Λιβάνι με άρωμα νυχτολούλουδου σιγοκαίει στο μεταίχμιο της τονικής αλλαγής. Με τρόπο παλιό, χριστιανικό ή των γιαγιάδων που τις πήρε ο αέρας, συμφώνως με τις ανάγκες της ατμόσφαιρας. Χωρίς να ανήκω στο σκοτάδι, μα ούτε και στο φως, στέκομαι εδώ στο κέντρο και τρώω υπομονετικά τα κομμάτια της ύπαρξης μου. Μόνο έτσι ανακαλύπτω την αίσθηση του ορίου και το βαθύ κάλπικο νόημα της ελευθερίας, καθώς ανακυκλώνονται καθημερινά μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου. 
7 σχόλια:
αυτό το ντοκυμαντερ θα σε καταστρέψει
(πλακα κάνω)
ασωτος γιος...
κι όμως, αυτό που είπες ήταν πολύ καλό πραγματικά!
γέλασα!
"Υπέροχο τίποτα η ανάσα σου ζαλίζει
μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός..."
@despinach.
Μάλλον και 'σύ λιβάνια σνιφάρεις ε;
despinach. ...
εγώ πάντως τον κατάλαβα τον τ2φ!
αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί ενώ κάτι σου είπε εκείνος, εσύ απαντάς σε μένα που δεν είπα κουβέντα!
το θέατρο του παραλόγου είμαστε όλοι εδώ μέσα!
αμάν, παρεξήγηση καθαρά!! σοβαρά δεν πρόσεξα το όνομα πάνω από το σχόλιο, το πιστεύεις? το σβήνω αμέσως και διορθώνω...σόρυ ρε συ τ2φ, η κούραση!!!
Δημοσίευση σχολίου