Ο Μπομπ Ντίλαν, ο Ανδρέας Εμπειρίκος και το «Αυτόγραφο Ντούμπλε Φας» του Θωμά Κοροβίνη

ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ ΝΤΟΥΜΠΛΕ ΦΑΣ

Το 1970 το περιοδικό «Φαντάζιο» προωθούσε αλληλογραφία διάσημων καλλιτεχνών με το αναγνωστικό κοινό. Εκείνη την χίπικη, ας την πω, εφηβική μου περίοδο είχα ψώνιο με την Μπαέζ και τον Ντύλαν. Σύντομα έλαβα κι απ’ τους δύο αυτόγραφο: «love, Baez - Bob Dylan, with love». Μπορεί να γράφτηκαν κι απ’ τους σεκρετέρ τους, δεν πίστεψα ότι θα ασχολούνταν οι ίδιοι με τα μιλιούνια των θαυμαστών τους πάνω στις δόξες τους, εξάλλου μαθαίναμε ότι είχαν τότε μεταξύ τους καρά-ντουζένι ερωτικό.

Της Τζόαν το απίθωσα πάνω σε μια παλιά εταζέρα και έμεινε σώο στο πατρικό μου. Εξακολουθώ να την λατρεύω, μπαίνει πάντα μπροστά για της αδικίες στους λαούς της γης.Του Μπομπ επέπρωτο να ζήσει κάμποσες περιπέτειες. Πρώτα απ’ όλα μου το ζήτησαν δανεικό διαδοχικά δυο ομόθρησκοι συνομίληκοι και τρόμαξα να το πάρω πίσω. 

Το ’73 άρχισε η φοιτητική ζωή. Μαζί με τα μπαγκάζια μου σερνόταν κι εκείνο από σπίτι σε σπίτι. Κάποτε παράπεσε ανάμεσα σε σκουπιδόχαρτα και το συμμάζεψα. Μια άλλη φορά, πάνω σ’ ένα αισθησιακό ραβαΐσι κόντεψε να γίνει παρανάλωμα μαζί με κάτι ανατολίτικα τσαρσάφια. Πρόλαβα και το ’σωσα κι όταν κάποτε αξιώθηκα δικό μου σπίτι το κόλλησα πάνω στον καθρέφτη της σάλας. Στα ωραιότερά του ο Μπομπυ μου, γύρω στα είκοσι, με «έκοβε» με τη λοξή λάγνα και αινιγματική ματιά του, και με το ραφινάτο του κεφάλι στεφανωμένο με τη σγουρή του κώμη και στολισμένο από κάτω με το αραιό εβραίικο γενάκι του. Απ’ τα κακοπαθήματά της η ασπρόμαυρη φωτογραφία είχε αρκετά τσαλακωθεί και σχιστεί στις άκρες.

Το ’74, σπουδαστής της Φιλοσοφικής, είχα μεγάλο τυχερό –μαζί με τους συμφοιτητές μου-, να γνωριστούμε από κοντά με τον Ανδρέα Εμπειρίκο. Ο ποιητής εν ζωή ήταν μύθος. Και λόγω των ιδιαιτεροτήτων του πιο απλησίαστος, και ίσως περισσότερο μύθος κι από την Αγία Τριάδα της ποίησής μας, Σεφέρη-Ελύτη-Ρίτσο. Όμως το απόγευμα που τον περιμέναμε με λαχτάρα έφαγα τον τόπο να βρω που βρισκόταν το τομίδιο των εκδόσεων «Γαλαξίας» με τις συλλογές «Υψικάμινος» και «Ενδοχώρα». Έχωσα –δεν ξέρω γιατί- στην τσάντα μου το αυτόγραφο του Ντύλαν. Όταν η χορταστική παράσταση του Μεγάλου Μύστη -που μας προκαλούσε δέος και απέραντο θαυμασμό- τελείωσε, οι πιο πολλοί πέρασαν να τον χαιρετήσουν και να του ζητήσουν να υπογράψει ένα βιβλίο του. Τον ζύγωσα κι εγώ και αποτόλμησα να του δείξω το αυτόγραφο του ηγεμονικού τροβαδούρου. –Μα ποιος είναι; Ρώτησε. –Είναι ο σπουδαίος Αμερικανός ποιητής Μπομπ Ντύλαν. Έτσι του είπα, ποιητής. –Ώστε ο Βοβ Δύλαν! αναφώνησε! Και υπέγραψε χωρίς επιφύλαξη στην πίσω πλευρά. Έτσι βρέθηκα μ’ ένα διπλό φετίχ, -πιο πολύ το ’χω για γούρι-, μια παγκόσμια πρωτοτυπία εμπρόσθιου και οπίσθιου αυτόγραφου από δύο τύπους που πολύ γουστάρισα και αγάπησα στη ζωή μου. Που τους πέτυχα στο μεσουράνημά τους μάλιστα, του ενός στην παγκόσμια σφαίρα, και του άλλου στον ελλαδικό χώρο, με πολλές αντιρρήσεις μάλιστα και εμπόδια. Μα και τί να σου κάνω που δεν εξάγεται το πνεύμα μας στην αλλοδαπή; Και σαν τι παραπάνω έχει δηλαδή ο Μπρετόν απ’ τον Εμπειρίκο;

Αυτό λοιπόν το ντούμπλε φας αυτόγραφο με φυλάει σαν εικόνισμα και μου κάνει σιωπηλή, μα κρυφά τόσο βουερή, συντροφιά, κολλημένο ψηλά στον καθρέφτη.

Δεν είναι το μοναδικό μου φετίχ. Έχω κι άλλα. Όπως το πορφυρένιο δαχτυλίδι της Ελένης Βιτάλη. Όμως αυτό το μασάλι -που δεν είναι καθόλου μασάλι-, θα σας το διηγηθώ μιαν άλλη φορά.

* Το διήγημα «Αυτόγραφο Ντούμπλε Φας» του Θωμά Κοροβίνη δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, απ' όπου και αποσπάστηκε.