Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΒΣΚΙ- ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΥΝΟΜΑΙ ΣΤΗ ΜΑΣΧΑΛΗ...


Τον Αύγουστο του 1980, η Ιταλίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Fernanda Pivano- 63 ετών τότε- πήγε στην Καλιφόρνια, στο σπίτι του Charles Bukowski και συνομίλησε για τρεις ώρες μαζί του. Οι εβδομήντα σελίδες απομαγνητοφωνημένου κειμένου μορφοποιήθηκαν σε ένα απολαυστικό βιβλίο υπό τον τίτλο Τσαρλς Μπουκόβσκι- Το μόνο που με νοιάζει είναι να ξύνομαι στη μασχάλη! Η πρώτη έκδοση έγινε στο Μιλάνο το 1982 και η δεύτερη το 1997, απ' όπου προέκυψε και η ελληνική μετάφραση από τα ιταλικά. Από τις εκδόσεις Απόπειρα, λοιπόν, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό το δημοσιογραφικό πόνημα της Pivano για τον ανατρεπτικό και κυνικό Bukowski σε μετάφραση της Λένας Ταχμαζίδου και σχόλια του Γιώργου Μπλάνα (160 σελίδες, τιμή: 10 ευρώ).

Ο Bukowski είναι ο αγαπημένος μου Αμερικανός συγγραφέας, με μιαν αγάπη που ήρθε στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης και συνεχίζεται ασίγαστη μέχρι σήμερα! Είχα γελάσει μέχρι δακρύων με το διήγημα του Η Γαμησομηχανή (The Fuck Machine) και με πολλές άλλες μεμονωμένες ιστορίες του. Σε μια απ' αυτές, μιλούσε από τηλεφωνικό θάλαμο με το αφεντικό του, που τον έψελνε με καταιγιστικούς ρυθμούς! Κι αυτός, την ίδια ακριβώς ώρα, ένα άλλο πράγμα είχε στο νου του: να ξεβιδώσει το ακουστικό του τηλεφώνου, διότι είχε την απορία εάν χωρούσε μέσα το...καυλί του! Το δοκίμασε, είδε ότι χωρούσε κι έτσι συνεχίστηκε το βρισίδι από τον εργοδότη του!
Σε μια άλλη ιστορία, πάλι, ήταν πάνω σ' ένα καμιόνι μαζί με δυο- τρεις άγνωστους που τους είχαν μαζέψει για αλητεία. Πλησιάζει έναν και του λέει φίλε, να σου πάρω μια πίπα; ευχαριστώ, όχι του κάνει ο άλλος για να λάβει τη φοβερή απάντηση ε, τότε πάρε μου εσύ μία, έτσι, να περάσει η ώρα! Υποδόρεια ρομαντικός όσο και φαινομενικά διεστραμμένος, δημιουργικός μέσα στην προσωπική αέναη τραγωδία του, σφριγηλός παρ' όλο τον μηδενισμό των γραπτών του, χαρωπός μέσα στην αρνητική ανάγνωση της ζωής, ο Bukowski είναι κατά τη γνώμη μου ο σημαντικότερος ίσως Αμερικανός συγγραφέας, που τον τοποθετώ πάνω και από τους κάπως υπερεκτιμημένους beatniks, αλλά και τον Fawkner, το έργο του οποίου μου αρέσει εξίσου. Όπως γράφει χαρακτηριστικά η Pivano στον πρόλογο της συνέντευξης, ένας Bukowski βυθισμένος στην καταστροφή, που είναι επίσης και η καταστροφή της αποσύνθεσης μέσα στην οποία ζούμε...

Το βιβλίο αυτό ξαναέφερε τον αιρετικό, κατά βάθος μέγα εξπρεσσιονιστή, συγγραφέα με μια συγκεκριμένη εικόνα μέσα μου: αυτής που τον θέλει να γράφει όχι σε computer ή κάποιο laptop, αλλά σε μια γραφομηχανή παλαιού τύπου, ανάμεσα σε βρώμικα στρωσίδια, με δεκάδες αδειανά κουτάκια μπίρας και μπουκάλια ουίσκι, με δυσωδία που βγαίνει από τα μεγάλα σπυριά στο χαρακωμένο του πρόσωπο, με αρουραίους που κυκλοφορούν δίπλα απ' τα πόδια του και παχιές κατσαρίδες που κόβουν βόλτες στους τοίχους. Εννοείται, στους τοίχους των πρώτων σπιτιών που έζησε μέχρι τα 45 του και όχι της βίλας του στο Σαν Πέδρο της Καλιφόρνια, όπου και απεβίωσε το 1994 ως πολυεκατομμυριούχος πλέον. Η Fernanda Pivano, ειδική επί του έργου του Ernest Hemingway, όπως και της αμερικανικής λογοτεχνίας γενικότερα, κατάφερε κυριολεκτικά μια καταβύθιση στα άδυτα της ψυχής του Bukowski, εκμαιεύοντας τις απόψεις του για τον ίδιο του τον εαυτό, το αλκοόλ, το τζόγο, το θεό και το διάβολο, τη φύση, την πολιτική, το φεμινισμό, τις γυναίκες, τους συγγραφείς- συναδέρφους του John Fante και Henry Miller. Διαβάστε το, συνοδεία ενός cd του Tom Waits ή βινυλίου, αν είναι εφικτό! Νομίζω μάλιστα πώς το άλμπουμ Closing Time του 1973 είναι ένα κι ένα για την περίσταση! Πορνόγεροι καλώς ή κακώς υπάρχουν πολλοί, ένας όμως ήταν ο Charles Bukowski!

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ...

Έγινα κι εγώ καλύτερος άνθρωπος...
Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να αφιερώνεσαι σ' έναν άλλο άνθρωπο...
Όσο χρειάζεται δηλαδή...
Τόσο που να λες ό,τι οι ταινίες, τα βραβεία, οι μουσικές και οι δημόσιες σχέσεις είναι ένας κόκκος άμμου στην απέραντη θάλασσα της δικής σου υγείας...
Μπορούμε να λέμε ό,τι νικήσαμε αυτήν την κωλοαρρώστια...σχεδόν...
Χρεώνομαι το 40% της επιτυχίας...το άλλο 60, εσύ...
Εσύ και τα χαρακτηριολογικά σου γνωρίσματα, που κανενός είδους ασθένεια δε μπορεί να αλλοιώσει...
Με δική σου πρωτοβουλία- κι αυτό είναι το μεγάλο θαύμα- δοκιμάζουμε κάτι άλλο...
Βάστα γερά...
Όπως κάνεις εδώ και δυόμισι χρόνια...
Είσαι σε καινούργια καλά χέρια...
Είμαστε σε καλό δρόμο...
Πόσο με χαλάρωσε η σημερινή βόλτα μαζί σου στην πλατεία της Ν. Σμύρνης...
Τα βιβλία που αγοράσαμε, τα δώρα που ψώνισα για τα παιδιά του Παντελή, ο καφές που ήπιαμε, η μικρή γεύση που πήραμε από τη μουσική του Χατζιδάκι με εκείνη την ορχήστρα των φίλων που συναντήσαμε...
Πιο πολύ μου άρεσε όμως το μήνυμα της Άλκηστης στο κινητό μεσ' στο ταξί...αυτό που εκθείαζε το χρώμα των ματιών σου...
Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα...
Όλα είναι under control...
Προχωράμε και ξέρεις υποσυνείδητα πώς θα θυσίαζα και τη ζωή μου την ίδια για σένα...
Το λέω με νόημα...
Χωρίς μελό διάθεση...
Χωρίς έτσι απλά για να γεμίσω αυτές τις γραμμές...
Ασχέτως αν δε θα το ακούσεις ποτέ...
Το ξέρεις...

ΤΟ ΚΑΦΚΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ SOCOS & THE LIVE PROJECT BAND!


SOCOS & THE LIVE PROJECT BAND -KAFKA -PUZZLEMUSIK
Το πολυτελές πακέτο εδώ δε βασίζεται σε μια εμπορική λογική του τύπου πάρε κόσμε – το αφεντικό τρελάθηκε!, αλλά σε μία άκρως καλλιτεχνική εναλλακτική πρόταση, που συνδυάζει την εικαστική με τη φωτογραφική και τη μουσική τέχνη. Σε κανονικό βιβλίο που περιέχει μια σειρά ρεαλιστικών φωτογραφιών του Παναγιώτη Λάμπρου και εικοσιένα σκίτσα της Άλκηστης Σκαρλάτου, στους τόνους του άσπρου, του μαύρου και του γκρι, απεικονίζονται με τον πλέον δυνατό τρόπο το, όντως καφκικό, σύμπαν των σκοτεινών και κατ’ εξοχήν rock στίχων του Socos. Στο κυρίως μέρος, το μουσικό κομμάτι, αποτελούμενο από δύο cd, συναντάμε ένα ερμητικά εσωστρεφές έργο με το χαρακτήρα της ενιαίας θεματικής, του concept. Δεν πρόκειται για άλλο ένα ακατανόητο ηχογράφημα, απ’ αυτά που ο δημιουργός βολτάρει γύρω – γύρω απ’ το τραγούδι, διστάζοντας να το ακουμπήσει ή ακόμη σνομπάροντας το. Όπου έχουμε τραγούδια με ελληνικό και αγγλικό στίχο, όπως στο Πάνω απ’ το μνήμα του J. S. Bach, στην Κοκαΐνη, στο Shopping Therapy ή στο εξαιρετικό, πολύ μελωδικό, Σου ζητώ (ερμηνεύουν ο δημιουργός, η Μαρία Λατσίνου και ο Μαρίνος
Τζιάρος), αυτό γίνεται με τρόπο εγκεφαλικό, σα να έχει χτιστεί μια πυραμίδα που δε μπορεί να της αφαιρεθεί κανένα κομμάτι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Socos με την Live Project Band του έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη σύνθεση μουσικής για παραστάσεις χοροδράματος. Σύνολο εγχόρδων, φιλτραρισμένα φωνητικά, καλοβαλμένες λούπες, προσανατολισμένα electronics, προγραμματισμοί και κίμπορντς που συχνά χρωστούν πολλά στον…Manfred Mann, συνοδεύουν την ερμηνευτική δεινότητα στην ηλεκτρική κιθάρα του ίδιου του συνθέτη. Σίγουρα, το Kafka είναι δύσκολο έργο για τον μέσο ακροατή και σαφώς απευθύνεται σε ένα πιο μυημένο κοινό. Ακόμη και στους οπαδούς του ανεξάρτητου punk- rock ρεπερτορίου ή σε όσους την ψάχνουν με αντεργκράουντ δισκογραφικές εργασίες καλλιτεχνών, σαν τους Purple Overdose και τους Common Sense, εάν πρέπει να αναφερθούμε σε αισθητικές συγγένειες του κοντινού παρελθόντος. Η έκδοση συνοδεύεται από dvd με την οπτικοποίηση οχτώ κομματιών που επιμελήθηκε ο Socos και δεν πρόκειται για αυτόνομα βίντεο – κλιπ, αλλά για μια multi – media performance από τη ζωντανή παρουσίαση του έργου στο θέατρο Επί Κολωνώ.
* Κυκλοφορεί προσεχώς και ο καινούργιος δίσκος των Socos & The Live Project Band πάντα από την Puzzlemusik του συνθέτη Χρήστου Αλεξόπουλου. Η παρουσίαση αυτή, για όσους δεν πήραν καν είδηση την έκδοση του Kafka πριν από ένα χρόνο περίπου.

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ SAN FRANCISCO ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ- ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΣΩΤΗΡΗ ΠΑΣΤΑΚΑ

Μετά το post για τον Έλληνα beatnik Πάνο Κουτρουμπούση, ας πάμε σε έναν άλλο φίλο ποιητή, που μπορεί να μη γράφει σε beat ύφος, έχει εκδώσει όμως σημαντικό έργο, έχει πολυμεταφραστεί στο εξωτερικό και έχει κερδίσει μάλιστα τη φιλία και την εκτίμηση των βετεράνων Αμερικανών beatniks! Όπως του κ. Λόρενς Φερλινγκέττι- φίλου, επίσης, του ποιητή Αντρέα Παγουλάτου- ο οποίος φωτογραφήθηκε εδώ με τον Σωτήρη Παστάκα πέρσι στο San Francisco, όταν ο δικός μας ποιητής και ψυχίατρος εκλήθη να συμμετάσχει σε ένα φεστιβάλ Ποίησης On the Road, που λένε! Προσέξτε τη λαδιά στο πουλόβερ του Φερλινγκέττι, σιγά μη νοιάζεται ο beatnik ποιητής για μια, ας πούμε, πιο σικ εμφάνιση!

Τον Παστάκα τον γνώριζα ως ποιητή μέσω του πολύ ωραίου blog που διατηρεί με τίτλο ποιείν (www.poiein.gr). Η αναγκαστική διακοπή της ρισπεριδόνης που προκαλεί διαταραχές στη λίμπιντο και η πιθανή αντικατάσταση της από την ολανζαπίνη ή κάποιο άλλο σκεύασμα, με έκανε να τον γνωρίσω και ως ψυχίατρο. Τούτη ακριβώς τη στιγμή, για μένα και για την υγεία ενός αγαπημένου προσώπου, η ψυχιατρική του ιδιότητα υπερτερεί της ποιητικής. Ψυχίατρος, λοιπόν κι εφόσον και ποιητής, ακόμα καλύτερα! Τον επισκέφτηκα στο ιατρείο του, παρ' όλο που συχνά τον συναντούσα ως θαμώνα στο Κύτταρο. Εκεί, με έναν γάτο που τον φωνάζει Μπόρχες και τα τρία χελωνάκια του, τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι! Μιλήσαμε για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα: για τις σπουδές του στην Ιταλία τη δεκαετία του 1970, για τις συναυλίες και τα βινύλια των Area και του θεϊκού Demetrio Stratos! Για τη θητεία του στο Δαφνί από το ΄81 και στην κλινική Κασταλία τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα. Για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που τον γνώριζε καλά, λίγο πριν ο πρίγκιπας του ελληνικού rock μας αφήσει χρόνους. Και, βέβαια, για τα φεστιβάλ ποίησης που γίνονται στο εξωτερικό και στα οποία ο Παστάκας συχνά καλείται να συμμετάσχει με τις προσωπικές ποιητικές εργασίες του!

Εδώ βλέπετε την έπαυλη- κοινόβιο των Grateful Dead στα 60s! Εκεί μέσα ζούσαν ο Jerry Garcia και η παρέα του, ενώ καθημερινά περνούσαν η Janis Joplin, οι Charlatans και οι Jefferson Airplane! Δε χρειάζεται να αναφέρουμε το τί τόνοι...LSD έχουν καταναλωθεί πίσω από αυτούς τους τοίχους! Κατά μήκος των δρόμων του Haight Ashbury στο San Francisco, το μοναδικό μέρος από τις ΗΠΑ που ονειρεύομαι να επισκεφτώ κι εγώ κάποια στιγμή σαν ιερό προσκύνημα, ο Σωτήρης Παστάκας διάβασε ποιήματα του κυρίως από τη συλλογή του Προσευχές για φίλους που κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση, εξαντλήθηκε και πρόκειται να επανακυκλοφορήσει!
Στα καλοκαιρινά πάρκα του San Francisco, που κάποτε οι Αμερικανοί χίπηδες, όταν δε διαδήλωναν κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, την άραζαν με τραγούδια, φλογέρες, κιθάρες, μαριχουάνα, τα ποιήματα και τη φυσική παρουσία των beatniks πατεράδων τους! Σήμερα, οι χίπις έγιναν γιάπις, μα ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη ο Φερλινγκέττι και μερικοί άλλοι να θυμίζουν ό,τι δεν έχουν ξεπουληθεί τα πάντα και ό,τι η πλήρης κατάλυση των ιδεολογιών, όσο και αν πασχίζουν κάποιοι γι' αυτή, δεν έχει επέλθει! Ευτύχημα, τέλος, που σε αυτή την παρέα ανήκει και ένας Έλληνας ποιητής, ο Σωτήρης Παστάκας, ποίημα του οποίου παραθέτω αυτούσιο ευθύς αμέσως:
ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
στον Γιάννη Δαρσινό

ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ τα κύματα:
απ’ τον Άγιο Ανδρέα των Πατρών
ως τον Αϊ-Νικόλα του Μπάρι,
και τούμπαλιν.
Εσύ,
που χάραξες τη γραμμή
των οριζόντων, για να ξεχνά
το βλέμμα μου τα ύστερα
και τα πρωθύστερα.
Εσύ,
που δεν επιτρέπεις στο βλέμμα
την ολοκλήρωσή του,
τα μελλούμενα, τα μετέπειτα
και τα μεθύστερα,
μεθυστικά τα σκεπάζεις όλα.
Εσύ,
που επιτρέπεις τα ιταλικά κρασιά
να πωλούνται στα γειτονικά
σουπερμάρκετ, Σοάβε
και Μανίφικο το κατά
Χριστόπουλον Κιάντι.
Εσύ,
που επιτρέπεις τους μικτούς
γάμους, απ’ την Πάρμα
μέχρι το Περιστέρι,
την ανάμιξη του μπλε
με την Άνοιξη, τα συμβατά,
τα ετερόκλητα,
τη μασκαρεμένη ειλικρίνεια,
τα ψευδεπίγραφα ποιήματα,
τα ανάμικτα πάθη.
Εσύ,
που αφήνεις την ολονύχτια
δίψα να μας προσάπτει

ψευδώνυμα.
Εσύ,
που μεγαλώνεις τη μέρα
και της προσδίδεις γεγονότα
μες από ανάσες και χρώματα,
σαν δελτίο ειδήσεων
των οκτώμισι θέλεις
διαρκώς να μας ξαφνιάζεις,
να μας εκπλήσσεις
και να μας τρομοκρατείς,
με τις αμφιβόλου ευθύτητας
ρουκέτες Σου, τις ανεπιτυχείς Σου
απόπειρες τα δεινά τους λοιμούς
τους καταποντισμούς.
Εσύ,
που μας περιμένεις το βράδυ
να Σου αποδώσουμε
το ημερήσιο μέρισμα,
δείκτης Ντάου Τζόουνς
σε άμεση επαφή ον λάιν
εγγραφή με το Χρηματιστήριο
του Τόκιο,
την αποθησαύριση
των ημερών μας παραθέτουμε
στο ταμείο Σου,
τον ειλικρινή μας χρηματισμό,
τα ατελέσφορα έντοκα
του ελληνικού δημοσίου,
ένας-ένας στη σειρά,
περιμένουμε να αποθέσουμε
στα πόδια σου.
Εσύ,
που η ποδιά Σου, έχει γεμίσει
με τα αποθέματα της θλίψης
και της απώλειας, από θύματα
της μίας και ακλόνητης πίστης.


Εσύ,
που επιμένεις να ζητάς
την τελική εισφορά
στα πεπραγμένα μας,
λες και δεν γνωρίζεις
πως κάποτε μας απαρνήθηκες
μια για πάντα,
την επιστροφή στον Παράδεισο.
Εσύ,
που μας χάρισες την σάρκα
και μας έκανες κοινωνούς της,
μας έδωσες χέρια
και μας έδωσες δάχτυλα
για να χαϊδεύουμε πρώτα
τον εαυτό μας κι έπειτα
όλους τους άλλους,
μας έδωσες τη γλώσσα
για να κοινωνούμε
του άχραντος μυστηρίου
του σπέρματος, τη ζωή
να γευόμαστε πριν ακόμη
τη δώσουμε, τη γλυκόπικρη
γεύση της να καταπίνουμε
για να την υποφέρουμε.
Εσύ,
μας όπλισες με νύχια
και δόντια, να ξύνουμε
και να δαγκώνουμε
πριν απ’ όλους τους άλλους,
πολύ πριν αντιληφθούμε
την ύπαρξη των άλλων,
το ίδιο μας το δέρμα,
τα ίδια μας τα όργανα
να θέτουμε σε λειτουργία,
διαρκώς αναμένοντας
το έτερον νύχι,


το έτερον δόντι,
απλοί συνεργοί της ολοκλήρωσής μας,
αφού το ξέρουμε πως ανεξάντλητο
θα παραμένει το πάθος
μέσα στο ίδιο μας το σώμα.

ΣΥ ΒΟΣΚΕΙΣ ΤΑ ΑΡΝΙΑ
ΣΥ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙΣ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ..
* από τη συλλογή Προσευχές για φίλους

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΟ ΚΟΥΤΡΟΥΜΠΟΥΣΗ


Το Πασχαλινό τραπέζι των τελευταίων χρόνων είναι συνυφασμένο με το φιλόξενο σπίτι του συνεργάτη μου, του δ/ντή φωτογραφίας Δημήτρη Θεοδωρόπουλου και της γυναίκας του, της σκηνοθέτιδας Μάρσας Μακρή. Εκεί λαμβάνουν χώρα μαζώξεις φίλων, τραπεζώματα με την ασυναγώνιστη μαγειρική της Μάρσας και συνευρέσεις με τον συνθέτη Μηνά Αλεξιάδη και τον συγγραφέα- εικαστικό Πάνο Κουτρουμπούση. Συναντώ σπάνια τον Κουτρουμπούση, για την ακρίβεια μια- δυο φορές το χρόνο πάντα στο σπίτι των κοινών μας φίλων. Είναι ένας άνθρωπος όμως που εκτιμώ πολύ και που θαυμάζω την μακρόχρονη πορεία του στα αντεργκράουντ πράγματα της χώρας. Όσοι έχουν διαβάσει την Ιστορία του Ελληνικού Ροκ του Μανώλη Νταλούκα, θα ξέρουν τι εστί Κουτρουμπούσης! Οι μεγαλύτεροι ίσως έχουν στη βιβλιοθήκη τους το θρυλικό cult αριστούργημα του με τίτλο En αγκαλία de Κρισγιαούρτι, που βγήκε το 1978 και αποτέλεσε μια πιο προσωποπαγή ενασχόληση του με τη λογοτεχνία, από τότε που αρκετά χρόνια πίσω συμμετείχε στη σύνταξη του περιοδικού Πάλι με τον Νάνο Βαλαωρίτη και τον Δημήτρη Πουλικάκο! Ο ιδιόμορφος αυτός καλλιτέχνης ασχολήθηκε κάποτε με τον κινηματογράφο, γυρίζοντας πειραματικά 16άρια φιλμάκια, φιλοτέχνησε πολλά εξώφυλλα δίσκων (το Μεταφοραί- Εκδρομαί ο Μήτσος του Πουλικάκου, τη Θεοκωμωδία του Πιλαλί κ.α.), ενώ στο Λονδίνο όπου ζούσε στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 είχε σχεδιάσει ψυχεδελικά το διαμέρισμα του Μιτς Μίτσελ, ντράμερ τότε της φοβερής μπάντας του Τζίμι Χέντριξ! Ποιος να ξέρει ό,τι στην παρέα κάποτε του Κουτρουμπούση και του Πουλικάκου ανήκε και ο Θόδωρος Πάγκαλος, εκεί στις αρχές του 1950, όταν όλοι τους ήταν μέλη της περίφημης Παράγκας των Ελλήνων Υπαρξιστών!

Σήμερα, ο Κουτρουμπούσης μένει στο διαμέρισμα του στα Εξάρχεια με την Αγγλίδα Kate του, τη γυναίκα της ζωής του. Τη γνώρισε στο Λονδίνο κι είναι μαζί πάνω από σαράντα χρόνια! Η κυρία Kate είναι μια άλλη απίστευτη περσόνα, η οποία δούλευε από τα 17 της σα dj σε λονδρέζικα clubs, ενώ διατέλεσε και προσωπική φίλη θρύλων της rock, όπως του Ginger Baker των Cream και του Graham Bond! Το δε αθηναϊκό διαμέρισμα τους είναι ένας μικρός ναός του αντεργκράουντ γεμάτο από σουρεαλιστικά ανδρείκελα και αντικείμενα με αισθητική κόμικς και επιστημονικής φαντασίας! Ο Κουτρουμπούσης και η Kate είναι από τους καλλιτέχνες που σνομπάρουν πιθανές συζητήσεις που θα πέσουν στο τραπέζι για τον Θεοδωράκη ή τον Σαββόπουλο. Αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με κάθε μορφή κατεστημένου, κάτι που το έκαναν πράξη καθ' όλη τη διάρκεια της κοινής ζωής τους. Παιδιά δεν έχουν, ίσως ο χίπικος σουρεαλισμός που τους διέπει να μην τους το επέτρεψε ποτέ. Πάντως, τα υπάρχοντα τους σκέφτονται να τα γράψουν σε ένα σύλλογο που ασχολείται με τα...γαϊδουράκια και τη φροντίδα τους!

Φάγαμε όλοι παρέα χθες, συζητήσαμε πολύ και ο Θεοδωρόπουλος μας έπαιζε το ένα βινύλιο μετά το άλλο, από την Cairo Jazz Band και τους Έλληνες Juniors μέχρι τη μουσική των Spirit για τη μοναδική αγγλόφωνη ταινία του Ζακ Ντεμί. Όταν τελείωσε το πασχαλινό φαγοπότι και την αράξαμε για τον απογευματινό καφέ, κάποιος διάβασε κομμάτια από την αυτοβιογραφία του Νίκου Παπατάκη, ένα βιβλίο που έχει τη λέξη απόγνωση μέσα στον τίτλο του. Που την είδε την απόγνωση ο Παπατάκης, με τέσσερις- πέντε γάμους στο ενεργητικό του, παρέα με τον Ζαν Ζενέ και με άντρες και γυναίκες ως εραστές του μέσα στο προλεταριάτο του Παρισιού των 50s; εξέφρασε απορία ο Κουτρουμπούσης. Και ήταν μάλλον εύλογη κάπου η απορία του...Στενοί του φίλοι, άλλωστε, είναι ακόμη η Μήτσορα η συγγραφέας και βέβαια ο Πουλικάκος, που δεν εξαργύρωσαν τίποτα από την παρουσία τους στα καλλιτεχνικά δρώμενα αυτού του τόπου.
* οι φωτογραφίες της ανάρτησης είναι του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου
**κι ένα δείγμα της υπερρεαλιστικής κουτρουμπούσειας ποίησης που ζήτησε ο celsius33:
ΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ
Είναι πουλί;
Ειν’ αεροπλάνο;
Είναι παράθυρα ΄πο βούτυρο;
Τροχοί προσευχής;
Πεδιάδες που λιώνουν;
Είναι τόσο αργά;
Είναι σφαίρες πύρινες στο σεληνόφως;
Είναι άλογα που μαλλώνουν στο βάθος του ωκεανού;
Ιπτάμενη μηχανή;…Ποτάμι στον ουρανό;
Είναι « Το Τέλος»;
Οι Ανθρωποι μ΄ένα «πφφτ» εξαφανίστηκαν
Όμοια με τους αρχαίους Αιγυπτίους
Στα βάθη των Πυραμίδων…
Είναι τόσο αργά;

- από το τραμ νο 9 μάης 1978-

Κυριακή 27 Απριλίου 2008

ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ 1954- 2008

Θερίζει ο καρκίνος πραγματικά...Τι άλλο να πούμε για την περίπτωση του Κύπριου μουσικοσυνθέτη Μάριου Τόκα, ενός ακόμη ανθρώπου που έχασε τη ζωή του σήμερα, το Πάσχα του 2008, σε ηλικία μόνο 54 ετών; Ήταν γνωστό ό,τι ο Τόκας νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες στο Υγεία και η κατάσταση του θεωρούταν μη αναστρέψιμη. Γνωστό, επίσης, ό,τι η τελευταία δισκογραφική εργασία του πραγματοποιήθηκε με τον ίδιο να βρίσκεται μεταξύ στούντιο και νοσοκομείου. Μάθαινα νέα του από τη Λήδα Χαλκιαδάκη και παρ' όλο που δεν τον είχα συναντήσει ποτέ μου, άκουγα όλοι να μιλούν για έναν γλυκύτατο άνθρωπο. Ομολογώ ακόμη ό,τι δεν ήμουν ποτέ ακροατής της μουσικής του, αναγνωρίζοντας βέβαια την προσπάθεια του για δημιουργία ενός αξιοπρεπούς λαϊκού τραγουδιού. Τα Λαδάδικα, πάντως, ήταν ο δίσκος του Μάριου Τόκα που με έκανε να ξανασυμπαθήσω τον Δημήτρη Μητροπάνο, μετά το χάσμα στο οποίο είχε αφεθεί ο ίδιος από τα χρόνια του Άγιου Φεβρουάριου των Δήμου Μούτση/ Μάνου Ελευθερίου κι ύστερα. Θα ήμουν ψεύτης εάν δεν παραδεχόμουν το μεράκλωμα που έριχνα ως έφηβος στις καλοκαιρινές ντισκοτέκ ακούγοντας πάντα το Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη μετά το τέλος του ξένου προγράμματος, τις πρώτες πρωινές ώρες! Καλό του ταξίδι του ανθρώπου, σίγουρα θα τον τραγουδά πολύς κόσμος για πολλά χρόνια ακόμη! Παραθέτω την κριτική που έγραψα πρόσφατα για το τελευταίο του άλμπουμ με τίτλο Άσπρο μαντήλι ανέμιζε, για τη φωνή του Βασίλη Σκουλά, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό δίφωνο (Σεπτέμβριος 2007):
ΜΑΡΙΟΣ ΤΟΚΑΣ- ΑΣΠΡΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΑΝΕΜΙΖΕ- (ΣΤΙΧΟΙ: ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΣΟΥΛΑΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ)- LEGEND
Ας ξεκινήσουμε απ’ το ότι ο Μάριος Τόκας έχει μεγάλη προσαρμοστικότητα ως συνθέτης στις φωνές, για τις οποίες κάθε φορά καλείται να φτιάξει τραγούδια. Τώρα αυτό καλό είναι ή κακό; Τι να σας πω…Ας θυμηθούμε τα άκρως επιτυχημένα ζεϊμπέκικα που έγραψε για τον Δημήτρη Μητροπάνο προ 15ετίας, αλλά και τα πιο δευτέρας διαλογής λαϊκά του κοντινού παρελθόντος για τον Θέμη Αδαμαντίδη. Σήμερα, έτσι, κάτω από ένα πιο κουλτουριάρικο επικάλυμμα, μας παραδίδει δέκα κρητικές μπαλάντες για τη φωνή του μεγάλου ερμηνευτή Βασίλη Σκουλά. Παρ’ όλο που όλα τα κομμάτια φέρουν στοιχεία από την ευρύτερη λαϊκή και δημοτική (περισσότερο από την κρητική, όπως ήδη είπαμε) παράδοση, η σύνθεση ατόφιων ζεϊμπέκικων αποτελεί το φόρτε του Τόκα. Ακούστε την Πιο μεγάλη μοναξιά και θα καταλάβετε τι λέμε. Ο Σκουλάς ερμηνεύει όλο το υλικό με απόλυτο επαγγελματισμό και ευσυνειδησία, αναμφίβολα η πλέον κατάλληλη φωνή για τα εν λόγω τραγούδια. Νομίζουμε όμως πως το πιο θετικό στοιχείο της δουλειάς αυτής είναι οι στίχοι του Κώστα Φασουλά. Να ένας στιχουργός που θα ευχόμασταν να απασχολεί συχνότερα την δισκογραφία! Το δείγμα γραφής του σε κομμάτια σαν τα Ανέμου παραζάλη, Τ’ όνειρο είναι μια φωτιά και Μικρό μου αποδεικνύουν πόσο καλοχωνεμένο έχει μέσα του το ελληνικό δημοτικό τραγούδι, σημείο εκκίνησης και για πολλά από τα στιχουργήματα του Νίκου Γκάτσου, τηρουμένων των αναλογιών, βέβαια. Οι δε στίχοι του στο Τραγούδι μου απροστάτευτο που κλείνει το cd, ακούγονται σαν σπαραγμός για τον ξεπεσμό του σύγχρονου εγχώριου τραγουδιού: Τραγούδι μου απροστάτευτο/ φυλάξου απ’ τα τραγούδια/ αυτά που σε τραυμάτισαν/ κι ας μοιάζαν αγγελούδια…Στα υπόλοιπα θετικά της έκδοσης συμπεριλαμβάνονται η φροντισμένη ενορχήστρωση του Πάρη Περυσινάκη, οι συμμετοχές των Παντελή Θαλασσινού, Μαρίας Αλεξίου και το εικαστικό μέρος του ζωγράφου Φοίβου Μυριάνθου.

FM- ROCK ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5


Απόψε Στο Κόκκινο 105,5 (http://www.left.gr/) 20.00- 22.00 το βράδυ θα επικρατήσει αισιόδοξο κλίμα, σε αντίθεση με την προχθέσινη καταθλιπτική εκπομπή με τους ποιητές. Απ' ότι πληροφορήθηκα, οι συνάδερφοι στο σταθμό θα καλύψουν εκτενώς το θέμα παράδοση που το τιμούν όλοι πάντα τέτοιες μέρες! Εγώ θα διατηρήσω τους γνώριμους νοσταλγικούς old- fashioned τόνους μου και θα σας παίξω ρυθμικές μπαλάντες 70s (10CC, Cockney Rebel, The Motors, Player), λίγο punk (Violent Femmes, Iggy Pop, The Clash), αλλά και δικούς μας ηλεκτρικούς song- writers (από Μανώλη Φάμελλο και Φοίβο Δεληβοριά μέχρι Κ. Βήτα και Παύλο Παυλίδη)! Έναρξη με το άλμπουμ Easter της Patti Smith και το ομότιτλο κομμάτι- η απόλυτη rock εκδοχή ενός άλλου Πάσχα προ 30ετίας, που παλιώνει πραγματικά σαν το καλό κρασί. Συντονιστείτε!

Ένα overdose έφερε την Ανάσταση!



Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε την 26η Απριλίου 2008.
Προηγουμένως είχε μεταφερθεί σε νοσοκομείο ύστερα από overdose.
Αγνώστου πατρός, πήρε την απόφαση να ξαναέρθει στη γη, για να δώσει μιαν ακόμη ευκαιρία στους ανθρώπους της.
Τον είχαν δει να κοιμάται σε παγκάκια πέριξ της Ομόνοιας- βαριά η καλογερική, που λέει κι ο λαός μας.
Την περασμένη εβδομάδα νομίζω ζήτησε κι από μένα ένα ευρώ για να πάρει τυρόπιτα από τα Everest. Τον απομάκρυνα. Μετά ένιωσα οίκτο και του αγόρασα ένα κουλούρι, που κόστιζε πολύ φθηνότερα.
Πιάσαμε την κουβέντα. Ήρθα οδικώς από Βερολίνο, μου είπε, μέσω Ιταλίας. Μα, τελειώσαν τα λεφτά και που να σου εξηγώ...κατέληξα στην Ομόνοια.
Έχεις γονείς; μάνα, πατέρα, φίλους; τον ρώτησα κι εγώ όλο έγνοια.
Ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε πριν γεννηθώ, η μάνα μου έχει πεθάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και οι φίλοι μου βρίσκονται σε φυλακές, ψυχιατρεία και νεκροτομεία.
Με βούρκωσε ο άτιμος! Μιλάς τέλεια ελληνικά, κατάφερα να του ξαναπώ παρ' όλη τη συγκίνηση που μου προκάλεσε η σύντομη αφήγηση του.
Και ελληνικά και αγγλικά και ιταλικά και αραβικά, σε όσες γλώσσες θέλεις μιλάω, απάντησε κοκορευόμενος λίγο.
Πάμε μια βόλτα από την Αθηνάς μέχρι το Μοναστηράκι; του πρότεινα. Δέχτηκε!
Εγώ, μαύρα άρβυλα κι αυτός σανδάλια. Τι συμπαθές πρεζάκι, αναλογιζόμουν, ρίχνοντας διακριτικές ματιές ως και στις χιλιοτρυπημένες φλέβες πάνω απ' τους αστραγάλους του.
Θες ένα σουβλάκι; προθυμοποιήθηκα να τον κεράσω ακριβώς απέναντι απ' την κρεαταγορά.
Όχι, ευχαριστώ, είμαι vegetarian...
Κακό του κεφαλιού σου, μονολόγησα και προχωρήσαμε. Φτάνοντας στον ηλεκτρικό σταθμό στο Μοναστηράκι, συναντήσαμε μια φίλη σκηνοθέτιδα, η οποία γύριζε μια σκηνή από την ταινία της. Σε μια κολυμπήθρα στη μέση ακριβώς της πλατείας βρισκόταν χωμένος ένας Αλβανός. Εκχριστιανιζόταν! Οι Έλληνες περνούσαν, βούταγαν το χέρι τους στην κολυμπήθρα, έπαιρναν λίγο αγιασμένο ύδωρ και του έβρεχαν το κεφάλι. Μπράβο σου, αγόρι μου, άξιος! του έλεγαν χαμογελαστοί.
Ο φίλος μου χαμογέλασε κι αυτός όλο ικανοποίηση. Ξέρεις, μου είπε, στο όνομα Μου βαφτίζεται τούτος εδώ. Είναι αίμα από το αίμα μου και σάρκα από τη σάρκα μου!
Αλβανός είσαι, ρε συ; Και δε σου φαινόταν...απάντησα ενοχλημένος κάπως στην πιθανότητα ο κοσμοπολίτης εκπρόσωπος του περιθωρίου να μου' βγαινε κοινός Αλβανός μετανάστης. Άσ' τα αυτά και πάμε να χαζέψουμε κάνα βινύλιο τον παρότρυνα! Δεν ήθελε! Έχω δουλειά στη Ρωμαϊκή Αγορά, πήγαινε εσύ τώρα κι ευχαριστώ για το κουλούρι. Να ξέρεις, οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρεθεί όλες...
Απορώ με τον εαυτό μου που δεν τον πήρα για τρελό. Το βρήκα πολύ γοητευτικό, πρωτότυπο και ριζοσπαστικό να μου συγχωράει ένας άγνωστος όλες τις αμαρτίες για τριάντα λεπτά, που κόστιζε το κουλούρι απ' τη γωνία της Ομόνοιας, απέναντι απ' τα Everest.
Σε λίγες μέρες θα την κάνω οριστικά απ' τον κόσμο αυτό, αλλά εσύ μη στενοχωρηθείς. Το βράδυ της 26ης Απριλίου, να το θυμάσαι, θα αναστηθώ και θα λήξει οριστικά το μαρτύριο μου. Έχεις μήπως κάνα ευρώ να μου αφήσεις; ήταν τα τελευταία λόγια του.
Τι να σε κάνω πού σε συμπάθησα, τον Χριστό μου μέσα! απάντησα εκνευρισμένος, ίσως λόγω του ξαφνικού αποχαιρετισμού, πάνω που τον είχα συνηθίσει. Έφυγε κι όπως έφευγε σηκώθηκε σκόνη από τα κρεμαστά κουρέλια που φόραγε, τόση σκόνη που τον σκέπασε ολόκληρο και δεν τον ξαναείδα ποτέ από τότε.
Απόψε, όμως, το κατάλαβα! Ήταν ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός Του Θεού που μας τα πρήζουν χρόνια τώρα. Η Δευτέρα Παρουσία ξεκίνησε, όχι από τον Ναό του Σολομώντα, αλλά λίγα μέτρα παρακάτω απ' τη Ζήνωνος με τους μετανάστες, τα φτωχομάγαζα τους και τους μικροπωλητές. Την ώρα που ο παπάς έλεγε θριαμβευτικά Χριστός Ανέστη, εγώ άκουγα σαν σε παραλήρημα τις σειρήνες του 166 να ουρλιάζουν! Μέσα κείτονταν ο φίλος μου ημιθανής από υπερβολική δόση. Πέθανε μέχρι να τον πάνε στο νοσοκομείο. Λυπήθηκα, όπως λυπάμαι εδώ και καιρό για φίλους που ακούω ξαφνικά ό,τι τρελάθηκαν, αυτοκτόνησαν ή πέθαναν από φυσικό θάνατο. Βγήκα στο μπαλκόνι. Ορδές ολόκληρες με αναμμένες λαμπάδες. Έι, εσείς όλοι, ένα πρεζάκι αναστήθηκε, το ξέρετε; Ένας τύπος που ούτε την πόρτα σας δε θα αφήνατε να περάσει. Καθίστε, φάτε τη μαγειρίτσα, ξεκοιλιάστε το ερίφιο, γυρίστε τη σούβλα. Εκείνος ήταν vegetarian, μόνο με κουλούρι, νερό και χόρτα τρεφόταν. Δάκρυσα λίγο. Άντε τώρα να πείσεις όλους αυτούς πώς του χρόνου ενδεχομένως να μην εορτασθεί το Πάσχα, πώς η Ωραιότερη Ιστορία του Κόσμου δεν ήταν ούτε καν χολιγουντιανό παραμύθι και πώς ο πρωταγωνιστής της, όχι μόνο δεν ήταν ο Βασιλεύς των Βασιλέων, αλλά ένας από τους πιο ξεφτιλισμένους κοινωνικά χαρακτήρες του Μπάρροουζ. Το μυστήριο λύθηκε απόψε ή έτσι τουλάχιστον πιστεύω εγώ...

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Πιστεύετε- δεν πιστεύετε...


Με εντυπωσίασε η συμμετοχή των ακροατών της χθεσινής εκπομπής Στο Κόκκινο 105,5. Την ώρα που οι χριστιανοί του τόπου τούτου ξεχύνονταν έξω με κεριά για να συνοδεύσουν τον Επιτάφιο, κάποιοι άλλοι- ίσως λιγότερο φανατικοί χριστιανοί- έμειναν μέσα, άκουσαν και τηλεφώνησαν. Για την ακρίβεια, το τηλεφωνικό κέντρο άναψε για συγχαρητήρια! Με εξέπληξε που αυτό συνέβη για μια εκπομπή ποίησης, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο ή περιττά λόγια. Θαύμασα τους ανθρώπους που έμειναν δίπλα μου, στο στούντιο, για δύο ώρες και διάβασαν ποιήματα δικά τους και άλλων μεγάλων της σπουδαιότερης των τεχνών: τον Αντρέα Παγουλάτο, τον εκπρόσωπο του γλωσσοκεντρισμού στη χώρα μας, που έφερε στην παρέα και τον νέο Κύπριο ποιητή Λίνο Ιωαννίδη. Τη Μαρία Λαγγουρέλη, δημιουργό μιας από τις πιο αγαπημένες μου ποιητικές συλλογές με τίτλο Νερό στα κάρβουνα και, βέβαια, την καλή συνάδερφο Λιάνα Μαλανδρενιώτη που επέμεινε να διαβάσει τον Νίκο- Αλέξη Ασλάνογλου εις διπλούν! Θα μου μείνει για καιρό η εικόνα με το τραπέζι του στούντιο να είναι γεμάτο από ποιητικές συλλογές, φωτοτυπημένα ποιήματα και χειρόγραφα, στα οποία γίνονταν κανονική...ανασκαφή κάθε φορά που από το cd- player του σταθμού έπεφταν οι νότες του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη μαζί με τις φωνές της Γιαννάτου, της Φαραντούρη, της Γαλάνη. Κυρίως, όμως, δε θα ξεχάσω ποτέ το τηλεφώνημα μιας ακροάτριας. Είμαι παράλυτη και δε μπορώ να πάω πουθενά. Σας ευχαριστώ όλους γι' αυτό το θείο δώρο! είπε και έκλεισε κλαίγοντας σχεδόν το τηλέφωνο...Εμείς σ' ευχαριστούμε, καλή μου, δε γνωρίζω το όνομα σου, μα να ξέρεις, η εκπομπή της Κυριακής του Πάσχα θα είναι αφιερωμένη σε σένα! Κλείνοντας, βγήκαμε έξω σε μια ιδιαίτερα γλυκιά νύχτα.
Διασχίσαμε την κατάμεστη από νεαρόκοσμο περιοχή του Ψυρρή με τα γεμάτα ταβερνεία και τα μπαράκια. Μπλεχτήκαμε μέσα σε παρέες καλοντυμένων αντρών και γυναικών που κρατούσαν σβηστά πλέον κεριά και λαμπάδες. Πολύ θα το' θελα, ρε γαμώτο, αλλά δε με συνεπαίρνει ούτε κατά διάνοια όλο αυτό το κλίμα της χριστιανοσύνης, ούτε καν το ανοιξιάτικο αεράκι του Επιταφίου, που τόσο όμορφα περιγράφει ο Χατζιδάκις στο ένθετο σημείωμα της Ρωμαϊκής Αγοράς του. Δεν ξέρω, είναι ίσως που το' χουμε δει το έργο πολλές φορές, που ο πόνος ο προσωπικός του καθενός δε φτάνει και δεν περισσεύει για κανέναν θεό ή δαίμονα. Το Πάσχα είναι η γιορτή των μικροαστών, των βολεμένων και των ευτυχισμένων, που πρέπει κάποια στιγμή μέσα στο χρόνο μια τεχνητή θλίψη έστω να τους ταρακουνήσει. Ας το θέσουμε έτσι, δηλαδή, μπας και το πιστέψουμε. Απόλαυσα την ενέργεια που μόνο οι ποιητές διαθέτουν! Έχω μοιραστεί βόλτες μου με καλλιτέχνες όλων των ειδών, αλλά επιβεβαιώνω πως οι ποιητές δεν έχουν όμοιο! Λατρεύω τους αυθεντικούς ποιητές, όταν αυτοί βουλιάζουν κυριολεκτικά στα γραπτά τους, στη μοναξιά τους, ακόμη κι όταν παίρνουν χάπια για να μπορέσουν να κοιμηθούν. Αντίθετα, εχθρεύομαι τους δημοσιοσχεσίτες ποιητές των μεγάλων εντύπων και των ηχηρών εκδοτικών οίκων. Στη Μαρία Λαγγουρέλη, όπως και στον Νάνο Βαλαωρίτη, που είναι από μόνος του ολόκληρη η ιστορία του ελληνικού υπερρεαλισμού, ο Καστανιώτης τυπώνει μόνο 500 αντίτυπα των ποιητικών συλλογών τους! Σε γνωστό δημοσιογράφο- ποιητή και δε χρειάζεται να πούμε το όνομα του, κάθε φορά τυπώνει τουλάχιστον 1.000 αντίτυπα! Παράδοξο, αν σκεφτούμε πως ο Βαλαωρίτης δικαίως χαίρει της μεγάλης εκτίμησης σύσσωμου του ποιητικού κόσμου

(άντε, με εξαίρεση τον Ντίνο Χριστιανόπουλο, ο οποίος ουδέποτε συμπάθησε τον υπερρεαλισμό) και πάντα πουλάει με μέτρο. Πόσο ευχάριστο και παρήγορο που το Πέραμα του Παγουλάτου έχει πλέον εξαντληθεί, που από τα 500 αντίτυπα του βιβλίου της Λαγγουρέλη μόνο τριάντα έχουν απομείνει σε εκλεκτά βιβλιοπωλεία! Κατά τα άλλα, η Ελλάδα τσιφτετελίζει, ληστεύει τους ίδιους τους υπηκόους της και τους ταΐζει πρωί και βράδυ σκατά και σκουπίδια! Τους στήνει μπρος σε μια τηλεοπτική οθόνη και τους εκτελεί με ανοιχτά μάτια, μετά τους θυμιατίζει και στο τέλος τους στέλνει ως ζόμπι να διεκδικήσουν τη, χαμένη προ πολλού, εθνική τους ταυτότητα. Όπως ακριβώς το λέει ο φίλος μου ο Γιώργος Χρονάς στα Αρνητικά ειδώλων του, που πρόλαβα να διαβάσω στο τέλος της εκπομπής: Ο φωτογράφος μας έκανε ό,τι μπορούσε. Μια αποτυχία η φωτογραφία σας! Ύστερα από ένα ραδιοφωνικό δίωρο που αν και στέφθηκε από επιτυχία, ήταν εξίσου αγχώδες για μένα, μια πείνα με έκοψε. Θέλετε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι ή μήπως είστε χριστιανοί και νηστεύετε; ρώτησα τους ποιητές. Ε, ας μη φάμε παϊδάκια, παίζουν εδώ γύρω και κάτι ωραίοι κεφτέδες! απάντησε ο Αντρέας ο Παγουλάτος. Αυτό κάναμε και ό,τι συζητήθηκε προ λίγης ώρας στο, κάπως βλάσφημο για Μεγάλη Παρασκευή, δείπνο μας αποτέλεσε την πρώτη ύλη για το post μου, που μόλις διαβάσατε! Ξημερώνοντας Μεγάλο Σάββατο και αναμένοντας για 34 συνεχή χρόνια την καθιερωμένη Ανάσταση του Κυρίου...

Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5

Dylan Thomas

Κώστας Γ. Καρυωτάκης


Κική Δημουλά
Όπως το επιτάσσει η μέρα, η αποψινή έκτακτη δίωρη εκπομπή μου Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.00 – 22.00 το βράδυ, πρόκειται να έχει θρηνητικό χαρακτήρα. Μαζί μου στο στούντιο θα βρίσκεται η σημαντική ποιήτρια Μαρία Λαγγουρέλη και εναλλάξ θα διαβάζουμε ποιητικά κείμενα που μιλούν για το θάνατο και την απώλεια. Θα ακουστούν ποιήματα παλαιών και νεότερων Ελλήνων και ξένων ποιητών, από τον Κώστα Καρυωτάκη, τον Γιώργο Μαρκόπουλο και την Κική Δημουλά, μέχρι τον Dylan Thomas, τον Νίκο – Αλέξη Ασλάνογλου και τον Blaise Cendrars. Εδώ και μία εβδομάδα συγκέντρωνα τα ποιήματα που θα ακουστούν με τη βοήθεια των ποιητών, του Αντρέα Παγουλάτου και της Μαρίας Λαγγουρέλη, αλλά και της γητεύτριας (www.ghteytria.blogspot.com)! Τους ευχαριστώ όλους! Χωρίς κανένα άλλο σχόλιο, ενδιαμέσως των ποιημάτων θα ακούγονται συνθέσεις των Μ. Χατζιδάκι, Μ. Θεοδωράκη, Δ. Σαββόπουλου, Ε. Καραΐνδρου, Μ. Κωχ, Ν. Κυπουργού, Λ. Πλάτωνος, Κ. Σφέτσα, Μ. Βουμβάκη, Ν. Άσιμου, Λουδοβίκου των Ανωγείων κ.α. Συντονιστείτε! Απόψε καλά θα τη βγάλουμε παρέα! Την Κυριακή του Πάσχα να δω τί θα βάλω που μετά το δράμα και την Ανάσταση θα’ χει έρθει το τσακίρ κέφι και δε λέει να παίξεις Την πόρτα ανοίγω το βράδυ, π.χ.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ ΜΕ ΤΗ ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ...

Μεγαλοβδόμαδο, ζύγωσε η Ανάσταση
μα δυο μονάχα,
δυο άντρες στο μεγάλο κάστρο,
ξεστράτισαν απόψε
και δεν έχουν το νου τους στο Θεό...
Ο ένας την άγια τούτη νύχτα
κρατάει στην αγκαλιά του μια Κερκέζα
κι ο άλλος
ο άλλος, αχ, βουλιάζει μεσ' στα μάτια της
και στέκει ο νους του
σε μια πράσινη πόρτα
Στίχοι: Γεράσιμος Σταύρος, από τον Καπετάν- Μιχάλη του Νίκου Καζαντζάκη
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Φλέρυ Νταντωνάκη
Η μουσική και τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι για το θεατρικό ανέβασμα του καζαντζακικού Καπετάν- Μιχάλη γράφτηκαν το 1966, όταν και παρουσιάστηκε το έργο από το Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη. Στη σκηνή και στην πρώτη δισκογραφική έκδοση, τα τραγούδια ερμήνευε ο Γιώργος Ρωμανός. Πρόσφατα σχετικά, στη μπομπίνα που φυλάσσεται στο Μουσείο Νίκος Καζαντζάκης στην Κρήτη, βρέθηκαν και άλλες δύο ηχογραφήσεις τραγουδιών από την παράσταση, που είχαν μείνει εκτός δισκογραφίας: το πρώτο λεγόταν Άστραψε τ' αψηλό βουνό, πάνω στον ρυθμό πεντοζάλη της εισαγωγής και το τραγουδούσε ο Κατράκης μαζί με όλο τον θίασο! Το δεύτερο λεγόταν Κι ήρθες εσύ απ' το νοτιά και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αποτέλεσε την πρώτη και άγνωστη συνεργασία του Μάνου Χατζιδάκι με τη Μαρία Φαραντούρη, μια 10ετία ακριβώς πριν από Τα Παράλογα!Σύμφωνα με μαρτυρία της Φαραντούρη, ο Χατζιδάκις την είχε ακούσει στην παρουσίαση του Μαουτχάουζεν του Θεοδωράκη και εντυπωσιασμένος από το επικό στοιχείο της ερμηνείας της, την κάλεσε να συμμετάσχει στις ηχογραφήσεις του Καπετάν- Μιχάλη, δίνοντας της παρ' όλα αυτά ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι σε δικούς του στίχους! Εν ολίγοις, το Κερκέζικο τραγούδι ή Το μοτίβο της Εμινέ, που τελικά μπήκε οργανικό στο δίσκο, βαφτίστηκε Κι ήρθες εσύ απ' το νοτιά, έγινε τραγούδι για τη φωνή αποκλειστικά της Φαραντούρη και μετά χάθηκε για σχεδόν σαράντα χρόνια! Σχετικό το χάθηκε, εφόσον το 1969 ξανάγινε τραγούδι για τα Reflections με τους New York Rock And Roll Ensemble, αλλά μιλάμε για κάτι τελείως διαφορετικό. Τον Οκτώβριο του 1972, σχεδόν ταυτόχρονα με τον Μεγάλο Ερωτικό, ο Χατζιδάκις ηχογράφησε εκ νέου τα τραγούδια του Καπετάν- Μιχάλη με μια συγκλονιστική και αξεπέραστη Φλέρυ Νταντωνάκη! Η Κρητικοπούλα των Αισθήσεων και των Παραισθήσεων, η άρτι αφιχθείσα από την Αμερική χίπισσα, καθοδηγούμενη από τις ίδιες τις ρίζες της και τη συνθετική μαεστρία του Χατζιδάκι, έκανε τα τραγούδια του κύκλου και ειδικά το Μεγαλοβδόμαδο να ακούγονται σαν τον άνεμο των νησιών, κυκλωτικά, σαρωτικά, με πρωτοφανή φωνητικά ανεβοκατεβάσματα που καμία άλλη ερμηνεύτρια σε διεθνές επίπεδο δε θα μπορούσε να επιτύχει!
Όχι, η Φλέρυ Νταντωνάκη στον Καπετάν- Μιχάλη δεν ήταν άνθρωπος! Ήταν κάτι ακαθόριστο, υπερβατικό, αέρινο, ποιητικό, αντισυμβατικό, γοητευτικό, μαγικό και ανεξήγητο μέχρι σήμερα! Ο Καπετάν- Μιχάλης με αυτήν στο τραγούδι και τη συνοδεία μόνο του Χατζιδάκι στο πιάνο είναι το λατρεμένο μου έργο, από την ακρόαση του οποίου πρωτοήρθα σε επαφή με τη Φλέρυ. Προτιμώ την εκδοχή του 1975, την πιο ώριμη, την πιο δουλεμένη κι όχι εκείνη των Λειτουργικών, που αν και κυκλοφόρησαν αρκετά χρόνια αργότερα, περιείχαν δοκιμαστικές ηχογραφήσεις του 1970. Ο Ρωμανός μού έλεγε πως νιώθει τυχερός που αυτή η σπάνια γυναίκα ξανατραγούδησε ουσιαστικά έναν δικό του νεανικό δίσκο, που ήταν όμως και ένα από τα σπουδαιότερα, από συνθετικής άποψης, έργα του Χατζιδάκι στα 60s!
Ο Αλέξης Μινωτής είχε πει για τη Φλέρυ Νταντωνάκη του Καπετάν- Μιχάλη:
αυτή η τραγουδίστρια έχει την ψυχή της στο λαρύγγι της!

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ...


Η δεύτερη φορά μετά την Eurovision, που η τροχιά της Μαρίζας Κωχ διασταυρώθηκε με αυτήν του Μάνου Χατζιδάκι ήταν δύο χρόνια αργότερα. Μεγάλη Τρίτη του 1978, ακριβώς πριν από τρεις δεκαετίες! Ο Χατζιδάκις κάλεσε την Κωχ να ερμηνεύσει σε ελεύθερη απόδοση το Ποίημα Κασσιανής Μοναχής στην Εθνική Πινακοθήκη για να μεταδοθεί ζωντανά από το Τρίτο Πρόγραμμα την ημέρα εκείνη. Στη θέση του παραγωγού της εκπομπής βρισκόταν η Ελένη Καραΐνδρου! Η βραδιά είχε ονομαστεί τότε από τον ίδιο τον Χατζιδάκι Η Μεγάλη Τρίτη της Μαρίζας Κωχ και εκτός από το Τροπάριο της Κασσιανής η ερμηνεύτρια παρουσίασε και κάποιες μελοποιήσεις της σε ποιήματα του Κώστα Βάρναλη. Η Μάνα του Χριστού ήταν ένα από αυτά, υπάρχει ως ηχητικό ντοκουμέντο, το έχω θησαυρό πολύτιμο στο αρχείο μου και θα ακουστεί στην εκπομπή μου της Μεγάλης Παρασκευής! Για ένα παράξενο λόγο ανέκαθεν με συγκινούσε το Τροπάριο της Κασσιανής, όπως και τα θρηνητικά Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Ίσως γιατί πίσω από το πρώτο υποβόσκει η ιστορία ενός ανικανοποίητου αξιοπρεπούς έρωτα και από τα δεύτερα η θλίψη και ο πόνος για την απώλεια. Και μάλιστα για την απώλεια την προσωπική του καθενός. Το Πάσχα του 2001 κυκλοφόρησε από τη Verso, την ανεξάρτητη εταιρεία της Κωχ το Τροπάριο της Κασσιανής δισκογραφημένο με τη φωνή της a capella. Σαν τη δική μας Mahalia Jackson, ένα πράγμα! Το cd ήταν αφιερωμένο στη μνήμη του Μάνου Χατζιδάκι. Όσο για τη φωτογραφία αυτή, προέρχεται από το αρχείο της Μαρίζας Κωχ και δημοσιεύεται για πρώτη φορά!

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

ΤΟΥ ΘΕΟΥ Η ΚΩΜΩΔΙΑ...

Μπήκαμε στη Μεγάλη Εβδομάδα και όπως συνηθίζεται ετησίως, οι τηλεοπτικές οθόνες μας γέμισαν με χλαμύδες και Ρωμαίους στρατιώτες. Στο ένα κανάλι έχει τα παιδικά χρόνια της Παναγίας γαλλιστί, στο άλλο την ιστορία του Ιησού μέχρι την πρώτη εφηβεία του, σε κάποιο άλλο βιβλικά παραμύθια. Κι όσο πλησιάζει η Ανάσταση, θα ξαναδούμε για εκατομμυριοστή φορά τα Πάθη του Χριστού! Στο επίκεντρο, βέβαια, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ του Φράνκο Τζεφιρέλλι με τον Ρόμπερτ Πάουελ, ο οποίος στις αρχές των 70s έπαιζε σε b-movies τρόμου της βρετανικής Hammer! Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι κι αυτή τη σειρά κάθε τέτοιες μέρες. Μέχρι τα 17 μου λάτρευα την εικόνα του Πάουελ- Ιησού ως τον ιδανικό χίπη επαναστάτη. Λίγο αργότερα, τη βαρέθηκα την παραμύθα και για κάμποσα χρόνια άλλαζα κανάλι. Ήταν ίσως που είχε έρθει ξαφνικά στη ζωή μου κάποιο Πάσχα το αριστουργηματικό παζολινικό Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, η πιο μαρξιστική χριστιανική ταινία που έγινε ποτέ. Εκεί δεν υπήρχε η επιβλητική, πανέμορφη κατά τ' άλλα, μουσική του Μορίς Ζαρ, αλλά νέγρικα σπιρίτσουαλς και ρωσικά λαϊκά τραγούδια. Ο Χριστός δεν ήταν γαλανομάτης, αλλά ένας μελαψός φοιτητής- φρικιό, ο Ενρίκε Ιραζόκουι, που ένας θεός ξέρει (κυριολεκτικά!) από που τον είχε ψωνίσει ο Παζολίνι. Μαζί με αυτή τη σπουδαία ταινία, μοναδική μέσα στη φιλμογραφία του Ιταλού ποιητή, είχαν έρθει ταυτόχρονα και ο ξενέρωτος Βασιλεύς των Βασιλέων των Αμερικανών με τον φουκαρά Τζέφρι Χάντερ, αλλά και η εκδοχή με τον Μαξ φον Σίντοβ στο ρόλο του Θεανθρώπου. Απορίας άξιον πως ο πρωταγωνιστής του άθεου Μπέργκμαν δέχτηκε την ίδια ακριβώς περίοδο να ενσαρκώσει τον Ιησού, αυστηρά συμφώνως με το μοντέλο του καθολικισμού, σε μια ολότελα συντηρητική και μάλλον κακή ταινία. Πάντως, ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ παραμένει το all time classic πασχαλινό φετίχ ειδικά των κοριτσιών με το άσπρο δέρμα που έχουν
αντικαταστήσει το πέος στα σκέλια τους με το κερί στα μανουάλια των εκκλησιών! Θυμάμαι το γέλιο που είχα ρίξει μια Μεγάλη Παρασκευή πριν πολλά χρόνια, στο ξεκίνημα των δορυφορικών καναλιών, όπου είχα δει μονοκοπανιά γύρω στις έξι- εφτά ώρες ολόκληρη τη σειρά. Μιλάμε για το RTL-PLUS του Λουξεμβούργου, με τον Πάουελ- Ιησού να' ναι καρφωμένος στον σταυρό και να δίνει οδηγίες στην Παναγία και τον Ιωάννη σε άπταιστα γερμανικά, ως άλλος Καγκελάριος Χέλμουτ Κολ! Όπως και να το κάνεις, είναι λίγο κωμικό ν' ακούς τον Χριστό γερμαναρά! Σε ελληνικά, δε με χάλαγε ποτέ! Θα ξεχάσω μιαν άλλη φορά σε κινηματογράφο, που είχα πάει να δω τα Πάθη του Χριστού και η αίθουσα σείστηκε από το γέλιο; Επρόκειτο για ελληνική παραγωγή, απ' αυτές της δεκαετίας του ΄50 που γυρίζονταν σωρηδόν στην Αίγυπτο και στην οποία ο Ιησούς μιλούσε...αρχαία ελληνικά! Άντε να' σαι και 14 ετών, γρι δε θα καταλάβαινες! Τον Χριστό λοιπόν τον έπαιζε ένας μουσάτος χοντροκομμένος τύπος γύρω στα 50, που περισσότερο σε Τειρεσία αρχαίου δράματος έφερνε. Τη δε Παναγία, τη Μητέρα του Θεανθρώπου, υποδυόταν μια κοπελίτσα το πολύ 20 ετών! Σε μια στιγμή αγκαλιάζει το κοριτσάκι τον κρεμανταλά, του λέει όλο πόνο Παιδί μου! και δεν έμεινε άντερο μεσ' στο σινεμά ακόμη κι απ' τους πιο θεοσεβούμενους. Μάλιστα, στην εν λόγω προβολή με είχε συνοδεύσει ως πιτσιρικάς που ήμουν κι η μάνα μου. Τη θυμάμαι στη συγκεκριμένη σκηνή να γυρίζει και να μου λέει: Κοίτα να δεις που έχασα το προσκύνημα στον Επιτάφιο γι' αυτή τη μαλακία! Δε θα σε ξανακούσω σε τίποτα! Νομίζω πως οι Έλληνες έχουν τόσο πολύ εγγεγραμμένο τον Αριστοφάνη στο DNA τους, που τα εβραϊκά Θεία Πάθη μάλλον εδώ δεν...πιάνουν και τόσο. Τυχαίο ό,τι μια από τις πρώτες ελληνικές ταινίες που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ ήταν στις αρχές του 20ου αι. και πάλι τα Πάθη του Χριστού; Μιλάμε για τη σούπερ κωμωδία, τί Monty Python και σουρεαλιστικές καταστάσεις! Ως Γολγοθάς είχε επιλεγεί ο λόφος του Φιλοπάππου! Για Χριστό δεν έβρισκαν μάλλον κάνα σοβαρό ηθοποιό κι έτσι έδωσαν το ρόλο σε έναν μουσάτο μάγκα απ' τα ναυπηγεία! Στην περίφημη σκηνή του δράματος της ανάβασης στον Γολγοθά- Φιλοπάππου, μαζεύτηκε η πιτσιρικαρία και πήρε με τις πέτρες τόσο τον επίδοξο Ιησού, όσο και το γραφικό κινηματογραφικό συνεργείο. Ο μάγκας, όμως, δε μάσησε! Πέταξε κάτω τον βαρύ κι ασήκωτο μεγάλο Σταυρό και πήρε στο κυνήγι τους πιτσιρικάδες, στολίζοντας τους με γαμωσταυρίδια και τα συναφή! Από όλη την ταινία μόνο αυτή η ξεκαρδιστική σκηνή έχει διασωθεί, η οποία πιστεύω ό,τι δε θα μπορούσε να' χει πραγματοποιηθεί πουθενά αλλού εκτός Ελλάδος! Περιμένετε, όμως, υπάρχουν και τα καλύτερα! Ακόμη Μεγάλη Τρίτη έχουμε, κατά τη Μεγάλη Πέμπτη κάντε ένα μεταμεσονύχτιο ζάπινγκ σε κάποιο απ' τα λεγόμενα μικρά ιδιωτικά ή απλώς cult κανάλια! Και που ξέρετε; Ίσως πετύχετε τον Ιησού με καρέ μαλλί κομμωτηρίου να μιλάει με τη φωνή του...Ντίνου Καρύδη! Θα θυμηθείτε το πικρόν pόstιον τούτο!

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008

21η Απριλίου 2008


Θρησκεία, Οικογένεια & πάνω απ' όλα Ελλάδα! Όλο το πακετάκι σε ένα τραγούδι που δανειζόταν το ύφος στρατιωτικού εμβατηρίου, κεφαλονίτικης αριέττας και αθηναϊκής καντάδας! Τουλάχιστον ο Αδόλφος είχε μια Λένι Ρίφενσταλ να του φτιάχνει προπαγανδιστικά μεν, ποιητικότατα δε, ντοκιμαντέρ! Τα δικά μας ξεφτέρια της 21ης Απριλίου του 1967 τι είχαν; Πως μπορούσαν να γίνουν επιβλητικοί, όταν ήταν τόσο φαιδροί ταυτόχρονα; Η ιστορία τούς ξέρασε και 41 χρόνια μετά, το μόνο που τους απόμεινε είναι τα απανωτά σταυροκοπήματα και η θεία κοινωνία του αιωνόβιου Πρωτεργάτη Στυλιανού Παττακού! Άντε να πα' να γαμηθούν, μέρα που' ναι σήμερα...

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ- ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ- ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟΥΣ! ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ "ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ"...


ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ- ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ- ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ - ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ - ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ
Προσπαθώ να θυμηθώ αν την ακόλουθη ιστορία την άκουσα από τον Ηλία Κατσούλη ή τον Γιώργο Κοντογιάννη πριν από λίγες εβδομάδες που βρεθήκαμε στην εκδήλωση για τη Βάσω Αλλαγιάννη: κάποτε, λέει, ο Θεσσαλονικιός ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Ιωάννου βρισκόταν στην Αθήνα, όπου και χρησιμοποιούσε τις αστικές συγκοινωνίες για τις μετακινήσεις του. Ενώ λοιπόν προορισμός του ήταν οι Αμπελόκηποι, λόγου χάριν, αυτός κατέβηκε στο τέρμα, κάπου στην Κηφισιά. Όταν ερωτήθηκε γιατί συνέβη αυτό απάντησε πώς πολύ απλά το χέρι του στη χειρολαβή του λεωφορείου αγγίχθηκε με αυτό ενός νεαρού! Κι έτσι, για να μη χάσει αυτή την όμορφη αίσθηση διαμόρφωσε τη δική του πορεία συμφώνως με την πορεία του νεαρού συνεπιβάτη του! Έρχεται τώρα ένα νέο παιδί, ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος (www.jirashimosu.blogspot.com) και γράφει τους εξής στίχους: Πρωινή μελαγχολία/ μέσα στα λεωφορεία/ άνθρωποι μετακινούνται/ ο καθένας μια ιστορία/ στις χειρολαβές κρατιούνται/ με τα χέρια τους τα κρύα...Το εν λόγω τραγούδι με τίτλο Πρωινή μελαγχολία αποτελεί μια από τις πιο λυρικές στιγμές του άλμπουμ Μέχρι το τέλος που μοιράζονται ισότιμα ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος και η ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου. Μέλη και οι τρεις της οικογένειας της Μικρής Άρκτου, υπό την εποπτεία του στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου, συνεργάστηκαν πρώτη φορά σε έναν μεγάλο δίσκο, αφού το περσινό cd- single Εν λευκώ θα μπορούσε να εκληφθεί ως προπομπός της δουλειάς αυτής. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μια ντουζίνα τραγούδια που ακολουθούν ως πνεύμα το δημιουργικό τρίο Κραουνάκης- Νικολακοπούλου- Πρωτοψάλτη, όπως τουλάχιστον αυτό μας έδωσε δείγματα γραφής στη δεκαετία του 1980. Από άποψη προθέσεων ο δίσκος των τριών παιδιών σε κερδίζει απόλυτα! Με εξαίρεση το ομότιτλο τραγούδι, ένα καλοστημένο βαρύ ζεϊμπέκικο, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια θα λέγαμε ό,τι ξεχωρίζουν σε υφολογικό επίπεδο από οτιδήποτε άλλο έντεχνο ακούγεται τελευταία. Υφίσταται ακόμη άραγε ο όρος έντεχνο; Δεν ξέρω σε ποια σχολή ανήκει ο Θέμης Καραμουρατίδης, πάντως συνθέσεις του όπως το εναρκτήριο Αεράκι, το εσωστρεφές Σ' έχω βρει και σε χάνω, η εξωστρεφής Παρέα και το Εν λευκώ φανερώνουν όχι ακόμη έναν τραγουδοποιό- έστω κι αν πατάει σε στίχο άλλου ανθρώπου- αλλά έναν συνθέτη με μια αντίληψη που συναντάμε στη χρυσή εποχή του ελληνικού τραγουδιού. Επιπλέον, στις μελωδίες του Καραμουρατίδη ευδιάκριτη είναι και

μια ικανότητα για δημιουργία οργανικής, ακόμη και κινηματογραφικής μουσικής, ιδιαίτερα στα δύο- τρία τελευταία κομμάτια του cd. Από κει και πέρα, κάποιος θα μπορούσε να ενθουσιαστεί με τη συνθετική του δεινότητα, όπως και να εναντιωθεί σε έναν συντηρητισμό που διέπει τη δουλειά του, αν την απομόνωνε μέσα απ' το σύνολο της τρέχουσας δισκογραφίας
και της αφαιρούσε αυθαίρετα το χαρακτήρα του concept. Εντονότερο είναι το στοιχείο του concept στους στίχους του Μέχρι το τέλος. Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος βολιδοσκοπεί τη μελαγχολία μιας ολόκληρης γενιάς, της δικιάς του και την αποδίδει με εικόνες, πότε της καθημερινότητας, πότε του τυχαίου και πότε των πιο υψηλών ανθρώπινων συναισθημάτων. Οι στίχοι του με τη ρίμα στα τραγούδια Συννεφιά και Καραβάκια αγγίζουν το σύνορο με την πιο ευαίσθητη ποίηση! Ή εγώ τώρα παραείμαι ενθουσιώδης ή ο έρωτας πλέον έχει ξεφτιλιστεί μέσα στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι, δέσμιος μιας ανούσιας ροζ οπτικής και αντιμετώπισης που κάνει τέτοιους στίχους, όπως του Ευαγγελάτου, να ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα! Η Νατάσσα Μποφίλιου με τις ερμηνείες της σε όλα τα τραγούδια, αποδεικνύει πρωτίστως πόσο γουστάρει αυτό που κάνει. Εντυπωσιακό το πόσο έχει εξελιχθεί συγκριτικά με τον πρώτο της δίσκο! Το υλικό ακούγεται σα να γράφτηκε αποκλειστικά γι' αυτήν και μάλλον δύσκολα θα αποδιδόταν από μια άλλη φωνή με τον ίδιο επιτυχημένο τρόπο. Είναι η μόνη ίσως Ελληνίδα τραγουδίστρια αυτή τη στιγμή που θα μπορούσε να ερμηνεύσει από δυτικότροπες δραματικές pop μπαλάντες μέχρι καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι. Το Μέχρι το τέλος είναι πράγματι ένας έντεχνος δίσκος, χωρίς όμως το διανοουμενίστικο μεγαλοϊδεατισμό που φορτώθηκε το έντεχνο στη μετα- Χατζιδάκι εποχή. Περιέχει τον προβληματισμό, την εξωστρέφεια μαζί με τη θλίψη, την παιδεία, τα όνειρα και τη θεμιτή φιλοδοξία τριών παιδιών που διανύουν τη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους. Και ίσως τελικά γι' αυτό να πείθουν και τον πιο δύσπιστο ακροατή τους! Η έκδοση κοσμείται από επτά εξαιρετικούς πίνακες του εξπρεσσιονιστή ζωγράφου Νίκου Μόσχου, οι οποίοι, έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί στο ένθετο, μοιάζουν να εκφράζουν απόλυτα τη φιλοσοφία των στίχων! Τέλος, στα τραγούδια Παρέα και Ο δρόμος συμμετέχουν ο Κωστής Μαραβέγιας και η Μαρία Παπαγεωργίου στο ακορντεόν και τα φωνητικά αντίστοιχα.

Η ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ, Ο ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ & Ο ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5


Η Νατάσσα Μποφίλιου τραγούδησε, ο Θέμης Καραμουρατίδης έγραψε τη μουσική και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος τους στίχους. Μέχρι το τέλος τιτλοφορείται το πρώτο ολοκληρωμένο cd τους που κυκλοφόρησε μερικές εβδομάδες πριν από τη Μικρή Άρκτο. Μόλις χθες έληξαν οι άκρως επιτυχημένες σαββατιάτικες παραστάσεις τους στον Ιανό. Τρεις νέοι άνθρωποι με ταλέντο και κυρίως άποψη για τα πράγματα που γίνονται γύρω τους, είναι καλεσμένοι της σημερινής εκπομπής μου Στο Κόκκινο 105, 5 (www.left.gr) 20.30- 22.00 το βράδυ! Συντονιστείτε Μέχρι το τέλος, καθώς προβλέπεται να ακουστεί και ολόκληρη η καινούργια δουλειά τους με τραγούδια που ήδη έχουν ξεχωρίσει!

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Στον Πειραιά μετά από καιρό...


Μου' χε λείψει ο Πειραιάς, το λιμάνι του, το Πασαλιμάνι του, η πολύβουη Σωτήρος, τα μαγαζιά του που έφαγα στην εφηβεία μου και που τώρα δε θυμίζουν σε τίποτα το παρελθόν τους, ακόμη και η θρυλική Φοντάνα που κυριλοποιήθηκε και για να πιεις καφέ πλέον θες τέσσερα ευρώ! Η ζωή μου όλη έγινε η Πατησίων, πάνω- κάτω η Πατησίων, όπως σοφά το περιέγραψε η Γώγου μεσ' στην απελπισία του καιρού της. Στους παραταγμένους ανά δύο μέτρα πάγκους των αλλοδαπών μικροπωλητών δε βρίσκεις σήμερα μόνο σκυλάδικα cds και εμπορικές ταινίες σε DVDs. Χάζεψα, αντιθέτως, τον ολοκαίνουργιο οργανικό δίσκο του κιθαρίστα Μπάμπη Παπαδόπουλου και το Με την ψυχή στο στόμα του Οικονομίδη. Σχεδόν απίστευτο, θα ισχυριζόταν κανείς! Προσπερνώντας την πειρατεία που σκοτώνει τη μουσική και τον κινηματογράφο, κατέφυγα και πάλι στη σιγουριά των εντύπων του Σαββατοκύριακου. Στην Espresso που πριν φάει το καθιερωμένο πέταμα, της αφαίρεσα ολόκληρο το πολυαγαπημένο άλμπουμ Come taste the band (1975) των Deep Purple με τον Coverdale στη θέση του Gillan. Στον Επενδυτή που πρόσφερε ποιήματα του Γιώργου Σαραντάρη με μια κορυφαία Εύα Κοταμανίδου στην ανάγνωση. Με στενοχώρησε που το όνομα της συνθέτριας Νένας Βενετσάνου περνάει με ψιλά γράμματα στο οπισθόφυλλο του cd. Δε γνώριζαν άραγε οι υπεύθυνοι ό,τι δεν επρόκειτο για ακόμη ένα cd από τα αρχεία της Lyra, μα για ένα αναπόσπαστο κομμάτι από την εργογραφία της Βενετσάνου; Κρίμα...Όσοι έχουν στα χέρια τους την πρωτότυπη έκδοση του 1999, γνωρίζουν πόσο προσωπικό ήταν το μουσικοποιητικό αυτό project για την ίδια και τον κιθαριστή συνεργάτη της, Σταύρο Αγιαννιώτη. Τα Νέα και η Ελευθεροτυπία το έριξαν στην...21η Απριλίου με πολυτελή λευκώματα! Το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε, κακό πράγμα η χούντα και τις συνέπειες της τις πληρώνουμε μέχρι σήμερα. Δε θα πάρουμε άλλο! Στη Σωτήρος είχαν εγκαίνια κάποιου trendy μαγαζιού με σαπούνια κι αρώματα: χορευτικά hits στο τέρμα, κολονάτα ποτήρια με σαμπάνια και καναπεδάκια που μοίραζαν μοσχομυριστές γκόμενες στα πλήθη. Φχαριστώ, επίσης δε θα πάρω! Με την εφημεριδοσαβούρα παραμάσχαλα και μια τσάντα γεμάτη άκαα (ή άγραφα, αν προτιμάτε) cds και slim θήκες για DVDs, ανηφόρισα προς την πλατεία του δημαρχείου για ένα παγωμένο freddo. Δεν αντάλλαξα κουβέντα με κανέναν, ακόμη και τον καφέ από τον τιμοκατάλογο τον υπόδειξα στο γκαρσόνι. Ωραίο πράγμα η σιωπή, οι μοναχικές βόλτες, η παρατηρητικότητα και η μη συμμετοχή. Το βράδυ, ακόμη μία συνεδρία με τον ψυχίατρο ύστερα από αρκετά μεγάλο διάστημα. Σ' αυτό το μικρό συνοικιακό ιατρείο, που είναι τίγκα στα παραμελημένα παράξενα φυτά, στις μεταλλικές φιγούρες του θεάτρου σκιών, σε ζοφερούς πίνακες ψυχασθενών καλλιτεχνών και σε ντάνες ποιητικών συλλογών ανακατεμένων με δίφωνα, αθηνοράματα και free press. Εκεί που μπαίνεις τυπικά χαμογελαστός και όταν βγαίνεις γίνεσαι κουρέλι για τουλάχιστον ένα δίωρο μετά. Εκεί από όπου όταν φύγεις θα είσαι έτοιμος να παλέψεις ξανά με τα άγχη, τις συσσωρευμένες καταθλίψεις, την απουσία ουσιαστικής ανθρώπινης επικοινωνίας, τη δυσκολότερη μάχη όπως είναι αυτή τελικά των καθημερινών και διαπροσωπικών σχέσεων. Μέχρι την επόμενη φορά. Στην Αθήνα, στον Πειραιά, στο σπίτι σου, στα οικεία σου πρόσωπα, στο μέσα σου, στο έξω σου...
* πίνακας: Γιάννη Τσαρούχη Πειραιάς- Πλατεία Αλεξάνδρας

MISUSE: ΕΝΑ ΝΕΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ!

MISUSE- MISUSE- PUZZLEMUSIK
Πέντε νεαροί μουσικοί με μέσο όρο ηλικίας τα 27 χρόνια και με προϋπηρεσία σε συναυλιακά groups, περίμεναν γι' αρκετό καιρό από τότε που ενώθηκαν μέχρι να βγάλουν επιτέλους το παρθενικό άλμπουμ τους. Ο Δημήτρης Πατσαρός (κιθάρα), ο Τίτος Μοσχάκης (κιθάρα), ο Κώστας Στεργίου (πλήκτρα, τσελέστα, βιμπράφωνο), ο Σταύρος Μαραγκός (μπάσο) και ο Nid (τύμπανα) είναι οι Misuse και για να ακριβολογούμε το σημαντικότερο ελληνικό post- heavy rock συγκρότημα που δρα αυτή τη στιγμή στη χώρα μας! Στις 30 Μαρτίου έπαιξαν στο Κύτταρο, όταν άνοιξαν τη μεγάλη συναυλία των A Silver Mt. Zion και άφησαν άριστες εντυπώσεις. Πραγματικά, η καλύτερη επιλογή για support group, τη στιγμή που ο ιδιαίτερος κιθαριστικός ήχος τους εμπλουτίζεται με σύνολο εγχόρδων, όπως συμβαίνει και με τους A Silver Mt. Zion, οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι και το αγαπημένο ξένο συγκρότημα του Νίκου Κυπουργού! Στον ομότιτλο πρώτο δίσκο των Misuse, την ενορχήστρωση των εγχόρδων επιμελήθηκε ο Κώστας Στεργίου και συνέπραξαν στο κομμάτι αυτό, ο Επίκουρος Τριανταφυλλίδης (βιολί), ο Δημήτρης Παπαγιαννάκης (βιολί), ο Στάμος Σέμσης (βιόλα), η Αθηνά Γιατρά (βιόλα) και η Αίγλη Δράκου (τσέλο). Νομίζω πως μετά από τα Ημερολόγια της Λένας Πλάτωνος, το ντεμπούτο άλμπουμ των Misuse θα είναι ο Νο 2 καλύτερος ελληνικός δίσκος της χρονιάς που τρέχει! Μιλάμε για ένα οργανικό project, αποτελούμενο από οκτώ μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, όπου πρωτοστατεί ο σκληρός ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας κι ενός γλυκύτατου vintage Oberheim synth με το βιμπράφωνο, τα έγχορδα και τα δυνατά τύμπανα. Κατ' αρχάς είναι πασιφανές ό,τι δε χρησιμοποιήθηκε κανένα όργανο plug και καμία εξομοίωση κι ό,τι οι νέοι αυτοί καλλιτέχνες δούλεψαν με κέφι και ιδιαίτερη τόλμη σε μια περίοδο που η ανεξάρτητη ελληνική rock σκηνή είναι στα πάνω της. Το 11λεπτο κομμάτι με τίτλο Progyria είναι ένα εκρηκτικό έπος, που όμοιο του δύσκολα συναντάς ακόμη και στις πιο επιτυχημένες στιγμές συγκροτημάτων του εξωτερικού! Πολύ καλό και το οκτάλεπτο Amanzi, το αμέσως επόμενο track, με τη μελωδία του πιάνου να ξετυλίγει σταδιακά έναν ολόκληρο παραληρητικό ηχητικό διάκοσμο, λίγο προτού σκάσει σα βόμβα το intro του While it lasts. Στο τέλος, το 14λεπτο Way to the seashore και η αργόσυρτη μελωδική ουρά του, ακούγονται σα να βρίσκεσαι σε ένα φαντασιακό ιδανικό happening, στο οποίο οι Archive τιμούν τους Stooges και όλοι μαζί αποτίουν φόρο τιμής στους Grateful Dead! Σε λίγες εβδομάδες και συγκεκριμένα την Τρίτη 6 Μαΐου η επίσημη live παρουσίαση του άλμπουμ των Misuse θα γίνει στο Κύτταρο. Μέχρι τότε, αν είστε φαν του σύγχρονου post- rock ήχου, προμηθευτείτε το cd τους! Μη σας ξεγελάει η χώρα προέλευσης του συγκροτήματος, η δουλειά τους δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε άλλο, έστω εντεχνοροκίζον, κυκλοφορά τελευταία ή παίζεται από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς μας. Πού σιγά, δηλαδή, μην παίζεται...Για να είμαι δίκαιος, θα έλεγα πώς και οι Misuse ανήκουν σ' αυτή τη νέα ελπιδοφόρο γενιά των αγγλόφωνων συγκροτημάτων (εν προκειμένω, αγγλόφωνων από άποψη ήχου μόνο!) που έφεραν στα πάνω της ακριβώς την ανεξάρτητη ελληνική rock σκηνή και που, κατά προσωπική εκτίμηση, αυτοί ίσως το πήγαν το όλο πράγμα δυο βήματα παραπέρα.

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Στην καρδιά της άνοιξης!

Κι εγώ σήμερα το κατάλαβα...με έκαναν να το συνειδητοποιήσω η επερχόμενη συναυλία των Μακρινών Ξαδερφιών στο Κύτταρο με τίτλο Αποχαιρετώντας την Άνοιξη. Μια διεύθυνση που άδειασε πρόσφατα με το πάτημα ενός κουμπιού. Το εκπληκτικό instrumental cd του συγκροτήματος Misuse. Η θέληση μου να μην πάω στην πρεμιέρα του Ο Χριστός ξανασταυρώνεται του Ντασσέν (θα προλόγιζε ο Κούνδουρος στη θέση του μακαρίτη, οπότε γνωρίζοντας καλά το απρόβλεπτο των λόγων του είπα να τ' αποφύγω)...Ακόμη ένα βραδινό γεύμα σε εκείνο το αρτίστικο πολυπολιτισμικό εστιατόριο πίσω απ' το Δημαρχείο, στο οποίο κοντεύω να γίνω κανονικός θαμώνας (κι όσο μισούσα τα μικροαστικά κείμενα- οδηγούς πόλης)...Η Ρόζα η κουκλάρα που αφηγείται ιστορίες -κατόπιν ερωτήσεων μου, βέβαια- για το βυσσινί και το μπλε του ολάνθιστου Νεπάλ. Η παραγγελιά μου για ένα παρδαλό χίπικο πουκάμισο από τα Haight Ashbury του Σαν Φρανσίσκο τέλη του μήνα. Η maira del mar που κάνει σχέδια για video- art με έμφαση στα σκαμμένα πρόσωπα και τη σκαμμένη γη. Τα δέντρα που τα κούρεψαν κυριολεκτικά έξω απ' την πόρτα μου. Τα live που ακυρώθηκαν κι αυτά που θα γίνουν εν όψει του θέρους. Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα που μετακομίζει προς Ροντέο μεριά, στη Χαίιδεν της Βικτώριας. Τα μηνύματα προς και από το απόλυτο τίποτα. Το στρατιωτικό τζάκετ που θα μπει σήμερα- αύριο στη ντουλάπα. Μα, πιο πολύ ο σκούφος μου που συχνά δεν τον αποχωριζόμουν ούτε στον ύπνο μου...Ένα αντίο ξερό, ψυχρό, εωσφορικό, σαν κάποια τελευταία λόγια που σφράγισαν τον μεταπολεμικό ελληνικό κινηματογράφο:
πήγαινε τώρα και μην κοιτάξεις πίσω, δεν το' χω για καλό.

* πίνακας: Ντόρα Ρίζου, video: When your mind's made up (ONCE)

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Ο ΝΤΑΛΑΡΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ "ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕ ΟΥΣΙΕΣ..." ΚΑΙ Η ΚΩΧ "ΜΕΘΗ"!

Δηλαδή, μεσ' στις καταχρήσεις κύλισε η χθεσινή μέρα...
Εδώ και δύο εβδομάδες μου είχε έρθει η πρόσκληση από την Universal, αλλά αν δε μου τηλεφωνούσε πρωί- πρωί ο Στέλιος Βαμβακάρης ούτε που θα το θυμόμουν...Κάλεσα ταξί, τους πήρα από το σπίτι του στον Κορυδαλλό με την τραγουδίστρια Εβελίνα Αγγέλου και σε μία ώρα βρισκόμασταν στο καφέ- μπαρ Βακαρό στη Σοφοκλέους, όπου θα γινόταν απονομή χρυσού δίσκου στον Γιώργο Νταλάρα για την πολυτελή έκδοση σε διπλό cd και dvd της συναυλίας του Ηρωδείου με ρεμπέτικα χασισοτράγουδα! Το απρόσμενο είναι ό,τι η νέα αυτή δισκογραφική εργασία του Νταλάρα με τίτλο Τραγούδια με ουσίες... χρυσώθηκε από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας!
Μέσα σε ένα glamour κλίμα, που μάλλον ελάχιστα συσχετιζόταν με τους χασικλήδες και τους πρεζάκηδες προπολεμικούς ήρωες του δίσκου, με την παρουσία σημαντικών εκπροσώπων του ελληνικού τραγουδιού, με πλήθος δημοσιογράφων και με την απαραίτητη τηλεοπτική κάλυψη, λίγο πριν ξεκινήσει το φαγοπότι, φτιάχτηκε ένα τεράστιο πάνελ από όλους τους συμμετέχοντες στο έργο: τον ερευνητή και υπεύθυνο των συναυλιών του Ηρωδείου Παναγιώτη Κουνάδη, τον διευθυντή της Universal Θάνο Καραγρηγόρη, τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Εστουδιαντίνας Μαγνησίας Ανδρέα Κατσιγιάννη, τους τραγουδιστές της Λυρικής Σκηνής και της Όπερας (Θέμης Σερμιέ, Νίνα Λοτσάρη, Χαρά Κεφαλά), τους λαϊκούς ερμηνευτές (Μπάμπης Τσέρτος, Ζαχαρίας Καρούνης, Ασπασία Στρατηγού) και στο κέντρο, βέβαια, τον Γιώργο Νταλάρα! Απουσίαζαν ο Χρήστος Θηβαίος και η Μάρθα Φριντζήλα, οι πλέον rock παρουσίες στο δίσκο, αλλά νομίζω δεν υπάρχει μεγαλύτερη rock φιγούρα από τον Στέλιο Βαμβακάρη, οπότε το θέμα καλύφθηκε!
Άλλωστε, ο γιος του Μάρκου Βαμβακάρη ήταν ο πρώτος με τον οποίο ο Νταλάρας αντάλλαξε μια θερμή αγκαλιά και χειραψίες με το που εμφανίστηκε στη δική του εκδήλωση. Ολόκληρη η ιστορία του εγχώριου λαϊκού τραγουδιού θα έλεγε κανείς ό,τι απαθανατίζεται κυριολεκτικά στην επόμενη φωτογραφία:

Πλάτη ο Κουνάδης, δίπλα του ο ποιητής Μάνος Ελευθερίου, όρθιος ο Στέλιος Βαμβακάρης, ο Νταλάρας και ο στιχουργός Λευτέρης Παπαδόπουλος. Ευτυχώς ο πρώτος δε μακρηγόρησε, ο δεύτερος δε μίλησε καθόλου, ο Στέλιος τα είπε σύντομα κι ωραία με τον δικό του τρόπο, ο Παπαδόπουλος αρκέστηκε σε μια χιουμοριστική παρέμβαση στο τέλος της εκδήλωσης. Σίγουρα πιο ενδιαφέρον είχε η ομιλία του Γιώργου Νταλάρα, του τιμώμενου προσώπου.

Αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια μέσα σε ένα περιβάλλον όλο...ουσίες (γιος του σκληροπυρηνικού ρεμπέτη Λουκά Νταράλα γαρ!) και στο ό,τι αυτός ήταν ο λόγος που έμεινε μακριά απ' αυτές ακριβώς τις ουσίες σε όλη τη μετέπειτα ζωή του! Είναι ανάγκη να τις τραγουδάτε όμως, κύριε Νταλάρα; ήταν το σχόλιο που ετοιμαζόταν να κάνει δίπλα μου ένας λίγο πιο κακοπροαίρετος συνάδερφος, που τελικά δεν είπε τίποτα, όπως και ήταν αναμενόμενο. Περισσότερα στην αναλυτική παρουσίαση του cd Τραγούδια με ουσίες...
Και από τα χασίσια και τις κοκαΐνες του Γιώργου Νταλάρα, μεσολάβησε ένα δείπνο με τον καλό μου φίλο δημοσιογράφο Γιάννη Γκροσδάνη ή alps που κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη για να καταλήξουμε παρέα στον Ιανό, όπου η Μαρίζα Κωχ τραγούδησε σε μια ειδική βραδιά τον κύκλο Μέθη- τραγούδια που την οδηγούν σε φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς!
Πολύ το φχαριστήθηκα το χθεσινοβραδινό με τη Μαρίζα, περιέργως περισσότερο και από το Κύτταρο, που είχε παρουσιάσει πριν λίγο καιρό το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Ίσως να οφειλόταν στο γεγονός πώς ο Ιανός έχει κατορθώσει να φτιάξει έναν καλό ήχο για τα δεδομένα των αθηναϊκών μουσικών σκηνών. Ίσως πάλι να ήταν η σύμπραξη του κορυφαίου jazz κιθαριστή Βασίλη Ρακόπουλου, συνεργάτη της Κωχ από το 1973!

Ίσως, τέλος, να ήταν το ό,τι το όλο πράγμα μεταξύ της συνθέτριας και ερμηνεύτριας των τραγουδιών με τους εξαίρετους jazz μουσικούς της, έχει δέσει και βρίσκεται στον καταλληλότερο δρόμο λίγο πριν την έξοδο του στη δισκογραφία.
Τα Τραγούδια με ουσίες... του Γιώργου Νταλάρα σίγουρα έχουν το ενδιαφέρον τους ως project, ειδικά αν σκεφθεί κανείς το κράξιμο που έφαγε από ορκισμένους πιστούς του που δεν τους άρεσε το καλό και ατσαλάκωτο παιδί του λαϊκού τραγουδιού να λέει Φέρτε πρέζα να πρεζάρω και χασίσι να φουμάρω στο ιερό Ηρώδειο μάλιστα! Παρ' όλα αυτά, καθώς ξημερώνει η επόμενη μέρα από ένα μάλλον θορυβώδες 24ωρο, εμένα ακόμη τριγυρίζει στα αυτιά μου η πανέμορφη μελοποίηση της Μαρίζας Κωχ σε εκείνο το ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη: Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει/ Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου/ Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα/ Όπου τα μάτια σου δε μιλούν...