Κυριακή 30 Μαΐου 2010

λευκωσία-31-μαΐου-6-ιουνίου- αναχώρηση-για-το-φεστιβάλ-εικόνες-και-όψεις-του-εναλλακτικού-κινηματογράφου-μνήμη-αντρέα-παγουλάτου

Πολύ ωραίο μού φαίνεται που το προ διετίας μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τον Γιαπωνέζο rocker Damo Suzuki σε ένα απρόβλεπτο happening με τον Αντρέα Παγουλάτο και τη Σαβίνα Γιαννάτου, θα ανοίξει το φετινό φεστιβάλ Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου της Κύπρου. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά δεν είναι και μικρή τιμή να σε βάζουν στο πρόγραμμα μαζί με ταινίες της Agnes Varda και του Σταύρου Τορνέ! Εδώ το σχετικό link από το site του φεστιβάλ:
Είναι η δεύτερη φορά που μεταβαίνω στην Κύπρο με τα κινηματογραφικά, η πρώτη ήταν το 2003 όταν είχε προβληθεί το πρώτο μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μου για τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Θυμάμαι, με είχε εντυπωσιάσει η προσέλευση ενός πολυάριθμου και εξαιρετικά ποιοτικού κοινού. Μετά την προβολή μάλιστα είχε γίνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με ανθρώπους που ζητούσαν να μάθουν λεπτομέρειες από τον περιπετειώδη- στα μάτια των πολλών- βίο της σπουδαίας ερμηνεύτριας του Χατζιδάκι. Ακολούθησαν το Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ, ο Damo Suzuki και φέτος ο Κούνδουρος. Ο Αντρέας Παγουλάτος με παρότρυνε πέρσι τέτοια εποχή να τελειώνω γρήγορα με τον Κούνδουρο, διότι ήρθε ο καιρός που θα έκαναν και σε μένα, τον νέο σκηνοθέτη, αφιέρωμα στο κυπριακό φεστιβάλ αντεργκράουντ κινηματογράφου. Έχεις τώρα έργο πίσω σου, ραχοκοκκαλιά, μου έλεγε ο γλυκός άνθρωπος που κάθε χρόνο είχε την επιμέλεια του συγκεκριμένου φεστιβάλ. Ο θάνατος τον πρόλαβε όμως βυθίζοντας όλους μας στο πένθος. Ομολογώ πως δε μπορώ ακόμη να χωνέψω την απώλεια του. Αποφεύγω να ξαναδώ, τόσο το ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί αύριο βράδυ στη Λευκωσία, όσο και το κουνδουρικό, στο σημείο που μιλάει εκείνος. Μου είναι αδιανόητο πως αυτός ο αγαπημένος μου άνθρωπος, μακράν ο πιο ορίτζιναλ διανοούμενος που συνάντησα στη ζωή μου, δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας. Το ίδιο θα ισχύει σίγουρα και για την κοινή μας φίλη Έλενα Χριστοδουλίδου, υπεύθυνη του τμήματος κινηματογραφίας του κυπριακού Υπουργείου Πολιτισμού, την οποία και συνάντησα στο ξόδι του. Δική της ήταν η ιδέα και εκείνη με προσκάλεσε τώρα να βρεθώ εκεί, ώστε ν' ανοίξει το φεστιβάλ με ένα φιλμάκι στο οποίο ο ποιητής πρωταγωνιστούσε. Ξέρω από τώρα πως θά 'ναι πολύ φορτισμένη συγκινησιακά η αυριανή προβολή και μάλλον εγώ θα βγω έξω για τσιγάρο (18 λεπτά διαρκεί άλλωστε). Μετά όμως δεν ξέρω τι θα πω, δεν έχω ετοιμάσει κάτι...Ένα ποίημα θα διαβάσω μόνο που τού έγραψε στη μνήμη του ο άλλος κοινός φίλος μας, Λευτέρης Ξανθόπουλος, και το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στο blog αυτό την ημέρα της κηδείας του Αντρέα μας. Έχω να πω επίσης ότι την ταινία αυτή με τον τίτλο-μακαρόνι Damo Suzuki: Αυτοσχεδιασμοί για μια Φωνή, ένα Ποίημα & μια τηγανιά Μπάμιες, την είχα στο φτύσιμο, εφόσον ήταν η μοναδική μου γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο. Κι ας μού 'λεγε ο Δημήτρης ο Θεοδωρόπουλος, ο οπερατέρ μου, πως είδε πρόσφατα σε ψηφιακή κόπια τη Διαθήκη του Ορφέα του Cocteau κι ήταν καλύτερη απ' τη φιλμική! Κι ας χαρακτήρισε επίσης το ντοκιμαντεράκι αυτό ο Λεωνίδας Βαρδαρός στο τότε φεστιβάλ Δράμας, μέγιστη πολιτική πράξη μεσ' στην Pax Americana που διανύουμε (με δουλεύεις, Λεωνίδα; τού 'χα απαντήσει κι εγώ)...Από αύριο, λοιπόν, η συγκεκριμένη μικρού μήκους ταινία διεκδικεί το μερίδιο της μέσα στην ασήμαντη φιλμογραφία μου. Μόνο και μόνο για το γεγονός ότι διέσωσε την εικόνα ενός καλλιτέχνη, ενός ποιητή και κυρίως ενός ευαίσθητου παιδιού που δε θέλησε ποτέ να ενηλικιωθεί. Εκτός από τό πνεύμα σου, λοιπόν, Αντρέα, θα είναι και η μορφή σου εκεί αύριο, σε ένα από τα πιο πρωτοποριακά ευρωπαϊκά φεστιβάλ κινηματογράφου που τόσο αγάπησες.
κκκ
* θα είμαι κοντά σας αυτή την εβδομάδα με καθημερινές ανταποκρίσεις από την Κύπρο πλέον. Καλό ταξίδι και μην ξεχάσω να βάλω τα xanax στην τσάντα μου...

οι-όμορφες-ιστορίες-της-άσχημης-κούκλας-του-matteus

Ο Έλληνας Matteus- κατά κόσμον, Μάνθος, χωρίς να γνωρίζω το επίθετο του- είναι ένας συγκλονιστικός νέος καλλιτέχνης! Στη μουσική που φτιάχνει συνυπάρχουν ο Ιωάννης Σεβαστιανός Μπαχ, το δυτικό εκκλησιαστικό μπαρόκ, το καμπαρέ punk αισθητικής, ο Καρυωτάκης της Πλάτωνος και η electronica της Bjork.
Η φωνή του, μυστηριώδης και απόκοσμη, πατάει γερά πάνω στις οπερατικές φωνητικές ακροβασίες του Klaus Nomi, στις όλο χιούμορ επιτηδευμένα θλιμμένες ερμηνείες του Antony & The Johnsons και στα εξωστρεφή τινάγματα της pop περσόνας που ακούει στ' όνομα Prince.
O Matteus είναι από μόνος του μία κινούμενη ορχήστρα. Τον συνοδεύει ενίοτε στο τσέλο η Φωτεινή Καλλιανού και τότε ο λυρισμός που προκύπτει είναι πραγματικά πρωτοφανής για το είδος του μουσικού concept που υπηρετούν.
Μαθαίνω ότι το cd που ηχογράφησε, γεννήθηκε μέσα σε εκκλησία της μακρινής Ισλανδίας. Επομένως, ένας επιπλέον λόγος για να μην είναι διόλου τυχαίες οι επιρροές του από τη Bjork.
Λίγο πριν την έναρξη του χτεσινού live του Matteus μέσα στην, υπό κατάληψη, Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, είχα προμηθευτεί τον λαχνό με το Νο 68, εφόσον θα δίνονταν κατόπιν κλήρωσης μόνο τρία cd του σε τρία αντίστοιχα άτομα από το κοινό. Μην αγχώνεσαι, μου είπε ο mhulot δίπλα μου, θα σ' το στείλω εγώ να το κατεβάσεις ολόκληρο! Η κλήρωση ξεκίνησε και το τελευταίο νούμερο για το τρίτο cd ήταν το 68! The winner is bosko, με λίγα λόγια! Δεν πά 'να παίξεις κάνα ΛΟΤΤΟ μετά από 'δω; ήταν η εύλογη παρότρυνση του mhulot!
Μέχρι τώρα έχω ακούσει ήδη τρεις φορές ολόκληρο το άλμπουμ του Matteus που λέγεται ugly doll's stories. Η οικολογική έκδοση, με το δισκάκι μέσα σε δύο φύλλα επιχρυσωμένης λαμαρίνας είναι εξαιρετικά πρωτότυπη και καλόγουστη! Θά 'χουμε πολλά περισσότερα να πούμε με τον εκκεντρικό καλλιτέχνη, αφού σκοπεύω σύντομα να του κάνω συνέντευξη για το blog.
Βέβαια, οφείλω να πω ότι δεν θα γνώριζα τον Matteus, αν δε βρισκόμασταν χθες με τον Αλέξανδρο Μίαρη και δε με τράβαγε μετά την επίσκεψη μας στης Αρλέτας ως τη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Τον βλέπετε εδώ με τον Λευτέρη στα αριστερά και τον Βασίλη στα δεξιά του, επίσης μουσικούς και μέλη της μπάντας με το, υπό συζήτηση, όνομα Me Of Curse.
Κι επειδή το live του Matteus διήρκησε λιγότερο από μία ώρα, η συνέχεια ανήκε στον Αλέξανδρο και τους Me Of Curse.
Εντελώς αυτοσχεδιαστικά, πήραν τις θέσεις τους στη σκηνή παίζοντας κομμάτια από το How to be a child and win the war των Electric Litany. Αστεία- αστεία, μετά το cd του Lolek, είναι ο δεύτερος αγγλόφωνος δίσκος πού 'χω μάθει απ' έξω τα τραγούδια του!
Εκτός όμως από το δικό του ρεπερτόριο, των Electric Litany δηλαδή, ο Αλέξανδρος τραγούδησε και οι δύο μουσικοί τον συνόδευσαν σε μια ψυχεδελική φοβερή διασκευή του παλιού λαϊκού άσματος Καλή τύχη όπου κι αν πας. Ήθελα να ακούσω πώς τό 'χει κάνει το συγκεκριμένο τραγούδι ο Αλέξανδρος, εφόσον στο πρόσφατο live στο Gagarin τό 'χε αφήσει εκτός προγράμματος.
Αυτά είναι! Την ίδια ώρα ακριβώς που οι Έλληνες αγωνιούσαν για το ποια θέση θα καταλάμβανε ο Γιώργος Αλκαίος στην Eurovision, εγώ βρισκόμουν μέσα έναν χώρο ελευθερίας της έκφρασης και γινόμουν μάρτυρας σπάνιων καλλιτεχνικών συνευρέσεων!

σαββάτο-απόγιομα-στης-αρλέτας-άνευ-eurovision

Είναι μία και τέταρτο μετά τα μεσάνυχτα, ξημερώματα Κυριακής, και δεν έχω πάρει χαμπάρι από Eurovision. Εν τω μεταξύ, εάν κερδίζαμε, πάλι δεν θα έπαιρνα χαμπάρι, αφού ποιος να βγει εδώ έξω να πανηγυρίσει; Οι Ασιάτες ή οι Αφρικανοί; Προτιμώ ν' ακούω, λοιπόν, την Αρλέτα να τραγουδάει Σαββάτο απόγιομα/ κλέψαν το λιόγερμα/ και θάψαν τ' αύριο βαθιά στη γη, όσο κι αν εντείνει την εκ γενετής μελαγχολία μου. Δεν θα φανταζόμουν ποτέ ότι τη μέρα που σύσσωμος ο ελληνικός λαός θα ήταν καρφωμένος μπροστά στην TV, εγώ θα ζούσα μοναδικές στιγμές ανθρώπινης και καλλιτεχνικής σημασίας. Το χρωστάω εν μέρει στον Αλέξανδρο Μίαρη, ο οποίος μου τηλεφώνησε χθες το απόγευμα, την ίδια ώρα που ο Lolek κατευθυνόταν στο Terra Vibe κι εγώ είχα σκάσει που δε μπόρεσα τελικά να δω τον θεό της εφηβείας μου. Είχε προηγηθεί ευτυχώς το τηλεφώνημα με την αγαπημένη Αρλέτα για απογευματινή συνάντηση μετά καφεΐνης στην οικία της. Πέρασε ο Αλέξανδρος, φορτώσαμε μια τριανταφυλλιά στο ταξί (θραύση έχουν κάνει οι τριανταφυλλιές της γειτονιάς μου σε τραγουδοποιούς και ερμηνεύτριες με ιστορία!) και σε δέκα λεπτά χτυπάγαμε το κουδούνι της Αρλέτας στην πλατεία Κυψέλης. Κάθε συνάντηση με την εν λόγω καλλιτέχνιδα εγγράφεται μέσα μου με μία εξαιρετική ακρίβεια. Μου αρέσει να συνομιλώ μαζί της και η, συνήθως αγχώδης, εκφορά του λόγου μου γίνεται αργή και ήπια σαν τη δική της. Αν και η Αρλέτα, όπως και η Λένα, ανήκουν στους μέγιστους καλλιτέχνες και διανοούμενους που περισσότερο κερδίζεις αν στέκεσαι απέναντι τους ως ακροατής των όσων λένε κάθε φορά. Και είπαμε πολλά χθες πάλι, τόσα ώστε μετά να τα απαριθμούμε με τον frontman των Electric Litany, λες κι είχαμε βγεί απ' το μάθημα: για τον Βαν Γκόγκ και τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, για τη σφαιρική παιδεία που οφείλει να έχει ένας νέος καλλιτέχνης (εξ ου και η Αρλέτα γουστάρει πολύ, όπως δήλωσε, τους κινηματογραφιστές), για τους Άγγλους που τους αποκάλεσε κάποτε barbarians, για την τέλεια ακουστική των εκκλησιών της Κέρκυρας, για την επανέκδοση σε cd του πρώτου της άλμπουμ (πρώτη φορά από το 1966!), για την εν ψυχρώ δολοφονία των τριών ανθρώπων στο κέντρο της Αθήνας και για τους φονιάδες αστυνομικούς των Δεκεμβριανών του 2008 που σε λίγο θά 'ναι ελεύθεροι. Ανατρίχιασα ολόκληρος όταν μου τηλεφώνησε στο κινητό η Λένα και της έδωσα την Αρλέτα να μιλήσουν, καθώς γνώριζα ότι αυτό είχε να τους συμβεί από το 1981. Τότε δηλαδή που πρωτοβγήκε το Σαμποτάζ και η καθιερωμένη Αρλέτα είχε τηλεφωνήσει της νεαρής δημιουργού για ένθερμα συγχαρητήρια! Γειά σου, κυρά μου ήταν τα λόγια της Αρλέτας στην Πλάτωνος με ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο στο πρόσωπο της. Κι αφού τα είπαν για άμεση μεταξύ τους συνάντηση, τα λόγια της Λένας μού έφεραν μετά εμένα δάκρυα (πολύ εύκολα τά 'χω τα γαμημένα, τώρα τελευταία): Δεν ξέρω τι άλλα βραβεία θα σου δώσει η ζωή, Αντώνη, από μένα έχεις ήδη όμως το μεγαλύτερο της αγάπης και της κουμπαριάς! Παρεμπιπτόντως, τη στιγμή εκείνη η Αρλέτα χαμογελούσε, ο Αλέξανδρος το ίδιο μαζί με μια μικρή απορία στο βλέμμα του κι εγώ τά 'χα χάσει κανονικά από την απρόβλεπτη συγκίνηση της στιγμής. Ζήτησα από την Αρλέτα να μου σκιτσάρει ένα πουλί, έστω και...μπούφο, για έναν κοινό μας φίλο που τη λατρεύει, μα το αρνήθηκε ευγενικά, εφόσον δεν ήταν στο κατάλληλο αντίστοιχο mood. Πριν φύγουμε, πάντως, έγιναν και κάποιες ανταλλαγές, λίγο ανορθόδοξες: ο Αλέξανδρος της χάρισε με αφιέρωση το How to be a child and win the war των Electric Litany (χαρά στο κουράγιο σου με τέτοιον τίτλο! τού σχολίασε με χιούμορ) κι εκείνη χάρισε σε μένα το μέχρι πρότινος σπανιότατο ντεμπούτο άλμπουμ της. Αυτό που μόλις τελείωσε, με την Ερημιά, τη Μια ιστορία από τον πόλεμο, Τα πελαγίσια όνειρα, τα λογοκριμένα Κάποιες νύχτες και Το λιβάδι και βέβαια το Μια φορά θυμάμαι, μια από τις ομορφότερες ελληνικές ερωτικές μπαλάντες όλων των εποχών! Πιθανώς να ξανασυναντήσω πολύ σύντομα την Αρλέτα μαζί με τη Μαρίζα Κωχ. Όσο για το live, στο οποίο με παρέσυρε ο Αλέξανδρος αμέσως μετά την επίσκεψη μας στης Αρλέτας και που για μένα ήταν ένα από τα πιο αμιγώς καλλιτεχνικά events των τελευταίων χρόνων, θα επανέλθω με νέο post στη διάρκεια της ημέρας. Καλό ξημέρωμα!
κκκ
* κι εδώ
διαβάστε τη μεγάλη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει η Αρλέτα για το δίφωνο τον περασμένο Νοέμβριο με αφορμή την έκδοση του Και πάλι χαίρετε

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

DYLAN VS ΑΛΚΑΙΟΣ!

Στον πρώτο, όσο και να ήθελα να βρίσκομαι εκεί απόψε, η τιμή του εισιτηρίου είναι απαγορευτική, βασικά λόγω της περιόδου που διανύουμε. Τα τελευταία μου φράγκα τα κρατάω για το ταξίδι στην Κύπρο...Στον δεύτερο, εύχομαι να πατώσει ή μία ώρα πριν την έναρξη του διαγωνισμού να γίνει ένας μεγάλος σεισμός και να καταστρεφούν ολοσχερώς τα ντεκόρ τους μαζί με τις κάμερες των διεθνών τηλεοπτικών συνεργείων! Είναι κάτι που δεν είχα σκεφτεί ν' απαντήσω στο ερώτημα που μου τέθηκε από τον δημοσιογράφο Δημήτρη Ν. Μανιάτη με τίτλο Ντίλαν ή Αλκαίος; Το απόλυτο ψευτο-δίλημμα! Στον Ταχυδρόμο που κυκλοφορεί σήμερα με Τα Νέα Σαββατοκύριακο, στο ίδιο ερώτημα απάντησαν επίσης ο Τζίμης Πανούσης, ο Μανώλης Μητσιάς, ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, η Μπέμπα Μπλανς, ο Μανώλης Λιδάκης, ο Αργύρης Μπακιρτζής, ο Lolek, ο Ηλίας Μαμαλάκης, η Καίτη Ντάλη και ο Πάνος Μουζουράκης. Προσωπικά, με κάλυψαν απόλυτα ο Πανούσης, ο φίλος μου ο Lolek και ο Μπακιρτζής, για να μην ισχυριστώ ότι καλύτερα απ' όλους μας τα είπε μάλλον ο Μαμαλάκης! Θα διαβάσετε όμως και μερικά μαργαριτάρια, όπως του ερμηνευτή Μανώλη Λιδάκη που δήλωσε ότι ο Ντίλαν είναι λίγο...υπερεκτιμημένος και δεν εξελίχθηκε ανάλογα με το μεγάλο του ταλέντο. Ναι, ενώ το να κάνεις τέσσερις μετριότατους μπουζουκόβιους δίσκους μέσα σε δύο χρόνια και να δίνεις βήμα σε τραγουδίστριες των πρωινάδικων, τη στιγμή που ένα σωρό κορίτσια με καλές φωνές μένουν στην αφάνεια, είναι το Α και το Ω της καλλιτεχνικής εξέλιξης...Help, τι άλλο θ' ακούσουμε, κύριε Λιδάκη! Το link προσεχώς εδώ, αλλιώς τρέξτε να αγοράσετε Τα Νέα Σαββατοκύριακο μετά του ένθετου Ταχυδρόμου, μόνο 1 ευρώ κι 60 λεπτά κοστίζουν (άνευ προσφορών δηλαδή).
kkk
* κι εδώ
ένα παλαιότερο post για τη μία και μοναδική φορά που άξιζε να συζητά κανείς στη χώρα μας για την Eurovision.
** ακούγοντας το Ντιρλαντά του Παντελή Γκίνη στη βερσιόν του Διονύση Σαββόπουλου από Το περιβόλι του τρελού...

για-τα-μαύρα-κορίτσια-της-οδού-τρίτης-σεπτεμβρίου

Περνάνε βιαστικά...Γρήγορα αλλάζοντας το ποδάρι...Η φρικίαση της οπτικής τους γωνίας μπλέκεται με το θρόισμα των απτομένων μηρών, με την κλαγγή των συγκρουόμενων αστραγάλων, με τον πόνο της μορφής τους...Κρήνη ασίγαστη το ερεβώδες κάλλος των μανάδων του δρόμου...Φυλλοροούν τη νύχτα στο διάβα τους...Σαν άστρα μοναχικά κι ανέκφραστα φέρνουν το χέρι μπροστά στο στόμα...Προσποιούνται πώς κάνουν μια πίπα στα γρήγορα...Από τις μαύρες φλέβες τους γύπες ενεδρεύουν για να κατασπαράξουν τους πόρους, τα μάτια, το καρύδι...Λένε πως ιερείς βουντού από τις χώρες τους ανακάτεψαν τις συντεταγμένες στις παλάμες τους...Οι γραμμές που δείχνουν τη μοίρα τους δεν δηλώνουν τίποτα πια...Κλείνουν τα μάτια με απόγνωση...Πέλματα παντός είδους διπόδων λουστράρονται πάνω στο εφηβικό μητρικό τους βλέμμα...Μέμνησο...Αυτές και οι φίλες τους, του Τσέχοφ εγγονούλες...ξεραμένα ρόδα σελιδοδείκτες σε βιβλίο...Αρδεύονται τα αιδοία τους...Υπογάστριες ροές...Τα σκουπίδια στους κάδους συντροφιά τους...Δεν θυμούνται τίποτα πια...Καζάνια με ρύζι και σαφράν...Καμηλοπαρδάλεις ελεύθερες, βελόνες στα ρουθούνια τους...Τώρα τα νεύρα μόνο σπάνε σαν χορδές ηχώντας το φάλτσο ντορεμί τους ως την Ελπίδος...Ποια Billie Holiday θα τις κλάψει;...Γιατί η Tracy Chapman δεν περνάει από το κατόπι τους;...Προστάτιδα τους η Νέγρα η Παναγιά, μα την έκαψαν ζωντανή στην πυρά αποικιοκράτες και κουκουλοφόροι της Κου Κλουξ Κλαν...Και ο Μάνος Χατζιδάκις ξένος γι' αυτές, τις ανέραστες και αταίριαστες με τις Μπαλάντες της οδού Αθηνάς του...Γεννημένες ωστόσο σε μια θεία τραγωδία ερωτική...Μπάσταρδα γεννήματα περαστικών ονείρων...Οι μορφές τους χαραγμένες στις πλάκες του πεζόδρομου...Θάλασσες οδυρμών και μεταμεσονύχτιων απαυγάσεων εφήβων...Gloria!Gloria!...Λατρεμένες Ιοκάστες του αίσχους...Και ο Οιδίποδας δημόσιος υπάλληλος που εκσπερματώνει σε φτηνά ξενοδοχεία...Το ταξίδι τις σπάραξε...Δαγκώνουν πέη για είκοσι ευρώ, ξαπλώνουν κατάχαμα για πενήντα...Τόσο κοστίζει ο οβολός της Αχερουσίας...Καθώς η νύχτα φεύγει, λίγο πριν οι ουρανοί φωτίσουν ασθενικά και ύποπτα, το τελευταίο σκοτάδι γίνεται μαύρο πλέγμα των κυττάρων, των σφιγμών και των καρδιοχτύπων τους...Αποκοιμούνται γλυκά ανά δεκάδες στο δωμάτιο τους παρέα με φρύνους...Το πρωί ξυπνάνε πεθαμένες... * στη Μ.Λ.
** το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου ακολουθεί τη ροή σκέψεων που κατέγραψα σε μια κόλλα χαρτί Α4 καθώς το ταξί με προορισμό την πλατεία Βικτωρίας διέσχιζε τη Σωκράτους, την Ομόνοια και την Τρίτης Σεπτεμβρίου. Το υπόλοιπο συντέθηκε μπροστά στο laptop.

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Η εκπομπή έγινε σήμερα, ασχέτως αν η προχθεσινή συνέλευση των εργαζομένων στο Κανάλι 1 του Πειραιά ουσιαστικά δεν κατέληξε σε καμία συνταρακτική καινούργια συνθήκη. Κοινώς, είμαστε εκεί, δουλεύουμε έως ότου ξεκινήσουν μια κάποια ωραία μέρα πάλι οι διαδικασίες της μισθοδοσίας. Στο στούντιο, λοιπόν, βρέθηκε ο τραγουδοποιός Λεωνίδας Μαριδάκης και για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα, συνομιλήσαμε για το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ Σε βάθος δρόμου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Εσείς ήσασταν συντονισμένοι στους 90,4 ή στη διαδικτυακή διεύθυνση http://www.kanaliena.gr/

Πέμπτη 27 Μαΐου 2010

καυλωμένη-πόλη-άρρωστη-χώρα

Η Αθήνα είναι πλέον μία πληγή, μέρος του μεγάλου σώματος που κακοφόρμιζε εδώ και χρόνια από τους Λαλιώτηδες και τους Μαντέληδες, τις σκυλάδικες μπουζουκλερί και την άνοδο της ακροδεξιάς...Η πλατεία Ομονοίας βρωμάει, όχι από τους μετανάστες- όπως θα ισχυριζόταν το 80% των κατοίκων αυτής της πόλης- αλλά από μία καινούργια σαπίλα, απροσδιόριστης υφής και προέλευσης, που ενέσκηψε...Στο Hondos Center δεν πουλάνε πια σικ αρώματα, αλλά διατηρητέα μέλη πολιτών σε γυάλες με φορμόλη...Το φημισμένο σουβλατζίδικο των ξενύχτηδων, αυτό με τις φωτογραφίες των σταρ που τό 'χουν τιμήσει κατά καιρούς, αναρτημένες στον βρώμικο τοίχο του, δεν έχει καμία διαφορά από το παρακμιακό παραπλεύρως ψητοπωλείο με τα ακαταλαβίστικα αραβικά γράμματα στη μαρκίζα του...Η γηραιά κυρία Ευγενία με το ταγέρ και τις τραπεζικές καταθέσεις φοβάται να πάει ξανά στην Ομόνοια...Κάθεται στη μονοκατοικία της στην Κηφισιά και νομίζει, η πτωχή τω πνεύματι, πώς το κακό δεν θα τη φτάσει εκεί πάνω...Το Metropolis έγινε μουσείο και οι υπάλληλοι του ξεναγοί που σου δίνουν καρέκλα να κάτσεις για να σου εξιστορήσουν στην ίδια σου τη γλώσσα τι σήμαινε κάποτε για τον πολιτισμό αυτού του τόπου ο Μεγάλος Ερωτικός του Μάνου Χατζιδάκι...Τα πρεζόνια εξαφανίστηκαν σαν κάποιο νεοδιορισμένο συνδικαλιστικό στέλεχος να τους επέβαλλε άτυπη απεργία από τα καθήκοντα τους...Ο απογευματινός ήλιος που καίει είναι κατάμαυρος και δεν απέχει αισθητικά από τα φιμέ τζάμια των λεωφορείων...Μακριά απ' αυτή την άρρωστη πόλη, βατράχια πήραν τους δρόμους και τις λεωφόρους...Κάπου αλλού, λυκειόπαιδα διαισθάνονται τη ματταιότητα ενδεχόμενης επιτυχίας τους στις εξετάσεις...Την ίδια στιγμή, ο σκηνοθέτης Στίβεν Φρίαρς κάνει να δώσει απ' την τσέπη του ένα κέρμα σε δημοσιογράφο, όταν μαθαίνει πως είναι Έλληνας- και το είχα σε εκτίμηση το αγγλοσαξονικό κρυόκωλο ον...Απ' την άλλη, ο Γάλλος συνάδελφος του, Ζαν-Λικ Γκοντάρ απέχει από τις Κάνες, δηλώνοντας ευθαρσώς πώς καί το οξυγόνο που αναπνέουμε, το χρωστάμε στην Ελλάδα...Το μαθαίνει ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. και δίνει εντολή να προβληθούν από το ΤΗΛΕ-ΑΣΤΥ του μονοκοπανιά Ο τρελός Πιερό και Με κομμένη την ανάσα...Απόντος πια του δασκάλου μου, του Βασίλη Ραφαηλίδη, του πρώτου κριτικού κινηματογράφου που είχε χαρακτηρίσει τον Εξορκιστή ανθελληνικό φιλμ, μια και η δαιμονισμένη Ρέγκαν ομιλούσε ελληνικά, ο πρόλογος των γκονταρικών ταινιών ανατίθεται από τον Καρατζαφίρερ στον Υπαρχηγό Άδωνι Γεωργιάδη...Όταν η TV κλείσει, αυτή ξαπλώνει ανάσκελα στο νυφικό της κρεβάτι κι αυτός, στιβαρός, της σηκώνει το φουστάνι πασπατεύοντας άγρια τα μπούτια της...Της χαϊδεύει το ηβαίο και την κλειτορίδα κι αυτή αρχίζει σιγανά τους αναστεναγμούς...Της βάζει δάχτυλο στο μουνί κι αγγίζει τον υμένα να σιγουρευτεί...Της σκάει χαμόγελο...Της ψιθυρίζει ερωτιάρικα Σ' ευχαριστώ...Πετάει το παντελόνι και την καβαλάει...Αυτή κάνει λίγο πίσω σαν για ν' αποφύγει το μοιραίο...Όταν νιώθει τον πούτσο να παλινδρομεί σκληρός μέσα της αρχίζει σιγανά ξεφωνητά...Κάβλα στο κατακόρυφο...Κουνιούνται και το κρεβάτι τρίζει...Ο κόσμος χάνει τη φόρμα του, γίνεται ασαφής...Από το παράθυρο μπαίνουν φώτα Νέον ξερνώντας φθορισμό πάνω στα κορμιά...Δάγκωμα στο λαιμό...Ο θάνατος...Όχι στη Βενετία του Βισκόντι...Plus bleu que tes yeux...Θα με πάς Παρίσι;...Βούλωσ' το...Ρούφα...Το Μπατσόκ ειν' εδώ ενωμένο μιαρό...Οι θεσμοί...Πιές κι εσύ...Την άκουσα...Φλεγόμενες κερκίδες...Σπασμοί...Μίζες...Ο πούτσος μπαίνει...Τα πρέπει...Αεροπλάνα...Θα παραγγείλω μ' ένα fax στον πρόγονο σου να σε σφάξ'...Πλάκες...Μήνις...Κλύδωνας αναθρώσκει...Αχάτινα τσιμπούκια...Τα νεφρά μου ουρλιάζουν...Κομψοί λαιμοδέτες...Τα χάπια πικρίζουν...Έλα και
κοντεύουμε...Κυματοθραύστης...Επιστολές...Τα γράμματα σου τά 'χω αγάπη πρώτη...Πλαστικοποιημένα πρόσωπα λένε τις ειδήσεις...Κραυγές...Τρεις πίτσες και τέσσερα σκορδόψωμα...You got mail...Πιο γρήγορα...Αυτός χύνει...Κουνιέται κάνα δυο φορές και τον βγάζει...Αποκοιμούνται ολομόναχοι...Τους ξεφεύγει κάπου- κάπου κουβέντα ξεκάρφωτη...Ξαφνικά οι θεσμοί τους πατάνε το στήθος, το λαρύγγι...Η αρρώστια της πόλης και η ανυπαρξία ροκανίζουν τα κόκκαλα τους...Παραμιλάνε...Φτύνουν ενίοτε ένα σάλιο γεμάτο σκουριά...Σάλιο βαρύ από τη χολή της κοινωνίας που τους κληροδοτήθηκε και που τώρα θα μεταβιβάσουν οι ίδιοι στο ωάριο που μόλις πήρε σάρκα και οστά μέσα τους...Για να γίνει Αθηναίος πολίτης στην Ελλάδα των Εφτά και άλλων τόσων Πληγών του Φαραώ...
κκκ
* στον Α. Τ.
** αναδιασκευή ενός παλαιότερου post αυτού του blog
*** η photo δάνεια από το blog dromos

ΕΠΙΓΕΝΕΘΛΙΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΕΝΟΙΚΙΑΖΟΜΕΝΗΣ ΛΕΜΟΝΙΑΣ!

Ο Ειρηνοδίκης έκαυσε τα σπαρτά του και έφτυσε τρεις μπίλιες ασπαρτάμης. Το κουκουτσάκι έτρεξε ξεδιάντροπα στα λιβάδια της Γ.Α.Δ.Α. Περίπου ότι κι αν σου πω πάντα θα ξεκαρφώνεις τις πετούγιες, τις αβασάνιστα τοποθετημένες από Ηπειρώτες κλαρινιτζήδες. Οι γιατροί του ΙΚΑ ασθμαίνοντας βγάζουν τις άσπρες μπλούζες τους και τρέχουν ξεδιάντροπα κι αυτοί σε γαλαζοαίματα δρομάκια, φροντίζοντας να ταΐσουν με πορτοκαλιές σαρανταποδαρούσες τις αγελάδες της παρακμής. Ω, του Θείου Δράματος και της θείας Μαρίας, θα σκάσουν οι έρμες οι πεταλούδες από τη ζέστη ή από το κρύο διάσελο των βροχοποιητών. Κοσμογονία η χθεσινή κοσμοσυρροή από πάστες διατιμήσεως που ξέμειναν στο ράφι με τις γεροντοκόρες. Ποιας την τύχη να ζηλέψω μέσα από τα κιτρινιάρικα δόντια της κατσίκας στο βράχο της Καστέλλας; Θα σου πω εγώ! Φλώρινα, Τεπελένι, Αφιόν Καραχισάρ κι άλλο ένα! Τα βουνά της Τροίας έγιναν τέσσερα, κουρσεμένα από λιμοκοντόρους μπουζουξήδες και καθημερινούς αυγουλότριχους τσαμπατζήδες. Τι κρίμα να παίζουν βιολιά οι βράχοι! Σκαρφαλώνω στο μάτι δίπλα στη Ραφήνα, ραφινάροντας την αποφορά της απογευματινής μου πείνας. Εγώ όμως θα τους πάω στον οφθαλμίατρο να τους φορέσει περιβαλλοντολογικά γυαλιά και ωκεάνιες ωτασπίδες. Που τα βρίσκουν άραγε με τέτοια ευκολία; Βουτάνε στα ρεύματα; Θα σου πω εγώ! Βουτάνε στη δυσκολία των αιώνων και στην ολόχαρη Κοκκάλω. Χτυπιούνται μεταξύ τους με τα φιλντισένια δόρατα του πράσινου κώλου της μαϊμούς. Κράτα το καλά, γιατί αν σου φύγει, θα το βρω κι ας σκούζει η λιτανεία του Αγίου Παντελεήμωνος Αχαρνών και του καθηγητή ιταλικών στην Α καπέλα Σιξτίνα. Το ένα βούρλο πάνω στ' άλλο και τα δύο νίβουν τα ανομήματα του Ντέιβιντ Νίβεν. Σε παρακαλώ, πιάσε μου το μολυβάκι από την τσέπη της τσούχτρας και το εκμαγείο του Αστακού πλάι στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου. Έχεις φάει, βρε, σολωμό; Ή σ' τον έφαγε όλο η Σαλώμη όταν ταΐζατε παρέα τους κυπρίνους με σπιτικά τυροπιτάκια; Άνοιξε μία Απέλλια και χύσε το περιεχόμενο της στα βατραχοπέδιλα των Κυθήρων και στα όρη της Κέρκυρας, ώσπου η γη να ξεβράσει όλα τα ζυμαρικά που ετάφησαν ένα κρύο μεσημέρι στα υπόγεια του Άουσβιτς. ΠΑΣΟΚ δε θέλατε; Πασών των Ρωσιών είπε η Μεγάλη Αικατερίνη και αερίστηκε εντός του τρόλλεϊ έξω από την πλατεία Συντάγματος. Όσο για σένα και για μένα, κάποιος τρέχει με τα βρακιά κατεβασμένα από το βάρος των ευθυνών και τον φόβο των Σαρπηδόνων! Τρέχει και δε φτάνει!
ΚΚΚ
* by lena/ by bosko, στον Τάσο Κόντο για τα γενέθλια του!
ΚΚΚ
Εγώ είχα σουρωτήρι από το δίσκο με τα μεζεδάκια και θέλω να σου υπενθυμίσω ότι μπήκαμε στο ζώδιο των Διδύμων. Διπλή η πίτα που σέρβιρε η τυφλή μπαλονού τα ασχημόπαπα του Καθηγητή Βιντγκενστάιν. Ήταν όμως ο καημένος ευθύβολος και θλιμμένος και φορούσε μελαγχολικά σκάφανδρα. Που να τα πέταγε καθώς σπυριάσανε από την ακμή της παρακμής του; Τα αλογοσκούφια τρέχουν στον ιππόδρομο και δε φτάνουν. Τι ξετσιπωσιά εκ μέρους του άνυδρου ποδηλάτη! Η θανατερή μπριζόλα έσκαψε το λάκκο της, φωνάζοντας Ζήτω η Ελευθερία και τα προβατάκια έβαλαν τα γουόκμαν τους και ζήτησαν άδεια από τον περίβολο του Άη - Στράτη. Απέναντι, η Σίκινος έμοιαζε με παγώνι πλουμιστό και με βλέμμα παγωμένο από την οσφυοαλγία και τα κρεατάκια που είχε μόλις εγχειρήσει. Θέλεις λίγο κοτόπουλο Βοκτάς; Ή τηγανιτές πατάτες με τυρκουάζ αλεπούδες χωρίς νάιλον κάλτσες; Πάρε τη σκούπα και σκούπισε δεκατέσσερις αλογόμυγες από το περβάζι της Μαζεράττι μου. Μην τις κοπανήσεις όμως γιατί ο θαλερός ιππόκαμπος θα στραβοπατήσει και ποιος τον πιάνει τότε. Καημένε μου, τι σού 'μελλε να πάθεις από σκούπα τρικάταρτη και αλογόμυγα τρικούβερτη. Οι παπαράτσι διαιωνίζουν γατομορφές και γαμπριάτικα νωχελικά τσουλούφια. Βγάλε την πατατούκα από το πατάρι του Ledra Marriott και προσκύνα τις διάτρητες ταπετσαρίες του Grand Resort. Ω, Μούσα Τρισδιάστατη, ψάλλε στα ιταλικά το Ave Maria Farantouri! Είπε και έκλεισε την κερκόπορτα του κάστρου της Κέρκυρας πίσω του. Και ουδέν νεότερον!
κκκ
* by lena/ by bosko, στον Παντελή Δημητριάδη επίσης για τα γενέθλια του!

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟΥ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΜΑΡΙΔΑΚΗ!

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ
ΣΕ ΒΑΘΟΣ ΔΡΟΜΟΥ
ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ
Υπάρχουν τρεις κατηγορίες τραγουδοποιών: στην πρώτη ανήκουν αυτοί που ασκούν μία απόλυτα ιδιοσυγκρασιακή τέχνη, κινούμενοι αποκλειστικά ως προς να εξωτερικεύσουν ότι έχουν μεσ' στο μυαλό τους και την ψυχή τους, αδιαφορώντας παράλληλα για το αν θα αρέσουν στους άλλους ή θα πιάσουν- που λέμε- τα τραγούδια τους. Οι, της δεύτερης κατηγορίας, φτιάχνουν τα τραγούδια τους συνήθως βάσει των λογοτεχνικών καταβολών τους, της παιδείας τους- αν θέλετε-, υπηρετώντας ένα απόλυτα ελληνικό σύγχρονο τραγούδι, συνεχιστές κατά κάποιον τρόπο των μεγάλων δημιουργών του παρελθόντος. Κι οι τραγουδοποιοί της τρίτης κατηγορίας κάνουν ότι κάνουν για να αρέσουν πρωτίστως στα ραδιόφωνα, στα έντυπα και κατόπιν στο μαζικό κοινό, ξεχνώντας παρ' όλα αυτά να αρέσουν πάνω απ' όλα στον ίδιο τους τον εαυτό. Ο Λεωνίδας Μαριδάκης ανήκει μάλλον στη δεύτερη κατηγορία, χωρίς να αποποιείται και μερικά στοιχεία από την πρώτη, την καλύτερη- κατ' εμέ- των περιπτώσεων. Το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο Σε βάθος δρόμου μόλις κυκλοφόρησε και περιέχει δέκα τραγούδια και ένα instrumental, τα οποία πέρσι μού 'χε κάνει την τιμή να πρωτακούσω στην ημιτελική τους φάση. Δεν θα αναλύσω ένα- ένα τα κομμάτια του Μαριδάκη, τό ΄χα κάνει τότε σε παλιότερο post. Θα αναφέρω μόνο τα στοιχεία που κατά υποκειμενική εκτίμηση κάνουν σημαντικό το cd του! Κατ' αρχάς, ο λόγος των ποιητών και των στιχουργών που έντυσε με τις μουσικές του: F. G. Lorca σε απόδοση Βασίλη Λαλιώτη, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Διονύσης Καψάλης, Γιώργος Κοροπούλης, Β. Λαλιώτης και ο ίδιος ο Λ. Μαριδάκης. Αν υποτεθεί πως στόχος του ήταν το νοερό ταξίδεμα του ακροατή σε τόπους μακρινούς κι εξωτικούς, το κατάφερε απόλυτα, επιλέγοντας να μελοποιήσει το Θα πάω στο Σαντιάγο του Lorca α λα Carlos Santana, το δικό του Άγριο όνειρο και κυρίως το εναρκτήριο Στο δρόμο με το στιχούργημα του Λαλιώτη να κλείνει το μάτι στην Περιπλανώμενη ζωή, όχι του Τσιτσάνη, αλλά μιας ολόκληρης γενιάς beat ποιητών. Στα υπόλοιπα κομμάτια, τον δημιουργό απασχόλησε το αέναο ερωτικό ζήτημα κι εκεί που θα γινόταν μπανάλ, τον έσωσαν πάλι οι στίχοι που του δόθηκαν προς μελοποίηση. Εξαιρετικά υπό αυτή την έννοια τα Σαν τίγρη τρυφερός (Λ. Μαριδάκη), Η λέξη που αγάπησα (Θ. Γκόνη) και Η αγάπη νικάει (Β. Λαλιώτη), ντουέτο του Μαριδάκη με την, πρωτοεμφανιζόμενη στη δισκογραφία, jazzy ερμηνεύτρια Πέννυ Μπαλτατζή. Μουσικά, επίσης, παρουσιάζει ενδιαφέρον όλο το υλικό, με εμφανή την επιρροή του δημιουργού από ένα latin- ska- reggae κλίμα, το οποίο τυχαίνει νά 'ναι και ολίγον trendy τελευταία. Προσωπικά πάντως το χάρηκα που δεν υπάρχει ίχνος μιζέριας μέσα του. Από το πρώτο τραγούδι μέχρι το instrumental που κλείνει το cd, τόσο ο Μαριδάκης, όσο και η μπάντα που τον συνοδεύει, αν μη τι άλλο το γλεντάνε με την καρδιά τους και μας πασάρουν αφειδώς και αφιλοκερδώς το κέφι και τη χαρά τους. Ευφάνταστες και πλούσιες ενορχηστρώσεις με τον ήχο των πνευστών και του βιολιού να πρωτοστατεί συχνά μέσα στον βασικό ηλεκτρικό ηχητικό διάκοσμο. Ξεχωρίζω ακόμη τη μελοποίηση του στον Λαπαθιώτη που ορθώς τού βγήκε σε χαμηλόφωνη μπαλάντα με blues κλίμακες. Μού άρεσε πολύ και ο φωνητικός αυτοσχεδιασμός της Τυνήσιας Lamia Bedioui στο Άγριο όνειρο- συμμετοχή με ουσία, δεδομένων των στίχων που μας ταξιδεύουν κατά Πορτ Σουδάν μεριά! Όσο για τη Μάρθα Φριντζήλα που κλήθηκε να αποδώσει το Καθρεφτάκι, η ερμηνεία της σε συνδυασμό με την υφή του εν λόγω τραγουδιού μεταφέρουν ένα σπάνιο αεράκι από το πιο καλόγουστο ελαφρό ρεπερτόριο αλλοτινών εποχών. Τέλος, ο Λεωνίδας Μαριδάκης μπορεί να μην είναι ο TOP τραγουδιστής- φαντάζομαι το γνωρίζει κι ο ίδιος- δε με ενόχλησε καθόλου όμως η φωνή του καθ' όλη την ακρόαση. Ίσως γιατί ανήκει κι αυτός στους τραγουδοποιούς εκείνους που ξέρουν να διαχειρίζονται καλύτερα απ' τον καθένα καλλίφωνο ερμηνευτή, πρώτα το υλικό τους και κατόπιν τον τρόπο να εκφράζονται.

* η παρούσα δισκοκριτική αποτελεί προδημοσίευση από την εφημερίδα Η Εποχή της ερχόμενης Κυριακής, 31 Μαΐου. Θα διαβάσετε επίσης τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Λεωνίδας Μαριδάκης στον Ηρακλή Οικονόμου.

* αν θα κάνω εκπομπή στο Κανάλι 1 του Πειραιά αυτή την Παρασκευή, καλεσμένος στο στούντιο θα είναι ο Λεωνίδας Μαριδάκης. Και λέω αν, διότι αύριο έχουμε πάλι συνέλευση με εκπροσώπους της ΕΣΗΕΑ, τους ηχολήπτες και τους συναδέλφους παραγωγούς. Η κατάσταση παραμένει άσχημη, το κλίμα δυναμιτισμένο και κανείς δε γνωρίζει πότε θα ξαναπληρωθούμε...

νιτρογλυκερίνη

Η μισή μέρα πέρασε ψάχνοντας στη δισκοθήκη μου μελοποιήσεις στον Γιώργο Σεφέρη. Το επόμενο premium cd του διφώνου κουμπώνει αυτή την εβδομάδα και πρέπει νά 'ναι όλα έτοιμα πριν την αναχώρηση μου για την Κύπρο. Εκτός των θεοδωρακικών Επιφανίων και του επαναστατικού Λίγο ακόμα (να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα) με την επική φωνή της Μαρίας Φαραντούρη- που να πάμε, βρε Μίκη, στο διάολο, εδώ πού 'χουμε φτάσει- έπεσα μέχρι και πάνω στη Μαρία Δουράκη! You Know Maria Dourakis? Τι να γίνεται αυτή η ψυχή; Τη χάσαμε εκεί, γύρω στο ΄70 που τραγουδούσε Χατζιδάκι και Μαμαγκάκη, ο δε Χατζιδάκις πρέπει να' χε φρίξει με ότι γινόταν πίσω απ' την πλάτη του όσο έλειπε στην Αμερική, ώσπου την ξαναβρήκαμε αρχές του ΄90 να παραδίδει εθνοπατριωτικά και ελληνορθόδοξα κηρύγματα από το ανύπαρκτο πλέον ΤΗΛΕ-ΦΩΣ ή ΤΗΛΕ-ΤΩΡΑ ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Μπροστά σε όλα αυτά τα παρωχημένα εν έτει 2010 άσματα, δεν είναι τυχαίο που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μεσ' στο γάλα η πολύ πρόσφατη μελοποίηση του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη στους Θεατρίνους, Μ.Α. του Σεφέρη. Πολύ μεγάλο τραγούδι! Ευκαιρία να συγχαρούμε όλους τους νέους δημιουργούς που ακόμη προστρέχουν στην ελληνική και όχι μόνο ποίηση.
Τώρα που είπα ποίηση, παρέλαβα χθες και τη νέα ποιητική συλλογή της Στέλλας Βλαχογιάννη. Λέγεται Με λένε Θάνατο και βγήκε από τις εκδόσεις Μετρονόμος του Θανάση Συλιβού. Φυσικά και δεν έχω προλάβει να τη διαβάσω, ούτε να την ξεφυλλίσω καν, αν και μ' ένα απλό φυλλομέτρημα μού μοιάζει μικρότερη σε έκταση από την προηγούμενη εξαιρετική Θλίψη του σώματος της. Επί της παρούσης, στέκομαι στο εξώφυλλο που επιμελήθηκε ο Νίκος Βλαχογιάννης, αδερφός της ποιήτριας, με το γυναικείο σκεπτικό πρόσωπο να ανήκει στη Billie Holiday ή μήπως στη Σωτηρία Μπέλλου; Πολύ όμορφο...το χαζεύω αυτή τη στιγμή και κολλάει τέλεια με τα παλιακά γερμανόφωνα τραγούδια της Marlene Dietrich που ακούω...
Από τον Μετρονόμο βγήκε και το καινούργιο cd του αξιόλογου Μιχάλη Τερζή σε στίχους του εξίσου αξιόλογου Δημήτρη Λέντζου. Τώρα όμως για να κάτσω εγώ ν' ακούσω τραγούδι με την Πίτσα Παπαδοπούλου, μόνο διασωληνωμένος και σε καταστολή. Χίλιες φορές η Κατερίνα Στανίση, που όλοι οι ποιοτικοί και οι έντεχνοι την έχουν στο φτύσιμο. Ας πούμε, πάντως, ότι εν μέσω των συμμετοχών του Γιώργου Νταλάρα, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, του Γεράσιμου Ανδρεάτου, του Κώστα Μακεδόνα και του Γιώργου Μπαγιώκη (ιλιγγιώδες ερμηνευτικό cast!), η επιχείρηση διάσωσης του λαϊκού μας τραγουδιού...διασώζεται από τις παρουσίες της Σοφίας Παπάζογλου στο Κόκκινο Ιώδιο και κυρίως του Παντελή Θεοχαρίδη γι' αυτή την Άννα που αγάπησε πολύ τους ποιητές. Το Αχ! Η ζωή είναι μακράν το ωραιότερο τραγούδι του cd, στο οποίο κρατήθηκε η φωνή του Παντελή απ' την πρώτη εγγραφή κι απλώς τώρα εμπλουτίστηκε ενορχηστρωτικά. Του έλεγα προχθές από τηλεφώνου ότι συμμετέχει σ' ένα δίσκο ξανά με τον Νταλάρα και για πρώτη φορά με την Πίτσα Παπαδοπούλου και περίμενα κάνα δίλεπτο μέχρι να μου απαντήσει...

Στις δυόμισι τα ξημερώματα λαμβάνω μηνύματα στο email για συνέδρια στη Σάμο σχετικά με την Επανάσταση του 1821! Μη χειρότερα! Μου θυμίζει την Άννα Παναγιωτοπούλου που κάποτε, σε ένα απ' αυτά τα σήριαλ, της την είχε πέσει ένας συγγραφέας και την είχε βγάλει έξω για φαγητό. Και τι έχετε γράψει; τον ρώτησε. Τη Σημασία της Σαρακατσάνας στον 20ο αιώνα, απάντησε αυτός! Α, πολύ ενδιαφέρον, έκανε όλο αμηχανία η καλή ηθοποιός...
Τσακώθηκα μέσω διαδικτύου αυτές τις μέρες και μ' έναν Ανώνυμο, τον οποίο τελικά αφού έβγαλα απ' τα ρούχα του (όπως είχε βγάλει κι αυτός εμένα απ' τα δικά μου), ξεμπροστιάστηκε και μου φανερώθηκε με πλήρες ονοματεπώνυμο, email, ακόμη και δ/νση κατοικίας. Τι αποκαρδιωτικό ένας σοβαρός- υποτίθεται- άνθρωπος των γραμμάτων να κάθεται να νουθετεί και στην τελική να γίνεται μπίλιες με τον συγγραφέα ενός blog. Και δεν αναφέρομαι στην απαράδεκτη ανάρτηση ενός άλλου, παντελώς άγνωστου blogger που του μήνυσα να τη διαγράψει, ούτε στο βλαβερό υποκείμενο που μού επιτέθηκε επειδή έγραψα για το πρόσφατο live των ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ. Ας γίνει κατανοητό τέλος πάντων πως εδώ μέσα κουμάντο κάνω εγώ και μόνο εγώ, θα συνεχίζω να γράφω ότι μου γουστάρει, θα βάζω όσες περισσότερες φωτογραφίες δικές μου ή φίλων μου κάνω κέφι, θα δημοσιεύω μόνο όποιον αποσκοπεί στον διάλογο και όχι στον καυγά και θα στηρίζω όποιον θεωρώ εγώ ότι αξίζει. Όσοι νομίζουν ότι ο bosko κάνει...κλίσμα στον κόσμο κάποιους καλλιτέχνες, τους πληροφορώ ότι τους γράφω κανονικότατα όπου δεν πιάνει μελάνι και τους συμβουλεύω ευθύς αμέσως να κάνουν κλικ και να τη σκοτώσουν αλλού την ώρα και τη μοναξιά τους. Τι διάολο, μέλι έχουν τα Άσματα και Μιάσματα; Σιγά τα ωά δηλαδή...Η μπλογκόσφαιρα είναι αχανής κι έχει αμέτρητες εναλλακτικές για την τσάρκα του καθενός! Άι σιχτίρ, όλα τα χταπόδια τα ξεκουκούλωτα, συγχύστηκα νυχτιάτικα και θα κόψει η μάσκα με το μούσι των πέντε ημερών, πού 'λεγε κι η zarzuela, η πιο συμπαθής Ανώνυμη περσόνα των comments.
Καλό ξημέρωμα! Η Marlene ετελείωσε και ακολουθούν οι δύο όψεις του κόκκινου βινυλίου του Heavy Liquid από τους θρυλικούς Last Drive! Αυτοί είναι γκρουπάρα, όχι δηθενιές, κλάμα η κυρία, να τα πούμε - να τα πιούμε κι άγιος ο θεός...

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

το άνοιγμα της πρώτης σφραγίδας

1. ΚΑΙ είδα, όταν το Αρνίο άνοιξε μία από τις σφραγίδες, και άκουσα ένα από τα τέσσερα ζώα, σαν με φωνή βροντής, να λέει: 'Ελα και βλέπε.
2. Και είδα, και ξάφνου, ένα άλογο, λευκό και εκείνος που καθόταν επάνω σ' αυτό είχε ένα τόξο και του δόθηκε ένα στεφάνι, και βγήκε νικώντας, για να νικήσει.

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

έν' άνθος ολομόναχο

Βαθύτερο απ' την αγάπη και την ταραχή
πού φέρνει μεσ' στο στήθος η επιθυμία
ζει στο θαλάσσιο βράχο έν' άνθος ολομόναχο.
Ποιά φωνή το κυρίεψε και μοιάζει σαν να δείχνει
την άγνωστη γαλήνη με μικρά χρώματα...
Είναι βγαλμένο στους κινδύνους της χαράς
αμέριμνο σαν ιδέα.
* καλή εβδομάδα ανήμερα του Αγίου Πνεύματος Νικολάου Καρούζου

Κυριακή 23 Μαΐου 2010

sunday mirror

Η μιζέρια της Κυριακής ονομάζεται γαλήνη σε αντίθεση μ' αυτήν του Σαββάτου που δεν αλλάζει ονομαστικά. Λιγοστός ο κόσμος στα καφέ της ηλιόλουστης πλατείας Βικτωρίας, λιγοστοί κι οι μαύροι με την πραμάτεια τους. Δεν έχουν στέκια και γωνιές πλέον, σε σταματούν στα φανάρια για να πουλήσουν φτηνιάρικες τσόντες που κάνουν θραύση. Καλά τα έλεγε η Πλάτωνος προχθές που συζητούσαμε το θέμα, όταν μια χώρα φτάνει στο χείλος του γκρεμού, ο λαός της το ρίχνει στην τσόντα. Το ίδιο- λέει- είχε συμβεί και το 1981 μετά τον καταστροφικό σεισμό! Ψυχολογική ανάγκη, η αύξηση της λίμπιντο με οποιοδήποτε τρόπο προκειμένου να γίνει ασπίδα προστασίας. Θυμάμαι κι έναν ψυχίατρο που μού 'λεγε αν δεις άνθρωπο, είτε άνδρα, είτε γυναίκα, με το μυαλό του μονίμως στο σεξ, κατά 90% δεν είναι στα καλά του. Όταν το μυαλό νοσεί, επιστρατεύει την εγρήγορση του κορμιού και την αύξηση των σωματικών εκκρίσεων με σκοπό να πιαστεί απ' αυτές και να μην ξεφύγει τελείως...
κκκ
Στον κυριακάτικο Τύπο οι προσφορές συνεχίζονται. Σε μία εφημερίδα, μάλιστα, δεν έχουν τον θεό τους, αφού δίνουν ταινία με πρωταγωνίστρια την Άντζελα Γκερέκου. Τι βλακώδης αυτή η κούρσα της επικαιρότητας! Σαν και τότε πού 'χε πέσει το αεροπλάνο των κυπριακών αερογραμμών και η TV βομβάρδιζε τους καταναλωτές της με όλες τις βήτα ταινίες καταστροφής του Χόλιγουντ. Άλλαζες κανάλια κι από το Τζάμπο Τζετ στο τρίγωνο του διαβόλου έπεφτες στους Επιζήσαντες κλπ. Εγώ πάντως πήρα την Ελευθεροτυπία, αφού στο πλαίσιο της Κλασικής Ταινιοθήκης προσφέρει σήμερα τις Διαβολογυναίκες του Henri- Georges Clouzot! Συγκλονιστικό ασπρόμαυρο θρίλερ του 1955 που τού έγινε κι ένα μετριότατο remake πριν από καμιά δεκαετία. Τό 'χα δει παιδάκι στην ΕΡΤ με πρόλογο του Μπακογιαννόπουλου και η σκηνή με το πτώμα στη μπανιέρα ήταν απίστευτα ατμοσφαιρική και τρομαχτική, όχι μόνο για την εποχή της, αλλά μέχρι σήμερα. Θα το βάλω κάνα βράδυ αν δε με πάρει ο ύπνος στο πρώτο δεκάλεπτο, όπως γίνεται κάθε φορά που πάω να δω dvd. Ή χρειάζομαι ξεκούραση γενικώς ή στην πραγματικότητα δεν είμαι 36, αλλά 66 ετών...
Πολύ ευχάριστη η παρέα και τέλειο το φαγητό σε in εστιατόριο στο Γκάζι χθες βράδυ. Μόνο που όταν ήρθε ο λογαριασμός, θυμήθηκα την ατάκα φίλης ποιήτριας σε έναν σερβιτόρο κάποτε και άρχισα να γελάω μόνος μου. Συγνώμη, κύριε- τού 'χε πει- φαΐ θα πληρώσουμε, δε θα δώσουμε προκαταβολή για οικόπεδο! Κάτσε να μπεί ο Σεπτέμβρης που απ' ότι λέγεται θα σφίξουν κι άλλο τα πράγματα και θα δούμε ποιοι επιχειρηματίες θα μείνουν in και ποιοι θα γίνουν out σ' αυτή την πόλη. Life- style δε μου θέλατε; Βαράτε μύγες τώρα και κυνηγάτε την πελατεία με το τουφέκι! Μαλάκες, ε μαλάκες! Εύχομαι να καταστραφεί οικονομικά και ο τύπος που έχει τους Διόσκουρους στο Μοναστηράκι. Έλα δω, τι τιμή ειν' αυτή- τον ρώτησα τις προάλλες- εννέα ευρώ οι δύο fredo, τη στιγμή που θα έδινες μόνο τέσσερα για τον ίδιο λόγο στο Βερολίνο; Πληρώνω υψηλό ενοίκιο, μου απάντησε ορθά -κοφτά, θιγμένος κιόλας από τη λογική μου της στιγμής. Έπρεπε νά 'χα μαζί μου τότε μια φίλη πολύ ψημένη, πρώην πρεζάκι που αποτοξινώθηκε και καθάρισε. Παραγγείλαμε καφέ στο ίδιο μέρος πέρσι και σαν δοκίμασε και τον βρήκε νερόπλυμα, πήγε μέσα και έλουσε τον τσίφ! Για να μάθεις, μωρή χαμούρα, του φώναξε με τη χαρακτηριστική τραχυά φωνή της, πού με χρεώνεις πέντε ευρώ και τσιγγουνεύεσαι να ρίξεις μια κουταλιά καφέ μέσα! Πόσοι θα ήθελαν σίγουρα να τη χειροκροτήσουν, μα θέλει γερά κότσια να κάνεις κάτι τέτοιο. Μόνο αν έχεις φάει όλο το στραπάτσο της ζωής κι έχεις δει τα ραδίκια ανάποδα δικαιούσαι ακόμη και να πλακώσεις στο ξύλο όλους τους μικρούς δυνάστες της καθημερινότητας σου, από τον ταξιτζή και τον τραπεζικό υπάλληλο μέχρι τον ιδιοκτήτη της καφετέριας και τον παπά της ενορίας σου! Τα ίδια και στα δισκοπωλεία με τις εταιρείες να τρέχουν τον τελευταίο χρόνο μπας και προλάβουν την κρίση, εις μάτην όμως. Μαθαίνω ότι το κεντρικό Metropolis των Αθηνών, αυτό με τη μουσική σκηνή στον πάνω όροφο, έβαλε ή θα βάλει λουκέτο! Δεν εξεπλάγην καθόλου, αντιθέτως το περίμενα κι απορούσα πώς άντεξε τόσο πολύ κιόλας. Στον Ιανό πάλι έχουν τρελαθεί τελείως ή ζουν σ' άλλη χώρα; Πήγε ο Νίκος Χαλβατζής να αγοράσει το πρώτο του cd, που του το ζήτησε η Πλάτωνος, και το βρήκε 23 ευρώ! Η τραγωδία της κωμωδίας...Σε μία εβδομάδα ακριβώς αναχωρώ για Κύπρο. Το χρειάζομαι αυτό το ταξίδι ειδικά τον τελευταίο καιρό που πιέζομαι ψυχολογικά για πολλούς και διάφορους λόγους. Εδώ και μια εβδομάδα περίπου, τα βράδια κοιμάμαι συχνά με αναμμένα φώτα. Σε μένα, λοιπόν, ισχύει απόλυτα η μπανάλ εκδοχή της λεγόμενης επείγουσας αλλαγής παραστάσεων! Αν όλα πάνε καλά, θα ακολουθήσουν κι άλλα ταξίδια μέσα στο τρέχον έτος, αφού ευτυχώς το κουνδουρικό ντοκιμαντέρ έχει μεγάλη ζήτηση από πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού. Τι φτωχοπροδρομικές τελετές, απονομές αγαλματιδίων Ζολώτα και λοιπές σαχλαμάρες, χτυπάς μια Πράγα, ένα Άμστερνταμ ή ένα Βερολίνο κι έχεις την υγειά σου για τους επόμενους έξι μήνες στη χώρα σου! Ο Παντελής, που ερμήνευσε το άσμα των τίτλων της ταινίας μου, πετάει τη σκούφια του για ταξίδια, σαν και μένα κι αυτός. Κι επειδή αποτελεί την καλύτερη παρέα και στο εξωτερικό, λέω να τον πάρω μαζί μου ως έτερο εκπρόσωπο του ντοκιμαντέρ. Δε θα τον ξεχάσω στο Βόλενταμ, το ψαροχώρι της Ολλανδίας, που φώναζε Έχω γαύρο Μηχανιόνας, φρέσκο μύδι Επανομής, διαλαλώντας την ανύπαρκτη ελληνική σοδειά στους έκπληκτους Ολλανδούς ψαράδες! Για να μην αναφερθώ στα περάσματα μας από όλα τα διάσημα μαγαζιά Άμστερνταμ και Ουτρέχτης, όπου κανονικά θα έπρεπε να γράψω βιβλίο, το οποίο θα ήταν ότι πιο αντεργκράουντ και χιουμοριστικό έχει κυκλοφορήσει τελευταία! Σαν ένα φίλο που μού 'λεγε πρόσφατα ότι θέλει να πάει με τη γκόμενα του στο Άμστερνταμ. Κι επειδή τους γνωρίζω καλά και τους δυο τους τι καπνό φουμάρουν ή, μάλλον, δε φουμάρουν, του απάντησα: Χαζός είσαι; Τη γκόμενα πήγαινε την στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ τραβήξου μόνος σου ή πάρε μαζί κάνα φρικιό φίλο σου...
κκκ
Μου φαίνεται, ξέφυγα πάλι από το θέμα μου, το ταξίδι στην Κύπρο δηλαδή ή για την ακρίβεια τις υποχρεώσεις μου με την εφορία που πρέπει να τακτοποιήσω μέσα στην εβδομάδα που έρχεται. Που να βγαίνεις τώρα στη γύρα να μαζεύεις διάφορα χαρτιά και να βλέπεις φάτσες, με τις οποίες δεν κόβεις φλέβες κιόλας. Τελευταία στιγμή τ' αφήνω όλα, λογαριασμούς, πληρωμές, εφορίες. Κάτσε να σκάσει και το ενοίκιο ν' αρχίσει το τσοντάρισμα από τη μανούλα μου. Αυτή είναι η real τσόντα και μάλιστα hard- core, όχι τα dvd που πουλάνε οι μαύροι στο δρόμο...
Τέλος, παρακολουθώ το βρόχινο νερό πού 'χει λιμνάσει στην ολότελα παραμελημένη βεράντα μου και βαριέμαι φριχτά να καθαρίσω τα σιφώνια της. Δε βαριέσαι, με χαροποιεί το γεγονός πως έρχονται σπουργίτια και παίρνουν το μπάνιο τους, πολλά και όλα μαζί. Τώρα αν πιάσω και σκουλήκια- η βεράντα μου δηλαδή και κατ' επέκταση κι εγώ- τόσο το καλύτερο γι' αυτά τα γλυκύτατα μικροσκοπικά πτηνά, που θα κάνουν τσιμπούσι τρικούβερτο.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

στο ζεστό τοπίο των ματιών-στη ζεστή χώρα-παιδιά με προτομές στα γόνατα-κρατούν το χώμα τους

Κάπου εδώ θα είναι
και ο δικός μου νεκρός.
Κάποτε τού είχα χαρίσει τη ζωή.
Δεν ήθελε να ζήσει όμως.
Δεν είμαι αυτός που νομίζεις είχε πει.
Κι εγώ σ' αυτόν που δεν ήταν ποτέ
προσθέτω ένα σταυρό
και κάποιες αποχρώσεις αίματος...
ΧΑΜΕΝΟΙ μέσα στους ίσκιους φτάναμε στην
πόλη με τους κτισμένους κήπους. Πολύχρωμα
τα νέα λογοτεχνικά έργα προβάλλονταν γύρω
και στα διαλείμματα οι κολυμβητές και οι κο-
λυμβήτριες περνούσαν. Χειροκροτούσαν ενώ
μεγάλα πουλιά στις οροφές τίναζαν με δύναμη
τα φτερά τους. Το αρμονικό τους βλέμμα και οι
χειρονομίες ερμήνευαν την πόλη.
Γιατί τα πολύ μικρά πουλιά
κρύβουνε ντροπιασμένα το κεφάλι στα φτερά
μόλις πάω να τους μιλήσω;...
Γιατί τα όνειρα δε με πλησιάζουνε πιά
και στέκουνε μακριά
παράμερα τρομαγμένα;
Μήπως τα όνειρα είναι από ύλη είναι φθαρτά
και τους φοβούνται τους πεθαμένους;
Τη Δευτέρα τον βρήκαν ξαπλωμένο
στην άκρη του κενοτάφιου να βήχει
με μάτια ανοιχτά
γεμάτα παγωμένα αστέρια...
Εκείνες οι μέρες ήταν νύχτες. Κοιτώντας τον ουρανό. Δεν
ξέρω κανένα αστέρι. Μ' αρέσει να τα κοιτάζω. Όπως τους
αγνώστους. Στο δρόμο. Με λίγη ενοχή. Λίγη θλίψη. Κι ένα
χαμόγελο. Κρυφό. Δε σταμάτησες λεπτό. Όλο σε μια
κίνηση. Ήσουν! Τρόμος και αναμονή. Τι μου ζητάς; Έχω;
Θέλω. Τα χαλάσματα. Που μου' δειξες. Τα ξέρω. Από άλλη
ιστορία. Γι' αυτό με συνάντησες. Συνένοχοι στον ίδιο φόβο.
Λοιπόν; Στα πόσα ποτήρια σωπαίνεις εσύ;
Εκείνες οι μέρες ήταν ήσυχες. Μέσα στον πανικό τους.
Μετά. Άλλαξες. Έγινες εσύ.
Κρύσταλλα, νίκελ και χρώματα
περιοδικά εικονογραφημένα
όλα γυαλιστερά
γυαλιά μαλλιά γυαλένια κι η έννοια
που βρέθηκα εδώ, μαδώ τη θύμηση
της λεωφόρου, χώρου απόσπασμα
φάσμα της πόλης ατσάλινο
κανένα γέλιο παιδικό
στείρε κόσμε παράκοσμε
κάθουμ' εδώ και βλέπω
γυαλιστερά γυαλιά μαλλιά γυαλένια, θάνατε.
Τριαντάφυλλα στις ονομαστικές εορτές των ανθρώπων, κόκκινα γαρίφαλα στις τελευταίες κατοικίες τους. Ευχαριστώ τον ποιητή Λίνο Ιωαννίδη που πέρασε σήμερα, αυτό το άχαρο, μονότονο και μελαγχολικό Σάββατο, και πήγαμε παρέα εκεί που ήθελα από καιρό να ξαναβρεθώ. Σαν να ακούσαμε από τα έγκατα της γης φωνή ήρεμη να διαβάζει Ρίτσο. Κοιταχτήκαμε. Δεν ήταν Ρίτσος, ούτε η φωνή του δικού μας νεκρού που εξακολουθεί ν' ακούγεται. Δυο τάφους παραδίπλα, μια μάνα αποχαιρετούσε το 16χρονο κορίτσι της με τα πιο ποιητικά λόγια που θα μπορούσαν να βγουν από ανθρώπου χείλη.
* το post περιλαμβάνει ποίηση των Νανάς Ησαΐα, Λίνου Ιωαννίδη, Κατερίνας Γώγου, Γιώργου Βέη, Στέλλας Βλαχογιάννη και Ζήση Οικονόμου.

departures-laughters-music-love-friendship

Στη χθεσινοβραδυνή μάζωξη για την ονομαστική εορτή της Λένας, στο σπίτι της, δεν αφηγήθηκα τελικά τι μου συνέβη προτού να φτάσω εκεί: μια κούρσα αναπάντεχη με ταρίφα ακροδεξιό μέχρι το αεροδρόμιο, ένα εξίσου αναπάντεχο ραντεβού ημίωρης διάρκειας πριν το αεροπλάνο πετάξει, μια συνάντηση με έντεχνη τραγουδίστρια που πήγαινε για προσκύνημα στη γενέτειρα πόλη των γονιών της, αλλά και η σε χρόνο dt συνειδητοποίηση του πόσο ηλιθιωδώς γινόμαστε καμιά φορά ψυχαναλυτές του ποδαριού και πληγώνουμε αθώους ανθρώπους.
Προτίμησα λοιπόν να αφήσω τα δώρα μου, μία κόκκινη τριανταφυλλιά και το soundtrack του Zabriskie Point του Αντονιόνι, καθώς και να φωτογραφίσω την εορτάζουσα με τις φίλες της μουσικούς Μαλκίτα Χάγουελ και Ντόρα Μπακοπούλου. Τι κοινό, εκτός της πολύχρονης φιλίας, συνδέει ακόμη τη συνθέτρια Λένα Πλάτωνος με την πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου; Το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών, στο πλαίσιο του οποίου θα εμφανιστούν αμφότερες. Η μεν Πλάτωνος με τον Κύκλο Καβάφη στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου (9 & 10 Ιουλίου), η δε Μπακοπούλου με έργα Schumann και Chopin στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσός (29 Ιουνίου)!
Εξ ου και η Ντόρα θέλησε να προβάρει το ρεπερτόριο της συγκεκριμένης συναυλίας, παίζοντας πριβέ για όλους όσοι είχαμε την τύχη να είμαστε εκεί. Το ζω συχνά αυτό τα τελευταία χρόνια και είναι απερίγραπτη η αίσθηση τού να έχεις μπροστά σου μία από τις σημαντικότερες διεθνώς πιανίστριες και να ασκεί την τέχνη της ιδιωτικά, συνομωτικά σχεδόν.
Έλα όμως που πισώπλατα της Ντόρας, η Βικτώρια κατασυγκινημένη έκανε τον μαέστρο με αποτέλεσμα πρώτη η Λένα ν' αρχίσει να γελάει, προσπαθώντας να κρατηθεί, κάτι που μοιραία μεταδόθηκε στην Καίτη δίπλα της, μετά σε μένα απέναντι της και κατόπιν στον Παναγιώτη δίπλα μου. Μόνο η Μαλκίτα παρέμεινε σοβαρή. Όσο η Ντόρα δηλαδή κατέθετε την ψυχή της, τέσσερα άτομα έπνιγαν μέχρι δακρύων το γέλιο τους.
Μη γελάς, Αντώνη! μου έκανε αυστηρά η Ντόρα κι εγώ σηκώθηκα και πήγα στο διπλανό δωμάτιο για να αφήσω ελεύθερο το μαρτυρικό νευρικό γέλιο. Όταν το είδε αυτό η Λένα μέσα από τον καθρέφτη, δε μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ξεκαρδίστηκε και τότε η Ντόρα ορθώς μάλλον διέκοψε τον Schumann της. Επέστρεψα στην παρέα, παύση, ηρεμία και κατόπιν ένα συγκλονιστικό κομμάτι του Brahms από τα μαγικά δάχτυλα της Ντόρας Μπακοπούλου!
Δεν ήμασταν σε γιορτή απόψε, αλλά σε τάξη δευτέρας λυκείου ήταν το εύστοχο σχόλιο της εορτάζουσας, με το οποίο φυσικά κανείς δεν διαφώνησε. Πάντα τέτοια γέλια, Λενάκι, νά' σαι καλά, να χαίρεσαι τη γιορτή σου και να σκίσεις στη Μικρή Επίδαυρο, πού σίγουρα θα σκίσεις- δεν υπάρχει περίπτωση!