night-thoughts-vol.-1

Έβλεπα χθες τέτοιαν ώρα τον Μήτσο και τη Θέκλα να χάνονται μεσ' στη βροχή και προσπαθούσα να βρω από ποια στόφα είναι φτιαγμένοι τέτοιοι άνθρωποι που έφαγαν τη ζωή με τη μεγάλη κουτάλα της κατσαρόλας και μπόρεσαν να διαφυλάξουν την ακεραιότητα τους. Θα ξαναβρεθούμε σύντομα για μια μεγάλη συνέντευξη με θέμα τον Παύλο Σιδηρόπουλο, αφιερωμένο στον οποίο θα είναι το επόμενο τεύχος της Οδού Πανός. Παρεμπιπτόντως, χθες επίσης κυκλοφόρησε το τεύχος- αφιέρωμα στον Edgar Allan Poe, που ακόμη δεν έχω προμηθευτεί και θέλω πολύ να διαβάσω. Καλά που υπάρχει κι η Βιβλιοθήκη στην Ελευθεροτυπία και δημοσιεύουμε κάνα κείμενο, συνεπώς βγαίνει και κάνα φράγκο, μετά το φιάσκο του plus (τι καινούργιο να ετοιμάζει ο mhulot;) και την αποχώρηση μου από το δίφωνο. Στη Βιβλιοθήκη του περασμένου Σαββάτου ξαναστρώσαμε με τη Λένα το Ντιβάνι του Δισκαναλυτή για να ξαπλώσει ο φίλτατος filtig:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/02/2011&id=252668 κι έπεται και συνέχεια με δίσκους αγαπημένους, ανθρώπων που θέλουν στήριξη, που δε βλέπεις παντού τη φάτσα τους και που δεν μας τους έχουν κάνει κλύσμα, αξίζουν- δεν αξίζουν. Με τη βοήθεια ενός φίλου σερφάρισα για πρώτη φορά σήμερα στα πελάγη του facebook. Συνάντησα την ερμηνεύτρια Ηρώ Σαΐα, που της την πέσανε άγρια για τις τιμές στο Gazarte, στον επόμενο κύκλο παραστάσεων του Σταύρου Ξαρχάκου με χατζιδακικό ρεπερτόριο και με τραγουδιστικό team την ίδια τη Σαΐα, τον Γιάννη Παλαμίδα και τη Μάρθα Φριντζήλα. Κατ' αρχάς, δεν ξέρω αν είναι ίδιες οι τιμές και με τις προηγούμενες παραστάσεις του Ξαρχάκου, αυτές που τραγούδησαν η Πασπαλά, η Μποφίλιου, ο Χαρούλης και άλλοι, φαντάζομαι. Αν ναι, δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ν' ακούσει τώρα τα σχολιανά της η Σαΐα, σα να εκπροσωπεί αυτή την ιδιοκτησία του μαγαζιού ή σα να ευθύνεται για τη δομή του προγράμματος και τη διανομή των τραγουδιστών. Οφείλω πάντως να πω ότι δεν μου άρεσε καθόλου που είδα στην αφίσα των συναυλιών τον Γιάννη Παλαμίδα, έναν τραγουδιστή με πορεία τριάντα χρόνων, ως τρίτο όνομα. Θα έπρεπε να τηρηθεί αλφαβητική σειρά στα ονόματα των τραγουδιστών για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, τη στιγμή δε που ο Παλαμίδας θα ερμηνεύσει Μεγάλο Ερωτικό για πρώτη φορά. Μοιραία, πήγα νοερά πολλά χρόνια πίσω, τότε που είχε στηθεί μια συναυλία αμέσως μόλις γύρισε το ντοκιμαντέρ μου για τη Νταντωνάκη βραβευμένο από τη Δράμα. Δεν τον ήξερα και πολύ καλά τον χώρο κι είχα μείνει ενεός, παρακολουθώντας τρεις μεγαλοέντεχνες τραγουδίστριες να έχουν γίνει μπίλιες για το ποιας θα έμπαινε πρώτο το όνομα στην αφίσα. Εσύ είσαι πιο γνωστή έξω, αλλά εμένα ξέρουν πιο πολύ εδώ! φώναζε η μία, ναι, αλλά εγώ έβγαλα τώρα δίσκο και πρέπει να τον παρουσιάσω, απαντούσε η άλλη, οπότε πετάγεται κι η τρίτη και λέει το σουρεαλιστικό Εμένα, παιδιά, βάλτε με τέταρτη να τελειώνει η ιστορία! Κι όμως, δίκιο είχαν κατά βάθος που φώναζαν για τη θέση του ονόματος τους η κάθε μία ξεχωριστά. Σε μια εποχή απόλυτης διάλυσης, μέσα στην υπερβολική προβολή του κενού, του ασήμαντου και του εφήμερου, αν έμεινε κάτι να υπερασπίσουν οι σωστοί καλλιτέχνες, αυτό είναι η αξιοπρέπεια και το κατακτημένο μέγεθος τους. Εν ολίγοις, χίλιες φορές να είσαι Κέρβερος απ' το να βρεθεί κάνας αστοιχείωτος μαγαζάτορας και να σε ρίξει στην αφίσα, αγνοώντας την ιστορία σου που μπορεί να μετράει τρεις και τέσσερις δεκαετίες. Τυχαίο; Δε νομίζω...που λέει κι ο αστείος τύπος στη διαφήμιση. Άκουσα τελευταία πολλούς καινούργιους ελληνικούς δίσκους. Ακόμη ένα διπλό live της Τάνιας Τσανακλίδου λογικής Ώπα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα (μα καλά, δε βαριούνται;), το πολυσυλλεκτικό της Ρίτας Αντωνοπούλου που μου έφερε χασμουρητά, του Μανώλη Αγγελάκη που το βρήκα πιο υποτονικό και πιο dark από την τελευταία δουλειά του, των Abbie Gale που ξετρελάθηκα, του Φοίβου Δεληβοριά που μου άρεσε ιδιαίτερα και που άξιζε η αναμονή του, το Flaneur του Γιώργη Χριστοδούλου που προβλέπεται να χαράξει νέα γραμμή στην εγχώρια ακουστική folk-pop, την ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη εργασία του Κώστα Δημουλέα σε ποίηση Λάγιου και Κοροπούλη και, βέβαια, του Θανάση Παπακωνσταντίνου, για τον οποίο ήδη έγραψα. Ανά τακτά διαστήματα διέκοπτα την ακρόαση όλων αυτών των δίσκων κι έβαζα στο πικ-απ βινύλια, αγορασμένα πρόσφατα απ' το Μοναστηράκι, για νά 'ρθω πάλι στα ίσα μου. Εν τω μεταξύ, η μάνα μου κοντεύει να κλείσει ενάμισι μήνα στο σπίτι μου κι έχουμε αρχίσει ήδη τα...ματς μεταξύ μας. Μάλλον καλό ειν' αυτό! Α να χαθείς, μου είπε προχθές, θα φύγω να πάω σπιτάκι μου και θα πάρω μια Βουλγάρα να με φροντίσει να μην έχω τη γκρίνια σου! Τη διαολόστειλα, με αποκάλεσε παλιομαλάκα, μετά μας πιάσανε νευρικά γέλια και κατέληξα με μια λεκάνη με ζεστό νερό και πράσινο σαπούνι να της πλύνω για μιαν ακόμη φορά τα τραύματα στα πόδια της. Έτσι είμαστε εμείς! Ανέκαθεν μπινελικωνόμασταν και παράλληλα αγαπιόμασταν, ποτέ μου δεν κράτησα ως παιδί θυμό μέσα μου και άσχημους χαρακτηρισμούς για κάποιον άλλο. Χρόνια μετά θ' άκουγα από χείλη τρελογιατρού ότι αυτή είναι μια απ' τις πιο υγιείς αναπτυσσόμενες σχέσεις μεταξύ παιδιών και γονιών. Ας αλλάξω θέμα, μην μας περιλάβει καμιά Μιρέλλα Παπαοικονόμου και μας κάνει σήριαλ βγαλμένο απ' τη ζωή...Ή καλύτερα να κλείσω εδώ, λέγοντας πως την ερχόμενη Κυριακή προς ξημερώματα Δευτέρας, η καρδιά σύσσωμου του ελληνικού κινηματογράφου θα χτυπάει στην τελετή απονομής των βραβείων Όσκαρ, λόγω του Λάνθιμου και του Κυνόδοντα του. Την άποψη μου για την ταινία αυτή την έχω διατυπώσει αρκετές φορές εδώ μέσα, μένει τώρα να ευχηθούμε ότι καλύτερο στον νέο Έλληνα σκηνοθέτη που μπορεί να καταφέρει ότι δεν κατάφερε κανένας Υπουργός Πολιτισμού τόσα χρόνια έξω απ' το μαγαζάκι του! Καλή τύχη, λοιπόν, στον Κυνόδοντα και μακάρι το ξημέρωμα της Δευτέρας να είναι χαρούμενο και οσκαρικό για το Ελλάντα που διαγνώστηκε με χρόνια μιζέρια και κατάθλιψη.
kkk
* στη photo του post, πίνακας του Van Gogh