Τρίτη 29 Μαΐου 2018

Benelux 2018_Μέρος 2ο_Λουξεμβούργο

Ήταν απίστευτο που το εισιτήριο από τις Βρυξέλλες για Λουξεμβούργο κόστισε περίπου εφτάμισι ευρώ με το λεωφορείο, κοινώς ούτε δεκαπέντε ευρώ δεν μας πήγαν τα εισιτήρια μαζί με τη Λιάνα. Αντίθετα, με το τραίνο θα μας κόστιζε γύρω στα 87 ευρώ, ασύλληπτη δηλαδή διαφορά στην τιμή των δύο μεταφορικών μέσων. Ψάχνοντας το, μάθαμε πως υπάρχει μια νέα εταιρεία μεταφοράς με λεωφορεία στις γειτονικές χώρες που λέγεται Flixbus και που προσφέρει πάμφθηνα εισιτήρια με σκοπό τον ανταγωνισμό με τις σιδηροδρομικές εταιρείες. Λόγου χάριν, η γραμμή του Flixbus συνδέει τις Βρυξέλλες με το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, τη Γερμανία, την Τσεχία και την Ελβετία με εισιτήρια που κυμαίνονται μεταξύ 5 και 20 ευρώ - και μιλάμε για λεωφορεία άνετα με εσωτερική τουαλέτα και παροχή wi-fi. Αυτά είναι, όταν για να πας Αθήνα - Θεσσαλονίκη δε σου φτάνει ένα πενηντάευρω! Τέλος πάντων, πρωί φύγαμε από Βρυξέλλες και μετά από ένα τρίωρο περίπου φτάσαμε στο Λουξεμβούργο. Το πρώτο πράγμα που φωτογραφήθηκε φυσικά ήταν ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός του Λουξεμβούργου που μου έμελλε να τον επισκεφτώ αρκετές φορές από το 2007 που πρωτοπήγα στο συγκεκριμένο κράτος.  
Μας παρέλαβαν ο Νίκος Βερβερίδης με τη γυναίκα του, τη Τζένη Γαβαλάκη, αφού θα μας φιλοξενούσαν για ένα βράδυ, το πρώτο μας στο Λουξεμβούργο. Τα παιδιά μένουν στην ''Οδό Αγριοτριανταφυλλιάς'', στο πανέμορφο αλπικό σπίτι τους σε ένα από τα καλύτερα προάστια της πρωτεύουσας. Η Λιάνα εντυπωσιάστηκε με την εργασία που έχει ρίξει ο Νίκος στο σπίτι: Μία καθ'όλα καλλιτεχνική εργασία, ακόμη και με αρτ ντεκώ κάγκελα στην εσωτερική σκάλα, που κάνει την οικία τους να μοιάζει σαν να βγήκε από παραμύθι των αδερφών Γκριμ! 
Ήσυχη η γειτονιά του Νίκου και της Τζένης με σπίτια σε μικρή απόσταση το ένα απ' τ' άλλο, όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους. Την πρώτη μέρα στο Λουξεμβούργο δεν κάναμε τίποτα, καθώς συνειδητοποιήσαμε από νωρίς πως τα ταξίδια με το λεωφορείο είναι κάπως κουραστικά, παρόλες τις προαναφερόμενες ανέσεις. Μας έβγαλαν όμως για φαγητό τα παιδιά σε ένα ωραίο ιταλικό εστιατόριο κοντά στο σπίτι τους. Κοιμηθήκαμε νωρίς σχετικά και την επόμενη, μέχρι την πρώτη βραδινή προβολή της ταινίας μου στο Cine - Utopia, αποφασίσαμε να εκδράμουμε στην παλιά πόλη!   
 Μια ομορφιά η παλιά πόλη! Φέτος ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα ότι την είδα καλύτερα, αφού με τη Λιάνα δεν μας εγκατέλειψε η μόνιμη διάθεση για βόλτες και τη γυρίσαμε ολόκληρη σχεδόν με τα πόδια μας, περνώντας μέσα από τα κανάλια, τα γεφύρια, το καταπράσινο τοπίο και τα μεσαιωνικά κτίρια. Δυστυχώς το μπαρ ''Liquid'', στο οποίο πριν τρία χρόνια γυρίσαμε μια σκηνή από τα ''Γράμματα στη Γερμανία'', ήταν κλειστό και δε μπόρεσα έτσι να καλέσω τον συμπαθέστατο, Βέλγο απ' ότι θυμάμαι, ιδιοκτήτη του για να παραστεί στην προβολή. Κάτσαμε όμως με τη Λιάνα για ένα καφέ, χρησιμοποιήσαμε το καινούργιο τελεφερίκ για να κατεβούμε στο πρώτο επίπεδο, κάτω από την κεντρική λεωφόρο του Λουξεμβούργου, και μετά το μεγάλο ασανσέρ που σε οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά της παλιάς πόλης. Πιθανώς να τό'χω ξαναγράψει, αλλά η παλιά πόλη του Λουξεμβούργου έχει χαρακτηριστεί Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς από την Ουνέσκο! 
Στο υπόγειο του ασανσέρ που ανεβοκατεβάζει τον κόσμο μεταξύ της παλιάς και της καινούργιας πόλης, υπήρχε και μια έκθεση με εικαστικά έργα εμπνευσμένα από το Λουξεμβούργο.  
Αν και μικρό, είναι πολύ όμορφο κρατίδιο το Λουξεμβούργο με τη δική του μεγάλη ιστορία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την άρνηση των υπηκόων του να πάνε με το μέρος του Χίτλερ που τους έλεγε μέσω της προπαγάνδας του ότι είναι Γερμανοί στην ουσία και θα έχουν συμφέρον από τη φρικαλέα δράση του στην υφήλιο. Δεν ήξερα επίσης ότι μία από τις πρώτες μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε χώρα υπό ναζιστική κατοχή είχε γίνει στο Λουξεμβούργο!  
Η Λιάνα ήθελε να αγοράσει στρατιωτάκια ''chevaliers'' για τον Λεό, τον εγγονό της, κι έτσι επισκεφτήκαμε κι ένα παιχνιδάδικο στο κέντρο με τις τιμές του να κυμαίνονται πάνω - κάτω στα ίδια επίπεδα με την Ελλάδα. 

 
Μας έκανε και πάλι καλό καιρό, ασυνήθιστο για την εποχή. Δεν περίμενα δηλαδή σ' αυτό το tour στο Benelux επί μία εβδομάδα να κυκλοφορώ με βερμούδα και κοντομάνικο μπλουζάκι. 
Σ' αυτήν εδώ την πλατεία που φωτογράφισα τη Λιάνα με τα αγάλματα, θυμάμαι ότι είχαμε κάτσει και με τον Δεστούνη, τον Θεοδωρόπουλο και τον Μπόλλα προ τριετίας μετά από ένα κουραστικό γύρισμα στην παλιά πόλη. Ήταν Κυριακή μεσημέρι και είχα βρει με μεγάλη χαρά παγωμένο καφέ! Αυτή τη φορά δεν καθίσαμε για καφέ, απλώς περάσαμε.  
Αυτή πάλι είναι η Γέφυρα της Δούκισσας Σαρλότ του Λουξεμβούργου που κάποτε οι άνθρωποι και κυρίως οι νέοι αυτοκτονούσαν, πέφτοντας στην παλιά πόλη που βρίσκεται ακριβώς από κάτω! Η κατάσταση είχε παραγίνει, μέχρι και ταμπέλα με την επισήμανση του δελτίου...αυτοκτονιών υπήρχε, εξού και τώρα μπήκε αυτό το ψηλό πλέγμα που αποτρέπει τουλάχιστον τις πτώσεις, επιτρέπει όμως και στα διερχόμενα αυτοκίνητα να μη χάνουν την υπέροχη θέα! 
Γυρίσαμε στο σπίτι της Τζένης και του Νίκου κουρασμένοι από το περπάτημα - το είχαμε συνηθίσει, η αλήθεια είναι - και το απόγευμα ετοιμαστήκαμε για τη Cine-Utopia και την προβολή των ''Γραμμάτων στη Γερμανία''. Εδώ είμαι στο τεράστιο υπαίθριο γκαράζ παραδίπλα απ' τη Cine-Utopia, το πρώτο πράγμα που είχα δει όταν το 2007 με πρωτόφεραν στο Λουξεμβούργο για την προβολή του ''Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ''!  
Εδώ είναι ο Βύρων Γουλάκης, ο καλός μας άνθρωπος, που αν δεν υπήρχε, πιθανώς να μη γυρίζονταν τα ''Γράμματα στη Γερμανία'' στο Λουξεμβούργο. Δίπλα του η Τζένη, η πρόεδρος της Ελληνικής Κινηματογραφικής Λέσχης του Λουξεμβούργου, κανονίζοντας τα της προβολής.  
Περίπου τριάντα άτομα, Έλληνες και ξένοι, προσήλθαν στην προβολή και ήταν κάτι το λιγότερο συγκινητικό! Μία ταινία μικρού μήκους που γυρίστηκε σε Ελλάδα και Λουξεμβούργο, στην ουσία επέστρεφε ολοκληρωμένη για να παιχτεί στη δεύτερη πατρίδα της και να τη δουν επιτέλους οι άνθρωποι της! 
Στη μεγάλη οθόνη τα πρόσωπα του Μανώλη, του Απόλλωνα, της Λίλας και του Παντελή, το σπίτι της Λιάνας στο Παγκράτι και το νεκροταφείο στο Λουξεμβούργο, που θα επισκεπτόμασταν την επόμενη μέρα κιόλας! Η Λιάνα προλόγισε την ταινία, αναφερόμενη στα θέματα της μετανάστευσης και της απώλειας, ενώ την παράσταση έκλεψε - όπως ήταν κάπου αναμενόμενο - η πρωτότυπη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου. Υπήρξαν και ερωτήσεις στο q&a με το κοινό αμέσως μετά, συνθήκη που επίσης με χαροποίησε, εφόσον κατάλαβα πως η ταινία άρεσε και έδωσε λαβή για παρατηρήσεις και θετικά σχόλια! 
Παρέα με τα παιδιά της Ελληνικής Κινηματογραφικής Λέσχης φάγαμε στο παρακείμενο ιταλικό εστιατόριο, θυμηθήκαμε τα παλιά απ' τις πρώτες μου επισκέψεις στο Λουξεμβούργο, και κατά τις 11 το βράδυ κινήσαμε για το σπίτι του Βύρωνα και της Κατερίνας αυτή τη φορά, που θα μας φιλοξενούσαν για δύο βραδιές. Είχαμε πάλι πρωινό ξύπνημα: Δεν θα την χάναμε μία επίσκεψη στην πόλη Τρίερ της Γερμανίας που γιορτάζει ακόμη τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρόλου Μαρξ!