Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

ο-Γιάννης-Παλαμίδας-αύριο-στο-Μετα-Δεύτερο

Καλεσμένος στο αυριανό Προσκλητήριο της Παρασκευής στο αυτοδιαχειριζόμενο διαδικτυακό Μετα-Δεύτερο είναι ο συνθέτης και ερμηνευτής Γιάννης Παλαμίδας. Αφορμή για την παρουσία του στο στούντιο είναι τα ανέκδοτα (ακόμη) καινούργια τραγούδια του και οι πειραματικές μουσικές του, που θα μεταδοθούν για πρώτη φορά από το ραδιόφωνο. Φυσικά δε θα μείνουν εκτός και κομμάτια από την προσωπική του δισκογραφία, έως και με τους Apocalypsis, καθώς και από τις συνεργασίες του με τη Λένα Πλάτωνος. Συντονιστείτε, αύριο Παρασκευή και πρωτομηνιά, για δύο ώρες, από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 8 το βράδυ, αποκλειστικά στο www.metadeftero.gr

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Η-Γυναίκα-της-Πάτρας-του-Γιώργου-Χρονά-θα-γίνει-κινηματογραφική-ταινία

Νομίζω είναι ώρα ν' αποκαλύψω το επόμενο κινηματογραφικό μου project, δυόμισι χρόνια μετά το ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, που έκλεισε ήδη τον κύκλο του. 
Εδώ και αρκετά χρόνια είχα εκφράσει την επιθυμία να γυρίσω μία ταινία βασισμένη στη Γυναίκα της Πάτρας, το βιβλίο του Γιώργου Χρονά, που παίχτηκε και εξακολουθεί να παίζεται με επιτυχία σε θεατρικές σκηνές εντός κι εκτός Αθήνας. 
Μάλιστα, πίσω, στο 2010, το είχα συζητήσει με τον Νίκο Κούνδουρο, ο οποίος επίσης προτίθετο από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 να κάνει εκείνος ταινία το ίδιο βιβλίο. Φυσικά, μεσολάβησαν οι άλλες ταινίες του από τότε μέχρι σήμερα και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε από πλευράς Κούνδουρου. 
Στο trip της κινηματογραφικής Γυναίκας της Πάτρας με ξανάβαλαν πρόσφατα ο ίδιος ο Γιώργος Χρονάς, ο διευθυντής φωτογραφίας Δημήτρης Θεοδωρόπουλος και ο ηθοποιός Απόλλων Μπόλλας. 
Ο Χρονάς πρώτος απ' όλους, το σπίτι του οποίου χωρίζει μισό τσιγάρο δρόμος από το δικό μου, εν μέσω μεσημεριανών και βραδινών τραπεζωμάτων, μού είχε μιλήσει για το πως θα μπορούσε να μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη το βιβλίο του. 
Του είχα απαντήσει πως σε ένα τέτοιο έργο θα ταίριαζε ένα ύφος φασμπιντερικής ταινίας δωματίου με κάποια λιγοστά εξωτερικά γυρίσματα που θα έσπαγαν την έντονα θεατρική φόρμα. Συμφώνησε απόλυτα! Το ύφος αυτό σκέφτομαι να υιοθετήσω, λοιπόν, εμπλουτισμένο με ένα κινηματογραφικό εύρημα, σύνηθες μέσα στα ντοκιμαντέρ μου, το οποίο δεν υπάρχει λόγος να φανερώσω από τώρα. 
Αυτές οι συζητήσεις με τον συγγραφέα Χρονά, το ενδεχόμενο δηλαδή να κάνω εγώ ταινία τη Γυναίκα της Πάτρας του, ήταν και ο κύριος λόγος που συνειδητά απέφυγα να δω τις θεατρικές βερσιόν, με δεδομένη τη μεγάλη μου εκτίμηση, τόσο στη σκηνοθέτιδα Λένα Κιτσοπούλου, όσο και στην ηθοποιό Ελένη Κοκκίδου. 
Έπειτα, ο Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, ο οπερατέρ όλων των ταινιών μου εδώ και δεκατρία χρόνια, λειτούργησε ακόμη μία φορά ως κινητήρια δύναμη. Τι κάνουμε; μου έλεγε και μου ξανάλεγε τους τελευταίους μήνες, η Γώγου τελείωσε, δε μπορείς να μη σκέφτεσαι καινούργια πράγματα! Τον άκουσα, επομένως, τον Δημήτρη και γνωρίζοντας πια καλά πως ότι ξεκινήσουμε, σύντομα το αποπερατώνουμε κιόλας, είπα να ριχτώ με τα μούτρα στο καινούργιο project. 
Τέλος, ήταν και ο ηθοποιός Απόλλων Μπόλλας, μέλος κι αυτός της κοινής δημιουργικής καλλιτεχνικής παρέας μας από τις αρχές του χρόνου, ιδανικός φαντάρος - συνοδός της Πανωραίας, κατά πώς τον σχεδίασε ο Χρονάς, που συνέχεια μου μιλούσε για την υλοποίηση του συγκεκριμένου κινηματογραφικού σχεδίου.  
Ταινία βέβαια δε φτιάχνει κανείς απ' τη μια μέρα στην άλλη και εγώ τουλάχιστον τη φάση ''κάνουμε ταινία - ρεφενέ'', ενώνουμε όλοι τις δυνάμεις μας κλπ., την εξάντλησα στο ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου. Να το πω αλλιώς, δεν αισθάνομαι άνετα να αρχίσω τα τηλεφωνήματα σε γνωστούς και φίλους, επαγγελματίες του χώρου, παροτρύνοντας τους να δουλέψουν αμισθί για τη δική μου νέα ταινία. 
Κάποια τηλεφωνήματα έκανα όμως και η ανταπόκριση των ανθρώπων ήταν υπέρ το δέον συγκινητική.  
Η Ντίνα Κώνστα θα είναι η τέλεια Γυναίκα της Πάτρας, άπαξ και συμφωνήσουμε! Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο! Την πέτυχα εκτός Αθηνών, ακούστηκε ενθουσιασμένη με το project και σε λίγες μέρες θα συναντηθούμε από κοντά. Δεν ξέρω, μα από την πρώτη στιγμή που διάβασα το βιβλίο, αυτή την ηθοποιό έβλεπα να αφηγείται το ''βίος'' της ηρωίδας. 
Τηλεφώνησα ακόμη του Μαρίνου Αθανασόπουλου, του σπουδαίου ηχολήπτη και φίλου μου, συνεργάτη μου στα ντοκιμαντέρ για το Κύτταρο και τον Νίκο Κούνδουρο. Να με βάλεις μεσ' στον φάκελλο, είπε, μεγάλη μου τιμή και χαρά! Εμένα να δεις, Μαρίνο μου! 
Τον καιρό αυτό συγγράφουμε με τον Χρονά το σεναριακό treatment. Έχω ήδη στα χέρια μου μία αναθεωρημένη θεατρική εκδοχή του βιβλίου, απ' την οποία να προκύψει πιθανώς το οριστικό σενάριο. Η πρώτη γραφή είναι του Χρονά, η δεύτερη θά'ναι δική μου και στην τρίτη θα καταλήξουμε από κοινού. 
Εννοείται πως στην ταινία αυτή, τη μουσική θα συνθέσει η Λένα Πλάτωνος. Χωρίς να είναι ακόμη η κατάλληλη στιγμή για να εκφέρω άποψη, μιλάμε για μία μουσική μάλλον διαφορετική από το σύνηθες ηλεκτρονικό πλατωνικό background. Αυτή τη φορά οι νότες της Πλάτωνος θα ξεχυθούν από λαϊκά μαύρα καταγώγια, πορνεία και καφενεία, ετοιμόρροπα σπίτια και μαχαλάδες. 
Εν κατακλείδι, θα δουλέψουμε μεσ' στο καλοκαίρι ώστε ο φάκελλος να είναι έτοιμος προς κατάθεση στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Το χρηματοδοτικό πρόγραμμα που θα απευθυνθούμε είναι το low budget, δηλαδή για ταινίες μέχρι 50.000 ευρώ μαξιμουμ. 
Εγώ και οι συνεργάτες μου ότι είναι να κάνουμε, θα το κάνουμε με την κατάθεση του φακέλλου: σενάριο, βιογραφικά, crew list, προϋπολογισμός και όλα αυτά τα απαραίτητα που τα έχω ξανακάνει αρκετές φορές στο παρελθόν. 
Εύχομαι να έχουμε θετική ανταπόκριση και η ταινία να υλοποιηθεί μέσα στο επόμενο έτος!
Μέχρι τότε, δουλειά και μόνο δουλειά!
Ευχαριστώ τον Γιώργο Χρονά που μου εμπιστεύεται την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του και όλους τους ανθρώπους που με στηρίζουν και σιγοντάρουν την όρεξη και την καλή μου διάθεση!

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

το-ντοκιμαντέρ-για-τη-φλέρυ-νταντωνάκη-στο-trivial-pursuit

 Η ερώτηση πάνω!
Η απάντηση κάτω!

* Εντάξει, το ήξερα ότι το πρώτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη θεωρείται πια συλλεκτικό κομμάτι, αλλά δε θα φανταζόμουν ποτέ ότι θά'μπαινε μέχρι και στο παιχνίδι γνώσεων trivial pursuit! Ευχαριστίες στον Δημήτρη Αναγνωστόπουλο που μου σφύριξε την είδηση!

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

με-τον-συνθέτη-μανώλη-γαλιάτσο-στο-αυτοδιαχειριζόμενο-Μετα-Δεύτερο

Τον τραγουδοποιό, στιχουργό και ενορχηστρωτή - παρ' ότι ο ίδιος προτιμά τον χαρακτηρισμό συνθέτης - Μανώλη Γαλιάτσο τον ξέρω εδώ και πολλά χρόνια και, παραδόξως, ενώ κινούμασταν σε ίδιους χώρους, δεν είχαμε ποτέ γνωριστεί προσωπικά. Κι έτσι, ενώ επίσης είχα κατά νου τον Γαλιάτσο των τραγουδιών με τη Βιτάλη, την Τσαλιγοπούλου και τη Γλυκερία, τα τελευταία χρόνια μας φανέρωσε ένα διαφορετικό συνθετικό πρόσωπο.
Αυτό του δημιουργού οργανικής ή ορχηστρικής (ή ορχηστικής;) μουσικής με δικές του παραγωγές, ανεξάρτητες, στις οποίες πάντα από πίσω υπάρχει ένα concept βασισμένο σε μία ποιητική ιδέα. Κι αν στο Άφοβοι Έφηβοι καταπιανόταν με τη νεανική εξέγερση των Δεκεμβριανών του 2008, στο σημερινό Τρέξε σα σφαίρα ασχολείται μ' αυτούς ακριβώς τους έφηβους που πλησιάζουν το 25ο έτος της ζωής τους και ήδη παλεύουν με τα πιο άγρια θηρία των σκληρών πολιτικών, οικονομικών, πολιτιστικών και κοινωνικών συνθηκών του τόπου.
Ταυτόχρονα με το Τρέξε σα σφαίρα, η άλλη δουλειά του Γαλιάτσου που κυκλοφόρησε, λέγεται Η θερμότητα των πραγμάτων και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από ηχητικής και από μουσικής άποψης: fusion rock - ηλεκτρικό το ένα άλμπουμ, πιο κοντά στις δομές της κλασικής μουσικής το άλλο. Σίγουρα, άκρως ενδιαφέροντα και πρωτότυπα και τα δύο άλμπουμ συγκριτικά με ότι πιο συμβατικό και ανέμπνευστο κυκλοφορεί τη σήμερον ημέρα - και όχι μόνο απλά κυκλοφορεί, αλλά και μας πλασάρεται ως κάτι σημαντικό. Η μουσική του Μανώλη Γαλιάτσου δεν έχει ανάγκη από κράχτες, ούτε από ελιγμούς. Διατηρεί ατόφιες στον πυρήνα της τις ποιητικές ιδέες του δημιουργού της, είτε πρόκειται για συνθέσεις δίχως λόγια, είτε για τραγούδια σε στίχους του ιδίου ή σε κείμενα του συνάδελφου δημοσιογράφου Θάνου Μαντζάνα για τη φωνή της Μαριάνθης Σοντάκη! Αξίζει να ψάξετε και να ανακαλύψετε τους εν λόγω δύο δίσκους!

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

για-το-κτίριο-στη-λεωφόρο-αλεξάνδρας

Το 1993, το ΄94, το ΄95...
Τα πρώτα κινηματογραφικά γυρίσματα: Εσύ σήμερα βοηθός, εσύ σκριπτ κι εγώ φροντιστής...
Ο Μεγαλέξανδρος του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το Κιέριον του Δήμου Θέου και τα Δυο φεγγάρια τον Αύγουστο του Κώστα Φέρρη...
Τα ζωγραφισμένα ανοιχτόχρωμα ανθρωπάκια του Φαίδωνα Πατρικαλάκι...
Το Bolero του Ravel και το The End των Doors...
Η Άννα Βηχ - Τζουλιέττα των Πνευμάτων πλέον...
Ο Αιγόκερως του Σολδάτου...
Το τραπέζι της μουβιόλας...
Ένα ούζο με τη Γώγου και ένα φαΐ με τον Αβδελιώδη στα Εξάρχεια...
Ο απόηχος του Νικόλα Άσιμου...
Κλαρίνα και Tom Waits...
Η Κ. που έγινε Billie Holiday και ο Π. που πέταξε την Καινή Διαθήκη στα σκουπίδια...
Τόμοι βιβλίων που κιτρίνισαν...
Χιλιόμετρα εμφανισμένου φιλμ...
Παρωδίες παρτούζας και αθωότητα...
Μελαγχολία...
Νοσταλγία στα όρια της κατάθλιψης...

Όλα αυτά περνάνε από το μυαλό κάποιου κάθε φορά που διασχίζει τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και βλέπει αυτό το κτίριο, μεταμορφωμένο έστω μέσα στα είκοσι χρόνια που ακολούθησαν...