στην-υγειά-μας-ρε-παιδιά-volume-2

Κοίταξε που το 2010 φεύγοντας, εξακολουθεί να μας πηγαίνει...γαμιώντας, που λένε. Αύριο πρωί-πρωί μπαίνω για τσεκ-απ: αιματολογικές εξετάσεις για διαβήτη, χοληστερίνη, θυρεοειδή, επινεφρίδια, τρίπλεξ αρτηριών, αρχίδια, μύδια και του διαόλου τα κέρατα. Εν τω μεταξύ, δεν ξέρω αν πρέπει να εμπιστεύομαι τα ηλεκτρονικά πιεσόμετρα. Τις προάλλες, γύρισα αργά σπίτι, μετρήθηκα κι έδειξε 17,5. Πανικοβλήθηκα, ενημερώθηκα για διανυκτερεύοντα φαρμακεία, πήρα ταξί, μπούκαρα σ' ένα φαρμακείο, μου πήραν την πίεση, 12,8 με 8 μου είπαν, η καλύτερη πίεση. Αποκλείεται, είπα κι εγώ, με 17,5 πήρα τους δρόμους. Άι στο καλό να κοιμηθείς, μου έκανε ο φαρμακοποιός, και μου έδωσε ισχυρές σταγόνες βαλεριάνας, τις οποίες ήπια και κοτοπούλιασα στο δεκάλεπτο. Καλύτερες κι από τα ταβοράκια αποδείχτηκαν! Ρε, μπας κι αρχίζω και τρελαίνομαι; Αυτό μού 'λειπε πάλι. Πήρα και κάτι χάπια διουρητικά, πλακώθηκα στις νεροκανάτες και όλη τη νύχτα τη βγάζω στην τουαλέτα. Μα, τι έπαθα στα ξαφνικά ο φουκαράς ο psycho; Πάντως, ο γιατρός που με είδε προχθές ήταν σαφής: πρώτα θα αποκλείσουμε τα οργανικά αίτια, νά 'μαστε σίγουροι, και μετά θα δούμε πως θα πολεμήσουμε τις υπερτασικές κρίσεις μου. Θα πρέπει ακόμη να μου χορηγηθεί κάποιο σκεύασμα για τις αφύσικες ταχυπαλμίες μου. Τώρα είσαι νέος, δεν έχεις πρόβλημα- μου είπε χαρακτηριστικά- στα πενήντα σου, όμως, αν τ' αφήσεις, θά 'χεις! Πάλι καλά που μ' έστειλε η Μαρίζα στον συγκεκριμένο νέο και πολύ ικανό γιατρό- νά 'ναι καλά κι αυτή κι αυτός- διότι, ως μόνιμα ανασφάλιστος, η κατάρα Στους γιατρούς να τα φας δεν έχει πάνω μου καμία εφαρμογή, συνεπώς όταν ρώτησα Τι σας οφείλω, γιατρέ;, σα να μου απάντησε Ένα dvd με τα ντοκιμαντέρ σου!, οπότε ορθώς κι εγώ είχα μαζί μου την τριλογία Φλέρυ- Κύτταρο- Κούνδουρος κι όλα καλά! Για να δούμε τι θα δούμε αύριο στην Αντιυπερτασική κλινική...Όχι τίποτα άλλο, για να διαψευστεί και η Βλαχογιάννη, η φωνή της αληθείας από τότε που τη γνώρισα, η οποία χτες μου είπε: Τρέξε να κοιταχτείς, διότι η 17 πίεση, δεν τό 'χει τίποτα να πάει 26 και να σε χάσουμε! Για τέτοια είμαστε, ρε συ Στέλλα;

Σήμερα πήγα και τη μάνα μου σε κέντρο αποκατάστασης ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Περπατάει η καημένη, πάει 500 μέτρα και μετά σταματάει απ' τον πόνο. Μου σχίζει την καρδιά όταν μου λέει πως το ΚΑΠΗ θα τους πάει Ιταλία τον Μάρτιο και δεν θέλει να χάσει την εκδρομή. Ο ορθοπεδικός- φυσίατρος ήταν επίσης κατηγορηματικός: Δεν έχω το μαγικό ραβδί να φτιάξω την κατεστραμμένη μέση της μάνας σου, αλλά με το ημερήσιο πρόγραμμα εδώ θα βοηθηθεί πολύ σε θέματα βάδισης και πόνου. Πετάχτηκε κι η μάνα μου: Να περπατήσω άνετα θέλω γιατρέ μου, μήπως με νοιάζει πως δείχνει η μέση μου στην ακτινογραφία; Το θέμα όμως είναι ότι το ταμείο της θα την κάλυπτε μόνο αν είχε χειρουργηθεί, ενώ τώρα θεωρείται λάιτ περίπτωση. Όπως γίνεται κατανοητό, θα πρέπει να σκάσει γύρω στα 2.500 ευρώ για πρόγραμμα φυσικοθεραπείας με σύγχρονα μηχανήματα, πισίνα κλπ. Να τα σκάσει/σουμε, τι να γίνει, μάνα είναι, μπορείς να την αφήσεις τη μάνα; Κι όσο σκέφτομαι ότι η ευυπόληπτη Victory Media μού χρωστάει 7.000 ευρώ, θέλω να γίνω εξτρεμιστής και να αρχίζω να τοποθετώ βόμβες. Σου ανεβαίνει ή δεν σου ανεβαίνει η πίεση μετά; Α, ρε Μπαλαχούτη, που μ' έμπλεξες...Τέλος πάντων.

Μέσα σ' όλα αυτά έχουν περιοριστεί και τα ενδιαφέροντα μου για τη μουσική, το σινεμά, ακόμη και για τους δικούς μου ανθρώπους. Δεν κάνω κέφι να βλέπω κανέναν, τις περισσότερες ώρες της ημέρας έχω το κινητό κλειστό, μόνο με τη Λένα ανταλλάζουμε εν συντομία μεταφυσικές ανησυχίες, ενώ στο cd-player παίζουν μόνιμα, κυριολεκτικά μηχανικά, τα τραγούδια των Kurt Weill/ Bertolt Brecht με τη Lote Lenya. Κι έρχονται και Χριστούγεννα, τα οποία αντιπαθώ σφόδρα και θα φάω πάλι το καρακιτσαριό του καθενός στη μάπα. Ας πάω λοιπόν να κρεβατωθώ με το Black Moon του Louis Malle, αφού πρώτα ρίξω μεσ' στη σαλάτα μου, ρόκα-σπανάκι, ένα moduretic, μισό inderal και τριάντα ακόμη σταγόνες βαλεριάνας! Εδώ κολλάει περισσότερο το Στην υγειά μας, ρε παιδιά!