η-πεδιάς-της-λένας-&-το-νεκροταφείον-η-ελλάς

Αυτόν τον καιρό αν τύχει και μετακινηθείς με το μετρό δεν υπάρχει περίπτωση να μην πέσει το μάτι σου στη διαφημιστική αφίσα του έργου Μαμά, η ζωή είναι αγρίως απίθανη της συχωρεμένης Μαργαρίτας Καραπάνου. Σκηνοθετεί η ικανότατη Άντζελα Μπρούσκου μα αντί να δεις τα ονόματα των ηθοποιών, κάτω από το δικό της όνομα στην αφίσα, βλέπεις αυτό της συνθέτριας Monika. O tempora! O mores! θα αναφωνούσε ξανά ο Κικέρωνας, έχοντας χάσει...επεισόδια βέβαια και μη σκαμπάζοντας από τα κόλπα του marketing στον 21ο αι. Ωστόσο, τη βρίσκω πετυχημένη ως κίνηση marketing, εφόσον και την Μπρούσκου εκτιμώ, την Καραπάνου ακόμη πιο πολύ, αλλά για να πήγαινα στην παράσταση τους, τέτοια εποχή, κομματάκι δύσκολο! Τώρα με τη Monika μεταξύ του team, το σκέφτομαι σοβαρά, κυρίως για ν' ακούσω την instrumental (φαντάζομαι) μουσική που θα έγραψε η αγγλόφωνη (ακόμη) τραγουδοποιός. Αντιθέτως, βρήκα κάθε άλλο παρά έξυπνη κίνηση το promotion των δύο συναυλιών με έργα των Μάνου Χατζιδάκι - Δημήτρη Παπαδημητρίου και με ερμηνευτές τους Μάριο Φραγκούλη - Φωτεινή Δάρρα. X2 τιτλοφορούνται οι συναυλίες και αυτό πηγαίνει φυσικά στον αριθμό των έργων τους (από δύο έκαστος), αλλά όπως υποθέτω εγώ, ο ρέπων στην καχυποψία, πηγαίνει επίσης και στο μέγεθος των ονομάτων και των φωτογραφιών. Με άλλα λόγια, η απόλυτη εξομοίωση του Χατζιδάκι με τον Παπαδημητρίου, όσο και αν σέβομαι τον δεύτερο ως συνθέτη, έστω κι αν γίνεται για ένα πολύ επιφανειακό σκοπό, δηλαδή μία αφίσα και τίποτα περισσότερο, δεν τον τιμάει. Και ερωτώ: θα βλέπαμε την ίδια αφίσα, δηλαδή το ίδιο μέγεθος γραμματοσειράς στα ονόματα και το ίδιο μέγεθος στις φωτογραφίες, εάν ας πούμε οι συναυλίες ήταν κατά το ήμισυ με έργα του Μίκη Θεοδωράκη; Δε νομίζω...Και δε λέω καν για Ξαρχάκο, αφού ο Παπαδημητρίου είναι ένας διακεκριμένος συνθέτης, εντός και εκτός Ελλάδας, με πολλά κοσμαγάπητα τραγούδια στο ενεργητικό του - αν δεχτούμε πως η λαϊκή αποδοχή περνάει μέσα από τη φόρμα του τραγουδιού και δει του λαϊκού τραγουδιού.

Φτάνοντας με το μετρό στον Χολαργό, περνώντας από τη Μεσογείων και κατευθυνόμενος στην οικία της Λένας Πλάτωνος, έπεσα πάνω στην κατάληψη των εργαζομένων της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Από κει έχουν ήδη περάσει, μαθαίνω, και ο Μανώλης Γλέζος, η Παπαρήγα και ο Τσίπρας. Αντί να είμαστε όλοι στο πλευρό τους κάθε μέρα, οι άνθρωποι φαίνεται να δίνουν έναν άνισο αγώνα, μόνοι τους, γραφικοί σχεδόν, το ίδιο γραφικοί με τα μπατσόνια που τους φυλάνε με εξαιρετικά βαριεστημένη όψη κάτω απ' τα κράνη τους. Το παίρνω απόφαση πια και το βουλώνω, στον τόπο αυτό όσο και να μας γαμάνε τα εξαπτέρυγα ξένοι και Έλληνες κυβερνώντες, εμείς, εκεί, αφού λίγα λεφτά μας έχουν μείνει ακόμη, ίσα - ίσα για να περάσουμε. Ε, όταν θα τελειώσουν κι αυτά, κάτι θα κάνουμε, δε χανόμαστε. Άλλωστε, εμείς είμαστε Έλληνες, πολιτισμένοι, να φάμε μια μέρα ο ένας τον άλλον αποκλείεται...Όσο για το soundtrack της εν λόγω κατάληψης, μια απ' τα ίδια: Μαρκόπουλος, Ξυλούρης, Βάρναλης, Θεοδωράκης κλπ. Ρε παιδιά, έτσι θα ξεκουνηθούν οι 20άρηδες κι από την υπνηλία θα το ρίξουν στην επιβεβλημένη επανάσταση; Πως, δηλαδή, με τι; Τραγουδώντας Χίλια μύρια κύματα μακρυά τ' Αϊβαλί; Ας μη λέμε τα ίδια γενικώς κάθε φορά.

Το σημερινό και το χθεσινό διήμερο στο σπίτι της Λένας πραγματικά με γαλήνεψε! Ειδικά σήμερα δεν μού'κανε κέφι να φύγω, ακούγοντας τις υπέροχες μουσικές επιλογές του ραδιοσταθμού KOSMOS, από Μορίς Ζαρ με τον Δρα Ζιβάγκο μέχρι Τσαϊκόφσκι και Στράους - ελέω απεργίας - και συζητώντας μαζί της για τις ομοιότητες και τις διαφορές στην ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη και της Κατερίνας Γώγου. Το γύρισμα με τη Λένα έχει δρομολογηθεί γι' αυτό το Σάββατο κι επειδή θά'χει να πει αρκετά για τη Γώγου, είπαμε κι εμείς να προβάρουμε τα λόγια της. Χθες, την ίδια ώρα ο νέος με το αρχαιοελληνικό όνομα κρατούσε ραπόρτα με βασικές λεπτομέρειες της αφήγησης της. Έπειτα διαβάσαμε το ποίημα της Γώγου Οι λυπημένες μητέρες στα σούπερ μάρκετ, από τη συλλογή Απόντες, και καταλήξαμε στο ότι συγγενεύει πολύ αισθητικά με το δικό της ποίημα - στιχούργημα, αυτό με τις Τελευταίες γενιές των κοριτσιών των ταμείων.

Η πεδιάς και το νεκροταφείον από τον κύκλο Καρυωτάκη ήταν η πιο ψυχεδελική rock αναλαμπή αυτού του εξαίσιου πλατωνικού έργου, που όταν τό'χε πρωτοπαρουσιάσει η Λένα σε φίλους της, προξένησε ποικίλες αντιδράσεις: η Μαριανίνα Κριεζή, λόγου χάριν, ξέσπασε σε κλάματα με λυγμούς, κανονική κατάρρευση! Ο δε Αλέκος Πατσιφάς, που αγαπούσε πολύ τη συνθέτρια, όταν το τραγούδι έφτασε προς το τέλος, εκεί που η Σαβίνα Γιαννάτου αρχίζει ν' απαγγέλλει, γύρισε κι είπε αυστηρά: Τί'ναι αυτό, παιδί μου; Τί'ν' αυτό τώρα; Εθνικό Θέατρο; Επίδαυρος; Τι είναι, πες μου...Και θυμηθήκαμε πάλι τον Πατσιφά που συνήθιζε να επαναλαμβάνει με έμφαση τις φράσεις του. Κι όσο κάθομαι τώρα και σκέφτομαι ότι κάποιοι έβλεπαν τον καινούργιο Πατσιφά στο πρόσωπο του συλληφθέντα Γιαννίκου, κάτι με πιάνει...Η τάξη και η ηρεμία αποκαθίστανται ευτυχώς καθώς συλλογίζομαι πως το νεκροταφείον είναι πλέον η Αθήνα, η Ελλάδα, αν όχι ο κόσμος ολόκληρος, και πως το διαμέρισμα της Λένας τα τελευταία χρόνια είναι η δική μου προσωπική πεδιάς.