το-κορίτσι-μπαταρία-της-όλιας-λαζαρίδου-στη-σημερινή-"εποχή"-της-κυριακής

ΟΛΙΑ ΛΑΖΑΡΙΔΟΥ
Το + Κορίτσι Μπαταρία - εξομολογείται στο θέατρο "Προσωρινός"

Του Αντώνη Μποσκοΐτη

Η αρχή είχε γίνει με την ποιητική σύνθεση Η προσευχή του ελαχίστου της Όλιας Λαζαρίδου, που παρουσιάστηκε στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς στο γκαράζ του ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, στο πλαίσιο του 1ου Low Budget Festival. Η συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση - εναλλακτική, τουλάχιστον στο επίπεδο του χώρου - μεταφέρεται αυτόν τον καιρό στο θέατρο "Προσωρινός" στο Κολωνάκι, πίσω από τη Δεξαμενή, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Για την ακρίβεια, στον ισόγειο χώρο μιας πολυκατοικίας και με τους θεατές καθισμένους σαν σε σαλόνι, παρακολουθώντας όχι ευτυχώς μία βραδυά "φιλολογικού τσάι", αλλά το ψυχικό ξεγύμνωμα της καλής ηθοποιού. Η αλήθεια είναι πως το να συνθέτεις ένα θεατρικό δρώμενο με κομματάκια μνημών από την παιδική έως την πιο πρόσφατη ηλικία, εμπεριέχει τον κίνδυνο μίας παράστασης - λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα, την απουσία δηλαδή ενός κειμένου εν είδει "σκελετού" που πάνω του θα σηκώσει όλο το βάρος του έργου. Η Όλια Λαζαρίδου ξεπέρασε αυτόν τον σκόπελο, λειτουργώντας συνειρμικά, πρωτίστως ως συγγραφέας - ποιήτρια και κατόπιν ως ηθοποιός, όπως και οι πρώιμοι σουρεαλιστές. Έτσι, το κουβάρι των προσωπικών ιστοριών της ξετυλίγεται άλλοτε με το ξεχασμένο "κουτάκι της θείας" που ανακαλύφθηκε σ' ένα συρτάρι και άλλοτε με αγαπημένα της κομμάτια - αναφορές, είτε στον Στέλιο Καζαντζίδη, είτε στον Tom Waits και τον Renato Carosone. Το + Κορίτσι Μπαταρία - της Όλιας Λαζαρίδου επιχειρεί στην ουσία μία μεγάλη βόλτα με την ίδια και το κοινό της στα αθηναϊκά στέκια, αρχής γινομένης από τη Βασιλίσσης Σοφίας της δεκαετίας του 1960 έως τις σημερινές ανταμώσεις της με διάφορους ανθρώπους στα καφέ της Σκουφά. Η απώλεια (όχι απαραιτήτως λόγω θανάτου), οι συνεχείς μετακινήσεις από τόπο σε τόπο κι από γειτονιά σε γειτονιά, οι κινηματογραφοφιλικές αναφορές στο λαϊκό σινεμά της νιότης της δημιουργού, στα πολύ συγγενικά της πρόσωπα επίσης, καθώς και σε έρωτες απρόσιτους, είναι τα θέματα που την απασχολούν γι' αυτή τη μία ώρα σκηνικής παρουσίας της. Κοινώς, όσο χρειάζεται για να αλλάξει περσόνα και φωνή, να γίνει πρόσκαιρα μέχρι και το απρόσιτο αντικείμενο του πόθου της, να πιεί ουίσκι ως θαμώνας ατμοσφαιρικού μπαρ, να ζωγραφίσει φιγούρες με κιμωλία σε πίνακα και στο τέλος ν' ανοίξει την μπαλκονόπορτα και να χαθεί στη νεροποντή - εξαιρετικά, στον τομέα αυτό, τα εφέ και οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου. Είναι δεδομένη η έλλειψη ενός συλλογικού κοινωνικού στόχου εκ μέρους της Λαζαρίδου. Ο λόγος της προσπερνάει τη χούντα ή την ευρύτερη πολιτική ιστορία του τόπου της και εμμένει στο "Εγώ", το οποίο, όσο η παράσταση εξελίσσεται, μετατρέπεται σε "Εμείς". Πόσοι και πόσοι άνθρωποι στην πραγματικότητα δεν εγκατέλειψαν νωρίς τη σίγουρη οικογενειακή πρίζα για ν' ακολουθήσουν το ατομικό τους ηλεκτρικό φορτίο; Πόσοι δεν δάκρυσαν μυρίζοντας ένα παλιό ξεχασμένο ρούχο, όπως ακριβώς το λέει η ίδια η Λαζαρίδου; "Τα αρώματα μένουν, οι άνθρωποι φεύγουν"...Τέλος, πόσοι δεν χαμογέλασαν στη θύμηση ενός ανικανοποίητου εφηβικού έρωτα; Καταλυτικός είναι και ο παράγοντας του χιούμορ, ενός σαφώς ποιοτικού χιούμορ, που αποφορτίζει τον θεατή, ενόσω παρακολουθεί μέσα από ένα καλειδοσκόπιο, το οποίο μοιάζει να γεμίζει ασφυκτικά προς στιγμή από τις εικόνες - μνήμες της Λαζαρίδου. Καταλυτική είναι ακόμη η παρουσία των δύο μουσικών επί σκηνής, του Κωνσταντίνου Τσιώλη και του Γιώργου Πούλιου, που με τη βοήθεια ενός λάπτοπ κι ενός παιδικού πιάνου παράγουν πρωτότυπους ηλεκτρονικούς ήχους και ατμόσφαιρες ή αναπαράγουν οικείες ξένες μελωδίες, εξυπηρετώντας πάντα την υποτυπώδη δραματουργική εξέλιξη. Μινιμαλιστικά και γι' αυτό ταιριαστά, τόσο με το κείμενο, όσο και με την ερμηνευτική κατεύθυνση της Λαζαρίδου, η σκηνοθεσία του Ευριπίδη Λασκαρίδη, το αλμοδοβαρικό ντεκόρ της Μυρτώς Σταμπούλου και το καλόγουστο πράσινο φόρεμα της διά χειρός Πλάτονα Λούβαρη. Προσωπικά, είχα την αίσθηση μίας πρόσκλησης εκ μέρους της ηθοποιού για να συγκεντρώσει κόσμο στον χώρο της και να του "ανοιχτεί", να του μιλήσει σε ιδιωτικό επίπεδο, αξιοποιώντας την άνεση και τη φυσικότητα των ερμηνευτικών προσόντων της. Το + Κορίτσι Μπαταρία - διοχετεύει την ενέργεια του κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21.15 το βράδυ (τις Κυριακές στις 20.30) στο θέατρο "Προσωρινός", Δεινοκράτους 103, τηλ. 6949/ 556389. Είσοδος: 15 και 10 ευρώ. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παραστάσεις πήραν παράταση μέχρι και τις αρχές Δεκεμβρίου!

* οι φωτογραφίες του post είναι της Μαριλένας Σταφυλίδου

** αναδημοσίευση από την εφημερίδα Η Εποχή της Κυριακής 6 Νοεμβρίου 2011