Κάθε
γενιά έχει τον δικό της καταραμένο ποιητή, τον υπερευαίσθητο εκείνο
άνθρωπο που αναλαμβάνει να σηκώσει στους ώμους του όσα δε μπορούμε οι
άλλοι, οι φοβιτσιάρηδες, οι ''συμμαζεμένοι''. Τον πρωτοσυνάντησα το 2008
στη συναυλία του Leonard Cohen στο Terra Vibe. Κάναμε ένα τσιγάρο κάτω
στα χορτάρια. Ήταν λιώμα, σερνόταν σχεδόν. ''Μόλις έχασα τον αδερφό μου
σε ατύχημα'' μου είπε. Σκέφτηκα πως ''όπου
φτωχός κι η μοίρα του'', όχι με την έννοια κανενός οίκτου, αλλά μ'
αυτήν του δημιουργού που όταν μελοποιεί Ουράνη και Καρυωτάκη με τέτοια
ειλικρίνεια, δε μπορεί, κάτι θά'χει πάρει απ' αυτούς σα να είναι
προέκταση τους σύγχρονη κατά ένα τρόπο. Ξαναμιλήσαμε το '13 όταν του
ζήτησα να παρουσιάσει τις τότε πρόσφατες μελοποιήσεις του στην Κατερίνα
Γώγου μετά από μια προβολή του ντοκιμαντέρ στον κινηματογράφο ΙΛΙΟΝ. Κι
επίσης, θα κρατώ πάντα μέσα μου ένα μεθύσι στην Καλλιδρομίου στα
Εξάρχεια ύστερα από μια μεγάλη συζήτηση που κάναμε οι δυο μας για τον
Βακαλόπουλο, τα βιβλία του Μπαμπασάκη, την Πλάτωνος, τον Dylan και το
ψυχεδελικό κίνημα των 60s. Από τότε που διάβασα εκείνη την
ανατριχιαστική ανάρτηση στο facebook του για τον καρκίνο του,
σοκαρίστηκα. Με την τόλμη του, ίσως, για μιαν ακόμη φορά, Θα μπορούσε να
ζει σήμερα ο Θάνος. Αν αυτόν τον γαμημένο καρκίνο τον ξερίζωνε σε
αρχικό στάδιο προτού πάει στα οστά του. Λόγια να λέμε τώρα...Λόγια,
λόγια. Δυστυχώς ο Θάνος δεν είναι πια μαζί μας. Νικήθηκε. Η δική μου
γενιά, όμως, των σαραντάρηδων, ξέρει πως ο λόγος, τα τραγούδια του, μα
πάνω απ' όλα το ήθος του, δεν νικήθηκαν από τίποτα κι από κανέναν κι
ούτε θα νικηθούν ποτέ. Προσωπικά θεωρώ τον Θάνο Ανεστόπουλο μαζί με τη
Λένα Πλάτωνος και τον Γιάννη Αγγελάκα ως τους τρεις σημαντικότερους
ποιητές - τραγουδοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος από τη Μεταπολίτευση
και μετά. Καλό ταξίδι, φίλε. Καλή ξεκούραση...
