Το facebook μπλόκαρε τον λογαριασμό μου εδώ και τρεις μέρες. Το εμπάργκο λήγει αύριο στις 12 το μεσημέρι. Αιτία ήταν η άνωθεν ''άσεμνη'' και ''προκλητική'' φωτογραφία, δηλαδή η...topless γυναίκα του εξωφύλλου ενός αριστουργηματικού δίσκου προκλασικής μουσικής των Latinistas Nostra! Αν είναι δυνατόν! Να παίρνω μήνυμα ότι μπλοκάρομαι διότι ανάρτησα μια φωτογραφία άσεμνου περιεχομένου...Κι από ποιον ή μάλλον από που; Από το facebook, για το οποίο πρόσφατα βγήκε ''βρώμα'' ότι λανσάρει πολιτικές ειδήσεις - ενημερώσεις, καθ' όλα ''συγκεκριμένες''...Τι να πεις...Υπομονή κάνεις, έτσι εξαρτημένος πού'χεις γίνει από την ιντερνετική πρέζα του facebook...
Χθες Πέμπτη ξανασυνάντησα μετά από καιρό τον Νίκο Κούνδουρο. Στην οικία του, όπως πάντα, για μια συνέντευξη που θα δημοσιευθεί οσονούπω στην έντυπη και ηλεκτρονική LIFO. Με συγκίνησε, το ομολογώ. Μιλήσαμε για τη μοναξιά που φέρνει το γήρας και την απομόνωση. ''Δεν είναι καθόλου εύκολο να ζει ο άνθρωπος μέχρι τα 90 του'' είπε ο Κούνδουρος πριν ανοίξει το καρνέ του και μου δείξει τα τηλέφωνα των φίλων του με σταυρουδάκια δίπλα στα ονόματα τους...
Επίσης λίγες μέρες πριν συνάντησα έναν άλλο σκηνοθέτη, νεότερο και σημαντικό, τον Θάνο Αναστόπουλο, η ταινία του οποίου προβλήθηκε μόλις χθες στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 69ου Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών! Τον/μας φωτογράφισε με τη μοναδική του τέχνη ο φωτογράφος της LIFO, Πάρις Ταβιτιάν, στην πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι.
Στη μεγάλη συζήτηση που κάναμε με τον Αναστόπουλο αναφερθήκαμε φυσικά στην παραλία της Τεργέστης, όπου γυρίστηκε η ταινία του - για την ακρίβεια, η ''Τελευταία παραλία'' είναι σε συνσκηνοθεσία με τον Ιταλό Davide del Degan -, στους Ομιχλιστές, στο πώς είναι να ζεις και να κάνεις ταινίες εκτός Ελλάδας πια, καθώς και στη συνθήκη τού να είσαι σκηνοθέτης και να παίρνουν την ταινία σου στο σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ! Εδώ μπορείτε να τη διαβάσετε:
http://www.lifo.gr/articles/cinema_articles/100357
Τέλος, εδώ και μία εβδομάδα είμαι άκαπνος, κοινώς έγινα κι εγώ ατμιστής! Επέστρεψα στο ηλεκτρονικό τσιγάρο, που είχα ξαναδοκιμάσει όταν είχε πρωτοβγεί πριν χρόνια και μου ''πήγαινε''. Μου φαίνεται παράξενο που δεν μου λείπουν τα Winston μου, που πίνω τον καφέ μου χωρίς τσιγάρο και που όλη την ώρα έχω αυτό το μαραφέτι στο στόμα και βγάζω ατμούς σαν άκακος δράκος. Θα το κρατήσω; Για να δούμε...Νομίζω, ναι, ειδικά σαν αντιλαμβάνομαι ότι περπατάω στις ανηφόρες πολύ πιο άνετα, χωρίς να λαχανιάζω ή να φουσκώνω. Αυτό είναι και το πιο εντυπωσιακό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου