37

Τα άστρα εξακολουθούν να κοιτάζουν όπως πάντα με απάθεια τα πάντα. Εμένα αυτό μ' εξοργίζει και τα σιχαίνομαι τα άστρα...
Προτιμώ να κανονίζω τα της επικοινωνιακής μου σχέσης με τα αντικείμενα που είχαν την ευκαιρία να συγκατοικήσουν μαζί μου: πρώτον, χαϊδεύω όλο αγάπη το κεφάλι της γάτας που σύντομα θ' αποκτήσω, δεύτερον, χαλάω το ρολόι του τοίχου για να εκφράσω την απόκλιση μου από τη βάρβαρη ροή του χρόνου και τρίτον, φτύνω τον καθρέφτη του μπάνιου ύστερα από την αδιάντροπη πληροφορία ότι οι τραπεζίτες μου απαιτούν σφραγίσματα και ο κυνόδοντας έχει τα μαύρα του τα χάλια...
Τουλάχιστον εγώ δεν κρύβω τα όνειρα μου πίσω από γραβάτες, ούτε θ' αφήσω το ροχαλητό μου στη διάθεση των ιστορικών, την ώρα που ο ανεξέλεγχτος βήχας μου θα αναπολεί ες αεί τις ανασκαφικές ιδιότητες του τσιγάρου...
Το τηλέφωνο μου πια δεν χτυπάει μετά τα μεσάνυχτα. Εκείνος έχει πεθάνει κι εκείνη κοιμάται από τις 10 το βράδυ. Αντί αυτού, βουίζουν τ' αυτιά μου, παγωμένα από τη φυματική νύχτα...
Οι ταπεινές εκδικητικές ανάγκες σκοτώνουν τα μεγάλα πνεύματα. Σαν μια πευκοβελόνα ικανή να προκαλέσει πτώση στο αερόστατο που κάποιοι φτιάχνουν με το κόστος μιας ζωής ολόκληρης, σαν τα πιο σκληρά καθεστώτα που ραγίζουν από ένα συναισθηματικό λάθος...
Ο ηλεκτρισμός από το γκαλέ λαμπάκι μου, όχι ξεχασμένο, ωχριά και μου θυμίζει τους χαμάληδες που βρίζουν τον επίπονο τοκετό της μέρας. Γράφω βουβός κι ακίνητος σαν αγιογραφία, διαισθάνομαι πόσο κάλπικη είναι η ελευθερία, βλέπω μέσα στη χοάνη της φτωχής ανάσας μου κι η μάνα μου σταυροκοπιέται, λέει το παιδί τρελάθηκε κι ίσως βγάζει το συμπέρασμα ότι αγάπη σημαίνει υποταγή...
Μου έρχονται τότε στο νου οι μέρες στο σχολείο που μ' έστελναν να γίνω άνθρωπος, κατά πώς λέγαν', κι εγώ καθόμουν άπραγος σε θρανίο, έβριζα τις προπαίδειες και δεν χαλάλιζα δραχμή για πάρτη τους, θέλοντας να ήμουν ζώο, πώς τό 'γραψε ο Ελύτης, μακάρι νά ΄μουν σαν τα ζα που βόσκουνε στον κάμπο, γράμματα να μη γνώριζα, μεσ' στα μυστήρια νά 'μπω, να μην είχα υποστεί δηλαδή τα γρανάζια που μου σφυροκοπούν ακόμα το μυαλό και που οι απ' έξω βάφτισαν παιδική μου ηλικία, εγώ όμως μέχρι σήμερα τα λέω τρόμος και εγκατάλειψη...
Σε τίποτα δεν οφελούν τα προσκέφαλα. Τι να είναι αυτό που σαν κυματοθραύστης θα σπάσει σε κομμάτια ότι πλανιέται μεσ' στο στήθος μου, απειλώντας να σπάσει το στέρνο και να νερώσει το μυαλό μου; Σκοπεύω να πάω να πνιγώ κι εγώ δεν ξέρω που. Πιθανώς στην πρωινή πάχνη ενός παλιού επαρχιακού σταθμού τραίνου, στη φωτιστική νοσηρότητα ενός τσίρκου, εκεί όπου ο Ambroce Bierce λέει ότι τα άλογα, τα πόνι και οι ελέφαντες έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν άνδρες, γυναίκες και παιδιά να παριστάνουν τους καραγκιόζηδες. Πιθανώς πάλι να χαθώ μέσα στα ουρλιαχτά του καινούργιου ακόμη αιώνα, στους υστερικούς αλαλαγμούς των παλαιοημερολογιτών κατά του σφραγίσματος του Θηρίου και στο μένος των ρατσιστόμουτρων που αδυνατούν να καταλάβουν και να ζήσουν τον κόσμο γύρω τους, έναν κόσμο βουβό, ξένο, ανήμπορο, σακάτη και ολότελα μισητό...
Αν τίποτα δεν συμβεί απ' όλα αυτά, μια και πάντα υποθετικά μιλάω, θα κολυμπήσω σε χημικά κιτρινοπράσινα νερά, ακούγοντας το γλυκό και θωπευτικό Kiddie with violin, το οποίο θα με βοηθήσει άλλωστε να κωπηλατήσω μανιακά πάνω στα σάλια των πιο φαύλων καιρών από κοσμογονίας...
Ξημερώνουν τα γενέθλια μου. Σήμερα μπαίνω στα 37 κι αυτό δεν είναι καθόλου υποθετικό...