Πάει και η Σόφη, λοιπόν, η γάτα που πλέον λέω ότι μεγαλώσαμε μαζί. Ήμουν 22 όταν τη βρήκα και χώραγε μέσα στη χούφτα μου. Είμαι 40 τώρα που την έθαψα με τα ίδια μου τα χέρια. Ομολογώ ότι ο θρήνος μου ήταν δυσανάλογος συγκριτικά με το γεγονός πώς τα τελευταία χρόνια, σαν σκεφτόμουν το μοιραίο που θα ερχόταν, βούρκωνα. Τα νέα τις τελευταίες εβδομάδες με είχαν προϊδεάσει: Η υπέργηρη Σόφη σχεδόν δεν κουνιόταν, ούτε καν για να πλησιάσει το φαγητό και το νερό της. Είχε μείνει μια γούνα με κόκαλα μόνο. Το σώμα της την εγκατέλειπε. Μπαίνοντας σπίτι με τον αδερφό μου, το πρώτο που ελέγξαμε ήταν τα μπολ της. Γεμάτα, απείραχτα και τα δύο. Ύστερα πλησιάσαμε με φόβο σχεδόν τον καναπέ, εκεί που συνήθιζε να αράζει, και σηκώσαμε το κάλυμμα. ''Πέθανε...'' αναφωνεί ο αδερφός μου - εκείνος την αντίκρισε πρώτος με τα μάτια της ορθάνοιχτα. Άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Την τράβηξα από το ποδαράκι της. Ήταν παγωμένη, αλλά ακόμη δεν είχε επέλθει η νεκρική ακαμψία, πράγμα που μας κάνει τώρα να πιστεύουμε ότι ενδέχεται να ξεψύχησε σαν μας άκουσε να ανεβαίνουμε τις σκάλες για το σπίτι. Την κρατήσαμε κι οι δυο στα χέρια, την υψώσαμε και τη φιλήσαμε με κλάματα στα αυτάκια και το μουσούδι της. Την τύλιξα όπως - όπως σε μια μαξιλαροθήκη, τη βάλαμε στ' αμάξι, μετά πήραμε και τη μάνα μου μαζί για να οδηγήσουμε το ζώο στην τελευταία του κατοικία. Στο δικό μου σπίτι, τη θρήνησε και η μάνα μου. Την απλώσαμε σ' ένα σεντονάκι πάνω στο κρεβάτι μου, την πήρε στην αγκαλιά της και άρχισε να θυμάται όλες τις μεγάλες κοινές στιγμές τους στο πατρικό μου. Δεν είναι και λίγο να έχεις ένα ζωάκι να περιμένει από σένα για 17 ολόκληρα χρόνια. Γιατί η Σόφη εδώ και λίγο καιρό είχε αφήσει τα 17 και είχε μπει στο 18ο έτος της ζωής της, δηλαδή σα να λέμε 100 ετών άνθρωπος ήτανε...Με ένα σκαλιστήρι που είχε στο αυτοκίνητο ο αδερφός μου έσκαψα γρήγορα ένα λάκο στο παρτέρι του κήπου, την τοποθέτησα στο κέντρο σαν ένα μαζεμένο κουβαράκι και άρχισα το σκέπασμα με τα χώματα. Ήταν τέτοιο το κλάμα που αυτή τη στιγμή με θυμάμαι να κάνω μηχανικά όλες τις κινήσεις. Τέλος, η μάνα μου έβαλε ένα κλαράκι βασιλικό πάνω από τον - ας τον πούμε - τάφο της. ''Στο καλό, κοριτσάκι μου'' της είπε. Ζήτησα απ' τους δικούς μου να φύγουν και να μ'αφήσουν για να την κλάψω μόνος μου. Έτσι έγινε. Τώρα πού'χουν περάσει κάποιες μέρες και συνήθισα την απώλεια, κάθε πρωί που ανοίγω το παράθυρο και κοιτάζω προς τον τάφο της, της λέω καλημέρα. Σήμερα παρεμπιπτόντως ο αδερφός μου ανάφερε πως είδε στον ύπνο του το πατρικό μας να έχει γεμίσει πολλές Σόφες! Κι η μάνα μου έτοιμη πάντα πρόσφερε τη δική της ερμηνεία εν είδει παρηγοριάς χριστιανικού τύπου: ''Πέθανε το σώμα της, αλλά η ψυχή της γυρίζει στο μέρος που έζησε και αγαπήθηκε''. Ας είναι καλά το μωρό μου οπουδήποτε κι αν έχει πάει, ακόμη κι αν έγινε καπνός, αέρας ή σύννεφο.
Ευτυχώς έχω τη μικρή Φλέρη να μου θυμίζει τη Σόφη. Ανήκουν στην ίδια οικογένεια, ισπανικής προέλευσης, απ' ότι έχω ακούσει. Ταρταρούγα η ράτσα τους ή, αλλιώς, τρικολόρε. Πολύ τό'χω αγαπήσει αυτό το ζωάκι που βρήκα μέσω διαδικτύου τον περασμένο Φεβρουάριο και ζήτησα να υιοθετήσω, πιθανώς ξέροντας πως η Σόφη θα μας χαιρετίσει. Είναι ζημιάρα, χουρχουρίζει σαν...ψυγείο όλη την ώρα, τρώει το καταπέτασμα, αλλά παχαίνει και της πηγαίνει σα σπιτίσια γάτα που έγινε.
Η αδυναμία μου είναι ωστόσο ο κούκλος ο Ζέπος, τριών ετών πια κι αυτός. Μοντελάκι ο δικός σου και με απίθανο χαρακτήρα! Ακόμη δεν τα έχουν βρει τόσους μήνες με τη Φλέρη και όταν κυνηγιούνται μεσ' στο σπίτι τρέχω να προφυλάξω τα διάφορα αντικείμενα, αλλά σίγουρα είναι καλύτερα να έχει μια παρέα κι αυτός από το να τον αφήνω ολομόναχο κάθε φορά που αναγκάζομαι να ταξιδέψω και να μείνω για μέρες εκτός σπιτιού.Δε βαριέσαι, άλλοι έχουν παιδιά και βάζουν ένα σωρό σκοτούρες στο κεφάλι τους, αποζητώντας την υστεροφημία τους και τη διαιώνιση του είδους. Εγώ έχω τα γατιά μου να φροντίζω, να αγαπάω και να ξέρω πότε πάνω - κάτω θα τα χάσω οριστικά.
Αλλάζω θέμα και λέω ότι ο Νίκος Τριανταφυλλίδης έκανε μια καλή καινούργια ταινία. Μιλάω για το νεο-νουάρ του με τίτλο ''Οι Αισθηματίες'' που είδα μάλιστα σε κλειστή προβολή για φίλους στο Ιντεάλ. Σε λίγες μέρες, στις 27 Σεπτεμβρίου, οι ''Αισθηματίες'' προβάλλονται στο σημαντικό Raindance Film Festival του Λονδίνου, ενώ η έξοδος τους στις αθηναϊκές αίθουσες θα γίνει σε τρεις μήνες από τώρα και συγκεκριμένα στις 11 Δεκεμβρίου, μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα. Ο Νίκος μού έδωσε και μία συνέντευξη - ποταμός που θα αναρτηθεί στην ηλεκτρονική LIFO, στη διάρκεια της οποίας μπορώ να λέω ότι τον γνώρισα καλύτερα, κι αυτόν και την αγαπημένη του σύντροφο, τη σκηνοθέτιδα Μαρίνα Δανέζη. Εύχομαι ότι καλύτερο για την πορεία της ταινίας του σε Λονδίνο, όπου αλλού πάει φεστιβαλικά και φυσικά στην Αθήνα!
(Η φωτογραφία είναι του φίλου και συνεργάτη μου στη LIFO, Πάρι Ταβιτιάν).
Αυτή την ώρα, τέλος, στο Κερατσίνι οι άνθρωποι φωνάζουν ένα ηχηρό ΟΧΙ κατά του νεοναζισμού. Δίπλα στους γονείς του δολοφονημένου Παύλου Φύσσα βρίσκονται οι γονείς του, επίσης δολοφονημένου από χρυσαυγίτες, Πακιστανού, αλλά και οι απολυμένες καθαρίστριες. Ο ουρανός γέμισε πολύχρωμα μπαλόνια και τα συνθήματα κατά του φασισμού περίσσεψαν. Και σ' όποιον ανόητο ρωτάει, δημόσια κιόλας, ''Και ποιος ήταν ο Παύλος Φύσσας;'', έχω να απαντήσω πως κατ' αρχάς ήταν ένα νέο παιδί που δολοφονήθηκε από φασίστες. Έπειτα, ας ήταν ότι ήταν, όποιος κι αν ήταν! Με το θάνατο του ο άνθρωπος αυτός άνοιξε το δρόμο για μια πιο σθεναρή αντιμετώπιση του ναζιστικού μορφώματος από τους πιο υγιώς σκεπτόμενους πολίτες αυτής της χώρας. Αιωνία του η Μνήμη, λοιπόν!
