για-την-ψυχεδελική-Φλέρυ-Νταντωνάκη-του-Σταύρου-Ξαρχάκου

Σήμερα συνάντησα για πρώτη φορά έναν καλλιτέχνη που εκτιμώ βαθύτατα, έναν ζωντανό μύθο του ελληνικού τραγουδιού. Στο σπίτι του στα Εξάρχεια, σε μια εντυπωσιακή πολυκατοικία της δεκαετίας του 1930, όπου διαμένει από το 1964, γνώρισα τον Σταύρο Ξαρχάκο και ήπιαμε έναν απογευματινό γαλλικό καφέ. Αιτία γι'αυτή τη συνάντηση ήταν η Φλέρυ Νταντωνάκη και το πρόσφατο longform story της στο LIFO.gr - απ'αύριο σκοπεύω να εμπλουτίσω το κομμάτι που αφορά τη Νταντωνάκη και τον Ξαρχάκο, καθώς έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα! Κυρίως, όμως, άκουσα πράγματα και έπαθα την πλάκα μου! Σε μια φάση, ενώ καθόμαστε αντικριστά, βλέπω τον Ξαρχάκο να ανοίγει το λάπτοπ του. Είχε το ύφος: ''Τώρα να δεις τι θ'ακούσεις''! Πραγματικά, από το αρχείο με τις μουσικές και τα τραγούδια του, βάζει ένα κομμάτι. Ακούω την εισαγωγή. Αρχικά νομίζω πως μου παίζει κάποιο αγαπημένο του ψυχεδελικό συγκρότημα από τα 60s. Μπάσο, δυνατά ντραμς, κιθάρα που ροκάρει, σαντούρι. Η φωνή της Φλέρυς σκάει. Βοκαλισμοί αρχικά στο στυλ των Shockin'Blue και έπειτα τραγούδι στα ελληνικά. Πιο ''πίσω'' ανδρικά φωνητικά - ''ο Γιώργος Μούτσιος'' με ενημερώνει ο Ξαρχάκος! Μιλάμε για το απόλυτο ελληνικό psych-folk-rock που θά'λεγε κι ο Τρούσας! Να μην τα πολυλογώ εδώ, διότι όπως είπα θα εμπλουτίσω το άρθρο στο LIFO.gr, το μιούζικαλ ''Δώδεκα μήνες καλοκαίρι'' υπάρχει ολόκληρο στο αρχείο του συνθέτη με τα κείμενα του Γιώργου Λαζαρίδη και τις φωνές της Φλέρυς Νταντωνάκη, του Βλάσση Μπονάτσου και του Γιώργου Μούτσιου. ''Σα να ακούω τα τύμπανα του Carmen Appice'' σχολιάζω και η απάντηση του Ξαρχάκου με...καραφλιάζει: ''Μα τους Vanilla Fudge άκουγα πολύ τότε, όταν έγραψα αυτά τα τραγούδια''! Μάλιστα! Όσο για τα άλλα δύο αγγλόφωνα τραγούδια του με τη Φλέρυ, που έχω στα χέρια μου, αυτά ήταν από ένα δίσκο που ετοίμαζαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με προορισμό το εξωτερικό, αλλά η κακή ψυχολογική κατάσταση της τραγουδίστριας ματαίωσε τα σχέδια τους. Το ένα απ'αυτά τα κομμάτια ήταν το γνωστό ''Τα ρολόγια'' σε μία εξηλεκτρισμένη εκδοχή με τους αγγλικούς στίχους της Αμερικανίδας Nada Root. Ρώτησα τον Ξαρχάκο αν μπορώ να τρέξω μία ενδεχόμενη παραγωγή σε δίσκο του υλικού του με τη Φλέρυ και μού'δωσε το ελεύθερο! Κάτι έχω κατά νου και μακάρι να γίνει! Θα ακούσετε μια Φλέρυ εντελώς hippy-rock, ηλεκτρική, ψυχεδελίζουσα, ουδεμία σχέση με οτιδήποτε άλλο είχε ηχογραφήσει, συμπεριλαμβανομένου και του χατζιδακικού ρεπερτορίου! Κατά τα άλλα, σ'αυτόν τον καφέ που κράτησε πάνω από δύο ώρες, μιλήσαμε με τον Ξαρχάκο για τον Δαμιανό και τον Τορνέ, τον Μπιθικώτση και τη Μοσχολιού, τις ''Μπαλάντες'' του Θεοδωράκη και του Αναγνωστάκη στη δικιά του ''new orlean's'' εκδοχή, αλλά και για την επερχόμενη μελοποίηση του στη ''Σονάτα του Σεληνόφωτος'' του Ρίτσου με τη Μαρινέλλα στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Στο τέλος, ο Ξαρχάκος μου χάρισε και ένα ανέκδοτο στην Ελλάδα δίσκο του: Το άλμπουμ ECCE HOMO, ηχογραφημένο το 1968 στο Παρίσι εν μέσω του Μάη. ''Ηλεκτρικό κι αυτό;'' τον ρώτησα. ''Θα ακούσετε κάτι πολύ μπροστά για την εποχή του σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα'' με ενημέρωσε και μου σύστησε να το ακούσω μόνος μου με ένα ποτήρι ουίσκι. Αυτό θα κάνω τώρα! Έχει γούστο νά'ναι κάνα freak out έργο του Ξαρχάκου σε στυλ Red Crayola...