το-μοντάζ-που-προχωράει-και-η-οικονομία-στον-κινηματογράφο

Με τον μοντέρ του ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου, τον Κώστα Μακρινό, πού'ναι και low bap τύπος, περιμένουμε να...ωριμάσει το ουίσκι και για την ακρίβεια ν' αδειάσει η κουίντα του μοντάζ από μία άλλη εργασία του AKRON Studio. Ενδιαμέσως, σκεφτόμαστε πόσο σημαντική είναι η οικονομία στον κινηματογράφο και δη στα ντοκιμαντέρ ή στις ταινίες τεκμηρίωσης, όπως λέγονται τα τελευταία χρόνια ελληνιστί.  

Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια, ας πούμε, το κιν/φικό πορτραίτο ενός μεγάλου λαϊκού μουσικού πού'χε φτιάξει κάποιος συνάδελφος και που διαρκούσε 160 λεπτά - κοινώς, είχαμε γονατίσει κανονικά μέσα στην αίθουσα. Έβλεπα ξανά σήμερα τις ασπρόμαυρες πλέον δραματοποιημένες σκηνές με τη Λουκία Μιχαλοπούλου στην πλατεία Εξαρχείων να απαγγέλλει με τον τρόπο της, Γώγου, Παγουλάτο, Νιάρχο, Βλαχογιάννη και Αραβανή και χαιρόμουν πραγματικά με την επιλογή μας να αποτελέσουν τη sequence - κλειδί του ντοκιμαντέρ εν μέσω talking heads και σπάνιο υλικό αρχείου. 

Χωρίς καφέδες δεν παλεύεται το μοντάζ. Με βοηθούν άλλωστε να είμαι μονίμως σε υπερένταση και να μη βαριέμαι το πήγαινε - έλα με το μετρό και τον ποδαρόδρομο. Για να επιστρέψω στο θέμα μας, αν και μέχρι τώρα η ταινία βρίσκεται στα 40 λεπτά, δεν πιστεύω να ξεπεράσει τα 60, μάξιμουμ 65. Θα έχει δηλαδή ακριβώς την ίδια διάρκεια με το Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ του 2006, το πρώτο μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ μου. 

Εδώ βλέπετε την Κατερίνα Γώγου με τον Μίμη Χρυσομάλλη, το ζευγάρι από το Βαρύ πεπόνι του Τάσιου, να αποδίδουν ντουέτο ένα ρετρό τραγουδάκι από παλιά εκπομπή της κρατικής τηλεόρασης. Λίγα μόνο δευτερόλεπτα αρκούν για να δέσουν με την αφήγηση του φίλου της Γώγου, ποιητή Γιώργου Δάγλα, για την τάση που είχε η συχωρεμένη να διατηρεί ρούχα και καπέλα εποχής στο διαμέρισμα - βεστιάριο της οδού Τροίας. 

Αν ήθελα, λοιπόν, να...αυνανιστώ δημοσία θέα, θα μπορούσα να κάνω την ταινία και μιάμισι και δύο ώρες - υλικό ''τραβηγμένο'' υπάρχει πολύ - όσο ενδιαφέρον όμως κι αν είναι το θέμα της, δε μου φταίει σε τίποτα ο έρμος ο μελλοντικός θεατής. Καλύτερα, επομένως, ένα σφιχτοδεμένο ντοκιμαντέρ με την ευχή τού μόλις τελειώνει να ευχόσουν νά'χε άλλο τόσο! Αύριο θα μπει στο στούντιο και ο κ. Δημήτρης Παπαδάτος, ηθοποιός, ο οποίος θα μας δανείσει τη φωνή του στη θέση του Παλαιστίνιου Ασράφ που διαβάζει το συγκλονιστικό ποίημα της Γώγου για τη Μοναξιά. Χαιρετώ εν αναμονή του καινούργιου post!