Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

ο-Τέλλος-Φίλης-για-τα-''Γράμματα-στη-Γερμανία''

Την ταινία μικρού μήκους ''Γράμματα στη Γερμανία'' δεν την έχει δει κανένας άλλος πέραν των συνεργατών μου, καθώς απαγορεύεται κάθε δημόσια προβολή πριν την όποια φεστιβαλική πορεία της. Κανένας, εκτός ενός ανθρώπου που εκτιμώ πολύ και που έχει στηρίξει εδώ και χρόνια, όχι μόνο εμένα ως κινηματογραφιστή, αλλά και τη νεότητα γενικότερα. Σε όλα τα πεδία της Τέχνης: Κινηματογράφο, μουσική, θέατρο, εικαστικά, ποίηση. Ποιητής κι ο ίδιος, ο Τέλλος Φίλης, ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος, είχε την ευκαιρία να δει την ταινία μου, όπως κι εγώ είχα τη χαρά να του τη δείξω σε πριβέ προβολή. Πέρασαν μέρες, ξεχαστήκαμε με τα τρεχάματα μας, ώσπου έλαβα την κριτική του για τη δουλειά μου. Πιστέψτε με, δε θα τολμούσα να δημοσιεύσω την κριτική κανενός άλλου ανθρώπου προτού η ταινία συναντηθεί για πρώτη φορά με το κοινό της οπουδήποτε. Είπαμε, όμως, ο Τέλλος είναι ένας, έχει φάει τον κινηματογράφο με το κουτάλι στη ζωή του, άρα ο λόγος του έχει για μένα και τους συνεργάτες μου ιδιαίτερη σημασία. Τον ευχαριστούμε όλοι, λοιπόν, για τα καλά του λόγια και για την ουσιαστική - όπως διαπιστώνει κανείς - κριτική του. Με συγκίνησε και με γέμισε χαρά προσωπικά:
Με αφορμή μιαν αναχώρηση, μια ταινία για την εγκαρτέρηση, με πρωταγωνιστές χέρια και μάτια, άλλοτε με θέληση, άλλοτε με απώλεια κι άλλοτε σαν μια μνήμη του οικείου που αφέθηκε να γίνει μια ξένη τύψη, πικρή σαν μελωδια που ακούς από ένα αποθηκευμένο στο πίσω μερος του μυαλού σου τρανζίστορ. Κάποιες ταινίες και κάποιοι δημιουργοί στα χρόνια της τεχνολογικής εξέλιξης, επιμένουν να ξύνουν την ουσία του κινηματογράφου. Αυτό κάνει ο Μποσκοΐτης με υπέροχη αίσθηση του μέτρου, με σχεδον γεωμετρικής συναισθηματικής δύναμης πλάνα και πολύ σοφά, χωρίς ίχνος διαλόγου, οδηγεί τον θεατή στην απόλυτη κατάδυση ενός κινηματογράφου που δεν αφηγείται, αλλά σε υποχρεώνει να μπείς ανάμεσα στα χέρια και τα μάτια των ηρώων, αναγκαίο κι ικανό σκουπιδάκι μιας ευαισθησίας που προσπέρασες και τώρα, να εδώ μπροστά σου, σε εκδικείται και σε στεριιώνει σε ακραία τοπία μιας μνήμης, της οποίας υποψιάζεσαι τις εκδοχές της με λύπη. Κι όλο αυτό σχολιασμένο με έναν τρόπο μοναδικό από την σύνθεση της κας Ελένης Καραΐνδρου, που επιδέξια σε οδηγεί στο κοντά, στο μακριά, στο βλέμμα και στον χρόνο, στο μέσα των ανομολόγητων αισθημάτων, στο έξω της δράσης που γίνεται πλοκή, που γίνεται ενα ρέκβιεμ μιας απόφασης που κλείνει με μια συνεύρεση απόντων. Είναι ό,τι πιο ώριμο κι ό,τι πιο ποιητικό έχει κάνει ως τώρα ο Μποσκοΐτης. Ζήλεψα και θαύμασα! Την απόλυτη εκφραστικότητα ενος σπουδαίου ηθόποιού όπως ο Μανώλης Δεστούνης, την σωματική δύναμη της απώλειας που μεταδίδει εντελώς κινηματογραφικά η πρωταγωνίστριά Λίλα Μπακλέση και την βαθιά επίμονη θέληση ενος καθαρά ποιητικού προσώπου που ειναι ο Απόλλων Μπόλλας. Βέβαια αυτή η ορθολογιστικά προσεγμένη φωτογραφία του Δημήτρη Θεοδωρόπουλου κι οι φωτισμοί του χειρουργείου στο τελος με το πρώτο πλάνο έβαλαν το χεράκι τους για να γίνει ένα κινηματογραφικό θαύμα! Ο σκηνοθέτης πρέπει να τους ευχαριστήσει όλους αυτούς! Το πιο σημαντικο ομως στο κράτησα για το τέλος: Ένιωσα μια περηφάνεια, Αντώνη μου, αυτή την περηφάνεια που έχουμε όλοι ανάγκη σε τούτες τις κακές εποχές, ότι κάποιοι άνθρωποι τελικά  ΔΕΝ ΑΝΘΙΣΑΝ ΜΑΤΑΙΩΣ. Εσύ λοιπόν είσαι ένας απ' αυτούς. Σε ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη. 
Τέλλος Φίλης, Θεσσαλονίκη 18 Ιουλίου 2015

Κυριακή 5 Ιουλίου 2015

ποίηση-του-δημοψηφίσματος

 











Πήγα κι έριξα απόχη
να ψαρέψω ΝΑΙ και ΟΧΙ
μα νερά βρίσκω θολά
και το δίχτυ μου κολλά
στο ταμείο της Τραπέζης
που μου λέει πια μην παίζεις
αλλά σκέψου σοβαρά
γιατί ο καιρός βαρά
στο κεφάλι με τη βέργα
και ζητά ουσίας έργα

ΜΙΛΤΟΣ ΣΙΧΤΙΡΗΣ
(κατά κόσμον Αντώνης Μποσκοΐτης)