του-φερνάν-και-του-μάρκου-λεζέ

Κάποτε, δεν θυμάμαι πότε ακριβώς και γι' αυτό δεν λέω, μην είμαι ανακριβής, όταν τέλος πάντων είχα αποφοιτήσει από τη σχολή κινηματογράφου και ψαχνόμουν να μπω στον επαγγελματικό στίβο, οι δρόμοι μ' έβγαλαν μέχρι τον ΑΝΤ-1 και συγκεκριμένα τον Πρωινό καφέ της Ρούλας Κορομηλά, που τότε έσπαγε ρεκόρ θεαματικότητας! Δεν είχα καμία διάθεση να ενταχθώ σοβαρά στο team της εκπομπής και αν πήγα ήταν καθαρά για την πλάκα μου. Πόσω μάλλον, όταν το ίδιο πάνω -κάτω διάστημα, γυρνώντας από ταβέρνα σε ταβέρνα, ερχόμασταν αντιμέτωποι με οθόνες συντονισμένες σε κάποιο σόου της Ρούλας. Τελικά, απ' τη Ρούλα δε μπορεί να ξεφύγει κανείς, ήταν η εύστοχη παρατήρηση ενός αγανακτισμένου πρεσβύτερου φίλου που προτιμούσε τον Μπουκόφσκι και τον Παπαδιαμάντη και μαζί του κι εμείς! Δύο μέρες διήρκησε συνολικά το πέρασμα μου από τον Πρωινό καφέ, στις οποίες- αν πετύχαινα τον στόχο μου- θα τους είχα κάνει ανάστα ο Κύριος εκεί μέσα. Είχα επιλέξει τον τομέα του μοντάζ, λοιπόν. Έπρεπε να δουλέψουμε τη συνέντευξη κάποιας γηραιάς σικάτης κυρίας, συγγραφέως και κάργα δεξιούκλας, η οποία αν δεν απατώμαι είχε και στενή συγγένεια με τον ιδιοκτήτη του σταθμού. Βάσει όλων αυτών, επομένως, οφείλαμε να την περιποιηθούμε για να έβγαινε σωστή διανοούμενη έστω και κατά τη διάρκεια ενός προσεχούς Πρωινού καφέ! Η τύπισσα ήταν αφόρητη και τα λεγόμενα της σωστό μικροαστικό παραλήρημα. Έφαγα μιαν ολόκληρη μέρα σ' ένα στούντιο να δω τι θα κόψουμε και τι θ' αφήσουμε που νά 'χει κάποιο ενδιαφέρον. Δεν υπήρχε πολύς χρόνος, τη μια μέρα βλέπαμε όλο το υλικό και την άλλη κάναμε κοπτοραπτική. Ωστόσο, βρήκα τη λύση πολύ εύκολα και γρήγορα! Κάποια στιγμή ρωτούσε η ρεπόρτερ την ηλικιωμένη συγγραφέα περί των εικαστικών ενδιαφερόντων της. Α, βέβαια- είχε απαντήσει εκείνη- μου αρέσει πολύ η ζωγραφική. Αγαπώ τα έργα του Ντίρερ, του Πικάσσο, του Μανέ, εκείνου όμως η τέχνη που με συναρπάζει είναι του Λεζέ! Σημειωτέον ότι τη φράση Του Λεζέ, την έλεγε με παχύ ζήτα, ψευδογαλλιστί, ίδια με τη Νόρα Βαλσάμη στην Εξαφάνιση του Τζον Αυλακιώτη! Του Λεζέ, αυτό είναι...είπα μέσα μου κι έτσι, αντί να κάτσω να ψάξω πίνακες του σημαντικού κυβιστή προς επένδυση του λόγου της συνεντευξιαζόμενης, προτίμησα να ρίξω πλάνο με τη φάτσα του λαοφιλούς κωμικού Μάρκου Λεζέ! Αφού δεν μας διευκρινίζει ποιου Λεζέ, του Φερνάν ή του Μάρκου, τη συναρπάζει η τέχνη του, ας ρίξουμε εμείς τον δικό μας, που τον έχουμε και πιο εύκολο, πρότεινα στους συνεργάτες μου ή μάλλον στους προϊστάμενους μου, οι οποίοι παρεμπιπτόντως πέταγαν επίσης τη σκούφια τους για χαβαλέ. Όταν μπήκε το πλάνο με τη φωτογραφία του Μάρκου Λεζέ και η σοβαροφάνεια της κυρίας τινάχτηκε στον αέρα, αρχίσαμε να γελάμε μέχρι δακρύων. Δεν ξέρω αν τελικά προβλήθηκε έτσι το κομμάτι, αλλά μάλλον η καλλιτεχνική ιδέα μου απέτυχε οικτρά. Το ίδιο βράδυ με ειδοποίησαν να μην ξαναπατήσω απ' το κανάλι, έμαθα μάλιστα ότι με χαρακτήρισαν...πράκτορα του MEGA! Άκου να δεις, μέχρι εκεί έφτανε ο εγκέφαλος τους, παραπέρα δηλαδή δεν μπορούσε τίποτα άλλο να υπάρξει. Εκείνοι έχασαν, ίσα- ίσα που ένας Μάρκος Λεζές θα ήταν πολύ πιο ελκυστικό θέαμα για τις νοικοκυρές τηλεθεάτριες εν μέσω μιας ολότελα αδιάφορης συνέντευξης. Λίγες μέρες μετά αποχώρησε κι ένας φίλος από τον σταθμό, αυτός που είχε συστήσει και μένα εκεί. Με μία διαφορά: δεν τον εκπαραθύρωσαν, αλλά εκπαραθυρώθηκε μόνος του. Είχε πιάσει δουλειά ως σκηνοθέτης, τα βρόντηξε όμως κι έφυγε κακήν-κακώς όταν του ανέθεσαν να σκηνοθετήσει ρεπορτάζ με θέμα τα...τσαρούχια και τις φούντες τους! Πόσο ανόητο άραγε πρέπει να είναι ολόκληρο το τηλεοπτικό σκηνικό; Πόσο δυστυχισμένοι πρέπει να είναι οι άνθρωποι με στοιχειώδεις καλλιτεχνικές ανησυχίες που υποχρεώνονται να χτυπάνε κάρτα κάθε πρωί; Μακρυά, μακρυά! Χίλιες φορές εποικοδομητικότερη η ανεργία!