Του ραδιοφώνου οι ανθοί...όσο η Ελλάδα πενθεί

Τα ραδιόφωνα σήμερα είναι μια πραγματική όαση. Το Δεύτερο Πρόγραμμα απ' το πρωί έπαιζε Ελένη Καραϊνδρου και τους Χαιρετισμούς του Μίκη Θεοδωράκη με την παλιά, την καλή Δήμητρα Γαλάνη. Στον Μελωδία 99,2 άκουσα τον Εφιάλτη της Περσεφόνης με τη φωνή της Φαραντούρη, τον Αρχηγό του Λοϊζου με την Αλεξίου, το La canzone del mal di luna του Piovani με την Πασπαλά και τη Fata Morgana του Νίκου Καββαδία με την Κωχ.Στα λημέρια μου, Στο Κόκκινο 105,5, οι πιο εναλλακτικοί παραγωγοί προτίμησαν γρηγοριανά άσματα και θλιμμένες ορχηστρικές ηλεκτρονικές ατμόσφαιρες.Εύχομαι να πενθούν κάθε μέρα οι Έλληνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί, αν είναι να παίζουν τέτοια μουσική.Ένας γκλάμουρ θάνατος έκανε αίφνης τα ρεμιξαρισμένα μπουζούκια να σωπάσουν,τις χαζογκόμενες τραγουδίστριες να σκεπάσουν τα βυζιά τους και να κάτσουν στον πάγκο και το τραγούδι να ακουστεί όπως πρέπει να ακούγεται: χαμηλόφωνο, εσωστρεφές, ενδεχομένως ενοχικό, αργόσυρτο, 50% εγκεφαλικό και 50% συναισθηματικό, όχι απαραιτήτως της λογικής του μ' αγαπάς- σ' αγαπώ και βέβαια λειτουργικό όσο και μια προσωπική προσευχή του καθενός. Αν για κάτι έχει ιδιαίτερη αξία το Πάσχα και η Μεγαλοβδομάδα- κατά προσωπική εκτίμηση πάντα- είναι η θλίψη που επιβάλλεται στους πάντες, αρχής γινομένης από τους παραγωγούς του ραδιοφώνου. Θα μου μείνει αξέχαστη μια εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα, ξημέρωμα Μεγάλου Σαββάτου, στην οποία ο σκηνοθέτης Μενέλαος Καραμαγγιώλης έμπλεκε εμπνευσμένα μεσαιωνικά Stabat Mater με ελληνικά κομμάτια σαν τον Πωλητή ιδανικών στιγμών από τις χατζιδακικές Μπαλάντες της οδού Αθηνάς και το Την πόρτα ανοίγω το βράδυ του Θεοδωράκη σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη. Τα ίδια και σήμερα, τελευταία ημέρα του πρώτου μήνα του 2008, που ο Αρχιεπίσκοπος οδηγήθηκε στην τελευταία του κατοικία.Το τραγούδι ήταν από αρχαιοτάτων χρόνων η Ωδή του Τράγου, επειδή όμως στους χαλεπούς καιρούς μας ως και ο διονυσιασμός υπέκυψε στους όρους του marketing, αδράξτε την ευκαιρία της ταφής του Χριστόδουλου και καταβρείτε την με καταθλιπτικό μεν, υψηλού επιπέδου δε, ραδιοφωνικό πρόγραμμα.

Αύριο θα ρίξει παπάδες (κυριολεκτικά όμως)...

Σα να τους βλέπω παραταγμένους όλους μπροστά μου! Μαυροφορεμένους, τάχα μου βαρυπενθούντες, η γρουσουζιά με σάρκα και οστά! Μπορεί ανάμεσα τους να' ναι και ο πατήρ Προκόπης της ενορίας μου, της Παναγίας Βλαχερνών Κερατσινίου, ο οποίος πιάστηκε live να ευλογεί το...ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στις τελευταίες εκλογές! Ήμαρτον Κύριε!Θα' ναι κι άλλοι που θα προπορεύονται της σωρού του μακαρίτη Αρχιεπισκόπου, κρατώντας σε βελούδινα μαξιλάρια τα μετάλλια του καρφιτσωμένα! Ξανά, ήμαρτον Κύριε!Οι δε τηλεοράσεις θα οργιάσουν! Τσάμπα πρόγραμμα με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση που μπορεί να υπάρξει και μάλιστα χωρίς κανένα διαφημιστικό κόστος! Έχουν να δουν- όσοι δουν- gros στο πρόσωπο γιαγιάς παλαιοημερολογίτισσας πλαντάζουσας στο κλάμα, που θα πάει σύννεφο. Από πιτσιρίκι, σιχαινόμουν τις χριστιανικές πομπές. Μια φορά, στα οκτώ μου, με έντυσαν παπαδάκι την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου και με έβαλαν να κρατάω ένα εξαπτέρυγο τρεις φορές το μπόι μου. Έπρεπε κάτι να κάνω τότε για να γλίτωνα όλο αυτό το άνευ λόγου μαρτύριο της ορθοστασίας. Περνώντας λοιπόν μπροστά από μια λεύκα on the road, ύψωσα όσο μπορούσα περισσότερο το εξαπτέρυγο, με αποτέλεσμα τα σιρίτια- στολίδια του να μπλεχτούν στα κλαδιά! Την έκανα μαντάρα την παπαδοκουστωδία! Σταμάτησε για τουλάχιστον πέντε λεπτά η πορεία και στο τέλος τα άκουσα με χριστιανική μεγαλοσύνη κι απ' τον τραγόπαπα μπροστά- μπροστά: πού τον βρήκατε αυτόν τον άχρηστο; Κανονικό ψυχολογικό τραύμα κουβαλάω από τότε και γι' αυτό τα αμέσως επόμενα χρόνια, όποτε χτύπαγε παπάς την πόρτα για τον αγιασμό των Φώτων, του άνοιγα με το σώβρακο και, απ' ότι θυμάμαι, με χέβι- μέταλ μουσική στη διαπασών!Η επόμενη φορά στη ζωή μου που με πρόσβαλαν και το χάρηκα ιδιαιτέρως ήταν στο στρατό, όταν έξυνα με το μαχαίρι τον πάτο από μια φέτα καρπούζι και μου την είπε ένας συμπαθέστατος καράβλαχος καραβανάς: μαλάκα σκηνοθέτη, ούτε η κουνέλα δεν το τρώει αυτό! Πάντως, εγώ λέω να τ' αποφύγω το κέντρο αύριο και να αναζητήσω εναλλακτικές μεθόδους συγκοινωνίας.Οι υπόλοιποι, οι άντρες βασικά, που αναγκαστικά θα γίνετε ένα με την πορεία, μην τρομάξετε απ' την επαφή και το άγγιγμα τόσων πολλών ρασοφόρων. Απλά φτύστε τον κόρφο σας ή ακόμη κάν'τε τη γνωστή λαϊκότατη κίνηση: κοινώς, μέσα ή πάνω απ' τις μπλούζες και τα μπουφάν σας, διακριτικά πιάστε τ' αρχίδια σας... (θεέ μου σ'χώρα με, που τραγούδησε κι η Αρβανιτάκη διά χειρός Κραουνάκη)

ΑΠΟΨΕ ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΚΕΡΑΜΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΦΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΗ

Η κεραμική είναι μια τέχνη υποτιμημένη στη χώρα μας, γι' αυτό και οι καλλιτέχνες που ασχολούνται μ' αυτήν την υπερασπίζονται με ένα πρωτοφανές πάθος. Η Έφη Σπηλιώτη ανήκει στην οικογένεια των κορυφαίων κεραμιστριών μας και κάθε έκθεση της κανονικά θα έπρεπε να αποτελεί μέγιστο πολιτιστικό γεγονός!Έργα της έχουν παρουσιαστεί στην Ελβετία και σε πολλές άλλες χώρες του εξωτερικού, ενώ έχουν συμπεριληφθεί σε εκδόσεις και λευκώματα στην Αμερική και την Ευρώπη. Εάν το μόνιμο ζητούμενο της τέχνης είναι η ποίηση οποιασδήποτε μορφής, η Σπηλιώτη τότε είναι σίγουρα μια αυθεντική ποιήτρια της κεραμικής. Απόψε στη γκαλερί TITANIUM του Γιαγιάννου (Βασιλέως Κωνσταντίνου 44), στις 8 το βράδυ, πραγματοποιούνται τα εγκαίνια της καινούργιας έκθεσης της με τίτλο Αθήνα- Αθηνά Εργάνη .Τα υπόλοιπα δείτε τα στην πρόσκληση που δημοσιεύω με την παρότρυνση και ευχή να περάσει από κει όσο πιο πολύς κόσμος γίνεται!

Ο Αρχιεπίσκοπος και η συσσωρευμένη κατάθλιψη...

Κοιμήθηκε-όπως χρησιμοποιούν τη λέξη κατά κόρον τα κανάλια- ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, Χριστόδουλος. Με τις πρώτες σκέψεις, απειροελάχιστα τα "καλά" που έκανε ο άνθρωπος αυτός σε σχέση με την εικόνα που άφησε.Για να είμαι ειλικρινής δε μου ήταν ποτέ συμπαθής. Αυτό το "χάχας είσαι;" που είχε πετάξει σ' ένα φοιτητή, ξεφτιλίζοντας τον μπροστά στις κάμερες, δεν μου είχε αρέσει καθόλου. Όπως και το ότι είχε ονοματίσει την ομοφυλοφιλία ως "κουσούρι", ασχέτως - όπως είχε πει κι ο Γιάννης Αγγελάκας- που το μαγαζί του ήταν φωλιά "κουσουρλήδων"! Περισσότερο απ' όλα όμως μου την είχε σπάσει σφόδρα που είχε βγάλει στο κουρμπέτι το λάβαρο της Επανάστασης με τη σύμπλευση γραφικών παλαιοημερολογιτών και λοιπών ακροδεξιών στοιχείων. Τότε, με το θέμα των ταυτοτήτων. Θυμάμαι σαν τώρα τη δήλωση του παρορμητικού ευφυούς Θόδωρου Πάγκαλου: πείτε του κ. Χριστόδουλου ό,τι τα λάβαρα της Επανάστασης δεν τα κράτησαν ποτέ δημόσιοι υπάλληλοι! Ήρθε λοιπόν η θλιβερή στιγμή που ο Αρχιεπίσκοπος απογυμνωμένος από τα χρυσοποίκιλτα πανάκριβα άμφια του έγινε αντικείμενο λαϊκού προσκυνήματος, μουμιοποιημένος μέσα σε μια κάσα. Δε χτυπήθηκε τυχαία απ' τον καρκίνο. Η αγωνία τού να είναι συνεχώς στην επικαιρότητα και να εκτοξεύει τηλεοπτικούς πύρινους λόγους τον έστειλε στον άλλο κόσμο. Μια αντίδραση του σώματος να αντέξει όλο αυτό το στρες ήταν ο καρκίνος του. Σοφός ο ψυχίατρος μου, μου λέει τακτικά πως η τρέλα είναι η έξοδος προς τη ζωή σε αντίθεση με τις σωματικές ασθένειες που οδηγούν στο θάνατο. Γιατί νομίζετε πολύ συχνά, ειδικά άντρες ηλικίας 45- 50 ετών,πέφτουν ξεροί χωρίς καμιά αιτία από αιμορραγικό εγκεφαλικό, λόγου χάριν; ένα συσσωρευμένο άγχος και μια μασκέ κατάθλιψη είναι τα πάντα που κάποια στιγμή γίνονται βουνό και δε σηκώνονται με τίποτα! Ο οργανισμός κλατάρει και σου πετάει έναν καρκίνο,αν δεν έχεις την υπερβολική ευαισθησία να χάσεις το μυαλό σου, τη λογική σου. Ο Αρχιεπίσκοπος τα είχε τετρακόσια! Κι εγώ υποστηρίζω φανατικά πως εάν του χορηγούταν, ίσως από τότε που κάθισε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ένα τεταρτάκι flupidol ή και risperdal ημερησίως, να μην πάθαινε τίποτα και να ζούσε πολλά χρόνια ακόμη. Είπαμε, όμως, η δόξα και η φήμη είναι μεγάλη πρέζα και ενίοτε οδηγούν σε έναν ανεπιθύμητο πρόωρο θάνατο...

ΟΤΑΝ ΤΟ BLUE ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ ΕΓΙΝΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΔΑΒΑΡΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΓΙΣΔΑΚΗ...

Μα, ποτέ δεν κυκλοφόρησε επίσημα. Απολαύστε αυτό το σπάνιο ντοκουμέντο και τα ξαναλέμε ακριβώς σε τρία λεπτά!

Βρισκόμαστε στα 1989. Η ιδιωτική τηλεόραση μόλις έχει ξεκινήσει και σε ένα νυχτερινό πρόγραμμα της μεταδίδει μαγνητοσκοπημένη τη συναυλία του Σείριου από το ΠΑΛΑΣ υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι.Πολλοί και εκλεκτοί οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην εκδήλωση, παρουσιάζοντας τις δικές τους δουλειές:ο Ηλίας Λιούγκος, η Νένα Βενετσάνου (παιδιά του Χατζιδάκι αμφότεροι), αλλά και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων, ο μικρούλης Φοίβος Δεληβοριάς, ο τσιγγάνος Κώστας Παυλίδης στα τραγούδια του Κυπουργού από το ROM,το συγκρότημα Σπείρα (καμιά σχέση με τη Σπείρα- Σπείρα του Κραουνάκη) και πολλοί άλλοι. Τη βραδιά παρουσίαζε η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα Δώρα Μασκλαβάνου, η οποία τότε ήταν σύζυγος του Κυπουργού και τραγουδούσε και στα τραγούδια του. Στο τέλος της εκδήλωσης, όμως, ένα παιδάκι, ούτε 20 ετών, έβγαινε και για πρώτη φορά ερμήνευε μπροστά σε κόσμο τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι. Ήταν ο Βασίλης Γισδάκης, ο οποίος είχε έρθει μόλις από το νησί του, την Κέρκυρα, γνωρίστηκε μέσω ενός ραδιοφωνικού παραγωγού με τον Χατζιδάκι και μέχρι που αυτός έφυγε, το 1994, έμελλε να γίνει το τελευταίο ορίτζιναλ παιδί του.Το Blue που μόλις είδατε και ακούσατε με τον Γισδάκη και τον Χατζιδάκι στη διεύθυνση ήταν το ομότιτλο θέμα από τη μουσική ενός ψυχεδελικού γουέστερν του Sylvio Narizzano και τα 1968. Επρόκειτο να ενταχθεί σε έναν κύκλο τραγουδιών με τίτλο Τα Κινηματογραφικά που, όπως είναι κατανοητό, θα περιείχε τραγούδια του Χατζιδάκι κυρίως από τον διεθνή κιν/φο.Στίχους θα έγραφαν ο Νίκος Γκάτσος και ο Άρης Δαβαράκης- ο πρώτος πρόλαβε να βάλει στίχους στο Ταξίδι από το Αμέρικα- Αμέρικα του Ελία Καζάν και ο δεύτερος στο Χορό του Βαρτάν πάλι από την ίδια ταινία, αλλά και στο Blue του Narizzano.Ποτέ δε βγήκε αυτός ο δίσκος. Κάποια δοκιμαστικά είχαν γίνει ήδη από τα μέσα του 1980 με τη φωνή του Βασίλη Λέκκα και απ' ότι λέγεται ο Χατζιδάκις τα είχε τάξει τα τραγούδια σε πολλούς άλλους τραγουδιστές. Ο Βασίλης Γισδάκης ήταν ο τελευταίος που ερμήνευε τον κύκλο των Κινηματογραφικών σε όλες τις συναυλίες του συνθέτη, πλάι στην αναθεωρημένη εκδοχή του Ματωμένου Γάμου με τη Βενετσάνου και του Χωρίον ο Πόθος με τον Λιούγκο.Πολύ κρίμα πραγματικά που ο Χατζιδάκις ξεκίνησε το ταξίδι του προς τ' άστρα, μην έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο με τα υπέροχα και άγνωστα αυτά τραγούδια του. Υπάρχουν κάποιες σκόρπιες ζωντανές ηχογραφήσεις που κοσμούν σήμερα το αρχείο φανατικών εραστών της μουσικής του, εμού συμπεριλαμβανομένου. Αν και ο Δαβαράκης ποτέ δε μπόρεσε να ξεπεράσει στιχουργικά τον εαυτό του στις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς,εντούτοις η ακρόαση του Blue με την υπογραφή του είκοσι χρόνια μετά κουβαλάει μεγάλη συναισθηματική αξία!Αφήστε εμένα να γράφω και να λέω τα δικά μου...εσείς ξαναδείτε το βιντεάκι αυτό! Για να πιστέψετε πως κάποτε, όχι και τόσο μακριά απ' την τωρινή εποχή, η τηλεόραση και, μάλιστα η ιδιωτική,δε γέμιζε το πρόγραμμα της με γκλαμουράτες και σεξίστικες ανοησίες, ούτε με υστερικά σήριαλ και με μαλακισμένες στημένες τηλε-συναντήσεις...Αντίθετα, έμοιαζε να μην είναι ο σημερινός συνομώτης του κενού και του σκυλάδικου. Προέβαλλε τις συναυλίες του Μάνου Χατζιδάκι και ενδεχομένως να διαμόρφωνε και γούστο, αισθητική. Ναι, αυτό συνέβαινε στη νεοσύστατη ιδιωτική τηλεόραση του ΄89. Δείτε το βίντεο ακόμη μία φορά! Καλή εβδομάδα σε όλους!

YOU' RE LOSING YOUR VITAMIN C...

Το μοντάζ ξεκίνησε και προβλέπεται να διαρκέσει μέχρι το τέλος της άλλης εβδομάδας. Έπειτα θα ακολουθήσουν τα απαραίτητα μικρά κοψίματα. Τόσα ώστε το ντοκιμαντεράκι να αποκτήσει την επιθυμητή 15λεπτη τελική του διάρκεια. Μια και δεν προλάβαμε τις φετινές Εικόνες 21ου αι. του Εϊπίδη, σκέφτομαι να το στείλω στο νεοσύστατο ψηφιακό τμήμα του φεστιβάλ Δράμας τον Σεπτέμβριο.Πλάκα θα' χει! Έξι χρόνια μετά ξανά στη Δράμα και με ενδιάμεσο καλό σταθμό το πέρασμα από το φεστιβάλ κιν/φου της Θεσ/νίκης! Πρώτη φορά που χειρίζομαι το ψηφιακό βίντεο ως μέσο και ομολογώ ό,τι νιώθω λίγο άβολα. Δεν υπάρχει ωραιότερη αίσθηση απ' το ν' ακούς τον ήχο του Super16 την ώρα που τρέχει μεσ' στην AATON μηχανή λήψης του Θεοδωρόπουλου. Η αίσθηση ενός κενού με πιάνει από πάνω ως κάτω, βλέποντας όλον αυτό το θησαυρό που κατάφερα να τραβήξω σε βίντεο, όμως...Ο Damo Suzuki, ο Ιάπωνας τραγουδιστής των Γερμανών Pink Floyd, των Can, είναι τελικά πολύ σπουδαία προσωπικότητα στο χώρο της rock! Από τώρα συζητάμε με e-mails το ενδεχόμενο να ξανάρθει στην Ελλάδα προκειμένου να στηρίξει την ταινία με καμιά ζωντανή του εμφάνιση. Από τώρα φτιάχνω στο μυαλό μου τη δικιά μας εκείνη rock μπάντα που θα γίνει η μπάντα του. Δεν περιμένω και πολλά, νομίζω πως είμαι αρκετά προσγειωμένος. Πόσοι άραγε γνωρίζουν τον ίδιο και το έργο του σε βάθος; Πόσοι πια ακούν ακόμη Kraut- rock στην Ελλάδα του τσιφτετελίζοντος πλήθους; Ας τελειώσει τουλάχιστον κι αυτό το ταινιάκι όπως το ονειρεύομαι και μετά ξέρω τι θα κάνω: θα το πάρω στον ώμο κανονικά κι όπου γης και πατρίς, από Πράγα μέχρι Άμστερνταμ και Βερολίνο, σε όλα τα μουσικά και μη φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Το πιο γνωστό κομμάτι των Can με την ερμηνεία του Suzuki είναι του 1972, λέγεται Vitamin C και εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι πρόκειται για τον πρόδρομο πολλών σύγχρονων μουσικών ρευμάτων.Μπορείτε να το δείτε αμέσως! Για να καταλάβετε σε τί μουσική και σε τί μουσικούς ακριβώς αναφέρομαι...

Δ. ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ VS Θ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ;

Χθες βράδυ δόθηκε η δημοσιογραφική πρεμιέρα της πολυαναμενόμενης σκηνικής συνεύρεσης του Διονύση Σαββόπουλου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, εν όψει και της έκδοσης του κοινού δίσκου τους. Δε μπόρεσα να πάω και λέω να το κάνω μεσ' στην ερχόμενη εβδομάδα με την πρώτη ευκαιρία. Οι πηγές μου, πάντως, μου είπαν πως στο πρώτο μέρος ο πάντα πληθωρικός Σαββόπουλος κατάπιε σχεδόν τον πιο συνεσταλμένο και φανερά αμήχανο Λαρισαίο τραγουδοποιό. Το όλο κλίμα ήρθε στα ίσα του προς το τέλος, όταν οι δύο δημιουργοί τραγούδησαν ο ένας τα τραγούδια του άλλου μαζί με επιλογές από παλιά ρεμπέτικα και όχι μόνο. Για να δούμε τι θα δούμε, λοιπόν! Κι απόψε στις 22.00 συντονιστείτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα για τη μετάδοση της παράστασης του Μανώλη Ρασούλη από το Κύτταρο!

ΓΚΡΕΜΙΣΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ...

Το πρόβλημα είναι επίκαιρο και δυστυχώς άλυτο ακόμη, παρ' όλο που η μεγαλόσχημη δικαστική απόφαση θα τραβήξει ενδεχομένως για τα επόμενα δυο χρόνια!Η θέα από την ταράτσα του νέου μουσείου της Ακρόπολης φαίνεται ότι για μερικούς υψηλά ιστάμενους είναι σημαντικότερη από τη διατήρηση των πολυκατοικιών- μνημείων επί της οδού Αρεοπαγίτου. Είχα την ευκαιρία να δω σε εικονική φωτογραφική αναπαράσταση το χώρο όπως προτίθενται να τον κάνουν.Ολότελα απογυμνωμένο...Το σκεπτικό είναι πως το ύψος των δύο νεοκλασικών οικημάτων κόβει θέα από το μουσείο προς τον Βράχο της Ακρόπολης. Μπούρδες, με το συμπάθειο. Εγώ ξέρω λίγα μέτρα παραπάνω, ένα άλλο νεοκλασικό (αυτό ευτυχώς δεν κόβει καμιά θέα), στο οποίο μετακόμισε πρόσφατα η Αλίκη Καγιαλόγλου και για να καρφώσει μια πρόκα στον τοίχο έγινε ολόκληρο συμβούλιο από τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Τέτοιος σεβασμός στα πολιτιστικά κληροδοτήματα απ' τους απλούς ανθρώπους!Ένας από τους ιδιοκτήτες της οδού Αρεοπαγίτου 17 είναι και ο αρχιτέκτονας Μανώλης Αναστασάκης, ο μοναχογιός της Μαρίζας Κωχ. Μου ζήτησε να φτιάξουμε ένα σύντομο κλιπάκι διαμαρτυρίας σε δίγλωσση βερσιόν. Δεν είχα κανένα λόγο ν' αρνηθώ- ψοφάω άλλωστε για οποιασδήποτε μορφής διαμαρτυρία!Κάλεσα λοιπόν το μόνιμο κιν/φικό μου team,ντύσαμε δυο νέες ηθοποιούς ως Κόρες του Κουρεμένου, ενώ στην παρέα προστέθηκε και η Κωχ, επενδύοντας με πρόσφατες μουσικές της το όλο εγχείρημα. Μάλιστα, λόγω έλλειψης χρημάτων έπεσε η ιδέα να τσιμπήσουμε αυθαίρετα κι ένα πλανάκι από την Πρόβα Ορχήστρας του Φελλίνι. Το βίντεο έχει ήδη διαγράψει τη δική του σημαντική πορεία στο youtube, παράλληλα και με την εκτός Ελλάδας προώθηση του. Δείτε το, κρατήστε τα στοιχεία του ειδικού blog διαμαρτυρίας που έχει δημιουργηθεί ειδικά για την περίσταση και όσοι μένετε κοντά ή και πιο μακριά περάστε μια βόλτα απ' το 17 της Αρεοπαγίτου να βάλετε την υπογραφή σας. Είναι πολύ σημαντικό! Η κάθε μία υπογραφή ξεχωριστά έχει τη δική της αυτοδύναμη σημασία!
(Ευχαριστίες στον Γιώργη Χριστοδούλου που με ένα απλό τηλεφώνημα σήμερα, μου έλυσε όλες τις χαζές απορίες και μου έμαθε επιτέλους πώς να μεταφέρω βιντεάκια από το youtube κατ' ευθείαν στο blog)

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗ HEATH LEDGER (1979- 2008) ΑΠΟ ΤΟΝ FRANCIS BACON ΤΟΥ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ...

1.

My love is cold

with a sheet of hope

My love is lonely

in the early morning

My love is screaming

for not finding a meaning

My love is you

with a piece of wood

My love is little

with a gun in the middle

My love has a teeth

but she can't bite the thieve

Bam bam bam me up

Bam bam bam me up

2.

If you' re going around in a crystal ball

you just try to find a forgotten door

if the door is locked

it is always opened

'cause houses hold our fear in order

if you want to leave

you just choose to live

with an empty luggage

you must find a passage

then you' ll know the face

your following in space

If you cut your past

In a thousand pieces

You' ll have all the blood

You need in your kisses

You will fly away

In a present way

JOE ORTON (1933 -1967)

Έζησε, έδρασε καλλιτεχνικά και βρήκε το θάνατο- νεότατος κι αυτός- στο swinging London των 60s...

ΕΡΧΟΝΤΑΙ! Η ΣΕΒΑΣ ΧΑΝΟΥΜ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡΟΝΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ COSMOS ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ...

Μπορώ να ανακοινώσω ένα ευχάριστο μαντάτο; (μαντάτο! Λέξη κι αυτή...) Παρ' ότι δεν έχει κλειστεί οριστικά ακόμη, οι πρώτες συνεννοήσεις με θέλουν να σκηνοθετώ μέσα στον Απρίλιο- πάντα για τον χώρο του Κύτταρου μιλάμε- το μονόπρακτο του Γιώργου Χρονά για την Σεβάς Χανούμ με τη Σωτηρία Λεονάρδου στον ομώνυμο ρόλο! Από παλιά ήθελα να συνεργαστώ με τον συγκεκριμένο ποιητή και στιχουργό, του οποίου το έργο εκτιμώ πολύ. Πριν μερικά χρόνια, γνώριζα πως ο Νίκος Κούνδουρος σχεδίαζε να κάνει ταινία τη Γυναίκα της Πάτρας του Χρονά, προτείνοντας μου τη σεναριακή διασκευή του έργου. Δυστυχώς τίποτα δεν έγινε τότε, όπως δηλαδή γίνεται συνήθως σε παρόμοιες περιπτώσεις. Σήμερα η ιδέα ανήκει στον γράφοντα, εξ ημισείας με τον Πάνο Φορτούνα, συνθέτη των νέων τραγουδιών της Λεονάρδου. Μία δίωρη παράσταση, στης οποίας το πρώτο μέρος θα παρουσιάζεται το μονόπρακτο και στο δεύτερο το αμιγώς μουσικό κομμάτι με τίτλο Roots-Rock-Ρεμπέτικο: από τα χασικλίδικα ρεμπέτικα της πρώιμης περιόδου του Τσιτσάνη και άλλων ανάλογων δημιουργών μέχρι κλασικά blues της Nina Simone και της Billie Holiday -παιγμένα όλα με ηλεκτρική μπάντα και με την ταιριαστή υποκριτική και τραγουδιστική ερμηνεία της Λεονάρδου! Δε θα μπορούσα πραγματικά να φανταστώ καμία άλλη ερμηνεύτρια εκτός απ' αυτήν για ό, τι πάμε να κάνουμε! Ο Χρονάς υπήρξε σαφής στις πρώτες οδηγίες του: τη Λεονάρδου θα τη ντύσεις με ταγεράκι Κο Κο Σανέλ, όπως ακριβώς ντυνόταν κι η Σεβάς Χανούμ! Εννοείται! Ούτως ή άλλως, όταν με το καλό γίνει, ο συγγραφέας του έργου θα είναι μόνιμος παραστάτης καθ' όλη τη διαδικασία! Ωραία, λοιπόν! Έργο και πρωταγωνίστρια βρέθηκαν, ο δημιουργός συμφώνησε, ορχήστρα έχουμε, τί άλλο μένει; Ο ηθοποιός που θα ενσαρκώσει τον δημοσιογράφο- τον ίδιο τον Χρονά δηλαδή- που πήρε την τελευταία συνέντευξη της Σεβάς Χανούμ. Υπάρχουν σκέψεις, περισσότερα προσεχώς. Για την ώρα, αφεθείτε στους αυθεντικούς rock, blues, jazz, ακόμη και reggae ήχους του ολοκαίνουργιου cd της Σωτηρίας Λεονάρδου και του Πάνου Φορτούνα! Μεταξύ όλων των άλλων πρωτότυπων συνθέσεων, η Λεονάρδου ερμηνεύει για πρώτη φορά Bob Dylan και, εν προκειμένω, ένα πρόσφατο τραγούδι του, το Things have changed που εδώ έγινε Παράξενος Cosmos, δίνοντας και τίτλο στο cd! Επίσης, προσεχώς περισσότερα...

Η Σαβίνα Γιαννάτου, ο κυρ- Βαγγέλης και η πανσέληνος...

Προ ολίγων ωρών...Ο κυρ- Βαγγέλης που δουλεύει στο Κύτταρο, ας πούμε σαν ένα είδος επιστάτη, δε σκαμπάζει μία από ποίηση και φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς. Κουτσός ο καημένος από το δεξί του πόδι, ταλαιπωρείται κι από το σάκχαρο, ενώ με τη χαρακτηριστική κωνσταντινουπολίτικη προφορά του συχνά μου αφηγείται ιστορίες από τις τελευταίες μέρες της ένδοξης χρυσής εποχής του μαγαζιού. Ήδη από την περασμένη Τρίτη, που ήταν η πρώτη μέρα παρουσίασης της Μουσικής Δωματίων της Σαβίνας, με είχε πιάσει και μου είχε πει: γιατί, βρε αγόρι μου, εσύ που την αγαπάς, δεν της λες να κόψει τα αού- αού και να πει κάνα τραγουδάκι της προκοπής; όχι τίποτα άλλο, τόσο ωραία φωνή, να φχαριστηθούμε κι εμείς λίγο...Τι να του έλεγα του ανθρώπου; μήπως θα μπορούσα να του εξηγήσω τις θεραπευτικές ιδιότητες της μη αφηγηματικής τέχνης στο χώρο του τραγουδιού; Απόψε, μπαίνοντας στην κουζίνα του μαγαζιού να γεμίσω ένα ποτήρι ursus με πάγο, βλέπω τον κυρ- Βαγγέλη με ύφος όλο περισυλλογή. Με κοιτάζει και λέει ωραία δουλειά! Έχουμε και πανσέληνο απόψε, θα αφινιάσει η δικιά σου! Μια φωνή τότε εισέβαλε κανονικά στο χώρο:εεπ, σας άκουσα! Σας τσάκωσα! Ήταν της Σαβίνας Γιαννάτου! Πού να βάλεις ποτό; και του κυρ- Βαγγέλη του' πεσε το μπουκάλι της ursus απ' τα χέρια και μένα το ποτήρι και η Σαβίνα στεκόταν όρθια στην πόρτα, λίγο πριν βγει στη σκηνή, γελώντας τρανταχτά με εκείνο το ζωηρό μεταδοτικό γέλιο που είναι πάντα όλο δικό της. Πάντως, για δεύτερη φορά που παρακολούθησα την παράσταση, με έφτιαξε κανονικότατα! Σκέτη θεραπεία! Και οι μαύρες σκέψεις φύγανε και μαζί μια περιρρέουσα ανησυχία που είχα τις δυο- τρεις τελευταίες μέρες και ο λόγος των ποιητών έφτασε κατ' ευθείαν στο στόχο του. Χάρηκα που είδα τον Χρονά και μου ανακοίνωσε ό,τι σε λίγες μέρες παρουσιάζει το νέο δίσκο της Πλάτωνος σε δική του έκδοση. Τον Μαραμή, επίσης, που μου χάρισε μια κασετίνα με μαζεμένες όλες τις θεατρικές μουσικές του. Ανάσες καθημερινότητας, καλοπροαίρετου χιούμορ και η σημαντική αίσθηση της φιλίας μέσα στο συχνά περιχαρακωμένο σύμπαν του υπερβατικού, κοινώς της ποίησης.Κι ας μην καταλαβαίνει γρι από τα αού- αού της Σαβίνας ο αγνός κυρ- Βαγγέλης...

Θα μπορούσε να' χει σκαλιστεί σ' ένα παγκάκι...

...ποίημα ρίχνει τα χαρτιά και εξοστρακίζει λίμπιντο στην άκρη μεταξένιου ονείρου...και μια αφοσιωμένη προκατάληψη υποβόσκει αναφορικά, εικόνα ανεκπλήρωτης παραίσθησης που πλάνταξε στα νώτα εξιλαστήριου πρωινού φλύαρης Δευτέρας όπου καθρεπτίζεται νάρκισσος αυτοπυρπόληση αλεξίσφαιρου λόγου:σιωπή γεμάτη το κενό της μοναξιάς της τις επιδιώξεις των χαρταετών γκρεμίζει το σύννεφο...

(Κυριακή των Βαϊων εύγλωττη/ Άκρον άωτον Σιωπής Ιωβηλαίου)

ΤΙ ΛΥΠΗΡΟ...

...και δεν αναφέρομαι στη φωτογραφία με τον "Τουρκαλά" βασανιστή του "Ελληνάρα" Οσίου (ίδιος κι απαράλλαχτος ο Ιησούς!) πλάι στο σαράι ενός καραγκιόζικου θεάτρου σκιών που κρατάει αιώνες τώρα...μ' αυτή την εικόνα μεγαλώνουν τα παιδιά ακόμη σήμερα...πιο πολύ λυπηρό είναι το άλλο...να βλέπεις ένα αγόρι 20 ετών με μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια να κάνει το σταυρό του έξω από μια εκκλησία...κι έχουμε γεμίσει από δαύτες...και μετά απορούμε γιατί ολοένα και αυξάνεται το ποσοστό εκείνης της νεολαίας που εναποθέτει τις ελπίδες της στο στρατό και την ορθοδοξία...ή γιατί μπαίνουν στη Βουλή τα μαχητικά κόμματα της γραφικής ακροδεξιάς...μαζί με τον Βασιλικό ποτίζεται κι η Γλάστρα...κυριολεκτικά όμως!

Αϊ σιχτίρ μεσημεριάτικα...Τρόμπες!

ΠΟΙΗΜΑ ΜΙΑΣ ΑΚΟΜΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ...

Τα όσα η μοίρα μου' γραφε

κι άλλος κανείς δεν ξέρει

τα βρήκα μέσα στον καφέ

τα διάβασα στο χέρι

Ποτάμι βρήκα σκοτεινό

μια σφαλισμένη πόρτα

χορτάρια πάνω στο βουνό

και φίδια μεσ' στα χόρτα

Μακάρι να' μουν σαν τα ζα

που βόσκουνε στον κάμπο

γράμματα να μη γνώριζα

μεσ' στα μυστήρια νά' μπω

Μυστήρια τέτοια δε συμφέ

να ψάχνω, δε συμφέρει

φέρτε μου δεύτερο καφέ

κι αλλάξτε μου το χέρι

(ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ Τα Ρω του Έρωτα - Τ' Αφανέρωτα)

ΣΗΜΕΡΑ ΓΥΡΙΣΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ...ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Η Joan Baez ερμηνεύει άριες του Heitor Villa- Lobos, η Marianne Faithfull μοιράζεται τραγούδια των Kurt Weil- Bertolt Brecht με τη Μαρία Φαραντούρη και τη Χάρη Αλεξίου, την ίδια στιγμή που η Sandy Denny με τη Μαρίζα Κωχ διαγράφουν ακριβώς την ίδια μουσική πορεία, η κάθε μία στη χώρα της. Αυτές κι άλλες γυναίκες δημιουργοί θα ακουστούν απόψε 20.30- 22.00 το βράδυ Στο Κόκκινο 105, 5 (www.left.gr)

* Μέχρι τότε, γύρισμα στου Ψυρή, κοντά στο ραδιοφωνικό σταθμό. Ο Γιάννης Βεσλεμές, μικρομηκάς σκηνοθέτης και συνθέτης επίσης, γυρίζει τη νέα ταινία του και χρειάζεται κόσμο να συμμετάσχει ως...θαμώνες σε μπαρ. Αν είστε μεταξύ 25- 35 ετών και γουστάρετε να έρθετε, αποφύγετε τα άσπρα και τα μαύρα ρούχα και περάστε μετά τις 16.30 από το κλαμπ ENVY (Αγ. Ελεούσης 13 & Κακουργιοδικείου, Ψυρή).

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΑΛΛΗΣ ΜΙΑΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ...

- Κύριε, είναι μεσημέρι κι ακόμα δεν ξυπνήσατε

- Κύριε, δεν πήρατε το πρωινό σας

- Κύριε, ήπιατε πολλούς καφέδες

- Κύριε, ο ήλιος λάμπει, αστράφτει, βρέχει και χιονίζει

- Κύριε, ένα κόκκινο πουλί έχει κολλήσει στο παράθυρο σας

- Κύριε, μια μαύρη πεταλούδα φάνηκε πάνω στο στήθος σας

- Κύριε, πώς τρέχετε με το ποδήλατο!

- Κύριε, είστε παγωμένος

- Κύριε, έχετε πυρετό

- Κύριε, είσαστε νεκρός;

(ΜΙΛΤΟΥ ΣΑΧΤΟΥΡΗ "Κύριε" από τη συλλογή Το Σκεύος, εκδόσεις Κείμενα, Αθήνα 1971)

Σάββατο βράδυ μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Ξημέρωμα Κυριακής 20 Ιανουαρίου. Άλλοι γυρνάνε έξω, πίνουν, διασκεδάζουν τη μοναξιά τους και άλλοι σκοτώνουν το χρόνο του μεσονυκτίου με ποιήματα και με τραγούδια. Ποιοι είναι άραγε οι σωστοί και ποιοι οι λάθος; Ποιοι οι ίσιοι και ποιοι οι στραβοί; Σίγουρο ένα είναι μόνο: πώς είμαστε όλοι βιαστές της στιγμής, την αρπάζουμε μανιασμένα και την προσαρμόζουμε σαν πλαστελίνη στις εκάστοτε ψυχολογικές ανάγκες μας. Μέχρι να' ρθει μιαν άλλη...μια νέα...μια επόμενη στιγμή. Αυτή που τελικά θα επιβληθεί και θα μας υποτάξει.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ (ΚΥΡΙΑΚΑΚΗ)- ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΖΟΡΜΠΑΛΑ του ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ "Ξώφαλτσα Κορίτσια"...

Η Μαργαρίτα Ζορμπαλά εμφανίστηκε το 1975 σε εφηβική ηλικία να τραγουδά στις Μπαλάντες του Μίκη Θεοδωράκη και του Μανώλη Αναγνωστάκη. Η Αλεξάνδρα Κυριακάκη, γνωστή ως Αλεξάνδρα, λίγο νωρίτερα είχε εμφανιστεί στο πλευρό του Βασίλη Τσιτσάνη. Και οι δύο όμως είχαν την "έγκριση" του Μάνου Χατζιδάκι, ώστε κάποια στιγμή, κατά την είσοδο στη δεκαετία του 1980, μπήκαν στο στούντιο και ηχογράφησαν δίσκους με τραγούδια του. Συγκεκριμένα μιλάμε για τρεις δίσκους. Κυκλοφόρησαν στη Lyra κι αυτοί, με την ενορχήστρωση και τη μουσική επιμέλεια του συνθέτη και πιανίστα Τάσου Καρακατσάνη, βοηθού τότε του Χατζιδάκι. Πριν κι από τη Ρωμαϊκή Αγορά του, ο Χατζιδάκις θέλησε να δοκιμάσει τραγούδια του με νέες φωνές. Όχι βέβαια για λόγους εμπορικότητας- αυτό φάνηκε από το ρεπερτόριο που "έδωσε"- όσο χάριν ενός αισθητικού πειράματος, θα λέγαμε. Τον Μάιο του 1980 πρωτοβγήκαν το Μεθυσμένο Κορίτσι με τη Ζορμπαλά και το Η Αλεξάνδρα στα λαϊκά του Μάνου Χατζιδάκι με την Αλεξάνδρα. Το πρώτο άλμπουμ περιείχε εφτά τραγούδια του Χατζιδάκι και άλλα εφτά του Θεοδωράκη. Την ορχήστρα στα τραγούδια τους διηύθυναν οι ίδιοι οι συνθέτες. Η φωνή της Ζορμπαλά, νεανική, ευαίσθητη, τρεμάμενη, πραγματικά έδωσε φρέσκια πνοή σε κομμάτια που αποσπάστηκαν από τους κύκλους Αθανασία, Ο Οδοιπόρος το Μεθυσμένο Κορίτσι και ο Αλκιβιάδης, Της γης το χρυσάφι και Sweet Movie. Αντιστοίχως, ο κύκλος Θεοδωράκη περιελάμβανε τραγούδια από την Όμορφη Πόλη, τη Μαγική Πόλη, το Τραγούδι του νεκρού αδελφού, τις Μικρές Κυκλάδες και τα Έξι λαϊκά τραγούδια. Ήταν η περίοδος που η νεαρή ερμηνεύτρια, μια λαμπετική φιγούρα του τότε ελληνικού τραγουδιού, συνευρισκόταν κάθε βράδυ στον Μαγεμένο Αυλό με τον Θεοδωράκη, τον Γκάτσο, τον Χατζιδάκι, τον Ελύτη. Έκτοτε, η Ζορμπαλά δεν ηχογράφησε ποτέ ξανά τραγούδια του Χατζιδάκι, με εξαίρεση ένα cd που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια και στο οποίο τραγουδούσε από συναυλία στην Κύπρο ορισμένες από τις μεγαλύτερες "επιτυχίες" του συνθέτη. Με την Αλεξάνδρα ο Χατζιδάκις συνδέθηκε περισσότερο. Από προγράμματα μουσικών σκηνών της εποχής, βλέπουμε ότι για ένα φεγγάρι υπήρξε ερμηνεύτρια στις ζωντανές παρουσιάσεις του κύκλου Οι μπαλάντες της οδού Αθηνάς μαζί με την Ηδύλη Τσαλίκη, τον Λιούγκο, τη Δημητριάδη, τον Λέκκα. Μοιραίο ήταν, κυρίως λόγω της θητείας της πλάι στον Τσιτσάνη, ο πρώτος χατζιδακικός δίσκος της να περιέχει αποκλειστικά λαϊκά τραγούδια του συνθέτη. Τα δημοφιλή Φέρτε μου ένα μαντολίνο, Η Προδοσία, Εφτά τραγούδια θα σου πω αλλά και τα Μην το ρωτάς τον ουρανό, Πάει έφυγε το τραίνο συν πέντε τραγούδια από τον κύκλο Για την Ελένη. Για την ακρίβεια, ο Χατζιδάκις φαίνεται πώς ήθελε να επανεξετάσει ολόκληρο το συγκεκριμένο έργο του, γι' αυτό και στον επόμενο δίσκο που έκανε με την Αλεξάνδρα, της έδωσε άλλα τέσσερα τραγούδια από κει. Είχε προηγηθεί η πρώτη εγγραφή εν έτει 1978 με ερμηνευτή τον Στέλιο Μαρκετάκη για να ακολουθήσει η οριστική αναθεώρηση το 1985 με τη Μαρία Δημητριάδη. Ο δεύτερος και τελευταίος δίσκος της συνεργασίας Χατζιδάκι- Αλεξάνδρας κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 1982 και είχε τίτλο Η Αλεξάνδρα τραγουδά Μάνο Χατζιδάκι Βασίλη Τσιτσάνη. Όπως και στο Μεθυσμένο Κορίτσι με τη Ζορμπαλά περιέχονταν τραγούδια των δημιουργών με τους οποίους είχε κατά κάποιο τρόπο ταυτιστεί η τραγουδίστρια, έτσι και τώρα, μαζί με έξι λαϊκά κομμάτια του Χατζιδάκι μπήκαν και άλλα έξι του Τσιτσάνη. Μάλιστα, ο ίδιος ο Τσιτσάνης έπαιζε μπουζούκι και τραγουδούσε ντουέτο με την Αλεξάνδρα σε τρία από τα έξι τραγούδια του. Την ορχήστρα- πάντα υπό την εποπτεία του Τάσου Καρακατσάνη- αποτελούσαν βασικοί συνεργάτες του Χατζιδάκι: ο Κώστας Γρηγορέας (κιθάρα), η Στέλλα Κυπραίου (κιθάρα, λαούτο), ο Πάνος Δράκος (φλάουτο), ο Βασίλης Ηλιάδης (μπουζούκι) κ.α. Μετά κι από αυτό το άλμπουμ, η Αλεξάνδρα, το κορίτσι με το αγορίστικο look, χάθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα. Μελέτησε πολύ τον ταμπουρά ώστε σήμερα να θεωρείται άριστη τεχνίτρα του εν λόγω σπάνιου μουσικού οργάνου. Λίγο προτού ο Χατζιδάκις εγκαταλείψει τον κόσμο τούτο, αρχές του ΄90, της είχε προτείνει να γίνει ένας δίσκος στον Σείριο του με την ίδια να τραγουδά και να παίζει μόνο ταμπουρά. Η Αλεξάνδρα αρνήθηκε, θεωρώντας ότι δεν το κατείχε καλά ακόμη το όργανο. Ας γίνει σήμερα αυτός ο δίσκος! Μπας και κοπάσουν έστω και πρόσκαιρα τα αναβράζοντα δισκογραφικά μαγειρέματα και οι προμελετημένες λίστες των ραδιοφωνικών σταθμών. Αλλιώς θα μείνει μονάχα η αίσθηση ακόμη δύο ερμηνευτριών- της Αλεξάνδρας και της Ζορμπαλά- που κάποια στιγμή στην πορεία τους, τις άγγιξε το μαγικό ραβδί του Μάνου Χατζιδάκι. Και οι τρεις δίσκοι επανακυκλοφορούν τις μέρες αυτές με φροντισμένα ένθετα από τη Lyra, ενταγμένη στους Modern Times του Γιαννίκου, ο οποίος μας έχει ήδη πείσει πώς αγαπά το αυθεντικό ελληνικό τραγούδι.

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΣΤΟ ALTERA PARS...

Σπάνια πια πηγαίνω στο θέατρο. Ίσως επειδή είμαι και κλειστοφοβικός και πάντα προσέχω που θα καθίσω σε μια αίθουσα, ώστε με την πρώτη δυσφορία να μπορώ να την κοπανήσω αθόρυβα και διακριτικά. Παρ' όλο που διάφορες προσκλήσεις μαζεύονται σωρηδόν κάτω απ' την πόρτα μου, ειδικά για θέατρο, μόνο η παρακίνηση κάποιου φίλου δύναται να με ξεκολλήσει. Όπως συνέβη χθες βράδυ. Η Λιάνα Μαλανδρενιώτη, μια δεύτερη μαμά κυριολεκτικά, δημοσιογράφος κύρους, υπεύθυνη ραδιοφωνικών εκπομπών κλασικής μουσικής και διοργανώτρια ακτιβιστικών συναυλιών, με προσκάλεσε στην παράσταση του έργου Παράπλευρες απώλειες (Necessary Targets) της Ιβ Ένσλερ που έκανε πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες στη σκηνή του ALTERA PARS σε σκηνοθεσία του Πέτρου Νάκου. Η Λιάνα, ξέχασα να αναφέρω ό,τι μέσα σε όλες τις άλλες δραστηριότητες της, είναι και μια ολοκληρωμένη ηθοποιός, που κατά κοινή ομολογία το χρωστάει στον εαυτό της να ασχοληθεί εκτενέστερα με το "σπορ". Το έργο θα χαρακτηριζόταν γυναικείο και αφορά στις συνέπειες του πολέμου στην ψυχοσύνθεση μιας ομάδας γυναικών σε προσφυγικό στρατόπεδο της Βοσνίας. Μία Αμερικανίδα ψυχίατρος (η Μίνα Χειμώνα, η οποία μετέφρασε στα ελληνικά και όλο το έργο), μαζί με τη Μελίσα, την ψυχολόγο βοηθό της, μεταβαίνουν στα Βαλκάνια για να δουλέψουν κλινικά με την ομάδα αυτή των γυναικών προσφύγων. Μέσα στις δύο ώρες που διαρκεί η παράσταση (βασανιστήριο για κάποιον που δεν είναι φαν του θεάτρου...) και εν μέσω βαλκανικών ήχων, παρακολουθούμε τη διάλυση της συντηρητικής ρασιοναλίστριας ψυχιάτρου και την απόλυτη ενσωμάτωση της σ' αυτό το παρανοηκό σύμπαν γυναικών, που η απόσταση από τη λογική στην τρέλα χωρίζεται με μια λεπτή κλωστή. Το έργο ξεκινά από το φουαγιέ του θεάτρου, όπου υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στην Αμερική, στο σαλονάκι της γιατρού. Η κουβέντα με τη βοηθό της κι ενόσω ακούγεται το Brothers in arms των Dire Straits (ατυχήσασα ως πρώτη μουσική επιλογή, κατά την ταπεινή μου άποψη) μας προϊδεάζει και για το ταξίδι τους στα μπαρουτοκαπνισμένα Βαλκάνια. Εν συνεχεία, οι πόρτες ανοίγουν και όλοι εμείς- οι θεατές- ακολουθούμε τις δύο ηθοποιούς στη θεατρική αίθουσα! Την αράζουμε στα καθίσματα κι εκείνες παίρνουν τη θέση τους στη σκηνή. Το πρώτο πράγμα που σε κερδίζει είναι το πολυσύνθετο σκηνικό που έφτιαξε ο Ohm David με δεσπόζουσα στο κέντρο τη φιγούρα ενός καμμένου δέντρου με τα κατάμαυρα κλαδιά του να θυμίζουν χέρι με σπασμένα δάχτυλα. Δεν προτίθεμαι να αναφερθώ αναλυτικά στις ερμηνείες των κοριτσιών και των γυναικών που όλη την ώρα μοιράστηκαν από κοινού το σανίδι. Θα ξεχώριζα τη Μίνα Χειμώνα που με τη γνώση ενός τέτοιου έργου και με τη φιλότιμη προσπάθεια της, κατάφερε να αποβάλει την τηλεοπτική περσόνα που είχε φτιάξει αδίκως τα τελευταία χρόνια. Η Τατιάνα Παπαμόσχου, επίσης, στο ρόλο της μουσουλμάνας προσφυγοπούλας υπήρξε μια νότα ερμηνευτικής πραότητας μέσα σε μια παράσταση που απαιτούσε υστερία και δυνατές φωνές. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν και η κρίση που βάρεσε η ταλαντούχα νέα ηθοποιός Τζωρτζίνα Δαλιάνη στο ρόλο μιας σχιζοφρενούς μητέρας που είχε χάσει το βρέφος της την ώρα του βομβαρδισμού. Όλα τα λεφτά όμως ήταν η φίλη μου η Λιάνα ως γριά προσφυγοπούλα που όλη την ώρα αναζητούσε την αγαπημένη της χαμένη αγελάδα, προσφέροντας την επίσης απαραίτητη χιουμοριστική νότα μέσα στο καταθλιπτικό σύνολο. Ένας ρόλος που θα κινδύνευε να βγει ως καρικατούρα, πλάστηκε όπως ακριβώς έπρεπε, σαν μια ανάσα, ένα διάλειμμα στην τραγικότητα και τη φρίκη των υποτιθέμενων συνεπειών του πολέμου. Εάν πρέπει να σταθώ και στο ίδιο το έργο της Ένσλερ, θα το ήθελα με περισσότερες σιωπές και λιγότερους διαλόγους. Δε νομίζω ότι η, κάπως υπέρμετρη, ανάλυση του συναισθηματικού κόσμου των ηρωίδων ενέτεινε τη δωρικότητα που μοιραία χαρακτηρίζει το γεγονός ενός πολέμου. Ακολουθήθηκε μία δημοσιογραφική λογική κι αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο, μια και η συγγραφέας βασίστηκε στις μαρτυρίες γυναικών- πραγματικών προσφύγων. Πάντως, σκεπτόμενος τώρα τη χθεσινή βραδιά, μου έμεινε η αίσθηση μιας αξιοπρεπέστατης παράστασης, κόντρα στις πολυδιαφημισμένες ανοησίες τύπου Σεσουάρ για δολοφόνους κλπ. με τη σκηνοθετική άποψη του Νάκου, τους καλούς φωτισμούς που επιμελήθηκε ο ίδιος μαζί με τον σκηνογράφο της παράστασης, αλλά και τη μουσική επιμέλεια του Ιάκωβου Δρόσου. Ειδικά στον τελευταίο τομέα, που είναι και το "πεδίο" μου, όσο το έργο κορυφωνόταν, τόσο και οι μουσικές που ακούγονταν γίνονταν πιο κατάλληλες και εντέλει αναπόσπαστο μέρος της εξέλιξης. Αξίζει να αναφέρουμε ακόμη πως η συγκεκριμένη παράσταση στο ALTERA PARS (τηλ. 210- 3410011) τελεί υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

(άσχετο)!Είχα χρόνια να γελάσω τόσο black! Το άκουσα στις ειδήσεις, κάπως έτσι περίπου: ηλικιωμένη γυναίκα κινδύνεψε να πεθάνει στην εντατική, όταν η εγγονή της που την είχε επισκεφθεί, την αποσύνδεσε από το μηχάνημα, προκειμένου να φορτίσει το κινητό τηλέφωνο της...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΟΡΤΗ...

Κάθε χρόνο τ' Αγιαντώνη
συγκεντρούμεθα οι όνοι
άπαντες του πενταγράμμου
και αντάρτικο του Γράμμου
ξεκινάμε αυθαιρέτως
όπως πέρυσι και φέτος

Στο καπηλειό «Απόβραδο»
εντός του Πειραιώς
κι αυτό το σαββατόβραδο
θα λάμψει θυρεός

Μποσκο-οικόσημον
ξανά θα υψωθεί
κι ότι είναι μπουκόσιμον
θα εξαφανισθεί

και δια τραπεζώματος
γερού θα τιμηθεί
η μνήμη του ονόματος
θανόντος ασκητή

άπαξ του έτους γίνεται
η σύναξις εδώ
και ο καθένας δίνεται
σ’ αυτήν χωρίς αιδώ

πληρούται ένα διάζωμα
υπό πληθών μικτών
θυμίζον παιδομάζωμα
Τούρκων κατακτητών

είναι μια συνεδρίασις
των μαιτρ της παπαριάς
που φέρνει ερυθρίαση
εις κάποιας παρειάς

ήτοι κάτι γισδακαίοι
βάζουνε φωτιά που καίει
με μαράμειες συνθέσεις
που σε κάνουνε να πέσεις
κάτω εν εκστάσει άδων
στιχουργίες τριβιζάδων

παραπλεύρως κάτι λιούγκοι
πυρπολούν ξανά το Κούγκι

και θα’ ρθουν επίσης λέει
γιώργηδες χριστοδουλαίοι
που γυρνάν τη μανιβέλα
των ασμάτων του Καρβέλα

που λατρεύουν αφειδώς
τα ξενικά τα είδη
κι αποποιούνται γενικώς
Δώρο και Θεοχαρίδη

δίπλα τους κάτι μαρίζες
με του έθνους μας τις ρίζες
όλη νύχτα θα μας θρέψουν
και τα ώτα μας θα τέρψουν

και τα ντέρτια του γκουρμπέτη
με τον Λέκκα το ρεμπέτη
θα εκτιναχτούν σα βέλη
απ’ του μπαγλαμά το τέλι

εδώ όλοι έχουν βίζα
γι' αυτό λέω στη Μαρίζα
αφού κάνω το καλό
φέρε σε παρακαλώ
τη Σαβίνα και τη Lamia
μπας και πάρουν λίγα δράμια

γιατί τα οψαρτύματα
στην τάβλα σα στρωθούν
όλα τα αμαρτήματα
μαζί μ’ αυτά θα’ ρθούν

ήτοι καταπετάσματα
οίνου, κεφτέ, φετών
και ακολούθως άσματα
αγρίων συρφετών

ορδαί κλυδωνιζόμεναι
με ήχους μπουζουκιών
και εκσφενδονιζόμεναι
πιατέλαι τζατζικιών

κι από παντού θ’ ακούγονται
σάχλες και ακκισμοί
αυτά που άλλως λέγονται
και Αντωνακισμοί

στην εορτή εόρακα
παράδοσιν μακρά
ιδίαν με του κόρακα
που πάντα κάνει κρα

κι όσοι σ’ αυτήν επέλασαν
στη μνήμη την κρατούν
γιατί εκ βάθους γέλασαν
σα να’ βλεπαν καρτούν

γι’ αυτήν την τελειότητα
θα κάνω μια ευχή
να γίνει η γελοιότητα
στους πάντες διδαχή

Μπόσκο 17/ 01/ 2008
Να μ' αγαπούν και ν' αγαπώ...

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ ΙΙ

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Η Ρεζέρβα (Lyra)

Μια φθινοπωρινή μέρα του 1979, ο παραγωγός του Τρίτου Προγράμματος Γιώργος Μητρόπουλος παρουσιάζει από την εκπομπή του ολόκληρη τη Ρεζέρβα του Διονύση Σαββόπουλου. Ο δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη, οι μαγνητοταινίες έχουν σταλεί στον Μητρόπουλο ειδικά από τον Πατσιφά της Lyra. Αμέσως μετά τη μετάδοση του τραγουδιού Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο γίνεται της πουτάνας! Τα τηλέφωνα από το Υπουργείο Προεδρίας του Τσαλδάρη πέφτουν το ένα μετά το άλλο! Το ίδιο βράδυ ο Μάνος Χατζιδάκις καλεί τον νεαρό "ψαρωμένο" παραγωγό να περάσει από τον Μαγεμένο Αυλό στο Παγκράτι. Τι έπαιξες το πρωί; τον ρωτάει. Τη Ρεζέρβα απαντάει ο Μητρόπουλος. Α, του Σαββόπουλου; ξαναρωτάει ο Χατζιδάκις και ζητάει απ' το γκαρσόνι χαρτί και στυλό. Γράφε παροτρύνει τον Μητρόπουλο κι αρχίζει να του υπαγορεύει. Αύριο θα ξαναπαίξεις το Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο και θα πεις από πριν το εξής: "ο διευθυντής του σταθμού, κ. Μάνος Χατζιδάκις, δεν άκουσε τη χθεσινή εκπομπή και γι' αυτό ζήτησε να μεταδοθεί ξανά το συγκεκριμένο κομμάτι, προκειμένου να έχει ιδίαν γνώσιν του αδικήματος!"...Έγινε ακριβώς έτσι. Με εντολή του Χατζιδάκι ένα, τεράστιο σε διάρκεια, τραγούδι του Σαββόπουλου, αφιερωμένο σε έναν κυνηγημένο του επίσημου κράτους, που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από τη συντηρητική κυβέρνηση της εποχής, παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε από το κρατικό Τρίτο Πρόγραμμα. Μόνο που μετά από την εισαγωγή που έκανε ο παραγωγός Γιώργος Μητρόπουλος, κανένα τηλέφωνο δεν ξαναχτύπησε και το περιστατικό θεωρήθηκε λήξαν! Έτσι, για την ιστορία η παραπάνω διήγηση, όπως την άκουσα από τον ίδιο τον Μητρόπουλο, προτού περάσω στην αναλυτική παρουσίαση άλλης μιας επανέκδοσης ενός σημαντικού δίσκου του Διονύση Σαββόπουλου.

Η Ρεζέρβα κυκλοφόρησε στα τέλη του 1979 σε διπλό βινύλιο και ήταν ο όγδοος μεγάλος δίσκος του τραγουδοποιού. Παρ' όλο που απουσίαζαν τα ηλεκτρικά ροκ στοιχεία των αρχών του ΄70, προσωπικά θεωρώ τη Ρεζέρβα σαν το έργο εκείνο του Σαββόπουλου που επηρεάστηκε περισσότερο από τον Bob Dylan. Νομίζω πως από άποψη προθέσεων, το Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο πατούσε γερά στο κομμάτι Hurricane- κι αυτό γραμμένο για έναν Αμερικανό παράνομο- που άνοιγε το ιδιαίτερα δημοφιλές στη χώρα μας άλμπουμ Desire (1975) του Dylan. Μην ξεχνάμε επίσης πως το 1979 που βγήκε η Ρεζέρβα, ο Dylan είχε γίνει φανατικός χριστιανός κυρίως με το άλμπουμ Slow train. Να είναι τυχαίο που και ο Νιόνιος λίγα χρόνια αργότερα, με τα Τραπεζάκια Έξω (1983) μίλησε ξεκάθαρα περί Ορθοδοξίας; Είναι απίστευτα κοινός ο παρανομαστής στις καριέρες αυτών των δύο καλλιτεχνών, ο ένας μεσ' στην παγκοσμιότητα του και ο άλλος ταυτισμένος με την πολιτιστική ιστορία μιας μικρής βαλκανικής χώρας. Όμως και με πολλά απ' τα υπόλοιπα τραγούδια της Ρεζέρβας, ο Σαββόπουλος έπαψε πρόσκαιρα να είναι αλληγορικός, γράφοντας με το στοιχείο του αυτοβιογραφικού ή ακόμη και της επικαιρότητας. Αναφέρομαι στο Γεννήθηκα στη Σαλονίκη, στο Άσπα (για την αγαπημένη του σύζυγο), στο Οι εκλογές μαντινάδα και στο Αουντουαντάρια του τέλους, όπου παρελαύνουν εν είδη πανηγυρικού χαιρετισμού όλοι οι μουσικοί της ορχήστρας! Άξιζε όντως αυτό, εφόσον η Ρεζέρβα ήταν ο πρώτος δίσκος του Σαββόπουλου με τόσους πολλούς μουσικούς συμμετέχοντες (από τον παλιό συνεργάτη του, κιθαρίστα Θεολόγο Στρατηγό μέχρι τον μεγάλο κοντραμπασίστα Ανδρέα Ροδουσάκη, τον πιανίστα Σαράντη Κασσάρα, τον μπουζουξή Θανάση Πολυκανδριώτη και αρκετούς πνευστούς)! Με τη Ρεζέρβα ακόμη, ο δημιουργός έδωσε βήμα σε αρκετές φωνές που τότε βρίσκονταν κατά κάποιο τρόπο στο ξεκίνημα τους: στην Άλκηστη Πρωτοψάλτη, την Αφροδίτη Μάνου, την Ελένη Βιτάλη, τον Νίκο Παπάζογλου και τον Σάκη Μπουλά- οι δύο τελευταίοι δεν αναγράφονται πουθενά στην παρούσα επανέκδοση, ίσως διότι αρκέστηκαν σε φωνητικά και όχι σε κανονικό τραγούδι. Κυρίως, όμως, η Ρεζέρβα αποτελεί ένα ξεχωριστό σταθμό στην εργογραφία του Σαββόπουλου, καθώς έκλεισε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης μαζί με ό,τι αυτή είχε επιφέρει σε πολιτιστικό επίπεδο. Το 1981 ήρθε η πρώτη θριαμβευτική τετραετία του ΠΑΣΟΚ και λίγο αργότερα ο, μάλλον αμήχανος, πολυτάλαντος τραγουδοποιός φανέρωσε ένα εξαίρετο Μυστικό τοπίο, υμνώντας Των Ελλήνων τις κοινότητες και τοποθετώντας τις, όπως είπαμε, σε ένα νεο-ορθόδοξο background.

Είκοσι χρόνια με ρωτάς που θα βρεθεί η Ελένη σαν ζωγραφιά στην εκκλησιά ή σαν κερί αναμμένη...

Η "Ελένη" παίζει πιάνο- ενδεχομένως το Ειμ' αϊτός χωρίς φτερά- και η Ξένη χορεύει.

Η "Ελένη" είχε παχύνει τα τελευταία χρόνια από τις ουσίες που έπρεπε να ρέουν στο αίμα της για να μπορεί να είναι κοινωνική, να ζει κι αυτή άνετα μαζί με τους άλλους συνανθρώπους της.

Η Ξένη παραμένει αδύνατη, αέρινη, σα δέντρο ελιάς μοιάζει.

Η "Ελένη" προσπάθησε να βρει καταφύγιο στα παιδιά, τη μουσική και τα ποιήματα.

Η Ξένη ακόμη βρίσκει καταφύγιο στα αυτοβιογραφικά βιβλία που γράφει, αγωνίζεται και καταφέρνει να εκδίδει.

Η τροχιά της "Ελένης" συναντήθηκε με αυτήν της Ξένης.

Η δεύτερη υπήρξε προστάτιδα της πρώτης. Της έδινε το πολυπόθητο θάρρος για τη ζωή και την αντοχή μέσα στο ανθρώπινο σμάρι.

Ο δαίμονας που συν τοις άλλοις είχε να παλέψει η φτωχή "Ελένη" αποδείχτηκε δυνατότερος. Πριν από λίγο καιρό, ένα cocktail την έστειλε στον άλλο κόσμο.

Κι από τότε η Ξένη γυρίζει τα βράδια με ένα Ξόρκι της "Ελένης" στην τσάντα της και στην ψυχή της.

*Ανέκαθεν έτρεφα υψηλή εκτίμηση για ανθρώπους που είχαν τα αρχίδια να αυτοκτονήσουν. Για οποιονδήποτε βαθιά προσωπικό τους λόγο. Αυτό το κορίτσι δε μπορούσε να ζει άλλο ανάμεσα μας. Κι ας προσπάθησαν ψυχίατροι, οικογένεια και φίλοι για το αντίθετο. Δική της η απόφαση. Σεβαστή! Όσο και αν μοιραία θλίβει η αναχώρηση ενός νέου ανθρώπου. Στις μέρες που ζούμε έχει χαθεί η συλλογικότητα. Ακόμη και σκεπτόμενοι άνθρωποι αξιολογούν τα πάντα βάσει του συναισθηματικού τους κόσμου, δεμένοι από μιαν αυτάρεσκη κούφια ερωτολαγνεία, λες και το μόνο ζητούμενο είναι ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας...Η ιστορία έχει αποδείξει πως ο άνθρωπος είναι αγελαίο όν. Κάποτε οι αγέλες έκαναν καλό. Σήμερα σε οδηγούν στην απομόνωση, το αδιέξοδο, τη φυγή. Βγάλτε τα ροζ γυαλιά του εφήμερου και του ψεύτικου, αφουγκραστείτε τα προβλήματα της κοινωνίας αυτής, ουρλιάξτε, αντιδράστε, σταθείτε δίπλα, κοντά. Ευχαριστώ την Ξένη Μητσοβασίλη που μου γνώρισε, έστω και εκ των υστέρων, την Σταυρούλα Χατζοπούλου. Η μία και μοναδική ποιητική συλλογή που πρόλαβε να εκδώσει έχει τίτλο Το ξόρκι και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοτεχνία. Αναζητήστε τη! Σπάνιο δείγμα ειλικρινούς απελπισίας, δοσμένης με τρόπο καθ' όλα ευαίσθητο και γι' αυτό ποιητικό.

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΩΜΑΤΙΩΝ ΤΗΣ ΣΑΒΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΑΤΟΥ ΣΤΟ ΚΥΤΤΑΡΟ

Η Σαβίνα Γιαννάτου είναι εδώ στο Κύτταρο. Αγχωμένη, λες και ξεκινάει τώρα το τραγούδι, λες και δεν έχει ξανατραγουδήσει ποτέ μπροστά σε κόσμο. Τοποθετείται στη σκηνή, δοκιμάζει τη φωνή της, δίπλα της στήνονται για την ώρα και ο Μιχάλης Σιγανίδης με τον Κώστα Βόμβολο. Μια οθόνη πίσω προβάλλει ασυνάρτητα πλάνα, κομμένα, μονταρισμένα, από ταινίες μικρού μήκους της Maya Deren. Θα μπορούσαν να είχαν συνεργαστεί αυτές οι δύο γυναίκες σ' έναν άλλο χωροχρόνο. Με διαφορά μισού αιώνα διαθέτουν ακριβώς την ίδια αισθητική αντίληψη για τα πράγματα. Απόψε θα γεμίσει ο χώρος με το λόγο των ποιητών! Του Λειβαδίτη, του Μπόρχες, του Καγιάμ, του Παυλόπουλου, του Σινόπουλου και του Ροζακέα, όπως τον μελοποίησε ο Χατζιδάκις. Η φωνή της θα συρθεί πάνω στο λόγο, όπως η ουρά μιας γοργόνας κόβει στα δύο το αφρισμένο κύμα. Θα έχουμε και πολύ κόσμο απόψε: τη Ναταλί και τη Δανάη που θα καλύψουν αυτήν την πρώτη βραδιά, το επιτελείο της Lyra, φίλους καλλιτέχνες- η Νένα Βενετσάνου, ο Δώρος Δημοσθένους ή ο Παντελής Θεοχαρίδης, που τραγούδησε χθες με τον Ρασούλη και που παρέτεινε τη διαμονή του στην Αθήνα για να παρακολουθήσει τη συναυλία. Διαβάζουμε με τη Σαβίνα την αποδελτίωση των εφημερίδων και γελάμε! Δεν υπάρχει ούτε μία εφημερίδα που να μην αναφέρεται στην αποψινή παρθενική παρουσίαση της Μουσικής Δωματίων της! Η ίδια αγωνιά: και αν περιμένει ο κόσμος να ακούσει ethnic και φρικάρει με τους αυτοσχεδιασμούς; ...κανείς δεν πρόκειται να φρικάρει την καθησυχάζω, αν και κάπου διασκεδάζω το γεγονός της ανησυχίας του καλλιτέχνη για το άρτιο αποτέλεσμα. Είμαι εδώ και γράφω...ο ήχος από το κοντραμπάσο του Σιγανίδη σα βαριοπούλα σφυροκοπάει την άδεια ακόμη αίθουσα. Και η Σαβίνα Γιαννάτου άλλοτε με πολεμικές ιαχές και άλλοτε με μαχαιρωμένους ψιθυριστούς βοκαλισμούς αποδομεί την τέχνη της ποίησης, που τόσο τίμησε πρόσφατα με την τελευταία δουλειά της!Απόψε, λοιπόν, στο Κύτταρο...

JANIS JOPLIN- ΡΑΓΙΣΜΕΝΟ ΣΠΑΝΙΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ...

JANIS JOPLIN
PEARL (1971)
Pearl (Μαργαριτάρι) ήταν ένα από τα ψευδώνυμα που είχε η Janis Joplin στη διάρκεια του σύντομου εκρηκτικού βίου της. Ήταν επίσης ο τίτλος του τελευταίου άλμπουμ της που έμελλε να κυκλοφορήσει τέσσερις μήνες μετά το θάνατο της από overdose. Έχοντας χαιρετήσει οριστικά το σούπερ γκρουπ των Big Brother & The Holding Company, με τους οποίους είχε σαρώσει στο φεστιβάλ του Monterey, αλλά και τους πιο soul Kozmic Blues Band, που τη συνόδευσαν στο Woodstock, η Janis είχε ενωθεί με τους Full Tilt Boogie Band, περιοδεύοντας στον Καναδά με τραίνο για το περιβόητο Festival Express. Ήταν μέσα του 1970, όταν μπήκε μαζί τους στο στούντιο για να ηχογραφήσει αυτό το πραγματικό μαργαριτάρι υπό την καθοδήγηση του παραγωγού των Doors, Paul Rothchild. Ο δίσκος πέρασε στην ιστορία του rock για τη σκωπτική πολιτικοποιημένη σύνθεση Mercedes Benz, την οποία η Janis ερμήνευε α καπέλα, τη folk μπαλάντα Me and Bobby McGee του Kris Kristofferson (εραστή της, την περίοδο εκείνη), το μπιτάτο Move Over, τα θλιμμένα μπλουζ Cry baby και A woman left lonely, όπως και το κομμάτι Buried alive in the blues του «δικού» μας Nick Gravenites. Το τελευταίο μπήκε ως οργανικό και έκλεινε το άλμπουμ, καθώς η ερμηνεύτρια δεν πρόλαβε να βάλει πάνω τη φωνή της. Η ηχογράφηση του είχε ξεκινήσει στα τέλη του Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς, όμως στις 4 Οκτωβρίου η Janis βρέθηκε νεκρή στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Ήταν μόνο 27 ετών...Το Pearl κυκλοφόρησε επίσημα την 1η Φεβρουαρίου του 1971, ενώ πέρασε επίσης στην ιστορία και για το εξώφυλλο του: η Janis Joplin που απολαμβάνει το ποτό της καθισμένη στη βικτοριανή πολυθρόνα της. Ακριβώς, όπως ήταν η ίδια. Μοναχική, λαβωμένη, άναρχη κι ανέμελη, σαν τη φλόγα που τρεμοπαίζει. Καμία άλλη γυναίκα τραγουδίστρια δεν επηρέασε την εξέλιξη της rock μουσικής περισσότερο απ' αυτήν!

ΜΑΡΣΑΣ ΜΑΚΡΗ EASY RIDER ΥΠΟΥΡΓΟΣ...IN KOLONAKI

EASY RIDER ΥΠΟΥΡΓΟΣ IN KOLONAKI
Ανάμνηση, τώρα που κάνει κρύο και οι ενάρετοι άγγελοι πέφτουν σαν τις μπεκάτσες.

Σάββατο, 1 Δεκεμβρίου 2007. Μια ηλιόλουστη μέρα που το θερμόμετρο έδειχνε 18 βαθμούς. Με τον έφηβο γιο μου έχουμε κατέβει στο Κολωνάκι για CD και ένα πουλοβεράκι που του γυάλισε. Κατά τις 3 το μεσημέρι επιστρέφουμε προς το αυτοκίνητό μας. Στην αρχή της Πατριάρχου Ιωακείμ, καρφί μπροστά στο περίπτερο της Καλογήρου συνειδητο-ποιούμε μια κάποια αναταραχή. Μια μηχανή τεράστιου κυβισμού κόβει κάθετα την άνοδο προς Μαράσλειο, ο οδηγός της ελέγχει δεξιά αριστερά πίσω από το μαύρο γυαλί. Σε μία άλλη μηχανή τεραστιότατου κυβισμού ανεβαίνει ο κύριος Βουλγαράκης, ενώ ένας άντρας της ασφαλείας του τον βοηθάει να καθίσει τη μικρή καστανόξανθη κορούλα του υπουργού μπροστά στο μηχανικό κτήνος, στη θέση «κλασσικό ελληνικό πορτ-μπεμπέ». Ο κόσμος όπως κι εμείς εκεί μπροστά έχει μείνει κάγκελο. Ακούω κάποιο κύριο κάτι να λέει για την απουσία κρανών και μια κυρία κάτι για το μωρό. Βγάζω το κινητό, αλλά δεν προλαβαίνω να απαθανατίσω αυτόν τον μικρό θρίαμβο ισονομίας. Ο φρουρός ανεβαίνει στην άλλη μηχανή που περίμενε και φεύγουν παρέα όλοι χωρίς κράνη, έτσι ελεύθεροι, ωραίοι και το μωρό μπροστά στο άτι.

Γνωρίζω πολύ καλά πως οι έλληνες πολιτικοί και ιδιαίτερα οι υπουργοί έχουν πολλούς λόγους για να αισθάνονται ότι υπερίπτανται του εδάφους, της κοινωνίας, του νόμου και της αισθητικής.

Περιττό να πω πως θα φροντίσω να διαβάσω και το βιβλίο που φέρει την υπογραφή του πρώην υπουργού πολιτισμού, με τις προτάσεις του για τον πολιτισμό. Την πρόταση του πρώην υπουργού δημόσιας τάξης για τον νόμο την είδαμε. Περιμένω εναγωνίως και τις προτάσεις για την ανάπτυξη της νησιωτικής Ελλάδας, είμαι σίγουρη ότι θα γραφτεί ιστορία.
Στο μεταξύ θα πρέπει να εξηγήσω στο παιδί μου γιατί είναι εξαιρετικά σημαντικό να προσέχεις τις εντυπώσεις που αφήνεις πίσω σου όσο ανεβαίνεις. Θα πρέπει επίσης να του εξηγήσω ότι στη Δημοκρατία σημαντικό και ουσιαστικό είναι και η διαβάθμιση της ποιότητας της.
Η δημοκρατίτσα η δικιά μας είναι αυτή που οι υπουργοί εισηγούνται νόμους, οι βουλευτές τους ψηφίζουν, αλλά άμα είσαι μάγκας…

Ούτε σεμνά, μήτε ταπεινά
ΜΑΡΣΑ ΜΑΚΡΗ
Σκηνοθέτις

* Η Μάρσα Μακρή είναι σκηνοθέτις με σοβαρές κινηματογραφικές και θεατρικές σπουδές στην Αμερική, που πολλοί θα ήθελαν να έχουν κάνει. Πριν από τέσσερα χρόνια, η ελληνική σημαία κυμάτισε στις Κάνες όταν η μικρού μήκους ταινία της, Το Ταμένο, πέρασε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του σημαντικότερου φεστιβάλ, υποψήφια για το "Μικρό Χρυσό Φοίνικα". Είναι σύζυγος επίσης του διευθυντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου, του ανθρώπου με τον οποίο έχουμε αξιωθεί να κάνουμε μαζί τρεις ταινίες, μεταξύ πολλών άλλων κινηματογραφικών δραστηριοτήτων. Πριν από λίγες μέρες, η Μάρσα Μακρή έστειλε στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο και το εβδομαδιαίο free press Lifo την παραπάνω επιστολή. Αν ακόμη δεν έχετε βρει το φύλλο της εφημερίδας- με τον εύγλωττο τίτλο Scandal City- που είχε

την ευαισθησία να δημοσιεύσει την επιστολή, διαβάστε την από δω! Για να ξεκινήσει έτσι, δυναμικά, η εβδομάδα! Καλημερίζω!

(και αφήστε το ρολόι του blog να λέει τα δικά του...Σήμερα είναι Δευτέρα 14 Ιανουαρίου είκοσι λεπτά μετά τις 10 το πρωί)

ΜΙΑ ΚΟΥΡΣΑ ΣΕ ΤΑΞΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΫ

Τελειώνοντας την εκπομπή από το ραδιόφωνο και δεδομένου του αυριανού πρωινού ξυπνήματος κατέβηκα από τη Σαρή, στου Ψυρρή, ντουγρού στην Πειραιώς προκειμένου να πάρω ταξί για το σπίτι. Μια γρίπη που με τριγυρίζει εδώ και δυο μέρες έκανε τις αρθρώσεις μου να πονάνε και το κεφάλι μου βαρύ κι ασήκωτο, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σταμάτησα το πρώτο ταξί που βρήκα, κάθισα στη θέση του συνοδηγού όπως πάντα. Στα πίσω καθίσματα πρόσεξα αμυδρά απ' τον καθρέφτη μια μεγαλόσωμη ηλικιωμένη γυναίκα. Με εντυπωσίασε το φουντωτό βαμμένο κατάξανθο μαλλί της, αλλά κυρίως ένα βαρύ άρωμα έντονης θηλυκότητας που χτύπησε τα ρουθούνια μου. Κάτι "υποψιάστηκα", όμως δεν έδωσα περαιτέρω σημασία. Μέχρι που φτάσαμε έξω απ' το Ναό του Πλούταρχου, Πειραιώς και Πέτρου Ράλλη γωνία. Τότε η Καίτη Γκρέϋ (διότι αυτή ήταν!) άνοιξε το στόμα της και εξέφρασε τη θετικότατη γνώμη της για τον "Γιάννη Πουλόπουλο του 21ου αι": αυτός, μάλιστα, είναι καλός τραγουδιστής! Και ο Μανώλης Λιδάκης, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, κυρία Γκρέϋ τόλμησα να τη ρωτήσω κι εγώ δεν σας αρέσουν; Καλοί είναι, μωρέ κι αυτοί, αλλά με τίποτα σαν τον Πλούταρχο απάντησε η αλλοτινή θεά των λαϊκών πάλκων κι έπειτα κι εσύ, μανούλα μου, στ' αλήθεια με γνώρισες! Σ' αυτό δεν απάντησα, ούτε σχολίασα. Πως ήταν δυνατό να μην αναγνωρίσω την Καίτη Γκρέϋ; Τόσο οικεία πια η φιγούρα της! Ακόμη και το Βουνό (Θ' ανέβω και θα τραγουδήσω) του Λουκά Νταράλα να μην είχα ακούσει ποτέ με τη φωνή της που το σφράγισε εν έτει 1953, σίγουρα θα τη θυμόμουν απ' το βίντεο- κλιπ (πρόσφατο συγκριτικά με το ΄53...) του τραγουδιού Μια γυναίκα μόνο ξέρει των Εκείνος + Εκείνος! Στη συνέχεια, μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, στο Κερατσίνι, η Γκρέϋ έπιασε παθιασμένη κουβέντα με τον ταξιτζή- και όμως, αυτός που είχε τα διπλά μου χρόνια δεν την είχε γνωρίσει. Ούτε και πρόσεξα τι λέγανε. Προτίμησα να χαθώ στις σκέψεις και στις νοερές εικόνες, σε φοβερές ιστορίες που άκουσα από πρώτο χέρι για τη μεγάλη ντίβα από καλλιτέχνες που συνεργάστηκαν μαζί της. Όλα αυτά πέρσι ακριβώς τέτοιο καιρό, όταν γυρίζαμε μια σειρά ντοκιμαντέρ για την ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού- η σειρά ακόμη ανολοκλήρωτη κι εγώ και ο μοντέρ, απλήρωτοι. Απλά μια θλιβερή διαπίστωση... Θυμήθηκα τον σπουδαίο, αγνό και αμόλυντο στα 80 του, Σπύρο Ζαγοραίο. Όταν οι μαγαζάτορες συνεργαζόντουσαν με την Καίτη Γκρέϋ μου διηγούταν έπρεπε κάθε βράδυ να ρίξουν τα χαρτιά για να δουν αν θα δεηθεί να πάει να τραγουδήσει! Ήτανε η πρώτη φίρμα, έκανε ό,τι ήθελε και δεν υπολόγιζε κανέναν! Κι ακόμη όταν ένα βράδυ έστησε τον μαγαζάτορα, αυτός κατ' ευθείαν έκανε πρόταση στον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα, που είχαν έρθει ως πελάτες, να δουλέψουν εκεί και να την πετάξει έξω την Γκρέϋ που τον είχε ολότελα "γραμμένο" κι αυτόν και το μαγαζί του. Δεν ξέρω πώς, κάποιος μάλλον της το σφύριξε και να' τηνα η Καίτη Γκρέϋ στο μαγαζί! Έγινε ο χαμός, ανάστα ο Κύριος. Τότε ήταν χωρισμένη με τον Καζαντζίδη κι επειδή αυτός είχε γίνει ζευγάρι με τη Μαρινέλλα, στο σπίτι και στο πάλκο, η Γκρέϋ φρίαξε! Μας πήρε και φύγαμε. Πήγαμε να τραγουδήσουμε στο απέναντι ακριβώς μαγαζί. Τι να το κάνεις; Κάθε βράδυ, άδειοι εμείς, βαράγαμε μύγες και ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα φίσκα στον κόσμο! Αυτό δεν το άντεξε η Γκρέϋ! Μας ξαναμάζεψε και φύγαμε για ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη...Γλαφυρότατος ο Ζαγοραίος, αναπολούσε τις στιγμές στα πάλκα με τη Γκρέϋ και χαιρόταν σαν 20χρονο παιδί που ενθυμάται την πενταήμερη εκδρομή του σχολείου και ανοίγει η καρδιά του!Εγώ κατέβηκα Κερατσίνι και η τραγουδίστρια συνέχισε με πιθανό προορισμό της το Πέραμα. Μια γυναίκα χορτασμένη από μουσικές, τραγούδια, δόξα, χρήμα, λατρεία και πολύ έρωτα! Αμόρφωτη μάλλον, αφού ουδέποτε ο Καζαντζίδης, η Νίνου ή και ο Μανώλης Αγγελόπουλος χρειάστηκε να σπουδάσουν το τραγούδι προκειμένου να αφήσουν πίσω τους ό,τι άφησαν τελικά. Σταμάτησα στο περίπτερο της γειτονιάς για τσιγάρα. Το μάτι μου έπεσε στην εφημερίδα ESPRESSO και στο cd- δωράκι που περιείχε με τίτλο "Χρυσή Δισκοθήκη- Καίτη Γκρέϋ" και τη φάτσα της τραγουδίστριας στο εξώφυλλο. Αγόρασα τελείως μηχανικά την κωλοφυλλάδα, παρ' όλο που τη δισκοθήκη μου κοσμούν τουλάχιστον δύο βινύλια- πορτραίτα της Γκρέϋ. Στιγμιαίος υπερκαταναλωτισμός; Ίσως. Θα έλεγα καλύτερα στιγμιαία συγκίνηση για το απρόοπτο μιας κούρσας ταξί με την Καίτη Γκρέϋ στις 11 το βράδυ. Όπως και να' χει, μαζί με τη συγγραφή αυτού του post τελείωσε παράλληλα και η ακρόαση του σύντομου ψηφιακού δίσκου.Έτσι ακριβώς...με την Καίτη Γκρέϋ να τραγουδάει σπαραξικάρδια τον Βασίλη Τσιτσάνη και Κυριακή σε γνώρισα/ Κυριακή σε χάνω/ θέλω να είναι Κυριακή/ κι αυτή που θα πεθάνω...

ΤΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Ο Ray Manzarek...

...οι NIGHTWISH...

...ο TOM WAITS...

...o JIM CERT...

...οι ΕΝΔΕΛΕΧΕΙΑ...

Απόψε που πάλι δε θα υπάρχει κάποιος καλεσμένος στην εκπομπή μου, λέω να παίξω επιλογές από την τρέχουσα (και όχι απαραιτήτως) δισκογραφία. Τραγούδια που με διάφορους τρόπους έχουν παρουσιαστεί απ' αυτό το blog. Τα Carmina Burana του Carl Orff και του Ray Manzarek περνούν από το Φράγμα του Δήμου Μούτση διά μέσου της Ρωγμής του χρόνου του Νίκου Ξυδάκη και του Μανώλη Ρασούλη, την ίδια στιγμή που η Κρίστη Στασινοπούλου αράζει στη Σίκινο, Όπως ξυπνούν οι εραστές του Γιάννη Αγγελάκα και του Νίκου Βελιώτη. Κι ενώ για εισαγωγή του δεύτερου μέρους της εκπομπής κρατώ ένα οργανικό για πιάνο, η προσωρινή έλλειψη στίχων καλύπτεται καταλλήλως με την καρυωτακική μπαλάντα Τι τραγούδι να σου πω του συγκροτήματος Ενδελέχεια. Σε μια γωνιά του στούντιο, ο Tom Waits τραγουδά για τα Σκυλιά της Βροχής (Raindogs) υπό τους ήχους μεθυσμένου βαλς, σιγοντάροντας τον Τσέχο συνάδερφο του Jim Cert με την αγριοφωνάρα, αλλά και το αισθαντικό ακορντεόν του. Όσο για τους χαρντ- ροκάδες Nightwish, καταθέτουν μια νέα άποψη στο Phantom of the Opera του Άντριου Λόυντ Βέμπερ!

Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ.