and-the-winner-is?

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που η τελετή απονομής των Όσκαρ προξενεί το ενδιαφέρον μου. Ταυτίζομαι, βλέπεις, με την άποψη ή, σωστότερα, με την προτροπή πού 'χε διατυπώσει ο βραβευμένος με Όσκαρ Μάνος Χατζιδάκις, να αποφεύγει ο κόσμος τις βραβευμένες στην εν λόγω τελετή ταινίες. Άδικο είχε; Θυμάμαι εκείνον τον ανεκδιήγητο Άγγλο ασθενή του Άντονι Μιγκέλα. Και Άγγλος, και ασθενής, σοβαρολογούμε τώρα; ήταν η αρχική μου σκέψη-αντίδραση στο άκουσμα ότι η ταινία αυτή είχε σαρώσει τα βραβεία της αμερικανικής Ακαδημίας. Να το πω αλλιώς, πως να έρθει μία Οσκαρική ταινία στα δικά μου μέτρα όταν νομίζω ότι πάει πακέτο με σμόκιν, παπιγιόν, βραδυνές τουαλέτες και κόκκινα χαλιά; Και να μέναμε μόνο στο ενδυματολογικό κομμάτι, καλά θά 'ταν. Θεωρώ τόσο πια απομυθοποιημένο τον αμερικανικό κινηματογράφο, τις ψηφιακές καινοτομίες του και τους σταρ, ώστε προτιμώ χίλιες φορές τους Ρουμάνους, τους Κινέζους, τους Ιρανούς, ακόμη κι αυτόν τον Βιετναμέζο που πήρε πέρσι τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες και που για να πεις το όνομα του σωστά, η γλώσσα σου γίνεται σταυροβελονιά. Λειτουργώ δηλαδή ως σύγχρονος Κνίτης σινεφίλ, παρ' όλο που ουδέποτε ανήκα στην ΚΝΕ, μαθήτευσα όμως κοντά στον Δήμο Θέο και τον Βασίλη Ραφαηλίδη, οπότε αυτοί οι σκηνοθέτες-διανοούμενοι από τη χώρα μου ήταν και είναι οι δικοί μου, οι προσωπικοί μου σταρ. Ίσως πάλι η θέση μου αυτή να οφείλεται και στο γεγονός ότι ανήκω στην ελληνική κινηματογραφική οικογένεια. Ξέρετε, αυτήν που τα μέλη της μέχρι πρότινος, εάν δεν ανέβαιναν στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κάθε Νοέμβριο, δεν είχαν καλύτερο απ' το να στηθούν μπροστά στην τηλεόραση για να παρακολουθήσουν τα κρατικά βραβεία ποιότητας. Και σαν τύχαινε να βραβευθεί κάποιος δικός τους ή ακόμη κι οι ίδιοι, ξεσήκωναν όλο το σόι και τους φίλους τους με τα τηλεφωνήματα τους μεσ' στη μαύρη νύχτα. Διότι, κακά τα ψέματα, μόνο τους Έλληνες κινηματογραφιστές και το συνάφι τους ενδιέφεραν οι τελετές του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Θα ξεχάσω εγώ που όταν πήρα το βραβείο με το Ζωντανοί στο Κύτταρο η μάνα μου ξύπνησε τη θειά μου τη συχωρεμένη στον Βόλο να δει τον Αντωνάκη στην τηλεόραση και κόντεψε να τη στείλει απ' την τρομάρα της στη μία τα ξημερώματα; Τέλος πάντων, απόψε είναι μια διαφορετική νύχτα. Μια και δεν έχω NOVA, επικοινώνησα ήδη με την έγκριτη δημοσιογράφο επί των κινηματογραφικών, Χρυσούλα, η οποία επίσης δεν έχει NOVA, αλλά βρίσκεται στην οικία άλλου έγκριτου δημοσιογράφου επί των κινηματογραφικών και περιμένω να μου μεταφέρουν τα μαντάτα. Θα το πάρει ή δε θα το πάρει το Όσκαρ ο Λάνθιμος; Θα τους βγάλει τους κυνόδοντες του ο Τεό; Θα ονομάσει Φρονιμίτη το νέο του σήριαλ ο Παπακαλιάτης, όπως διάβασα κάπου και σερνόμουν απ' το γέλιο; Θα μας δοξάσει το παλικάρι μας, έτσι, για να ξεχάσουμε κι εμείς ρασοφόρους τηλε-σταρ τύπου Άνθιμος και από σήμερα να λέμε όλοι Λάνθιμος; Θα βγει κάνας Λιακόπουλος, πάρει-δεν πάρει ο Κυνόδοντας το Όσκαρ, να λέει σε χοντρό παραλήρημα ότι για όλα ευθύνονται τα πρωτόκολλα της Σιών; Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε! Δεν θέλω πάντως να το μάθω απ' τα χείλη του Γιωργάκη σε απ' ευθείας σύνδεση με το Μέγαρο Μαξίμου με ένα ξερό Μπράβο, Γιώργο! Προτιμώ να το μάθω απ' τη Χρυσούλα! Ζήτω η Ελλάς, ζήτω το Έθνος!

κκκ

* παρεμπιπτόντως, αυθεντικό Όσκαρ έχω πιάσει κι εγώ στα χέρια μου και σας διαβεβαιώνω δεν ένιωσα κανένα δέος. Ήταν το χρυσό αγαλματάκι πού 'χε πετάξει στα σκουπίδια ο Χατζιδάκις και το διέσωσε κυριολεκτικά η αδερφή του. Περισσότερο δέος ένιωσα- εννοείται- όταν άγγιξα με τα δάχτυλα μου τα πλήκτρα του παλιού εκείνου πιάνου, στο οποίο ο συνθέτης είχε παίξει για πρώτη φορά την Ερημιά και το Καταραμένο φίδι!