GRIEF...

Δύσκολοι καιροί...

να σε πνίγουν παντός είδους προβλήματα και να μην ξέρεις κάτω από που να χώσεις το κεφάλι σου...

η γειτονιά είναι φορτωμένη με λαμπιόνια και γιρλάντες...

από τόσο νωρίς;

κρίμα...

μοιραία μου θυμίζει τα μαύρα Χριστούγεννα του 2005, τότε που ήρθα αντιμέτωπος πρώτη φορά με κάτι άγριο, που πριν υπήρχε μόνο σε τίτλους ταινιών με serial killers...

δεν είναι έτσι...

σβήνει κι αναζωπυρώνεται αραιά και που, όμως τώρα ξέρω...

πώς νικιέται ή σωστότερα κουκουλώνεται με φροντίδα κι αγάπη...

πόσο ν' αντέξω κι εγώ;

την αρρώστια που πολλαπλασιάζεται σαν το φοίνικα κι από πολλές μεριές...

είπα να φύγω και θα το κάνω...

αν γίνω κι εγώ αδύναμος, χάθηκε το παιχνίδι...

η τέχνη είναι μια ρακέτα που χτυπάω με δύναμη κι εκτονώνω όλη μου την ενέργεια...

γυρίζει πίσω κι άντε πάλι απ' την αρχή...

συνειδητοποιώ ότι χωρίς τη μουσική και τα μεγαλεπίβολα κινηματογραφικά σχέδια, θα' χα τελειώσει μιαν ώρα αρχίτερα...

πως θα ήταν όλα ανώδυνα, χωρίς τυραννία;

να είναι πιο τυχεροί πολλοί άλλοι συγκριτικά με μένα;

σπάσανε τα νεύρα μου να ανοίγω τρύπες σε ραβιόλια και ντολμάδες για να γίνει φάρμακο ένα πιάτο φαΐ...

θα' χαν κουράγιο να το κάνουν οι άλλοι για την πάρτη μου;

ή τώρα θα ήμουν ένας blogger -τρόφιμος ασύλου;

πάντως, το μενού αύριο έχει όσπρια, φακές νομίζω...

τα πράγματα είναι κομματάκι πιο εύκολα...

κι αυτή η ευχή που μου' χε στείλει σε sms κάποτε ο Θάνος Σαμαράς:

Βρωμερά σιχαμένα Χριστούγεννα...

ας την πω από τώρα κι εγώ...

αυτοί δηλαδή γιατί φορτώνουν το δρόμο μου ενάμισι μήνα πριν με βρωμερά σιχαμένα λαμπιόνια;