Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

το-ματς-ελλάδα-κόστα-ρίκα-έφαγε-τον-fernando-solanas

Καθώς το φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις Εναλλακτικού Κινηματογράφου της Λευκωσίας πλησιάζει προς το τέλος του, το κοινό του όλο και μειώνεται. Σίγουρα δεν ευθύνεται το πρόγραμμα που περιλαμβάνει εξαιρετικά σπάνιες αντεργκράουντ ταινίες, αλλά το Μουντιάλ που συνέπεσε χρονικά με το φεστιβάλ. Εδώ, ας πούμε, δε βλέπετε τον κόσμο να παρακολουθεί την προγραμματισμένη χθεσινή ταινία του Αργεντίνου Fernando Solanas, αλλά το διαβόητο ματς Ελλάδα - Κόστα Ρίκα. Η προβολή ακυρώθηκε, εφόσον ούτε ένας θεατής δεν προσήλθε στο Θέατρο Ένα - κάτι που περιμέναμε ομολογουμένως από τις προηγούμενες μέρες για την Κυριακή που μόλις πέρασε.
Αυτός είναι ο Ευαγόρας, ο Κυπραίος γατούλης που τό'χε χεσμένο το ποδόσφαιρο και το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να τσιμπήσει κάνα κοψίδι απ' τα πιάτα των θεατών - θαμώνων στην παραπλεύρως ψησταριά.
Κι εδώ ο γράφων που για πρώτη φορά στη ζωή του παρακολούθησε ολόκληρο αγώνα ποδοσφαίρου! Έπρεπε να πάω στην Κύπρο και σε Φεστιβάλ Αντεργκράουντ Κινηματογράφου για να αποπειραθώ να νιώσω κι εγώ εθνικά υπερήφανος! Μεταξύ μας, χέστηκα, σαν τον γάτο τον Ευαγόρα...

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

αναχώρηση-για-το-φεστιβάλ-''εικόνες-και-όψεις-του-εναλλακτικού-κινηματογράφου''-της-λευκωσίας

Νόμισα πως δεν θα παραστώ στο Φεστιβάλ ''Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου'' της Λευκωσίας καθ' όλη τη διάρκεια του - στο αρχικό email του ο Γιάγκος, ο διοργανωτής, μιλούσε για τέσσερις διανυκτερεύσεις στο νησί. Τελικά, μόλις πριν λίγες εβδομάδες έμαθα πως θα μείνω μία ολόκληρη εβδομάδα, από την πρώτη μέρα του φεστιβάλ (μεθαύριο, Τετάρτη 25/6) μέχρι την τελευταία (1/7) και επιστροφή στην Αθήνα την επόμενη.  Λογικό, αφού στη φετινή διοργάνωση δεν πηγαίνω ούτε για να συμμετάσχω με κάποια δική μου δουλειά, ούτε για να γράψω ανταπόκριση για κάποιο έντυπο. Πηγαίνω για να εργαστώ ως εισηγητής στις ταινίες του τμήματος ''Το Φάντασμα της Επανάστασης'', κατά τη γνώμη μου το πλέον ενδιαφέρον τμήμα του φεστιβάλ. Για το λόγο αυτό εργάστηκα το προηγούμενο διάστημα. Ξανάδα ή είδα για πρώτη φορά κι εγώ ταινίες σπάνιες των Γκοντάρ, Χυτίλοβα, Κράμερ, Μπέλα Ταρ κ.α. προκειμένου να γράψω ένα κείμενο 3.000 λέξεων για τον κατάλογο του φεστιβάλ. Η όλη διαδικασία με συγκινεί και με τιμάει, εφόσον κατά ένα τρόπο αντικαθιστώ τον συχωρεμένο Αντρέα Παγουλάτο, ο οποίος έκανε το ίδιο επί σειρά ετών για το συγκεκριμένο κυπριακό φεστιβάλ. Μάλιστα ο ίδιος συνήθιζε να το χαρακτηρίζει Φεστιβάλ Αντεργκράουντ Κινηματογράφου και είχε απόλυτο δίκιο αν υποτεθεί πως το 2011, ένα χρόνο μετά την αναχώρηση του, πρωτοπήγα εκεί και παρακολούθησα ένα αφιέρωμα σε εξαιρετικά σπάνια ταινιάκια του κινήματος fluxus. Την αγαπάω την Κύπρο! Εκτιμώ πολύ το ότι εκτιμούν την τέχνη και τους εκπροσώπους της, στηρίζοντας τους με τα μέσα που διαθέτουν. Δεν θα ξεχάσω το 2011, εκείνη την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το φεστιβάλ, την υπεύθυνη των κινηματογραφικών του Υπουργείου Πολιτισμού Κύπρου, την Έλενα Χριστοδουλίδου, να με παίρνει σε μια μεγάλη βόλτα για να γνωρίσω Κύπριους ποιητές, εικαστικούς και σκηνοθέτες! Σαφώς είναι μικρότερη χώρα η Κύπρος και σαφώς επίσης η καρδιά του πολιτισμού χτυπάει στην πρωτεύουσα Λευκωσία, πάντως το κράτος συμπεριφέρεται στους καλλιτέχνες όπως αρμόζει σε κάθε πολιτισμένο μέρος του κόσμου. Αναχώρηση για Κύπρο, λοιπόν, σε δύο 24ωρα και παραμονή στη Λευκωσία για μία εβδομάδα με προβολές εξαιρετικών ταινιών από το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα και πολλές συζητήσεις με το κοινό. Όλες οι προβολές θα είναι δωρεάν, κάτι που συνέβαινε και στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού, πού'χα συμμετάσχει πέρσι το καλοκαίρι με την ταινία για την Κατερίνα Γώγου, με αποτέλεσμα η αίθουσα να γεμίζει ασφυκτικά. 
Εν συνεχεία, ερχόμενος από Κύπρο, στις 3 Ιουλίου θα παρουσιάσουμε το πρώτο βιβλίο του συνάδελφου και φίλου Δημήτρη Μανιάτη που έβγαλε ο Θανάσης Συλιβός από τον ''Μετρονόμο'' του. Ο Μανιάτης, με τον οποίο συχνά λέμε ότι αμφότεροι ξεκινήσαμε και πορευθήκαμε μαζί στο χώρο αυτό, μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να είμαι στο πάνελ με Σταμάτη Κραουνάκη, Πέπη Ραγκούση και Άκη Καπράνο. Το βιβλίο του θα το πάρω μαζί μου στην Κύπρο κι εκεί θα γράψω το δικό μου κείμενο για να διαβάσω στην εκδήλωση. Θα επανέλθω όμως με νέο post. Για την ώρα, καλό μου ταξίδι, καλά να περάσουμε και τα ξαναλέμε σύντομα!

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΣ

Δημοσιογραφία σπούδασα στη σχολή Μπόνα (Ιδιωτικό ΙΕΚ Ιπποκράτειος), όχι γιατί ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, αλλά για να πάρω αναβολή από το στρατό που δεν μου εξασφάλιζε η σχολή κινηματογράφου, στην οποία επίσης σπούδαζα ταυτόχρονα. 
Είχα πολύ μακριά μαλλιά, φορούσα ρούχα 70s πού'χαν ξεμείνει του μεγάλου μου αδερφού και κατά βάθος τους θεωρούσα όλους ηλίθιους εκεί μέσα - ίδια γνώμη θα είχα λίγα χρόνια αργότερα και για τους στρατιωτικούς, κάτι που μάλλον θα με βοηθούσε να περάσω μία τελείως ανώδυνη υποχρεωτική θητεία.
Θυμάμαι ότι είχα καθηγητές τον Κωνσταντάρα, τον γιο του ηθοποιού του Λάμπρου, τον Αχιλλέα Χρυσοχόο που δεν ζει πια, τη Νέδα Κανελλοπούλου, κόρη του Κανελλόπουλου της ΝΔ (συμπαθέστατη κοπέλα, πραγματικά) και τον Δεληγιάννη (επίσης συμπαθής, αν και δίδασκε αθλητικό ρεπορτάζ, για το οποίο παντελώς αδιαφορούσα). Ο μόνος που είχαμε τακιμιάσει ήταν ο ευτραφής αριστερός Γιαννακόπουλος που υπήρξε φίλος του Ιπποκράτη Εξαρχόπουλου των Νοστράδαμος και μπορούσαμε να ανταλλάξουμε δυο - τρεις ενδιαφέρουσες κουβέντες.
Αντιπαθούσα σφόδρα το μάθημα του Κωνσταντάρα. Ήταν και πρώτη ώρα...Αδύνατο να κρατηθώ ξύπνιος. Καθόμουν πρώτη σειρά, έγερνα το κεφάλι πίσω και ροχάλιζα. Μια μέρα ένας συμφοιτητής, χλεμπονιάρης και clean φάτσα, φώναξε να πετάξουν έξω το ''κομμουνιστικό φρικιό'', εμένα δηλαδή. Ούτε θύμωσα, ούτε τίποτα. Απλά αποφάσισα έκτοτε να παρατηρώ αυτόν τον τύπο, ίσως λίγο νεότερο μου ηλικιακά, σαν μία μελέτη πάνω στο φασισμό και τα φυτώρια του.
Ο τύπος, λοιπόν, ήταν εντελώς αγράμματος, αμόρφωτος, σαν να μην πήγε ποτέ γυμνάσιο και λύκειο. Οτιδήποτε δεν του άρεσε ή δεν το καταλάβαινε το βάπτιζε κομμουνιστικό! Σταματήστε τα κομμουνιστικά ήταν η φράση που θυμάμαι να λέει και να ξαναλέει, όταν τον έπιαναν καθηγητές και συμφοιτητές να είναι ολότελα ανιστόρητος.
Στις προφορικές εξετάσεις που προηγούνταν των γραπτών, κάποιος καθηγητής τον είχε ρωτήσει για ποιο λόγο θέλησε να γίνει δημοσιογράφος. Για να μπαίνω στις κρεβατοκάμαρες των επωνύμων, είχε απαντήσει με περίσσια ειλικρίνεια και θράσος, ώστε να βγάζω στη δημοσιότητα τα σεξουαλικά τους! Έτσι ακριβώς είχε πει!
Κι εγώ συνέχιζα να τον παρατηρώ, συνειδητοποιώντας πόσο δίκαιο ήταν και είναι το μότο Αλήτες - Ρουφιάνοι - Δημοσιογράφοι, αφού οι δημοσιογράφοι  εκπροσωπούνται ακόμη στην πλειοψηφία τους, κυρίως στην τηλεόραση, από κάτι τέτοιους θλιβερούς τύπους.
Τα χρόνια πέρασαν, εγώ αποφοίτησα από τη σχολή δημοσιογραφίας με άριστα - πιο γελοίες σπουδές δεν έχω ξαναματαδεί - και ένα συνηθισμένο οικογενειακό βράδυ ξέσπασε το σκάνδαλο Κορκολή. 
Για μέρες, για εβδομάδες, για μήνες, ο ελληνικός λαός ασχολούνταν με τον φλουταρισμένο Κορκολή και το ''πουτανάκι'' του, ενώ ο Μάκης παρέδιδε μαθήματα ηθικής και οικοκυρικών. 
Σε μία απ' αυτές τις εκπομπές του θέλησε να παρουσιάσει κάποιον από τους συνεργάτες του, που δούλεψαν για να βγει στο φως το σκάνδαλο του ''ανώμαλου'' καλλιτέχνη! Ήταν αυτός, ο συμφοιτητής μου στη σχολή δημοσιογραφίας! 
Φορούσε κυριλέ ρούχα, είχε ένα περισπούδαστο ύφος που τον έκανε πολύ ωριμότερο και όλοι οι καλεσμένοι του Μάκη τον κοιτούσαν με δέος να μιλάει για τις αποκαλύψεις του - ασήμαντες, ομολογουμένως, συγκριτικά με τη μεγάλη αποκάλυψη του αφεντικού του. 
Για δες τον, τα κατάφερε...ήταν το πρώτο που σκέφτηκα, ενδεχομένως με μία μικρή αίσθηση ανταγωνισμού, εγώ που θα ξεκινούσα να γράφω στα έντυπα ένα χρόνο αργότερα.
Αναγούλιασα σαν κατάλαβα πώς αυτός ο επικίνδυνος αριβίστας θα μας κατσικωθεί στο σβέρκο και θα μας κάνει να ντρεπόμαστε αν τύχει και μας ρωτήσει κανείς τι επάγγελμα κάνουμε. 
Καθώς τα χρόνια περνούσαν κι άλλο, τον ξανάδα σε ιδιωτικό κανάλι να κρατάει το μαρκούτσι και να το χώνει στις μούρες σκυλάδων, μοντέλων και μόδιστρων. 
Τον ξανάδα στο θέατρο Badminton τις προάλλες, στην παράσταση του μιούζικαλ Πρισίλα, σαραντάρη πλέον στην ηλικία, σενιαρισμένο πάντα, να χασκογελάει με μία λουσάτη κυρία. Εννοείται πως τον απόφυγα όπως ο διάολος το λιβάνι.
Δεν αποκλείεται ο τύπος αυτός να κρύβεται για μία ακόμη φορά πίσω από το καινούργιο σκάνδαλο του Μάκη με θύμα τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη - δεν ξέρω, δεν έχω στοιχεία, υποθέσεις κάνω, εξ ου και δεν αναφέρω το όνομα του. 
Κι είμαι σίγουρος πως αν τον έβαζε κανείς κάτω και του ζητούσε εξηγήσεις για φασιστοειδή δημοσιογραφική δράση, την ίδια απάντηση θά'παιρνε: Σταματήστε τα κομμουνιστικά , όπως τότε που ήταν φοιτητής...
Μόνο που οι εποχές τότε ήταν και πιο αθώες, ο Μάκης με κάτι τέτοια ανθρωπάρια πίσω του πουλούσε μικροαστική ηθική και προστασία της αγίας ελληνικής οικογένειας. Τον Κορκολή θα ακολουθούσαν τα σουσέλ του μακαρίτη του Ασλάνη, ο διασυρμός του φουκαρά του Τομπούλογλου της ΝΔ και πόσοι άλλοι.
Σήμερα που ο ναζισμός πια διεκδικεί δυναμική παρουσία στην πολιτική ζωή του τόπου κι αφού ο Μάκης εξαγνίστηκε με γάμους, διαζύγια, φρου - φρου κι αρώματα να κονομάει η Espresso, είπε να κάνει το μεγάλο βήμα: να θυμηθεί τις δόξες του, τον διασυρμό και την καταπάτηση ανθρώπινων προσωπικοτήτων, και βασικά να βοηθήσει στην απαξίωση της Αριστεράς που όπως όλα δείχνουν θά'ναι η επόμενη κυβέρνηση. 
Την πλήρωσε βέβαια ένας νέος ικανός άνθρωπος που παραλίγο να ήταν δήμαρχος Αθηναίων. 
Η τόσο χυδαία επίθεση στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη δεν σχετίζεται με κομματικές τοποθετήσεις, πολιτικές θέσεις και απόψεις. 
Είναι το άκρον άωτον του μισανθρωπισμού και η άνευ όρων παράδοση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος ως βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής. 
Ενάντια σ' όλον αυτό τον οχετό, από σήμερα 
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗΣ!