ΑΠΟ ΤΗ ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΓΚΑΤΣΟΥ ΩΣ ΤΗ "ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ

Πέντε χρόνια μετά το Λιβάδι που δακρύζει, το πρώτο μέρος της τριλογίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η Ελένη Καραΐνδρου και ο μεγάλος Έλληνας σκηνοθέτης ένωσαν γι' ακόμη μια φορά τις δυνάμεις τους στη Σκόνη του Χρόνου. Εκκίνηση του ιστορικού άξονα της νέας ταινίας τους είναι το έτος 1953 και ο θάνατος του Στάλιν, ενώ τερματισμός του το 1989 και η πτώση του τείχους του Βερολίνου. Με ένα διεθνές κορυφαίο καστ (Γουίλεμ Νταφόε, Ιρέν Ζακόμπ, Μισέλ Πικολί), η Σκόνη του Χρόνου διαπερνά τα οικεία στον Θόδωρο Αγγελόπουλο μοτίβα της εξορίας, των συνόρων, του αποχωρισμού και της χαμένης Αριστεράς, προτείνοντας- σύμφωνα και με το trailer που είδαμε- την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα.

Τη σημερινή εκδήλωση στον Ιανό για την παρουσίαση του soundtrack, τίμησε με την παρουσία του ο δημιουργός της ταινίας, Θόδωρος Αγγελόπουλος. Πρόσχαρος, μοιράστηκε και δυο λόγια με το κοινό κατόπιν πάσας που του έδωσε από μικροφώνου ο στιχουργός Παρασκευάς Καρασούλος, ο διανομέας των έργων της ECM στη χώρα μας.

Δε θα μπορούσε να απουσιάζει η αγαπημένη Εύα Κοταμανίδου, η οποία μπορεί να μη συμμετέχει στη Σκόνη του Χρόνου, η μεγάλη θητεία της όμως στον κινηματογράφο είναι άμεσα συνδεδεμένη με το αγγελοπουλικό σύμπαν.

Από αριστερά, ο Ντίνος Χατζηιορδάνου στο ακορντεόν, ο Sergiu Nastasa στο βιολί, η Maria Bildea στην άρπα και ο Renato Ripo στο βιολοντσέλο, η μικρή ορχήστρα και παράλληλα η ψυχή του soundtrack της ταινίας, που έπαιξε πέντε σύντομα θέματα όλα κι όλα, συνοδεία της ίδιας της Καραΐνδρου στο πιάνο.

Ακόμη δεν έχω δει τη Σκόνη του Χρόνου του Τεό, η μουσική της Ελένης πάντως κατορθώνει να ξεπεράσει το σκόπελο της επαναληπτικότητας στο ύφος της, δημιουργώντας ένα πυκτό ηχητικό υφάδι διάρκειας 45 λεπτών που εκπέμπει μια μοναδική στοχαστική γοητεία. Ραντεβού στις αίθουσες και στα δισκοπωλεία! Κι εδώ, το άρθρο- ανταπόκριση από την εκδήλωση, της Ναταλί Χατζηαντωνίου για την Ελευθεροτυπία: http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=49227468

Χθες βράδυ, εν τω μεταξύ, με χαιρέτισε ο Νίκος Γκάτσος από το παράθυρο του στην Ασέα Αρκαδίας, σα να επέστρεψε στον Πάνω Κόσμο για να μας δώσει λίγο από το Φως του.

Υπεύθυνη γι' αυτή τη γιορτή της επανόδου του Γκάτσου στη ζωή των συγχυσμένων Αθηναίων, έστω και μέσω μιας αίθουσας στο Γκάζι που θα φέρει στο εξής το όνομα του, ήταν η σύντροφος του, η στιχουργός, ποιήτρια και μεταφράστρια Αγαθή Δημητρούκα.

Εξώφυλλα των δίσκων του με τον Χατζιδάκι, τον Ξαρχάκο και τον Μούτση, χειρόγραφα, σκίτσα, αποσπάσματα από τις μεταφράσεις του στον Federico Garcia Lorca και ένας μικρός πίνακας της Ισμήνης Μπονάτσου, τοποθετημένα όλα σε μία αίθουσα με την σκηνογραφική εποπτεία του Αλέξη Βερούκα.

Ο Χατζιδάκις και ο Γκάτσος πίνουν τον καφέ τους στου Φλόκα από μιαν άλλη διάσταση, την οποία ο Χρήστος Ιωαννίδης του Schooligan φαίνεται σα να θέλει να διαπεράσει.

Και δίπλα, η πιο όμορφη φωτογραφία του ποιητή με το τσιγάρο που θα μπορούσε να είναι η πένα του! Για μια εβδομάδα θα φιλοξενείται η έκθεση με κομμάτια από το αρχείο του Νίκου Γκάτσου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Μετά θα μείνει η αίθουσα με το όνομα του να φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Καίτη Κουλλιά- Στέλλα Κυπραίου. Η ερμηνεύτρια που μαζί με τον Μανώλη Μητσιά και τον Μπάμπη Στόκα τραγούδησαν τους μελοποιημένους στίχους του Γκάτσου δίπλα στην σημαντική κιθαρίστρια, συνθέτρια και συνεργάτιδα επί 25 χρόνια του Μάνου Χατζιδάκι.