Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

SO LONG, LEONARD- DANCE ME TO THE END OF LOVE!

Κατ' αρχάς με το που θα ολοκληρώσω το post, το πρώτο πράγμα που θα κάνω μετά θα είναι να τηλεφωνήσω και να ξεχέσω πατώκορφα αυτόν τον ηλίθιο που διέδιδε ό,τι στη συναυλία του Leonard Cohen δε θα ακούγονταν περισσότερα από 4 τραγούδια του! Μήπως εννοούσε 4 ώρες; Και δουλεύει και σε διοργάνωση συναυλιών, τρομάρα του! Η συναυλία ήταν η απόλυτη μαγεία, διήρκησε 3 ολόκληρες ώρες με ένα 15λεπτο διάλειμμα, δεν χώραγε κανένας support καλλιτέχνης και θα ξαναπώ το λίγο τετριμμένο πλέον ό,τι ήμασταν τυχεροί πραγματικά όσοι το ζήσαμε ΚΑΙ αυτό! Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή...

Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στο Terra Vibe της Μαλακάσας. Φίλοι που είχαν δει εκεί live τον Roger Waters των Floyd, είχαν πέσει μέσα σ' ένα σμάρι τριάντα χιλιάδων ανθρώπων (!) και δεν το είχαν φχαριστηθεί καθόλου...Πάλι καλά που χθες βράδυ ήμασταν περί τις τέσσερις, μάξιμουμ πέντε, χιλιάδες άνθρωποι, σα να λέμε λίγοι και εκλεκτοί! Αφήσαμε το αμάξι σχετικά κοντά στον συναυλιακό χώρο, αφού χρειάστηκε μόνο 10 λεπτά ποδαρόδρομος μέχρι να φτάσουμε στις πόρτες. Οι οποίες πόρτες άνοιξαν στις οκτώ ακριβώς. Καιρό είχα να δω τόσο ταιριαστό κοινό με μια συναυλία: ζευγάρια εξηντάρηδων με αλογοουρές και φαλάκρες, αγόρια με μακριά μαλλιά απ' τη μια, κορίτσια με πορτοκαλί μαλλιά και τατουάζ απ' την άλλη, μοναχικές αλλοπαρμένες φιγούρες. Στην είσοδο βρήκα πολλούς φίλους, τα παιδιά απ' το δίφωνο, τον δημοσιογράφο Άκη Καπράνο, τον συνάδελφο Θωμά Κιάο που του έκοψαν την ταινία του στη Δράμα κι ήταν στενοχωρημένος, τον Στάθη Δρογώση και τον Θάνο Ανεστόπουλο από τα Διάφανα Κρίνα, που πήγαν κι αυτοί να τιμήσουν το ίνδαλμα τους. Κάπου πήρε το μάτι μου και τον Γιάννη Αγγελάκα, τον Νίκο Πορτοκάλογλου, τον Μανώλη Φάμελλο, τη Μόνικα, τον Άγγελο Σφακιανάκη, την Κωνσταντίνα Βούλγαρη κ.α.

Η συναυλία ξεκίνησε στις εννιά ακριβώς! Με έναν Leonard Cohen αεικίνητο, ντυμένο με κοστούμι, σωστό gentleman! Χοροπηδώντας έφτασε στη σκηνή και μας υποδέχτηκε με ολόκληρο λογίδριο σε άπταιστα ελληνικά! Χαίρομαι που είμαι εδώ ξανά είπε στην Ελλάδα, στην Αθήνα! Όχι ακριβώς στην Αθήνα, γιατί είμαστε λίγο πιο έξω, αλλά θα περάσουμε ένα όμορφο βράδυ! Σας ευχαριστώ, φίλοι μου! Του το ανταποδώσαμε μ' ένα πολύ θερμό χειροκρότημα και με ένα δυνατό γέλιο, καθώς λίγο πριν ξεκινήσει το τραγούδι, είπε πάντα στα ελληνικά το φοβερό Σας αγαπώ, μα νηστεύω! Και ξεκίνησε! Με μια σούπερ μπάντα, αποτελούμενη από πλήκτρα, μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, ντραμς, σαξόφωνο, μαντολίνο, ισπανικό κιθαρόνι και τις εκπληκτικές Web Sisters στα φωνητικά! Πρώτο κομμάτι, το Dance me to the end of love! Οι αναπτήρες άναψαν, ηλικιωμένα ζευγάρια στροβιλίζονταν πιο πέρα (όπως θα' λεγε και ο Διονύσης Σαββόπουλος), ουρές άρχισαν να σχηματίζονται για μπίρες!

Το ό,τι δεν είχε πάρα πολύ κόσμο μας βοήθησε να βρεθούμε μόλις 100 μέτρα από τη σκηνή και να απολαύσουμε ένα ασύλληπτο οπτικοακουστικό θέαμα! Όλα τα μεγάλα τραγούδια από μια τεράστια δισκογραφία σαράντα χρόνων: τα πιο πρόσφατα The Future και I'm your man, μια Suzanne που ξαναέφερε δάκρυα, ίδια κι όμοια μ' αυτά του Κ. Βήτα στον Μάρκο της Πλάτωνος, το So long Marianne, το μακρόσυρτο Hallelujah, τα σπαρακτικά Who by fire και Sisters of Mercy, που αγαπήσαμε πρώτη φορά από τα εφηβικά βινύλια! Ένα πράγμα μου προξένησε τρομερή εντύπωση που δεν είχα ξαναδεί σε κανένα live στη ζωή μου: η απίστευτη ευγένεια του καλλιτέχνη! Ανά δύο τραγούδια ο Cohen έλεγε ένα- ένα τα ονόματα των μουσικών της μπάντας του! Έτσι, μέσα σ' ένα τρίωρο, είχαμε ακούσει τουλάχιστον δέκα φορές ποιοι ήταν αυτοί ακριβώς οι μουσικοί! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε φορά έβγαζε το καπέλο του και υποκλίνονταν σε καθένα μουσικό ξεχωριστά! Γινόταν χαλασμός από τα χειροκροτήματα του κόσμου, που εκτίμησε δεόντως τη σπάνια, για καλλιτέχνη τέτοιας εμβέλειας, χειρονομία! Κι αυτός μας το γυρνούσε πίσω λέγοντας στα αγγλικά πλέον Σας ευχαριστώ, φίλοι μου, για τη βραδιά που μας χαρίζετε!

Μπροστά στο ντεκόρ της φετινής Παγκόσμιας Περιοδείας του, με την αρχαιοελληνική Μούσα της Μουσικής σε πρώτο πλάνο, ο Leonard Cohen θυμήθηκε και τα χρόνια του στην Ύδρα! Απήγγειλε ποίηση του, δίνοντας το έναυσμα στη μπάντα να πάρει το λόγο του και να τον κάνει τραγούδι! Μια ερμηνεία ζεστή, αμεσότατη, που ευθύβολα στόχευε στην καρδιά και στο νου των ακροατών του! Τον έβλεπα επί σκηνής αυτόν τον γερόλυκο της rock μπαλάντας, τον ποιητή της folk μουσικής, τον δημιουργό τραγουδιών που μιλάνε για γυναίκες, καταχρήσεις, θεολογικές αναζητήσεις και αγάπη- πολύ αγάπη- και τον φανταζόμουν στα θρυλικά φεστιβάλ των 60s, τότε που μοιραζόταν τη σκηνή με τους Doors, τη Joan Baez, τη συμπατριώτισσα του Joni Mitchell ή τους Moody Blues! Μέσα από σπίρτα και οινοπνεύματα (να στυλωθούν τα πνεύματα!), το Terra Vibe μετατράπηκε στο δικό μου μικρό Woodstock χθες βράδυ! Κι όταν έπεσαν οι πρώτες νότες του Famous Blue Raincoat πήρα το φίλο μου τον Νίκο- ο οποίος εκτός του ό,τι είναι συνθετάρα, ξέρει απ' έξω και ΟΛΑ τα τραγούδια του Cohen- και την αράξαμε στα χορτάρια βγάζοντας psychedelic (τάχα μου) φωτογραφίες...
...ΤΑ ΛΙΩΜΑΤΑ...
Μικρά παιδιά χόρευαν μιμούμενα τις χορευτικές κινήσεις των Web Sisters του Cohen! Τελικά δεν ακούνε μόνο Ρουβάδες τα σημερινά 12χρονα! Τι παρήγορο! Παραδίπλα, οι χιπομάνες τα φώναζαν να μην απομακρυνθούν, ενόσω αυτές την είχαν ξαπλάρει σε πρόχειρα στρωσίδια ακούγοντας τη φωνή του τροβαδούρου τους και ατενίζοντας τ' αστέρια! Ερωτευμένα ζευγάρια αγκαλιάζονταν σφιχτά ψιθυρίζοντας τα τραγούδια! Είχα την εντύπωση ό,τι όλοι ήθελαν να κάνουν έρωτα χθες βράδυ, επί τόπου, εκεί που κάθονταν, σαν ένα Tonight let's all make love in London στην καυτή ελληνική πρωτεύουσα της καρδιάς του καλοκαιριού!

Όσο για τον Cohen παρέμεινε gentleman ως το τέλος της βραδιάς! Δε σταμάτησε να μας αποκαλεί my friends και να υποκλίνεται στους μουσικούς του! Απερίγραπτος! Τρεις φορές εγκατέλειψε το stage- τη μία, μάλιστα, χορεύοντας βαλς!- και τρεις φορές επανήλθε για να ερμηνεύσει το ρυθμικό First we take Manhattan ή τη σπαραξικάρδια μπαλάντα Where is my gypsy wife tonight! Εμένα όμως στ' αυτιά μου ακόμη ηχούσε η Suzanne του με έναν ήρωα- Ιησού που ήταν ναυτικός...με τη δική του φωνή που ερχόταν όχι τόσο από τη σκηνή μπροστά μου, όσο από τα βάθη του χρόνου...με τη φωνή επίσης της Φλέρυς Νταντωνάκη...Ποιος άραγε να ξέρει ό,τι αν δεν έφευγε νωρίς ο Michael Camen, θα έβγαινε ένας δίσκος με τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι, ερμηνευμένα από την Annie Lenox και τον George Harrison, με τους στίχους του Νίκου Γκάτσου, μεταφρασμένους στα αγγλικά από τον ποιητή Leonard Cohen! Ένα ονειρεμένο καλλιτεχνικό πλάνο που το διέκοψε απότομα πάνω στο ξεκίνημα του ο ξαφνικός θάνατος του Camen, τέως συνεργάτη του Μάνου, όπως και producer του εν λόγω ανολοκλήρωτου project...Λίγο αργότερα έφυγε και ο Harrison, οπότε...
Η συναυλία θα μείνει χαραγμένη μέσα μου για πολλούς λόγους! Ένας απ' αυτούς, λιγότερο υποκειμενικός, είναι για το ό,τι ενδεχομένως να πρόκειται για την τελευταία Παγκόσμια Περιοδεία του 73χρονου μέγιστου καλλιτέχνη- αν και όπως έγραψα ήταν σε εξαιρετικά καλή φόρμα και διάθεση!

Κρατάω ακόμη το όμορφο ξημέρωμα στην αδειανή καφετέρια του Ωρωπού μπροστά στη θάλασσα με τον ήσυχο άνεμο να φέρνει τραγούδια του Καζαντζίδη από κάποιον παρακείμενο χώρο διασκέδασης που ξενυχτούσε, όπως κι εμείς...
Απόψε παίζει η Bjork! Την εκτιμώ απεριόριστα, παρακολουθώ στενά κάθε καινούργια δουλειά της, μα δε θα έλεγα ό,τι είναι του στυλ μου γενικότερα. Δε χάνω όμως τίποτα να περάσω μια βόλτα κι από τη συναυλία της! Τα συναισθήματα από τη Λένα Πλάτωνος και τον Leonard Cohen άλλωστε έχουν γίνει ένας μύλος μέσα μου, που ποιος ξέρει πότε θα σταματήσει να γυρίζει!
* (άσχετο) Επειδή όπως θα' χετε αντιληφθεί είμαι και λίγο η προσωποποίηση της ματαιοδοξίας, στο εβδομαδιαίο ΠΟΝΤΙΚΙ που κυκλοφορεί από σήμερα μπορείτε να διαβάσετε μία συνέντευξη του bosko, μαζί με άλλη μία της Γκρατσιέλλας Κανέλλου στον Δημήτρη Κανελλόπουλο του ΠΟΝΤΙΚΙ ART σε ένα άρθρο με τίτλο Εγχώριοι Σκορσέζε!

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΝ LEONARD COHEN!

Οι πληροφορίες μου λένε ό,τι ο Καναδο- Εβραίος ηλικιωμένος ποιητής και τροβαδούρος απόψε στο Terra Vibe θα ερμηνεύσει μόνο τέσσερα τραγούδια! Η υπόλοιπη ώρα θα καλυφθεί από τα support συγκροτήματα...Όπως και να' χει, Leonard Cohen ειν' αυτός! Αξίζει να τραβηχτείς για πάρτη του ως τη Μαλακάσα! Πόσο μάλλον όταν ένας καλός φίλος μου εξασφάλισε εισιτήριο στα τριάντα, αντί των πενήντα ευρώ! Φεύγουμε αυτοκινητάδα στις 6 το απόγευμα! Μετά τη Λένα Πλάτωνος, μόνο ένας καλλιτέχνης τέτοιας αξίας και διαμετρήματος μπορεί να προσφέρει ανάλογες συγκινήσεις! Αναλυτικότερα στο επόμενο post!

ΟΙ, ΚΑΤΑ ΕΚΤΟΡΑ ΛΥΓΙΖΟ, "ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ" ΤΟΥ ΙΨΕΝ!


Ο Έκτορας Λυγίζος σκηνοθέτησε τους Βρικόλακες του Ίψεν...
εκεί στο Σχολείον της Πειραιώς...
μέσα σ' ένα καλοφτιαγμένο προτεσταντικό εκκλησίασμα...
ή για την ακρίβεια σε μια αίθουσα δικαστηρίου...

από την οροφή ίπτανται μπανιέρες που ξεπλένουν την ηθική σήψη...
στη μια γωνιά αριστερά της αίθουσας δύο μικρά παιδιά ψέλνουν στα γερμανικά...
απέναντι τους, ο συνθέτης Χαράλαμπος Γωγιός τα συνοδεύει στο εκκλησιαστικό όργανο...
οι φωτισμοί εναλλάσσονται συνήθως ως διά μαγείας...
ο Νίκος Γεωργάκης είναι ένας Πάστορας Μάντερς με βερμούδα και πέδιλα...σωστός γραφειοκράτης...μεγαλοκαρχαρίας ενδεχομένως...δεν χάνει το μέτρο μέσα στη γενική υστερία που ολοένα και κορυφώνεται...
η Πολυξένη Ακλίδη είναι μια Ρεγκίνε που αποδέχεται στωικά τη μοίρα της στον εκκεντρικό Οίκο των Άλβινγκ...ονειρεύεται ταξίδι στο Παρίσι, έμαθε να μιλάει και να τραγουδάει στα γαλλικά κιόλας...η αποκάλυψη του ψεύδους τη μετατρέπει σε ποιητική παζολινική φιγούρα...πετάει την κιλότα της, την κάνει μαστίγιο δήμιου και εξαφανίζεται ξεδιάντροπα...
ο Γιώργος Ζιόβας πλάθει έναν Έγκστραντ φτωχοδιάβολο, ευφυή, χιουμορίστα, όσο και τραγικό...όπως τελικά είναι κάθε εξαπατημένος άνθρωπος που ζει μεσ' στην πλάνη...
η Ανέζα Παπαδοπούλου είναι μια κυρία Άλβινγκ που το έσκασε από ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ...μέσα στο λαχανί, pop υφής, κοστούμι της υπομένει καρτερικά τη μαρτυρική αλήθεια...εξομολογείται ανομολόγητους έρωτες...κάνει κωμικές μούτες...τρέχει...κυλιέται κάτω...ειρωνεύεται...αμύνεται...θρηνεί την κατάντια του μοναχογιού της σα μικροαστή κατίνα...
ο Θάνος Σαμαράς είναι ο συφιλιασμένος στην κυριολεξία Όσβαλντ...εμφανίζεται ως γραφικός ψυχοπαθής...ως περιθωριακή καρικατούρα...προσπαθεί να θάψει τη γνώση της γονιδιακής κατάρας...παθαίνει κρίσεις υστερίας...λούζει τους ανθρώπους γύρω του με αφρώδη σαμπάνια...η αγάπη και ο έρωτας δεν είναι ελπίδα στην τραγική του περίπτωση, μα η πιο σκοτεινή άβυσσος...μισεί και ταυτόχρονα λατρεύει τη μάνα του...θέλει να πνιγεί ολόγυμνος μέσα στη μπανιέρα...το νερό από ταρκοφσκικό σύμβολο αγνότητας γίνεται η έκφραση της απόλυτης παρακμής...της πιο μεγάλης ενδοοικογενειακής τραγωδίας...μια ανίερη βάφτιση με ένα τελείως αθώο θύμα...

* Ο Έκτορας Λυγίζος τα κατάφερε! Πρώτα απ' όλα, αξιοποιώντας όλα εκείνα τα μοντέρνα στοιχεία που διέπουν το κλασικό έργο του Ίψεν. Θεωρώ πολύ επιτυχημένο τον μπολιασμό των δικών του Βρικολάκων με επιμέρους κωμικά στοιχεία, ακόμη και σκηνές ατόφιου νατουραλισμού. Τις χρειαζόταν τις ανάσες του το έργο αυτό, αν ήθελε στο τέλος να πιάσει τον θεατή απ' τα μαλλιά και να τον στραπατσάρει στους τοίχους της αίθουσας. Έτσι έγινε! Πολύ εντυπωσιακό το, επί δυόμισι ώρες σχεδόν, αμυδρό ή ακόμη και έντονο γέλιο να παγώνει μπροστά στην οδυνηρή σκηνή του τέλους! Από τις σπάνιες φορές που η πρόταξη του γκροτέσκου δύναται να οδηγήσει όχι στην πολυαναμενόμενη κάθαρση, αλλά στο απόλυτο Μηδέν! Πιστεύω ό,τι η Ανέζα Παπαδοπούλου, αυτή η Μεγάλη Κυρία του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου (όσο μπανάλ κι αν ακούγεται πια κάτι τέτοιο...) μαζί με τον νεότερο και έμπειρο Θάνο Σαμαρά προσέδωσαν στους συγκεκριμένους ήρωες των ιψενικών Βρικολάκων ένα ύφος, πρωτόγνωρο για τη συνήθη παρουσίαση τους, στη χώρα μας τουλάχιστον! Καθοδηγούμενοι πάντα από τη φρέσκια αντισυμβατική ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίος, τόσο στο θέατρο, όσο και στον κινηματογράφο, έχει φανερώσει το ταλέντο του στην ανάδειξη της αέναης πάλης όλων των εκφάνσεων του ανθρώπινου ψυχισμού με την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Η μετάφραση του κειμένου είναι της Μαργαρίτας Μέλμπεργκ, τα σκηνικά- κοστούμια της Μαγιούς Τρικεριώτη, οι φωτισμοί του Max Penzel, η δραματουργική επεξεργασία της Κατερίνας και της Παναγιώτας Κωνσταντινάκου, το μακιγιάζ της Ιωάννας Λυγίζου, η μουσική διδασκαλία του Χαράλαμπου Γωγιού και η επιμέλεια κίνησης της Μαριέλας Νέστορα.

Μέχρι και την Πέμπτη 31 Ιουλίου στο Σχολείον (Κτίριο Β΄), Πειραιώς 52, Μοσχάτο.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ (ΕΙΣ ΤΡΙΠΛΟΥΝ) & ΕΠΑΝΗΛΘΑ!



Περίμενα τη συναυλία της Λένας Πλάτωνος στο Ηρώδειο με την ίδια κατάνυξη και με το ίδιο συναίσθημα ψυχικής ανάτασης που δημιουργείται στους χριστιανούς τη βραδιά του Χριστός Ανέστη! Αυτούς για να' μαι απόλυτα ειλικρινής δε μπόρεσα ποτέ να τους καταλάβω...Πριν από λίγες ώρες όμως μπόρεσα να καταλάβω το λόγο που εκατοντάδες άνθρωποι, νέοι στην πλειοψηφία τους, χειροκροτούσαν ή λικνίζονταν ρυθμικά στο άκουσμα των τραγουδιών της Πλάτωνος μέσα από το καινούργιο ηχητικό background που τους έδωσε αυτός ο χρυσοχέρης νέος, ονόματι Στέργιος Τσιρλιάγκος! Ήταν η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα φέτος στο Ηρώδειο και τα πρώτα- πρώτα καθίσματα, αυτά που δίνονται συνήθως στην πολιτική ηγεσία, παρέμειναν άδεια καθ' όλη τη διάρκεια της. Όπως όμως ήταν και η πρώτη που παρακολουθούσα γενικώς στον εν λόγω χώρο και οι άνθρωποι δεν έλεγαν να αποχωρήσουν από τις θέσεις τους γι' αρκετή ώρα μετά το τέλος της συναυλίας, εξαναγκάζοντας κυριολεκτικά μια τρισευτυχισμένη Λένα Πλάτωνος να σηκωθεί και μετά να ξανακαθίσει στο πιάνο της, προξενώντας κανονικό παραλήρημα! Ας ήταν συναυλία του Σάκη Ρουβά και τότε θα βλέπαμε τουλάχιστον τη Ντόρα Μπακογιάννη, αν ήταν και του Σπανουδάκη, ε τότε ο Πρωθυπουργός θα προσερχόταν μετά της συζύγου του και της σωματοφυλακής του. Καλύτερα έτσι! Τραγούδια που μιλούν για εμιγκρέδες από τη Ρουμανία, που εύχονται να πέσει καρκίνος στα χέρια αυτών που δηλητηρίασαν το σκύλο τον Μάρκο ή που πολύ συμπυκνωμένα εξιστορούν τη λάθος αγάπη των ανθρώπων, οφείλουν να κοινωνούνται από τη νεολαία και τα πιο υγιή κύτταρα αυτής της κοινωνίας! Όπως και έγινε, μεγαλοπρεπώς μάλιστα! Προσήλθαν όμως αρκετοί φίλοι και συνάδερφοι της Λένας Πλάτωνος για να την τιμήσουν σ' αυτή την ιστορικής σημασίας εμφάνιση της: η Ντόρα Μπακοπούλου (και ουχί η προαναφερθείσα Ντόρα Μπακογιάννη), ο Μανώλης Μητσιάς, η Μαριανίνα Κριεζή, ο Γιώργος Χρονάς, η Αλίκη Καγιαλόγλου, ο Κώστας Χατζόπουλος των ANEMOS, οι νεότεροι Βασίλης Γισδάκης, Γιώργης Χριστοδούλου, Τατιάνα Ζωγράφου, Δημήτρης Μαραμής, Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης, Δημήτρης Αρναούτης, Ηλίας Βαμβακούσης κ.α. Αριστεροί είμαστε (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε) και παρ' όλα αυτά, χωρίς καμία διάθεση προπαγάνδας, οφείλω να πω ό,τι ο μοναδικός εκπρόσωπος της πολιτικής ζωής της χώρας που βρισκόταν εκεί, ακριβώς πίσω μου, ήταν ο Γρηγόρης Ψαριανός του ΣΥΡΙΖΑ. Παντελής και η απουσία των μεγαλοδημοσιογράφων με αναμενόμενες εξαιρέσεις μερικούς διανοούμενους του συναφιού, σαν τον Γιώργο Τσάμπρα, τον Γιώργο Αλλαμανή και τον Κορνήλιο Διαμαντόπουλο του ΤΖΑΖ + JAZZ. Όσο για τη συναυλία αυτή καθ' αυτή, τα λόγια είναι περιττά!

Μπροστά σε ένα ταιριαστό tribal σκηνικό, αποτελούμενο από τεράστια γεωμετρικά σχήματα (η επιμέλεια ήταν του Άγγελου Μεντή) και με τους κατάλληλους, άψογα συντονισμένους με το ηχητικό υλικό, φωτισμούς (εδώ την επιμέλεια είχαν ο Παύλος Μαυρίδης και ο Γιάννης Αποστολέλης), για δυόμισι περίπου ώρες γίναμε μάρτυρες ενός πολιτιστικού γεγονότος που αισθανόμαστε τόσο υποχρεωμένοι απέναντι του ώστε σίγουρα θα το μνημονεύουμε για πάρα πολλά χρόνια! Σταχυολογώ, μιλώντας πάντα υποκειμενικά και υπό έντονη συναισθηματική φόρτιση, μερικές από τις ομορφότερες στιγμές της βραδιάς: τον ψυχωμένο Κ. Βήτα στην ερμηνεία του Μάρκου- δε φανταζόμουν ποτέ ειλικρινά ό,τι όχι μόνο θα δάκρυζα, αλλά θα έκλαιγα κανονικά τυλιγμένος στο κάθισμα μου ακούγοντας τον Κ. Βήτα! Την πληθωρική και θεατρικότατη Μάρθα Φριντζήλα που ρωτούσε Τι νέα, ψιψίνα σ' ένα τσαχπίνικο ντουέτο με την Έλλη Πασπαλά! Την Πασπαλά που δε μπορούσε να κρύψει τη χαρά της συμμετοχής της, χοροπηδώντας σαν κοριτσάκι σε rock συναυλία, ειδικά στο τραγούδι Πρωτομαγιά από τα Ημερολόγια! Τον συγκλονιστικό Γιάννη Παλαμίδα στο Αλίμονο, με μιαν ερμηνεία που θα ζήλευε κι ο Freddy Mercury! Τη Ρωσίδα Βικτώρια Μπόζικ που τραγούδησε στη γλώσσα της τη Ρωσική Ρομάντζα και κάλυψε την αμηχανία της εμφάνισης της μπροστά στον κόσμο, τραγουδώντας ουσιαστικά μόνο για την Πλάτωνος που τη συνόδευε στο πιάνο. Από τις πλέον συγκινητικές στιγμές, γνωρίζοντας και τη σχέση καθημερινότητας των δύο γυναικών! Μια ένσταση έχω μόνο αναφορικά με τα δύο τραγούδια από τον Καρυωτάκη που ακούστηκαν: Πιστεύω ό,τι η απουσία της Σαβίνας Γιαννάτου εκεί έγινε ιδιαίτερα αισθητή. Ο Βασιλικός των Raining Pleasure είναι αναμφισβήτητα ένας καλός ερμηνευτής χατζιδακικού αισθήματος, μα ακόμη κι αυτή η μεγάλης έκτασης φωνή του συγκριτικά με τις ιστορικές πια ερμηνείες της Γιαννάτου, μίκρυνε σε ολοφάνερο βαθμό. Κι αυτό, παρ' όλη τη μελέτη που φάνηκε να' χει αφιερώσει στο συγκεκριμένο κλασικό υλικό της Πλάτωνος.

Η ίδια η Πλάτωνος ήταν και πάλι μετά τη βραδιά του Μάρτη στον Ιανό, η Βασίλισσα του Ηρωδείου! Όσο και όταν ακούς στο δίσκο τη φράση Είμαι ευτυχισμένη απ' τα χείλη της, καταλαβαίνεις πως στην πραγματικότητα βγάζει κραυγή απόγνωσης. Χθες βράδυ όμως το εννοούσε! Ο κόσμος το εισέπραξε και την αποθέωσε, οδηγώντας την πολύ σωστά σε δύο απανωτές, και άλλη μία στο τέλος, εκτελέσεις της Πρωτομαγιάς με την Πασπαλά και τη Φριντζήλα να ξεσηκώνουν τα πλήθη με την εξωστρεφή τους διάθεση, τέλεια προσαρμοσμένη στον ενωτικό ηλεκτρονικό ντανσάδικο ρυθμό! Καταπληκτική και η μπάντα, αποτελούμενη ως επί το πλείστον από παλιόφιλους ροκάδες μουσικούς, σαν τον Tsiko στα ντραμς (μέλος των Αδέσποτων Σκυλιών του Πουλικάκου και όχι μόνο), τον Vlastur στο μπάσο (η μασκότ της βραδιάς!), τον νεαρότερο Στράτο Σπηλιωτόπουλο στην ηλεκτρική κιθάρα (φοβερά τα σόλα του!) και βέβαια τον Στέργιο Τσιρλιάγκο που εκτός των πλήκτρων, επιμελήθηκε τον ηχητικό σχεδιασμό, τους προγραμματισμούς και τις ενορχηστρώσεις! Η Λένα Πλάτωνος είπε ΕΠΑΝΗΛΘΑ και ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ! Ας κρατήσουμε αυτές τις δυο φράσεις της που συνοψίζουν ολόκληρο το νόημα της συναυλίας για την ίδια προσωπικά! Όλοι οι άλλοι, εμείς δηλαδή που βρεθήκαμε στο Ηρώδειο, ορμώμενοι περισσότερο από την αγάπη μας και το θαυμασμό μας για την Υψηλή και Ακριβή Τέχνη της, οφείλουμε να νιώθουμε εξίσου ευτυχισμένοι! Και τυχεροί επίσης! Να είστε σίγουροι, όταν τα χρόνια θα περάσουν και η συναυλία θα εκτιμηθεί ως γεγονός μέγιστης καλλιτεχνικής σημασίας, θα' χουμε να το καμαρώνουμε ο καθένας ξεχωριστά: ΗΜΟΥΝ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ! * ορίστε κι ένα στιγμιότυπο από το τραπέζι μετά τη συναυλία με Γιώργη Χριστοδούλου, Bosko και Νατάσσα Μποφίλιου!


** κι εδώ ένα video με την Πρωτομαγιά και το περίφημο Είμαι Ευτυχισμένη! που τραγούδησε η Λένα Πλάτωνος μαζί με το κοινό της εκείνο το βράδυ! Για όλους όσοι ζήτησαν κάποιο ντοκουμέντο. Λυπάμαι, δε μου εστάλη κάτι καλύτερο σε ποιότητα εικόνας μέχρι της παρούσης!

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2008

Για τη συναυλία της Λένας Πλάτωνος...

Όσα βλέπω σήμερα δεν υπήρχαν χτες.
Και τα σημερινά δεν θα υπάρχουν αύριο.
Όμως το τοπίο είναι σαν ένα πρόσωπο.
Εσύ το ξέρεις, Λένα Πλάτωνος, πως έτσι είναι.
Ένα πρόσωπο σαν το δικό σου.
Με τη δική σου μύτη, τα μάτια, τα μαλλιά, τα λακάκια στα μάγουλα, που με κάνουν να λέω αυτή είναι!
Χωρίς αυτά δε σ' αναγνωρίζω.
Είμαι τυφλός, σε χάνω και με χάνεις.
Κι ο χώρος δεν έχει πια ένα πρόσωπο, μέρα με τη μέρα αλλάζει.
Ούτε πια κλείνει νοήματα, δεν μου μιλάει, δεν μπορώ να τον καταλάβω, δεν μπορώ να τον ζήσω, είναι ξένος, βουβός, άλογος, ανάπηρος και τον μισώ.
Η γη χάνει τη λεπτομέρεια και χάνεται.
Ως κατάδικος στη μοναξιά της άγνοιας, συναλλάζω Μάσκες Ηλίου και σε ακολουθώ.
Η Δευτέρα που ξημερώνει σου ανήκει ολοκληρωτικά.
Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, ούτε να προσεύχεσαι στη θεά της Μουσικής.
Εσύ εισ' αυτή!
Κι εγώ αφήνομαι στην Τέχνη σου σαν νεογέννητο πουλάρι.
Θα τσινίσω μονάχα με το θάνατο.

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5


Το κινητό του χτύπησε την ώρα που τα λέγαμε. Η μοναδική φορά στη ζωή μου που ο πατέρας μου νιώθει περήφανος για μένα! μου είπε με το που τέλειωσαν τη συνομιλία τους. Απ' αυτόν άλλωστε γνώρισε καλά σε πολύ νεαρή ηλικία τους Pink Floyd και τον Bob Dylan, όπως και από τον θείο του, τον Γιάννη Bach Σπυρόπουλο, τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τον στίχο του Νίκου Γκάτσου.

Απέναντι μου είχα έναν 27χρονο τραγουδοποιό που το πρώτο του άλμπουμ κυκλοφόρησε πρόσφατα, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να καπνίζει μανιωδώς τα Καρέλια του! Πολύ εξαιρέσιμος τύπος! Λες και το έσκασε από το εξώφυλλο κάποιου βινυλίου των Canned Heat μοιάζει ο Δημήτρης Αρναούτης, παρ' όλο που τα τραγούδια του δεν έχουν παλιομοδίτικα στοιχεία! Πώς αλλιώς θα συγκινούσαν τον Μανώλη Φάμελλο ώστε να βοηθήσει για την έξοδο τους στη δισκογραφία;

Είπαμε πολλά εν μέσω καφέδων και εν είδη συνέντευξης με τον Δημήτρη Αρναούτη. Αυτά και άλλα μπορείτε ν' ακούσετε κι εσείς στη σημερινή εκπομπή μου Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.00- 22.00 το βράδυ. Ο φέρελπις τραγουδοποιός είναι καλεσμένος μου και λέμε την πρώτη ώρα να παρουσιάσουμε το cd του, ενώ τη δεύτερη να παίξουμε αγαπημένες μας κοινές μουσικές! Συντονιστείτε!

Σάββατο 26 Ιουλίου 2008

ΣΤΗ ΜΙΚΡΗ ΕΠΙΔΑΥΡΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΡΑΓΙΚΑ...


Την περίμενα από καιρό τη βραδιά αυτή! Πρώτα απ' όλα διότι λατρεύω την Επίδαυρο, από το μεγάλο και το μικρό αρχαίο θέατρο της, μέχρι την ταβέρνα όπου συνήθως μαζευόμαστε μετά από κάθε παράσταση. Έπειτα ήταν η αγαπημένη Μαρία Φαραντούρη που ερμήνευσε σε πρώτη εκτέλεση το έργο ενός νέου συνθέτη, του Γιώργου- Εμμανουήλ Λαζαρίδη, με τίτλο Ο έρωτας τελειώνει τραγικά σε στίχους και κείμενα της Αγαθής Δημητρούκα. Φτάσαμε λίγο καθυστερημένα (απίστευτο το μποτιλιάρισμα στην Εθνική...) και δεν ήμασταν οι μόνοι. Πλήθος κόσμου συνέχισε να γεμίζει το μικρό θέατρο με τους σεκιουριτάδες να επιτρέπουν την είσοδο στο τέλος μόνο κάθε τραγουδιού. Περίεργοι ήχοι ξεχύνονταν από τη σκηνή προς όλη την ατμόσφαιρα! Περίεργοι, βέβαια, για συναυλία της Φαραντούρη, αν σκεφτεί κανείς πως η ηλεκτρική κιθάρα συνομιλούσε με το ούτι και το πιάνο με τα ντραμς και τα έγχορδα! Ενδιάμεσα, ο Κώστας Γάκης εισήγαγε τους θεατές στο κλίμα κάθε κομματιού, μιλώντας για τραγικά ερωτικά ζευγάρια της ιστορίας και της μυθολογίας! Και οι ιστορίες αυτές έπαιρναν σάρκα και οστά με την ερμηνεία της Φαραντούρη: Πέλοψ και Ιπποδάμεια, Πανάρετος και Ερωφίλη, Ιππόλυτος και Φαίδρα, Νάρκισσος και Ηχώ, Ηώς και Τιθωνός. Ένα μεγάλο μπράβο στην εθνική μας τραγουδίστρια που επέλεξε να χαρίσει τη φωνή της στο έργο ενός 28χρονου ταλαντούχου συνθέτη και πιανίστα- από τον Σείριο θα κυκλοφορήσουν σύντομα και όλα τα πιανιστικά έργα του Χατζιδάκι με σολίστ τον Λαζαρίδη! Μπράβο και στην Δημητρούκα, που ανανέωσε στιχουργικά την ανεξάντλητη, μα και κάπου κατάκοπη, ερωτική θεματική, βαδίζοντας στα χνάρια του μέντορα της, Νίκου Γκάτσου! Τα εύσημα, τέλος, πηγαίνουν όλα στον Λαζαρίδη που κατέθεσε ένα σύνθετο έργο, μπολιάζοντας την κλασική παιδεία του με τα σύγχρονα του jazz- rock ακούσματα και τις ethnic πινελιές του!

Στο διάλειμμα βρήκαμε ευκαιρία να σαχλαμαρίσουμε σαν παιδιά κι εμείς κι έτσι, θύματα του φακού μου, έπεσαν η Μαρία, ο Βασίλης Γισδάκης και η maira del mar! Ένα τσιγάρο ίσα που προλάβαμε...Γρήγορα στις θέσεις πάλι, ξεκινά η Σκοτεινή Μητέρα! Μάνος Χατζιδάκις- Νίκος Γκάτσος με έναν κύκλο τραγουδιών για τη φωνή της Φαραντούρη που είχε 20 χρόνια να παρουσιαστεί ζωντανά, από τότε δηλαδή που δισκογραφήθηκε!
Ρεσιτάλ ερμηνείας από τη Φαραντούρη! Φαινόταν καθαρά ό,τι είχε αποβάλλει το άγχος της εκτέλεσης ενός καινούργιου έργου στο πρώτο μέρος και μετέδιδε συγκίνηση, αλλά και κέφι, τραγουδώντας στο δεύτερο μέρος έναν κύκλο του Χατζιδάκι που αγαπήσαμε με τη φωνή της! Η ενορχήστρωση μού τα χάλασε λίγο...Γνωρίζω ό,τι ο Μάνος Χατζιδάκις δεν είχε μείνει ευχαριστημένος με τη μάλλον φτωχή ενορχήστρωση της Σκοτεινής Μητέρας στο δίσκο, όμως δεν πιστεύω ό,τι και οι Γερμανοί Berliner Instrumentalisten έκαναν κάτι συγκλονιστικό σήμερα. Αντίθετα, η έντονη χρήση του σαξόφωνου και το βαράμε όλοι μαζί! αντί να επενδύσει, τελικά αποφόρτισε τις τόσο μεστές μελωδίες του Χατζιδάκι. Για να είμαι ειλικρινής, εάν δεν είχα μπροστά μου τη Φαραντούρη να ερμηνεύει αυτό το δικό της έργο, δεν το' χα τίποτα να σηκωθώ να φύγω. Όταν τελείωσε και η Σκοτεινή Μητέρα, κάποιοι της φώναξαν να τραγουδήσει Μεγάλο Ερωτικό! Του χρόνου! απάντησε η Μαρία και πολύ καλά έκανε! Ένας άλλος δίπλα μου που είχε φοβερή αίσθηση του χιούμορ, παρήγγειλε φωναχτά το...Χαμόγελο της Τζοκόντας! Εν τέλει, η ερμηνεύτρια αποφάσισε να κλείσει τη συγκεκριμένη συναυλία καλώντας στη σκηνή τον Γιώργο- Εμμανουήλ Λαζαρίδη με τους μουσικούς του για ακόμη μία παρουσίαση της θεατρικότατης ιστορίας της Ηούς και του Τιθωνού!

Κι εδώ, το Γελαστό Παιδί- Βασίλης Γισδάκης με τη Σκοτεινή Μητέρα- Μαρία Φαραντούρη σε αγαπησιάρικο ενσταντανέ! Χάρηκα πολύ που συνάντησα φίλους και σχολιάσαμε την παράσταση, τον Γιώργο Χατζιδάκι με την Τίτα Δασκαλάκη, τον Βασίλη Νικολαΐδη, την Αγαθή με το α λα Λοκαντιέρα κόκκινο φόρεμα της! Παράλειψις αν δεν πω ό,τι γνωριστήκαμε και προσωπικώς με τον φίλτατο blogger rena fan, κατά κόσμον Αποστόλη!
Εν κατακλείδι, καλά περάσαμε κι απόψε!
Η ώρα πάει έξι το πρωί, εγώ πάω να την πέσω τώρα κι εσείς αν θέλετε να κάνετε μια εκδρομή μέχρι τη μικρή Επίδαυρο και να τη συνδυάσετε με μιαν αξιόλογη μουσική παράσταση, μην το σκέφτεστε καθόλου! Οι κύκλοι Ο έρωτας τελειώνει τραγικά των Γιώργου Λαζαρίδη- Αγαθής Δημητρούκα και Σκοτεινή Μητέρα των Μάνου Χατζιδάκι- Νίκου Γκάτσου παρουσιάζονται κι απόψε, Σάββατο 26 Ιουλίου του 2008.

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2008

ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΕΝΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ!


Το εξώφυλλο τα λέει όλα για το ποιόν του καινούργιου μουσικού εντύπου που τιτλοφορείται ΟΑΣΙΣ και που κάνει πρεμιέρα σήμερα στα περίπτερα: ο Γιώργος Νταλάρας με δεξιοτέχνες του μπουζουκιού! Αυτό θα είναι και το περιεχόμενο του ενός από τα τρία premium- CDs του περιοδικού. Στη θέση του διευθυντή βρίσκεται ο δημοσιογράφος Κώστας Μπαλαχούτης, παλιός συνεργάτης του διφώνου. Του εύχομαι καλή επιτυχία σ' αυτό που έστησε με κόπο και μεράκι! Γνωρίζω, όπως και πολύς άλλος κόσμος, το ψώνιο που τον διακατέχει για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, επομένως με την έκδοση αυτή πραγματοποιεί ένα όνειρο ζωής!

Στο δεύτερο cd μπορείτε ν' ακούσετε αυθεντικές ηχογραφήσεις δημοτικών τραγουδιών με ερμηνευτές του...βουνού και του λόγγου, που έγραψαν ιστορία στο συγκεκριμένο είδος: Τάκης Καρναβάς, Γιούλα Κοτρώτσου, Κική Φραγκούλη και, επειδή Ελλάδα ειν' αυτή, ας μη μείνουν παραπονεμένα τα νερά του Αιγαίου, με Άννα Καραμπεσίνη.

Ιδιαίτερη αξία έχει, όμως, το τρίτο cd -αφιέρωμα στον Τρελό του λαϊκού τραγουδιού, Άκη Πάνου. Πρωτότυπες ηχογραφήσεις συνθέσεων του με τις φωνές της Βίκυς Μοσχολιού, του Μανώλη Μητσιά, του Στράτου Διονυσίου και πολλών άλλων. Σέβομαι το έργο του Πάνου και όλη αυτή την αύρα του καταραμένου που τον περιβάλλει, θέλω όμως λίγο δρόμο ακόμη ώστε να σχηματίσω ολοκληρωμένη εικόνα για την καλλιτεχνική προσωπικότητα του. Προτιμώ να τον ξέρω για την ώρα μέσα από τις ποιητικές ιστορίες του Γιώργου Χρονά, όπως τις έχει δημοσιεύσει από την Οδό Πανός του.

Τα τρία premium CDs και το περιοδικό προσφέρονται μαζί με ένα ασπρόμαυρο πορτρέτο του Άκη Πάνου που σχεδίασε ο συγγραφέας, εικαστικός και μελετητής του λαϊκού τραγουδιού Σώτος Αλεξίου (ας προσέξουν οι περιπτεράδες να μη στραπατσάρουν το ΟΑΣΙΣ και το δίφωνο, εφόσον διατίθενται στην αγορά με έργα ζωγραφικής μεταξύ των προσφορών τους).
Καλοτάξιδο το νέο περιοδικό!
Ανήκω κι εγώ στη συντακτική ομάδα του, μα δεν είχα χρόνο τώρα κι έτσι θα δημοσιεύσω στο δεύτερο τεύχος! Συγκεκριμένα, ο Μπαλαχούτης τσίμπησε από το blog μου την ιστορία με τον Γιάννη Φλωρινιώτη που τραγούδησε Βάρναλη, πρότεινε να τη μεγαλώσω κι άλλο με άγνωστες λεπτομέρειες και το άρθρο είναι πλέον έτοιμο! Προσεχώς στο ΟΑΣΙΣ!

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

YOUR HAND IN MINE: Για τις νύχτες του καλοκαιριού...


YOUR HAND IN MINE- EVERY NIGHT DREAMS- INNER-EAR
Τους γνωρίσαμε στο 48ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να συνοδεύουν με τη μουσική τους την προβολή της βουβής ταινίας Yogoto no yume (Every night dreams) που γύρισε ο Ιάπωνας Mikio Naruse στα 1933. Σήμερα, ενάμισι χρόνο μετά τη ζωντανή απόδοση της μουσικής τους σε εκείνη τη φεστιβαλική εκδήλωση, κυκλοφορεί το ομότιτλο άλμπουμ τους από την ανεξάρτητη Innre- Ear. ΤΟ αριστούργημα! Το ένα tracks ωραιότερο από το άλλο! Ευφάνταστες ονειρικές μελωδίες στηριγμένες γερά σε δομημένες ηλεκτρονικές φόρμες, που χρωστούν πολλά στον Μάνο Χατζιδάκι, τον Yann Tiersen, ακόμη και τον Νίκο Μαμαγκάκη των θερινών κινηματογραφοφιλικών εξορμήσεων! Κανένα όργανο δεν έχει τοποθετηθεί τυχαία και όλα μαζί συντελούν στη δημιουργία ενός soundtrack, όχι μόνο του Naruse, αλλά κυρίως της πιο υψηλής συναισθηματικής συνθήκης. Σαν μια καταβύθιση στον ανθρώπινο ψυχισμό ακούγεται το cd αυτό, σαν ένα στοιχειωμένο παιδικό παραμύθι, σαν ένα περιστέρι που παίρνει σκέψεις και τις ταξιδεύει πάνω από αστικούς ουρανούς. Λατρεμένα κομμάτια μου είναι ήδη το Siren, το Dinner και το A walk με τη χρήση του νοσταλγικού ξυλόφωνου, του γλυκού ακορντεόν και του λυρικού μαντολίνου μέσα σ' ένα αμιγώς ηλεκτρονικό project! Για την ακρίβεια, ακούγεται εντυπωσιακά πρωτοφανής η τόσο επιτυχημένη συνύπαρξη των φυσικών οργάνων με τα...χαμηλών τόνων electronics! Αποκτήστε οπωσδήποτε το Every night dreams των Θεσσαλονικιών Your Hand In Mine, δηλαδή του Μάνου Μυλωνάκη (πιάνο βούρλιτζερ, ακορντεόν, μελόντικα, ukulele, toy piano, προγραμματισμοί) και του Γιώργου Παπαδόπουλου (μαντολίνο, κιθάρα, συνθεσάιζερ, γκλόκενσπιλ, rhythms). Εξαιρετικό το artwork της έκδοσης (db- art) και του ένθετου (Benjamin Nerot The Healthy Boy).

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΠΟΥ ΕΙΔΕ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ...


Στα 25 του περίπου, στη δεύτερη νιότη του, αντιλήφθηκε πως γεννήθηκε από μαθηματική συνουσία. Άγγιζε την κουβέρτα που τον τύλιξαν γεμάτη κολπικά υγρά και αίματα. Του φάνηκε σαν σάβανο, την ώρα που τα πνευμόνια του τεντώνονταν να ρουφήξουν τον πρώτο αέρα. Ανάμεσα απ' τα κάγκελα ενός κρεβατιού πρωτοείδε τον κόσμο κι έφριξε.

Θυμήθηκε την ανακάλυψη της αίσθησης του ορίου, την ίδια καθημερινή πορεία μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. Ένιωσε βαθιά πόσο κάλπικη έννοια είναι η ελευθερία. Μέσα στη χοάνη της φτωχής ανάσας του, μαζεύτηκε σε μια γωνιά κι έμεινε για μέρες εκεί βουβός κι ακίνητος σαν αγιογραφία. Κι ύστερα δε θυμόταν τίποτα άλλο παρά κάτι ξαφνικό που έγινε και τον τίναξε άγρια από πάνω ως κάτω, κάτι που του ξέσκισε βάναυσα τους πόρους του δέρματος και σαν πυρωμένο σίδερο χώθηκε βαθιά στη ρίζα του μυαλού του.

Μόλις πήρα απόφαση να ζήσω και να δράσω, ο φόβος ότι αυτόματα παίρνω και το δρόμο της φθοράς και του θανάτου, εξαϋλώθηκε. Είπε...

Θέλησε να γράψει τραγούδια και μουσικές, έστω κι αν δεν τα καταλάβαιναν πολύ οι άλλοι γύρω του. Έπρεπε όμως να δράσει και να ζήσει, με τον ίδιο τρόπο που η μάνα της οικογένειας στο παζολινικό Θεώρημα στρεφόταν στον έρωτα- κρεοπωλείο και ο γιος της στη ζωγραφική- ψυχική ευεργεσία. Το τίμημα της απελευθέρωσης έναντια στη μαζική αποστροφή.

Λίγο προτού σταθεί νεκρός κι αμέτοχος στη ροή του χρόνου, νικώντας την έπαρση της ημέρας, την ώρα που το φως ατροφεί τα μάτια του, δεν κάνει τίποτα άλλο, μονάχα περπατάει άνευ λόγου κι αιτίας, ακροβατώντας σε όλα τα ευπαθή σημεία της ερημιάς του και πάντα αγκαλιά με τους ίσκιους μιας μνήμης τελειωμένης από καιρό.

Τρίτη 22 Ιουλίου 2008

ΗΡΩΔΕΙΟ: ΚΑΡΦΙΤΣΑ ΔΕΝ ΕΠΕΦΤΕ ΣΤΟΥΣ "ΟΡΝΙΘΕΣ"!

Το έργο το είχα ξαναδεί με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τις χορογραφίες της Ζουζούς Νικολούδη, όχι όμως με τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη! Φέτος που συμπληρώθηκε ένας αιώνας από τη γέννηση του Καρόλου Κουν, το Θέατρο Τέχνης αναβίωσε ως φόρο τιμής στον ιδρυτή του τη θρυλική παράσταση των Ορνίθων υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Διαγόρα Χρονόπουλου. Εκτίμησα το γεγονός πως ο Χρονόπουλος παρά τις επευφημίες του κοινού προτίμησε να χωθεί κυριολεκτικά σε μια γωνιά του θεάτρου προσφέροντας από κει κι αυτός το δικό του χειροκρότημα στην ομάδα του! Αν μη τι άλλο ήταν συγκινητικό μέχρι δακρύων να βλέπεις ορθωμένο μπροστά σου, τόσο το αυθεντικό σκηνικό, όσο και τα φτερωτά κοστούμια και τις μάσκες που σχεδίασε ο μεγάλος Τσαρούχης. Σε συνάρτηση επίσης με την Είσοδο και Επίθεση των Πουλιών, επενδυμένη με μια μουσική που ξεπερνάει το χρόνο και γίνεται πυρήνας μνήμης και ζωής ταυτόχρονα! Οι φθαρμένες λινάτσες, τα ψεύτικα φτερά, τα αρχαιοελληνικά θεϊκά προσωπεία, η πανδαισία χρωμάτων, ο ευφυής λόγος του Βασίλη Ρώτα, η ποίηση της Κίνησης και του Χορού, η ερμηνεία του Νίκου Μπουσδούκου- Πεισθέταιρου, μα πάνω απ' όλα η μουσική του Χατζιδάκι που πια έχει περάσει στο ελληνικό DNA, έκαναν για άλλη μια φορά γοητευτικό το ταξίδι στη Νεφελοκοκκυγία! Μια παράσταση μεγαλειώδης μεσ' στη λιτότητα της με τον αέρα του κλασικού, χωρίς εξυπνακισμούς και μεταμοντέρνες- τάχα μου- σκηνοθετικές ανοησίες (διότι φέτος, κατά τα άλλα, δεινοπάθησε ο παππούς Αριστοφάνης)...Και γι' αυτό ίσως ο κόσμος την τίμησε δεόντως και στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού πραγματικά δεν έπεφτε καρφίτσα! * Η πρώτη παράσταση της φετινής αναβίωσης των Ορνίθων είχε πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου στο Εθνικό Θέατρο της Κίνας, στο Πεκίνο, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.

** please, με φωτογραφίζεις που φωτογραφίζω;

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2008

ΕΝΑ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΔΩΡΟ! ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗ ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...


Σήμερα πήρα μια μεγάλη χαρά από κει που δεν το περίμενα! Έφτασε στα χέρια μου μετά από πολλά χρόνια αναζήτησης ένα σπάνιο ντοκουμέντο με τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη! Ο Παναγιώτης Φατσέας, ο Πάνος που άφησε σχόλιο στο επετειακό μου post για τα 10 χρόνια από το θάνατο της Φλέρυς, πέρασε από το ραδιόφωνο. Του παρέδωσα ένα dvd με την ταινία μου και αυτός ως αντάλλαγμα πολύτιμο μου χάρισε ένα μικρό θησαυρό! Και μάλιστα όχι αντίγραφο, αλλά αυθεντικό με πλούσιο τρίγλωσσο ένθετο και φωτογραφίες! Το cd αυτό δεν κυκλοφόρησε ποτέ και ούτε βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα! Έρχεται κατ' ευθείαν από το εξωτερικό και αποτελεί επανέκδοση σε ψηφιακό δίσκο του βινυλίου με τη μουσική και τα τραγούδια από το μιούζικαλ Do I hear a Waltz? που ανέβηκε το 1965 στο Μπροντγουέι με την 28χρονη Φλέρυ μεταξύ των ερμηνευτών! Γνώριζα την ύπαρξη του δίσκου αυτού, μα δε μπορούσα να τον βρω πουθενά...Έπειτα ήταν και η μαρτυρία του Σωτήρη Μουσούρη, φίλου επιστήθιου της Φλέρυς, μέσα στην ταινία, που μιλούσε για έναν θρίαμβο της τότε στο Μπροντγουέι! Συγκεκριμένα, μέσα στο θίασο, αποτελούμενο από τους Madeleine Sherwood, Julienne Marie, Stuart Damon, Carol Bruce κ.α., η Fleury D' Antonakis (δηλαδή η Φλέρυ του Αντωνάκη!) ερμήνευε δύο τραγούδια, δυστυχώς όχι μόνη της: το No Understand με τη φωνή της να ξεχωρίζει δίπλα σ' αυτή των Stuart Damon- Carol Bruce και το Perfectly Lovely Couple που το έλεγε μαζί με ολόκληρο τον θίασο! Για την ιστορία να πούμε ότι την παράσταση είχε σκηνοθετήσει ο John Dexter, ενώ τη μουσική είχε γράψει ο Richard Rodgers σε λιμπρέτο του Stephen Sondheim! Ο δε δίσκος ηχογραφήθηκε στις 21 Μαρτίου του 1965, κυκλοφόρησε λίγες εβδομάδες αργότερα και συνέπεσε με την έκδοση του ντεμπούτου άλμπουμ της Φλέρυς (Fleury- The Isles of Greece) από την εταιρεία Vanguard της Joan Baez!

Στην παραπάνω σπάνια φωτογραφία από το ένθετο του cd μπορείτε να δείτε σύσσωμο τον θίασο επί σκηνής με τη Φλέρυ Νταντωνάκη καθισμένη σ' ένα παγκάκι στην άκρη δεξιά!
Αυτά είναι τα καλά του διαδικτύου! Το να σου επιφυλάσσει τέτοιες γνωριμίες και τέτοια όμορφα δώρα! Σ' ευχαριστώ πολύ, Πάνο, με έκανες να αισθανθώ ότι το ντοκιμαντέρ που αξιώθηκα να φτιάξω για τη σπουδαιότερη Ελληνίδα ερμηνεύτρια δεν έκλεισε καθόλου τον κύκλο του, μα συνεχίζει να ανανεώνεται μέσα στα χρόνια που κυλάνε, έστω και μέσω του φαινομενικά ψυχρού και απρόσωπου blogging! Και κάτι ακόμη: ο Πάνος Φατσέας είναι εγγονός του περίφημου φωτογράφου των Κυθήρων, Παναγιώτη Φατσέα, που ξεκίνησε από τις αρχές του 20ου αι. να φωτογραφίζει τα ανθρωποκεντρικά θέματα του. Μαζί με το cd του Do I hear a Waltz? με τη Φλέρυ, ο Πάνος είχε την ευγένεια να μου χαρίσει και ένα λεύκωμα με έργα του παππού του, που επιμελήθηκε ο Γιάννης Σταθάτος (εκδόσεις tetarto)! Επιφυλάσσομαι για ένα προσεχές σχετικό post! Για την ώρα, λέω να λιώσω το cd με τα ακουστικά μου! Καλή εβδομάδα σε όλους!

Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

...ξύπνα, φεύγουμε, ξημερώνει...


Ένα πάρτι στην ταράτσα ή roof party αγγλιστί...
και οι Beatles μετά από μια συναυλία σε ταράτσα βάρεσαν διάλυση...
ησυχία, ένα σπάνιο cool κλίμα και το φεγγάρι από πάνω σαν πελώριο γκονγκ της βρετανικής Rank...
ποτά, βαριά τσιγάρα μεσ' στην κοινοκτημοσύνη και η Edith Piaf να εναλλάσσεται με τον Nick Cave...
αγόρια με βερμούδες που λένε μεθυσμένα ανέκδοτα και κορίτσια με ελαφρά φορέματα που πιάνουν μόνα τις γωνίες της ταράτσας με ένα πλαστικό ποτήρι στο χέρι...
μουσικοί 40άρηδες που αποποιούνται το παρελθόν τους, πασχίζοντας ταυτόχρονα να τρυπώσουν στη σημερινή δισκογραφία...
ο Ν. δίπλα μου τραβάει- όσο του επιτρέπεται- ανορθόδοξες φωτογραφίες...
η Μ. πηγαινοέρχεται από πηγαδάκι σε πηγαδάκι...
παρέες οκλαδόν με καπνούς που φτάνουν στο φεγγάρι- γκονγκ και προσπαθούν να το χτυπήσουν με δύναμη...
Τέσσερις το πρωί...
ένα γρήγορο γεύμα στα Everest της Πειραιώς απέναντι απ' το μουσείο Μπενάκη και τον αραχνιασμένο Ναό του Πλούταρχου...
η παραλία του Παρασκευά στον Πειραιά...
μια ανάσα πριν την Καστέλλα...
παρέες κι εκεί, αγόρια και κορίτσια...
καθισμένα, ξαπλωμένα σε όλες τις πιθανές στάσεις...
η πέτρα που έγινε μαξιλάρι...
ένα σκυλί που γαυγίζει και ο άστεγος που σέρνεται σα ζόμπι μεσ' στα χαράματα, ζητώντας τσιγάρο...
ο γλυκός παφλασμός των κυμάτων...
το φεγγάρι- γκονγκ στην αληθινή του διάσταση που κάνει τη νύχτα μέρα...
η φωναχτή ανάγνωση των sms που γίνεται νανούρισμα από Το τραγούδι του νεκρού αδελφού...
η ρυθμική αναπνοή που φτάνει το ελαφρύ ροχαλητό...
τώρα δεν υπάρχει πλέον κανείς...
ξύπνα, φεύγουμε, ξημερώνει...

Ο ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5


* Βγάλε με μια φωτογραφία με ένα νέο μουσικό, που όλο με κάτι γέρους με βγάζουν...μου είπε κατά τη διάρκεια της εκπομπής ο Νίκος Ξυδάκης. Κι εγώ για να μην τον δυσαρεστήσω τον φωτογράφησα μαζί με τον Νίκο Χαλβατζή on air Στο Κόκκινο 105,5!

Ο Νίκος Ξυδάκης είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ και ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω απεριόριστα! Ένας Έλληνας Αιγυπτιώτης που μπόλιασε το τραγούδι της πατρίδας του με τα ανατολίτικα εκλεπτυσμένα στοιχεία της κοσμοπολίτικης καταγωγής του. Το 1978 η πρώτη του εμφάνιση με την Εκδίκηση της γυφτιάς σηματοδότησε και την έναρξη του νεο-λαϊκού τραγουδιού. Στα αμέσως επόμενα χρόνια εκείνος ήταν που καθιέρωσε τη χρήση παλιών ξεχασμένων παραδοσιακών οργάνων στα τραγούδια του, τα οποία ο Μάνος Χατζιδάκις είχε χαρακτηρίσει δημόσια ως αριστουργήματα! Ο δίσκος του με τίτλο Γρήγορα η ώρα πέρασε πριν από δύο χρόνια μας φανέρωσε και την πιο λυρική λόγια πλευρά του, ενώ -κατά προσωπική εκτίμηση- αποτέλεσε την ωραιότερη εργασία της ερμηνεύτριας Ελευθερίας Αρβανιτάκη μαζί με τα παλαιότερα Τραγούδια για τους Μήνες του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Συντονιστείτε απόψε Στο Κόκκινο 105,5 (www.left.gr) 20.00- 22.00 το βράδυ- λόγω του θερινού προγράμματος δόθηκε ένα επιπλέον ημίωρο στην εκπομπή μου. Ο Νίκος Ξυδάκης είναι καλεσμένος μου και θα ανατρέξουμε σε ολόκληρη τη δισκογραφία του, θα μιλήσουμε για την επερχόμενη συναυλία του στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Δήμου Καισαριανής και θα παρουσιάσουμε για πρώτη φορά μια ολοκαίνουργια σύνθεση του που γράφτηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου!

Σάββατο 19 Ιουλίου 2008

THE BEACH BOYS' ENDLESS SUMMER BY...ESPRESSO!


Στο μεταξύ, η Espresso θα μας ξαποστείλει, μου φαίνεται...Σήμερα κυκλοφόρησε με μια πολύ καλή συλλογή των, θεμελιακών για την εξέλιξη της rock'n'roll μουσικής, Beach Boys! Πόσα χρόνια είχα ν' ακούσω Beach Boys; Το αμερικανικό συγκρότημα, γέννημα της δημιουργικότητας ενός ιδιοφυούς συνθέτη, του Brian Wilson, έμεινε στην ιστορία τόσο για τα φωνητικά του (τα ομορφότερα στην pop μουσική μαζί με αυτά των Beatles!), όσο και για τα περάσματα του από πολλά και διαφορετικά είδη: το surf rock'n'roll, την ψυχεδέλεια, τη baroque pop κ.α. Στη συλλογή της Espresso (θου Κύριε...) θα βρείτε τα κλασικά hits των Beach Boys Surfin' USA, California girls, Surfin' Safari, Let him run wild και το καραψυχεδελικό διαμαντάκι τους, το Good Vibrations! Η εφημερίδα πάντως δεν τρώγεται με τίποτα! Μόλις επιχείρησα να διαβάσω κατιτίς, ένα γρήγορο ξεφύλλισμα και βουρ στη σκουπιδοσακούλα! Ως το ερχόμενο Σάββατο που προσφέρει Talking Heads, παρακαλώ! Το ξέρει άραγε ο κ. David Byrne;

ΦΩΤΑ ΝΕΩΝ Ι...


ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΝΑΟΥΤΗΣ -ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΟΥ ALBUM -LYRA
Νομίζω πως ο Δημήτρης Αρναούτης είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση νέου τραγουδοποιού που μας έχει συστήσει ως παραγωγός ο Μανώλης Φάμελλος. Στο εξώφυλλο, κατ’ αρχάς! Δε βλέπεις έναν σενιαρισμένο νεαρό απόφοιτο του Fame Story, αλλά έναν μουσάτο μακριμάλλη τύπο με το σκύλο του! Ο τύπος αυτός, όταν περνάς στο περιεχόμενο του πρώτου του album, δεν αναλώνεται σε στιχοπλοκή αισθηματικού τύπου, αλλά με ένα ιδιότυπο χιούμορ καυτηριάζει παγκόσμια θεοκρατικά καθεστώτα, κλείνοντας ταυτόχρονα το μάτι στον μπαμπά Dylan (Οτιδήποτε θέλει), ξεστομίζει την ανατρεπτική ρήση Ιησούς Χρυσός νικά κι όλα τα λεφτά σκορπά, σατιρίζει τη ματαιοδοξία και την αλλοπρόσαλλη φύση ενός μέσου Καλλιτέχνη, αφηγείται την ιστορία μιας πόρνης με μια τρυφερότητα που τη βρήκε από τον Leonard Cohen, ενώ στο τέλος μας αποχαιρετά σχολιάζοντας τη μετατροπή του σύγχρονου συνανθρώπου του σε άβουλο πρόβατο (Τι μένει για να κάνω;)! Κάπου στη μέση της διαδρομής μας επιφυλάσσει κι ένα ντουέτο με τον Γιάννη Κότσιρα, που δε λέω, μια χαρά το τραγουδάει το κομμάτι, απλά η συμμετοχή του εν λόγω καλλιτέχνη απλά διασπάει την αντεργκράουντ αισθητική του υπόλοιπου υλικού. Και ξέρετε πόσο δύσκολο είναι πια στις μέρες μας να διαμορφώνεις τέτοιου είδους αισθητική και να είσαι ειλικρινής κι ατόφιος; Ο Δημήτρης Αρναούτης τα κατάφερε! Χάρη στο ταλέντο του, τον έμπειρο Φάμελλο που έσκυψε πάνω στα τραγούδια του με πίστη, αλλά και τους καλούς μουσικούς που συνταξίδεψαν μαζί του (Πάνος Τόλιος, Φώτης Σιώτας, Μύρωνας Στρατής, Κώστας Γιαννίρης κ.α.)
* Η Λένα Πλάτωνος ήταν η πρώτη που διέβλεψε το ταλέντο του νέου τραγουδοποιού Δημήτρη Αρναούτη, όταν της έστειλε πριν λίγα χρόνια ένα demo με υλικό του. Του είχε μιλήσει με πολύ κολακευτικά λόγια για τη δουλειά του. Το ίδιο συνέβη και με τη Σαβίνα Γιαννάτου, η οποία επρόκειτο να συμμετάσχει σε μιαν άλλη εργασία του, πιο πειραματικού ύφους!
Ο Θεός θέλει Clinton, ο Θεός θέλει Bush
θέλει να κρατάει ζωντανούς τους καημούς
θέλει reality και τη γνώμη παράλυτη
ο Θεός θέλει ρέκλα σε δημοσίου καρέκλα
ο Θεός θέλει χρήμα, ο Θεός θέλει ευρώ,
θέλει ένα απ' τα παιδιά του πάνω στο σταυρό
ο Θεός θέλει ναούς και μανιασμένους λαούς
θέλει όπλα πυρηνικά για να ζούμε ειρηνικά...
(από το τραγούδι Οτιδήποτε θέλει)
Μη φιλάς πολύ βαθιά, μη φλερτάρεις δίχως οίκτο
το γενετικό σου αίσθημα αμέσως πνίχ' το
μην τραγουδάς δυνατά, ξέχασε τα όλα αυτά
υπάρχει αστυνομία για κάθε επιθυμία...
(από το τραγούδι Τι μένει για να κάνω;)

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2008

1998- 2008 ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΦΛΕΡΥ ΝΤΑΝΤΩΝΑΚΗ!


Τέτοιες ώρες ακριβώς μια δεκαετία πριν, ξημέρωμα της 18ης Ιουλίου του 1998, η Φλέρυ Νταντωνάκη, η μεγαλύτερη ερμηνεύτρια που γνώρισε ο τόπος αυτός, άφηνε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο του Μεταξά στον Πειραιά, χτυπημένη από καθολικό καρκίνο. Δίπλα της ήταν ο Γιώργος Χατζιδάκις, η μοναχοκόρη της Ζωή και η Μαρίζα Κωχ, που εκλήθη από το κορίτσι να φέρει μαζί της το τάδε κόκκινο φόρεμα της που αγαπούσε η Φλέρυ και που δεν είχε ίχνος νάιλον απάνω του. Τον καιρό εκείνο εγώ βρισκόμουν φαντάρος στη Λήμνο. Διάβασα την είδηση στην εφημερίδα. Λίγο παραπέρα, θυμάμαι, υπήρχε η αναγγελία θανάτου και της ηθοποιού Ρένας Παγκράτη από υπερβολική δόση χαπιών. Ταράχτηκα και χωρίς δεύτερη σκέψη ζήτησα άδεια προκειμένου να κατεβώ στην Αθήνα και να παραστώ στην κηδεία της Φλέρυς Νταντωνάκη. Δεν ήταν δυνατό να συμβεί αυτό...Τρία χρόνια αργότερα η μοίρα το' φερε να συζητώ με τον Κούνδουρο και την Κωχ στο σπίτι της για τη δημιουργία ενός κινηματογραφικού πορτραίτου της Φλέρυς, βάζοντας όλη μου την αγάπη και την έρευνα χρόνων, καθώς και περίπου τέσσερα εκατομμύρια δραχμές από το εισόδημα μου και κυρίως αυτό των γονιών μου...Η ταινία γυρίστηκε σε φιλμ Super 16mm τον Νοέμβριο του 2001 και με βοήθησαν άνθρωποι, οι οποίοι μέχρι σήμερα με τιμούν με τη φιλία τους: ο Ηλίας Λιούγκος, ο Νίκος Κυπουργός, η Νένα Βενετσάνου, ο Γιάννης Bach Σπυρόπουλος, η Κρίστη Στασινοπούλου, ο Θανάσης Μωραΐτης, ο Χρήστος Λεοντής, ο Σπύρος Σακκάς. Βοήθησαν πολύ ακόμη η Δήμητρα Γαλάνη, ο Σωτήρης Μουσούρης, η Εύα Κοταμανίδου που διάβασε κείμενα της Φλέρυς, ο Γιώργος Χατζιδάκις που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω την απαραίτητη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, η Κωχ που μετέτρεψε το σπίτι της για δέκα μέρες σε κανονικό κιν/φικό πλατό. Περισσότερο όμως βοήθησε η Ζωή Παπαδαντωνάκη, η κόρη της Φλέρυς, που μου παραχώρησε απλόχερα δυο παλιές μισοκατεστραμμένες VHS βιντεοκασέτες με ό,τι οπτικό υλικό υπήρχε. Αν για κάτι χαίρομαι ιδιαίτερα είναι που το υλικό αυτό κινηματογραφήθηκε σε φιλμ, περνώντας κατά τη γνώμη μου στην αιωνιότητα! Δε φαντάζεστε την ικανοποίηση που πήρα όταν ο Κούνδουρος μετά την πρώτη προβολή, χαρακτήρισε την ταινία Εθνικό κειμήλιο και εισηγήθηκε να φυλαχτεί μια κόπια στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος! Στο βιντεάκι που επισύναψα δυστυχώς μπορείτε να παρακολουθήσετε μόνο το trailer του ντοκιμαντέρ, αν κάποιος θέλει να δει ολόκληρη την ταινία, μια και σκόπιμα δεν τη βγάλαμε στο εμπόριο, ας επικοινωνήσει μαζί μου οποιαδήποτε στιγμή!

Είμαι άνθρωπος που στερούμαι κάθε μεταφυσικής διάθεσης, υλιστής και ρασιοναλιστής θα έλεγα. Μόνο με τη Φλέρυ Νταντωνάκη συνέβη κάτι καρμικό στη ζωή μου και νομίζω ό,τι θέλω τώρα να το μοιραστώ με όποιον με διαβάζει. Σκεφτόμουν να δώσω την ιστορία που θ' ακολουθήσει ως κείμενο για το βιβλίο του Λιάνη, όταν μου ζητήθηκε, μα προτίμησα να γράψω κάτι άλλο, λιγότερο προσωπικό που στο κάτω- κάτω θα ενδιέφερε και πιο πολλούς αναγνώστες...Όταν γύριζα το ντοκιμαντέρ, έψαχνα απεγνωσμένα μια ταινία μικρού μήκους του 1973 στην οποία πρωταγωνιστούσε η Φλέρυ. Επρόκειτο για το Ακρόπολις Εξπρές του Θόδωρου Καλομοιράκη, ο οποίος, απ' ότι έμαθα τότε, ζούσε μόνιμα στην Αμερική. Είχα φάει τον κόσμο κυριολεκτικά, μα τίποτα! Πέρα από τον Ορέστη του Βασίλη Φωτόπουλου δεν υπήρχε τίποτα άλλο, ένα πλάνο έστω, από τη διόλου αμελητέα θητεία της ηθοποιού Φλέρυς στον κινηματογράφο. Ακόμη κι όταν ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ, παρ' όλες τις διακρίσεις κλπ., εμένα με έθλιβε το γεγονός πως δε μπόρεσα να εντάξω μέσα πλάνα από τη Φλέρυ του Ακρόπολις Εξπρές. Δεν πάνε πολλά χρόνια που ένα βράδυ έπεσα για ύπνο. Ήταν η πρώτη φορά που θα ξυπνούσα καταϊδρωμένος από ένα μυστηριώδες ολοζώντανο όνειρο. Βρισκόμουν, λέει, στη μέση μιας κεντρικής αμερικανικής λεωφόρου και τα αυτοκίνητα με διαπερνούσαν σα να ήταν άϋλα! Ξαφνικά, είδα τη Φλέρυ Νταντωνάκη νέα, αδύνατη, πανέμορφη, να περνάει από δίπλα μου. Φορούσε ένα κοντό μίνι φορεματάκι και ήταν ξυπόλυτη! Κοντοστάθηκε! Κοιταχτήκαμε αμίλητοι. Την ώρα όμως που πήγα πρώτος να μιλήσω, εκείνη οπισθοχώρησε, μου έριξε ένα βλέμμα μεταξύ θυμού και απορίας, ένα πελώριο βουβό γιατί; και αμέσως μετά εξαφανίστηκε στη βουή της λεωφόρου.

Περιττό να πω ότι όλη την επόμενη μέρα ένιωθα χάλια. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι είχα κάνει που...στενοχώρησε τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Το απόγευμα βρισκόμουν στο σπίτι ενός φίλου και ξεφύλλιζα το Αθηνόραμα. Φτάνοντας στο τηλεοπτικό πρόγραμμα (κάτι που συνήθως ποτέ δεν προσέχω) βλέπω το εξής: Το Ακρόπολις Εξπρές του Θόδωρου Καλομοιράκη με τη Φλέρυ Νταντωνάκη στη μεταμεσονύχτια ζώνη ταινιών μικρού μήκους της ΕΡΤ! Χωρίς άλλα λόγια, εξηγώ πώς την προηγούμενη ακριβώς νύχτα, την ώρα που έβλεπα το όνειρο, στην ελληνική τηλεόραση προβαλλόταν η ταινία με τη Φλέρυ που αναζητούσα για πολύ καιρό! Δεν είχα νιώσει ποτέ άλλοτε τόσο περίεργα...Γύρισα σπίτι και δεν είπα τίποτα σε κανέναν! Ξενύχτησα ακούγοντας το cd- διαμάντι της ΕΡΑ που επιμελήθηκε ο Γιώργος Μονεμβασίτης με την άγια φωνή της Φλέρυς σε τραγούδια του Dylan, του Cat Stevens, των Youngbloods και του Woody Guthrie!

Έτσι λέω να ξενυχτήσω κι απόψε που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την έκρηξη του σούπερ- νόβα του ελληνικού τραγουδιού! Με τον Μεγάλο Ερωτικό και τον Καπετάν- Μιχάλη του Μάνου Χατζιδάκι, το Τραγούδι της νύχτας των Τερμιτών, το Imagine του Lennon, τη Suzanne του Cohen, τη Μαντουβάλα του Καζαντζίδη και την Αφιλότιμη του Χατζηνάσιου!
Χρύσωνες ό,τι άγγιζες!
Αγαπημένη και αξέχαστη Φλέρυ Νταντωνάκη μου...

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

ΑΥΡΙΟ ΤΟ 153 ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΔΙΦΩΝΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ!


Κυκλοφορεί αύριο, Παρασκευή, το τεύχος 153 του διφώνου. Μπορείτε να διαβάσετε τη μεγάλη συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Γιώργος Χατζιδάκις, καθώς και ένα άρθρο μου- αναδρομή στη δισκογραφική πορεία του Νίκου Ξυδάκη. Υπάρχουν ακόμη συνεντεύξεις, μεταξύ άλλων, του Κ. Βήτα στον Κώστα Αγοραστό, του Διονύση Σαββόπουλου και του Θανάση Παπακωνσταντίνου στον Σπύρο Αραβανή, της Σαβίνας Γιαννάτου στον Αλέξη Βάκη και του Παύλου Παυλίδη στη Φωτεινή Λαμπρίδη. Όσο για τα premium- CDs του τεύχους, βρίσκετε ένα Greatest Hits της θρυλικής Yma Sumac, τις Μαντόνες του Κόσμου (με Φαραντούρη, Βενετσάνου, Πρωτοψάλτη, Βιτάλη κ.α.), μια συλλογή με νέους Έλληνες καλλιτέχνες που τιτλοφορείται Τη δροσιά τους να' χεις και βέβαια τον τρίτο συλλεκτικό ψηφιακό δίσκο της σειράς Έλληνες Jazzistes!
Τα πιάσαμε τα λεφτά μας πάλι, δόξα να' χει ο Γιαραμπής!

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2008

ΟΝΤΑ ΣΥΧΑΜΕΡΑ!


Υπάρχει άραγε κανείς που διατηρεί τα φιλοζωικά του αισθήματα μπροστά σ' αυτά τα έρποντα ή, ακόμη χειρότερα, ιπτάμενα έντομα, τα οποία εισβάλλουν από ανοιχτά παράθυρα, μπαλκονόπορτες, αποχετεύσεις, σακούλες και πατώματα για να μετατρέψουν τη ζωή μας σε σύντομο φθηνιάρικο b- movie τρόμου και φρίκης;
Τις συχαίνομαι τις πουτάνες τις κατσαρίδες! Για πάρτη τους μετατρέπομαι σε σαδιστή πρώτου βαθμού, που ηδονίζεται αμυνόμενος να τις συνθλίβει κάτω από το παπούτσι του, ακόμη και να τις καίει ζωντανές με οινόπνευμα!
Σκέτη απόλαυση!

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

"ΠΟΣΟ Σ' ΑΓΑΠΩ...ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ" ΟΧΙ ΕΓΩ, Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ!

Κι ενώ ετοιμαζόμουν να πάω στη συναυλία του φίλου μου του Μαραβέγια, μου τηλεφώνησε ο αρχισυντάκτης απ' το δίφωνο ό,τι φεύγουμε για να καλύψουμε τη μουσικοθεατρική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη με τη Σπείρα- Σπείρα στο θέατρο Βράχων! Δελεαστική πρόταση, μια και αφενός σέβομαι το έργο του εν λόγω συνθέτη, αφετέρου όμως δεν ανήκα ποτέ στους φαν του. Μια καλή αφορμή, λοιπόν, για να αναθεωρούσα ή το ακριβώς αντίθετο.

Τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Δε μπορώ να πω ό,τι δεν πέρασα καλά στη χθεσινοβραδινή παράσταση, ούτε όμως και ό,τι παρέστην σε κάτι συγκλονιστικό! Είναι που δε μου πάει και ως είδος η επιθεώρηση με όλον αυτό το σχολιασμό της πολιτικής κυρίως επικαιρότητας. Και η παράσταση αυτή κατά 90% ασχολήθηκε με το ρημαγμένο ΠΑΣΟΚ, την ψευδογκλαμουράτη ΝΔ, χωρίς ν' αφήσει εκτός τον Τσίπρα και την Παπαρήγα. Μέχρι και σάτιρα των ελληνοτουρκικών σχέσεων παρακολουθήσαμε, εν είδη σαπουνόπερας, η οποία, εκεί που πήγαινε να φέρει χασμουρητά, απόκτησε μια τόσο ακραία κωμική δομή, πετυχαίνοντας τελικά να αγγίξει τα όρια του υπερρεαλισμού!

Ενδιαμέσως, όλα τα κοσμαγάπητα τραγούδια του Κραουνάκη, από το αριστούργημα του Αυτή η νύχτα μένει στην έναρξη, το Μόνο μια φορά, το Μαμά γερνάω, το Επεμβαίνεις, μέχρι το Πόσο σ' αγαπώ που του έδωσε την ευκαιρία να το τραγουδήσει στον θίασο και τους μουσικούς, παρουσιάζοντας τους στο τέλος της παράστασης. Τα κείμενα δεν ήταν κακά, αν και σε αρκετά σημεία δυσανασχέτησα με τις ερμηνείες ειδικά των αντρών ηθοποιών, που παρέπεμπαν στις συνήθεις τηλεοπτικές υστερίες. Ίσως ήταν και μια μαλακισμένη από δίπλα μου που μόλις έμεινε ημίγυμνος επί σκηνής ο ερμηνευτής Βασίλης Μοσχονάς, ούρλιαζε στην κυριολεξία! Αχ, και να ήμουν σε συναυλία των Grateful Dead που μοίραζαν στο κοινό ολόκληρες καρτέλες με LSD, σκεφτόμουν, το ήθελε το ναρκωτικό της η ξενέρωτη...

Καλοκουρντισμένη η μπάντα, τόσο στο jazzy κλίμα πολλών τραγουδιών του Κραουνάκη, όσο και στις διασκευές εύθυμων καλοκαιρινών ασμάτων που ακούστηκαν. Θα μπορούσε να έχει ενταχθεί στο συγκεκριμένο ρεπερτόριο και το Πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες της Πωλίνας, μια και η τραγουδίστρια- σύμβολο των 80s ανήκει πλέον στη Σπείρα- Σπείρα και χάρισε πραγματικά απολαυστικές ερμηνείες! Θα ήταν η πεμπτουσία του αυτοσαρκασμού! Εκεί όμως που διαφωνώ πλήρως είναι μ' αυτή την παρελθοντολογία ό,τι τάχα μου η Ελλάδα που άξιζε ήταν μόνο της Αλίκης, της Μελίνας, της Καρέζη, της Λαμπέτη κλπ. και ό,τι σήμερα πάμε όλοι στο διάολο...Λυπάμαι, αλλά το θεωρώ εύκολη λύση σε ένα πρώτο σκηνοθετικό επίπεδο και μικροαστικό παραλήρημα, σε ένα δεύτερο. Χώρια που ακόμη θυμάμαι και γελάω με τη σοφή πράξη των συμπαθεστάτων αναρχικών να αντικαταστήσουν την προτομή της Βουγιουκλάκη με μια...σιδερώστρα! Η δική μου Ελλάδα του ΄50 και του ΄60 ήταν αυτή που ασφυκτιούσε από τις χαριτωμενιές της μακαρίτισσας, την ίδια στιγμή που ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος γεννούσε τα πιο προοδευτικά του κινήματα. Ας έμενε εν ολίγοις στα κείμενα και στα τραγούδια του ο Σταμάτης Κραουνάκης, αυτά που τόσο αρέσουν στον κόσμο, αποφεύγοντας τους προβλέψιμους συναισθηματισμούς. Εν προκειμένω, τα τραγούδια του αποδόθηκαν άρτια από την Αργυρώ Καπαρού, την Ελεάννα Καραντίνου, τον Χρήστο Μουστάκα, την Παρθένα Χοροζίδου, τη Δάφνη Λέμπερου, τον Βασίλη Μοσχονά, τον Γιώργο Στιβανάκη, την Πωλίνα, τον Γιώργο Νανούρη και βέβαια τον ίδιο!