R.I.P. ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΥΝΑΔΗΣ (1924 - 2011)

Έφυγε από τη ζωή πριν από δύο 24ωρα ο σημαντικός συνθέτης Αργύρης Κουνάδης στην πόλη Φράιμπουργκ της Γερμανίας, όπου διέμενε μόνιμα. Είχε γεννηθεί τον Φεβρουάριο του 1924 και στη μεγάλη, σε διάρκεια και σε έργο, ζωή του συνέδεσε το όνομα του με μερικές από τις πιο λαμπρές στιγμές και πρόσωπα του νεοελληνικού πολιτισμού: με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, με τον Μίκη Θεοδωράκη και κυρίως με τον Μάνο Χατζιδάκι, καθώς και με το σινεμά του Μιχάλη Κακογιάννη (Το κορίτσι με τα μαύρα, Ερόικα, Αντιγόνη) και του Τάκη Κανελλόπουλου (Ο Ουρανός). Μελοποίησε τον Μίλτο Σαχτούρη και τον Κωνσταντίνο Καβάφη, ενώ συνέθεσε έργα μουσικής δωματίου, όπερες, κύκλους λόγιων, αλλά και λαϊκότροπων τραγουδιών. Άλλωστε ήταν από τους πρώτους συνθέτες, μαζί με τον Χατζιδάκι, που από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, σε νεαρή ηλικία, είχαν διαβλέψει την αξία του ρεμπέτικου. Αξίζει να πούμε ότι το συμφωνικό έργο του με τίτλο Χορικόν του 1958 υπήρξε το πρώτο ελληνικό έργο που αποδόθηκε από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου δύο χρόνια αργότερα. Οι ισχυροί δεσμοί του με τη Γερμανία, τη χώρα που σπούδασε μουσική, δεν διακόπηκαν ποτέ και εδραιώθηκαν τόσο με τις εκεί επιδόσεις και διακρίσεις του, όσο και με την εκλογή του το 1972 ως καθηγητής στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Φράιμπουργκ.

Στην ελληνική δισκογραφία συνεργάστηκε με στιχουργούς, σαν τον Βαγγέλη Γκούφα και τον Γιώργο Καλαμαριώτη, ενώ τραγούδια του ερμήνευσαν η Σωτηρία Μπέλλου, ο Αντώνης Καλογιάννης, η Λήδα Χαλκιαδάκη, η Ελένη Βιτάλη και ο Σπύρος Σακκάς - ο τελευταίος σε έναν κοινό μουσικοποιητικό δίσκο του Αργύρη Κουνάδη και του Γιώργου Κουρουπού. Δικά του ήταν το Όρτσα τα πανιά, που έγινε μεγάλη επιτυχία για τον Καλογιάννη, και το Εις μνημόσυνον (Άι γαρούφαλλο μου), με το οποίο η Βιτάλη έκανε το ντεμπούτο της. Κατά τη γνώμη μου, επρόκειτο για ένα από τα ωραιότερα τραγούδια στην πορεία της ερμηνεύτριας, του συνθέτη και του ελληνικού τραγουδιού γενικότερα, διασκευή στην ουσία μίας παλιάς ισπανικής μπαλάντας σε στίχους του Γκούφα, ενταγμένη στο δίσκο Δεν περισσεύει υπομονή του 1973. Ας το ακούσουμε ακόμη μία φορά στη μνήμη του ανθρώπου που το δημιούργησε. Ο Αργύρης Κουνάδης έφυγε λίγους μήνες πριν συμπληρώσει τα 88 του χρόνια.