Αγαπητέ φίλε Αντώνη,
η Βίκυ Μοσχολιού ήταν πραγματικά μια πολύ μεγάλη καλλιτέχνιδα και πάρα πολύ καλή συνεργάτιδα. Πολύ πολύ καλή! Έχω να θυμάμαι θαυμάσιες στιγμές και εμπειρίες μαζί της. Έχεις δίκιο που λες ότι έχει πει και τραγουδήσει, έχει ερμηνεύσει, ένα καταπληκτικό ρεπερτόριο αλλά επειδή μπορεί να μην το ξέρεις, θέλω να σου πω ότι πίσω από αυτή την επιλογή του ρεπερτορίου της, βρισκόταν πάντα ο Γιώργος Μακράκης! Ένας εξαιρετικός παραγωγός της δισκογραφίας από αυτούς που έτσι με πολύ διακριτικό τρόπο ας πούμε, δεν έβγαινε μπροστά, και είχα τη χαρά να συνεργαστώ και εγώ μαζί του στη δισκογραφία. Εκείνος σαν παραγωγός κι εγώ σαν ενορχηστρωτής.
Τον ανέφερα διότι και πίσω από τα "Σκουριασμένα χείλια", ο Γ. Μακράκης βρισκόταν. Θυμάμαι παίζαμε στη Θεσσαλονίκη, σε ένα Πρόγραμμα που μαέστρος ήταν ο Νίκος Λαβράνος και τραγουδιστές, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Κώστας Καράλης κι αν θυμάμαι καλά, η Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Ξαφνικά κάποια στιγμή, μας ήρθαν κάποιοι στίχοι για μελοποίηση, προκειμένου να συμπεριληφθούν σε νέο δίσκο της Βίκυς, σταλμένοι από την Αθήνα, από τον Μακράκη. Μπορώ εδώ να υποθέσω πως σίγουρα θα είχαν σταλεί πρώτα στον Ν. Λαβράνο και θα τους είχε απορρίψει, για να καταλήξουν σε μας τους μουσικούς.
Θυμάμαι που διαβάζαμε με τον συγχωρεμένο τον Ανακρέοντα Παπαγεωργίου και σπάγαμε πλάκα με κάτι λέξεις εντελώς καινούργιες για στίχους τραγουδιού. Π.χ. "Η αγάπη σου σαν λαμπατέρ" κ.ά. τέτοια. Ακόμη θυμάμαι το σχόλιο που κάναμε... "τραγούδια για ηλεκτρολόγους και φαναρτζήδες"!
Τα απορρίψαμε και τα ξεχάσαμε, μέχρι τη στιγμή που όταν γυρίσαμε στην Αθήνα, με φώναξε ο Ν. Λαβράνος στο ιστορικό studio Polysound, για να παίξω ακορντεόν και synthesizer...δεν θυμάμαι καλά.
Τα τραγούδια όπως μάθαμε, τα είχε μελωποιήσει τελικά κάποιος, άγνωστος τότε, Σταμάτης Κραουνάκης!
Έτσι νομίζω ξεκίνησε την καριέρα του. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι πιά.
Εγώ συνεργάστηκα με τη Βίκυ και τον τότε σύντροφό της και εξαιρετικό drummer τον Γιώργο Λαβράνο, μέχρι τον χωρισμό τους, οπότε άρχισε προς όλους εμάς μιά πολιορκία για να πάμε υπέρ του ενός ή του άλλου σαν μάρτυρες στο δικαστήριο. Κάποιοι άλλοι πήγαν υπέρ της Βίκυς. Εγώ προτίμησα να μείνω ουδέτερος, γιατί ήξερα από πρώτο χέρι, πως υπήρχαν σημεία που είχε δίκιο εκείνη και άλλα που είχε δίκιο εκείνος. Αν μιλούσα θα γινόταν αλληλοσπαραγμός. Ο, επίσης συγχωρεμένος σήμερα, Βασίλης Ηλιάδης που πήγε υπέρ της Βίκυς, προβιβάστηκε σε μαέστρο της λίγο αργότερα. Όπως προείπα, προτίμησα τη σιωπή και αποσύρθηκα. Δεν το μετάνοιωσα ποτέ.
Γιάννης Κ. Ιωάννου, Αθήνα 16/8/2016
* κι εδώ το αφιέρωμα μου στη σημερινή ηλεκτρονική LIFO:
http://www.lifo.gr/now/san_simera/111095
