Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

χορεύοντας-και-πεθαίνοντας-στον-πάγο


Η Ιβάνα είναι μια νέα και όμορφη Βουλγάρα, πρώην πρωταθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ, που σχεδιάζει να έρθει στην Ελλάδα για ν' ασχοληθεί με το αντικείμενο της. Η Μάρτα από τη Ρουμανία, χωρισμένη με δύο παιδιά, φιλοδοξεί να έρθει κι αυτή στην Αθήνα για δουλειά και συγκεκριμένα για να φροντίζει ηλικιωμένους. Η Νάντια, αντίθετα, από τη Ρωσία, επιθυμεί να εργαστεί ως πόρνη, εφόσον κι η πουτανιά είναι δουλειά και φέρνει καλά χρήματα. Η κοινή μοίρα των τριών αυτών γυναικών τις θέλει να προσπαθούν παράνομα να ξαναμπούν στην Ελλάδα, καθώς λίγα χρόνια πριν είχαν απελαθεί. Για 1.500 δολάρια η κάθε μία παίζει ουσιαστικά το κεφάλι της, αφού οδηγός τους στο επικίνδυνο ταξίδι είναι ο Γκεόργκι από τα Σκόπια, ένας τύπος κυνικός και αδίστακτος. Για μιάμισι ώρα παρακολουθούμε το οδοιπορικό ή, σωστότερα, την οδύσσεια των κακότυχων αυτών πλασμάτων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα μέσα σε άσχημες καιρικές συνθήκες και διάφορες κακουχίες. Σύντομα, η Νάντια, η πουτάνα της ομάδας, συνάπτει σχέση με τον Γκεόργκι, θέλοντας φανερά να εξασφαλίσει την εύνοια του. Όταν αυτός όμως θα επιχειρήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μέσα σ' ένα κατάλυμα, να βιάσει την πιο δύσκολη Ιβάνα, τελικά θα χάσει τη ζωή του απ' τα χέρια της. Οι τρεις γυναίκες συνεχίζουν μόνες τους, τελείως χαμένες και αποπροσανατολισμένες, ευελπιστώντας να διασχίσουν το ποτάμι και να φτάσουν στην Ελλάδα. Οι ισορροπίες μεταξύ τους ανατρέπονται: η Νάντια αποδεικνύεται πιο ευαίσθητη συγκριτικά με την Μάρτα, που δεν της έχει καμία εμπιστοσύνη, αλλά και την Ιβάνα, που φαίνεται η πιο αποφασισμένη. Λίγο πριν μπουν στο ελληνικό έδαφος, η Μάρτα θ' αφήσει την τελευταία της πνοή μην αντέχοντας τη βροχή και το κρύο. Τα τελευταία λόγια της απευθύνονταν στη Νάντια για τα χρυσά μαλλιά της, που της θύμιζαν την αγαπημένη κόρη της. Οι δυο τους πλέον, με κρυοπαγήματα, μέσα σ' ένα κατάλευκο ορεινό τοπίο, η Ιβάνα και η Νάντια φτάνουν επιτέλους στην Ελλάδα, αλλά τα προβλήματα τους δεν έχουν τελειωμό. Συλλαμβάνονται από μια ομάδα σκληροτράχηλων βλάχων κυνηγών, που τις γλεντάνε όλη τη νύχτα, συνοδεία κλαρινιτζήδων. Όταν το άλλο πρωί, τα κορίτσια καταφέρνουν να το σκάσουν απ' την παράγκα τους, είναι πλέον πολύ αργά, τουλάχιστον για την Ιβάνα. Η κοπέλα εξαντλημένη αδυνατεί να συνεχίσει, παροτρύνοντας τη Νάντια να την αφήσει εκεί πέρα για να σωθεί η ίδια. Η Νάντια κλαίει, θέλει να μείνει κι εκείνη μαζί της. Όταν τελικά πείθεται και την παρακολουθούμε να τρέχει πλάτη στο φακό, η Ιβάνα βλέπει εν είδει επιθανάτιου φλας-μπακ τις φιγούρες της από τις χαρούμενες μέρες του καλλιτεχνικού πατινάζ σε πλήρη αντιδιαστολή με τον πάγο που έχει γίνει πια ο τάφος της. Δεν ξέρουμε καν αν το κοκαλωμένο σώμα αυτής της κοπέλας θα βρεθεί κάποτε και οι στίχοι του Σωτήρη Κακίση που πέφτουν με τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη σε υπέροχη jazz μουσική του Βαγγέλη Κατσούλη σχεδόν φέρνουν δάκρυα στον θεατή: Πέρα απ' τα σύνορα/ δεν έχει σύνορα/ εκεί ο πάγος είναι ζεστός...Χορεύοντας στον πάγο λέγεται η πρώτη ταινία μυθοπλασίας του βετεράνου ντοκιμαντερίστα Σταύρου Ιωάννου, την οποία είδα στη χθεσινή πρεμιέρα της στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Είχα πολύ καιρό να ταυτιστώ με τον/τους ήρωα/ες μιας ταινίας και μάλλον ο φίλος σκηνοθέτης τα κατάφερε, αν ενστερνιστώ το κείμενο της σκηνοθετικής του προσέγγισης που αντιγράφω από το flyer: Με ενδιαφέρει κυρίως η συγκινησιακή ατμόσφαιρα της ταινίας, εκεί όπου η ατελείωτη περιπλάνηση των τριών γυναικών θα παρασύρει τα πάντα σε μία διαρκή και ανησυχητική ρευστότητα. Ο Ιωάννου, βέβαια, βοηθήθηκε πολύ προς αυτή την κατεύθυνση και από τις άρτιες ερμηνείες της Ελένης Βεργέτη (Ιβάνα), της Αρχόντισσας Μαυρακάκη (Νάντια), της Μαρίας Πρωτόπαπα (Μάρτα), ακόμη και του Μιχάλη Ιατρόπουλου (Γκεόργκι). Οφείλω να παραδεχτώ εδώ ότι παρ' όλο που δεν αντέχω πλέον τη μανιέρα του κακού ή του αλήτη Ιατρόπουλου στον κινηματογράφο, στην ταινία του Ιωάννου ήταν εξαιρετικός πραγματικά. Αδυνατώντας να κρύψει τις ντοκιμαντερίστικες καταβολές του- και γιατί να τις κρύψει άλλωστε;- με ένα εμμονικό σχεδόν πλανάρισμα στα ανθρώπινα πρόσωπα και τις εκφράσεις τους, συνεπικουρούμενος επίσης από τον Γιώργο Μιχελή στην καλή φωτογραφία, τον Θάνο Μπεγνή στα ντεκόρ και τις Μυρτώ Καραπιπέρη- Μαρία Καραθάνου στα κοστούμια, ο Σταύρος Ιωάννου έφτιαξε μια σκληρή και ταυτόχρονα ευαίσθητη ταινία, τολμώ να πω από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων για το μεταναστευτικό ζήτημα, που βλέπεται με αμείωτο ενδιαφέρον από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Ειδική μνεία αξίζει και στον συνθέτη Βαγγέλη Κατσούλη για την πρωτότυπη μουσική του, πρωτότυπη με όλη τη σημασία της λέξης, αν σκεφτεί κανείς πως η σύγχρονη αυτή τραγωδία είχε ως υπόκρουση ένα lounge ηχητικό κλίμα με την τρομπέτα του Γιώργου Πολυζωγόπουλου να ρέει σαν το ποτάμι που ήθελαν να διασχίσουν οι ηρωίδες καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ! Πάντως, μάλλον εγώ είπα την ωραιότερη ατάκα στην παρέα μου, που είχε πέσει σε μελαγχολία μετά το τέλος της προβολής: Τελικά πάντα πίστευα ότι οι πουτάνες είναι πιο ανθεκτικές!
κκκ
* η ταινία Χορεύοντας στον πάγο του Σταύρου Ιωάννου θα προβάλλεται από σήμερα στην αίθουσα Λαΐς της Ταινιοθήκης της Ελλάδας (Ιερά Οδός & Κωνσταντινουπόλεως). Περάστε να τη δείτε, γιατί τέτοιες ταινίες αξίζει να μένουν και να κάνουν τον κύκλο τους στις αίθουσες.

16 σχόλια:

  1. Μου τσίγκλισες το ενδιαφέρον και την απέραντη ζήλεια. Ξέρεις αν θα κυκλοφορήσει σε dvd για κάτι κακόμοιρους σαν και του λόγου μου; [Πες ναι, πες ναι!]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νερένια...
    αφού δεν έχει πρόβλημα με πνευματικά μουσικά δικαιώματα, δε βλέπω τον λόγο να μην κυκλοφορήσει η ταινία και στην αγορά του dvd.
    κάτσε όμως να κάνει τον κύκλο της στις αίθουσες :-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Bosko μου, και βέβαια να κάνει τον κύκλο της στις αίθουσες και να είναι και μεγάλος και μακάρι να αξιωθώ να τη δω σε αίθουσα. Αλλά αν δεν μου προκύψει, να έχω τουλάχιστον τη δυνατότητα να τη δω σε dvd.

    Τι να κάνω που η Καλαμάτα έφτιαξε (τρομάρα μου!) πολυκινηματογράφο αλλά προβάλλει κάτι αηδίες; Φέτος ειδικά ούτε καν τους τίτλους των ταινιών που έχει παίξει μέχρι στιγμής δεν ήξερα. Μέχρι πέρυσι όλο και κάτι της προκοπής ερχόταν σποραδικά. Φέτος δράμα η κατάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νερένια...
    μακρυά απ' τους πολυκινηματογράφους που δεν κάνουν και διάλειμμα κιόλας, λες και θέλουν θεατές...computerized.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εννοείται. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο Μιχάλης Ιατρόπουλος μου αφήνει πάντα καλές εντυπώσεις. Θα την δούμε την ταινία :)

    Καλησπέρα Μπόσκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ναι, δεν τους πλησιάζω. Τούτος εδώ στην Καλαμάτα τρεις αίθουσες έχει, δυο μεγάλες και μια μικρότερη, στην οποία βάζει τις πιο ψαγμένες ταινίες (τις σπάνιες φορές που φέρνει τέτοιες)- θαρρείς για να μας τιμωρήσει τους σινεφίλ έτσι άβολη που είναι.

    Αλλά πια δεν υπάρχει εδώ άλλη αίθουσα. Οπότε, καταλαβαίνεις, δεν υπάρχει επιλογή. Στην Αθήνα ουδέποτε πηγαίνω σε πολυκινηματογράφους. Δεν μου πάνε και δεν τους πάω, οπότε... αποφεύγουμε ο ένας τον άλλο. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Χρηστος Α. Μιχαηλ...
    καλώς τον.
    πιθανώς να μη φταίει ο Ιατρόπουλος για την τυποποίηση πού 'χει υποστεί ως ηθοποιός. Αυτό του ζητάνε, αυτό κάνει. Ευτυχώς, όμως, εδώ κάτι άλλο προέκυψε και σ' αυτό ευθύνεται ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος.
    να πας απ' την Ταινιοθήκη, λέω να ξαναπάω κι εγώ με τη μάνα μου και τον αδερφό μου μάλιστα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Νερένια...
    εμένα πάλι μου αρέσουν περισσότερο οι μικρές κιν/φικές αίθουσες, οι μικρές μουσικές σκηνές και τα μικρά θεατράκια, που ξεπετάγονται ανύποπτα μεσ' απ' τα στενά.
    στην Καλαμάτα είχαμε έρθει με τον Γιάννη Bach Σπυρόπουλο για μία εκδήλωση για τη Νταντωνάκη κι είχε παιχτεί το ντοκιμαντέρ μου σε έναν χώρο, που έμοιαζε με μπαρ. Καλά ήταν, απ' όσο θυμάμαι. Πάνε και αρκετά χρόνια, βλέπεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Α, θα ήταν το μπαράκι της κινηματογραφικής λέσχης, Αντώνη. Γιατί κάποτε λειτουργούσε εδώ κινηματογραφική λέσχη. Χρησιμοποιούσε για τις προβολές της την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου (το χειμώνα) και την ταράτσα ενός κινηματογράφου παλιού (το καλοκαίρι). Αλλά δυστυχώς, η τοπική μητρόπολη που ελέγχει το Πνευματικό Κέντρο διέκοψε την αδειοδότηση για τις προβολές, ενώ ο κινηματογράφος έχει από χρόνια κλείσει κι ίσως πάει για κατεδάφιση.

    Με παρεξήγησες. Δεν είναι το μέγεθος της αίθουσας που έλεγα παραπάνω που μ' ενοχλεί. Ίσα-ίσα που μ' αρέσει που είναι μικρή κι εκεί πάμε συγκεκριμένα άτομα -κατάσταση σχεδόν οικογενειακή- που τις περισσότερες φορές κερνιόμαστε σοκολατίτσες μεταξύ μας κι ας μην γνωριζόμαστε παρά μόνο φυσιογνωμικά, αφού συχνά συναντιόμαστε σ' εκείνον τον χώρο. Δεν είναι, λοιπόν, το μέγεθος της αίθουσας. Αλλά ο τύπος που έστησε τον κινηματογράφο κοίταξε να βγάλει μια ακόμα αίθουσα χωρίς να είναι ο χώρος επαρκής. Κι επιπλέον, έβαλε όσο περισσότερα καθίσματα μπορούσε με αποτέλεσμα να καθόμαστε σαν λόρδοι με τον κορμό ολόστητο και σε ορθή γωνία με τους μηρούς, ενώ τα γόνατα ακουμπούν στο μπροστινό κάθισμα. Δηλαδή με δυσκολία κάθεσαι και ακόμα πιο δύσκολα μετακινείσαι στο κάθισμά σου, πράγμα που είναι βασανιστικό. Την ίδια στιγμή η πιτσιρικαρία γεμίζει τις δύο άνετες αίθουσες για να δει τον τελευταίο Harry Potter ή τους 300 Spartans. Αυτό είναι το παράπονό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και ξέχασα να σου πω: μάλλον έχουμε γνωριστεί και δεν το ξέρουμε. Γιατί ήμουν σ' εκείνη την προβολή που λες. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νερένια...
    δε λες πάλι καλά που σας έφτιαξε κι αυτό το αιθουσάκι να βλέπετε κι εσείς οι σινεφίλ καμιά ταινία της προκοπής, έστω και παστωμένοι;
    πλάκα κάνω...
    λοιπόν, δε νομίζω τελικά να έχουμε βρεθεί, διότι θυμήθηκα το όνομα εκείνου του μπαρ. Bassa Viola λεγόταν. Εκτός κι αν ειν' ο ίδιος χώρος με το μπαρ της κιν/φικής λέσχης Καλαμάτας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Χαχαχαχα Κι εγώ πάλι μόνο σαν το μπαράκι της κινηματογραφικής λέσχης το ήξερα. Το επίσημο όνομά του δεν το ξέρω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Νερένια...
    δε βαριέσαι...
    όπου και νά 'ταν πάει, πέρασε πια...
    σε καληνυχτίζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Άκου κι αυτό, κυκλοφόρησε!

    http://lastinightidreamtthatsombodylovedme.wordpress.com/2011/02/17/αφελές-τραγούδι/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ακου ενα παιχνιδι που εφτιαξα..
    Εκλεισα τον ηχο στο τρεηλερ κ εβαλα υποκρουση την Ανταρκτικη του Θ.Π.
    Ισως La Vita e Bella
    μπορει να ειναι γλυκια
    μα υπαρχουν ωρες που πεφτει
    μια καταχνια..
    Ωραια ρε γαμωτο που δενουν ολα τα σημαντικα πραγματα μεσα μας.
    Τεσπα..

    θα προσπαθησω να τη δω την ταινια αν κ με τοσα που θελω να δω και να ακουσω πρεπει επειγοντως να ληστεψω καποια τραπεζα!

    καλο βραδυ

    μαρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή