Καιρό πολύ πάλι είχα να γράψω στο blog τούτο, που τ' αγαπώ και πάντα θα γυρνάω και πάντα θα αιωρείται στη μπλογκόσφαιρα να θυμίζει και σε μένα τον ίδιο πως ήταν η ζωή μου το 2008, το ΄09, το ΄10 και πάει λέγοντας. Το άλλο blog στη διαδικτυακή LIFO, το Προσκλητήριο που ήδη έχει συναντήσει το κοινό του αν και χωρίς δυνατότητα σχολιασμού, μου τρώει αρκετό χρόνο. Το ενημερώνω καθημερινά, ώστε αν υπολογίσεις και την αρθρογραφία μου για το onlytheater.gr και το Ποντίκι, κατανοείς πως δεν περισσεύει καθόλου χρόνος για τα Άσματα και Μιάσματα. Τέλος πάντων, αν επιστρέφω εδώ πρόσκαιρα είναι για να ενημερώσω πως την περασμένη εβδομάδα το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου τιμήθηκε με δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας. Για την ακρίβεια, το βραβείο ήταν του συνθέτη Κωνσταντίνου Τσιώλη για την καλύτερη μουσική σε ντοκιμαντέρ! Εγώ περιορίστηκα σε τιμητική διάκριση για την ευαισθησία και το σεβασμό, με τα οποία χειρίστηκα το δύσκολο - κατά την επιτροπή - θέμα μου. Από αριστερά ο Κωνσταντίνος, δίπλα του εγώ και δεξιά η παραγωγός Τζίνα Πετροπούλου, λίγη ώρα πριν την απονομή των βραβείων. Τα ξέραμε απ' το μεσημέρι τα νέα, συνεπώς νιώθουμε μια ευτυχίτιδα στην άνωθεν photo, η αλήθεια είναι. Έτσι, για να καταγραφεί η 13η Οκτωβρίου, Κυριακή, ως μία από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, του 2013!
Άθλος που κατάφερε ο αντικοινωνικός Κωνσταντίνος να βγάλει και λόγο μόλις παρέλαβε το βραβείο του από τον συνθέτη και μέλος της επιτροπής, Νίκο Ξυδάκη. Το σκεπτικό της βράβευσης του αφορούσε την πρωτοτυπία της μουσικής του και το ταίριασμα αυτής με τις εικόνες της ταινίας. Κι έτσι, ο Κωνσταντίνος ξεπέρασε το τρακ του και ευχαρίστησε εμένα που τον εμπιστεύθηκα, τον οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, τον μοντέρ Κώστα Μακρινό και την παραγωγό Τζίνα Πετροπούλου. Στη photo, πίσω του διακρίνονται ο βετεράνος κιν/φιστής Νίκος Καβουκίδης, πρόεδρος της επιτροπής, και ο Ξυδάκης.
Σμουτς...Στον συνθέτη που μου έγραψε εξαιρετική μουσική, που δικαιωθήκαμε γι' αυτό κιόλας - εγώ για την επιλογή μου στο πρόσωπο του, αυτός για τη δουλειά του - και που όπως έχω ξαναπεί δεν τον αλλάζω σε καμία επόμενη ταινία που θ' αξιωθώ να φτιάξω.
Εδώ με τον Κωνσταντίνο επιστρέφουμε αργά το βράδυ από τη Χαλκίδα στην Αθήνα, κρατώντας την...κούπα, εν προκειμένω το ασημένιο αγαλματίδιο του! Άντε και στα επόμενα! Χαίρομαι που η ταινία για τη Γώγου ένα χρόνο ακριβώς μετά την πρώτη προβολή της στις Νύχτες Πρεμιέρας, τη διανομή στις αίθουσες, τα ταξίδια στο εξωτερικό και τις πολλές εκδηλώσεις που έγιναν κι ακόμη γίνονται, έκλεισε τον κύκλο της με δύο βραβεία! Τό'χω ξαναπεί, τα βραβεία είναι καλά για ένα και μόνο βασικό λόγο σε περιπτώσεις ταπεινών παραγωγών, σαν τη δικιά μας: Κάνουν όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν δίχως αμοιβή να χαίρονται και να νιώθουν κάπου υπερήφανοι, που συμμετείχαν και κατέθεσαν το κέφι και την ψυχή τους. Αυτούς κι εγώ ξαναευχαριστώ πάνω απ' όλους και πέρα από κάθε βραβείο! Προχωράμε, λοιπόν, με το κεφάλι ψηλά!
