Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ...

Στα 25 του περίπου, στη δεύτερη νιότη του, αντιλήφθηκε πως γεννήθηκε από μαθηματική συνουσία. Άγγιζε την κουβέρτα που τον τύλιξαν γεμάτη κολπικά υγρά και αίματα. Του φάνηκε σαν σάβανο, την ώρα που τα πνευμόνια του τεντώνονταν να ρουφήξουν τον πρώτο αέρα. Ανάμεσα απ' τα κάγκελα ενός κρεβατιού πρωτοείδε τον κόσμο κι έφριξε.

Θυμήθηκε την ανακάλυψη της αίσθησης του ορίου, την ίδια καθημερινή πορεία μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Ένιωσε βαθιά πόσο κάλπικη έννοια είναι η ελευθερία. Μέσα στη χοάνη της φτωχής ανάσας του, μαζεύτηκε σε μια γωνιά κι έμεινε για μέρες εκεί βουβός κι ακίνητος σαν αγιογραφία. Κι ύστερα δε θυμόταν τίποτα άλλο παρά κάτι ξαφνικό που έγινε και τον τίναξε άγρια από πάνω ως κάτω, κάτι που του ξέσκισε βάναυσα τους πόρους του δέρματος και σαν πυρωμένο σίδερο χώθηκε βαθιά στη ρίζα του μυαλού του.

Μόλις πήρα απόφαση να ζήσω και να δράσω, ο φόβος ότι αυτόματα παίρνω και το δρόμο της φθοράς και του θανάτου, εξαϋλώθηκε. Είπε...

Θέλησε να γράψει τραγούδια και μουσικές, έστω κι αν δεν τα καταλάβαιναν πολύ οι άλλοι γύρω του. Έπρεπε όμως να δράσει και να ζήσει, με τον ίδιο τρόπο που η μάνα της οικογένειας στο παζολινικό Θεώρημα στρεφόταν στον έρωτα- κρεοπωλείο και ο γιος της στη ζωγραφική- ψυχική ευεργεσία. Το τίμημα της απελευθέρωσης έναντια στη μαζική αποστροφή.

Λίγο προτού σταθεί νεκρός κι αμέτοχος στη ροή του χρόνου, νικώντας την έπαρση της ημέρας, την ώρα που το φως ατροφεί τα μάτια του, δεν κάνει τίποτα άλλο, μονάχα περπατάει άνευ λόγου κι αιτίας, ακροβατώντας σε όλα τα ευπαθή σημεία της ερημιάς του και πάντα αγκαλιά με τους ίσκιους μιας μνήμης τελειωμένης από καιρό.