Τον Γιώργο Παπαδάκη τον πρωτογνώρισα ως μουσικοκριτικό μέσα από τις σελίδες της ''Ελευθεροτυπίας''. Ήταν τότε που οι κριτικές του είχαν κάνει πολλούς να τον αντιπαθήσουν και οι δημιουργοί δεν προλάβαιναν να στέλνουν επιστολές διαμαρτυρίας στην εφημερίδα. Αργότερα φρόντισα κι έμαθα τη σοβαρή δουλειά του στη μελέτη της δημοτικής και λαϊκής μας παράδοσης, όπως και το συνθετικό του έργο. Το 2001, αν τα λέω καλά, είχε βραβευθεί στη Θεσ/νίκη για τη μουσική του στην ταινία ''Το μόνον της ζωής του ταξείδιον'' του Λάκη Παπαστάθη. Αμέσως μετά συνεργάστηκα μαζί του στην τηλεοπτική σειρά ''Η ιστορία των χρόνων μου'' - εκείνος ως ερευνητής κι εγώ ως βοηθός σκηνοθέτης. Θυμάμαι μια πολύ ωραία συνέντευξη που είχε πάρει από τον συχωρεμένο ρεμπέτη Θόδωρο Δερβενιώτη, την οποία ευτυχώς ακόμη φυλάω σε κασέτα. Από τα χείλη του Γιώργου Παπαδάκη είχα μάθει το 2005 ότι το σενάριο για το ντοκιμαντέρ ''Ζωντανοί στο Κύτταρο-Σκηνές Ροκ'' που είχα υποβάλει στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, εγκρίθηκε: ''Πες του μικρού ότι θα την κάνει την ταινία του'' είχε πει στον οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλο σαν τον πέτυχε σ' ένα άλλο γύρισμα. Το 2008, επίσης, δούλεψα πάλι με τον Παπαδάκη σε μια συναυλία της Μαρίας Φαραντούρη στο Μέγαρο: εκείνος ενορχηστρωτής κι εγώ συν-σκηνοθέτης μαζί με τον Βασίλη Νικολαΐδη. Ο Θάνατος του με αφήνει άφωνο, όσο κι αν ξέραμε όλοι εδώ και χρόνια ότι πάλευε με τον καρκίνο του παχέως εντέρου. Πιστεύω ότι το έργο του θα πρέπει να αποτιμηθεί κατάλληλα, όπως δούλεψε κι εκείνος επί σειρά δεκαετιών πάνω στο έργο άλλων σημαντικών ανθρώπων. Καλό ταξίδι, φίλε Γιώργο! Καλή ξεκούραση, για την ακρίβεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου