Άσ' τα τα μαλλάκια σου ανακατεμένα...

Η μεγαλύτερη απώλεια για μένα μέσα στο 2020 ήταν αυτή των...μαλλιών μου. Ευτυχώς όχι σε δραματικό επίπεδο, αλλά ένα «φεγγαράκι» το έκανα στην κορυφή κι αυτό το συνειδητοποίησα όταν με είδα στα πλάνα του Τηλεμαραθώνιου Αλληλεγγύης την περασμένη Κυριακή. Δηλαδή εδώ και καιρό το'χα δει, όταν η συνεργάτιδα μου, Αγγελική Παπαϊωάννου, φωτογράφιζε και μένα μαζί με τους συνεντευξιαζόμενους μου. Έλεγα αρχή είναι, δεν πρόκειται να καραφλιάσουμε κιόλας τόσο γρήγορα, αλλά ως φαίνεται η κατάσταση προχώρησε. Και για να εξηγούμαι: Μπορώ να ανεχτώ οτιδήποτε στραβό πάνω μου, τα πάντα! Τα πάντα εκτός απ' τη φαλάκρα, που ως λέξη ακούγεται χειρότερη κι απ' την καράφλα, πού'χει μια γερή δόση καφρίλας. Το παράδοξο είναι πως δεν χάνω τρίχες, δεν τις έβλεπα ούτε στο μπάνιο, μα ούτε και στο μαξιλάρι. Η αραίωση επήλθε σε φυσιολογικά πλαίσια λόγω της ηλικίας, αφού τον Φλεβάρη γίνομαι 47 ετών, καλά νά'μαστε. Σκέφτηκα να πάρω βιταμίνες, όπως έκαναν πολλοί φίλοι και, μάλιστα αρκετά νεότεροι μου, για να μη χάσουν τα μαλλιά τους. Μάλλον δεν θα μου πρόσφεραν και πολλά πράγματα, τουλάχιστον για τον πανικό που μου δημιούργησε η ίδια η εικόνα μου. Έτσι, τ' αποφάσισα και μέσα στον Ιανουάριο, τώρα που είναι νωρίς, θα ξεκινήσω θεραπεία εμφύτευσης, είτε με φύτρες, είτε μέσω των ιχνοστοιχείων του αίματος μου - όπως καταλαβαίνει κανείς, φρόντισα να το ψάξω το θέμα. Η συγκεκριμένη θεραπεία θα κοστίσει, αλλά εδώ έφτιαξα πριν τρία χρόνια τα δόντια μου κι έδωσα δυόμισι χιλιάρικα, δεν θα το κάνω για να σώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου, που ήταν και ο μόνιμος εφιάλτης μου; Νομίζω πως θα με αναλάβει ο ιατρός Νεκτάριος Ντουντουλάκης, που είναι ένας απ' τους καλύτερους πλαστικούς χειρουργούς, ειδικευμένος - μεταξύ άλλων - στην αποκατάσταση του τριχωτού της κεφαλής. Πιθανώς κάποιοι να γελάνε διαβάζοντας τις γραμμές αυτές, να λένε «Της κοντής ψωλής της φταίνε οι κοντές οι τρίχες», για μένα όμως το θέμα είναι σοβαρότατο και ομολογώ πως με έριξε σε μία μελαγχολία την τελευταία εβδομάδα. Στην τελική, δικαίωμα μου είναι να κάνω ότι θεραπεία γουστάρω - και βυζιά να βάλω, και ουρά που λέει ο λόγος, δεν θα απολογηθώ σε κανέναν. Ο καθένας κάνει όπως νιώθει ότι θα φαίνεται καλύτερα στον ίδιο του τον εαυτό και μετά στους άλλους. Επομένως, δουλειά δεν είχαμε - δουλειά αποκτήσαμε με αίσια, θέλω να πιστεύω, αποτελέσματα. Ευτυχώς μόνο στην κορυφή εντοπίζεται το πρόβλημα και όχι στους κροτάφους ή στο μπροστινό μέρος που είναι όλο καινούργιες φύτρες. Δεν ξέρω κιόλας μήπως πρέπει να το αφήσω να προχωρήσει κι άλλο ώστε να ξεκινήσει λίγο αργότερα η θεραπεία. Πάντως, θα το κάνω! Και το ότι ήδη βρήκα έναν καλό γιατρό, που αυτό είναι το αντικείμενο του, με γεμίζει χαρά και αισιοδοξία.  

Η Νατάσσα Μποφίλιου κλείνει τον κύκλο των συνεντεύξεων μου για το 2020.

Η τελευταία συνέντευξη που δημοσιεύω μέσα στο 2020 είναι αυτή με την ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου. Πραγματοποιήθηκε πριν ένα μήνα για τις ανάγκες των δικών μου podcasts που θα βγουν στον αέρα μέσα στον Ιανουάριο στην ολοκαίνουργια διαδικτυακή πλατφόρμα radcast.gr - ουσιαστικά απομαγνητοφώνησα και μετέφερα στο χαρτί την εκπομπή που κάναμε με τη Μποφίλιου. Αφορμή ήταν, βέβαια, η κυκλοφορία του άλμπουμ «Η εποχή του θερισμού», για μένα ο δίσκος της χρονιάς μαζί με τη «Γιορτή στα σπίτια» του Σταμάτη Κραουνάκη. Ως την εκπνοή του χρόνου θ' αναρτήσω εδώ όλα τα πρόσωπα που αξιώθηκα να συνεντευξιαστώ μαζί τους μέσα στο, κατά τα άλλα επάρατο, 2020. 

Η Λένα Πλάτωνος και η Κατερίνα Στανίση στην πρώτη κοινή τους συνέντευξη για το «Documento»

 Η πρώτη κοινή συνέντευξη της συνθέτριας Λένας Πλάτωνος με την ερμηνεύτρια Κατερίνα Στανίση κυκλοφορεί σήμερα με το Docville του κυριακάτικου Documento. Το τραγούδι τους με τίτλο «Ανθρωποφάγοι», σε στίχους της Μυρτώς Κοντοβά, έκανε πρεμιέρα στο YouTube την 21η Οκτωβρίου, ανήμερα των γενεθλίων της Λένας, όπου έγινε viral μέσα σε λίγες ώρες. Μέχρι αυτή τη στιγμή πλησιάζει τις 30.000 προβολές, κάτι που για την «mainstream» Στανίση μπορεί να'ναι συνηθισμένη συνθήκη, όχι όμως και για την «underground» Πλάτωνος που απευθυνόταν ανέκαθεν σ' ένα πιο ψαγμένο περιορισμένο κοινό. 

Είπαμε πολλά με τις δύο κυρίες σε μία συζήτηση που διήρκεσε αρκετή ώρα και που δεν έμεινε μόνο στα των «Ανθρωποφάγων». Άλλωστε έχω ξανακάνει συνέντευξη και με τις δυο τους: Με τη Στανίση άλλες δύο φορές και με τη Λένα έχω χάσει τη μπάλα απ' το 2004 που πρωτομπήκα στο σπίτι της κι έχουμε κάνει ένα σωρό πράγματα μαζί. Θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνω τη βιογραφία της, όπως έχουμε πει άπειρες φορές και χρόνος δεν βρίσκεται. 

Για την ώρα, ας γευθούν αμφότερες την επιτυχία τους! Με τη Λένα το περιμέναμε ότι θα κάνει αίσθηση το τραγούδι απ' την πρώτη στιγμή που φτιάχτηκε. Το ίδιο, όμως, και η Κατερίνα, απ' όταν μπήκε στο στούντιο και το τραγούδησε. Ποιος ξέρει τι καλά ακόμη επιφυλάσσει το μέλλον;

Ημέρα πένθους σηματοδοτεί η απώλεια του ποιητή Ντίνου Χριστιανόπουλου (1931 - 2020)

Σήμερα είναι μία ημέρα πραγματικού πένθους. Τι κι αν ο Ντίνος Χριστιανόπουλος στην πραγματικότητα είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και πολύ καιρό, εδώ και αρκετά χρόνια; Έρχεται η στιγμή που κάτι σπάει μέσα σου σαν μαθαίνεις τη δυσάρεστη είδηση...Με ειδοποίησε ο Ανδρέας Βάγιας, ο αρχισυντάκτης μου στο koutipandoras.gr: «Τι θα κάνουμε με τον Χριστιανόπουλο;» με ρώτησε, όπως ρωτάνε σε κάθε ανάλογη περίπτωση οι αρχισυντάκτες των εντύπων και των sites. Μου πήρε ελάχιστα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί. «Πέθανε;» ήταν το μόνο που ρώτησα, αλλά η είδηση ήθελε τσεκάρισμα. Τηλεφώνησα αμέσως του Θωμά Κοροβίνη, αφού ήταν ο πρώτος που έγραψε πρώτος δημοσίως στα social media. Το τηλέφωνο του «μιλούσε» κι έτσι αμέσως μετά τηλεφώνησα του Γιώργου Χρονά. «Ναι, είναι αλήθεια, πέθανε» μου είπε ο Χρονάς κι όταν του ζήτησα να έγραφε, αν ήθελε, ένα κείμενο για το site, μου εξήγησε πως είναι πολύ ταραγμένος και δεν μπορεί να γράψει τίποτα για την ώρα. Το ίδιο και ο Κοροβίνης, όταν είδε την κλήση μου και με πήρε πίσω. Βρίσκεται στο Πήλιο και επίσης τον άκουσα πολύ ταραγμένο. Τον φαντάστηκα να κλαίει για να'μαι ακριβής. Εκείνος δεσμεύτηκε ήδη να δώσει ένα κείμενο στο Documento, στο μεγάλο αφιέρωμα που ετοιμάζει η Μαρίνα Αγγελάκη. Ακολούθησε η επικοινωνία με τη Μαρίνα, την καλή συνάδελφο από τη Θεσσαλονίκη. Τα είπαμε για λίγη ώρα στο inbox και, ειλικρινά, μου έκανε καλό αυτή η συνομιλία μας. Με τη Μαρίνα, άλλωστε, πριν λίγους μήνες είχαμε μιλήσει αρκετά για τον Χριστιανόπουλο στην Καβάλα ως κοινή μας αγάπη από την ελληνική ποίηση. Δεν μπορώ ούτε εγώ να γράψω και να πω τίποτα άλλο για τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Μόνο τη μεγάλη μας συνέντευξη, η οποία υπήρχε αποθηκευμένη στο email μου εδώ και πολλά χρόνια, έστειλα στο site και δημοσιεύθηκε στη μνήμη του. Αύριο θα επανέλθω με νέο κείμενο για τις μελοποιήσεις που έχουν γίνει μέσα στα χρόνια στον ποιητή, καθώς και για το ιστορικό του δίσκου «Τα τραγούδια της αμαρτίας» σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι, από πληροφορίες που μου'χαν εκμυστηρευτεί ο ερμηνευτής Ανδρέας Καρακότας, η πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου και ο ενορχηστρωτής (εν μέρει) του έργου, Νίκος Κυπουργός. Στη συνέντευξη μας, άλλωστε, από τον Σεπτέμβρη του 2013 ο ποιητής μιλάει αρκετά για τη συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι. Μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ: 

https://www.koutipandoras.gr/article/xristianopoulos-anekdoti-synentefxi-koutipandoras-boskoitis

Ηχογραφήθηκε το τραγούδι της Λένας Πλάτωνος με την Κατερίνα Στανίση. Στίχοι: Μυρτώ Κοντοβά

Πρωί - πρωί με ξύπνησε η Λένα σήμερα με το που με είδε μέσα στο facebook. Μου ζήτησε τη διεύθυνση του σπιτιού της Στανίση στον Κολωνό για να της έστελνε λουλούδια. Της την έδωσα, έκλεισα το τηλέφωνο και ξανάπεσα για ύπνο. Κατάλαβα πως η Λένα συγκινήθηκε πολύ χθες, όχι μόνο με την προσήλωση της Στανίση στο τραγούδι της, αλλά και μ' ένα δωράκι που της έφερε: Ένα μακρύ καλοκαιρινό καφτάνι και μία μαύρη μπλούζα όλο χρωματιστά λουλούδια πάνω της! Λίγο αργότερα, όχι πάρα πολύ, ξαναξύπνησα, αυτή τη φορά από τηλεφώνημα της Στανίση. Η Κατερίνα μόνο που δεν έκλαιγε όταν την πήραν από ανθοπωλείο του Χολαργού για να της πουν ότι της φέρνουν μία ανθοδέσμη απ' τη Λένα Πλάτωνος. «Ήμουν έτοιμη να κάνω το ίδιο» μου είπε. Και μετά: «Πολύ μ' έχει ''αγγίξει'' η γυναίκα αυτή που ήθελε εγώ να πω το τραγούδι της! Εδώ βγαίνουν άλλοι, που έκανα επιτυχίες τα καψουροτράγουδα τους, και δεν με αναφέρουν ποτέ, λες και τα σουξέ τα έκαναν μόνοι τους. Κι έρχεται τώρα αυτή η δημιουργός, που έχει το σεβασμό όλων, και επιλέγει εμένα να την τραγουδήσω»! Αν και ήμουν αγουροξυπνημένος, η κουβέντα με την Κατερίνα με ξύπνησε για τα καλά. Άκουγα πράγματα, που είμαι σίγουρος ότι θα τα ξανακούσω στο μέλλον από κείνη και απ' τη Λένα. Αμοιβαίος ο ενθουσιασμός τους. Όταν της είπα πως σκεφτόμαστε με την Πλάτωνος να την καλέσει ως guest στο επερχόμενο live της στο six d.o.g.s., εκεί που μαζεύεται συνήθως η νεολαία σαν σε προσκύνημα, η Στανίση πέταξε απ' τη χαρά της! «Θα το'χω μελετήσει καλά το τραγούδι» είπε, «για να βγω να το τραγουδήσω πρώτη φορά μπροστά στο κοινό της Λένας». Καλή φάση θα' ναι, το περιμένω ήδη πως και πως, ως μέγας φαν των απρόβλεπτων και ετερόκλητων καλλιτεχνικών συμπράξεων. Για να'μαι ειλικρινής, ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό: Το τραγούδι της Πλάτωνος σε στίχους της Κοντοβά είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ με την ερμηνεία της Στανίση! Ένα τραγούδι - τραγουδένιο που ξεκινά με τους γνώριμους ηλεκτρονικούς ήχους της Λένας και του συνεργάτη της, Stergios T., μα που περιέχει στο ρεφραίν λίγες νότες μπουζουκιού, οι οποίες εμένα με παραπέμπουν στον πιο γλυκό μελαγχολικό Ζαμπέτα. «Αρκούν λίγες λαϊκές νότες» απεφάνθη η Στανίση που'χει χρόνια στο κουρμπέτι, «για να κάνουν ένα απόλυτα σύγχρονο τραγούδι να' ναι μοντέρνο και ποιοτικό ταυτόχρονα, ένα τραγούδι που λέει πράγματα, στα οποία ο κόσμος δεν μ' έχει συνηθίσει». Ισχύει! Για την ώρα, πάντως, αν και κάνει έξω (και λίγο μέσα) αφόρητη ζέστη, εμένα μ' έχει δροσίσει από χθες η διάχυτη αγάπη των ανθρώπων που μου έλαχε στη ζωή μου να συνδιαλέγομαι μαζί τους και να περνάμε δημιουργικά το χρόνο μας! Εν αναμονή, λοιπόν, των ακόμη πιο ωραίων που θά'ρθουν! 

Η Κατερίνα Στανίση στην «Αυλή των Χρωμάτων» την Παρασκευή 17/7 στην ΕΡΤ 2

Το τηλεοπτικό αφιέρωμα στην Κατερίνα Στανίση, στην εκπομπή «Η Αυλή των Χρωμάτων» με την Αθηνά Καμπάκογλου, θα μεταδοθεί την ερχόμενη Παρασκευή 17 Ιουλίου, στην ΕΡΤ2, κλείνοντας τον κύκλο των εκπομπών γι' αυτή τη σαιζόν. Για την αγαπημένη Στανίση, ένα σπάνιο φωτεινό και καλόψυχο πλάσμα, μιλήσαμε ο Κώστας Ζουράρις κι εγώ. Ήπιαμε τα κρασιά μας, σηκωθήκαμε όρθιοι για να τη θαυμάσουμε και στο τέλος ο Ζουράρις έφερε και μια γυροβολιά στο ρυθμό του «Της γερακίνας γιος», παρά το μπαστούνι που κρατούσε. Ανυπομονώ να τη δω αυτή την εκπομπή, συνθήκη πρωτότυπη για μένα, εφόσον σπανίως ή ποτέ παρακολουθώ στην τηλεόραση όσα προγράμματα έχω συμμετάσχει. 

Ο ταξιτζής απόψε θα δει το «Βαρύ πεπόνι»

Όταν ξεχνάς για πολλοστή φορά το κινητό σου τηλέφωνο, τι κάνεις; Αρχίζεις και τρέχεις μπας και το βρεις κάπου απ' όπου πέρασες. Έτσι κι εγώ απόψε βρέθηκα από την Κυψέλη στην Πανόρμου και από την Πανόρμου πίσω στον Άγιο Παντελεήμονα. Το βρήκα τελικά το κινητό μου, ευτυχώς, άρα τέλος καλό, όλα καλά. Είχα όμως και μία πολύ ιδιαίτερη κούρσα με το ταξί που με πήγε απ' όλα αυτά τα μέρη και, συγκεκριμένα, με τον οδηγό του: Δεν ανταλλάξαμε ονόματα, μου είπε να βάλω τη μάσκα μόνο άμα δεν με πειράζει, ειδάλλως μπορούσα να καθίσω στη θέση του συνοδηγού για να καπνίζω κιόλας. Το έκανα, καθότι η αναζήτηση του κινητού με είχε γεμίσει άγχος κι ήθελα όλη την ώρα να τραβάω καπνό. Με ρώτησε τα γνωστά, με τι ασχολούμαι κλπ. Δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, φαινόταν πως ήθελε επειγόντως κάποιον απλά για να πει τα δικά του. Με ρώτησε για την οικογενειακή μου κατάσταση κι άρχισε να μου λέει πως πρέπει να πάρουμε μια άδεια ταξί με τους δύο αδερφούς μου για να τα 'κονομήσουμε. «Σώθηκες τώρα...» σκεφτόμουν από μέσα μου. Μετά μου είπε πως τα φέρνει δύσκολα πέρα, αφού είναι παντρεμένος, έχει έναν γιο, έχει κι έναν αδερφό όμως που έμεινε παραπληγικός από αυτοκινητικό ατύχημα και τον έχει στο σπίτι του με αναπηρικό αμαξίδιο. Ένα δράμα ο άνθρωπος...Όλα αυτά μέχρι τους Αμπελόκηπους. Φτάνοντας στην Πανόρμου, χτύπησε το κινητό του. Ήταν η γυναίκα του. Της μίλησε αρκετά απότομα κι αυτή αμέσως πέρασε στην αντεπίθεση - την είχε βάλει μάλιστα και ανοιχτή ακρόαση, λες κι ήθελε να κάνει επίδειξη τον μικροαστισμό του. Αισθάνθηκα αμήχανα και ευτυχώς βγήκα απ' το ταξί γιατί είχα ραντεβού με τον άνθρωπο που θα μου επέστρεφε το κινητό μου. Τα λίγα αυτά λεπτά εκείνος μέσα στο σταθμευμένο όχημα ακουγόταν μέχρι έξω, που καυγάδιζε με τη συμβία του. Ξαναμπήκα στο ταξί. «Που πάμε τώρα, κύριε;» με ξαναρώτησε, διακόπτοντας την έντονη συζήτηση με τη γυναίκα του. Ίσως να'θελε να της πει στην ουσία «Κλείσ' το, μωρή πουτάνα, δεν ακούς που'χω πελάτη μέσα;», αυτή ωστόσο δεν φαινόταν πρόθυμη να έληγε εκεί ο καυγάς τους. Του εξήγησα που και πως θα πάμε. Σε κάποια φάση, κατεβαίνοντας την Αλεξάνδρας, τον άκουγα να λέει τα εξής: «Δεν είσαι καλά! Ξέρεις πως άμα δε δουλέψω μία μέρα το παιδί μας δεν θα'χει να φάει»! «Δεν θα'χει να φάει είπες;» επανέλαβε έντονα η γυναίκα, προτού του πετάξει την ατάκα: «Έχεις πολύ μεγάλη γλώσσα και μου ασκείς ψυχολογική πίεση»...Τι ήταν να το πει; Ο ταξιτζής άραξε το όχημα σ' ένα μικρό παράδρομο στο ύψος του ΙΚΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας κι έβαλε τα κλάματα. Εγώ τα'χα χάσει...Απ' τη μία έλεγα όλοι οι τρελοί σε μένα τυχαίνουν;, μα απ' την άλλη ομολογώ πως είχα την περιέργεια να έβλεπα και το τέλος αυτής της συνομιλίας. Ο ταξιτζής σε άσχημη κατάσταση φώναζε: «500 ευρώ επίδομα του δίνουν και πήγα και τους κατέβασα τα γκισέ, τα ξέρεις, σ'τα'χα πει! Τους είπα πως με 500 ευρώ δεν μπορούμε να πληρώνουμε γυναίκα να μένει μαζί του παρά μόνο ένα παρασκευοσαββατοκύριακο! Κι εσύ μου λες γιατί δουλεύω; Δε ντρέπεσαι; Μαρία, πρόσεξε καλά, θα τα τινάξω όλα στον αέρα μια μέρα!» Η Μαρία δεν πτοήθηκε ιδιαιτέρως. Φαντάζομαι συζητήσεις τέτοιου τύπου θα'ναι καθημερινές ανάμεσα τους. Τον χαρακτήρισε γλωσσά, αδιάφορο όχι τόσο ως πατέρα, όσο ως σύζυγο. Αυτός δωσ' του να κλαίει με λυγμούς σχεδόν. «Κλαις κιόλας» του έκανε η Μαρία, «θα σε περάσει για αδερφή ο άνθρωπος»...Γυρνάει αυτός, με κοιτάει με ντροπή και μονολογεί: «Με είπε αδερφή»...Εγώ πάλι, καπνίζοντας, γυρνάω και του λέω «Δε βαριέσαι, μια αδερφή παραπάνω ποτέ δεν έβλαψε την κοινωνία», δεν εκτίμησε όμως ούτε τη δόση ρεαλισμού, ούτε το χιούμορ μου και ρίχτηκε ξανά στην τηλεφωνική μάχη: «Μαρία, σήκω και φύγε με το παιδί, αφήστε με μόνο του μαζί του. Τον αντέχω αυτόν, εσάς όχι! Τα 'πα και στη μάνα μου, τι να κάνει κι αυτή; Έχει ένα παιδί παράλυτο κι άλλο ένα μαλάκα ταξιτζή»...Εκεί τον λυπήθηκα κομματάκι, αλλά άρχισα να σκέφτομαι πως άμα το πάνε έτσι οι δυο τους, θα το ξενυχτίσω κι εγώ μαζί τους και δε «λέει» η φάση. Του ζήτησα ευγενικά πως πρέπει να συνεχίσει την κούρσα, αυτός έψαξε να βρει χαρτομάντιλο να σκουπίσει τα μάτια του και να φυσήξει τη μύτη του - η Μαρία εννοείται πως περίμενε απ' την άλλη άκρη της γραμμής - και κινήσαμε για τον τελικό προορισμό μου. Άρχισε να τρέχει επικίνδυνα φτάνοντας στο Πεδίο του Άρεως και να λέει τα ίδια και τα ίδια με τη γυναίκα του, που δεν οδηγούσαν πουθενά, όχι μόνο για κείνη τη στιγμή φαντάζομαι, αλλά για ολόκληρη την κοινή ζωή τους. Μέχρι που με άφησε έξω απ' την πόρτα μου, μάλωνε στο τηλέφωνο, αν κι είχαν πέσει κάπως οι τόνοι. Την ώρα που τον πλήρωνα και μου έδινε τα ρέστα, με ρώτησε «Χίλια συγγνώμη, αδερφέ, για όσα άκουσες! Πως μας ''είδες'';» Έσκυψα και του απάντησα: «Σαν να παίζατε στο ''Βαρύ πεπόνι'' του Παύλου Τάσιου». Είμαι σίγουρος πως αν έχει καλή σχέση με το διαδίκτυο, απόψε θα αναζητήσει αυτή την ταινία για να δει μία άλλη συγγενική όψη του εαυτού του σε μία Ελλάδα, η οποία παραμένει η ίδια για τους ανθρώπους της τα τελευταία 50 χρόνια...

κΑΤ' οίΚΟν

Σάββατο βράδυ, αλλά δεν σκοπεύω να βγω, ούτε να δω φίλους. Δεν μίλησα καν - σκέψου - με τους γείτονες μου, τον Γιώργο και τον Βαγγέλη, που βλεπόμαστε στάνταρ δυο - τρεις φορές μεσ' στη βδομάδα για φαγοπότια και κουβέντες. Έχω τη μάνα μου στο σπίτι για Σ/Κ, η οποία - ως γνωστόν - όποτε αλλάζει περιβάλλον, παίρνει τα πάνω της. Μαγείρεψα σουτζουκάκια με κίμινο, σκόρδο και σάλτσα ντομάτα, που τα κάνω τέλεια, της έβαλα κι έφαγε, μετά της έκανα την ινσουλίνη της και της έδωσα τα δύο βραδινά της χάπια. Λίγο δηλαδή έφαγε, αφού όσο περνάνε τα χρόνια τρώει όλο και λιγότερο. Στην αρχή με στενοχωρούσε αυτό, μα μετά σκεφτόμουν πως το προτιμώ χίλιες φορές απ' το να ήταν υπέρβαρη στην ηλικία της. Οι ανεμιστήρες δουλεύουν στο φουλ και οι γάτες τεντώνονται στα πατώματα. Κάνει πολύ ζέστη, η αλήθεια είναι. Μια απ' αυτές τις μέρες ο Γιώργος με τον Βαγγέλη και έναν Αιγύπτιο μάστορα, γαμπρό του Βαγγέλη, θα μου φτιάξουν το μπαλκόνι. Θα βάλουν δηλαδή δίχτυ για να μη φουντάρει καμιά γάτα απ' το δεύτερο όροφο. Ίσως γεμίσω και λίγο με πρασινάδα το χώρο μου, καμιά γαρδένια ή δυόσμο που μοσχοβολάνε, αν και δεν τό'χω καθόλου με τα φυτά και τα άνθη. Ότι φυτό μπει εδώ μέσα, μαραίνεται μέσα σε λίγα 24ωρα απ' την ανημπόρια ή, απλά, την απροθυμία μου να το περιποιηθώ. Η τηλεόραση πάλι τα σαββατόβραδα όλο μαλακίες παίζει, συνήθως τηλεγλέντια για να νομίζουν πως περνάνε καλά οι πικραμένοι του τόπου τούτου. Πριν από λίγο ο Δούσης στο open έκανε ξενάγηση στην Ταϊλάνδη κι άκουγα τη μάνα μου απ' τ' άλλο δωμάτιο να λέει πως εκεί όλα τα τρώνε, μέχρι και τους κροκόδειλους σουβλάκι τους κάνουν. 

Δουλεύω στο laptop, στήνω το playlist για την εκδήλωση της Δευτέρας στον πεζόδρομο της Κιάφας. Παρουσιάζουμε το βιβλίο «Τα διηγήματα του Εγκλεισμού» και η Κατερίνα με τον Γιώργο από τις εκδόσεις Άπαρσις μού ζήτησαν να αναλάβω χρέη DJ. Μια χαρά, τα ίδια που παίζω κάθε Τετάρτη στη «Μυροβόλο» θα παίξω κι εκεί. Το πολύ - πολύ να ρίξω μεσ' στην τσάντα, τη βαριά κι ασήκωτη, πέντε - έξι ακόμη CD, ξένα, rock ή pop. Διότι, OK, βιβλίο παρουσιάζουμε, δε γίνεται όμως να τη βγάλουμε με «Του μικρού βοριά» και το «Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα». Το θες κι ένα «La isla bonita», ένα «Dancing Queen» ή, έστω, ένα «Roadhouse Blues». Προβλέπεται να περάσει κόσμος και κοσμάκης είτε αγοράσει, είτε δεν αγοράσει το ογκώδες βιβλίο μας. Και λέω «μας», καθώς υπάρχει μέσα κι ένα δικό μου διήγημα, δημοσιευμένο σ' αυτό το blog πολλά χρόνια πίσω, που φυσικά το πέρασα ένα δεύτερο χέρι για την τωρινή έκδοση. Κατά σύμπτωση, ήταν ένα διήγημα που'χε αρέσει πάρα πολύ στον Λευτέρη Ξανθόπουλο. Αυτό είχε διαβάσει κι ήθελε από τότε να μου έβγαζε με δική του επιμέλεια τα διηγήματα μου στον Γαβριηλίδη. Δεν το κάναμε ποτέ. Δεν προλάβαμε. Τώρα πια «έφυγαν» και ο Γαβριηλίδης και ο Ξανθόπουλος. 

Πολύ με λύπησε ο θάνατος αυτού του ανθρώπου. Ότι έχω να πω για τον Λευτέρη, αδυνατώ να το κάνω τώρα που η τέφρα του αιωρείται ακόμη στον αέρα. Για φαντάσου! Πριν μία δεκαετία τον έβλεπα να κλαίει σα μωρό παιδί πάνω απ' τη σορό του Αντρέα Παγουλάτου στο κοιμητήριο του Περιστερίου. Η δική του εξόδιος τελετή ήταν πιο πολύ «επίσημη» παρά παρεΐστικη, όπως του Παγουλάτου. Επικήδειοι, παράγοντες του ελληνικού κινηματογράφου, λογοτέχνες κ.α. Κι εκείνος μεσ' στο φέρετρο με τη γνωστή εικόνα του άψυχου νεκρού παγωμένου ανθρώπινου κελύφους. Δεν ξέρω πότε θ' αξιωθώ να ξανακάνω ταινία έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, σίγουρα όμως θα την αφιερώσω στη μνήμη του Λευτέρη, αυτού του ψηλού τύπου με τα μακριά μαλλιά και τα γένια που με πίστεψε πολύ και μου στάθηκε σε όλες τις κινηματογραφικές, δημοσιογραφικές, μα και λογοτεχνικές μου απόπειρες. Θα ήθελα σύντομα να κάνω ένα νέο ντοκιμαντέρ, αλλά δεν εξαρτάται δυστυχώς από μένα. Σχεδόν 1.500 σενάρια κατατέθηκαν - λέει - στο χρηματοδοτικό πρόγραμμα του ΥΠΠΟ για δημιουργία ταινιών μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης. Σφαγή κανονική! Και ποιος θα κάτσει να διαβάσει 1.500 σενάρια μέσα σε ένα μήνα που, υποτίθεται, βγαίνουν τα αποτελέσματα; Έχω την εντύπωση πως θα διαβάσουν απλά τίτλο project και όνομα σκηνοθέτη κι έτσι θα γίνει το πρώτο «ξεσκαρτάρισμα». Φέξε μου και γλίστρησα...Την Τρίτη βράδυ, αν μπορέσει ο Μανιάτης ν' αδειάσει απ' την εφημερίδα, είπαμε να πάμε παρέα να δούμε τον Πουλικάκο στο διαμέρισμα του στα Εξάρχεια. Δεν είμαι υπερβολικός, αλλά βγαίνεις πάντα κερδισμένος ύστερα από μία συνάντηση με τον Πουλικάκο. Κάποιες στιγμές πιάνει και την κιθάρα του και σου ξαναθυμίζει τι εστί rock and roll σε εποχές «εντεχνοποίησης των πάντων», όπως λέει ο ίδιος. Την επόμενη, Τετάρτη, έχει δρομολογηθεί τηλεοπτικό γύρισμα, για το οποίο θα με...σφάξει η οικοδέσποινα αν αποκαλύψω περισσότερα στοιχεία. Ωραίο θα είναι, πιστεύω, το εν λόγω τηλεοπτικό αφιέρωμα, καθώς το τιμώμενο πρόσωπο είναι πραγματικά αξιαγάπητο. Εν αναμονή της Κυριακής, λοιπόν, που μάλλον θα κυλήσει κάπως σαν το σημερινό Σάββατο. Κατ' οίκον. 

Η ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη και η ζωή της όλη στο koutipandoras.gr

Την περασμένη Παρασκευή, η ηθοποιός Μίνα Αδαμάκη μας άνοιξε το σπίτι της και περάσαμε μαζί ένα όμορφο απόγευμα μέχρι που νύχτωσε για τα καλά. Πολύ την ήθελα μία συνέντευξη μαζί της! Της είχα στείλει μήνυμα στο messenger, στο facebook, και η ανταπόκριση της ήταν άμεση. Μιλήσαμε κατευθείαν στο τηλέφωνο και δρομολογήσαμε τη συνάντηση μας. Η Αγγελική Παπαϊωάννου, η φωτογράφος, ενθουσιάστηκε με τη συγκεκριμένη συνέντευξη. Η Αδαμάκη, ούτως ή άλλως, δεν είναι ακόμη ένας απ' τους σημαντικούς καλλιτέχνες που τρέχουμε και συναντάμε μαζί πάντα, αλλά ένα πρόσωπο που εδώ και τριάντα χρόνια ακόμη μπαίνει στα σπίτια μας με τις «Τρεις Χάριτες» σε επανάληψη. Η ίδια φαινόταν ότι ήθελε πολύ να μιλήσει, να μοιραστεί πράγματα, να θυμηθεί, να εξομολογηθεί - σχεδόν σαν να περίμενε κι εκείνη, όπως κι εγώ, τη συνέντευξη της για το koutipandoras.gr! Και, πραγματικά, είπαμε πολλά! Μπορείτε να μας διαβάσετε εδώ:

https://www.koutipandoras.gr/article/synenteyxi-mina-adamaki?fbclid=IwAR3Kw-tYOQ8KgARMW_Oyg16XxHRpiUlymwU8Zbf20A2XvwE5F7aRqoE8K7s

Dear Biotol, Sincerely Yours

Πήγα και πήρα ενάμισι κιλό κρεμμυδάκια για μένα κι άλλο ενάμισι για τη φαρμακοποιό μου, που μου'φερε πάνινη άσπρη μάσκα. Της μαύρης, απ' το πολύ βγάλε-πλύνε-βάλε, της ξηλώθηκαν τα λαστιχάκια κι έγινε μάσκα...λαιμού. Λέω να φτιάξω ένα ωραίο στιφάδο την Κυριακή του Πάσχα που θέλουν να μου'ρθουν για τραπέζι οι δικοί μου, αν και ψιλοφοβάμαι. Εδώ μέσα δεν έχει πατήσει άνθρωπος, αλλά εγώ όλο και βγαίνω έξω κάθε μέρα, έστω για κάνα τέταρτο μάξιμουμ. Άσε που αγοράζω κι από ένα μπουκαλάκι αντισηπτικό σε κάθε έξοδο - να δω τι θα τα κάνουμε όλα αυτά, όταν λήξει η πανδημία, αλλά θα μου πεις μία υποχονδρίαση θα μας μείνει, δεν υπάρχει περίπτωση.

Είναι εξοντωτικά τα πρωινά με τον ήλιο έξω και το διαμέρισμα μου κλειστό, φουλ στον καπνό απ' τα τσιγάρα. Για μένα η μέρα ξεκινάει απ' τ' απόγευμα, όταν πέφτει ο ήλιος, όταν παίζει η τηλεόραση το ίδιο τροπάριο τόσες μέρες τώρα: ενημέρωση και πάλι ενημέρωση όλων των ειδών.

Χθες επικοινώνησα με μία Γερμανίδα παραγωγό, στενή συνεργάτιδα της Μαριάν Φέιθφουλ. Νοσηλεύεται ακόμα με πνευμονία και πυρετό. Το ότι βήχει, είναι καλό μού είπε. Πιθανώς να της το γύρισε σε βρογχίτιδα και να γλίτωσε τα χειρότερα. Μακάρι...Η Φέιθφουλ, άλλωστε, έχει κάτι όμορφο να περιμένει: Τα γυρίσματα μίας ταινίας με την ταραχώδη ζωή της, την οποία ενέκρινε και είχε δηλώσει χαρούμενη.
Ανυπομονώ να πιάσουν οι ζέστες εδώ και να ψοφήσει ο ιός. Διαβάζω για τις χώρες των Βαλκανίων, που δεν τις χτύπησε τόσο πολύ, όσο την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Λογικό! Εδώ, ως γνωστόν, κάθε Ιούλιο και Αύγουστο, ψήνεις αυγό στο μπαλκόνι σου, πως να επιζήσουν οι ιοί πάνω σε πυρακτωμένες επιφάνειες; Κι αν πάλι επιζήσει ο ιός αυτός, τουλάχιστον δε θα'χει τόση δύναμη, δε θα'ναι τόσο μεταδοτικός. Ούτε πιστεύω πως πρέπει να'σαι λοιμωξιολόγος για να το καταλάβεις αυτό.
Πάω ένα μήνα πίσω, τότε που λέγαμε πως τέλη Μαρτίου- αρχές Απριλίου, θα μετράμε πολλούς νεκρούς. Αυτό φαίνεται να το αποφύγαμε, αν και τα μέτρα δεν πρέπει να αρθούν. Γνώμη μου. Οι Έλληνες δεν τό'χουν τίποτα να ξεχυθούν πάλι έξω, θυμωμένοι απ' τον εγκλεισμό που δεν ήθελαν, άρα πιο επικίνδυνοι για τους υπόλοιπους. Θυμώνω κι εγώ όποτε με πλησιάζουν οι άλλοι, έξω, σαν να μην τρέχει τίποτα. Δεν τους λέω τίποτα συνήθως, απλά τους κάνω νόημα με τα χέρια και με άγριο βλέμμα να πάνε πιο πέρα. Σιγά μη διακρίνεται βλέμμα, βέβαια, κάτω απ' τα μαύρα γυαλιά και τη μάσκα - σαν τον Κλοντ Ρέινς στον «Αόρατο Άνθρωπο» του '33 έχουμε καταντήσει.

Ύστερα γυρίζω σπίτι, πλένω με σαπουνάδα οτιδήποτε έφερα απ' έξω, μέχρι και το καλαμάκι του καφέ φρέντο, περνάω το ξυρισμένο κεφάλι μου με σαπούνι dettol και κάθομαι στον κομπιούτερ μου. Παίρνω την ηλεκτρονική αλληλογραφία μου, που έχει στερέψει ένεκα των ημερών, κάνω κάνα status στο facebook, χιουμοριστικό συνήθως, παρακολουθώ το BBC WORLD NEWS, που κι αυτό μ' έχει κουράσει, καθώς όλο με τον κορονοϊό ασχολείται, προτιμώ για την ώρα να μην ασχολούμαι με τα πολιτικά, εφόσον - γνωστό τοις πάσι - έρχονται άσχημες ανατροπές στα πάντα, μιλάω με φίλους τραγουδιάρηδες για το Κακό που τους βρήκε, μου λείπουν τα πρόσωπα των δικών μου ανθρώπων και αδημονώ να'ρθει η στιγμή που δεν θα θέλω να βλέπω ούτε ζωγραφιστούς τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά, παρά μόνο σε εφιάλτες επιστημονικής φαντασίας.

Συνέντευξη στο maxmag.gr και στη Χαρά Μεγαγιάννη

Τόσες συνεντεύξεις κάνω, είπα κι εγώ να μου κάνουν μία, κυρίως γιατί η πρόσκληση ήρθε από τη Χαρά Μεγαγιάννη, ένα νέο κορίτσι 19 ετών που ασχολείται ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία. Τη μέρα, μάλιστα, της συνέντευξης στο Καφέ των Ποιητών της πλατείας Βικτωρίας, μας την έπεσε μια χρυσαυγίτισσα και βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Τέλος πάντων, στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε την κουβέντα μας:

https://www.maxmag.gr/synenteukseis/antonis-mposko-tis/?fbclid=IwAR2C_VJS0_5ihigyWiOEPQL-VC2bgX5ci4L7_T241_x-OwvExpiT1_M9fLU

jUST a frIenD oF mInE!

Είναι μια ιδιαίτερα μελαγχολική νύχτα αυτή που έρχεται, στο τέλος της 16ης Φεβρουαρίου του 2020. Είχα επίσκεψη από μια φίλη αγαπημένη, που δεν πολυβλεπόμαστε, αλλά που ξέρει ότι τη νοιάζομαι. Δεν είναι καλά. Βρίσκεται στα πρόθυρα κατάθλιψης και νευρικής κατάπτωσης - εκρηκτικό μείγμα. Δεν της έχουν τύχει και λίγα από τον περασμένο Ιούνιο. Καθίσαμε ένα τρίωρο σχεδόν μαζί στο σπίτι μου. Μου έδειξε αποσπάσματα από μια ταινία που είχε παίξει σε μια σκηνούλα κάποτε, βάλαμε τραγούδια στο YouTube κι ακούσαμε. Συνήθως δεν αφήνω άλλον να επιβάλλει το γούστο του περί μουσικής και κινηματογράφου στον προσωπικό μου χώρο, αυτηνής όμως της έκανα όλα τα χατίρια. Τουλάχιστον ένιωσε καλύτερα για λίγα λεπτά πριν ξαναβυθιστεί στις στενοχώριες της. Μου έφερε και τσιζκέικ, αλλά και καφέ, που της ζήτησα να μου πάρει με τον ερχομό της. Κι όταν βγήκαμε έξω, σαν να μην ήθελε να μ' αφήσει. Πήγαμε μαζί στην Αχαρνών για τσιγάρα δικά μου, μετά στην Αριστοτέλους και στο τέλος την άφησα στην 3ης Σεπτεμβρίου. Με κρατούσε αγκαζέ και μέσα σε πέντε λεπτά είχαν περάσει καλειδοσκοπικά απ' τα μάτια μου τα 20 χρόνια που τη γνωρίζω, το διαμέρισμα που συνήθως εκεί την έβρισκα, οι μουσικές σκηνές, εκείνος δίπλα της που σήμερα δεν υπάρχει (ή, σωστότερα, εκείνη δίπλα του), κάποιες σπάνιες έξοδοι, το πάντα αθώο γέλιο της που τώρα έχει μαυρίσει, μέχρι και κάποιες δυσάρεστες περιπέτειες που είχαμε περάσει από κοινού με ένα οικείο μας πρόσωπο. «Δεν ξέρω που θέλω να πάω» μου είπε, όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούμε. Νομίζω, μάλιστα, πως έχασε και τον προσανατολισμό της, δεν ξεχώριζε την Αριστοτέλους απ' την 3ης Σεπτεμβρίου κλπ. Λυπήθηκα, πολύ, πάρα πολύ! Τέτοια μετάδοση στενοχώριας απ' το ένα σώμα στο άλλο και εξ αποστάσεως κιόλας, είχα χρόνια να εισπράξω...Τι κορονοϊός και μαλακίες...Γύρισα σπίτι, τηλεφώνησα της μάνας μου και της τα είπα. Στενοχωρήθηκε κι αυτή, που τη γνωρίζει. Από εκείνη την ώρα, μέχρι πριν λίγο, σαν να μη με χωράει και μένα το σπίτι μου. Άρχισα τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα στους φίλους μου, επιλέγοντας τον πιο καταθλιπτικό στη σειρά απ' όλους ώστε να με καταλάβει στα σίγουρα. Δεν έχει και τίποτα αυτή η χαζοτηλεόραση, που έβαλα δόσεις για να πάρω και smart TV τρομάρα μου...Είναι το πρώτο μου post για το 2020 και ποιος ξέρει τώρα πότε θα ξαναγράψω. Πάντως, ομολογώ πως δεν θα υπήρχε μέρα που θα αναρτούσα τραγούδι των Vaya Con Dios από τότε που το εγκαινίασα στη μπλογκόσφαιρα.