενιές;</span><span style="background-color: white;"><o:p></o:p></span></span></span></b></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><span style="background-color: black;">Όχι,
δεν την ξέρουν. Έτσι είναι, όμως, η νομοτέλεια των πραγμάτων. Η τέχνη υπάρχει
γι’ αυτούς που την ανακαλύπτουν ως γέννημα της εποχής τους. Αυτή τη στιγμή δεν
θα μπορούσαν να γεννηθούν ούτε ο Χατζιδάκις, ούτε η Φλέρυ. Η σημερινή εποχή δεν
βασίζεται σε μια κανονικότητα στις ζωές μας, όπως υπήρχε μέχρι τη δεκαετία του
1980. Έχουμε την τεχνολογία με την υπερπληροφόρηση της, αλλά όχι τους γονείς
που μπορεί να γνωρίζουν κάτι παραπάνω και το μεταδίδουν στα παιδιά τους. Άρα
αυτά έρχονται σε επαφή με συγκεκριμένες μουσικές, ζωγραφικές κλπ. Ο κόσμος
αλλάζει. Γιατί, ας πούμε, στο θέατρο γίνονται καινούργιες μεταφράσεις; Δεν
υπάρχει πια στη ζωή των ανθρώπων η κουλτούρα και το να επιλέγεις εσύ κάτι τη
συγκεκριμένη στιγμή. Αυτό το κάτι, που θα σβήσει μετά από σένα. Είναι
νομοτελειακό ο καλλιτέχνης να μην υπάρχει πια στην καθημερινότητα των
καινούργιων γενεών. Όταν ξαναϋπάρξει μέσα από τις νέες γενιές, θα γίνει με
τρόπο διαφορετικό. Αλλιώς θ’ ακούει τη Φλέρυ ή και τον Χατζιδάκι συνολικά ένας
νέος μετά από 50 ή 100 χρόνια που εμείς δεν θα υπάρχουμε. Και με τον Θεοδωράκη
ισχύει το ίδιο, που παραμένει ένα άγνωστο τοπίο. Ξέρουμε ένα πολύ μικρό κομμάτι
του μόνο, γιατί αυτό μας μεταφέρθηκε και αυτό βιώσαμε τα χρόνια που ζήσαμε μαζί
του. Οι νέοι θα τον ανακαλύψουν με τον δικό τους τρόπο, είμαι σίγουρη γι’ αυτό.
Μόνο τα μουσεία και οι ιστορικοί τέχνης προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το
πεπερασμένο. Δεν με εκπλήσσει, ούτε με λυπεί, που όταν είπα «θα κάνω μια
παράσταση για τη Φλέρυ Νταντωνάκη», πολλοί άνθρωποι δεν ήξεραν ποια είναι. Και
πενήντα ετών άνθρωποι, όχι εικοσάρηδες! Γι’ αυτούς που έρχονται στην παράσταση,
διασώζουμε ένα κομμάτι της Φλέρυς. Οι άλλοι πιθανώς να μη μάθουν ποτέ ότι έγινε
αυτή η παράσταση σε αντίθεση με το ντοκιμαντέρ σας για τη Φλέρυ, που θα υπάρχει
για πάντα. Η παράσταση ιστορικά θα καταγραφεί στο βιογραφικό το δικό μου και
του Καρατζογιάννη. Εκτός κι αν κινηματογραφηθεί σοβαρά κάποια στιγμή και
μείνει. </span><span style="background-color: white;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="background-color: black; font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;">Σε
μια φανταστική συνεύρεση σας με τη Φλέρυ Νταντωνάκη, τι θα τη ρωτούσατε;<o:p></o:p></span></span></b></p><p class="MsoNormal">
</p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: medium;"><span style="background-color: black;">(χαμογελάει)
Για τους έρωτες της. Αποκλείεται να μου έλεγε πως δεν ερωτεύθηκε, έστω για
λίγο. Νομίζω πως μόνο αυτό θα τη ρωτούσα και τώρα που το λέμε, τι άλλο να τη
ρώταγες αυτή τη γυναίκα; Δεν θα μ’ ενδιέφεραν τα ιστορικά στοιχεία. Μεσ’ στους
έρωτες της θα μπορούσαν να είναι το Θιβέτ, η κόρη της, η μουσική, οι εραστές
της, πάρα πολλά πράγματα. </span><span style="background-color: white;"><o:p></o:p></span></span></span></p><p class="ydp1a9ed16bmsonormal" style="background: white; text-align: justify;"><span lang="EL" style="font-family: Helvetica, sans-serif;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVKyVRpQzfh3bkgIdENp4d8b0yWqszbbYz2bP7j969NwVjC9zgAHrUWqEvreG546TgHsB74w8_G2pB47_EFMSCayFoiKIYQ96KvZ1RJ3mN1gSiue6xm-MM5CKG8n_4yihrnXnF389_LWoJN8S75_TxP_2reTtVcOgD-w-lR0B4zlf8Cbuqsm19Ps9nvGPS/s1080/316688812_5618850668234961_4269916479828021598_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="607" data-original-width="1080" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVKyVRpQzfh3bkgIdENp4d8b0yWqszbbYz2bP7j969NwVjC9zgAHrUWqEvreG546TgHsB74w8_G2pB47_EFMSCayFoiKIYQ96KvZ1RJ3mN1gSiue6xm-MM5CKG8n_4yihrnXnF389_LWoJN8S75_TxP_2reTtVcOgD-w-lR0B4zlf8Cbuqsm19Ps9nvGPS/w400-h225/316688812_5618850668234961_4269916479828021598_n.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Σέλφι με την Ελένη Κοκκίδου στο σπίτι μου. Μεσημέρι 27ης Νοεμβρίου 2022</i></td></tr></tbody></table><b style="background-color: transparent;"><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Να υποθέσω ότι
δεν γίνατε τραγουδίστρια της όπερας επειδή αρνηθήκατε την πειθαρχία της;</span></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, καθόλου,
απλώς βρέθηκα στο θέατρο και με κέρδισε. Είχα όνειρο από μικρή να γίνω λυρική
τραγουδίστρια, πράγματι, γιατί είχα και τέτοια παιδεία απ’ το σπίτι μου. Ωστόσο
δεν μετάνιωσα που με κέρδισε το θέατρο και κατά ένα τρόπο ευχαρίστησα και τον
πατέρα μου σίγουρα. Απ’ αυτόν μάθαμε όλα τα υψόμετρα που έπρεπε να φτάσουμε. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σε ποιους
προστρέχετε στα δύσκολα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στους φίλους μου
στο θέατρο και στη ζωή. Αποφεύγονται και οι εχθροί έτσι, αφού πρέπει κάπως να
πατάς γερά για να λειτουργήσεις. Νιώθω πάντα την ανάγκη να είμαι ερωτευμένη και
δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτό. Σε ότι αφορά εμένα, θεωρώ δυστυχία το να μην
είναι ερωτευμένος κανείς. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχετε πιάσει
τον εαυτό σας να βάζει χαλινάρι στις επιθυμίες της σάρκας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, πολύ! Με
ενδιέφερε από πάντα να διευρύνω τη σκέψη μου, γιατί δεν έμαθα από το σπίτι μου
να δίνω μεγάλη σημασία στο σώμα μου. Μερικές φορές το παραμελώ το σώμα και μετά
σκάω, συνειδητοποιώ πως δεν είναι σωστό. Σας μιλάω για μια διαδικασία που
έρχεται από μόνη της. Σαν να μη μπορώ να αναπνεύσω, έτσι νιώθω για να μπορέσω
να επανέλθω.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συμπορεύονται
η συντροφικότητα με την τέχνη;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εξαρτάται από το τι
είναι ο σύντροφος σου. Αν πορεύεσαι παράλληλα μ’ αυτόν, τότε συμβαίνει. Αν
μπλέκονται οι δύο υπάρξεις συμπλεγματικά, όχι, δεν γίνεται. Όταν επίσης υπάρχει
εξάρτηση δεν είναι καλό. Οι ιδανικές σχέσεις είναι βίοι παράλληλοι. Κι αν η
εξάρτηση ένα δείγμα αγάπης είναι κι αυτή, μπορεί να στερήσει χώρο από τη δική
σου ανέλιξη. <b><o:p></o:p></b></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι γίνεται
όταν οι άνθρωποι είναι καμιά φορά παντελώς αδιάφοροι για τέχνη και θέατρο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Οι άνθρωποι πάντα
διψάνε για επικοινωνία και δεν είναι ανάγκη να την αποζητούν στην τέχνη και στο
θέατρο. Θα τη βρουν μ’ άλλους τρόπους, σε μια γιορτή π.χ. που θα χορέψουν και
θα τραγουδήσουν – τέχνη είναι κι αυτό για μένα. Και το να φάμε όλοι μαζί, ένα
είδος τέχνης το θεωρώ.</span></span></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-59422537316050768852023-08-25T16:17:00.003+03:002023-08-25T16:17:28.503+03:00Η Πάολα Ρεβενιώτη θυμάται τον Κώστα Ταχτσή στην επέτειο 35 χρόνων από το θάνατο του<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqdeYQoRUJNbhaQJxEY4X-NFC6kXUTBYwOkLL2_Hcu11DwohCO3_LdkBJb7NrLatqFQsnzr9mkRBz-nUojXsD8wpTnug-kV6LdBZTpDcTk0q6X65vINHhdBTU98eeYPVGXOkPCbYtEAASC2pShL5mYNysHXJx0lSH-vy_uH2zyaIX90KTO1k2Q3NrI0mJP/s2048/369967548_6486685574784795_7614974855319840898_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1564" data-original-width="2048" height="305" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqdeYQoRUJNbhaQJxEY4X-NFC6kXUTBYwOkLL2_Hcu11DwohCO3_LdkBJb7NrLatqFQsnzr9mkRBz-nUojXsD8wpTnug-kV6LdBZTpDcTk0q6X65vINHhdBTU98eeYPVGXOkPCbYtEAASC2pShL5mYNysHXJx0lSH-vy_uH2zyaIX90KTO1k2Q3NrI0mJP/w400-h305/369967548_6486685574784795_7614974855319840898_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;"><i>Είχα καιρό να βρεθώ με την Πάολα Ρεβενιώτη παρόλο που μένουμε πολύ κοντά. Έτσι, μια και με κάλεσε για καφέ και είχα τελειώσει με τις δουλειές μου, έτρεξα να τη συναντήσω στην πλατεία Βικτωρίας. «Σαν σήμερα βρέθηκε νεκρός ο Ταχτσής» μου είπε σε μια φάση, κάτι που ομολογώ πως είχα ξεχάσει τελείως. «Πέρασαν 35 χρόνια κιόλας» ήταν το μόνο που απάντησα, ενθυμούμενος τη χρονιά που έφυγε από τη ζωή ο σημαντικός συγγραφέας. «Πάμε να μου πεις εσύ πώς τον έζησες και να σε καταγράψω;» τη ρώτησα αμέσως μετά...Κι αφού η Πάολα απεφάνθη «Εσύ δεν κάνεις λεπτό χωρίς συνέντευξη», το κινητό μου άρχισε να ηχογραφεί τις σκόρπιες αφηγήσεις της από την - για δέκα χρόνια - «συνύπαρξη» της με τον Κώστα Ταχτσή. Ακολουθεί η αφήγηση της Πάολας:</i></span><p></p><p><span style="font-size: medium;">Στις 25 Αυγούστου του 1988 βρισκόμουν στη Σάμο με τον Κώστα, μια σχέση που είχα τότε. Αν θυμάμαι καλά, ήταν Παρασκευή, γιατί το μηχάνημα της τράπεζας, το ΑΤΜ της εποχής, μου είχε κρατήσει την κάρτα. Μόνο η Τράπεζα Πίστεως έβγαζε κάρτες τότε. Ευτυχώς που είχα προπληρώσει μέχρι τη Δευτέρα το ξενοδοχείο μας, γιατί δεν είχαμε φράγκο, ούτε για να φάμε, μετά απ' αυτό που έγινε στο ΑΤΜ. Αμέσως τηλεφώνησα του Ταχτσή, που με ξελάσπωνε αν ξέμενα από χρήματα. Το'χε κάνει άλλη μια φορά στον Πόρο, που είχα πάει και είχα βρεθεί σε παρόμοια θέση. Δεν απαντούσε. Προσπάθησα πολλές φορές μέχρι που την επόμενη μέρα, Σάββατο, τη στιγμή που τον καλούσα, το μάτι μου έπεσε σ' ένα πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας: «Το τελευταίο στεφάνι για τον Κώστα Ταχτσή». Έπαθα σοκ!</span> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWy2_pxG0aW_YYC7Br06zUA4o9Eec4uIa5HvXVQaS682nu75ogAhIJeHV--uFsQtclOcGKzCoy0CJU6ovAoNDjvHHDm-gaPOv5T-kb2C8B-54nylN8_7U-Fsa3pJGnBocmfipoLkzU6XMfKu1IJFBKWEJqBzZeMJkMxyOnlfVWCSCF_0SCuWf-nt50Fen-/s485/%CF%867-8-1-485x360-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="485" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWy2_pxG0aW_YYC7Br06zUA4o9Eec4uIa5HvXVQaS682nu75ogAhIJeHV--uFsQtclOcGKzCoy0CJU6ovAoNDjvHHDm-gaPOv5T-kb2C8B-54nylN8_7U-Fsa3pJGnBocmfipoLkzU6XMfKu1IJFBKWEJqBzZeMJkMxyOnlfVWCSCF_0SCuWf-nt50Fen-/w400-h297/%CF%867-8-1-485x360-1.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Την ίδια μέρα επικοινώνησε μαζί μου η ηθοποιός Μαίρη Χρονοπούλου: «Σε ψάχνει η Ασφάλεια» με ενημερώνει. Έρχομαι άρον - άρον πίσω στην Αθήνα και βρίσκω ένα ειδοποιητήριο από την Ασφάλεια στο διαμέρισμα μου στη Νοταρά στα Εξάρχεια. Δυσάρεστο μέρος, πάντα με στραβοκοίταζαν εκεί μέσα. Πιθανώς να είχαν βρει αποτυπώματα μου στο σπίτι του Ταχτσή στον Κολωνό, γιατί καμιά βδομάδα πριν με είχε καλέσει να τον βοηθήσω που είχε να κουβαλήσει κάτι γλάστρες. Ευτυχώς που στη Σάμο είχε κρατηθεί η τραπεζική μου κάρτα και είχα ισχυρό άλλοθι ότι βρισκόμουν αλλού. Διαφορετικά, είμαι σίγουρη, τόσο ελεεινοί που ήταν οι αστυνομικοί, ότι θα τραβούσα μεγάλη ταλαιπωρία. Πάντως, θυμάμαι πολύ καλά να μου λένε οι μπάτσοι πως δεν είναι σίγουροι αν επρόκειτο 100% για δολοφονία. Εμείς φτάσαμε πολύ αργά στο σπίτι του και δεν μπορώ να ξέρω τι έκανε η αδερφή του εκεί μέσα αμέσως μετά το θάνατο του. Τα περί δολοφονίας τα καλλιέργησαν καλά επί σειρά δεκαετιών οι δημοσιογράφοι. Όπως και για τη Σόνια, την τρανς που βρέθηκε δολοφονημένη στα Λιμανάκια. Σύμφωνα με τους αστυνομικούς, που είχαν ασχοληθεί με την υπόθεση, η Σόνια πνίγηκε την ώρα του στοματικού σεξ μ' έναν πελάτη. Αυτός πάλι, παντρεμένος και με παιδιά, απ' το να έλεγε ότι είχε μια νεκρή τρανς μέσα στο αμάξι του, προτίμησε να την πετάξει στα βράχια. Αυτά μπορεί να'ναι εικασίες, τα έλεγαν όμως άνθρωποι που είχαν ασχοληθεί - υποτίθεται - διεξοδικά. </span><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1cZvyOjadsjjZ9p9uvTGddvQopL8XSN-IJj7bS1aAp3FyKMvAJKAbPtBJhYb7OuTnDo9ukN-VFGYRCZp-XQ5wKp0KBbDnJvRFYrmQITT46S1B7rOt3Rze-kVCxSeNKV2r7-cG7QuBzRHAgveF15ZnuqE_RFVTfvlY4F9Q2ol1ioSGyw_KPsGmvT27S2t9/s620/Kostas_Taxtsis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="620" height="294" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1cZvyOjadsjjZ9p9uvTGddvQopL8XSN-IJj7bS1aAp3FyKMvAJKAbPtBJhYb7OuTnDo9ukN-VFGYRCZp-XQ5wKp0KBbDnJvRFYrmQITT46S1B7rOt3Rze-kVCxSeNKV2r7-cG7QuBzRHAgveF15ZnuqE_RFVTfvlY4F9Q2ol1ioSGyw_KPsGmvT27S2t9/w400-h294/Kostas_Taxtsis.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;">Δεν ξέρω αν άκουσες τη συνέντευξη μου στο «Παρλαφούσι» με τον Γιώργο Πολυχρονιάδη. Τα είπαμε όλα δημόσια για τον Ταχτσή. Αυτός τότε ήταν ένας πολύ όμορφος νεαρός, που γνωριστήκαμε στην Ομόνοια και μετά τον υιοθέτησε κυριολεκτικά ο Ταχτσής. Τον σπούδασε, τέλειωσε τη σχολή Δοξιάδη κλπ. Έπαιξε στον κινηματογράφο, αλλά και στην «Πορνογραφία» του Χατζιδάκι δίπλα στη Σαπφώ Νοταρά. Θυμάμαι τον Ταχτσή να μας λέει: «Το σπίτι θα τ' αφήσω στον Γιωργάκη και σε σένα το λεύκωμα με τις πούτσες και τα σχέδια του Φασιανού». Τελικά δεν μας τα άφησε...</span><p></p><p><span style="font-size: medium;">Για μια ολόκληρη δεκαετία μιλούσαμε κάθε, μα κάθε μέρα, στο τηλέφωνο. Ποτέ δεν μ' έλεγε «Πάολα», παρά πάντα «Παύλο». Δεν ενοχλούμουν. Ο Ταχτσής ήταν παρεξηγημένος άνθρωπος. Μέχρι σήμερα πικραίνομαι που βγαίνουν και λένε κακίες για το άτομο του. Έναν άνθρωπο δεν τον κρίνεις σήμερα με τα δεδομένα τα σημερινά. Εάν, λόγου χάριν, έλεγα εγώ σήμερα όσα είχα πει στην εκπομπή της Μαλβίνας Κάραλη, θα με κατηγορούσαν ότι προωθώ την τοξική αρρενωπότητα και το'να και τ' άλλο. Τον Ταχτσή πρέπει να τον κρίνουμε, όπως θα κρίναμε τον Χατζιδάκι και τον Χριστιανόπουλο. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Το ό,τι δήλωνε ανοιχτά ομοφυλόφιλος, ενώ ήταν κάτι σχεδόν ακραίο για την εποχή από ακτιβιστική άποψη, προξένησε και μεγάλη ζήλια από πολλούς. Ειδικά από τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο, έναν κατά τα άλλα εξαιρετικό άνθρωπο με ήθος, πρωτεργάτη του ΑΚΟΕ. Ο Ταχτσής τότε, όμως, ήταν σταρ και μπαινόβγαινε στα σαλόνια, μην το παραβλέπουμε. Συν τοις άλλοις, τι να κάνουμε, είχε γράψει ένα βιβλίο που δεν έχει ξαναγραφτεί κάτι παρεμφερές μέχρι σήμερα. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZFv81wyUjv5mtMRgHVim85QiZOl6hUYdLFEmNQqO0zx7uemQEdwCrcja6SNgCd0yY9TMONx1EmGthEosGPbYfAuHOhojqy8Csz0c1BL9d_Io6yRjawfkR8GDbtTFAtUTOnlaz5127dXsSw_md1mIZEUsZorLzFVvrCJSpZVq8dD03OVP8BBv5zm_PTm0T/s675/australie_0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="675" data-original-width="610" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZFv81wyUjv5mtMRgHVim85QiZOl6hUYdLFEmNQqO0zx7uemQEdwCrcja6SNgCd0yY9TMONx1EmGthEosGPbYfAuHOhojqy8Csz0c1BL9d_Io6yRjawfkR8GDbtTFAtUTOnlaz5127dXsSw_md1mIZEUsZorLzFVvrCJSpZVq8dD03OVP8BBv5zm_PTm0T/w361-h400/australie_0.jpg" width="361" /></a></div><span style="font-size: large;">Με ναρκωτικά δεν είχε σχέση ο Ταχτσής. Μου έλεγε, όμως, πως όταν μικρός, τη δεκαετία του 1930, τον έστελνε ένας θείος του και πήγαινε στον Λαπαθιώτη στα Εξάρχεια κι αγόραζε μπαφάκια. </span><p></p><p><span style="font-size: medium;">Ήταν σα μικρό παιδί. Λίγη αγάπη και προσοχή να του'δειχνες, ακόμη και στο πλαίσιο «Τι ωραίο βιβλίο έγραψες, βρε Κώστα», έλαμπε το πρόσωπο του. Είχε και ενοχές ως προς τον τραβεστισμό του. Πίστευε πως παρασυρόταν από το πάθος του και δεν έπρεπε να βγαίνει έξω τη νύχτα ντυμένος γυναίκα. Άσε που πίστευε ότι εξαπατούσε τους πελάτες κι αυτοί δεν καταλάβαιναν - τάχα μου - ότι έπαιρναν μια τρανς. Θα τον λέγαμε τρανς με τα σημερινά δεδομένα, αφού - ως γνωστόν - είχε φτιάξει και στήθος. Θυμάμαι μιαν άλλη φορά που σταμάτησε στα φανάρια τον Βέλτσο και τη γυναίκα του. «Τι κάνετε, τι κάνετε;» τους φώναζε κι εκείνοι πάθαιναν σοκ έτσι που τον έβλεπαν. Του άρεσε να τους λέει διάφορες ιστορίες απ' την πιάτσα. Στην ουσία του άρεσε να τους προκαλεί. Πέρα απ' το πάθος του, είχε ανάγκη και από λεφτά και μόνο προς το τέλος της ζωής του είχε καταφέρει να κάνει ένα κομπόδεμα, που λέμε. Τον συντηρούσε όλα τα χρόνια ο Ιόλας, πρέπει να τα λέμε αυτά. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Μιαν άλλη φορά στο σπίτι του τον βρήκα να μιλάνε στα ξένα με μια κομψή κυρία. Όταν έφυγε, μου εξήγησε πως ήταν η τέως βασίλισσα της Ιταλίας που του έκανε επίσκεψη. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Τον πετύχαινα συχνά με τον Ακριθάκη και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες. Με τον Χατζιδάκι είχαν μια ψιλοαντιπάθεια, τον αποκαλούσε «η χοντρή», μα μόλις ο Χατζιδάκις αρρώστησε ήταν απ' τους πρώτους που του έστειλε λουλούδια. Δεν είχε κακία μέσα του, απλά μερικές φορές το στόμα του έλεγε παραπάνω απ' όσα έπρεπε να πει, κάτι που κάνει όλος ο κόσμος εδώ που τα λέμε. </span></p><p><span style="font-size: medium;">Εγώ επί 17 χρόνια δούλεψα στην πιάτσα της οδού Αθηνάς. Ένας δρόμος σαν τον σημερινό Βαρδάρη στη Θεσσαλονίκη. Καμιά φορά περνούσε ο Ταχτσής και τσακωνόμασταν. «Φύγε από δω, μη μ' ενοχλείς» του έλεγα κι αυτός άρχιζε να φωνάζει - πάντα το ίδιο έλεγε: «Άσε με να μπω στη ζωή σου! Είναι το κύκνειο άσμα μου, δεν το καταλαβαίνεις αυτό; Να τα γράψεις αυτά»! Περνούσε κι ο Ιωάννου ο Γιώργος, πάντα φιλικός μαζί μου. Ελάχιστοι γνωρίζουν αυτό που μου'χε πει, πως από μία συνάντηση μας εμπνεύστηκε και έγραψε τους στίχους για το τραγούδι της Αρβανιτάκη, το «Μην περπατάς, μην περπατάς» κλπ. Ο Κουμανταρέας, απ' την άλλη, όποτε με συναντούσε, ήταν σνομπ. Κρατούσε ένα μέτρο απόσταση και με κοίταζε με περιφρόνηση. Δε βαριέσαι. Ασχέτως με μένα, δεν αλλάζει το γεγονός πως ήταν ένας πολύ μεγάλος συγγραφέας κι αυτός. Πάντως, καμία σχέση με την προσωπική επαφή που είχα για χρόνια με τον Ταχτσή. Πάντα τον θυμάμαι με αγάπη και πάντα κάτι με πιάνει στην επέτειο του θανάτου του. </span></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-71230346842303267202023-08-11T14:10:00.003+03:002023-08-12T08:30:27.785+03:00Ανεκδοτολογικές ιστορίες με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο από τον Θωμά Κοροβίνη <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_TWw9jYynIxNNHRU5Nf_J_QP8dcKZYxXdOMs1zoFFL3nSCsyr4t54n0dYufDYY8Fu2qJiAgxCO92cpsb-b4jDMtgWY82_qapUflGar1uTAWjf2QckdP1BVBR1U9xUUsHeeGL5FpYloXJR5ZAAviGGBHm3oS6pc0FFMQs2q0B_EJ726EgyyZWWa8dzJCEs/s1214/364801361_6991898244177824_1470756540629091207_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="790" data-original-width="1214" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_TWw9jYynIxNNHRU5Nf_J_QP8dcKZYxXdOMs1zoFFL3nSCsyr4t54n0dYufDYY8Fu2qJiAgxCO92cpsb-b4jDMtgWY82_qapUflGar1uTAWjf2QckdP1BVBR1U9xUUsHeeGL5FpYloXJR5ZAAviGGBHm3oS6pc0FFMQs2q0B_EJ726EgyyZWWa8dzJCEs/w400-h260/364801361_6991898244177824_1470756540629091207_n.jpg" width="400" /></a></div><p><span style="font-size: medium;">Είμαστε μια μέρα με τη μάνα μου και τον Ντίνο. Λέει η μάνα μου: «Παιδί μου, θέλω να ρωτήσω κάτι τον κύριο Ντίνο, αλλά δεν θα μιλήσεις». Της κάνω: «Αναλόγως τι θα πεις»! Συνέχισε εκείνη απευθυνόμενη στον ποιητή, ενόσω ο κόσμος άκουγε γύρω μας:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Κύριε Ντίνο, μπορώ να σας ρωτήσω κάτι;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Μάλιστα, κυρία Βούλα μου, σας ακούω! </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Εσάς το παιδί μου σας ακούει. Δεν του λέτε να παντρευτεί;</span></i></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Ακούστε, να αφήσετε το παιδί ήσυχο. Εμείς περνάμε καλά. Ο γάμος είναι για τις γυναίκες.</i> </span></p><p><span style="font-size: medium;">Για χρόνια με ρωτούσε η μάνα μου τι ήθελε να πει τότε. Της έλεγα: «Πάρ' τον τηλέφωνο να σου εξηγήσει. Εγώ δε μπορώ να σου το εξηγήσω, είναι...ντινίστικο». </span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjgJtwYJp3S4XsBN_PFndmWmPZBboLMojNkS9G4ZotSvHdfZLcSbXNhVyjFaBC67hI5yiyZCL0fSln17TRIm97oKA3Bb8LCCh9dIhdfg7Lr0uNsfTX5FAY-5HSwiLm2dfNmAVAHHdX-5kIEynFv9Glih28dPVpS_H2foukr8td7N6skIzUemn2KnL6xbyT/s1111/Ntinos_Christianopoulos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1111" data-original-width="650" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjgJtwYJp3S4XsBN_PFndmWmPZBboLMojNkS9G4ZotSvHdfZLcSbXNhVyjFaBC67hI5yiyZCL0fSln17TRIm97oKA3Bb8LCCh9dIhdfg7Lr0uNsfTX5FAY-5HSwiLm2dfNmAVAHHdX-5kIEynFv9Glih28dPVpS_H2foukr8td7N6skIzUemn2KnL6xbyT/w234-h400/Ntinos_Christianopoulos.jpg" width="234" /></a></div><p><span style="font-size: large;">Κάποτε ο Σταύρος Κουγιουμτζής είχε βγάλει ένα βιβλίο, το «Ανοιχτά παράθυρα με κλειστά πατζούρια», όπου σε κάποιο σημείο έκανα το λάθος - έγραφε - να πάω στον ποιητή και να του κλαφτώ για τα πάθη μου. «Ε, καλά κι εσύ» του είπε ο Ντίνος, «χίλιες δυο άλλες υπάρχουν». Ο Κουγιουμτζής, όμως, ήταν πονεμένος και έγραψε το εξής: «Τι περίμενα από' ναν άνθρωπο που λατρεύει τις αρβίλες;» Τον θανάτωσε αυτό τον Ντίνο! Κάνα δίμηνο πριν πεθάνει ο Σταύρος, πήγαμε σε τραπέζωμα στο σπίτι του μαζί με τον δημοσιογράφο Γιάννη Τσολακίδη. Ο Σταύρος πριν μου είχε τηλεφωνήσει: «Σε παρακαλώ, τηλεφώνησε του Ντίνου και πες του να έρθει κι αυτός». Του τηλεφωνούσε ο ίδιος, βλέπεις, χριστούγεννα και πρωτοχρονιές, αλλά ο Ντίνος του έκλεινε το τηλέφωνο. Παρότι του είπα πως δεν προτίθεμαι να το κάνω, τελικά το έκανα, αλλά ο Ντίνος ήταν ανένδοτος. «Ντίνο, σήμερα πατάμε εδώ και αύριο στην άλλη όχθη. Μίλα του!», αλλά δεν άκουγε τίποτα. Του θύμισα πως ήταν ο πιο στενός παιδικός του φίλος, αν και έκανε βλακεία, ήταν λάθος του. Όταν πέθανε ο Σταύρος, ο Ντίνος εθεάθη να μυξοκλαίει στο μνήμα του. «Μην κλαις τώρα! Τι σου είχα πει;» τον πλησίασα και του είπα...</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Ek7fxMIrxByKHP9csOgvCdUwr2bJDhi6RgH0POxFvPM3eR8CUaxguG93r34zWYDaM4MicKu2ZkseYBO8s8cfLK7ieBSCMwz1G9PK3aVzA4Yt0THwkIMtZEMMxDpR0emUovTrT22WSvE-1iBPvam8E97j0RnzfWw3Nu4rd0pZ1JHb0adKcTz-GeW6z8vB/s980/ntinos_hristianopoylos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="520" data-original-width="980" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2Ek7fxMIrxByKHP9csOgvCdUwr2bJDhi6RgH0POxFvPM3eR8CUaxguG93r34zWYDaM4MicKu2ZkseYBO8s8cfLK7ieBSCMwz1G9PK3aVzA4Yt0THwkIMtZEMMxDpR0emUovTrT22WSvE-1iBPvam8E97j0RnzfWw3Nu4rd0pZ1JHb0adKcTz-GeW6z8vB/w400-h213/ntinos_hristianopoylos.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Am1fItiJyuPzceDR3qB4-c8-PBa6QAm9JT_5-9QhaXzG488qMRpXNtmbDEHk8tbedJa05fX2lepkVBTR-tiuVWK4nCVroVZfJd1nWbUb148lYoGDHM0lwve7bweP00HJubzQzotTG4P_9H1NyHbgkDHY4-Vnur1XssNY-Gvk2NCCW8TqWcgoXPP0TxPU/s1000/ArisDinos1_200819_035818.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="669" data-original-width="1000" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4Am1fItiJyuPzceDR3qB4-c8-PBa6QAm9JT_5-9QhaXzG488qMRpXNtmbDEHk8tbedJa05fX2lepkVBTR-tiuVWK4nCVroVZfJd1nWbUb148lYoGDHM0lwve7bweP00HJubzQzotTG4P_9H1NyHbgkDHY4-Vnur1XssNY-Gvk2NCCW8TqWcgoXPP0TxPU/w400-h268/ArisDinos1_200819_035818.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;">Ο συχωρεμένος ο γαμπρός μου ήταν σπουδαίος καπετάνιος. Μια μέρα έφερε κάτι μεγάλα ψάρια από τον Θερμαΐκό. Σαν γιαταγάνια ήταν. Λέω: «Να τα πάω στον Ντίνο, αντί να πω ''Κάτσε φάτα εσύ, μαλάκα''». Του πήγα τη σακούλα περιποιημένη, κάτι μπαρμπούνια να χαίρεσαι που σ' τα κάνουν δώρο. Μόλις τα βλέπει ο Ντίνος λέει: </span><p></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Δεν μ' αρέσουν ούτε τα ψάρια, ούτε οι ψαράδες»! </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Μα, δεν τρώγεσαι, ρε συ. Ακόμη κι ο Χριστός ψαράδες διάλεξε...</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Σωστά! Προσπαθείς εσύ τώρα να με συνετίσεις. Πάντως, άσ' τα εδώ! </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Του τα άφησα, αλλά μούτρωσα και έφυγα. Πέρασε καιρός ώσπου μια μέρα τον επισκέπτομαι στη «Διαγώνιο». Συναντώ μια αξιόλογη γυναίκα, την Μαρία Κέντρου Αγαθοπούλου, την ώρα που εγώ έμπαινα και αυτή έβγαινε. Μου κάνει: «Άκου τώρα, Θωμά, παιδί μου, δεν πρόλαβα να βγω και μου τα σέρνει από πίσω. Τι πρέπει να τον κάνω;» Μπαίνω μέσα, ήταν και κάποιος άλλος. Τον ρωτάω:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Ντίνο, πως σου φάνηκαν τα μπαρμπούνια;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Α, αυτό δεν το ξέρω εγώ, το ξέρει η Αϊσέ η γάτα μου.</span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Σίγουρα θα τα καλόφαγε, αλλά δεν ήθελε να σου πει ποτέ «ευχαριστώ». </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_99yTNvIOkEwV64K44DoMw-xvXvAJMBgk0SPr9PVQPkzj6PcbLdQ173Ialknco-XenG0WkT-6KsTlSE1XnRauGrObYyt5D2zdKWL5Za2uNusKAQb6hHW8vf0pmMPZgUe-lt027YHRswO97UfZXvqtZw6K32Bk6nvnXDuctslQdYzLHE1E2FTEnL3P4Neh/s1280/xristianopoulos_ampe_15782817.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_99yTNvIOkEwV64K44DoMw-xvXvAJMBgk0SPr9PVQPkzj6PcbLdQ173Ialknco-XenG0WkT-6KsTlSE1XnRauGrObYyt5D2zdKWL5Za2uNusKAQb6hHW8vf0pmMPZgUe-lt027YHRswO97UfZXvqtZw6K32Bk6nvnXDuctslQdYzLHE1E2FTEnL3P4Neh/w400-h225/xristianopoulos_ampe_15782817.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;">Κάποτε είχε παντρευτεί η Μελίνα Κανά σε πολύ μικρή ηλικία τον Φώτη - δεν ευδοκίμησε ο γάμος. Έχουμε μια φωτογραφία, μάλιστα, μαζί με τη Μελίνα μικρή και τον Νίκο Χουλιαρά. Με κάλεσαν στο γάμο. Την ίδια μέρα μου τηλεφωνεί ο Ντίνος: «Θωμά, θα πας στον εν Κανά γάμο; Είμαι κι εγώ καλεσμένος. Θες να πάμε παρέα;» «Να πάμε» του απαντώ. Μου λέει να κατεβούμε κι οι δυο μας με τα πόδια, αλλά εγώ του πρότεινα να πάρουμε ένα ταξί από τη «Διαγώνιο». Άρχισε να φωνάζει:</span><p></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Όχι, να μη μπαίνεις σε ταξί, είναι ελεεινοί οι ταξιτζήδες!</i></span></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Μα, είναι ελεεινοί, αλλά τι να κάνουμε τώρα, έχουμε να πάμε σ' ένα γάμο. </i></span></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Όχι, μωρό μου, θα μπούμε στο αστικό λεωφορείο.</i></span></p><p><span style="font-size: medium;">Κυριακή απόγευμα τώρα, δεν ήταν και τίποτα να πάρουμε ένα ταξί απ' το να πάρουμε το λεωφορείο, που θα ήταν πήχτρα, για τρεις στάσεις. Είπα να του κάνω το χατήρι. Μπαίνουμε στο αστικό, στριμωγμένοι, όπου μου λέει: «Είναι πολλοί εδώ μέσα, πιάσε με αγκαζέ, κράτα με, να μη μας πειράζουν». Τον είχε πιάσει φοβία. Κατεβαίνουμε τελικά σε δυο στάσεις. Μπροστά ήταν ένα ανθρωπάκι λίγο καμπούρικο με ένα μουστακάκι χιτλερικού τύπου. Κάνει ο Ντίνος:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τώρα θα δεις τι θα πάθεις!</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Σε μένα το λες;</span></i></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Όχι, μωρό μου. Στον άλλον! Δεν τη βλέπεις μπροστά μας αυτή την ποντικομαμή;</i> </span></p><p><span style="font-size: medium;">Έρχεται αυτός κοντά μας. Ήταν ένας γυμνασιάρχης. Του λέει ο Ντίνος:<br /></span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι γίνεται, πως πάνε οι καρατομήσεις μαθητών;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Μια χαρά πήγαμε φέτος.</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Κουράδες πήγατε μια χαρά. Έφαγες κόσμο και ντουνιά και φέτος. Που πας εσύ τέτοια ώρα; </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Εγώ, Ντίνο μου, που πάω; Σε κάτι βαφτίσια!</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Α, κι εμείς με το παιδί από δω πάμε σε κάτι γαμήσια! </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Το γέλιο που έπεσε μέσα στο λεωφορείο δεν περιγράφεται. Κατεβαίνουμε και μου λέει:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Καλά να πάθει!</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι σου έκανε;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Εμένα; Τίποτα δεν μου έκανε. Είναι τόσο ελεεινός και κακοποιητικός με τους μαθητές του!</span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Τον πίστευα τον Ντίνο. Ήξερα πως πολλοί απ' αυτούς που έκανε επιμέλεια στα βιβλία τους, δεν τον πλήρωναν. </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizHAOXbxkhe9tQsdTRBw2TBr-vUXKIqU-gqfh0TkcjNr3sApRsY6M5VdludchMzfQk7Vq69lLg8zdVkRmc5dk32CiMPoDG2tDP0mO8qo2e_ffGQ0640NM2BKXNHrnW3ENcnTKay5haTNqmSxXOJsZyWdCy2WyAUopguU1Uz7H3BhtW1zTVKrxN2RJlIoK1/s1290/ntinos-xristianopoulos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="724" data-original-width="1290" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizHAOXbxkhe9tQsdTRBw2TBr-vUXKIqU-gqfh0TkcjNr3sApRsY6M5VdludchMzfQk7Vq69lLg8zdVkRmc5dk32CiMPoDG2tDP0mO8qo2e_ffGQ0640NM2BKXNHrnW3ENcnTKay5haTNqmSxXOJsZyWdCy2WyAUopguU1Uz7H3BhtW1zTVKrxN2RJlIoK1/w400-h225/ntinos-xristianopoulos.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;">Είμαστε έξω απ' τη «Διαγώνιο» και ρίχνει καρέκλες. Τον ρωτάω: «Ντίνο, τι θ' απογίνουμε; Δεν μπορούμε να μετακινηθούμε». Εκεί στη γωνία Αριστοτέλους με Τσιμισκή είχε ένα μαγαζί με αθλητικά. Του πρότεινα να κάτσουμε κάτω από μια μαρκίζα. Κόσμος μας προσπερνούσε. Μου κάνει:</span><p></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Θα με πας μέχρι το αστικό, αλλά δεν θα σταματάς όπου γουστάρεις. </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Γιατί;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Γιατί συνηθίζεις να πηγαίνεις κοντά σε αστυνομικούς!</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Εγώ; Δεν έχω κάνα θέμα, δεν φοβάμαι, απλώς τους προσπερνάω. </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Να έχεις! Μπορεί να σε συλλάβουν. Χρειάζονται, βέβαια, τα σώματα ασφαλείας, αλλά μην πολυπλησιάζεις. Μπορεί να σκάσει μια βόμβα, μπορεί να σε συλλάβουν για ένα χρέος.</span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Λίγο παρακάτω, στου Μοδιάνου, ήταν ένας κουρέας. Συνέχισε ο Ντίνος:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Δεν μ' αρέσει αυτός, κοιτάζει ύποπτα.</span></i></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Ε, και τι να κάνουμε τώρα;</i> </span></p><p><span style="font-size: medium;">Μου πρότεινε ν' αλλάξουμε δρόμο. Τέλος πάντων, καθόμασταν κάτω από υπόστεγο και για να περάσει η ώρα, του πρότεινα εγώ να βαθμολογήσουμε τον κόσμο που περνούσε. Βαθμούς αισθητικής, τη σούμα του καθενός, πως ήταν ντυμένοι κλπ. Περνάνε τρεις - τέσσερις γυναίκες, κοντόχοντρες, που μάλλον δεν ήξεραν που να πάνε μες τη βροχή. «Αυτές δεν βαθμολογούνται» άρχισε να φωνάζει ο Ντίνος, «παίρνουν κάτω από το μηδέν! Ούτε εσύ να τους βάλεις βαθμό». Σε λίγο περνάει ένας κουτσός:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Αυτός, μάλιστα! Είναι βιοπαλαιστής!</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Μα δεν κάνουμε κριτική στο με τι ασχολείται ο καθένας.</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Εγώ του βάζω 8.</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι 8, ρε Ντίνο; </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Περνάει μια άλλη με μίνι φουστίτσα, κάνω εγώ «Χαριτωμένο κοριτσάκι». Ο Ντίνος της έβαλε 4!</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Από μένα, 4! Κατουράει σε παρένθεση, είναι στραβοκάνα! </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Πάει κι αυτή...Ξεραινόμουν στα γέλια, αλλά ετοιμαζόμουν και για επίθεση, αφού αυτό ήταν μονίμως το παιχνίδι του. Περνάει μετά ένας μεγάλος κύριος, περιποιημένος, Δον που λένε. Σχολιάζω εγώ:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Δεν μ' αρέσει το ντύσιμο του αλλά του βάζω 9. Πολύ ωραίος άντρας! </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Μηδέν από μένα. Είναι ελεεινός. Τα παίρνει διπλά και τριπλά απ' τους ασθενείς του. Είναι γιατρός. </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Στο τέλος, περνάει ένας παίδαρος. Κάνω εγώ:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Ντίνο, αφού εσύ δε βάζεις 10, εγώ εδώ θα βάλω εννιάμισι. </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Σε παραδέχομαι, έχεις γούστο, του βάζω κι εγώ 9 με την καρδιά μου.</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Και γιατί δεν βάζεις κι εσύ εννιάμισι;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Όχι, μωρό μου, ξεχνάς κάτι. Έχει κώλο!</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Και τι να'χει ο άνθρωπος; </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Κατάλαβα εκεί, λοιπόν, πως δεν ξεμπέρδευες εύκολα με τον Χριστιανόπουλο.</span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzIhPzXTv3mEF11V0VOrq5QMVPIQ2Rv07hIQtRM9DSpENoDEpACdX4yp151b9Iw3jLtvXIU_znyeujKU1znQy0IJdhEh-qwHcIX-aNXemZWmXQ8ZDfVodpi--fWtjxsgKXS8yUbdXQtcXlVWad3aXUqWLNqAc16YbnASwADg54DpQwkV_lfOB3DtrFMW8p/s1168/xristianopoylos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="656" data-original-width="1168" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzIhPzXTv3mEF11V0VOrq5QMVPIQ2Rv07hIQtRM9DSpENoDEpACdX4yp151b9Iw3jLtvXIU_znyeujKU1znQy0IJdhEh-qwHcIX-aNXemZWmXQ8ZDfVodpi--fWtjxsgKXS8yUbdXQtcXlVWad3aXUqWLNqAc16YbnASwADg54DpQwkV_lfOB3DtrFMW8p/w400-h225/xristianopoylos.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;">Τραγουδά η Πόλυ Πάνου στον «Μύλο» και μου ζητάνε από τη ΛΥΡΑ να την παρουσιάσω εγώ. Είχα καλή γνωριμία μαζί της. Η Πόλυ φορούσε μια καταπληκτική εσθήτα και είχε μπουζουξή τον Καραντίνη. «Κλάψε, Καραντίνη, κλάψε» του έλεγε. Τραγουδούσε στο αίθριο του «Μύλου» και ο Ντίνος ήταν κι αυτός καλεσμένος. Λόγω Ντίνου, δεν πήγα μετά στο τραπέζι. Μου είχε κάνει πολλές χαλάστρες τώρα που τα θυμάμαι...Ήταν εκεί η Μαριώ, ο Παπάζογλου, ο Μπακιρτζής, όλοι. Μια καλή παρέα ήμασταν. Μου χώθηκε, επειδή αγαπιόμασταν με την Πόλυ. Τον είχα δίπλα μου και μου κάνει: </span><p></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι τις παινεύεις όλες; Αυτές είναι παρακατιανές, όλα σταματάνε στη Μπέλλου. Γκρέυ, Πόλυ και τα τοιαύτα, δεν κάνουνε...</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Την παινεύω, Ντίνο, γιατί τη γουστάρω. Άμα δεν τη γουστάρεις, τι σηκώθηκες και ήρθες εδώ; Προσβάλλεις τη γυναίκα, αλλά και μένα που την παρουσίασα. Σήκω φύγε καλύτερα.</span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Εννοείται πως όταν άκουγε κάτι που δεν τον συνέφερε, σφύριζε κλέφτικα. Δεν έφευγε με τίποτα, αφού θ' ακολουθούσαν κεφτέδες μετά. Γυρίζει και μου λέει:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Επειδή ξέρεις ότι σ' αγαπώ, για πρόσεξε την καλά. </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι, δεν σ' αρέσει το φόρεμα της;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Το φόρεμα είναι εκπληκτικό, από καλή μοδίστρα. Φαίνεται πως το...ψιλό υπάρχει. </span></i></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Μήπως δε σ' αρέσει το V μπροστά; Δεν είναι πολύ ανοιχτό.</i> </span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Είναι εξαιρετικό, όπως πρέπει. Και ωραία τραγουδάει, και ο μπουζουξής ωραίος, όλα τέλεια. Για προχώρα παρακάτω λίγο.</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τι παρακάτω;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Κάτω απ' τα βυζιά! </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Δεν είχε κάτι περίεργο να πιαστώ. Τον ρωτάω:</span></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Τα κουμπιά δεν σ' αρέσουν;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Εκπληκτικά! </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Ε, τότε;</span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Πιο κάτω, κάτω απ' τον αφαλό.</span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Διακρίνω κι εγώ ότι ήταν λίγο πιο σκιερά εκεί που μου είπε. Οπότε κάνει ο Ντίνος:</span></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Τι περιμένεις από γυναίκες με άσπρα φουστάνια και μαύρα βρακιά;</i> </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp9zEgxycGkHVjIejtNofnv9cSbH2RX2492glfI26nnZHZ2XOFqGqWG4S3lWIDIOep6-1P8g8bxj3HTtSntENrZxNRU5OQftolBMjHHWIInIWhS86uBVe9iId6MSAX4tjl2_yfF7vYI14-7YnUCEZk_W5_x3AxRh7Z4OIWM-Hy7MmIjZqraJPtZmPhGAa7/s460/ntinos.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="460" height="296" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp9zEgxycGkHVjIejtNofnv9cSbH2RX2492glfI26nnZHZ2XOFqGqWG4S3lWIDIOep6-1P8g8bxj3HTtSntENrZxNRU5OQftolBMjHHWIInIWhS86uBVe9iId6MSAX4tjl2_yfF7vYI14-7YnUCEZk_W5_x3AxRh7Z4OIWM-Hy7MmIjZqraJPtZmPhGAa7/w400-h296/ntinos.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;">Έρχεται ο ποιητής Τάκης Βαρβιτσιώτης. Εγώ πολύ νέος τότε, ήμουν λίγο ψάρι μπροστά του. Τον θυμάμαι να κυνηγάει τα πορτοκάλια στην αγορά, που του έπεφταν, ενώ ήταν πλούσιος. Του φώναζα: «Κύριε ποιητά, τα πορτοκάλια σας»! Μπαίνει στη «Διαγώνιο» και λέει του Χριστιανόπουλου: </span><p></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Ντίνο, πήρα το όγδοο βραβείο μου απ' την τάδε Βιβλιοθήκη της Λειψίας. </span></i></p><p><i><span style="font-size: medium;">- Μπράβο, Τάκη μου. Πρόσεξε, όμως, γιατί κινδυνεύεις τα βραβεία σου να' ναι περισσότερα απ' τους αναγνώστες σου. </span></i></p><p><span style="font-size: medium;">Εμένα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ο Βαρβιτσιώτης δεν πτοήθηκε αντί να παρεξηγηθεί κι άρχισε να του διαβάζει στίχους: «Άγγελοι ανεβοκατεβαίνουν στα πεζοδρόμια της Τσιμισκή» κλπ. Κάνει ο Ντίνος:</span></p><p><span style="font-size: medium;"><i>- Τάκη μου, είσαι αιθεροβάμων και ανεδαφικός! Εγώ μόνο τσόλια βλέπω και μαλακισμένες πλούσιες. Τίποτα άλλο!</i> </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsxNcwLz995D4C2_SGoYGyVpSpRuUA9K8RLBsyXIAb9S0WtSAKLaDqF4UCuVB6L6cokNJQEdyL_8TPzVXicqaG2vE5H4CZmbUOGGbf8bhK0UBku3HUusZJ2gPYUHrzAZ8Ka0E1qmho93uIJyeK_9l04OW9t8J9UXFl6rvFxeEzR9YjzWYi6iCLqwqN1tca/s700/ntinos-2.webp" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="438" data-original-width="700" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsxNcwLz995D4C2_SGoYGyVpSpRuUA9K8RLBsyXIAb9S0WtSAKLaDqF4UCuVB6L6cokNJQEdyL_8TPzVXicqaG2vE5H4CZmbUOGGbf8bhK0UBku3HUusZJ2gPYUHrzAZ8Ka0E1qmho93uIJyeK_9l04OW9t8J9UXFl6rvFxeEzR9YjzWYi6iCLqwqN1tca/w400-h250/ntinos-2.webp" width="400" /></a></div><span style="font-size: large;"><b><i>* Στις 14 Μαρτίου 2023, αμέσως μετά την παράσταση «Ντίνος Χριστιανόπουλος - Το Ταγκαλάκι» στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης, πήγαμε στην καθιερωμένη ταβέρνα με εκλεκτή παρέα, επικεφαλής της οποίας ήταν ο συγγραφέας και προσωπικός φίλος του Χριστιανόπουλου, Θωμάς Κοροβίνης. Ήταν ακόμη ο ηθοποιός Χάρης Φλέουρας, η συγγραφέας Εύη Κουτρουμπάκη, οι τραγουδίστριες Βούλα Σαββίδη και Λιζέτα Καλημέρη κ.α. Εκεί στήθηκε με γέλια, μέχρι τη μία τη νύχτα, το καλύτερο μνημόσυνο για τον ποιητή. Μερικές ιστορίες απ' αυτές που μόλις διαβάσατε, έχουν ήδη δημοσιευθεί σε βιβλία του Κοροβίνη και άλλες δημοσιοποιούνται για πρώτη φορά. Σήμερα, 11 Αυγούστου του 2023, συμπληρώνονται τρία χρόνια από το θάνατο ενός απ' τους πιο αντισυμβατικούς ποιητές των ελληνικών γραμμάτων. Τον θυμόμαστε με μεγάλη αγάπη, με όλα τα καλά και τα αγκαθάκια του, και τον ευγνωμονούμε. </i></b></span><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-30549722673740118282023-08-07T10:42:00.002+03:002023-08-07T10:50:57.274+03:00Μπάμπης Στόκας: «Sorry κιόλας, δεν έχω καμιά όρεξη να σε ρωτήσω αν θα συνεχίσουν ή όχι οι Πυξ Λαξ» <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><b style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXo88bj1G57sApjvggIKThUI7vNnyuOQOwwUBr59GDTaoNg2jpsPgLfpacC2Q4T4vNSxuGx9sRXGQ9R8fP-KSjkpXE6P05EYYdH0XcliEwG3PYHo19J8vX9EU-8JGnI-GPeJOjsmETjnRahSC1bhnS_Re2L4xeZkyiJHW1doBVUx7fMbcjIB-Oc9HViOun/s900/35e73747415703551a2acc3cf44b333f_XL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="900" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXo88bj1G57sApjvggIKThUI7vNnyuOQOwwUBr59GDTaoNg2jpsPgLfpacC2Q4T4vNSxuGx9sRXGQ9R8fP-KSjkpXE6P05EYYdH0XcliEwG3PYHo19J8vX9EU-8JGnI-GPeJOjsmETjnRahSC1bhnS_Re2L4xeZkyiJHW1doBVUx7fMbcjIB-Oc9HViOun/w400-h266/35e73747415703551a2acc3cf44b333f_XL.jpg" width="400" /></a></div></b><b style="text-align: left;"><span lang="EL" style="font-size: large;">Βλέποντας μια
ντάνα βινύλια στο διαμέρισμα του Μπάμπη Στόκα και δεδομένης της αιτίας που τον
συνάντησα – την έκδοση του καινούργιου άλμπουμ του – μοιραία η κουβέντα
ξεκίνησε απ’ τη δυναμική επανεμφάνιση του βινυλίου. «Κοίταξε, η αγορά του
βινυλίου ανέβηκε κατά 35% παγκοσμίως» τον ακούω να μου λέει: «Χαίρομαι πάρα
πολύ, αφού με θυμάμαι πιτσιρικά να ανοίγω τον φάκελο ενός βινυλίου για να δω
τις φωτογραφίες και τα </span><span style="font-size: large;">credits</span><span lang="EL" style="font-size: large;">».</span></b></div><p></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/upYunK8Eisk" width="320" youtube-src-id="upYunK8Eisk"></iframe></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;">Ένα απ’ τα
κομμάτια του νέου δίσκου σας είναι και ο «Γλάρος φυγάς». Σύμβολο ελευθερίας; Οι
τάσεις φυγής των συμπατριωτών μας τα τελευταία χρόνια;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Αναγκαστικά, αφού
αυτή η χώρα πάντα έδιωχνε τα σημαντικά μυαλά της. Ανέκαθεν ήμασταν μια
γεροντολάγνα χώρα και οι νέοι ήταν του πεταματού, της σφαλιάρας. Έχω μια κόρη
στην εφηβεία πλέον και προσπαθώ να της δώσω να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται
γύρω μας και να μη φοβάται να κυνηγάει το όνειρο της. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Θα ήθελα ένα
σχόλιο για το εκλογικό αποτέλεσμα ως προς την άνοδο της ακροδεξιάς.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Το ανησυχητικό
δεν είναι η άνοδος των φασιστών, αλλά το ότι 250.000 άνθρωποι ψήφισαν κάποιον
που δεν ξέρουν και που δεν έχουν δει ποτέ. Πάντα το κράτος είναι υπεύθυνο για
τα προβλήματα της κοινωνίας όσο και να θέλουν οι φίλοι μας να κρυφτούν πίσω από
το δάχτυλο τους. Ας πηγαίνουν κάθε χρόνο τα παιδιά εκπαιδευτική εκδρομή στο Άουσβιτς
και δε χρειάζεται κάτι άλλο.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Απ’ την
άλλη φοβάσαι να πεις σήμερα ότι είσαι πατριώτης, ότι αγαπάς τον τόπο σου, ρε
παιδί μου. Έχεις πρόβλημα, σε λένε ακροδεξιό. Κατάλαβες που φτάσαμε; Έτσι, αντί
να πηγαίνουν τα παιδιά στα μπουζούκια, ας τα πηγαίνουν οι δάσκαλοι μια εκδρομή
στο Άουσβιτς και να τους λένε: «Αυτό είναι και μπορείτε να βρεθείτε κι εσείς
μια μέρα εδώ μέσα». Έτσι κι αλλιώς είμαστε μια χώρα με μνήμη ψαριού.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Πόσων ετών
είστε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είμαι 55 ετών. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Σας έχουν πει
ποτέ ότι αυτή η λαϊκή χροιά, το γρέζι στη φωνή σας, βγαίνει στο φυζίκ σας; <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Όχι, δε μου το
έχουν πει. Εγώ ξεκίνησα να τραγουδάω λαϊκά αφού έκανα το κασετόφωνο στο
αυτοκίνητο του πατέρα μου. Έτσι έμαθα και έχω μέσα μου όλους τους μεγάλους
λαϊκούς τραγουδιστές. Μετά πήγα στον Bob Dylan και στα δικά μου ακούσματα,
μια και δεν ήταν εύκολη η πρόσβαση. Έπαιρνε κάποιος ένα βινύλιο, το άκουγε
πέντε μέρες και περιμέναμε όλοι στη σειρά μετά να το κάνουμε κασέτα για να του
πιούμε το αίμα. Δεν είναι τυχαίο που θυμάμαι απ’ έξω αυτή τη στιγμή πάνω από 200
δίσκους. Υπήρχε μια αναζήτηση, μια αγωνία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Με το
διαδίκτυο τώρα δεν έχει χαθεί αυτή η μαγεία του ψαξίματος; Μ’ ένα κλικ τα έχεις
όλα στο πιάτο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Όποτε το
χρησιμοποιείς θετικά, είναι ένα πολύ θετικό εργαλείο το διαδίκτυο. Είναι όμως
και πολύ άσχημο, αλλά αυτό έχει να κάνει αποκλειστικά με σένα, με το πώς το
χρησιμοποιείς.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large; mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoJv1Hh8w4mTbr-6n_75SzNpf3gSn9MeBdaCJ70-1iPB3VLdVMNiOy1HLFw7wtIIyaBG4-QLgOBaHrNLw78hld7eRQmBb17ctsjU263r-wsoVJ3nW_F1m99mhFpExShntctkQg-XqNrK4jatTciaOepRiI3QIYv0WfPA8La1BNoU8XU_qPqVLdsth4Zke2/s2731/356566818_678299854130940_7469690770804956767_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2731" data-original-width="2048" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoJv1Hh8w4mTbr-6n_75SzNpf3gSn9MeBdaCJ70-1iPB3VLdVMNiOy1HLFw7wtIIyaBG4-QLgOBaHrNLw78hld7eRQmBb17ctsjU263r-wsoVJ3nW_F1m99mhFpExShntctkQg-XqNrK4jatTciaOepRiI3QIYv0WfPA8La1BNoU8XU_qPqVLdsth4Zke2/w300-h400/356566818_678299854130940_7469690770804956767_n.jpg" width="300" /></span></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;">Σας συναντώ
στα Εξάρχεια, που τα κάνατε και τραγούδι. Ίσως το δεύτερο τραγούδι για τα
Εξάρχεια την τελευταία δεκαετία μετά απ’ αυτό της αείμνηστης Αρλέτας.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Νομίζω ότι είναι
η πιο ωραία και η πιο ζωντανή περιοχή της Αθήνας. Σφύζει από ζωή, από νέα
παιδιά κι εγώ βγαίνω έξω μια βόλτα και γεμίζω από ενέργεια. Λόγω των πολλών
περιοχών που έδινα συναυλίες, όταν γύριζα στην Αθήνα ήθελα τα βουνά και τα
λαγκάδια, να είμαι δηλαδή απομονωμένος. Τώρα που έχω μεγαλώσει λίγο, ζητάω πάλι
τον κόσμο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Βρισκόμαστε σ’
ένα διαμέρισμα που στήνεται αυτές τις μέρες. Μιλάμε για μόνιμη εγκατάσταση
πλέον στα Εξάρχεια;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ναι, μόνιμη, δεν
λέω να πάω κάπου αλλού. Μ’ αρέσει κι η Καλαμάτα, εδώ όμως είναι η οικογένεια
μου, όλα γύρω – γύρω.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Καλαμάτα είναι
περισσότερο ένας τρόπος διαφυγής για μένα. Όταν θέλω να σκεφτώ ή να είμαι για
πάρτη μου, την κάνω για κει. Για το τραγούδι, φιλοξενούσα έναν φίλο μου από την
Καλαμάτα, που είχε καρκίνο και που τελικά έφυγε πριν ένα μήνα. Ένα βράδυ εγώ
δεν ήθελα να βγω κι αυτός με τράβηξε σ’ ένα ταβερνάκι στη Μεθώνης. Όσα λέει το
τραγούδι είναι η καταγραφή εκείνης της βραδιάς, που μου έβγαλε μια άλλη
αίσθηση, σαν να ήμουν ξαφνικά στο 1960. Περάσαμε ένα τρομερό βράδυ με τον
Τζιμάκο και γι’ αυτό του το αφιέρωσα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Στο δίσκο σας
δεσπόζει ο κλασικός ροκ ήχος. Υπάρχει κι η άποψη που λέει πως το ροκ πνέει τα
λοίσθια. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Πάρα πολλές φορές
έχει ειπωθεί αυτό στη διάρκεια των χρόνων. Δεν το δέχομαι, με συγχωρείτε. Για
μένα ροκ είναι και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, που έχει πολλά παραδοσιακά
στοιχεία. Τα λόγια του όλα είναι ροκ. Έχει βάλει μέσα την παράδοση και καλά
κάνει, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο. Κι εγώ θέλω να υπάρχει μια τέτοια
«μυρωδιά» μες τα τραγούδια μου, γι’ αυτό χρησιμοποιώ κλαρίνο. Δεν μπορούμε να
κάνουμε το μπλουζ των Αμερικανών, το ξέρουν καλύτερα από μας. Μπορούμε να
κάνουμε όμως ηπειρώτικο μπλουζ, που είναι δικό μας. Όταν βγήκαν τα μεγάλα ροκ
συγκροτήματα, απ’ τον Πρίσλεϊ και μετά, όλους τους είχαν για ξοφλημένους, ότι
δεν θα έκαναν τίποτα. Το ροκ, όμως, έχει να κάνει με τον κάθε καλλιτέχνη και το
τι θέλει, δεν καθορίζεται απ’ τον ήχο μιας ηλεκτρικής κιθάρας. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large; mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/1HxB6JcKIG0" width="320" youtube-src-id="1HxB6JcKIG0"></iframe></span></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;">Τα τελευταία
χρόνια ερμηνεύετε Νίκο Γκάτσο με τη στήριξη της κληρονόμου του, της ποιήτριας
Αγαθής Δημητρούκα.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Με την Αγαθή
είμαστε φίλοι πάρα πολλά χρόνια κι εγώ ούτως ή άλλως έχω μια μεγάλη αγάπη στους
ποιητές (σ.σ. πάνω στο τραπεζάκι υπήρχαν τα άπαντα του Τάσου Λειβαδίτη).
Πίστευα από μικρός αυτό που λέγεται ό,τι για όπου θες να πας, πριν από σένα
είχε πάει ένας ποιητής. Το ποίημα του Καβάφη, που μελοποίησα στο δίσκο, ήταν
αγαπημένο ποίημα εδώ και τριάντα χρόνια. Το είχε κάνει και ο Ανεστόπουλος από
τα Διάφανα Κρίνα, αλλά είπα να κάνω κι εγώ τη δικιά μου εκδοχή. Η Αγαθή είναι
ένας καταπληκτικός άνθρωπος, μια αγνή καθαρή ψυχή και δε νομίζω να υπήρχε πιο
κατάλληλος άνθρωπος για το αρχείο του Γκάτσου. Όποτε μου ζητάει μια συνεργασία,
πάντα λέω ναι και δεν το κάνω, γιατί είναι φίλη μου, αλλά γιατί κάνει σημαντικά
πράγματα η ίδια. Να σας πω και ότι τρεις φορές είχα περάσει έξω απ’ το σπίτι
του Χατζιδάκι, αλλά από συστολή, επειδή τον εκτιμούσα πολύ, δεν χτύπησα το
κουδούνι. Ήθελα πάρα πολύ να τον γνωρίσω από κοντά, αλλά δεν έγινε. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Αναφέρατε τον
Θανάση Παπακωνσταντίνου και θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω. Σε μένα είχατε
μιλήσει με κάπως απαξιωτικά λόγια για την περιβόητη «σχολή της Θεσσαλονίκης».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Τα’χα χώσει τότε
γιατί από το πρωί ως το βράδυ μας έβριζαν χωρίς να υπάρχει λόγος. Εγώ δεν έχω
πρόβλημα με την κριτική, ούτε μ’ ενδιέφερε ποτέ να μ’ αγαπάνε όλοι. Το να είσαι
κακοπροαίρετος, όμως, δεν υπάρχει λόγος. Είναι όπως κατέκριναν ένα διάστημα τη
Μποφίλιου για την πολιτική της θέση. Δικαίωμα της δεν είναι να’χει όποια θέση
θέλει; Άμα τελικά δεν σου αρέσει η Μποφίλιου, μην την ακούς. Το να τη βρίζεις,
όμως, χωρίς να την ακούς, χωρίς να την ξέρεις…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είναι αυτό που
έγραψε η Λίνα Νικολακοπούλου: «Ότι σταυρώνεις, το προσκυνάς».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ακριβώς. Τότε,
λοιπόν, θα με πετύχατε σε μία περίοδο που ήμουν και λίγο ζοχάδας. Μετά το
ξεπέρασα, δεν έχω θέματα. Μακάρι άνθρωποι σαν τον Θανάση, τον Σωκράτη και τον
Αλκίνοο, να γεμίζουν στάδια. Τι άλλο θέλουμε δηλαδή;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ο συνάδελφος
Δημήτρης Μανιάτης έγραψε κάτι καλό: «Οι Έλληνες δεν ψήφισαν σαν
θανασοσωκράτηδες, αλλά σαν τράπερς».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">(γελάει) Σωστό
είναι, φυσικά. Εμένα, όλοι αυτοί που αναφέραμε, μου έχουν κάνει καλό, τους έχω
εδώ και τους ακούω. Ποτέ δεν ζήλεψα, τους αγαπούσα κι ακόμη, όποτε ακούω ένα
τραγούδι συναδέλφου και συγκινούμαι, χαίρομαι πάρα πολύ. Η μουσική κι αυτός ο
λαός βγαίνουν κερδισμένοι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Το καλοκαίρι
σας περιμένει μια μεγάλη περιοδεία, όχι ως Στόκας, αλλά ως Πυξ Λαξ.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Και ως Στόκας!
Παίζω και μόνος μου.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="font-size: large; mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFqqGuqvmmjdcs7lOsGx0BFFd31e03_sKREg_M6AwDCLv7A9NMlfEg_uQVDFVjhH6ILZgB0rg_fiNNGdd_0o_nHforfYaSCg0IIMv7ZQJe76PWiKILe1Mw_H6b9RGWQ3AJFr-XmV3ElGLETarLqmMepA4HZWNx8YYRIZWTQaA3bPOTs8C4ciKTW29INKRX/s2731/357038090_641339060963934_1242223991570212439_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: large;"><img border="0" data-original-height="2731" data-original-width="2048" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFqqGuqvmmjdcs7lOsGx0BFFd31e03_sKREg_M6AwDCLv7A9NMlfEg_uQVDFVjhH6ILZgB0rg_fiNNGdd_0o_nHforfYaSCg0IIMv7ZQJe76PWiKILe1Mw_H6b9RGWQ3AJFr-XmV3ElGLETarLqmMepA4HZWNx8YYRIZWTQaA3bPOTs8C4ciKTW29INKRX/w300-h400/357038090_641339060963934_1242223991570212439_n.jpg" width="300" /></span></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;">Μια συναυλία
σόλο του Στόκα ή του Πλιάτσικα μαζεύει τον ίδιο κόσμο με μία συναυλία των Πυξ
Λαξ;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όχι, οι Πυξ Λαξ πάντα
μαζεύουν περισσότερο κόσμο. Κι εγώ κι ο Φίλιππας έχουμε προβληματιστεί.
Βλέπουμε πολλά νέα παιδιά. Κάποια στιγμή του είπα: «Άμα δούμε να είναι μόνο
συνομήλικοί μας από κάτω, να το σταματήσουμε το έργο». Κι εδώ βγαίνουμε σε
συναυλίες και μπροστά έχουμε 3.000 πιτσιρικάδες. Αυτό είναι ένα ζήτημα και για
μένα είναι γιορτή μια συναυλία των Πυξ Λαξ. Πάω δηλαδή για να το χαρώ! Στις
σόλο συναυλίες τώρα θέλω να παίζω σιγά – σιγά τον καινούργιο δίσκο, αφού πέσαμε
μες την καραντίνα, που μας πετσόκοψε όλους και ειδικά συνθέτες και στιχουργούς,
οι οποίοι φτάσανε στα όρια της πείνας. Τρομερά πράγματα! Αυτή η Πολιτεία που
θέλει να πουλάει τους αρχαίους της και τον πολιτισμό της, πιο πολύ δεν θα
μπορούσε να γράψει στα αρχίδια της τον πολιτισμό. Δες τους χώρους πολιτισμού
πώς είναι, δες το τσιμέντωμα της Ακρόπολης, φρικαλεότητες, οι οποίες
παρατηρούμε τελικά να μην ενοχλούν κανέναν. </span>No<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>problem<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Δεν υπάρχει
πολιτική συνείδηση. Η χώρα αυτή ήταν μια ζωή κομματικοποιημένη. Σε πείραξε ο
άλλος; Μην τον ξαναψηφίσεις, είναι απλό για όσο έχεις δικαίωμα ψήφου. Σε λίγα
χρόνια θα μας πουν πως ούτε αυτό χρειάζεται. Άμα δηλαδή από 50% των ψηφοφόρων,
μένει το 30%, θα σου λένε «Δεν θέλετε να ψηφίσετε, δεν πειράζει, θα το κάνουμε
εμείς για σας». <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Αποφασίζουμε
και διατάζουμε, λοιπόν.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ναι, γιατί όχι;
Ποιον απασχολεί; Εδώ περάσανε ότι είναι επαναστατικό το να μην ψηφίζεις. Έτσι,
μαγκιά! Όχι, πρέπει να ψηφίσεις και να πάρεις μια θέση, αυτή που πιστεύεις.
Κανενός ανθρώπου δεν με πείραξαν ποτέ, ούτε οι πολιτικές του προτιμήσεις, ούτε
οι ερωτικές, ούτε οι θέσεις του. Κι αν διαφωνώ σε πολλά πράγματα, δεν θα πάω να
πιάσω τους άλλους απ’ τ’ αυτί. Η δημοκρατία δεν σου λέει κάνε αυτό ή εκείνο,
αλλά ότι είμαστε όλοι ίσοι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Τι έχουν
πιστεύετε οι Πυξ Λαξ και γεμίζουν ακόμη στάδια; Συνδέουν ένα κόσμο με τις
μνήμες του, ποντάρουν στη νοσταλγία;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ναι, πιστεύω ότι
έχει να κάνει πάρα πολύ με τη μνήμη και με τις στιγμές που έζησε ο καθένας. Οι
Πυξ Λαξ ήταν μια αθώα μπάντα. Ποτέ δεν το παίξαμε οι μεγάλοι μουσικοί και οι
βιρτουόζοι. Τα τραγούδια μας είναι απλά και πάντα θέλαμε να μπορούν να παιχτούν
στην παραλία. Να μπορεί ένας να κάνει τον μάγκα στο κορίτσι του, καταλαβαίνετε;
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αυτό ήταν όλο το σκεπτικό μαζί με
στίχους που θέλαμε να λένε πέντε πράγματα παραπάνω. Είχαμε και αποτυχίες, όπως
έχουν όλοι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είχατε όμως
και τεράστιες επιτυχίες.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">ΟΚ, ισχύει…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με θυμάμαι
φαντάρο στη Λήμνο το 1998 να ακούω για πρώτη φορά μέσα στο λεωφορείο το «</span>Senor</b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b>» του Bob Dylan που είχατε κάνει στα
ελληνικά.</b><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Αυτό είναι απ’ τα
αγαπημένα μου τραγούδια του Dylan! Έτσι προβληματιζόμαστε με το πόση αγάπη
υπάρχει σήμερα γι’ αυτή τη μπάντα. Κοιτάξτε, εγώ πάντα πίστευα στο τραγούδι.
Μπορεί να εμποδίζεται, αλλά όσο πιο πολύ το εμποδίζεις, τόσο πιο πολύ θα
προβάλλεται. Και σήμερα το εμποδίζουν το καλό τραγούδι. Δεν θα στηριχτεί ένας
πιτσιρικάς που πάει να κάνει έναν πιο μυστήριο δίσκο. Δεν είμαστε ούτε Αμερική,
ούτε Αγγλία.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ePOGT-c37nw" width="320" youtube-src-id="ePOGT-c37nw"></iframe></b></span></div><span style="font-size: large;"><b><span lang="EL">Δεν μπορώ να
μην σας το ρωτήσω: Γιατί αυτή η φάση με τους Πυξ Λαξ, «αντίο σας» και μετά
«πάλι εδώ είμαστε»; Στο τωρινό </span>tour</b><b><span lang="EL">, βάλατε τον καλύτερο τίτλο: «Πυξ Λαξ για πάντα».</span></b></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Αυτό δεν έγινε
ουσιαστικά ποτέ από μας το 2004 που αποφασίσαμε να σταματήσουμε και
σταματήσαμε. Αυτή η μπάντα πείραξε πάρα πολλούς συναδέλφους μας και είναι
ανθρώπινο, το καταλαβαίνω. Τους πείραξε η τρελή επιτυχία. Το’χω ξεπεράσει και
πλέον έχω συγχωρέσει όλους αυτούς που ξέρω γύρω μου. Είναι όπως συζητάγαμε μια
φορά με τον Μαχαιρίτσα για τον Διονύση Τσακνή. «Τον ζήλευα στην αρχή» μου έλεγε
ο Λαυρέντης. «Είχε κόσμο, ενώ εγώ δεν είχα». Και ήταν κολλητοί φίλοι,
κουμπάροι, έτσι; Αγαπιόντουσαν. Τέλος πάντων, με εμάς άρχισαν τα σχόλια ότι
σταματάμε και ξαναβγαίνουμε κλπ. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Όχι άδικα
όμως.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εντάξει, στην
τελική εγώ σου λέω πως ότι γουστάρουμε, θα κάνουμε. Όσες φορές θέλουμε θα
παίζουμε κι όσες φορές δεν θέλουμε, δεν θα παίζουμε. Και αύριο σταματάμε τη
μπάντα και μεθαύριο την ξεκινάμε ξανά. </span>Sorry<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">κιόλας, δεν έχω καμία όρεξη να σε ρωτήσω αν θα το κάνουμε
αυτό. Ότι γουστάρω κάνω!<o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Σ’ ένα γκρουπ
άλλος θέλει να προοδεύσει μουσικά, άλλος να βγάλει γκόμενα, άλλος να κάνει
λεφτά. Εσείς είχατε ένα κοινό όραμα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εγώ κλίνω
περισσότερο στο να έβγαζα γκόμενα. Το ότι η μουσική είναι μία διέξοδος για
μένα, το κατάλαβα όταν άρχισα να παίζω. Τα πρώτα χρόνια ειδικά μού έκανε πάρα
πολύ καλό αυτή η εκτόνωση, αλλιώς θα έκανα άπειρες μαλακίες. Ήμουν πολύ
τσαμπουκαλεμένο παιδί, αλλά η πρώτη σκέψη ήταν: «Α, παίζουμε τραγούδια και τα
κορίτσια γουστάρουν». Φυσικά μετά αυτό πήγε αλλού, κατάλαβα ότι η μουσική είναι
σαν εκείνο το «</span>kill<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>the<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>fascism<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» γραμμένο πάνω στην κιθάρα ενός κιθαρίστα. Ή, όπως έλεγαν οι αρχαίοι,
«αυτό που ακούς, αυτό είσαι». <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Η μουσική σας
εξέλιξε και σαν άνθρωπο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Εννοείται. Ήμουν
ένας λίγο μπρουτάλ νέος, που η μουσική τον γαλήνεψε. Μεγάλωσα στο
Μενίδι, σε μια γειτονιά που η βία ήταν καθημερινότητα και δεν μπορούσες να την
αποφύγεις. Έπρεπε να ξεπεράσεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να επιβιώσεις.
Για όλες τις τέχνες, υπάρχει ο ψυχοθεραπευτικός χαρακτήρας. Θυμάμαι πως όταν
ξεκινούσαμε, όπου παίζαμε, άρχισε να μ’ ενδιαφέρει η ζωγραφική και πήγαινα στα
μουσεία και τις εκθέσεις. Η μουσική έχει να κάνει με τη μνήμη και με το μέλλον,
με το συλλογικό ασυνείδητο. Βλέπεις να αγαπούν το ίδιο τραγούδι ένας καθηγητής
πανεπιστημίου με έναν κομμωτή, που δεν έχουν καμία κοινή αναφορά.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><b></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPcn6MqoF4yCKQuF5gScFWMCiTXH8HnatLn0kYO5JByTlWXcD3PfORvgX-DeoxkhsPlyxfhjAwwUChtCZuEnegjDMHX1eZ5tQmQwNmab1TtRaZTGCKldvVY__Eu6yPa-gUVMPZDCdwFf3KxWFTJweIA1U9_ikemhcCXnt_LHIVxkp4GiodzP1FlTUFkkxd/s2731/356692750_6367659519935856_6805698583223017033_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2731" data-original-width="2048" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPcn6MqoF4yCKQuF5gScFWMCiTXH8HnatLn0kYO5JByTlWXcD3PfORvgX-DeoxkhsPlyxfhjAwwUChtCZuEnegjDMHX1eZ5tQmQwNmab1TtRaZTGCKldvVY__Eu6yPa-gUVMPZDCdwFf3KxWFTJweIA1U9_ikemhcCXnt_LHIVxkp4GiodzP1FlTUFkkxd/w300-h400/356692750_6367659519935856_6805698583223017033_n.jpg" width="300" /></a></b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: large;"><b><b style="text-align: left;"><span lang="EL">Τα παιδιά των </span>nineties</b><b style="text-align: left;"><span lang="EL"> που άκουγαν Πυξ Λαξ πλέον ακούνε άλλα
πράγματα. </span></b></b></span><b><b style="text-align: left;"><span lang="EL" style="font-size: large;">Οφείλεται στο ότι έχει αλλάξει η δομή της κοινωνίας;</span></b></b></div><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σίγουρα περάσαμε
μια 25ετία που νομίζαμε πως τραγούδι είναι μόνο διασκέδαση και να κάνουμε τη
μαϊμού πάνω στα τραπέζια. Πως να ξεπεραστεί αυτό; Όπως το έλεγε ο Αϊνστάιν: «Μπορείς
ν’ αλλάξεις τη ζωή σου χωρίς ν’ αλλάξεις τίποτα;» Κι εγώ όταν ήμουν 14 ετών
μεγάλωνα κοντά σ’ ανθρώπους που δεν είχαν σχέση με την ποίηση ή με αριστερές
καταβολές. Έψαξα και τα βρήκα μόνος μου όλα αυτά. Να ψαχτεί, να ψάξει να βρει
τον εαυτό του – αυτό συστήνω σε κάθε νέο παιδί. Δεν είμαστε σορός, δεν είμαστε
όχλος. Ο καθένας είναι μοναδικός. Το να κλείνεις την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο
όποτε θέλεις εσύ, είναι αρκετό. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Αϊνστάιν. Κι όταν πας
βόλτες το καλοκαίρι, πήγαινε και δυο – τρεις φορές στην Ακρόπολη, πήγαινε σε
καμιά παράσταση στο Ηρώδειο, σε πέντε – έξι συναυλίες καλλιτεχνών που δεν
ξέρεις και που μπορεί να σ’ αρέσουν. Τι φοβόμαστε, μπας και μας αρέσει κάτι;
Όπως έλεγε η γιαγιά μου: «Τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι τζάμπα. Δες το
ηλιοβασίλεμα». Δεν είναι κακός ο ρομαντισμός, ξέρετε. Διάβαζα πρόσφατα ότι στην
Αμερική οι πιτσιρικάδες πετάνε σιγά – σιγά το κινητό. Σκέψου τον πιτσιρικά να
ξέρει ότι τον παρακολουθούν ενόσω είναι πάνω στα γκάζια του, σου λέει κάπου
«Όπα, μεγάλε»…Ένα βράδυ έβγαινα απ’ το στούντιο και είδα παιδιά να ακούν </span>Pink<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Floyd<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Τους κέρασα τις μπίρες. «Μπράβο, ρε μάγκες» τους είπα, «αυτό είναι
σοβαρό». <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Η αλήθεια
είναι πως καταφέρατε κάτι μοναδικό. Να ξεχωρίσετε τρεις από τους Πυξ Λαξ,
εσείς, ο Πλιάτσικας και ο Μάνος Ξυδούς, εκεί που συνήθως μόνο ένας συνεχίζει
πετυχημένα μέσα από ένα συγκρότημα.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ναι, γιατί
ήμασταν τρεις περσόνες, που από μόνες τους θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα.
Έτυχε απλά να βρεθούν μαζί και κατάλαβαν ότι είχε σημασία το κοινό καλό.
Μπορούσε, ας πούμε, ο Φίλιππας να έχει σε μια φάση τα καλύτερα τραγούδια απ’
όσα είχαμε γράψει όλοι. Δεν σκεφτόμασταν αν τα δικαιώματα του θα ήταν
πενταπλάσια από τα δικά μου. Αυτό ήταν το κοινό καλό της μπάντας, που συνέβη
και κατά τη διάλυση της. Άρχισαν και οι τρεις να έχουν λόγο.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ήταν μεγάλη η
απώλεια του Ξυδού;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Μεγάλη, μεγάλη…Ο
Μάνος ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πάρα πολύ τους νέους. Όταν πρότεινε τον
Γιάννη Χαρούλη, του λέγαμε όλοι «Ποιος ειν’ αυτός». Τον θυμάμαι να μου λέει
«Κάτι έχει αυτός, θα ‘’γίνει’’». Το μυριζόταν! Ο κόσμος δεν ξέρει ότι ήταν μια
παγκόσμια περσόνα, αφού ολόκληρες διεθνείς σειρές δίσκων ήταν δικές του ιδέες.
Μεγάλη περίπτωση και μεγάλο κακό για μας που έφυγε! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ό,τι και η
απώλεια του Τάσου Φαληρέα για τον Διονύση Σαββόπουλο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ακριβώς. Όταν
είχαμε βγει, μας είχε καλέσει ο Φαληρέας στο Κολωνάκι για να μας πει: «Θα την
κάνετε εσείς, θα ‘’γίνετε’’». Μας είχε προϊδεάσει, όταν εμείς ήμασταν άφραγκοι
και αμόλυντοι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ενώ στη
συνέχεια δεν ήσασταν αμόλυντοι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Πάντα σε μολύνει
η δόξα. Σε χαλάει σαν άνθρωπο και το ζήτημα είναι να το καταλάβεις και να
μαζευτείς. Εγώ δεν κινδύνεψα να γίνω επηρμένος, επειδή ίσως είμαι νούμερο και
δεν το είδα ποτέ έτσι. Παίζαμε επί εφτά μέρες στον Λυκαβηττό και δεν έκανα ποτέ
τον πολλαπλασιασμό, πόσες χιλιάδες κόσμου είχαμε. Πήγαινα στο Μενίδι μετά κι
έπαιζα τάβλι με τους φίλους μου. Και μένα κάποια στιγμή μ’ έπιασε μια
μεγαλομανία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Λογικό δεν
είναι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Φυσικά. Εκεί
πρέπει να έχεις καλούς φίλους και να τους ακούς. Να σου λένε «Όπα, μεγάλε, εδώ
παραφέρεσαι. Μαζέψου αν θες». Κι εκεί ή διώχνεις τον φίλο ή μαζεύεσαι. Εγώ,
π.χ., μέχρι να ξεκινήσω τη μουσική, ήμουν μόνο του καυγά. Δεν σήκωνα πολλά –
πολλά. Μετά όχι. Σιχαίνομαι τη βία, αλλά μεγάλωσα μέσα σ’ αυτή. Ακόμη και τώρα
σκέφτομαι περιπτώσεις που θυμώνω και μου περνάει η κακή σκέψη απ’ το μυαλό.
Υπάρχει μέσα μου, είναι η συνήθεια. <o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="font-size: large; mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/drPRbip0SV0" width="320" youtube-src-id="drPRbip0SV0"></iframe></span></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: large;">Για το
σημερινό ραδιόφωνο τι άποψη έχετε;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ακούτε εσείς τα
τραγούδια του Μίκη, του Μαρκόπουλου, του Ξαρχάκου, του Χατζιδάκι; Μιλάμε για
γίγαντες. Κι άμα είσαι νέος και δεν τους ξέρεις αυτούς, πως θα κάνεις μουσική;
Ας μην περιμένουμε κι απ’ τους ταξιτζήδες μ’ αυτά που ακούν να κάνουν μαθήματα
μουσικής παιδείας. Ένας ταξιτζής μπορεί να εξυπηρετεί τον εαυτό του βασικά.
Όταν το 98% των σταθμών κάνουν </span>meeting<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">για να δουν αν θα παίξουν το τραγούδι σου, τι να
λέμε…Υποχρέωση τους είναι αυτοί να διαλέξουν ένα τραγούδι. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Κόβουν ταρίφα,
αντιθέτως, απ’ ότι ακούγεται.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Φυσικά και κόβουν
ταρίφα. Πως θες να πάνε έτσι μπροστά τα πράγματα; <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Κι εσείς τι
κάνετε γι’ αυτό;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Τι να
κάνουμε…Είναι θέμα εταιρειών, εγώ τους το λέω. Δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι,
αλλά έτσι δουλεύουν οι άνθρωποι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Εσείς βέβαια
έχετε την τύχη να βγάζετε δίσκους σε μια κραταιά δισκογραφική.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ναι, αλλά αυτό
είναι θέμα εξυπηρέτησης. Κάπου αλλού τους εξυπηρετώ κι εγώ για να βγαίνουν οι
δίσκοι μου όπως τους θέλω. Ούτε η εταιρεία μου ξέρει πως ν’ αντιδράσει μέσα σ’
όλο αυτό το σκηνικό, όπως δεν ξέρει και κανένας. Είναι πολύ απλό: Αυτοί έχουν
τα τραγούδια. Αυτοί έχουν το φαΐ. Όχι, ρε φίλε, δεν πληρώνεις για να παίζεται
ένα τραγούδι σου, διότι αυτό είναι ψεύτικο έτσι κι αλλιώς. Βλέπουμε 60.000.000 </span>views<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σε ελληνικά τραγούδια. Μα πως
γίνονται 60.000.000 </span></span>views<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σ’ ένα ελληνικό τραγούδι; Είμαστε 10-15.000.000 όλοι μας. Αυτοί που
ακούν, να είναι εφτά; Να βάλουμε και τους φίλους μας, άλλα εφτά; Να βάλουμε κι
άλλα εφτά κάποιους ξένους που το άκουσαν και γούσταραν; Και πάλι δεν βγαίνουν
τα νούμερα! Τι συμβαίνει, άντε πες μου εσύ τώρα. Μου έλεγε κάτι ένας
μαγαζάτορας που έχει πλάκα: «Μ’ είχαν ζαλίσει να κάνω ένα πρόγραμμα μ’ όλους
αυτούς που είχαν 50 και 60.000.000 </span></span>views<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Τους άκουσα και το έκανα και μάζεψαν 150 άτομα.
Τους λέω ‘’Που είναι αυτοί που σας έδωσαν τόσα </span>views<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">;» Τρομερό κι είναι πραγματικό αυτό που σας λέω.
Κι εγώ μπορώ να κάνω κάθε τραγούδι μου να’χει 15.000.000 </span>views<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">μ’ ένα πεντακοσάρικο. Ξέρω όμως ότι
θα’ναι ψέματα. Κάναμε το ψέμα αλήθεια και την αλήθεια ψέμα. Κι επειδή εμένα μ’
άρεσε πάντα το μπακάλικο, αν μιλήσουμε με νούμερα, εγώ σε σένα θα έδινα
συνέντευξη για δύο λόγους: Ή γιατί θα εκτιμούσα τη δουλειά σου ή γιατί θα ήξερα
ότι έχεις μισό εκατομμύριο </span></span>followers<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Όλοι τώρα διαλέγουν το δεύτερο από σένα. Βλέπεις
έναν ινφλουένσερ και τα παίρνει όλα τζάμπα, σπίτια και αυτοκίνητα. Ο άλλος ο
κακομοίρης που είναι καλλιτέχνης και ψάχνει να βρει ένα πεντακοσάρικο, είναι
στη σφαλιάρα. Ποιοι μαζεύουν περισσότερο κόσμο αυτή τη στιγμή; Η έντεχνη σκηνή
ή οι άλλοι; Αυτό δεν παρακολουθείται από πουθενά. Κανένας δεν είναι τόσο τίγκα,
όσο είναι ο Αλκίνοος, ο Θανάσης, εμείς, ο Πασχαλίδης. Και σκέψου ότι ο
Πασχαλίδης δεν μπορεί να πάρει ένα αυτοκίνητο έξι μήνες να κυκλοφοράει.
Καταλάβατε; Είναι λίγο τραγικό, γιατί παραμερίζουμε την ίδια την αλήθεια.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Νιώθετε λίγο
μοναχικά ως προς την τέχνη σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Εμένα μ’ άρεσε
πάντα η μοναχικότητα. Η μοναξιά δεν μ’ αρέσει. Με τη μοναξιά έχω θέμα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είστε θετικός
στο να τραγουδάτε νέους συνθέτες;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Φυσικά. Άμα μου
φέρουν κάτι που θα έχω λόγο να το τραγουδήσω, για το δικό μου κριτήριο, πάντα
το κάνω. Είναι ένας μύθος αυτό το «Δεν μ’ αφήνει η εταιρεία» για καλλιτέχνες
της δικής μου εμβέλειας. Ότι θέλω να τραγουδήσω το τραγουδάω και δεν υπάρχει
θέμα με καμία εταιρεία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">«Κι έρχεται η
αγάπη ξανά» λέγεται ο δίσκος σας με την αγάπη να’ναι πανταχού παρούσα.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Είναι ένας πολύ
προσωπικός μου δίσκος αυτός. Προσπάθησα να μαζέψω όλα μου τα κομμάτια. Εγώ
είμαι κατά βάση λαϊκός τραγουδιστής, άρα μου αρέσει πολύ το λαϊκό τραγούδι. Θα
ήθελα άπειρες φορές να κάνω ένα πρόγραμμα μόνο λαϊκό γιατί μπορώ και γιατί το
γουστάρω. Απ’ την άλλη μ’ αρέσουν οι μεγάλες ορχήστρες, τα ρεμπέτικα και τα
παραδοσιακά. Όλα θέλω να τα κάνω γι’ αυτό και μου είναι δύσκολο να στήνω
προγράμματα. Τώρα πια θέλω να είμαι μόνο ο εαυτός μου και να έχω χρόνο, που
νομίζω ότι είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Νέος είστε,
δεν σας πήραν και τα χρόνια. Τι θα λέτε σε είκοσι χρόνια που θα είστε 75;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Το πρόβλημα
θα’ναι που θα γερνάει το σώμα, αλλά το μυαλό μου θα’ναι σαν 20 χρονών. Έχω
φίλους στο χωριό που’ναι 75 και μου μιλάνε σαν να είναι νεότεροι από μένα.
Πιστεύω πως αν είμαι καλά, θα έχω πλάκα στα 75 μου. Θα με μαλώνει η κόρη μου, η
πιο μεγάλη αγάπη στη ζωή μου. Με άλλαξε η πατρότητα, το ένιωσα την πρώτη στιγμή
που την έπιασα μωρό στα χέρια μου. Γύρισα αλλιώς εκείνο το βράδυ στο σπίτι.
Τώρα πια είμαστε φιλαράκια.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;">Ποιος είναι
για σας ο μεγαλύτερος βαθμός ευτυχίας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span>Να είμαι υγιής
και να έχω γύρω μου ανθρώπους που τους αγαπώ και μ’ αγαπούν. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Της δυστυχίας θα ήταν το αντίθετο ή να είχα
την υγεία μου, αλλά κανέναν άνθρωπο δίπλα μου. Όσο μεγαλώνουμε, αποζητάμε τη
συντροφιά. </span></span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: large;"></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQfYaW3eijwXfS3KEc2NSdTAd5nHT_GRFhsm7h-Rw5TMybRfLhB9cTM6TCHZIUrw48sdriNvvGPC798L8HmQmk6D6fcXozoNnT8Vw98o_kVuMODARD0x2evcWy8PBUiaNJgtsz-ugSzIVRxyA3ERvN1dRwBUt0_X5hC39B1p-DbnY8HBYO1RFbtx9vSoRF/s1558/356976150_820341696369399_472336250304121743_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1558" data-original-width="1169" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQfYaW3eijwXfS3KEc2NSdTAd5nHT_GRFhsm7h-Rw5TMybRfLhB9cTM6TCHZIUrw48sdriNvvGPC798L8HmQmk6D6fcXozoNnT8Vw98o_kVuMODARD0x2evcWy8PBUiaNJgtsz-ugSzIVRxyA3ERvN1dRwBUt0_X5hC39B1p-DbnY8HBYO1RFbtx9vSoRF/w300-h400/356976150_820341696369399_472336250304121743_n.jpg" width="300" /></a></span></div><b><span style="font-size: large;">* Ένα μεγάλο μέρος της συνέντευξης με τον Μπάμπη Στόκα δημοσιεύθηκε στο ένθετο Docville με την εφημερίδα Documento</span></b><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-17558200165275037212023-08-06T12:02:00.003+03:002023-08-06T12:30:48.374+03:00Μαριάνθη Κεφάλα: Ολόκληρη η ζωή της σε 6.375 λέξεις <p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTzKgq3ZBhTdqQ478Nufl3PEKo2HgVkTPHtzOrqPh5wPE0qrQoloH0_Z2z1bN4J1ZbPrjqCSBTdZPBdxQJrmUj4hBOKh5Ne5pKEFZ_FqE7mZq2KN0lcoepxF4XZES_yekmzWzbs_3mTvdwXooaUxcDqiBGuti8ICOu7gUEcPYvz_J_hrD6pP_M4zpfkFKb/s2048/365261939_6424793564307330_5304054545198338818_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTzKgq3ZBhTdqQ478Nufl3PEKo2HgVkTPHtzOrqPh5wPE0qrQoloH0_Z2z1bN4J1ZbPrjqCSBTdZPBdxQJrmUj4hBOKh5Ne5pKEFZ_FqE7mZq2KN0lcoepxF4XZES_yekmzWzbs_3mTvdwXooaUxcDqiBGuti8ICOu7gUEcPYvz_J_hrD6pP_M4zpfkFKb/w400-h225/365261939_6424793564307330_5304054545198338818_n.jpg" width="400" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Η Μαριάνθη
Κεφάλα είναι ένας ζωντανός μύθος της Θεσσαλονίκης. Την αναζητούσα για χρόνια
μέχρι που πρόσφατα ο Πόλυς Κυριάκου μου έδωσε το νούμερο του τηλεφώνου της και
το ραντεβού μας κλείστηκε πολύ εύκολα. Τη συνάντησα στην Άνω Τούμπα, τη
γειτονιά της, σ’ ένα λαϊκό καφενείο που συνηθίζει να πίνει τον καφέ της και να
συναντά ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν καλά ποια είναι και της εκφράζουν το
θαυμασμό και την αγάπη τους. Χωρίς θαυμασμό και χωρίς αγάπη, ως γνωστόν, ο
καλλιτέχνης μαραίνεται σαν το απότιστο λουλούδι. Στην περίπτωση της Μαριάνθης
Κεφάλα δεν ισχύει αυτό ευτυχώς. Πρόκειται για μια μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια που
ενώ θα μπορούσε να κατακτήσει την αθηναϊκή νύχτα, την άφησε πίσω της και
επέστρεψε στη λατρεμένη της Θεσσαλονίκη. Κι όχι εν μέσω απέλπιδων προσπαθειών.
Όταν η Κεφάλα κατέβηκε στην Αθήνα στις αρχές του 1980 είχε ήδη μεγάλες
επιτυχίες πίσω της, ενώ υπέροχες ήταν και οι δεύτερες εκτελέσεις με τη φωνή της
σε τραγούδια της Καίτης Γκρέυ, της Πόλυς Πάνου και της Ρίτας Σακελλαρίου. Ασυμβίβαστος
άνθρωπος που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και που έχαιρε της φιλίας του
Στέλιου Καζαντζίδη και του Μανώλη Αγγελόπουλου. Στην ακόλουθη σπάνια συνέντευξη
– ντοκιμαντέρ κι ενώ σε λίγους μήνες επίκειται η έκδοση της βιογραφίας της, η
Μαριάνθη Κεφάλα αφηγείται και ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή που όρισε το
τραγούδι της πίστας στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση μέχρι τις μέρες μας.
Απολαύστε την!</span></span></b></p><p class="MsoNormal"><b><span lang="EL"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZqOGyMPeoze8ZQRYNEmw6JGnxcXwuwTWDCv9G_-OjpdjH1mSn4MGUNAuEYywYljcVKTQqtLL_-xEKwmLgjitxJXqBZ3MTk7MaxNrZLExqaXxfBtVd78orqIV8U_8HfHjH8nDk265WrD7myGK7Gm4hDvBD4Kcszdf6bPwCBFCiPCUYe2L-0RzIcc8e-V4c/s2048/365275342_6424792964307390_5929059728642919868_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZqOGyMPeoze8ZQRYNEmw6JGnxcXwuwTWDCv9G_-OjpdjH1mSn4MGUNAuEYywYljcVKTQqtLL_-xEKwmLgjitxJXqBZ3MTk7MaxNrZLExqaXxfBtVd78orqIV8U_8HfHjH8nDk265WrD7myGK7Gm4hDvBD4Kcszdf6bPwCBFCiPCUYe2L-0RzIcc8e-V4c/w400-h225/365275342_6424792964307390_5929059728642919868_n.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Σας συναντώ
στη Θεσσαλονίκη, σ’ ένα λαϊκό καφέ της γειτονιάς σας. Ξέρετε, υποθέτω, ότι
είστε απόλυτα ενσωματωμένη στη λαϊκή κουλτούρα της πόλης σας.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Καταρχάς, να
μιλάμε στον ενικό…Εγώ είμαι Θεσσαλονικιά, από τα Κάστρα, αλλά μένω τουλάχιστον
15 χρόνια εδώ στην Τούμπα. Το λέω με περηφάνια ότι γεννήθηκα στα Κάστρα, γιατί
άμα ανέβεις εκεί απάνω, βλέπεις πιάτο όλη τη Θεσσαλονίκη. Είμαι ερωτευμένη με
τη Θεσσαλονίκη, αν και είχα κάτσει για μια πενταετία στην Αθήνα, μέχρι το ΄85.
Με τρεις χρυσούς δίσκους έφυγα απ’ την Αθήνα και ξανάρθα εδώ, όπου έκανα ένα
μαγαζί και κράτησε κάποια χρόνια.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι σας έκανε
να φύγετε απ’ την Αθήνα; Τρεις χρυσοί δίσκοι είναι καλή «μαγιά» για μεγάλη
καριέρα.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το ΄85 – δεν θέλω
ν’ αναφερθώ σ’ ονόματα – άρχιζαν τα…κότερα. Δεν μπορούσα ν’ ακολουθήσω τη
λογική αυτή. Καταρχάς είχα και πατέρα καλλιτέχνη, ο Νίρος με τ’ όνομα! Κι εγώ
Νίρου λέγομαι, το «Κεφάλα» δηλαδή είναι ψευδώνυμο. Επειδή ήμουν ανήλικο όταν
ξεκινούσα και με κυνηγούσε η αστυνομία, πήρα το «Κεφάλα», το ψευδώνυμο του
πατέρα μου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δηλαδή δεν
είχε υπογράψει ο πατέρας σας για να βγείτε στο πάλκο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι να υπογράψει;
Αφού δίπλα του με πήρε και απλά μου κόλλησε το όνομα «Κεφάλα». Ούτε εγώ όμως
έδινα δικαιώματα. Έρχεται μια μέρα ένας εφοπλιστής, μου λέει «Είστε πολύ ωραία
φωνή», «Ευχαριστώ» του απαντάω και μετά συνέχισε: «Θα χαρώ πολύ να πιούμε ένα
καφέ στο κότερο μου». Τον κοίταξα στραβά και του είπα: «Εγώ δεν μπαίνω σε
βάρκες και σε κότερα, γιατί κουνάνε και φοβάμαι». Στο ίδιο τραπέζι ήταν κι ο
μαγαζάτορας, ο επιχειρηματίας, άντρας καλλιτέχνιδος. Με τα πολλά λέω του
εφοπλιστή: «Να έρθω, αλλά να έχω καπετάνιο τον άντρα μου», αφού ο άντρας μου
ήταν καπετάνιος εμένα. Με ρώταγε μετά αν είμαι καπετάνισσα, αν είχα ταξιδέψει
και, γενικώς, μιλούσαμε για τα βαπόρια. Όταν του’πα ότι είμαι και Θεσσαλονικιά,
αυτός έβγαλε το συμπέρασμα του: «Ε, είσαι καπετάνισσα, είσαι και Θεσσαλονικιά,
γι’ αυτό μου μίλησες έτσι». Ο Γιώργος ο Βαρδινογιάννης ήτανε! Ευγενής ο
άνθρωπος, «χάρηκα και θα έρθω να γνωρίσω και τον σύζυγο» κλπ. Πάω να πληρωθώ
και ο ταμίας μου δίνει πέντε χιλιάρικα. Σε ποιον να πρωτοέδινα; Στο μαέστρο,
που αυτός έπαιρνε δέκα χιλιάδες μόνος του; Πάει να δικαιολογηθεί ο ταμίας, «Μην
απολογείσαι, εργαζόμενος είσαι κι εσύ» του κάνω, «απλά πες του ‘’αρχηγού’’ να
έρθει μια ώρα νωρίτερα το βράδυ». Έρχεται αυτός και μου ζητάει το λόγο:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι
ήταν αυτό που έκανες;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εσύ
τι ήταν αυτό που έκανες;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Πρόσβαλλες
τον εφοπλιστή!<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Λάθος
κάνεις, δεν τον πρόσβαλλα. Δια χειραψίας έφυγε…<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και
τι έγινε αν θα πήγαινες απ’ το κότερο του;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι
λες, ρε; Υπογράψαμε κάνα τέτοιο συμβόλαιο; Αν θέλω να πάω, θα’ναι επειδή το
θέλω εγώ, όχι επειδή με στέλνεις εσύ. Στείλε στη θέση μου τη γυναίκα σου και
την αδερφή σου. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φαίνεται
πως εσένα εκεί πάνω σ’ αρέσουν τα πανηγύρια, τα προτιμάς!<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ποιον
βρίζεις, ρε, τη Σαλονίκη; Άι σιχτίρ! <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πήρα τα ρούχα μου
κι έφυγα. Γύρισα στη Θεσσαλονίκη κι έτυχε να πωλείται η «Καλύβα». Δούλευα εκεί
με τη Μαριώ και τον Χονδρονάκο κι αποφάσισα να το αγοράσω το μαγαζί. Επειδή δεν
ήταν πολύ μεγάλο, απ’ τις 11 το βράδυ δεν υπήρχε καρέκλα! Έτσι έκανα ένα άλλο
μεγάλο μαγαζί και έδωσα την «Καλύβα» στον Βασίλη Καρρά για να τον υποστηρίξω.
Ήδη δούλευε, αλλά δεν ήταν πρώτο όνομα. Απ’ τα καλύτερα παιδιά είναι ο Καρράς!
Έχουμε κάνει κι ένα ντουέτο, το «Τι μου συμβαίνει», που έγινε πολύ μεγάλη
επιτυχία!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τον αγαπάτε
τον Βασίλη Καρρά, έτσι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάρα πολύ! Είναι
πολύ καλό παιδί, όπως σου είπα.<o:p></o:p></span></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVBxHOwZhvKGo5eHqbXNab7Kpr1axkAft4TA1Ifh8ldMP1NZpBjIVtzgIB8HKURVlJv6MS6ID7LA_1BD8P2srVUCcEc1t6yr1_7_QoHWeeY3LVMqjSz4P_NIfLkLU15xprUaEBIsIcfsFYWpA5eX4doO-O1Dm_CrX4bz8isr1z08EPMOEeFcltWQlKOt8q/s2048/365211431_6424793214307365_8338724902004657618_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVBxHOwZhvKGo5eHqbXNab7Kpr1axkAft4TA1Ifh8ldMP1NZpBjIVtzgIB8HKURVlJv6MS6ID7LA_1BD8P2srVUCcEc1t6yr1_7_QoHWeeY3LVMqjSz4P_NIfLkLU15xprUaEBIsIcfsFYWpA5eX4doO-O1Dm_CrX4bz8isr1z08EPMOEeFcltWQlKOt8q/w225-h400/365211431_6424793214307365_8338724902004657618_n.jpg" width="225" /></a></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Τι έχει μεγαλύτερη
σημασία; Να είναι κάποιος πρώτα καλό παιδί και μετά καλός τραγουδιστής;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κοίταξε, εγώ τον
Βασίλη τον γνώρισα μηχανικό αυτοκινήτων. Μετά έγινε τραγουδιστής και, μάλιστα,
όταν ήμασταν σ’ ένα μαγαζί στην Κρήνη είχε έρθει ο επιχειρηματίας και μου λέει:
«Τι κάθεσαι εδώ; Να σου δώσω 1.000.000 δραχμές και άσε τον καπετάνιο να τον
φάνε τα ψάρια». Τον άντρα μου εννοούσε! Νευρίασα, «Σ’ ευχαριστώ για την
πρόταση» του είπα, «αλλά εγώ την οικογένεια σου δεν την ανακάτεψα. Εκτός αν
σπάζεσαι που τον καπετάνιο τον αποκαλούν ‘’κύριο’’, ενώ εσένα ‘’τσάτσο’’». <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πω, πω, τον
‘’σφάξατε’’!<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ε, αφού
‘’τσάτσο’’ τον αποκαλούσαν! Απ’ την κωλο – Θάσο ήτανε. «Θα σου κόψω τη γλώσσα
και τα πόδια άμα ξαναμιλήσεις για τον άντρα μου»! Έτσι του είπα! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Γιατί όλοι
όμως τα βάζανε με τον καπετάνιο άντρα σας; Τι δεν τους άρεσε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο άντρας μου ήταν
κύριος. Δεν έβγαινε εκτός ταμείου, δεν έπινε. Είχε ένα κακό: Εμπιστευόταν πολύ
τους άλλους, έδινε λεφτά και δεν έπαιρνε απόδειξη. «Θα τον προσβάλλω τον
άνθρωπο άμα του ζητήσω απόδειξη» έλεγε κι εγώ φώναζα: «Ρε, πλειστηριασμό μας
έκανε». <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τον έχετε
σήμερα τον σύζυγο σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, τον έχω
χάσει εδώ και πολλά χρόνια. Εξήντα χρονών έφυγε. Μου κόστισε πολύ, πάρα πολύ,
αφού ήμασταν τριάντα χρόνια μαζί. Κι όταν παντρευτήκαμε, έφυγα μαζί του στα
βαπόρια, δεν ήθελε να δουλεύω.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Από παιδιά
μαζί δηλαδή. Είχατε μεγαλώσει σε πολυμελή οικογένεια;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, τέσσερα
αδέρφια ήμασταν. Ο πρώτος μου αδερφός, ο μεγάλος, έφυγε πρόσφατα στα 72 του.
Μετά ήμουν εγώ δίδυμη με την αδερφή μου και ο μικρός μας αδερφός, ο Γιώργος,
που έκανε καριέρα τραγουδιστή σαν Γιώργος Νίρος και μου έκανε δεύτερες φωνές
στους δίσκους μου. Ο πατέρας μου έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Προερχόμενος
από το ρεμπέτικο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Λαϊκός ήταν πιο
πολύ. Νταλγκαδιάρης. Από πιτσιρίκος, όντας γεννημένος το 1929, ξεχώρισε. Εγώ
είμαι γεννημένη το 1953 και τον θυμάμαι να παίζει στην αυλή. Έτσι, από τριών
χρονών κι εγώ μπήκα στο ντιριντάχτα. Η μάνα μου φώναζε, γιατί τότε έλεγαν τις
τραγουδίστριες πόρνες και τους μπουζουξήδες νταβατζήδες. Βλακείες! «Ρε, πουτάνα
θα την κάνεις;» του έλεγε η μάνα μου κι αυτός της απαντούσε: «Άντε τράβα πλύνε
κάνα πιάτο. Αυτή είναι η συνέχεια μου». Μ’ άρπαζε και μ’ έπαιρνε μαζί του στα
γύφτικα, από δω κι από κει. Τον άρεζαν πολύ οι γύφτισσες!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μπερμπάντης ο
μπαμπάς.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Α, ναι, μην το
συζητάς. Ερχόταν η μια γύφτισσα, «κουμπάρα», ερχόταν η άλλη, «κουμπάρα», τα δε
γυφτάκια τον φώναζαν «Νονέ», οπότε τον ρωτάω: «Γιατί όλο παντρεύεις γύφτισσες
και βαφτίζεις γυφτάκια;» Μου απαντούσε «Δεν θα καταλάβεις»…«Μωρέ, θα καταλάβω
και θα φας κλωτσίδι» τον έλεγα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μάλιστα.
Τέτοια σχέση είχατε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με είχε μεγάλη
αδυναμία. Τον έμοιαζα και πολύ, τα έλεγα κιόλας…Μου εξήγησε τελικά: «Για να
βγαίνω στη ζούλα απ’ το παράθυρο και να μπαίνω κύριος απ’ την πόρτα». Με
συμβούλευε: «Τρία πράγματα δεν θα κάνεις στη ζωή σου: Δεν θα γίνεις ρουφιάνα,
πόρνη και κλέφτρα. Όλα τα άλλα, κάν’ τα».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ποιους
γνωρίσατε μέσω του πατέρα σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τον Τάκη Μπίνη,
τον Μανώλη Αγγελόπουλο – θεός σχωρέστον – που ήμασταν πολύ φιλαράκια, αλλά και
τον Στέλιο Καζαντζίδη, που έκανα τρεις μήνες μαζί του στη Γερμανία. Τον Στράτο
Διονυσίου, επίσης, που τον είχα γνωρίσει ράφτη. Έπαιζε μια μέρα ο μπαμπάς,
τραγούδησε μαζί του ο Στράτος κι εγώ έμεινα παγωτό. Τον ρώτησα αμέσως:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κύριε
Στράτο, γιατί είστε ράφτης;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι
να είμαι, παιδί μου;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Να
γίνετε τραγουδιστής! <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Γιατί;
<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τραγουδάτε
πολύ ωραία, καλέ!<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Γελούσε ο
άνθρωπος. Κάτω από τριάντα ήτανε, στην ηλικία του μπαμπά μου σχεδόν. Αργότερα
μου έλαχε να δουλέψω στην Αθήνα και με τον Άγγελο, τον γιο του, ο οποίος τα
έλεγε πολύ ωραία τα τραγούδια του πατέρα του. Ώσπου τον έπιασε ο Τόλης
Βοσκόπουλος και του είπε: «Όσο ζει ο πατέρας σου, άλλαξε ρεπερτόριο γιατί δεν
θα γίνεις τίποτα». Πρόσφατα άκουσα ότι θα βγουν στην τηλεόραση και τα τρία
παιδιά του Στράτου. Ο μικρός, ο Διαμαντής, που ήταν στην Αμερική, είναι πολύ
καλός. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Γνωρίζω πως
στο ξεκίνημα σας δουλέψατε με τον Γιάννη Φλωρινιώτη.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Βέβαια, εδώ στη
Θεσσαλονίκη, το 1968 περίπου, που η Μαριώ έπαιζε πολύ καλό ακορντεόν στο σχήμα.
Πριν λίγο καιρό είχε έρθει εδώ η Μαριώ, τη βρήκα, τραγουδήσαμε και βγάλαμε
γούστα. Καλή είναι, εντάξει, άλλο στυλ.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το δικό σας
στυλ ποιο ήταν;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Λαϊκό!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα περισσότερα τραγούδια που είπα ήταν του
Ηλία Φιλίππου, του κουμπάρου μου. Τον έχω παντρέψει.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipNxieCLCkbuvugoWg-9GXNeyeyouWvfw2COIELfrYLnA8Z_O1NqKj3fCGI6MAxs9CWXW-2L8TLN1vATGAkWaE3iP2beWvU2gjbHirBJLPUY9r6Kuj08xRiGLanaOLx_BiOwW4XL9vIGIGvo4CzTz9-dMbDhdxVVrg1o1VVSEEuCraCWDX9r27OP-3krmL/s2048/365199109_6424793647640655_2317172698266381835_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipNxieCLCkbuvugoWg-9GXNeyeyouWvfw2COIELfrYLnA8Z_O1NqKj3fCGI6MAxs9CWXW-2L8TLN1vATGAkWaE3iP2beWvU2gjbHirBJLPUY9r6Kuj08xRiGLanaOLx_BiOwW4XL9vIGIGvo4CzTz9-dMbDhdxVVrg1o1VVSEEuCraCWDX9r27OP-3krmL/w400-h225/365199109_6424793647640655_2317172698266381835_n.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Ποια η διαφορά
μεταξύ λαϊκού τραγουδιού και τραγουδιού της πίστας;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το λαϊκό τραγούδι
είναι και πίστα. Ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλι. Εγώ δεν ήμουν ιδιαίτερα
τσιφτετελού, έλεγα πιο πολλά ζεϊμπέκικα και χασάπικα. Η «Νύχτα ονειρομάνα», που
το είπα σε β’ εκτέλεση μετά τον Γιάννη Ντουνιά, από μένα «έγινε». Εκείνος το’χε
πει πολύ γρήγορο, εγώ το έκανα χασάπικο. Ήταν του Ζαμπέτα τραγούδι και ο
Ζαμπέτας ήταν δυνατός στα χασάπικα. Η πρώτη μου επιτυχία, βέβαια, που
«χρυσώθηκε», ήταν το «Χαστούκι». Ακολούθησαν τα «Περασμένες δύο», «Της
βαρυχειμωνιάς το δείλι» και το «Υποκρίνομαι» της Σώτιας Τσώτου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήταν σημαντική
η Τσώτου στον τομέα της.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτή δεν έδινε
εύκολα τραγούδια. Με τον Κουγιουμτζή κάνανε σπουδαία πράγματα. Έτυχε να είμαστε
στο ίδιο κομμωτήριο, χτενιζόμασταν. «Μ’ αρέσει η φωνή σου, θα σου δώσω
τραγουδάκια» με είπε και μ’ έδωσε. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κι από ποια
ηλικία είπατε ότι θα κάνετε ό,τι κάνατε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Από μωρό. Από
τριών – τεσσάρων ετών που έπαιζε ο μπαμπάς μου στην αυλή μας. Τα έλεγα από τότε
καλά.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας άρεσε ο
κόσμος της νύχτας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κοίταξε, αδερφέ.
Εμένα με σεβάστηκαν κι ακόμη με σέβονται. Αυτό που με κάνει εντύπωση είναι που
βλέπω τη νεολαία να ξέρει και να τραγουδάει όλα τα τραγούδια μου. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως το
εξηγείτε που έχετε περάσει στη σφαίρα της ποπ μ’ ένα τρόπο; Ξέρετε ότι μέχρι
και ο Γιάννης Αγγελάκας διασκεύασε ένα δικό σας τραγούδι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">(με έκπληξη)</span></i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> Όχι, ποιο; <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το «Η ζωή και
η αγάπη».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν το ήξερα.
Μπράβο, μπράβο! Το κοινό το δικό μου είναι αυτό που ακούει τα πάντα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μήπως έχετε
χτίσει ένα μύθο, ζώντας εδώ μόνιμα μακριά απ’ την Αθήνα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι να σου πω…Που
μένεις στην Αθήνα;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στον Άγιο
Παντελεήμονα.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Α, Αχαρνών. Έχω
μείνει κι εγώ εκεί. Μετά πήγα στα Πατήσια και πιο μετά στην Κηφισιά. Πέντε
χρόνια σερί έζησα στην Αθήνα και ανεβοκατέβαινα. Τραγούδησα στις «Αμπάρες»,
γιατί ο ίδιος μαγαζάτορας είχε παλιότερα και το «Όνειρο». Είχαμε συνεργαστεί
στο «Όνειρο» μαζί με τον Χατζηαντωνίου τον συχωρεμένο και τον Χάρη Καραγιάννη.
Από δω ήταν αυτοί, δικοί μας. Τραγουδούσα ακόμη στο «Έλατο» και στα
«Ξημερώματα». <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το κυνήγι της
καριέρας σας έφερε για πέντε χρόνια στην πρωτεύουσα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μετά το
«Χαστούκι» με ζητούσε η Αθήνα. Πήγα πρώτα σ’ ένα μαγαζί στην Ποσειδώνος, που
είχαν δουλέψει οι πάντες, Τσιτσάνης, Αγγελόπουλος, Καζαντζίδης. Ήταν ένας πολύ
καλός επιχειρηματίας, ο Μαργωμένος. Αυτός είχε το «Φαληρικό» το περίφημο. Κι
από κει πέρασα. Μιλάμε για το 1980. Είχα μαζί μου και μια τραγουδίστρια –
φωνάρα, Αμαλία τη λέγανε.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η οποία
«χάθηκε» στη συνέχεια;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σταμάτησε, έκανε
οικογένεια. Μεγάλη φωνή, που σταμάτησε κι αυτή, ήταν η Κατερίνα Κανάρη. Κανάρι
σκέτο! Στην Αθήνα συνέχισα να κάνω δισκογραφία και να τραγουδάω, αλλά δεν ήταν
τότε πολύ μεγάλα τα μεροκάματα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, αλλά
κάποιοι άλλοι του δικού σας ρεπερτορίου θησαύρισαν τότε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μετά. Το πρώτο
όνομα τότε άντε να’παιρνε δέκα χιλιάρικα. Θα μου πεις ότι ήταν λεφτά τα δέκα
χιλιάρικα. Ναι, αλλά έπρεπε να φτιάξεις κοστούμια. Ένα φουστάνι δεν το φόραγες
δεύτερο. Εγώ ψώνιζα πανάκριβα φορέματα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας
απασχολούσε η εμφάνιση σας στην πίστα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν ντυνόμουν
προκλητικά. Κι επειδή έκανα και κομμωτική στα νιάτα μου, μόνη μου χτενιζόμουν.
Πολύ λίγο μακιγιάζ κλπ., αλλά ποτέ προκλητική.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το ίδιο και
στην προσωπική σας ζωή;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, ήθελα να μ’
ακούν, όχι να…βλέπουν. Όπως μου είχε πει ο συχωρεμένος ο Γιώργος Μποζίδης, όταν
του είπα ότι τελευταία μ’ αρέσει η Πάολα: «Άκου τι διαφορά έχουν όλες αυτές με
εσάς. Εσείς τραγουδούσατε με βρακί, ενώ αυτές τραγουδάνε ξεβράκωτες» (γελάει). <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κι η Βίκυ
Μοσχολιού την ίδια άποψη είχε για τις νεότερες λαϊκές τραγουδίστριες.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Την είχα γνωρίσει
τη Μοσχολιού. Όταν ερχόταν εδώ, τραγουδούσαμε μαζί. Την τραγούδησα πολύ εγώ τη
Μοσχολιού και την Πόλυ Πάνου, την Καίτη Γκρέυ, τη Γιώτα Λύδια. Τις είχα πρότυπα
μου. Έλεγα ακόμη το «Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες» της Ρένας Κουμιώτη. Μεγάλη τραγουδίστρια ήταν αυτή! Τη Μαρινέλλα επίσης τραγούδησα πάρα πολύ. Σταμάτησα να την τραγουδάω,
όμως. Είχε έρθει μια φορά με τον συχωρεμένο τον Τόλη στην «Κρήνη» που
τραγουδούσα. Τιμής ένεκεν, είπα κάτι δικό της, το «Πάλι θα κλάψω». Κάθομαι μετά
στο τραπέζι κι έρχεται και μου λέει: «Πιτσιρίκα, καλή είσαι, αλλά δεν θα γίνεις
ποτέ τίποτα». «Γιατί;» τη ρωτάω και μου απαντάει «Έχεις πολύ εγωισμό».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Από που να το
συμπέρανε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">«Απ’ τη στιγμή»
μου λέει «που τόλμησες να πεις δικό μου τραγούδι μπροστά μου, έχεις μεγάλο
εγωισμό». Της απάντησα όμως: «Τι είπατε, ‘’τόλμησα’’; Άκου, κυρία Μαρινέλλα, αν
δεν τολμούσα εγώ και άλλοι, που δεν μπορούν να έρθουν εκεί που είστε εσείς, δεν
θα είχατε σουξέ! Εμείς σας ‘’φτιάξαμε’’». Σκεφτόμουν εκείνη την ώρα: «Καλά σε
λέει ‘’Κικίτσα’’ ο Τόλης»! Σηκώθηκε κι έφυγε! Και μείναμε ο Τόλης κι εγώ και
τραγουδήσαμε μέχρι τις έξι το πρωί. Ο Τόλης ήταν παιδί – αστέρι, ενώ η
Μαρινέλλα ήταν κακιά και ανταγωνιστικιά. Της είπα μάλιστα «Δεν θα σας ξανατραγουδήσω».
Αφού κι ο Στέλιος ο Καζαντζίδης, στη Γερμανία που ήμασταν, μου έλεγε «Γιατί
τραγουδάς Μαρινέλλα;» Τσαντιζόταν. Ξέρεις τι μου έλεγε ο Στέλιος; «Εντάξει,
τραγούδα Πόλυ Πάνου και Καίτη Γκρέυ, αλλά αν θες να γίνεις πολύ καλή, να
μελετήσεις λίγο και τη Φωτεινή Μαυράκη».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Την εκτιμούσε
πολύ ο Καζαντζίδης τη Μαυράκη, το έχω ξανακούσει.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάρα πολύ! Τη
μελέτησα κι εγώ κι έτσι ένα βράδυ είπα κάτι της Μαυράκη, το «Μουσαφιραίοι
είμαστε». Μου κάνει ο Στέλιος «Αχ, βρε τσογλάνι, το έμαθες, ε;» Ο Στέλιος προτιμούσε
να πίνει καμιά ρετσίνα τα μεσημέρια – μόνο ρετσίνα έπινε – , να πιάνει την
κιθάρα και ν’ αρχίζει το τραγούδι. Του έκανα δεύτερες για να κλέβω τα φωνήεντα
του, που τα έλεγε με ανοιχτό στόμα, για να βλέπω σε πόσα μέτρα έβαζε την
αναπνοή του. Μέγας τεχνίτης!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/r4hifNj0djc" width="320" youtube-src-id="r4hifNj0djc"></iframe></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Πέρα απ’ τη
χροιά της φωνής, πόσο σημασία δίνατε στην τεχνική;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η τεχνική είναι
οι αναπνοές. Όταν πρέπει να κάνεις οχτώ μέτρα, πρέπει να πάρεις βαθιά αναπνοή.
Όταν όμως είναι τέσσερα μέτρα, την κλέβεις και δεν το καταλαβαίνει ο άλλος. Και
συνεχίζεις έτσι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κάνατε και
μαθήματα φωνητικής;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, εγώ παίζω
μουσική. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τι εννοείτε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Παίζω μαντολίνο.
Το έμαθα από οχτώ χρονών. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όταν έχεις
σπουδάσει ένα όργανο, λέτε, δεν χρειάζεται να σπουδάσεις φωνητική.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, δεν
χρειάζεται, γιατί μαθαίνεις έτσι να κάνεις και σεγόντα, και δεύτερες – τρίτες
φωνές, πατώντας πάντα πάνω στο όργανο. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας αρέσει ο
ήχος του μαντολίνου;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, μ’ αρέσει,
αλλά δεν είναι λαϊκό όργανο. Είναι για όπερα και οπερέτες. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο Χατζιδάκις
αντικαθιστούσε συχνά το μπουζούκι με μαντολίνο.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, γιατί ο
Χατζιδάκις ήταν πιο μοντέρνος, δεν ήταν λαϊκός. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τη Βούλα
Σαββίδη, που τραγούδησε τα «Πέριξ» του Χατζιδάκι, τη γνωρίσατε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κάτι με λέει τ’
όνομα της, αλλά όχι, δεν έχουμε γνωριστεί. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δεν χρειάστηκε
ποτέ, πάντως, να ασκήσετε τη φωνή σας.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, γιατί ήμουν
μουσικός με πάρτες, με νότες, κανονικά. Όπερες, Βέρντι, Μότσαρτ και τέτοια
παίζαμε. Μόνο μαντολίνο έπαιζα, εννοείται πως δεν τραγουδούσα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πότε γίνονταν
όλα αυτά;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μικρή ήμουν, απ’
τα οχτώ μου μέχρι τα δώδεκα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας βοήθησε
αυτή η ενασχόληση στη μετέπειτα καριέρα σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με βοήθησε
σίγουρα, θεωρητικά και ακουστικά. Ήταν δύσκολο τότε για τις γυναίκες να παίξουν
μπουζούκι. Δεν γινόταν, οπότε δεν έμαθα να παίζω μπουζούκι.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Θα θέλατε να
παίζετε μπουζούκι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι! Δεν θα ήταν
επανάσταση να έβγαινε τότε μια τραγουδίστρια που να έπαιζε και μπουζούκι; Εμένα
μ’ άρεζε πολύ, στα ξεκινήματα μου, η Γιώτα Γιάννα. Πολύ καλό παιδί. Πήγαινα και
την άκουγα στην Πλάκα. Τραγουδήσαμε και μαζί εδώ στη Σαλονίκη. Καλό παιδί, καλή
φίλη, παίζει υπέροχη φυσαρμόνικα. Ο Θεός να την έχει γερή. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMtZtl_qJaGJWv-0Y6UVmXNYB2ZUFGJ0p1zCW6K9kWfda19YLc_H0Tkddw65S9NRkhLp9NBrvJfklvBYOzLf2_BSIaU5gftrTlK_LlByVWrT2jbgKNevpr9WkoYv_WBA_jHfCRiyYtSWTNPfq7F3RQ2uwslSd5Qr9PRG6wDQOiqmc0HFTxDJMaqzLXOpkC/s2048/365212427_6424793977640622_8912797082011734147_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMtZtl_qJaGJWv-0Y6UVmXNYB2ZUFGJ0p1zCW6K9kWfda19YLc_H0Tkddw65S9NRkhLp9NBrvJfklvBYOzLf2_BSIaU5gftrTlK_LlByVWrT2jbgKNevpr9WkoYv_WBA_jHfCRiyYtSWTNPfq7F3RQ2uwslSd5Qr9PRG6wDQOiqmc0HFTxDJMaqzLXOpkC/w400-h225/365212427_6424793977640622_8912797082011734147_n.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Πάμε πάλι στην
Αθήνα της πενταετίας 1980 – 85. Δουλέψατε πολύ, είπατε.</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Την εποχή εκείνη
ακόμη υπήρχε η αξιοκρατία. Είχα κάνει ήδη χρυσό το «Χαστούκι» και με ήξερε ο
κόσμος. Το λάθος μου ήταν που έφυγα απ’ το «Φαληρικό». Είχε ψάθινες καρέκλες κι
όταν είδα την ταμπελάρα, έπιασα τον Μαργωμένο: «Τι είναι αυτές οι καρέκλες,
κύριε Μαργωμένε; Σ’ αυτές έχουν κάτσει μεγαθήρια». Και μου απάντησε: «Εσένα σε
διάλεξα απ’ το ραδιόφωνο, οπότε περπάτα». Μαζί μας ήταν και ο Ανδρέας Βάσιος,
αν θυμάμαι καλά. Τελειώνει η σεζόν κι εγώ έχω προτάσεις από πολλά μαγαζιά. Λέω
του ιδιοκτήτη: <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καλέ,
κύριε Μαργωμένε, παντού βάλανε βελούδινες καρέκλες. Εμείς εδώ με τις ψάθινες θα
μείνουμε;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι
μου λες, να αλλάξω τις καρέκλες; Άκου, στην αρχή της συνεργασίας μου είπες πως
θα κάτσεις εδώ που έχουν κάτσει μεγαθήρια. Και τώρα μου ζητάς να τις αλλάξω;
Κάθε μία καρέκλα έχει την ιστορία της!<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Καλά δεν σας
είπε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπέροχα με είπε!
«Πήγαινε, λοιπόν, στις βελούδινες κι εύχομαι να σε σεβαστούν πιο πολύ από δω».
Αυτά ήταν τα λόγια του. Πραγματικά, δεν εισέπραξα το σεβασμό που είχα εκεί. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Άρα το
μετανιώσατε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάρα πολύ! Ήταν
πολύ καλός και σοφός άνθρωπος ο Μαργωμένος.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με το χέρι
στην καρδιά, την είχατε μήπως «ψωνίσει» λίγο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, όχι,
καθόλου. Με είχαν ζαλίσει απ’ τα άλλα μαγαζιά που μου δίνανε διπλό και τριπλό
μεροκάματο. Στο μεταξύ, ο άντρας μου είχε κατέβει απ’ το βαπόρι κι άνοιξε ένα
σουπάδικο στην Εθνική Οδό. Πολλή δουλειά. Το μαγαζί ήταν κολλητά μ’ ένα
βενζινάδικο που έβαζε αέριο και κάθε πρωί οι θαμώνες όλων των μαγαζιών από κει
περνούσαν. Και οι τραγουδιστές! Θυμάμαι τον Χατζηαντωνίου, τον Ανδρέα
Ζακυνθινάκη – φωνάρα, θεός σχωρέστον – ο Καραγιάννης κ.α. Δεν ήταν, όμως, οι
επιχειρηματίες σαν τον κύριο Μαργωμένο. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κοιτούσαν να
προωθήσουν άλλες τραγουδίστριες;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>αλλά ήμουν υποχρεωμένη εγώ να πηγαίνω απ’ το
κότερο του καθενός; Εγώ ήμουν τραγουδίστρια, δεν ήμουν άντε να μην πω…Αυτά είδα
και τα μάζεψα και γύρισα πίσω. Ήμουν και ερωτευμένη με τη Θεσσαλονίκη κι έτσι
έμεινα εδώ. Κατέβαινα κατά καιρούς Αθήνα, έναν – δυο μήνες, αλλά έφευγα πάλι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Και δεν
φοβηθήκατε μην «εγκλωβιστείτε» στο στερεότυπο «η τραγουδίστρια της
Θεσσαλονίκης».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Καθόλου. Εγώ στη
Θεσσαλονίκη ήμουν κι έκανα πέντε χρυσούς δίσκους κι όχι στον Μάτσα. Με είχε
ζητήσει ο Μάτσας, αφού με πρότεινε ο Στράτος Διονυσίου. Τα βρήκαμε όλα,
υποτίθεται, μέχρι που μου έβαλε μια εικόνα χάμω να την πατήσω για να υπογράψω.
Αυτός ήταν Εβραίος, γνωστό. Του λέω: <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Άντε,
ρε, από δω.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θα
σε κάνω Θεά.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο
Θεός είναι ένας! Άντε γεια!<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κι έφυγα, ποτέ
δεν επέστρεψα. Παρέμεινα στη Θεσσαλονίκη, στη </span>Vasipap<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Γνωστή
εταιρεία κι από την Αθήνα η </span>Vasipap</b><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.<o:p></o:p></span></b></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Είχε κάνει
γραφείο στην Αθήνα, στη Σατωβριάνδου, αλλά στη Θεσσαλονίκη ήταν η έδρα της. </span>Vasipap<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">σήμαινε Βασίλης Παπαδόπουλος. Ο
Καρράς, ο Ζαφείρης Μελάς, ο Δημητράκης ο Τερζόπουλος, εγώ, όλοι απ’ τη </span></span>Vasipap<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">βγήκαμε. <o:p></o:p></span></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Δουλέψατε και
με τη Ρίτα Σακελλαρίου;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ήμασταν πολύ
φίλες. Και ο πρώην άνδρας της, ο Στέφανος Σιδηρόπουλος, ήταν πολύ φίλος μου.
Αυτός την κατέβασε στην Αθήνα και, μάλιστα, τα δυο πρώτα τραγούδια που είπε
ήταν του Γιώργου Μανισαλή. Δουλεύαμε κάποτε εδώ με τον Νίκο Ξανθόπουλο τον
ηθοποιό. Ήρθε ένας επιχειρηματίας απ’ την Αμερική, πήρε προκαταβολή ο Μανισαλής
– εγώ δεν είχα πάρει – για να πάμε Αμερική. Πάω Αθήνα, μου λέει αυτός: «Εμείς
οι δυο θα περάσουμε πολύ καλά». Του κάνω «Δεν θα πάμε εμείς οι δυο, θα πάμε
εμείς οι τρεις». Και ξανά αυτός «Εμείς οι δυο». Σηκώθηκα, έφυγα κι όταν άνοιξε
μαγαζί στην Αθήνα ο Σιδηρόπουλος, τον πήραν μπουζούκι κι αυτός έδωσε στη Ρίτα
τα τραγούδια. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Α, μάλιστα,
σας εκδικήθηκε μ’ ένα τρόπο! <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, τι να σε
πω…Κάποια στιγμή είπα σε δεύτερη εκτέλεση ένα τραγούδι της Ρίτας, το «Κάθε
ηλιοβασίλεμα».<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αυτό ήταν
φανταστικό λαϊκό τραγούδι.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έρχεται η Ρίτα
ένα βράδυ και μου λέει: «Πιτσιρίκα, βγες λίγο έξω». Πάμε στο αυτοκίνητο, βάζει
την κασέτα κι ακούω από μένα το «Κάθε ηλιοβασίλεμα». «Κυρία Ρίτα» της λέω,
«τιμής ένεκεν το είπα». Και μου απαντάει: «Τι κάνεις, μωρή, δικαιολογείσαι;
Ξέρεις γιατί το έβαλα; Γιατί το ξέσκισες! Προτιμώ να τ’ ακούω από σένα». Την
ευχαρίστησα πολύ! Ε, για να στο λέει αυτό η Ρίτα…Μεγάλη τραγουδίστρια, αλλά
ήταν λίγο ξερή. Είχε βέβαια τη δικιά της προσωπικότητα και ήταν γενναιόδωρος
άνθρωπος. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τελικά στο
χώρο αυτό υπερτερούν οι μεγαλόψυχες ή οι μικρόψυχες συμπεριφορές;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Οι μεγαλόψυχες!
Έτσι νομίζω. Είναι ωραίο πράγμα να σε τραγουδάνε σε δεύτερη εκτέλεση και να
τους επιβραβεύεις, όχι σαν τη Μαρινέλλα που με πρόσβαλλε. Όσο πιο πολύ σε
τραγουδάνε οι άλλοι, τόσο πιο πολλά σουξέ κάνεις. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxDUV9JuP9Xk5dvmsGarONVa9P26XY56YVWMdsWkSvrUl0B3yDLFEqNJN7_cfAaDwB0-JKHCUbv36KLiCRy3NNTczPyg2ZPfMlHPvQpfkYbh9kMtU1X7eSVw_V_Y9JJmRgEcGx4ypHnLb8ImWvkzJbbehtcwx3-IqJQmJH5rijIr4iuBXFNQmMKbFyT7Pw/s2048/365281947_6424793357640684_4924078599775732330_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxDUV9JuP9Xk5dvmsGarONVa9P26XY56YVWMdsWkSvrUl0B3yDLFEqNJN7_cfAaDwB0-JKHCUbv36KLiCRy3NNTczPyg2ZPfMlHPvQpfkYbh9kMtU1X7eSVw_V_Y9JJmRgEcGx4ypHnLb8ImWvkzJbbehtcwx3-IqJQmJH5rijIr4iuBXFNQmMKbFyT7Pw/w225-h400/365281947_6424793357640684_4924078599775732330_n.jpg" width="225" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Η δεκαετία του
1980 ήταν η χρυσή περίοδος του τραγουδιού της πίστας;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, ναι. Την
προηγούμενη δεκαετία κυριαρχούσαν ο Θεοδωράκης κι όλοι αυτοί. Εγώ δεν μπορούσα
να πω πολιτικό τραγούδι. Κι ο Στράτος ήταν κατά του πολιτικού τραγουδιού.
Εντάξει, ο Θεοδωράκης δεν ήταν τυχαίος, μεγάλος ήτανε, όπως κι ο Ρίτσος ήτανε
μεγάλος!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έχει να κάνει, όμως, με το πως
ξεκινάς, τι σου αρέσει και μένα μ’ άρεζε το λαϊκό γιατί έβγαζε πόνο ψυχής. Ο
Θεοδωράκης τι να έλεγε δηλαδή;<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ε, πώς, έλεγε
«Βρέχει στη φτωχογειτονιά».<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">(το τραγουδάει)
Αυτό το έλεγε ο Μπιθικώτσης. Ο γιος του Μπιθικώτση μ’ άρεζε πιο πολύ. Όχι ότι
δεν ήταν καλός ο Γρηγόρης, προς Θεού. Εγώ πήγαινα και απ’ το σπίτι του στο
Μενίδι, μ’ αγαπούσε πάρα πολύ. Τραγουδούσε τότε σ’ ένα απ’ τα καλύτερα μαγαζιά
στο Ελληνικό, στη Γλυφάδα. Ο γιος του, όμως, ήταν πιο γλυκός στα αυτιά μου. Ο
Γρηγόρης ήταν δυνατός και ξερός τραγουδιστής. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ισχύει ότι το
ΠΑΣΟΚ έδωσε μεγάλη ώθηση στο τραγούδι της πίστας; <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο Ανδρέας είχε
μούρλα με το λαϊκό. Όταν τελευταία δεν ήταν καλά η Ρίτα, πήγα εγώ και του
τραγούδησα. Απ’ τη Ρίτα ήθελε το «Αυτός ο άνθρωπος αυτός» κι από μένα το «Σαν
πεθάνω στο καράβι». Του τα’πα και τα δυο και τα χόρεψε. Ήταν μ’ αυτή την ηλίθια
τότε, τη Λιάνη. Και μια και αναφέραμε τον Ανδρέα, δώσε μου λίγο την τσάντα μου
από κει να σε δείξω κάτι για να μάθεις <i>(ανοίγει την τσάντα της και βγάζει
ένα μπρελόκ με την εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου)</i>. Τον αγαπούσα τον Ανδρέα!
Μέχρι τον Ανδρέα, μετά δεν υπάρχει κανένας άλλος. Το «Τσοβόλα, όλα δώσ’ τα», ο
Ανδρέας δεν το είπε; Θυμάμαι και τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, που μας αγαπούσε
πολύ εμάς τους λαϊκούς τραγουδιστές. Η κουφάλα ήταν ο άλλος, ο Μένιος
Κουτσόγιωργας. Του έριξα κάτι μπινελίκια μια φορά! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Για ποιο λόγο;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μέναμε δίπλα στην
Κηφισιά. Μου έκλεψαν το σκυλί μου και το άφησαν δεμένο κάτω απ’ το σπίτι του.
Το έψαχνα. Βρίσκω ένα μπάτσο κάτω απ’ το σπίτι του και μου λέει ότι το έδεσαν,
γιατί το φοβήθηκαν. Πάω και λύνω τον Ρόμελ, πηδάει, μπαίνει στο αμάξι μου, αλλά
βγαίνει από πάνω ο Κουτσόγιωργας και μου κάνει: «Κυρία μου, ξέρετε που
βρίσκεστε; Στο σπίτι του υπουργού»! Του κάνω κι εγώ: «Χέστηκα! Ήρθα να πάρω το
σκυλί μου». Του πετάω κι ένα «Άι σιχτίρ» και φεύγω. Μετά, είχα μάθει ότι τα παιδάκια κακοπερνούσαν στο Γεντί Κουλέ και ήθελα να τραγουδήσω γι’ αυτά. Σκεφτόμουν ότι ήταν
υπουργός Δικαιοσύνης ο Κουτσόγιωργας και δεν θα μου έδινε άδεια. Πάω στο
Μακεδονίας – Θράκης, που ήταν ο Παπαθεμελής και του λέω: <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σας
παρακαλώ, θέλω να δώσω μια συναυλία στο Γεντί Κουλέ.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Γιατί
δεν την κάνεις στην πλατεία Αριστοτέλους;<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Γιατί
αυτοί που θα έρθουν εκεί, μπορούν να έρθουν και στο μαγαζί που τραγουδάω. Εγώ
θέλω να δώσω λίγη αγάπη σ’ ένα σύστημα που δεν υπάρχει. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Καλά,
παιδί μου. <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σε πέντε μέρες
έβγαλε άδεια και πήγα. Κάθομαι απ’ έξω με την ορχήστρα μου και όταν μπαίνουμε
μέσα μαζί με τον Μελά, που τον είχα πάρει μαζί μου, να σου κι ο Παπαθεμελής.
Όταν τελειώσαμε και βγήκαμε πάλι έξω, είδα μια πλάκα που είχε πάνω ένα λιοντάρι
ζωγραφισμένο με το χέρι. Μέσα, όμως, στο ίδρυμα υπήρχε άλλη πλάκα με
ζωγραφισμένο ένα αρνί απάνω. Πιάνω τον διευθυντή, που τον λέγανε Καρρά: «Δε μου
λέτε, κύριε διευθυντά, έξω έχετε ένα λιοντάρι και μέσα αρνί. Τι εννοείτε, πώς
εδώ μέσα μπαίνουν λιοντάρια και βγαίνουν αρνιά;» Πάω μετά στο ταμείο και τον
ρωτάω: «Πόσοι είναι εδώ μέσα με μικροποινές και χρέη;» Μου λέει πως τα χρέη
ολωνών ήταν τριάμισι εκατομμύρια, πολλά λεφτά. Έπαιρνες ένα σπίτι 100
τετραγωνικά. Τα έδωσα εγώ τα λεφτά και έβγαλα έξω 240 άτομα. Μετά απ’ αυτό ο
Παπαθεμελής κατήργησε τις φυλακές του Γεντί Κουλέ. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κάνατε ένα
μεγάλο καλό, μου λέτε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ε, βέβαια. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκανα πολλά τέτοια.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoFXFfRTvGHKOe1zLI-XT9R9uNeyit0YRl-ufz7rLpCuoFuwh__fcNHRs-F0gO9ezYJ2hIx_RxweIb3LPbmnvEZ9rg2mRCKhiZc-EgsFCGheHccWd2hvCaKcFoTwVGx88rV9D1Jlqea_v77h3kMEvXTVieGKLYOAns8sdK2cPDWFbYeloZB37tvptOcAU9/s2048/365217235_6424793107640709_3828509166047964567_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoFXFfRTvGHKOe1zLI-XT9R9uNeyit0YRl-ufz7rLpCuoFuwh__fcNHRs-F0gO9ezYJ2hIx_RxweIb3LPbmnvEZ9rg2mRCKhiZc-EgsFCGheHccWd2hvCaKcFoTwVGx88rV9D1Jlqea_v77h3kMEvXTVieGKLYOAns8sdK2cPDWFbYeloZB37tvptOcAU9/w225-h400/365217235_6424793107640709_3828509166047964567_n.jpg" width="225" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Στο ταξίδι της
ζωής σας, εσείς ήσασταν περισσότερο λιοντάρι και λιγότερο αρνί;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, αφού είμαι
κριάρι στο ζώδιο, πως θα’ μουν αρνί; (γελάει) Όλο κέρατα, κριάρι με ωροσκόπο
Αιγόκερω. Μην συζητάς! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Στο σπίτι σας
θα δει κανείς παλιά πορτρέτα σας και χρυσούς δίσκους;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Έχω, ναι, έναν
χρυσό δίσκο μόνο και φωτογραφίες από συναυλίες στο Παλαί Ντε Σπορ και αλλού.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Και κάθε φορά
που τις βλέπετε, πως νιώθετε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Λέω «Τι καλά να
ήμουν τότε», αλλά με τα σημερινά μυαλά! Θα’χα αγοράσει τη μισή Θεσσαλονίκη και
δεν θα παντρευόμουν!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Γιατί; Αφού
περάσατε καλά με τον άνδρα σας.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μου έκανε μεγάλη
οικονομική ζημιά. Σας είπα, έδινε λεφτά χωρίς αποδείξεις. Δεν ήταν σπάταλος,
αλλά ανοιχτοχέρης. Την εποχή του 4%, είχε ένα ποτό στο μαγαζί και το χρέωνε
30%. Έτσι χάσαμε ένα σπίτι εκατό τόσα τετραγωνικά! Τον σκότωνες για δεν τον
σκότωνες; Αλλά να πάω και φυλακή γι’ αυτόν το βλάκα; <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τα λέτε χύμα
και μ’ αρέσει. Είστε μελαγχολικός άνθρωπος;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι. Έχω πολλά
φιλαράκια και βγάζω γούστα. Χθες με ειδοποίησε ένα φιλαράκι που είχε εκεί τον
μπουζουξή μου. Πήγα κι έγινε ένα πανηγύρι! Χίλια ευρώ, να καταλάβεις, έβγαλα
απ’ τη χαρτούρα, μέσα σ’ ένα βράδυ. Τι σ’ ένα βράδυ; Σε τέσσερις ώρες! Εντάξει,
έδωσα τα μισά στον μπουζουξή, αλλά αυτό το μπουζούκι παίζει τεράστιο
ρεπερτόριο. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το να δίνεις,
όμως, 500 ευρώ μεροκάματο στον μουσικό, είναι κάτι τρομερό τη σήμερον ημέρα.
Φροντίζατε πάντα να πληρώνονται οι μουσικοί σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πάντα, πάντα!
Έδινα τα μεγαλύτερα μεροκάματα που μπορούσαν να δώσουν τα μαγαζιά. Όταν πήρα
τον Γιώργο Ξανθιώτη, θυμάμαι, καλή του ώρα, ωραίος διασκεδαστής άσχετα αν είναι
Τούρκος, έπαιρνε δέκα χιλιάρικα απ’ το προηγούμενο μαγαζί και μαζί μου έπαιρνε
τριάντα χιλιάρικα. Ήθελα να τον αξιοποιήσω. Είχαμε μαζί και τον αδερφό του στο
κλαρίνο και το βιολί. Εμένα μ’ άρεσε πολύ ο μπουζουξής ο Βίζας, που έπαιζε με
τον Γαβαλά. Και με τον Γαβαλά είχαμε τραγουδήσει. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Περίεργος
άνθρωπος λέγεται ότι ήταν αυτός.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπέροχος ήτανε,
πολύ καλός! Ο κύριος Παναγιώτης απλά δεν δεχόταν τη μετριότητα. Εγώ, ας πούμε,
μπορεί να έλεγα Πόλυ και Ρίτα, αλλά είχα δικό μου χρώμα. Μια φορά είχε πάει ο
Πανταζής να τραγουδήσει κάπου, που θα ήταν ο Γαβαλάς, και ο Γαβαλάς δεν
δέχτηκε, είπε να τον διώξουν. Δεν του άρεσε! Ήρθε κι από δω μια μέρα ο Πανταζής
και μου έφερε κάτι τραγουδάκια. Τα άκουσα όλα και ξεχώρισα ένα, το «Καλωσόρισες
ε;» Τον συμβούλεψα να το πει αυτός, γιατί τα άλλα θέλανε μαγκιά, που δεν την
είχε.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η μαγκιά είναι
προσόν στο λαϊκό τραγούδι;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εε, βέβαια! Όχι
χαζομαγκιά, όμως. Η μαγκιά είναι να’σαι καθαρός, ευθύς, να μην κάνεις πουστιές
και να σέβεσαι τον κόσμο για να σε σεβαστούν κι οι άλλοι. Γενικά, όχι μόνο στο
τραγούδι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μέσα στις
χιλιάδες φορές, υπάρχει μια στιγμή στο πάλκο που θα θυμάστε για πάντα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Συνέβησαν τόσα
πολλά, που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις κάτι. Αυτό που μου έμεινε ήταν μ’ εκείνο
το βλάκα στην Αθήνα, στο «Χρυσό Βαρέλι», με τον εφοπλιστή. Με πρόσβαλλε, όχι
φυσικά ο εφοπλιστής που με σεβάστηκε, αλλά αυτός ο βλάκας που είχε γυναίκα
τραγουδίστρια και πεθερό τραγουδιστή. Πρόσβαλλε όλη τη Θεσσαλονίκη κι ήταν κι
απ’ τα Τρίκαλα κιόλας. Να’ ταν και Αθηναίος…(γέλια) Μπορεί και να μη ζει. Άντε,
λέω και τ’ όνομα του. Χάρμα τον λέγανε.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τον Τόλη Χάρμα
εννοείτε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, ο Τόλης
Χάρμας και η Νανά η Χάρμα, η γυναίκα του. Η Νανά τότε δεν ήταν καλά, είχε κάνει
και μια λέσχη απέναντι απ’ τον «Διογένη» στη Συγγρού. Αυτή του είπε «Πάρε τη
Μαριάνθη στο μαγαζί». Έτσι πήγα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Η φωνή σας
πιστεύετε ότι μεταφέρει τη Θεσσαλονίκη;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Βέβαια. Οι
περισσότεροι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι από τη βόρεια Ελλάδα. Και ο Στέλιος
ακόμα απ’ το Κιλκίς ξεκίνησε. Κατέβαινε στη Θεσσαλονίκη και πούλαγε διάφορα
πράγματα για να βοηθήσει τη μαμά του, τη μόνη που φοβότανε. Την έτρεμε. Κι ο
Στάθης, ο αδερφός του, καλό παιδί, δε μπορώ να πω, αλλά δεν ήταν σαν τον
Στέλιο. Είχε έρθει μια φορά στη Θεσσαλονίκη και έβαλε ρεκλάμα «Σ. Καζαντζίδης».
Πήγε ο Στέλιος και του είπε «Θα βάλεις ‘’Στάθης’’, ολόκληρο. Άσ’ το το
‘’Καζαντζίδης’’, δεν με πειράζει». Βλέπω ακόμη ένα φιλαράκι, που’ ναι πρώτος
ξάδερφος του Στέλιου, και οργανώσαμε μια βραδιά για τον Στέλιο στον Άγιο
Κωνσταντίνο. Πανικός έγινε! Τι να σου λέω, με όλους τραγούδησα, με τον
Περπινιάδη, που ήταν μεγάλος αμανετζής. Πες μου κι άλλους…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Με τον Γιώργο Μητσάκη,
ας πούμε; <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Τον άκουγα τον
Μητσάκη στην Αθήνα, πήγαινα και τον έβλεπα. Ήταν πιο εξευγενισμένος, πως να το
πω, ήτανε λίγο γκέι. Δεν είχε πρόβλημα, δεν το έκρυβε, αλλά ήταν κύριος. Δεν
ήταν κραγμένος, ήταν πολύ αξιοπρεπής. Τέλος πάντων, εμένα όποιος μ’ άκουγε, καταλάβαινε
πως είμαι Θεσσαλονικιά. Τι θα ήμουν; Μία είναι η Θεσσαλονίκη, που έχει βουνό
και θάλασσα. Όποτε περνάω τον περιφερειακό εδώ παραπέρα, κάνω το σταυρό μου.
Την αγαπάω πολύ την πατρίδα μου, δεν ξέρω…Στην Αθήνα για να πήγαινα απ’ την
Κηφισιά, που έμενα, μέχρι τη Γλυφάδα για κάνα μπάνιο, μ’ έφευγε η ψυχή. Εκατό
χιλιόμετρα ήτανε. Και τη Μπέλλου γνώρισα. Ωραίος μάγκας ήταν αυτή. Μου λέει μια
μέρα:<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αχ,
εσένα έπρεπε να σε γνωρίσω και να μην είσαι κόρη του Κεφάλα.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τι
εννοείς; <o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-ascii-font-family: Calibri; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-font-style: italic; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-hansi-font-family: Calibri;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font-family: "Times New Roman"; font-feature-settings: normal; font-kerning: auto; font-optical-sizing: auto; font-stretch: normal; font-style: normal; font-variant: normal; font-variation-settings: normal; font-weight: normal; line-height: normal;">
</span></span></span><!--[endif]--><i><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-
Έλα, ρε, δε σε πρόσβαλλα, κομπλιμέντο σου έκανα.<o:p></o:p></span></i></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εγώ νόμιζα ότι
μου την έπεφτε, αλλά όχι, μ’ αγαπούσε και με σεβόταν και πηγαίναμε και τα
πίναμε. Την έφαγε το μπαρμπούτι. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Υπήρξε κάποιος
καλλιτέχνης που να τον αγαπήσατε πραγματικά; Δεν το εννοώ ερωτικά.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Μανώλης Αγγελόπουλος,
δεν υπήρχε καλύτερο παιδί! Σεβόταν πολύ τους καλούς καλλιτέχνες. Θυμάμαι ένα
περιστατικό: Είχε έρθει εδώ με τη μαμά του και ήμασταν στο Φιλίππειο. Μαζί του
ήταν η τραγουδίστρια η Κωνσταντίνα. Λέει «</span>No<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">» σε μια φάση και πετάγεται η μάνα του: «Πανάθεμα
σε, γιούφτο. Ελληνικά δεν ξέρεις να μιλάς; Μου θες και εγγλέζικα»! Κάναμε κάτι
γέλια. </span></span><span style="font-size: large;">Όταν ο Μανώλης
ήταν στην «Αθηναία», εγώ ήμουν δίπλα στο «Φαληρικό». Μόλις τελείωνα το πρώτο
πρόγραμμα, πεταγόμουν κι άκουγα τον Μανώλη. Μετά καθόμασταν μαζί σε μια
καφετέρια κι άρχιζε να τραγουδάει με το μπουζούκι του. Με άρπαζε μετά και με
πήγαινε στην Αγιά Βαρβάρα. Ήμασταν κολλητοί φίλοι. Και τη Μαυράκη έβλεπα
τακτικά, που την αγαπούσε ο Καζαντζίδης, όπως λέγαμε πριν. Δούλεψε πολύ αυτή η
γυναίκα για τα παιδιά της. Σημασία δεν της δώσανε όταν μεγάλωσε. Πήγε στο χωριό
ή γυναίκα και δεν είχε να φάει, της έδιναν οι γείτονες ένα πιάτο φαΐ. Ναι, όπως
στα λέω! Πολύ ωραία τραγουδίστρια, με υπέροχα γυρίσματα. Εμένα, όταν μ’ έβλεπε,
μ’ ανέβαζε στην πίστα. Της άρεσε να χορεύουμε μαζί τσιφτετέλι, γιατί εγώ το
χορεύω γύφτικα το τσιφτετέλι, απ’ τον αδερφό της γιαγιάς μου, που’χε πάρει
γύφτισσα. Ήτανε πολύ καλός άνθρωπος η Φωτεινή Μαυράκη και αγαπούσε πολύ τα νέα
παιδιά, τις καλές φωνές.</span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrMfiyyX7K4mjZho6C_PMETziYmKTSB4Cd0b5PmHS-KyAl5CGsFAneuTkodYiPaMGJpiNkbTAMIZX-1nUs39CDmYN1uHXu7IWks_W9JB1Aq6peV1VGbwo4wnPIOmOc9Uic2RraxFDFeFX6Wc_wmAFLrm-UrHiLw4sSjrR7vXSBcKzkfIqmARjgI9UP6g2O/s2048/365221762_6424792790974074_8427201804060071562_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1153" data-original-width="2048" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrMfiyyX7K4mjZho6C_PMETziYmKTSB4Cd0b5PmHS-KyAl5CGsFAneuTkodYiPaMGJpiNkbTAMIZX-1nUs39CDmYN1uHXu7IWks_W9JB1Aq6peV1VGbwo4wnPIOmOc9Uic2RraxFDFeFX6Wc_wmAFLrm-UrHiLw4sSjrR7vXSBcKzkfIqmARjgI9UP6g2O/w400-h225/365221762_6424792790974074_8427201804060071562_n.jpg" width="400" /></a></b></div><b><span lang="EL"><span style="font-size: medium;">Σας
προβληματίζει αυτό το άδοξο τέλος πολλών συναδέλφων σας;</span></span></b><p></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Βέβαια με
προβληματίζει.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ο καθένας
στρώνει τη ζωή του;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κοίταξε, είναι
και θέμα τύχης. Δεν μπορείς να τα ελέγχεις όλα. Κανείς δεν ξέρει πως θα
καταλήξει. Εμένα, ας πούμε, αν δεν ήταν τόσο επιπόλαιος ο άνδρας μου…Βγάλαμε
πολλά λεφτά απ’ τα μαγαζιά. Αλλά…<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αν κατάλαβα,
πάντως, δεν είστε πλούσια αυτή τη στιγμή, αλλά ούτε και φτωχή.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μέση κατάσταση,
έχω ένα μικρό σπιτάκι. Απλά η μοναξιά με πειράζει. Έχασα τώρα και τον μεγάλο
μου αδερφό… <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μοναξιά ακούω,
αλλά χθες βράδυ πήγατε και τραγουδήσατε, όπως εσείς μου είπατε.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φίλους έχω, με
καλούν συνέχεια, αλλά δεν πάω παντού. Πάω μόνο στα καλά παιδιά. Όταν γυρνάω στο
σπίτι, με πιάνει η μοναξιά. Ευτυχώς παίζω κάτι παιχνιδάκια, βλέπω λίγο
τηλεόραση, τον «Τροχό της τύχης», όλα τα βρίσκω. Διάβαζα στη ζωή μου, ξέρεις.
Τα πάντα διάβαζα. Μ’ άρεζε «Η Παναγία των Παρισίων»! Με θυμάμαι μικρή στα πάρτι
που κάναμε, να είναι της μόδας το σέικ. Άκουγα τους </span>Beatles<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, όπως και τους δικούς μας από δω, τους </span>Olympians<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Μεγάλος τραγουδιστής ο Πασχάλης!
Μεγαλωμένη μες τα μπουζούκια ήμουν, ροκ και τζαζ, πώς τα λένε, να άκουγα; <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Για τον
Διονύση Σαββόπουλο, που είναι Θεσσαλονικιός, τι άποψη έχετε;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Καλός είναι, είχε
ένα δικό του ύφος. Κοίτα, αν δεν έχεις κάποια ιδιαιτερότητα σαν καλλιτέχνης,
δεν μπορείς να γίνεις τίποτα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως νιώσατε
όταν πιάσατε το πρώτο δισκάκι με τη φωνή σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αα, μην συζητάς!
Είχα πει κι ένα δύσκολο τραγούδι, ένα σαμπάχ του μπαμπά μου. Όταν το άκουσε η
Πόλυ Πάνου, έπαθε πλάκα. Πάντως, επειδή λέγαμε πριν για την Αθήνα, και σήμερα
θέλουν κάποιοι να με κατεβάσουν να ξανατραγουδήσω. Δεν ξέρω, δεν βαριέμαι, αλλά
έχω αυτούς τους πόνους στο σώμα πια. Έχει αρχίσει και πονάει το σώμα. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Να το
θεραπεύσετε, άμα θέλετε να τραγουδήσετε πάλι κάπου μακριά απ’ τα μέρη σας.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Μα να το
ξανανοίξω πάλι; Έκανα εγχείρηση στα γόνατα και δεν πέτυχε. Μπορώ να κάτσω
βέβαια και να τραγουδάω για 50 λεπτά και μια ώρα. Μόνο τότε δεν πονάω.
Ξεχνιέμαι με το τραγούδι. Το «Χαστούκι», η πρώτη μεγάλη επιτυχία μου, ήταν του
Αντώνη Ρεπάνη τραγούδι. Αυτός το είχε πει μαζί με τη Γκρέυ. Δεν πέτυχε, εγώ το
έκανα επιτυχία, όπως το’ μαθα να το παίζει ο μπαμπάς μου. Πόσοι άνθρωποι
πέρασαν απ’ τη ζωή μου τώρα που τα σκέφτομαι…Με πιάνει μεγάλη νοσταλγία. Η
μοναξιά φουντώνει όταν σκέφτομαι ότι δεν είναι εδώ πια. Χώρια που εγώ από
πιτσιρίκα έκανα παρέα με μεγαλύτερους ανθρώπους, όχι με της ηλικίας μου. Ήθελα
να μαθαίνω, να παίρνω πράγματα.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κι η νύχτα πια
δεν είναι ίδια, όπως λένε πολλοί.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κοίταξε, οι
παλιοί ήταν διαφορετικοί. Κακά τα ψέματα, η νεολαία μας μεγαλώνει διαφορετικά.
Εμείς δουλεύαμε από 12 χρονών στα εργοστάσια. Εγώ έκανα νοσηλεύτρια σε
γηροκομείο και κοιμόμουν σε νευρολογική κλινική. Οι ιδιωτικές εταιρείες τους
πλάκωναν στα χάπια για να τους έχουν μόνιμους. Εγώ τους έλεγα «φτύσ’ τα», είχα
γίνει και λίγο γιατρός, μέχρι που μ’ έπιασε ένας και άρχισε τις ανακρίσεις.
«Ποιος δεν παίρνει τα χάπια του;» με ρώτησε. «Που να ξέρω εγώ;» τον απάντησα.
Με εκφόβισε πως θα του κάνει ηλεκτροσόκ και θα’ μουν κι εγώ μέσα, να βλέπω, για
τιμωρία. Αγρίεψα, του λέω «Όχι, δεν θα μπω εγώ μέσα, γιατί είμαι ανήλικη και θα
σε καταγγείλω». Το ηλεκτροσόκ έγινε σ’ ένα παιδί που είχε κουραστεί ψυχολογικά
απ’ τα μαθήματα και το έβαλαν μέσα για κάνα μήνα. Το δέσανε μετά το ηλεκτροσόκ
κι όταν το πήγαν το παιδί στο δωμάτιο, πήγα και το βρήκα. «Κι εσύ στο κόλπο;»
με ρωτάει. «Άντε, βρε, μαλάκα» του κάνω, «δώσε μου το τηλέφωνο του μπαμπά σου».
Το έγραψα το τηλέφωνο πάω σε μία κοτρόνα, πετάχτηκα στο περίπτερο και τηλεφώνησα.
«</span><span lang="EL" style="line-height: 107%;">Αν θες να δεις το παιδί σου με οικογένεια, συνέβη αυτό κι αυτό, έλα και
πάρ’ το» είπα του </span><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">πατέρα του.
Το απόγευμα ήρθε και το πήρε. Μετά φοβήθηκα μη μου κάνουν εμένα ηλεκτροσόκ και
έφυγα. Τότε, όμως, γνώρισα και τον Καμπουρέλλο. Μπουζούκαρος! «Τι φωνή ειν’
αυτή, παιδί μου;» μου είπε, «πρέπει να σε κάνουμε τραγουδίστρια. Ο μπαμπάς μου
είναι φίλος σου». Έτσι πρωτοανέβηκα παιδούλα στο πάλκο. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Είχατε πείσμα
απ’ ότι συμπεραίνω.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Ναι, το
κυνηγούσα. Τη σκηνοθετούσα τη ζωή μου. Ήθελα να καλυτερεύσει η ζωή μας. Ο
μπαμπάς μου μας άφησε, πήρε άλλη κι η μαμά μου, μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα,
ξενόπλενε και αναγκάστηκε να βάλει εμένα και την αδερφή μου σ’ ένα
ορφανοτροφείο. Έφυγε μετανάστρια στη Γερμανία. Στο ορφανοτροφείο έμαθα
μαντολίνο, το μοναδικό καλό που πήρα από κει. Ήμουν και της Εκκλησίας, με είχαν
στα εξαπτέρυγα. Έψελνα και στη χορωδία. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Σας συναντώ
λίγο προ των εθνικών εκλογών. Πως τα βλέπετε τα πράγματα;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Αδερφέ, πολύ
μπερδεμένα πράγματα…Άλλα υπόσχονται μέχρι να βγουν κι όταν βγουν, άλλα
κάνουν.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν έχω ιδέα, δεν ασχολούμαι,
δεν ψηφίζω. Και ξέρεις γιατί δεν ψηφίζω; Για να μην έχω τύψεις μετά. Μέχρι τον
Ανδρέα ψήφιζα, μετά γιοκ! Στις δημοτικές μόνο ψηφίζω. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως περνάει
σήμερα ο χρόνος σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Πως να περνάει;
Έρχομαι εδώ, πίνω κάνα καφεδάκι, κάνα ουζάκι. Το βράδυ πίνω κάνα ουισκάκι,
βλέπω λίγο κόσμο και μετά πάω σπίτι και νάνι. Πιστεύω πως είμαι ευλογημένη για
όσα έζησα. Όλη μου τη ζωή μ’ έναν άνδρα την πέρασα. Είχα μια σχέση για οχτώ
χρόνια πριν παντρευτώ μ’ έναν συνάδελφο, που συχωρέθηκε, τον Αρίστο τον Βάσιο.
Καζαντζιδικός κι αυτός, αλλά αλκοολικός. Στα τελευταία του πήγε με μία, που
ήταν κουτσή, και δεν την είδε απ’ τη σούρα του. Του λέω «Είπαμε, ρε πούστη μου,
αλλά όχι να μου την κάνεις και με κουτσή». Έτσι τελειώσαμε και γνώρισα τον
άνδρα μου που με πήρε στα βαπόρια για να ξεχαστώ απ’ την προηγούμενη σχέση.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Άρα δεν
ήσασταν αρχικά ερωτευμένη με τον σύζυγο σας. <o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι. Ήταν εντελώς
διαφορετικοί άνθρωποι οι δυο τους. Και οι δυο τους μ’ αγάπησαν, αλλά τον άλλον
τον έφαγε η σούρα του. Εγώ έπινα πολύ για είκοσι χρόνια, παλιά, αλλά το έκοψα
με τον άνδρα μου. Άμα δεν το έκοβα, θα είχα ψοφήσει τώρα. Τα χασίσια ποτέ δεν
μ’ ενδιέφεραν. Ο μπαμπάς μου «έπινε» και μου φυσούσε που και που μες το στόμα,
αλλά δεν κόλλησα, δεν μ’ ενδιέφεραν ποτέ. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κάνετε κάτι
για να διατηρείτε τη φωνή σας;<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Όχι, μωρέ, τίποτα
δεν κάνω, μια χαρά είναι. Μου λένε όλοι πως γίνεται να μην έχει αλλάξει καθόλου
η φωνή σου! Τραγουδάω λίγο και μόνη μου στο σπίτι. Παλιά, όταν ζούσε ο άντρας
μου και πήγαινε εφτά – οχτώ η ώρα, μου έλεγε: «Άντε, ετοιμάσου, πήγαινε να σε
θαυμάσουν κι απόψε». Ένα βράδυ σπάσανε τόσα πιάτα που δεν είχα που να σταθώ.
Καθόμουν οκλαδόν πάνω στα πιάτα και τραγουδούσα. Έλεγα καψούρικα τραγούδια εγώ.
Δεν τη βίωνα, αλλά την τραγουδούσα, έμπαινα πάντα στον στίχο με τα μπούνια. Δεν
ήταν ανάγκη να’ναι δικό μου το θέμα, δεν τραγουδούσα για πάρτη μου, αλλά για
τον κόσμο. Τους κέρδιζα όλους. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το τραγούδι το
είχατε εδώ, εδώ ή εδώ; (Της δείχνω αντίστοιχα το στήθος, το λαιμό και τα χείλη)<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Το είχα πιο πολύ
στην ψυχή μου. Και μετά ανέβαινε στο λαιμό. Με θυμάμαι να τραγουδάω «Της
βαρυχειμωνιάς το δείλι» και να συγκλονίζομαι, να ανατριχιάζω (απαγγέλει τους
στίχους). Ηλίας Φιλίππου! Είναι τραγουδάρα! <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Κυρία Κεφάλα,
τελειώσαμε. Έμαθα όλα όσα ήθελα να μάθω για σας και σας ευχαριστώ.<o:p></o:p></span></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="font-size: medium;">Εγώ σ’ ευχαριστώ.
Σου είπα όλη μου τη ζωή. Έχω πάει 70 ετών πια. Δεν ξέρω για πόσο θα υπάρχω
ακόμα, μόνο ο Θεός το ξέρει. Να έχω υγεία θέλω και να μπορώ να τραγουδάω μέχρι
να κλείσω τα μάτια μου. Δόξα τω θεώ, ευτυχισμένη είμαι. Εισέπραξα αγάπη απ’ τον
κόσμο, πάρα πολλή αγάπη, κι ακόμη εισπράττω. </span><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5CfTznPhjyOYZzkwZ5sdd7LafUo4Xh6t7oB3KqQ8sBHA-pjv2Dgy4YLjyTY5vI_qNZzHcveOPg1GNjGLRKMJSKh-a6bgoB6aCA36V1fyT6xgc0IvkSFcX9DCVra4zy_h3yb2IPmmSZ9rxNb8YOEtMD60f8r06x0_zN538GeMwaocJ8PesVZoAprDUolu9/s2048/365271007_6424793870973966_5530149608039784501_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1153" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5CfTznPhjyOYZzkwZ5sdd7LafUo4Xh6t7oB3KqQ8sBHA-pjv2Dgy4YLjyTY5vI_qNZzHcveOPg1GNjGLRKMJSKh-a6bgoB6aCA36V1fyT6xgc0IvkSFcX9DCVra4zy_h3yb2IPmmSZ9rxNb8YOEtMD60f8r06x0_zN538GeMwaocJ8PesVZoAprDUolu9/w225-h400/365271007_6424793870973966_5530149608039784501_n.jpg" width="225" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">* Ένα μεγάλο μέρος της συνέντευξης με την Μαριάνθη Κεφάλα δημοσιεύθηκε στο τεύχος 16 του free press OLAFAQ και στο site olafaq.gr </span></b><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-45134327600978992962023-05-17T10:47:00.000+03:002023-05-17T10:47:21.473+03:00we_live_in_a_political_world<p><span style="font-size: medium;"><b>Διαβάζετε τις προεκλογικές συνεντεύξεις μου στο OLAFAQ.gr με τους:</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnbIxS55wD-xdnRJr6tj58_m5Xfb01kSD_yBjxGNo47IU9ZvnScykiIvCTC41CaCIKNU4tobTdp9RNssePopdYmC_I0HTZ3zU7O7ynAcKQhanvQ407tEKRQ6X_emZq5qSqAD6XTNEqR7E88gVsIbz_waKRXe9jbYdbth5wEL10uT8T1EGIYoEYe_PQBA/s1920/LIER0780.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1920" data-original-width="1280" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnbIxS55wD-xdnRJr6tj58_m5Xfb01kSD_yBjxGNo47IU9ZvnScykiIvCTC41CaCIKNU4tobTdp9RNssePopdYmC_I0HTZ3zU7O7ynAcKQhanvQ407tEKRQ6X_emZq5qSqAD6XTNEqR7E88gVsIbz_waKRXe9jbYdbth5wEL10uT8T1EGIYoEYe_PQBA/w266-h400/LIER0780.jpg" width="266" /></a></div><div style="text-align: center;"><b>Φωτογραφία: Κωστής Λιερός</b></div><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>Σία Αναγνωστοπούλου (ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ)</b></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>https://olafaq.gr/people/interviews/sia-anagnostopoulou/</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1oJKl6IRqjqE_soWA5NhcZz7tRdM3mn7R0SnKOvrk2TEUZd58CjlTUPWG3Pf3bBJONpqA5n4yY-XFLotSveDYG1Ct56R0cj6HyEUGsdVjmsTGENVw9dGjpavt_lIonqOvavnKNgDkowMo3R8pSyZ3bO4RdSMAWhOy8zNb1bZnKiKCMKyxfbAhy_5KvQ/s1920/zervoye.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="1920" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1oJKl6IRqjqE_soWA5NhcZz7tRdM3mn7R0SnKOvrk2TEUZd58CjlTUPWG3Pf3bBJONpqA5n4yY-XFLotSveDYG1Ct56R0cj6HyEUGsdVjmsTGENVw9dGjpavt_lIonqOvavnKNgDkowMo3R8pSyZ3bO4RdSMAWhOy8zNb1bZnKiKCMKyxfbAhy_5KvQ/w400-h266/zervoye.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>Φωτογραφία: Bosko</b></span></div><p style="text-align: center;"><b><span style="font-size: medium;">Δημήτρη Ζερβουδάκη (ΜέΡΑ 25)</span></b></p><p style="text-align: center;"><b><span style="font-size: medium;">https://olafaq.gr/people/interviews/dimitris-zervoudakis/</span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD-X2nyZxGgfRJTQtNZAa1TqiXjJENVBXQWTqficfiOXE0ThKgU2WmcsXnB3vW12vhwpkpp7yP7PjaUxxtDIo0p_zIHC-UVPhDBCf3iM2rWrieLOuukTufn6s1KpWffsfA7s3OfF_ZpXlm6jZtSbRVX5hKuk8zDhLuKNhhrOXXq-PbAzDc5WGLc-tRsg/s4608/DSC_0079.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3072" data-original-width="4608" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiD-X2nyZxGgfRJTQtNZAa1TqiXjJENVBXQWTqficfiOXE0ThKgU2WmcsXnB3vW12vhwpkpp7yP7PjaUxxtDIo0p_zIHC-UVPhDBCf3iM2rWrieLOuukTufn6s1KpWffsfA7s3OfF_ZpXlm6jZtSbRVX5hKuk8zDhLuKNhhrOXXq-PbAzDc5WGLc-tRsg/w400-h266/DSC_0079.JPG" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>Φωτογραφία: Αγγελική Παπαϊωάννου</b></span></div><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>Γιώργο Πάντζα (ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ)</b></span></p><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>https://olafaq.gr/people/interviews/giorgos-pantzas/</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge3zVIQPb36PPDfiSLOAPqibXZP0kpom1Znm5zknJOue4nU_jlvQPFuyxATbmsu-4UATpc0u7l-Umv7EyZ__PxWW82FiPG_sY6CBgiZSgkCT1gyf_sJGbvx75Vg19q_DqMM7WFQgEWeiuek8NWvfDKcu0HJbMYwDMNnGM1sS7HuU9OMY4r6tVF6nVgRg/s1024/voutirakou1-1-1024x683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge3zVIQPb36PPDfiSLOAPqibXZP0kpom1Znm5zknJOue4nU_jlvQPFuyxATbmsu-4UATpc0u7l-Umv7EyZ__PxWW82FiPG_sY6CBgiZSgkCT1gyf_sJGbvx75Vg19q_DqMM7WFQgEWeiuek8NWvfDKcu0HJbMYwDMNnGM1sS7HuU9OMY4r6tVF6nVgRg/w400-h266/voutirakou1-1-1024x683.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;"><b style="font-size: large;">Διάνα Βουτυράκου (ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ)</b></div><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>https://olafaq.gr/people/interviews/diana-voytyrakoy/</b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguhTfHN3QwFOCtylcM9S_t2anuzTbkwxTNBd6BtzqpljgUKdr-uH1QKS-fSvWd7MTyqt0AohYWE2LIWHSWR98H3dFN6pj0uW24_RT_9LdJ0ihrxhwyx4s485b-nd1C1b_wwLvBrR0tnRsFkDJ36ecxXWIos9qCQplD7HEVPaRjJIIPzppSim3ckIQhsg/s1024/IMG_7248-1024x683.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguhTfHN3QwFOCtylcM9S_t2anuzTbkwxTNBd6BtzqpljgUKdr-uH1QKS-fSvWd7MTyqt0AohYWE2LIWHSWR98H3dFN6pj0uW24_RT_9LdJ0ihrxhwyx4s485b-nd1C1b_wwLvBrR0tnRsFkDJ36ecxXWIos9qCQplD7HEVPaRjJIIPzppSim3ckIQhsg/w400-h266/IMG_7248-1024x683.jpg" width="400" /></a></div><p style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><b>Νάντια Γιαννακοπούλου (ΠΑΣΟΚ)</b></span></p><p><span style="font-size: medium;"><b>https://olafaq.gr/people/interviews/nantia-giannakopoyloy-o-istorikos-antipalos-toy-pasok-einai-i-n%E2%88%86-kai-o-yparxiakos-toy-antipalos-o-syriza/</b></span></p><p><br /></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-92160695790840824172022-09-26T21:57:00.004+03:002022-09-26T21:57:40.790+03:00Home time - Night falls (μας φάγανε οι αγγλικούρες)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnLP2m1wFYGz1fJk91yvRT7ar0yB1Hm3Bj2JOAWACbYzsetklRkUubUInjeL2kHLPQWDN7AOWqevBvnmEt9udxfaSJEnNmU8anCVkAZN5x6nkOejC5xfUHpbTGrw0T7amicaV1oNh1RjsrswWdSkMC24VXZqG9ZFn63rIQX0HszWolze9G_KwUYok5Q/s2048/308548845_5436599476460082_2539735104921314489_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="993" data-original-width="2048" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimnLP2m1wFYGz1fJk91yvRT7ar0yB1Hm3Bj2JOAWACbYzsetklRkUubUInjeL2kHLPQWDN7AOWqevBvnmEt9udxfaSJEnNmU8anCVkAZN5x6nkOejC5xfUHpbTGrw0T7amicaV1oNh1RjsrswWdSkMC24VXZqG9ZFn63rIQX0HszWolze9G_KwUYok5Q/w400-h194/308548845_5436599476460082_2539735104921314489_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;"><b>Ξέχασα τον φορτιστή του κινητού στο γραφείο και για να μη μείνω από μπαταρία μέχρι αύριο το πρωί που θα πάω στον Γερμανό ν' αγοράσω ένα δεύτερο φορτιστή (τον έχω ανάγκη ούτως ή άλλως, καθώς βαριέμαι τα βάλε - βγάλε απ' τις πρίζες των δωματίων του σπιτιού), πήρα το laptop στο υπνοδωμάτιο και γυρνάω τώρα στο διαδίκτυο, πράγμα που σημαίνει πως δεν θα κοιμηθώ στ' άλλο δωμάτιο, με την τηλεόραση on και το YouTube να παίζει classic rock ballads, διότι είμαι πτώμα απ' την αϋπνία και σκοπεύω να σαπίσω στον ύπνο, δεδομένου και του ότι ξενύχτησα χθες να βλέπω τις φρικαλεότητες του Dahmer στο Netflix, αλλά τουλάχιστον μου έδωσε αφορμή για να γράψω κι ένα άρθρο στο olafaq που δημοσιεύθηκε το πρωί μαζί με τη συνέντευξη που μου έδωσε η Τατιάνα Ζωγράφου για το Docville του Documento και που αυτή δημοσιεύθηκε το απόγευμα στο site της εφημερίδας. Εδώ διαβάζετε και τα δύο κομμάτια: </b></span><p></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #f6b26b;"><span style="font-size: medium;"><b>https://olafaq.gr/culture/tv/dahmer-h-kathilotiki-seira-gia-ton-kanivalo-toy-milgoyoki</b></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="color: #f6b26b;"><span style="font-size: medium;"><b>https://www.documentonews.gr/article/tatiana-zografoy-otan-arxizei-i-mayrila-sta-sxoleia-erxetai-kai-to-telos-tis-dimokratias</b></span></span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b>Αύριο Τρίτη, νά'μαστε καλά, έχω κλεισμένη συνέντευξη για το κυριακάτικο Documento, ενώ την Τετάρτη ο Λάλας θέλει να κάνουμε μαζί δύο συνεντεύξεις με δύο αντίστοιχες σημαντικές ξένες προσωπικότητες που βρίσκονται στην Αθήνα. «Δεν τους κάνεις μόνος σου καλύτερα;» τον ρώτησα και το εννοούσα, αλλά αυτός μου απάντησε με τη γενναιοδωρία του και με τη μόνιμα ιλαρή του διάθεση: «Πρώτον, θέλω να καθιερωθείς στις συνεντεύξεις με ξένους κι έπειτα εγώ μεγάλωσα πια, δεν έχω την παλιά όρεξη». Μού'ρθε να του πω ότι λέει χαζομάρες, διότι η σημερινή μέρα μου ξεκίνησε με μία έξοχη συνέντευξη που του έδωσε η Χάρις Αλεξίου, την οποία διάβαζα και δεν ήθελα να τελειώσει. Θα τη διαβάσετε κι εσείς στο επερχόμενο έβδομο τεύχος του FAQ mag. Το ένα πρόσωπο που θα δούμε την Τετάρτη, πάντως, έχοντας μαζί μας μεταφραστή και φωτογράφο, δεν προέρχεται από τον καλλιτεχνικό χώρο και βραβεύτηκε πρόσφατα με το ύπατο διεθνές βραβείο στον τομέα του. Μάλλον αυτός ήταν και ο λόγος που είπα του Θανάση να την κάνει μόνος του τη συνέντευξη, διότι εγώ δεν τον «έχω» τον τύπο και όχι ότι δεν θα έκανα καλή συζήτηση μαζί του, απλά πρέπει αύριο, πριν αναχωρήσω για την άλλη συνέντευξη, να κάτσω και να τον μελετήσω. </b></span></p><p style="text-align: left;"><span style="font-size: medium;"><b>Για την ώρα, κούραση, ένα ζεστό τσάι που μου έφερε από την Αίγυπτο ο καλός φίλος στιχουργός Χ. Γ. Παπαδόπουλος, τσιγάρα, τσάρκα στο internet και οι γάτες που σε λίγο θα έρθουν να πάρουν τις θέσεις τους δίπλα μου. </b></span><br /></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-37681094178109953882022-09-24T13:40:00.004+03:002022-09-24T13:40:48.310+03:00Η ονειρική επίσκεψη της «θείας» Χρυσούλας<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmuH2SnElQKWk5NHbAmH6Ilbv13xQU4hFYSCOTRC9J_wYZ4o_ctF1F7CcpmozfreyQaV4TZXBztt1AbDENtWxOlFtbugd0sy0gkS2pLA1Fx6Fkf4l8P2sJ3JuZPak1d9FsG-6xx2SueotYG-zqPlUzHM_9ucgEZOIZvJA0XHco43w9mGKz3x1dJ7vfpQ/s725/sur_les_contreforts_de_la_montagne._le_dernier_poste_de_gendarmes_2-4-1916.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="725" height="283" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmuH2SnElQKWk5NHbAmH6Ilbv13xQU4hFYSCOTRC9J_wYZ4o_ctF1F7CcpmozfreyQaV4TZXBztt1AbDENtWxOlFtbugd0sy0gkS2pLA1Fx6Fkf4l8P2sJ3JuZPak1d9FsG-6xx2SueotYG-zqPlUzHM_9ucgEZOIZvJA0XHco43w9mGKz3x1dJ7vfpQ/w400-h283/sur_les_contreforts_de_la_montagne._le_dernier_poste_de_gendarmes_2-4-1916.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;"><b>Έβλεπα χθες βράδυ τα «Νούμερα» του Φοίβου Δεληβοριά στην ΕΡΤ και στην ένθετη ομιλία του Μητσοτάκη από το Κογκρέσο, σηκώθηκα, πετάχτηκα έξω και πήρα έναν καφέ διπλό, ζεστό, αμερικάνο. Ήπια τον μισό, καθώς μετά τη συνέντευξη της Φόνσου, αποκοιμήθηκα. Ο Ζέπος έκανε το ίδιο στον λαιμό μου και η Φλέρυ στα πόδια μου, έτσι που τους αρέσει να χώνονται μες το κουβερτάκι που έβγαλα απ' τη ντουλάπα. Είδα ένα μάλλον δραματικό όνειρο...Βρισκόμουν ξαφνικά στο Βόλο, στο σπίτι της «θείας» Χρυσούλας και, συγκεκριμένα, στο δωμάτιο που είχε μια μικρή ασπρόμαυρη τηλεόραση - μπαουλάκι, στην οποία, όποτε πηγαίναμε οικογενειακώς κάθε Πάσχα, βλέπαμε τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» του Τζεφιρέλι (δεκαετία του 1980) ή κάνα b-movie τρόμου (δεν θα ξεχάσω που ένα βράδυ είχε αναγγελθεί το «Mark of the Vampire» με τον Μπέλα Λουγκόζι και τελικά προβλήθηκε το «The Vampire» του Πολ Λάντρες). Ξανάδα πάνω στα φτωχικά επιπλάκια της Χρυσούλας παλιές φωτογραφίες της, από τη δεκαετία του 1960, με εκείνην νέα σε διακοπές με τον μακαρίτη σύζυγο της στη Βουλγαρία. Έξω άκουγα τον πατέρα μου να γελάει δυνατά, καθώς προετοίμαζαν το ψήσιμο του αρνιού. Η μάνα μου δεν υπήρχε πουθενά, αφού κι εκείνη έξω θα ήταν. Είδα, όμως, το ντιβάνι που μας κοίμιζε μικρά σαν ήμασταν και μας έπαιζε ως καλή μάνα που ήταν. Σε κάποια φάση μπήκε η Χρυσούλα στο δωμάτιο και μου είπε: «Τι κοιτάς; Κανείς δεν μένει πια εδώ». Ξαφνιάστηκα, γιατί δεν ήταν κουβέντα αυτή να την πει σ' ένα μικρό παιδί όπως ήμουν εγώ στ' όνειρο. Έπειτα μου χαμογέλασε. Ξαφνικά το δωμάτιο όλο άλλαξε. Σκοτείνιασε και στο ντιβάνι που μας κοίμιζε η μάνα μου, υπήρχε ένα άγνωστο αντρόγυνο με τα μικρά παιδιά τους, στριμωγμένοι. Εγώ δεν ήμουν πια παιδί, αλλά τωρινός παρατηρητής της νέας κατάστασης. Με έπιασε μια απερίγραπτη θλίψη. Βγήκα έξω και δεν βρήκα κανέναν, ούτε τους δικούς μου, ούτε τη Χρυσούλα. Μια απέραντη ερημιά. Με ξύπνησαν τα γατιά για φαΐ τη συνηθισμένη ώρα, στις 7.30 το πρωί. Ήταν απ' τις λίγες φορές που δεν με εκνεύρισαν, αφού μ' έβγαλαν απ' αυτό το δυσάρεστο όνειρο. Σηκώθηκα μηχανικά, σαν ρομπότ, τους έβαλα κονσέρβα και ξανάπεσα μες την κουβέρτα. Ήπια μερικές γουλιές απ' τον καφέ που είχε απομείνει και βρισκόταν δίπλα μου. Θυμήθηκα τη Χρυσούλα, πεθαμένη εδώ και 20 χρόνια περίπου. Ήταν λίγο μεγαλύτερη απ' τη μάνα μου, με την οποία κάνανε παρέα από τα πολύ νιάτα τους. Είχε το σουλούπι της μάνας μου, κοντούλα, αφρατούλα, με δύο κόκκινα πεταχτά μάγουλα. Καλός άνθρωπος ήτανε, σοβαρή, μα ποτέ αυστηρή, φιλόξενη και με μία μάλλον δύσκολη ζωή. Είχε τηλεφωνήσει στο σπίτι μας στο σταθερό, τότε που δεν υπήρχαν κινητά, ενόσω βρισκόταν στο νοσοκομείο της Λάρισας με περικαρδίτιδα. Δυο λόγια είπε μόνο στη μάνα μου: «Ντίνα μου, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ» και την ίδια κιόλας μέρα έπεσε σε βύθιση, όπως μάθαμε, και πέθανε. Τι σου κάνει ο εγκέφαλος, τι σου κάνει η μνήμη και το ζεστό αίμα που ρέει στις φλέβες σου και δημιουργεί τα πιο ασυνάρτητα όνειρα. Λατρεύω τη μνήμη. Θα ήθελα να πάω 100 χρονών, άμα δεν τα'χω τινάξει νωρίτερα, και να θυμάμαι, μονίμως να θυμάμαι, πρόσωπα και γεγονότα, τόπους και σπίτια, καταστάσεις, ακόμη και λόγια, από ολόκληρες συζητήσεις μέχρι ασήμαντες κουβέντες.</b> </span> <br /><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-53448914910939896202022-08-23T18:49:00.006+03:002022-09-24T13:05:09.011+03:00Ο Martin Sherman έρχεται στο FAQmag με τη συνέντευξη της ζωής του! <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiquFEd1XY_K3tcjF9OesRXn7tHzY35ZqYFP4X6vl4h8vhCvMqm63yS7hUL1Gy5_yMfO0Muj3G2Cleg0oVYR4T-waoNvptl55oKd3CXZuiLDUo02Gk-4PHqOZ0_D5zkBPx3Q71DH45EoycDjggCrA7w2OpuGI0Za3tMfmiPSY_WCJMfQCXtdUcoWP6s9w/s1080/FB_IMG_1661240423858.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="808" data-original-width="1080" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiquFEd1XY_K3tcjF9OesRXn7tHzY35ZqYFP4X6vl4h8vhCvMqm63yS7hUL1Gy5_yMfO0Muj3G2Cleg0oVYR4T-waoNvptl55oKd3CXZuiLDUo02Gk-4PHqOZ0_D5zkBPx3Q71DH45EoycDjggCrA7w2OpuGI0Za3tMfmiPSY_WCJMfQCXtdUcoWP6s9w/w400-h299/FB_IMG_1661240423858.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;"><b><span class="gvxzyvdx aeinzg81 t7p7dqev gh25dzvf exr7barw b6ax4al1 gem102v4 ncib64c9 mrvwc6qr sx8pxkcf f597kf1v cpcgwwas m2nijcs8 hxfwr5lz k1z55t6l oog5qr5w tes86rjd pbevjfx6 ztn2w49o" dir="auto">Όταν
πρωτοείδα το συγκλονιστικό δράμα «BENT» στην τηλεόραση, στα τέλη
του 1990, δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι ο συγγραφέας του, Martin Sherman,
όχι μόνο θα μου έδινε αποκλειστική συνέντευξη στο Λονδίνο, αλλά θα
γινόμασταν και φίλοι καλοί. Αυτός είναι, λοιπόν, ο σπουδαίος καλλιτέχνης
που συναντηθήκαμε στο Λονδίνο πριν από τρεις μήνες και μου έδωσε τη
συνέντευξη της ζωής του, την πρώτη μεγάλη - όπως μου είπε - που
παραχωρεί σε ελληνικό μέσο, παρόλο που το τηλέφωνο του δεν σταματάει
να χτυπάει από ξένους δημοσιογράφους. Μιλήσαμε για τα παιδικά του
χρόνια στην Πενσυλβάνια των δεκαετιών 1940 και '50, τη δυσκολία του να
μεγαλώνει ως Εβραίος, αριστερός και ομοφυλόφιλος στη μακαρθική Αμερική,
τον «έρωτα» του με τον Tennessee Williams, τη μαθητεία του δίπλα στον
Lee Strasberg, τη μεγάλη φιλία του με τον Ian McKellen, τον Mick Jagger,
τη Vanessa Redgrave και τη Μιμή Ντενίση, τα ναρκωτικά και τα ψυχεδελικά
sixties, τη μόνιμη εγκατάσταση του στην Αγγλία που ένιωθε ελεύθερος, τα
αντιφασιστικά ιδεώδη του, τους δικούς μας Μάνο Χατζιδάκι και Δημήτρη
Παπαϊωάννου, την παγκόσμια καθιέρωση του μετά τα 40 του, την πανδημία
του AIDS στα eighties, ακόμη και το αν είχε ποτέ κάποια ερωτική
περιπέτεια με έναν Έλληνα (αυτή ήταν μια τολμηρή ερώτηση που μου είπε να
του την κάνω ο Έλληνας συνάδελφός του, Θωμάς Κοροβίνης.
Η απάντηση του, όλα τα λεφτά). Άνθρωπος ευγενής, καλότατος, με χιούμορ,
ο Sherman έφτασε σε μένα ή, σωστότερα, εγώ έφτασα σ' αυτόν, μέσω της
Ντενίση. Κι εδώ οφείλω να ευχαριστήσω δημόσια τη Μιμή για τη
γενναιοδωρία της! Εκείνη, όταν δημοσιεύθηκε η συνέντευξη μας στο <span><a class="qi72231t nu7423ey n3hqoq4p r86q59rh b3qcqh3k fq87ekyn bdao358l fsf7x5fv rse6dlih s5oniofx m8h3af8h l7ghb35v kjdc1dyq kmwttqpk srn514ro oxkhqvkx rl78xhln nch0832m cr00lzj9 rn8ck1ys s3jn8y49 icdlwmnq cxfqmxzd d1w2l3lo tes86rjd" href="https://www.facebook.com/documentonews.gr/?__cft__[0]=AZUPmksFq2fc7PcBCMLVnFaYdoiPtYqmb7WzdprDPPFzKxXBfK_JlPu3jTn6513gb50vPhLwwQkuWpfE2yf5QQF7PKbC8TH6misvSCcKdd2DI3_Ueh1FAhBMWo_UGboDdTFZJ45Iu8NLuSnbiONlSpsF&__tn__=kK-R" role="link" tabindex="0"><span class="rse6dlih"><span>Documento</span></span></a></span>,
που έκανε μεγάλη εντύπωση, μου τηλεφώνησε μια μέρα και μου είπε: «Μου
πήρες μια απ' τις ωραιότερες συνεντεύξεις που έχω δώσει ποτέ. Θέλω να
σου κάνω ένα δώρο. Σου έκλεισα συνέντευξη με τον Martin Sherman στο
Λονδίνο, που δεν δίνει σε κανέναν κι όλοι τον κυνηγάνε». Έτσι έγιναν τα
πράγματα και μέσω του Sherman έφτασα στο σημείο να συνομιλώ με τον Ian
McKellen, του οποίου επίσης μία συνέντευξη ήδη δρομολογείται. Με τον
Sherman ξαναβρεθήκαμε πρόσφατα όταν πήγα και τον είδα incognito στο
εξοχικό της Ντενίση στη Μαλεσίνα. Του έδειξα τη μακέτα του εξωφύλλου του
επερχόμενου FAQmag με το πορτραίτο του και ενθουσιάστηκε! Έκανε μάλιστα
και μία αφιέρωση σε μένα και στον Θανάση Λάλα
για τη «φιλοξενία» στο έντυπο μας. Κυκλοφορούμε την πρώτη εβδομάδα του
Σεπτέμβρη, σε λίγες μέρες, και - believe me - είναι ακόμη μία συνέντευξη
που θα κουβαλάω ως κληρονομιά μου. Η όμορφη συγκυρία θέλει τον
επερχόμενο Οκτώβρη να κάνει πρεμιέρα το «BENT» του σε αθηναϊκή σκηνή σε
σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια - ιδέα δεν είχαμε όταν γινόταν η συνέντευξη
στο Λονδίνο. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμη ένα έργο, το τελευταίο του,
θα παρουσιαστεί με τον Μάνο Καρατζογιάννη.
Σε λίγες μέρες θα δημοσιεύσω το εξώφυλλο του FAQmag, που είναι
πραγματικά υπέροχο! Στο ίδιο τεύχος θα υπάρχει και ακόμη μία
αποκλειστική συνέντευξη - έκπληξη απ' αυτές που μας έχει συνηθίσει ο
Λάλας εδώ και τριάντα χρόνια. Martin Sherman, λοιπόν, ο κορυφαίος
θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος, ένας καλλιτέχνης - σύμβολο
επίσης της διεθνούς ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, μιλάει για όλους και για όλα,
εξομολογείται κανονικά στο FAQmag. Έρχεται!</span></b></span><br /><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-21983364298626662222022-08-14T08:18:00.002+03:002022-08-14T08:18:16.147+03:00R.I.P. ANNE HECHE (1969 - 2022)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxBkkslNsgyjutmRBHkbLIpT54wWYRVo0U5l49QQO-xGa35WXltaCpG-8luOU5RWbAqMnAahEQDPBOIT97V30uykcfxNtTi20qKWjBhLvxDsuccu18gIxRhO5jxgQClN_UW-lf-wcdCwRlFPfm7U0QglVOnIQFVxzAbx8KR77aFY6o1fFqoDCvrjcmDQ/s1161/Anne_Heche_July_14,_2014_(cropped).jpg.webp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1161" data-original-width="800" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxBkkslNsgyjutmRBHkbLIpT54wWYRVo0U5l49QQO-xGa35WXltaCpG-8luOU5RWbAqMnAahEQDPBOIT97V30uykcfxNtTi20qKWjBhLvxDsuccu18gIxRhO5jxgQClN_UW-lf-wcdCwRlFPfm7U0QglVOnIQFVxzAbx8KR77aFY6o1fFqoDCvrjcmDQ/w275-h400/Anne_Heche_July_14,_2014_(cropped).jpg.webp" width="275" /></a></div><span style="font-size: medium;"><b><span class="d2edcug0 hpfvmrgz qv66sw1b c1et5uql lr9zc1uh a8c37x1j fe6kdd0r mau55g9w c8b282yb keod5gw0 nxhoafnm aigsh9s9 d3f4x2em iv3no6db jq4qci2q a3bd9o3v b1v8xokw oo9gr5id hzawbc8m" dir="auto">Την
είδαμε σε mainstream χολιγουντιανές ταινίες δίπλα στον Al Pacino, στον
Johnny Depp και στον Harrison Ford - τη θυμάμαι και σ' εκείνο το άχαρο
remake του χιτσκοκικού «Ψυχώ» από τον Gas Van Sant. Ζωή - τραγωδία
κανονική με έναν πατέρα που την κακοποιούσε σεξουαλικά προτού πεθάνει
από AIDS στα 45 του, με τον 18χρονο αδερφό της να αυτοκτονεί τρεις μήνες
μετά το θάνατο του πατέρα τους, με τις άλλες δύο αδερφές της να
πεθαίνουν από ασθένειες, με μία μάνα νευρωτική και καταπιεστική και με
ψυχωτικά επεισόδια που επιβάρυναν τη δική της υγεία. Πολυγαμική και
αμφισεξουαλική, δέχτηκε bullying για τη λεσβιακή σχέση της με την Ellen
DeGeneres (την είχε στηρίξει πολύ τότε ο Harrison Ford), ενώ αργότερα
απέκτησε δυο γιους με δύο διαφορετικούς άντρες. Πριν λίγες μέρες, στις 5
Αυγούστου, τραυματίστηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα και έπεσε σε κώμα.
Κατέληξε στο νοσοκομείο ούσα εγκεφαλικά νεκρή. Η Ann Heche ήταν μόλις 53
ετών και πρόλαβε να γνωρίσει όλα τα φώτα και όλα τα σκοτάδια αυτού του
κόσμου.</span></b></span><br /><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-60242037702364121342022-08-07T19:56:00.000+03:002022-08-07T19:56:53.542+03:00Ένα weekend στο Πόρτο Μπούφαλο της Εύβοιας με καλή παρέα! <p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq4YhMTzk2UdfgPU5q4YSvUgoiuId7cIAQcCGLolFZOQ3JcLZPrttszp4xEJv1EcUFdGwqe_IqllRqKXi2-Etqq2-skf7v1Fvk82jmpC1qzdwUq6MQc0D_0s-90hxqGOjXdvDvGv8mIKA6Z1c-GdzIKoL-NNDK2UuhCF0iFVuRdodji-83iSpPPaPnMQ/s960/296960635_5290106144442750_5536823332293263093_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq4YhMTzk2UdfgPU5q4YSvUgoiuId7cIAQcCGLolFZOQ3JcLZPrttszp4xEJv1EcUFdGwqe_IqllRqKXi2-Etqq2-skf7v1Fvk82jmpC1qzdwUq6MQc0D_0s-90hxqGOjXdvDvGv8mIKA6Z1c-GdzIKoL-NNDK2UuhCF0iFVuRdodji-83iSpPPaPnMQ/w400-h225/296960635_5290106144442750_5536823332293263093_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">Το διήμερο αυτό κλείστηκε λίγες μέρες πριν, όταν συμφωνήσαμε με τον ηθοποιό Χάρη Τζωρτζάκη να προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου» στο θερινό σινεμά του στο Πόρτο Μπούφαλο της Εύβοιας. Αποφάσισα να πάρω μαζί μου όσους φίλους είχαν ξεμείνει στην Αθήνα αυγουστιάτικα και, βασικά, να πηγαίναμε κάπου με τη Χαρούλα Μανουρά, την καινούργια καλή φίλη, που με είχε φιλοξενήσει πρόσφατα στο σπίτι της στο Λονδίνο. Μίλησα πρώτα με τον τραγουδιστή και φίλο 20 χρόνων, Γιώργη Χριστοδούλου, ο οποίος δέχτηκε αμέσως - τι καλύτερο θα'χε να κάνει κι αυτός στην άδεια Αθήνα; Μετά τηλεφωνήθηκα με τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη, τη μουσικοκριτικό από την «Εποχή», που έχουμε κάνει πολλά ταξίδια εντός κι εκτός Ελλάδας από το 2001 που γνωριστήκαμε. Μέσα κι η Λιάνα! Τα'παμε, τα συμφωνήσαμε κι έτσι, Σάββατο μεσημέρι, αναχωρήσαμε με το αυτοκίνητο της Χαρούλας για Εύβοια. </span></b><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMwP6eAXFW9fI8x9lqm_N_lEYyXqSKSFroVqwOqezYtMeEt3lRS9PouniCHBZsrcSTjv1AfhS6XkpY7Q060CqVou1FdLgRaHVRN3MppiJ6wL-ffGTKCxc8e1bqLReiBwSMujPAPCYormD5R4O8tOAt6hNoii_5VmqtaJuVqNAfs7X3D1Q1CtDW5HSwNA/s960/296844800_5292542974199067_4706729738930501492_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="721" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMwP6eAXFW9fI8x9lqm_N_lEYyXqSKSFroVqwOqezYtMeEt3lRS9PouniCHBZsrcSTjv1AfhS6XkpY7Q060CqVou1FdLgRaHVRN3MppiJ6wL-ffGTKCxc8e1bqLReiBwSMujPAPCYormD5R4O8tOAt6hNoii_5VmqtaJuVqNAfs7X3D1Q1CtDW5HSwNA/w300-h400/296844800_5292542974199067_4706729738930501492_n.jpg" width="300" /></a></div><p><span style="font-size: medium;"><b>Τη μέρα που ανακοίνωσα ότι θα παιχτεί η ταινία για τη Γώγου στην Εύβοια, έλαβα ένα μήνυμα από τον Ανδρέα Μάνεσση, τον ιδιοκτήτη των γνωστών ταξιδιωτικών γραφείων, αλλά και μιας σειράς ξενοδοχειακών συγκροτημάτων σε πολλά μέρη της Ελλάδας: «Σας περιμένω όλους για φαγητό στο ξενοδοχείο Αμαρόντα στην Ερέτρια». Το είπα στους άλλους, συμφώνησαν κι έτσι περάσαμε από του Μάνεσση, με τον οποίο διαφωνούμε πολιτικά και έχουμε κινδυνέψει να γίνουμε μπίλιες ιντερνετικά ουκ ολίγες φορές, αλλά εκείνος πρώτος ως καλός άνθρωπος ρίχνει τους τόνους κι έτσι τα βρίσκουμε. Εδώ είμαστε όλη η παρέα στη ρεσεψιόν του Αμαρόντα μαζί με τον Μάνεσση. </b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLR0nJY9auhqVv9uTZ6IsDxx4HKO37-k3W_XH5DPmCa6L1ynNGHtlPZ4c5wODeS7VRz8bXWMFxqQFC_3EFCzRs6wzas3UVx_Q1IdsuBd8lYjtNj60yXHZLpP9MSwfgNapTH-Jv8LUQjTsdGgaYnTHGH2vIzP2v3XFzq5YZF5iULSwm95tQ4pwwhBXc9g/s960/296433438_5290741861045845_427537944999207801_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="957" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLR0nJY9auhqVv9uTZ6IsDxx4HKO37-k3W_XH5DPmCa6L1ynNGHtlPZ4c5wODeS7VRz8bXWMFxqQFC_3EFCzRs6wzas3UVx_Q1IdsuBd8lYjtNj60yXHZLpP9MSwfgNapTH-Jv8LUQjTsdGgaYnTHGH2vIzP2v3XFzq5YZF5iULSwm95tQ4pwwhBXc9g/w399-h400/296433438_5290741861045845_427537944999207801_n.jpg" width="399" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Κι εδώ εγώ με το φλοράλ πουκάμισο - δώρο της Χαρούλας από το Λονδίνο - με το φλοράλ ελεφαντάκι στην είσοδο του Αμαρόντα.</span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJcj44k-4Su54DTvsnt9QvXxB5baNQasfo4wDRn30T9aDs-V6e26uVBaMod-B3re3CRs0WY9AGBh2a2h5wwSEe_L3zfJrmtm6ipP0yMTLMzh_aeG8B5ci4cstn6gcxEWLRf64w991_UcxpRoR2ruuRk1tQStgaR3B72s9v0pIRYJAQZpMozq8qf8nPg/s2048/296464481_743820706669027_6860134262451478314_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNJcj44k-4Su54DTvsnt9QvXxB5baNQasfo4wDRn30T9aDs-V6e26uVBaMod-B3re3CRs0WY9AGBh2a2h5wwSEe_L3zfJrmtm6ipP0yMTLMzh_aeG8B5ci4cstn6gcxEWLRf64w991_UcxpRoR2ruuRk1tQStgaR3B72s9v0pIRYJAQZpMozq8qf8nPg/w300-h400/296464481_743820706669027_6860134262451478314_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdUG5UBMZcGovlJqpzQ-w7IU2ZQJuKhpfBu1XpRaxkp5TH13MKKv4_bb5oOpLzBoh_VMX24hN7a_OGsRSvaeIzvqRaxm11BTtc-akMLoD3NV1A1IjowZxWqTsv2cyPl388-cMbswyXvWygwXUFLuOFldLGjyBP_n7kbnMAEBQr426xkPWAclFX8sCwhQ/s2048/296817768_1445297955976726_8541516035500566395_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdUG5UBMZcGovlJqpzQ-w7IU2ZQJuKhpfBu1XpRaxkp5TH13MKKv4_bb5oOpLzBoh_VMX24hN7a_OGsRSvaeIzvqRaxm11BTtc-akMLoD3NV1A1IjowZxWqTsv2cyPl388-cMbswyXvWygwXUFLuOFldLGjyBP_n7kbnMAEBQr426xkPWAclFX8sCwhQ/w300-h400/296817768_1445297955976726_8541516035500566395_n.jpg" width="300" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Ο Μάνεσσης είχε δώσει εντολή στους εξαιρετικούς σεφ του συγκροτήματος, τον Γαληνό και τον Βολιώτη, να μας μαγειρέψουν τα πάντα - μέχρι και ειδικά γεύματα για μένα, μια και εδώ κι ένα μήνα ακολουθώ την κέτο διατροφή. Κρέατα και δωσ' του κρέατα, αλλά και καβούρια, αστακούς, ευφάνταστες σαλάτες, λαχανικά, καθώς και για τον καφέ αμέσως μετά το γεύμα διάφορα σπέσιαλ γλυκά, τα οποία ούτε καν άγγιξα και δεν μου έλειψαν κιόλας. Το αστακουδάκι πάντως το τίμησα, έτσι ειδικά όπως ήταν μαγειρεμένο.</span></b> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUHDyPkKEhyI0y8DeSs_3vS3jglrUFoPR8gsgn3-ArV1wryWXhxE6rviYEIEqqJX016tmpwJjOg0drKawchyAuXNmeaJOb-8ok9bc-_1lj3Xd_FVabkelVy4T12O5Azba4y1cl8852hjtbCGufMnx9ZgC276QpJH_aAhrCWw9LjZ2BftOKrnPGGQI-cA/s2048/296531409_608904764139436_9024947237834587145_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUHDyPkKEhyI0y8DeSs_3vS3jglrUFoPR8gsgn3-ArV1wryWXhxE6rviYEIEqqJX016tmpwJjOg0drKawchyAuXNmeaJOb-8ok9bc-_1lj3Xd_FVabkelVy4T12O5Azba4y1cl8852hjtbCGufMnx9ZgC276QpJH_aAhrCWw9LjZ2BftOKrnPGGQI-cA/w300-h400/296531409_608904764139436_9024947237834587145_n.jpg" width="300" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Το ίδιο και η Λιάνα, που σχολίαζε: «Τόσον καπιταλισμό δεν τον αντέχω ειλικρινά»! Μετά, όμως, γύρισε κι είπε του Μάνεσση: «Ανδρέα, απ' όλα αυτά εδώ μέσα, η γνωριμία μαζί σου έχει τη μεγαλύτερη σημασία, καθώς μου είσαι πολύ συμπαθής σαν άνθρωπος».</span></b></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWoY_4GP6l1HlElnwB37mds9felBiCQ2b2vqgrdVJHFlJpEViWW6XxFEhGYcA8VuTQ1o4tvtL8nNbWc_6oOE-0T4YQKgsEFRYxLTn9hX7lPsu6eHyFL3LZeKimKI0pZq_i0UuJTCjVL1j5Azl5fS-4t2obbF_Zs9xE2o6YbDk1YtADQTWBeSvbJMpTuQ/s1408/297322256_5292543364199028_1965222782071977133_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1408" data-original-width="973" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWoY_4GP6l1HlElnwB37mds9felBiCQ2b2vqgrdVJHFlJpEViWW6XxFEhGYcA8VuTQ1o4tvtL8nNbWc_6oOE-0T4YQKgsEFRYxLTn9hX7lPsu6eHyFL3LZeKimKI0pZq_i0UuJTCjVL1j5Azl5fS-4t2obbF_Zs9xE2o6YbDk1YtADQTWBeSvbJMpTuQ/w276-h400/297322256_5292543364199028_1965222782071977133_n.jpg" width="276" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">Ο Μάνεσσης που όλοι κάποια στιγμή θα έχουμε ταξιδέψει με τα πρακτορεία του, είναι ένας πολύ ιδιαίτερος αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Λέγεται πως ξεκίνησε φτωχόπαιδο από μια εργατική οικογένεια του Πειραιά, σπούδασε ηθοποιός, αλλά είχε την εξυπνάδα να πιάσει τη ζωή απ' τα μαλλιά κανονικά. Σήμερα θεωρείται ένας Μαικήνας, που εγώ προσωπικά που μου είναι αδιάφορος ο πλούτος, συγκινούμαι πιο πολύ όταν κάνει πράξεις ακτιβιστικές, όπως τότε με τις φωτιές στην Εύβοια, που άνοιξε το ξενοδοχείο του για να μπορούν πυροσβέστες και πυρόπληκτοι να κάνουν ένα μπάνιο και να φάνε ένα καλό φαΐ. Θέλω να πω ότι ακόμη κι αν δεν ταυτίζεσαι ιδεολογικά μ' έναν άνθρωπο, όταν αυτός ακριβώς τιμάει την έννοια άνθρωπος, όλα τα άλλα δεν έχουν και πολύ μεγάλη σημασία. </span></b><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdjZOcqYMDHF2gxGu6cxSQV0u897HOsIrg07prPn3nbc9mgeRk6PtxH3Q8uut9FiU3gPeU-S-Kq3MpxrtsYsjNCheLLykdFecqll0I_F9PInKI4_Mz2G06o-RESZhMYBChEeGhzupo17AinLLR-_R80jz-K6tv-inX92szXkfKA-DWTNDkvt7U8_pdEQ/s2048/297093773_5290108364442528_2142188568776481570_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1532" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdjZOcqYMDHF2gxGu6cxSQV0u897HOsIrg07prPn3nbc9mgeRk6PtxH3Q8uut9FiU3gPeU-S-Kq3MpxrtsYsjNCheLLykdFecqll0I_F9PInKI4_Mz2G06o-RESZhMYBChEeGhzupo17AinLLR-_R80jz-K6tv-inX92szXkfKA-DWTNDkvt7U8_pdEQ/w400-h299/297093773_5290108364442528_2142188568776481570_n.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq8-5qVGC6dbj4-ixA_F6roWzSVAIFMmbBN2RLb1esveDOqN7C1arqEnhAnVR3Lrw9TCuGt0CIrkmteAiDwGNrQ0bJiwMKcpllexexW-dd81I42oJfy0sXurrWbo52h7pIbWpwz7X57eSLHpEkgf4nlX688D7anABuiculrgCHAgp7S_EovXAE7JXk4A/s2048/298004707_5290109407775757_5702746917350080263_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1532" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq8-5qVGC6dbj4-ixA_F6roWzSVAIFMmbBN2RLb1esveDOqN7C1arqEnhAnVR3Lrw9TCuGt0CIrkmteAiDwGNrQ0bJiwMKcpllexexW-dd81I42oJfy0sXurrWbo52h7pIbWpwz7X57eSLHpEkgf4nlX688D7anABuiculrgCHAgp7S_EovXAE7JXk4A/w400-h299/298004707_5290109407775757_5702746917350080263_n.jpg" width="400" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Τον παρατηρούσα να μιλάει στοργικά στο αναρίθμητο υπαλληλικό προσωπικό του, σαν να έχει με όλους καλές σχέσεις. Πάντως, ωραιότερο καπνό με γεύση από 18 διαφορετικά φρούτα, δεν είχα ξαναπιεί σε ναργιλέ ούτε καν στην Τυνησία και στην Τουρκία που'χα την ευκαιρία να επισκεφτώ κάποτε. Να'ναι καλά ο Μάνεσσης και τον ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία και την περιποίηση.</span></b> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6ReArAPofa0CYV46Zd4I-DqA6P8w-O72R3MVHchsGzZyNZJE7tcMyuIPSfKlvcSWM1_6PR31RXhhLntA93PQM2MW2z_RLaPm96ExkaVGFuyaHbmwiHWIBocgWCWbt690RH0iCG8MGZDA3SOn9CYyPR74ow4DgV3D4SBYu9a3u9gHgvW-DIyP9-S3fWg/s2048/295973585_1038154167090962_5466493618828411175_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6ReArAPofa0CYV46Zd4I-DqA6P8w-O72R3MVHchsGzZyNZJE7tcMyuIPSfKlvcSWM1_6PR31RXhhLntA93PQM2MW2z_RLaPm96ExkaVGFuyaHbmwiHWIBocgWCWbt690RH0iCG8MGZDA3SOn9CYyPR74ow4DgV3D4SBYu9a3u9gHgvW-DIyP9-S3fWg/w300-h400/295973585_1038154167090962_5466493618828411175_n.jpg" width="300" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Αναχωρήσαμε στις 6.30 το απόγευμα από την Ερέτρια, καθώς είχαμε ακόμη μία - μιάμισι ώρα δρόμο για το Πόρτο Μπούφαλο του Τζωρτζάκη. Το βρήκαμε σχετικά εύκολα το μέρος και, πράγματι, ήμασταν εκεί λίγο νωρίτερα από τις οχτώ. Λάτρεψα την ησυχία αυτού του μικρού λιμανιού ανάμεσα στα βουνά της Εύβοιας, λίγη ώρα μετά το Αλιβέρι. Ζήλεψα τον Χάρη, που τον πετύχαμε να ετοιμάζει τα της προβολής, για τη ζωή του που'ναι μοιρασμένη μεταξύ Αθήνας και Πόρτο Μπούφαλο, αφού εκεί διατηρεί ένα μικρό ξενοδοχείο, το οποίο βρήκαμε γεμάτο από Γάλλους...γιόγκι. Βέβαια, εγώ που'μαι άνθρωπος της πόλης, δεν θα μπορούσα να μένω σ' ένα μέρος που δε βρίσκεις περίπτερο για τσιγάρα και που οι δυο - τρεις ταβέρνες στη σειρά λειτουργούν και ως καφετέριες. Εκεί είναι να πας ν' αράξεις για καμιά βδομάδα αν θες να νιώσεις απομόνωση και αφού- εννοείται - θα'χεις κάνει τις προμήθειες σου. Καλή παρέα να υπάρχει και παντού πας εδώ που τα λέμε, αυτή είναι η αλήθεια. Η προβολή των ταινιών ξεκίνησε στις 9 και κάτι. Είχαμε καμιά τριανταριά άτομα - ήρθε κι ένα μεσόκοπο ζευγάρι που το έμαθαν από το facebook μου, όπως μου είπαν - και σε όλους μοιράστηκε το τελευταίο τεύχος του FAQ magazine.</span></b> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHIQNqBCjH38xAsGEzWlnO4oEidzo4WLD40jhRPzJknAzOxYPy2kFsUeuKEAPGG1-yDcQ-26vsMujUUgCrn977Pzqdl4Cfy5B302OOUxyzGLZMKmDVrwVR8QwS3yZO1QG8HfDDNRxXxPu0K_GzFmC6typSRdVM0yQGS0Vy6-BAcHB9dhQnEhTySRC-lw/s2048/296612112_472811577580589_2478597185665042898_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHIQNqBCjH38xAsGEzWlnO4oEidzo4WLD40jhRPzJknAzOxYPy2kFsUeuKEAPGG1-yDcQ-26vsMujUUgCrn977Pzqdl4Cfy5B302OOUxyzGLZMKmDVrwVR8QwS3yZO1QG8HfDDNRxXxPu0K_GzFmC6typSRdVM0yQGS0Vy6-BAcHB9dhQnEhTySRC-lw/w300-h400/296612112_472811577580589_2478597185665042898_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUCxbVJPyQ-n_dvbtTkhbzzzfGgW850-2YIO0RYGqfQ711iKiw4HE53S_53zlBI4U_RdKd2e3W47x-5c9ZoFfOv5N-TrdpyMClSrehbiZrg3TcK4TKPoPMoJhN7dBuhq2Wb9G_-fRf2hXs7zakQYkx2ngtSsnYZPPq0hi4vuvFN_EaevMIsNv8P2bDfQ/s1350/296823253_5292169230903108_2215588894551467371_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1350" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUCxbVJPyQ-n_dvbtTkhbzzzfGgW850-2YIO0RYGqfQ711iKiw4HE53S_53zlBI4U_RdKd2e3W47x-5c9ZoFfOv5N-TrdpyMClSrehbiZrg3TcK4TKPoPMoJhN7dBuhq2Wb9G_-fRf2hXs7zakQYkx2ngtSsnYZPPq0hi4vuvFN_EaevMIsNv8P2bDfQ/w320-h400/296823253_5292169230903108_2215588894551467371_n.jpg" width="320" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Ο οικοδεσπότης του θερινού σινεμά του Πόρτο Μπούφαλο, ο Χάρης Τζωρτζάκης, με προλόγισε στο κοινό. Εγώ πάλι διάβασα στην αρχή δυο λόγια που είχα πάρει μαζί μου από τους δημιουργούς του «A la carte», τον Ταξιάρχη Δεληγιάννη και τον Βασίλη Τσιουβάρα, λέγοντας στον κόσμο πως αμέσως μετά και την προβολή της Γώγου, θα ήμουν στη διάθεση τους για συζήτηση. Όπως και έγινε! Μεταξύ του κοινού, δυο μεγάλες αγάπες, οι φίλοι και συνάδελφοι Χρυσούλα Παπαϊωάννου και Δημήτρης Παπαθανασίου. Επίσης, ο Ηρακλής Τριανταφυλλίδης από τους DNA και τη θρυλική Λερναία Ύδρα των ένδοξων ελληνικών rock seventies! </span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnH74MMJ9eB4SwzZi8ItFyyukHUqhF4BogCnctO1mWnaUqH0fjD2dFVRcdc0I4YkYMsy6FebVr7g1EuxD5pVekLdYYhFnRAHk1cZSfFblX7MUgLClHDkPOrvufbLbadcjWyWLQwd9WK29REo7dZZ6hooI7i1miX7TdSGZekRNNSI3gGTmYAuli4KTZGg/s2048/296974165_609711927208872_8319763423575798664_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnH74MMJ9eB4SwzZi8ItFyyukHUqhF4BogCnctO1mWnaUqH0fjD2dFVRcdc0I4YkYMsy6FebVr7g1EuxD5pVekLdYYhFnRAHk1cZSfFblX7MUgLClHDkPOrvufbLbadcjWyWLQwd9WK29REo7dZZ6hooI7i1miX7TdSGZekRNNSI3gGTmYAuli4KTZGg/w300-h400/296974165_609711927208872_8319763423575798664_n.jpg" width="300" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCzomfoUNgYqby3ge5Zv35IKgTeFakSSDL9306RmyuaD6O0WvIcc21g2Qd1NkXznpa5DYTtIbW7G-MdmSY2QdPYWCIqB2fTEr4-L5S61H8hJWadp-ZpQpx9P4xO3_CySUSYExrjZff4QGXKU2D6agKbZrLWnefuoeSw_i8yqheqREmyx-et1zFFTYWMA/s1351/297117931_5292169224236442_2278660462815561133_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1351" data-original-width="1080" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhCzomfoUNgYqby3ge5Zv35IKgTeFakSSDL9306RmyuaD6O0WvIcc21g2Qd1NkXznpa5DYTtIbW7G-MdmSY2QdPYWCIqB2fTEr4-L5S61H8hJWadp-ZpQpx9P4xO3_CySUSYExrjZff4QGXKU2D6agKbZrLWnefuoeSw_i8yqheqREmyx-et1zFFTYWMA/w320-h400/297117931_5292169224236442_2278660462815561133_n.jpg" width="320" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Νομίζω πως και οι δύο ταινίες άρεσαν πολύ, αφού η συζήτηση άναψε για τα καλά αμέσως μετά. Με το «A la carte» μιλήσαμε για την ανελευθερία του Τύπου στη χώρα μας, εφόσον αυτό ήταν το θέμα της 10λεπτης ταινίας, στην οποία είχα την τιμή να συμπρωταγωνιστώ με τον Χρήστο Στέργιογλου. Για τη Γώγου πάλι οι άνθρωποι ρωτούσαν να μάθουν κι άλλα γι' αυτήν - συνθήκη συνηθισμένη σε κάθε προβολή του ντοκιμαντέρ. Θα έλεγα, πάντως, πως η χθεσινή προβολή στο Πόρτο Μπούφαλο, δίπλα στο κύμα κυριολεκτικά, ήταν μάλλον η ωραιότερη που έχει γίνει εδώ και μία δεκαετία ακριβώς από τότε που ολοκληρώθηκε η ταινία. </span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYfzMtQejyg0uVck0YRYpgvweduTHgdi9FCa8-oe-DfI1oRGvjUr9LL2LoH4nZmWIm1qc0Ha8bVHGm3KiVEV8ln8YsUt4t081j-er5uAigTN5VcUrcQX4_qxE_UoV16X-RLfWACwW9QiA32xKgeJ1-5aFDaCQ1zK_Fo8UM0LkVw6o4NBjH8nzEUSQIQA/s2048/297815949_544832307438305_8400616903133735468_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYfzMtQejyg0uVck0YRYpgvweduTHgdi9FCa8-oe-DfI1oRGvjUr9LL2LoH4nZmWIm1qc0Ha8bVHGm3KiVEV8ln8YsUt4t081j-er5uAigTN5VcUrcQX4_qxE_UoV16X-RLfWACwW9QiA32xKgeJ1-5aFDaCQ1zK_Fo8UM0LkVw6o4NBjH8nzEUSQIQA/w300-h400/297815949_544832307438305_8400616903133735468_n.jpg" width="300" /></a></div><p><b><span style="font-size: medium;">Κατά τις 12 το βράδυ μεταφερθήκαμε οδικώς απέναντι, στο ξενοδοχείο του Χάρη. Οι γιόγκι από τη Γαλλία τέλειωναν το πάρτι τους, οπότε εμείς κάτσαμε κάπου πιο παράμερα και ήπιαμε τα ποτά μας. Εδώ τα λέμε με τη Χρυσούλα Παπαϊωάννου. Γελάσαμε πολύ, ο Γιώργης έκανε τις μιμήσεις του, η Χαρούλα μιλούσε για τη ζωή στο Λονδίνο και τα δύο παιδιά της που υπεραγαπάει, ενώ με τον Δημήτρη και τον Χάρη την κουβέντα μονοπώλησε - τι άλλο; - η πολιτική μ' αυτόν τον συρφετό της συφοράς που'χουμε μπλέξει όλοι και το σκάνδαλο τύπου Γουότεργκέιτ, που για τα ελληνικά κανάλια ήταν απλώς...ενδέκατη είδηση. </span></b></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhffEmaJTDna1IEOUevaNYBo4C-2dDFhsbjHVVMZaUMDpaPedTziOwnmzkjKxwsa1pJhZUy1iHofPpIMuY-zW_a7Q2sjWkVj7gnxfn-K65oTGaMmNT_tVwZgd9xle4koVhXGCull1WAWPDtJapdrSoprU3IB6h8BZ1GlcKIuFW8dSBnIt5FttVJXE_8yg/s2048/297258055_5291695130950518_3061807549155174233_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1532" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhffEmaJTDna1IEOUevaNYBo4C-2dDFhsbjHVVMZaUMDpaPedTziOwnmzkjKxwsa1pJhZUy1iHofPpIMuY-zW_a7Q2sjWkVj7gnxfn-K65oTGaMmNT_tVwZgd9xle4koVhXGCull1WAWPDtJapdrSoprU3IB6h8BZ1GlcKIuFW8dSBnIt5FttVJXE_8yg/w400-h299/297258055_5291695130950518_3061807549155174233_n.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigMpy4EBnqMCgcnZNEft5KXffAhDNqBdvqdfwCQm7UQK0qDR80cKlNaczTGiz2BvwOT3Y-lMVtXfIFWOYRDzm0dpL0Oh8BOybw3HdQxjWkmlSfnSfiatiK5_SHjh1bHlOPYdVZ9GNhOOrOot3Nc9x7G-vzY4aGJzhaXxe_MBA2n__zDz9lr1ZGKwaOJA/s2048/297853076_5291695234283841_594912805293044162_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1532" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigMpy4EBnqMCgcnZNEft5KXffAhDNqBdvqdfwCQm7UQK0qDR80cKlNaczTGiz2BvwOT3Y-lMVtXfIFWOYRDzm0dpL0Oh8BOybw3HdQxjWkmlSfnSfiatiK5_SHjh1bHlOPYdVZ9GNhOOrOot3Nc9x7G-vzY4aGJzhaXxe_MBA2n__zDz9lr1ZGKwaOJA/w400-h299/297853076_5291695234283841_594912805293044162_n.jpg" width="400" /></a></div><b><span style="font-size: medium;">Αφού το ξενοδοχείο του Τζωρτζάκη δεν διέθετε κανένα δωμάτιο στην καρδιά του καλοκαιριού, φρόντισε να μας κλείσει ένα διαμέρισμα rbnb στο χωριό Αργυρό, που βρίσκεται σε υψόμετρο δύο χιλιόμετρα πάνω από το Πόρτο Μπούφαλο. Κοιμηθήκαμε όπως - όπως, άλλος στον καναπέ, άλλος στο πάτωμα σε sleeping bag και άλλος σε κρεβάτι. Μικρό χωριό με κακό internet - φαντάσου τώρα εμένα χωρίς καλό σήμα στα όρη και τα βουνά. Να ένας λόγος για να έφευγα μαζί με τους φίλους μου την επόμενη μέρα, σήμερα δηλαδή το πρωί, αφού κι ο Χάρης θα'χε τα δικά του τρεχάματα με την αποψινή συναυλία μες το θερινό σινεμά. Ήπιαμε ένα καφεδάκι στα γρήγορα στον μοναδικό καφενέ του χωριού, φωτογράφισα τους θαμώνες του (λίγο μετά και τα κατσίκια τους on the road), τηλεφωνήθηκα με τον Χάρη, τον ευχαρίστησα για όλα, για τις ετοιμασίες και τη φιλοξενία του, και αναχωρήσαμε για Αθήνα. Σε μια ώρα περνούσαμε τη μεγάλη γέφυρα της Χαλκίδας και σε άλλη μία ώρα βρισκόμουν στο σπίτι μου. Καλό ήταν αυτό το διημεράκι, είδα λίγο θάλασσα και κατάλαβα λίγο από ησυχία και από καλοκαίρι. </span></b><br />BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1216132149989244410.post-21441695313879469842022-06-29T21:57:00.001+03:002022-06-29T21:57:26.114+03:00Η αποκλειστική συνέντευξη που μου έδωσε ο Emir Kusturica στο olafaq.gr <p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcaQL1mS1xMoPWcGmxJU8OipnFaYSEnWMncBfZEmAZBY9097LwUaf0OP_4JM6kzpIW8j8BJvRrdEQPvI2LGvvKnwuaLjSkKOk8JSa1I1Yt327SRmh5QMm5lyjTvJ1mX4zQOKppXrqpD5PxRpIhJbrrfRNY1tiGfxOu0XSwvfjpVZh2_H4G-BYPKQ5fYg/s2048/279904019_5044522812334419_3269079093384126980_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1532" data-original-width="2048" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcaQL1mS1xMoPWcGmxJU8OipnFaYSEnWMncBfZEmAZBY9097LwUaf0OP_4JM6kzpIW8j8BJvRrdEQPvI2LGvvKnwuaLjSkKOk8JSa1I1Yt327SRmh5QMm5lyjTvJ1mX4zQOKppXrqpD5PxRpIhJbrrfRNY1tiGfxOu0XSwvfjpVZh2_H4G-BYPKQ5fYg/w400-h299/279904019_5044522812334419_3269079093384126980_n.jpg" width="400" /></a></div><span style="font-size: medium;">Εδώ είμαστε με τον Ελληνοσέρβο <b>Goran Vukcevic</b> και τον <b>Emir Kusturica</b> στο σπίτι του σκηνοθέτη στο βουνό <b>Mokra Gora</b> της Σερβίας. Το ημερολόγιο έδειχνε <b>Κυριακή 9 Μαΐου του 2022</b> στις 8 το βράδυ. Ήταν μεγάλη εμπειρία το ολιγοήμερο συγκεκριμένο ταξίδι στη Σερβία και η προσωπική μου γνωριμία με τον <b>Kusturica</b>. Το παρασκήνιο της συνέντευξης μαζί με τη συνέντευξη μπορείτε να τα διαβάσετε στο site <b>olafaq.gr</b>, ένα μήνα ακριβώς αφότου η πρώτη δημοσίευση έγινε στο τεύχος 3 του free press <b>FAQ mag</b>. Παραθέτω το link στο τέλος της ανάρτησης.</span><p></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfyLKsVLWBeMKPqx8fi0REhEqvggtMmGgAFAnPwgfh5VU0a0Nb_Nhi-sGdXXu-dLEJCoIDsLiylLRKesF2uyoCC0stK4bq0uSZoXKfvdjqgtvplf6oSyvAR--KvXYicE_y53ceZ_0OKJJmLNuMyh4ALTzcKKIRXHKPSIdYh2ckUXlpyCwiy17EfQWblQ/s5606/Kustendorf%202022%20Emir%20Kusturica%20foto%20Djordje%20Kojadinovic006.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3737" data-original-width="5606" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfyLKsVLWBeMKPqx8fi0REhEqvggtMmGgAFAnPwgfh5VU0a0Nb_Nhi-sGdXXu-dLEJCoIDsLiylLRKesF2uyoCC0stK4bq0uSZoXKfvdjqgtvplf6oSyvAR--KvXYicE_y53ceZ_0OKJJmLNuMyh4ALTzcKKIRXHKPSIdYh2ckUXlpyCwiy17EfQWblQ/w400-h266/Kustendorf%202022%20Emir%20Kusturica%20foto%20Djordje%20Kojadinovic006.jpg" width="400" /></a></div><br /><span style="font-size: medium;"><b>https://olafaq.gr/people/interviews/emir-koystoyritsa-den-xero-poso-tha-epizisei-i-idea-tis-enomenis-eyropis/?fbclid=IwAR1PyssM0IV7LsswAcPwC7IPQZ1LaofUZZiGeVZnTM49QpciLsfuFw7AAI4</b></span><br /><p></p>BOSKOhttp://www.blogger.com/profile/03101029781485500779noreply@blogger.com0