ο-επίκαιρος-"ένας-όμηρος"-του-brendan-behan-του-βασίλη-ρώτα-του-μίκη-θεοδωράκη-&-της-τατιάνας-λύγαρη

Το θεατρικό έργο Ένας Όμηρος του Ιρλανδού Brendan Behan σε ελληνική απόδοση του Βασίλη Ρώτα και σε μουσική και τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη πρωτοπαρουσιάστηκε το 1962 και έκτοτε ταυτίστηκε με τους αγώνες των Λαμπράκηδων και τη γενιά του 1-1-4. Το έργο αυτό ανέλαβε να αναβιώσει η ηθοποιός και σκηνοθέτιδα Τατιάνα Λύγαρη, εορτάζοντας παράλληλα τα 15 χρόνια λειτουργίας του Τρένου στο Ρουφ, ενός προσωπικού της πολυσύνθετου project που στέφθηκε από εμπορική και κυρίως καλλιτεχνική επιτυχία. Πολυσύνθετου ακόμη και σήμερα, αν υπολογίσει κανείς πως και φέτος μέσα στα βαγόνια του τρένου θα παρουσιάζονται τρεις διαφορετικές μουσικο-θεατρικές παραστάσεις με κορυφαία, βέβαια, αυτήν του Ένας Όμηρος των Behan - Ρώτα - Θεοδωράκη. Όπως εύστοχα σχολίασε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στην αίθουσα του Μουσείου Ακρόπολης, όπου έλαβε χώρα προ λίγων ωρών η συνέντευξη Τύπου, το συγκεκριμένο έργο δε θα είχε τέτοια απήχηση στη χώρα μας εάν δεν είχε ασχοληθεί μαζί του ο Μίκης Θεοδωράκης.

Αποδέχτηκα την πρόσκληση της Λύγαρη και βρέθηκα κι εγώ εκεί, έχοντας έναν επιπλέον λόγο βέβαια: ο συνεργάτης μου, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, είναι ο άνθρωπος που ανέλαβε τους φωτισμούς της παράστασης. Μάλιστα, με τη σύζυγο του, τη σκηνοθέτιδα Μάρσα Μακρή, είχαμε μια ευχάριστη συνάντηση και με τον ζωγράφο Γιάννη Ψυχοπαίδη. Σημειωτέον, ένα έργο του Ψυχοπαίδη με τίτλο Η Ανάκριση, του 1978, κοσμεί την αφίσα του τωρινού ανεβάσματος του έργου. Θυμηθήκαμε με τον Δημήτρη που είχαμε πάει στην Καλών Τεχνών το 2005 για να βρούμε φοιτητές-γυμνά μοντέλα για τη χίπικη σκηνή στο Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ. Όχι μόνο σκίστηκε κυριολεκτικά να μας βοηθήσει ο Ψυχοπαίδης, αλλά - ως φαίνεται - θα μας έκοψε και για πεινασμένους ή εξαντλημένους με τον φίλο οπερατέρ, εξ ου και μας μοίρασε στα δύο το μεσημεριανό κολατσιό του! Τη θυμήθηκε κι ο ίδιος ο Ψυχοπαίδης τη φάση και γελούσε κι αυτός σήμερα. Ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης κι ένας γλυκύτατος άνθρωπος!

Γλυκύτατος, ορεξάτος και χιουμορίστας ήταν και ο Μίκης στην 40λεπτη ομιλία του! Αφού εξήγησε πως πρωτοσυνάντησε την Τατιάνα Λύγαρη, κοριτσάκι, αρχές του ΄80 στη Θεσσαλονίκη, μας εκμυστηρεύθηκε πως λίγο έλειψε να την ερωτευθεί! Έπειτα, παραδέχτηκε πως αν τον αφήσουν να μιλάει, δεν έχει τελειωμό, δεν παρέλειψε όμως και να πολιτικολογήσει, αναφερόμενος στα πετρέλαια που κρύβει ο ελληνικός βυθός και στο ότι η Τρόικα και οι Αμερικανοί αποσκοπούν ουσιαστικά στο μοίρασμα του ελληνικού φιλέτου! Τις ομιλίες του Γεωργουσόπουλου, του συνθέτη Γιώργου Κουρουπού και της συγγραφέως Φωτεινής Τσαλίκογλου δεν μπόρεσα να τις ακούσω, καθώς έπρεπε να αποχωρήσω. Κρατάω μόνο ακόμη ένα εύστοχο σχόλιο του Γεωργουσόπουλου, ότι η παράσταση θα έπρεπε να έχει χορηγό το...ΔΝΤ, μια και αποτελεί σύμπραξη Ελλάδας - Ιρλανδίας, δηλαδή δύο χωρών που βρίσκονται κυριολεκτικά κάτω από τη μπότα της Τρόικα αυτή τη στιγμή! Και, βέβαια, έφυγα με τα δύο ολοκαίνουργια τραγούδια του Μίκη που ακούσαμε, γραμμένα ειδικά για τις παραστάσεις του Τρένου στο Ρουφ, σε ποίηση φυσικά των Brendan Behan - Βασίλη Ρώτα! Θα επανέλθω μόλις βρω ευκαιρία και δω τη σύγχρονη εκδοχή του έργου που σκηνοθέτησε η Λύγαρη. Επί σκηνής θα βρίσκονται οι ηθοποιοί Εβελίνα Αραπίδη, Μιχάλης Afolayan, Θανάσης Βλαβιανός, Δάφνη Καφετζή, Παναγιώτης Κλίνης, Κων/νος Κωτσαδάμ, Βασίλης Πουλάκος, Κωστής Τζανοκωστάκης, Έλενα Χατζηαυξέντη και Απόστολος Θεοδοσίου. Καλή επιτυχία - δε χρειάζεται να πούμε πόσο επίκαιρο είναι ξανά το συγκεκριμένο έργο - και προσεχώς περισσότερα!