Τόσες συνεντεύξεις κάνω, είπα κι εγώ να μου κάνουν μία, κυρίως γιατί η πρόσκληση ήρθε από τη Χαρά Μεγαγιάννη, ένα νέο κορίτσι 19 ετών που ασχολείται ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία. Τη μέρα, μάλιστα, της συνέντευξης στο Καφέ των Ποιητών της πλατείας Βικτωρίας, μας την έπεσε μια χρυσαυγίτισσα και βρεθήκαμε προ εκπλήξεως. Τέλος πάντων, στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε την κουβέντα μας:
Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020
jUST a frIenD oF mInE!
Είναι μια ιδιαίτερα μελαγχολική νύχτα αυτή που έρχεται, στο τέλος της 16ης Φεβρουαρίου του 2020. Είχα επίσκεψη από μια φίλη αγαπημένη, που δεν πολυβλεπόμαστε, αλλά που ξέρει ότι τη νοιάζομαι. Δεν είναι καλά. Βρίσκεται στα πρόθυρα κατάθλιψης και νευρικής κατάπτωσης - εκρηκτικό μείγμα. Δεν της έχουν τύχει και λίγα από τον περασμένο Ιούνιο. Καθίσαμε ένα τρίωρο σχεδόν μαζί στο σπίτι μου. Μου έδειξε αποσπάσματα από μια ταινία που είχε παίξει σε μια σκηνούλα κάποτε, βάλαμε τραγούδια στο YouTube κι ακούσαμε. Συνήθως δεν αφήνω άλλον να επιβάλλει το γούστο του περί μουσικής και κινηματογράφου στον προσωπικό μου χώρο, αυτηνής όμως της έκανα όλα τα χατίρια. Τουλάχιστον ένιωσε καλύτερα για λίγα λεπτά πριν ξαναβυθιστεί στις στενοχώριες της. Μου έφερε και τσιζκέικ, αλλά και καφέ, που της ζήτησα να μου πάρει με τον ερχομό της. Κι όταν βγήκαμε έξω, σαν να μην ήθελε να μ' αφήσει. Πήγαμε μαζί στην Αχαρνών για τσιγάρα δικά μου, μετά στην Αριστοτέλους και στο τέλος την άφησα στην 3ης Σεπτεμβρίου. Με κρατούσε αγκαζέ και μέσα σε πέντε λεπτά είχαν περάσει καλειδοσκοπικά απ' τα μάτια μου τα 20 χρόνια που τη γνωρίζω, το διαμέρισμα που συνήθως εκεί την έβρισκα, οι μουσικές σκηνές, εκείνος δίπλα της που σήμερα δεν υπάρχει (ή, σωστότερα, εκείνη δίπλα του), κάποιες σπάνιες έξοδοι, το πάντα αθώο γέλιο της που τώρα έχει μαυρίσει, μέχρι και κάποιες δυσάρεστες περιπέτειες που είχαμε περάσει από κοινού με ένα οικείο μας πρόσωπο. «Δεν ξέρω που θέλω να πάω» μου είπε, όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστούμε. Νομίζω, μάλιστα, πως έχασε και τον προσανατολισμό της, δεν ξεχώριζε την Αριστοτέλους απ' την 3ης Σεπτεμβρίου κλπ. Λυπήθηκα, πολύ, πάρα πολύ! Τέτοια μετάδοση στενοχώριας απ' το ένα σώμα στο άλλο και εξ αποστάσεως κιόλας, είχα χρόνια να εισπράξω...Τι κορονοϊός και μαλακίες...Γύρισα σπίτι, τηλεφώνησα της μάνας μου και της τα είπα. Στενοχωρήθηκε κι αυτή, που τη γνωρίζει. Από εκείνη την ώρα, μέχρι πριν λίγο, σαν να μη με χωράει και μένα το σπίτι μου. Άρχισα τα μηνύματα και τα τηλεφωνήματα στους φίλους μου, επιλέγοντας τον πιο καταθλιπτικό στη σειρά απ' όλους ώστε να με καταλάβει στα σίγουρα. Δεν έχει και τίποτα αυτή η χαζοτηλεόραση, που έβαλα δόσεις για να πάρω και smart TV τρομάρα μου...Είναι το πρώτο μου post για το 2020 και ποιος ξέρει τώρα πότε θα ξαναγράψω. Πάντως, ομολογώ πως δεν θα υπήρχε μέρα που θα αναρτούσα τραγούδι των Vaya Con Dios από τότε που το εγκαινίασα στη μπλογκόσφαιρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)