γιορτή 2016-πρόβες-συνεντεύξεις-audition στης Πλάτωνος

Μου αρέσει που σ' αυτό το blog, τόσα χρόνια τώρα, καταγράφονται τα επιεόρτια τραπεζώματα. Μπορεί και να τό'χω ξαναπεί, πολλοί πιστεύουν πως πρέπει να εορτάζεις τα γενέθλια σου και όχι την ονομαστική σου εορτή. Σαχλαμάρες ψευδοπροοδευτικού τάχα μου τύπου...Η ονομαστική εορτή είναι ένα κοινωνικό event από μόνο του, όποιος ξέρει έναν Γιάννη, μια Μαρία, έναν Κώστα ή έναν Αντώνη μπορεί να θελήσει να τον δει στο σπίτι του ή έξω με αφορμή την ''επέτειο'' του ονόματος του. Αντιθέτως, τα γενέθλια είναι αφενός πολύ προσωπική υπόθεση του καθενός και αφετέρου ποιος χέστηκε κάθε φορά που εγώ ή ο τάδε γινόμαστε 40, 52 ή 102 ετών; Έτσι είναι, έτσι το βλέπω εγώ. Έλεγα, λοιπόν, πως με την ετήσια καταγραφή των τραπεζωμάτων στα Άσματα και Μιάσματα, σταχυολογώ και τους ανθρώπους που μπήκαν, έμειναν, έφυγαν κι εξακολουθούν να μπαίνουν στη ζωή μου. Κι αυτό μπορεί να τό'χω ξαναπεί, σαν σαπουνόπερα είναι η ζωή μας με λιγότερα δράματα και ανατροπές φυσικά, όπου διάφοροι άνθρωποι μπαίνουν και βγαίνουν σαν guests σε διάφορες φάσεις - επεισόδια μέσα στα χρόνια που περνάνε. Λόγου χάριν, το επιεόρτιο τραπέζι του 2016 ήταν αφιερωμένο στο team της παράστασης Την λένε Εύα που σε λίγες πια μέρες θα κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Αλκμήνη: Από αριστερά βλέπετε τον Θρασύβουλο, τον βοηθό μου - τον είχα και βοηθό στο ντοκιμαντέρ για την Κατερίνα Γώγου -, την Εύα Κουμαριανού και την ενδυματολόγο - σκηνογράφο Κική Μήλιου. Από δεξιά, πάλι, βλέπετε τον Άρη Ανέστη, τον μοριακό βιολόγο μας, νέο μάλλον μέλος της παρέας, εμένα, την Ελένη Φιλίνη, τη Λιάνα Μαλανδρενιώτη και τον Απόλλωνα Μπόλλα.

Ευχάριστη έκπληξη που έσκασε στη γιορτή μου η Φιλίνη. Όλοι τη λάτρεψαν! Τόσο κοινωνική, τόσο γελαστή, τόσο αθώα - ναι, βγάζει μιαν αθωότητα σαν άνθρωπος η Φιλίνη! Ήταν κι η μόνη μάλιστα που μού'φερε δώρο (ένα ωραιότατο πουλόβερ revolver), μια και τα άλλα τα...γαϊδούρια ούτε ένα πράσινο φύλλο δεν έφεραν στον φίλο τους. Με την δε Κουμαριανού, που εδώ ποζάρει σκέτη Μπαρμπαρέλα, έχουν παίξει μια φορά κι ένα καιρό στις κινηματογραφικές ''Φανταρίνες'', δίπλα στη Βλαχοπούλου και στον Ηλιόπουλο - το ΄79 πρέπει νά'ταν, νομίζω.

Κι αυτή η photo, έτσι, σαν...revenge στον Άρη που δε γουστάρει να φαίνεται πουθενά και το facebook τό'χει καραχεσμένο και μάλλον καλά κάνει. Εγώ του λέω ωστόσο πως ένα ενσταντανέ με την Ελένη Φιλίνη και την Εύα Κουμαριανού άνετα θα διεκδικούσε το βραβείο της πιο σουρεαλιστικής φωτογραφίας της χρονιάς που μπήκε πριν μερικές εβδομάδες!

 

Όλο αυτό το διάστημα περνάει με πρόβες και γράψιμο. Γράφω, γράφω συνέχεια, όχι μόνο για τη LIFO, αλλά και για διάφορα περιοδικά, έντυπα και διαδικτυακά, που μου ζητάνε συνεντεύξεις λόγω της παράστασης. Ομολογώ ότι βαριέμαι και ψάχνω πάντα λύσεις για να μην επαναλαμβάνομαι. Ευτυχώς ο βίος της Κουμαριανού είναι τόσο έντονος που θα μπορούσα να την κάνω και ολόκληρο βιβλίο πέραν ενός θεατρικού μονολόγου.

Αντικειμενικά, πάντως, οι συνεντεύξεις αποτελούν το ''ισχυρό χαρτί'' μου στη LIFO. Οι δύο πιο πρόσφατες αναρτήθηκαν στο LIFO.gr με διαφορά λίγων ημερών την περασμένη εβδομάδα. Μία με τη Σαβίνα Γιαννάτου, με την οποία μας βλέπετε στην άνωθεν photo, κι άλλη μία με την Τάνια Τσανακλίδου. Αυτό που έγινε με τη συνέντευξη της Τσανακλίδου, ομολογώ πως δεν μού'χει ξανατύχει στα 17 πλέον χρόνια που δημοσιογραφώ! Μέχρι στιγμής κοντεύει να φτάσει τα 13.000 shares (τρελό νούμερο), ενώ την επόμενη της δημοσίευσης την ''έπαιξαν'' όλα τα πρωινο-μεσημεριανάδικα. Δεν το περίμενα και χάρηκα πολύ με την έκταση που πήρε το ''θέμα''. Μ' αυτό όμως που χάρηκα πιο πολύ ήταν με την επιβράβευση ή, σωστότερα, την αναγνώριση της δουλειάς μου από το team της LIFO. Ακολούθησε ένα ραντεβού με τον Τσαγκαρουσιάνο για να δούμε πως προχωράμε από δω και πέρα με τις συνεντεύξεις μου. Εν ολίγοις, ο πήχης ανέβηκε πολύ ψηλά και παρόλο που ακούγεται ωραίο, δεν είναι και τόσο εύκολα για μένα τα πράγματα...Το ίδιο συμβαίνει όμως και με τους καλλιτέχνες. Υπήρξε τις επόμενες μέρες κάποιος που γύρισε και μού'πε: ''Τι να σου πω εγώ, ρε παιδί, μετά την Τσανακλίδου;'', σα νά'λεγε δηλαδή ''Τι να σου πω εγώ άμα τά'πε όλα η Τσανακλίδου;''! Κοίτα να δεις! Τέλος πάντων, τη συνέντευξη της Τάνιας Τσανακλίδου μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/86371

Κι εδώ, της Σαβίνας Γιαννάτου, που επίσης εμένα μου άρεσε πολύ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/86675

Να πω εδώ ότι με την Τσανακλίδου επίκειται μία μεγάλη συνεργασία! Θα αναρτήσω κάτι σχετικό αύριο βράδυ και θα το μάθετε, αν και μπορείτε να πάρετε μια γεύση από τα info στο τέλος της συνέντευξης της στο LIFO.gr!

Να, δεν έλεγα πριν για συνεντεύξεις που δίνω/ δίνουμε με αφορμή το έργο Την λένε Εύα; Προ ημερών πέρασαν από τις ''Κούκλες'' της Συγγρού, την ώρα που κάναμε πρόβα, η δημοσιογράφος και η φωτογράφος από το site ''La Cultura''. Πήραν δυο λόγια από την Εύα και από τον τενόρο και ηθοποιό μας, τον Αναστάσιο Στέλλα. Εγώ δεν ήθελα να μιλήσω μετά τη μεγάλη μου συνέντευξη στο άλλο site, τα ''Θεατρικά Προγράμματα''. Μη γίνουμε και μαϊντανοί κιόλας! Το έργο, άλλωστε, από άποψη φήμης τείνει να πάρει cult διαστάσεις, μολονότι όποιος το δει θα αντιληφθεί πως καμιά σχέση δεν έχει με το cult.

Δοθείσης ευκαιρίας, με την Εύα φωτογραφηθήκαμε με ένα πακέτο προφυλακτικά εν είδει κοινωνικής καμπάνιας από το ''La Cultura''! Έπεσε τρελό γέλιο ειδικά σαν θυμηθήκαμε το κομμάτι μέσα στο έργο με την Εύα να σταυροκοπιέται που είχε ''πάρει'' όλους τους ''αραπάδες'' κάποτε στην Τρούμπα ''ξεσκούφωτα'' και, δόξα τω θεώ, δεν κόλλησε καμία ασθένεια!

Απίστευτο γέλιο όμως έριξε και η Λένα Πλάτωνος σαν η Εύα Κουμαριανού τής έπαιξε πριβέ όλο το μονόλογο! Όταν φύγαμε, βέβαια, η Λένα ψυχοπλακώθηκε τρομερά...''Μπουνιά στο στομάχι ήταν όλο αυτό με τις ιστορίες της Εύας'' μου είπε. Και μετά: ''Με το που σας αποχαιρέτισα και έκλεισα την πόρτα, έπεσα κατ' ευθείαν για ύπνο. Με ρούφηξε το έργο, απορρόφησε όλη την ενέργεια μου''!

Εδώ η Εύα με τη Λένα που αγαπήθηκαν πολύ οι δυο τους, με τον Άρη πού'ναι γείτονας της Λένας και με μένα -βλέπω τώρα τη photo αυτή και σκέφτομαι πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ποζάρει έτσι ακριβώς, πάνω σ' αυτήν την κλίνη, την κλίνη της Λένας Πλάτωνος, στα τόσα χρόνια που γνωρίζω τη συνθέτρια!

Σημειωτέον, η Εύα για να εντυπωσιάσει τη Λένα, την οποία δεν γνώριζε, αλλά είχε επίγνωση παραδόξως του διαμετρήματος της, έπαιξε τον μονόλογο τόσο αργά και τόσο ρεαλιστικά, in real time που λεν κι οι φίλοι μας οι Άγγλοι, με αποτέλεσμα να αγγίξει σχεδόν το δίωρο! ''Ώπα, Εύα, κάτσε καλά, μη μου τα κάνεις αυτά'' της είπα γελώντας, κατά βάθος χεσμένος πάνω μου, αλλά εκείνη με διαβεβαίωσε πως απλά ήθελε να τραβήξει την προσοχή της ''κοτζάμ Πλάτωνος''! Ας είναι! Τό'χω σίγουρο πως  Εύα θα σκίσει στην παράσταση, καθώς - σύμφωνα και με την ''κοτζάμ Πλάτωνος'' - πρόκειται για μία καλή ηθοποιό!

Γνωρίζοντας καλύτερα την Εύα Κουμαριανού!

Χθες είχαμε άλλη μία συνάντηση με τον συνθέτη της παράστασης, Στέφανο Χυτήρη. Μας έφερε σε αρχεία τις μουσικές του και τις ακούσαμε all together, αναγνωρίζοντας τα σημεία που θα μπουν. Η Εύα τρελάθηκε και δεν το περίμενα, μια και αυτού του είδους η μουσική δεν πρέπει να είναι και ιδιαιτέρως του γούστου της. Κι όμως! Από μόνη της πεταγόταν κι έλεγε ''Αυτό θα μπει εκεί που λέω για τη φυλακή'' ή, ακούγοντας ήχους πόλεις κι αγοράς, ''Αυτό θα μπει εκεί που λέω για τις πιάτσες''...Και σαν ο Στέφανος μάς δήλωσε πως δεν επιθυμεί να βγει στην τηλεόραση κι εγώ του είπα ''Α ναι, είσαι κι αναρχικός εσύ'', η Εύα τον πρόγκηξε με τον τρόπο της: ''Άντε καλέ, κι εγώ αναρχικιά είμαι. Υπάρχουν πιο αναρχικά πλάσματα από τους τρανς;'' Συμφωνήσαμε όλοι με τρανταχτά γέλια, συνειδητοποιώντας κατά βάθος πόσο σοβαρό ήταν αυτό που είπε. Έπειτα η Λιάνα μας έκανε το τραπέζι. Μαγείρεψε ένα ωραιότατο χοιρινό με λαχανικά και μπόλικο τυρί φέτα, που της παρήγγειλε η Εύα. Ο Απόλλωνας ήταν τρομερά κουρασμένος, σχεδόν έκλειναν τα μάτια του. Δουλεύει πολύ αυτός, τρέχοντας ως παραγωγός όλη την παράσταση. Τηλεφωνήματα, εξεύρεση χορηγών, ξενύχτια, προγράμματα, αφίσες κλπ. Μάλιστα, επειδή θα έχει περιοδεία με τους ''12 Ενόρκους'' στη Θεσ/νίκη τον Απρίλιο, μου ζήτησε να κάνω εγώ τον δημ/φο δίπλα στην Εύα (για ''περιορισμένο αριθμό παραστάσεων'' που λένε). ''Μαλάκα, πως θα παίζουμε εμείς οι δύο επί σκηνής;'' αναρωτήθηκε η Εύα! Και μετά: ''Πως θα σε κοιτάω και δε θα σκάμε στα γέλια;'' Είναι που εγώ, κάθε φορά που η Εύα μιλάει και αναφέρεται σε συγκεκριμένα πράγματα, επειδή έχω γράψει το κείμενο, γουρλώνω τα μάτια, άλλοτε από αποτροπιασμό, άλλοτε από έκπληξη και άλλοτε από θαυμασμό - βάσει των όσων αφηγείται πάντα. Εκείνη με παρακολουθεί και ξεχνάει τα λόγια της, αλλά ευτυχώς τα ''ξαναβρίσκει'' αμέσως. Χώρια που με τον Απόλλωνα ως δημ/φο υποτίθεται πως αναπτύσσεται και μια ψιλοερωτική σχέση μεταξύ τους - η περπατημένη τρανς που την πέφτει στο τεκνό, σα να λέμε. Με μένα, πάλι, στη σκηνή είναι σίγουρο πως η ''σχέση'' μας με την Εύα θα αναλωθεί στο κωμικό στοιχείο και μόνο σ' αυτό! Γλυκάθηκα ωστόσο! ''Ρε συ Απόλλωνα'' είπα του ηθοποιού, ''μήπως να έχεις εσύ αποκλειστικά το ρόλο του παραγωγού και να παίξω εγώ τον δημ/φο, τον εαυτό μου δηλαδή;'' ''Ξέχνα το, θα σε δολοφονήσω'' απεφάνθη ο Μπόλλας κι έτσι έκανα μόκο! Είχε πλάκα χθες που η καλή Λιάνα προσπαθούσε να...εκπολιτίσει την Κουμαριανού. Μέσα στο υπέροχο διαμέρισμα της, όπου η Εύα φώναζε κάθε τρεις και λίγο ''Πού'ναι, καλέ, το χοιρινό;'', εκείνη μας έβαλε ν' ακούσουμε το ''Γρήγορα η ώρα πέρασε'' του Ξυδάκη με την Αρβανιτάκη. ''Τι ωραία που τραγουδάει εδώ η Αρβανιτάκη'' σχολίασε η Εύα, ''στα άλλα δε μπορώ να την ακούσω''! Όταν όμως η Λιάνα το...προχώρησε και έβαλε στο CD - player πιανιστικά κομμάτια του Mozart, η Εύα δεν κρατήθηκε: ''Κυρία Λιάνα, μήπως σας βρίσκεται κάτι σε Βανδή ή Madonna;'' Είχαμε ξεκαρδιστεί...Για ώρα ακουγόταν ο Mozart, ώρα πολλή μάλλον, αφού γύρισε και μού'πε συνομωτικά η Εύα: ''Πες της, καλέ, να το βγάλει, θα με πάρει ο ύπνος''...Γνωρίζοντας την, όμως, καλά πλέον, κατάλαβα πως η Κουμαριανού αυτοσαρκαζόταν για μία ακόμη φορά, όπως της αρέσει να κάνει πάντα και παντού, ούσα ο εαυτός της και όχι κάτι ''άλλο'', ψεύτικο...Στο τέλος, σηκώθηκε όρθια και μας ψάρωσε! ''Άκουσε να δεις'' μου είπε σε αυστηρό τόνο, ''είναι η τελευταία φορά που δεν κάνουμε πρόβα και το ρίχνουμε στη μάσα και τα τραγούδια''! ''Ναι, βάλε μας και χέρι τώρα'' της απάντησα, νιώθωντας cool στην ουσία που έχει προοδεύσει με το κείμενο της. Αν και οι συνάξεις αυτές, τα τραπεζώματα, είναι πολύ σημαντικά κατά τη γνώμη μου. Μας φέρνουν πιο κοντά μέρα με τη μέρα, με βοηθούν να την κατανοήσω περισσότερο σαν ψυχισμό και σαν προσωπικότητα, με κάνουν να καταγράφω μέσα μου τις ιστορίες της σαν μαγνητόφωνο. Με την Κουμαριανού αισθάνομαι ώρες - ώρες σα να είμαι γλύπτης κι έχω ένα κομμάτι μάρμαρο που σμιλεύοντας το σιγά - σιγά, το βλέπω να μεταμορφώνεται σε έργο τέχνης. Κι αυτό, ομολογώ, ότι μου αρέσει πολύ, πάρα πολύ! 

* Στη photo από το φτωχικό μου, η Λιάνα κάνει δραματουργική ανάλυση του κειμένου στην Εύα!

Ειν' η αγάπη χίμαιρα

Είν’ η αγάπη χίμαιρα
που κυβερνά τα νιάτα
με όνειρα εφήμερα
χρυσούς καπνούς γεμάτα.
Γιατί στον κόσμο χύνεται
πολύ μελάνι κι αίμα
αλλά ζωή δε γίνεται
χωρίς αυτό τ’ ωραίο ψέμα

Η τελευταία συνέντευξη για τη χρονιά που έφυγε ήταν με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Το 2015 μού επιφύλαξε μερικές συνεντεύξεις με πρόσωπα που ανέκαθεν ήθελα να γνωρίσω! Πάντα για τη LIFO, εννοείται, είτε την έντυπη, είτε την ηλεκτρονική. Μπορώ τώρα να θυμηθώ τους συνθέτες Γιάννη Σπανό και Γιάννη Μαρκόπουλο, τον ερμηνευτή Γιώργο Νταλάρα που ναι μεν μού είχε ξαναδώσει συνέντευξη, αλλά αρκετά χρόνια πίσω, την Αρλέτα που επίσης μού'χε ξαναδώσει πάνω από μία συνεντεύξεις στο παρελθόν, τον τραγουδοποιό Φοίβο Δεληβοριά, τον λαϊκό τραγουδιστή Γιάννη Ντουνιά, τον cult θρύλο Τάσο Μπουγά, την ερμηνεύτρια Φωτεινή Βελεσιώτου κ.α.

Η τελευταία συνέντευξη για τη χρονιά που έφυγε, παρ'όλα αυτά, ήταν με μια νέα και άκρως επιτυχημένη τραγουδίστρια, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Αυτό το ''άκρως επιτυχημένη'' με έκανε ακριβώς να της απευθύνω κάπως σκληρές ερωτήσεις, στις οποίες η Ζουγανέλη τα έβγαλε πέρα άψογα! Την ερχόμενη εβδομάδα θα περάσω από το μαγαζί που εμφανίζονται αυτόν τον καιρό με τη Βελεσιώτου. Πιθανώς να πάμε παρέα με τον Νταλάρα, όπως είπαμε χθες, στις ευχές που ανταλλάξαμε για τον καινούργιο χρόνο! Εσείς μπορείτε να διαβάσετε τη συνέντευξη με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη εδώ:

http://www.lifo.gr/articles/music_articles/85077

Η πρώτη φωτογραφία του 2016

Το πορτραίτο του Μάνου Χατζιδάκι πάνω στο πιάνο της Ντόρας Μπακοπούλου.

Καλή Χρονιά σε όλο τον κόσμο!