BERLIN BY NIGHT!

Οι Βερολινέζοι, γενικώς οι Γερμανοί κι ακόμη πιο γενικώς οι Ευρωπαίοι, τον χρυσοπουλάνε τον πολιτισμό τους. Δεν είναι τυχαίο ότι χθες βράδυ φάγαμε στο Brecht's Restaurant, κατά μήκος του ποταμού Spree, το οποίο φυσικά φτιάχτηκε ή ονομάστηκε έτσι πολλά χρόνια μετά τον θάνατο του δραματουργού. Παρακάτω υπήρχαν ένα irish pub ονόματι Oscar Wilde κι ένα Onore de Balzac cafe! Καλύτερα, πάντως, από το 1995 που επισκεπτόμουν πρώτη φορά τη Γερμανία, για το φεστιβάλ σπουδαστικών ταινιών μικρού μήκους του Μονάχου και είχα πάει να φάω σε ένα ελληνικό εστιατόριο που λεγόταν Melina Merkouri. Μιλάμε για το απόλυτο κιτς! Είχε πεθάνει πρόσφατα κι η μακαρίτισσα, οπότε τρώγαμε με πιρούνια που η λαβή τους ήταν η φιγούρα της Μελίνας ως Στέλλα! Πώς το σκέφτηκε αυτό ο κάφρος ο συμπατριώτης; Ειδική πατέντα είχε επινοήσει για τα πιρούνια του, που θα έπαιρνε το α΄ βραβείο σε διαγωνισμό κακογουστιάς.

Με τη συνάδελφο Λιάνα Μαλανδρενιώτη του διφώνου και την υπερδραστήρια Αγγελική Βασιλάκου της Universal, της δισκογραφικής εταιρίας του Αλκίνοου, φάγαμε σπαράγγια με κρέμα γάλακτος και βιεννέζικες κοτολέτες, που τους πρόσθετες μαρμελάδα αγριοκέρασο από πάνω, ενώ το επιδόρπιο ήταν- λέει- κάτι ισπανικό. Α, ρε Κάβουρα και Σάββα, ξενύχτηδες, πολύ σας πεθύμησα ξαφνικά εδώ που βρίσκομαι! Εν συνεχεία, ένας θεός ξέρει πόσα χιλιόμετρα κάναμε ποδαράτοι, διασχίζοντας την Torstrasse. Δεν πιστεύω να μας την πέσουν νεοναζί και να μας νοικοκυρέψουν, εξέφρασα την αγωνία μου στον Ανδρέα, Κύπριο εικαστικό που ζει μόνιμα στο Βερολίνο. Όχι, μου απάντησε, απόψε κι αύριο εμείς δεν κινδυνεύουμε, την Πρωτομαγιά όμως στο Κρόιτσμπεργκ (στην περιοχή που μένουν κυρίως Τούρκοι και καλλιτέχνες), περιμένουν μέχρι και δολοφονία! Λέγε μου τέτοια να χαίρομαι, λέγε μου τέτοια ν' ανοίγει η καρδούλα μου!

Μέχρι να φτάσουμε στο βραζιλιάνικο φημισμένο 101 Bar, όπου ήπιαμε τα ωραιότερα ποτά με δυόμισι ευρώ έκαστο και με απαράδεκτη βλαχοαμερικανική μουσική, μια και ετοιμάζονταν να κλείσουν οι άνθρωποι, συνάντησα μερικούς γνωστούς. Ο πρώτος ήταν ο Ινδός Sri Sri Ravi Shankar που κάνει κηρύγματα στους Γερμανούς κάθε λίγο και λιγάκι για Αγάπη, Πνευματική Ισορροπία, Δονήσεις Ειρήνης κλπ. Που πας, ρε κακομοίρη, στο φεστιβάλ του Monterey νομίζεις ότι βρίσκεσαι; 2010 έχουμε και τη γερμανική TV την απασχολεί υπέρ του δέοντος το οικονομικό μαύρο χάλι των Ελλήνων! Δυο μέρες εδώ και με 10 λεπτά ζάπινγκ που έκανα συνολικά στα γερμανικά δελτία ειδήσεων, έπεσα πάνω σε ρεπορτάζ από την Αθήνα, όπου Γερμανοί υπήκοοι μιλούσαν για τις συνθήκες διαβίωσης τους στην Ελλάδα! Αντίς Αμπέμπα μας δείχνουν οι Ούνοι!

Με τον δεύτερο γνωστό όμως που συνάντησα, έως και συγκινήθηκα, αφού επρόκειτο για τον Damo Suzuki, τον Ιάπωνα τραγουδιστή των kraut- rockers CAN και συμπρωταγωνιστή μαζί με τον Αντρέα Παγουλάτο σε ένα ντοκιμαντέρ μου μικρού μήκους. Συγκεκριμένα, ο Suzuki εμφανίζεται απόψε το βράδυ όχι μακριά από την περιοχή που μένω, επομένως το σκέφτομαι σοβαρά μετά το τέλος της συναυλίας του Αλκίνοου να πάω να τον βρω! Εγώ είμαι, ρε Damo, ο bosko, ο greek man, θα του πω όλο χαρά! Και σιγά μη με θυμηθεί έτσι κόκκαλο που θα' ναι αυτός μετά τη δική του psychedelic συναυλία! Και για να σοβαρευτούμε, σήμερα είναι πραγματικά μεγάλη μέρα. Ανυπομονώ ν' ακούσω τη μουσική του Αλκίνοου με τη Χορωδία και τη Φιλαρμονική του Βερολίνου. Απέφυγα συνειδητά να περάσω απ' την πρόβα, θέλοντας να κρατήσω παρθένο το αυτί μου γι' αυτή τη μία και μοναδική συναυλία! Σίγουρα θα έχω να γράψω πολλά περισσότερα!