ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΓΑΤΟΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ;

Αυτό που περιγράφει με την ποίηση του ο ψυχίατρος- ποιητής Σωτήρης Παστάκας το διαπιστώνει κανείς ιδίοις όμμασι με το που κάθεται στο ιατρείο του. Αν προλάβει να κάτσει δηλαδή, αφού συνήθως η καρέκλα του πελάτη- ασθενούς είναι πιασμένη από τον Χόρχε, έναν τετράπαχο κάτασπρο γάτο που τρίβεται στα πόδια σου, ανεβαίνει στα γόνατα σου και σου δίνει μάγουλο για χάδια! Γνωρίζω πολλές γατοϊστορίες, κυρίως γυναικών, που μεταφέρουν με το δικό τους τρόπο τη σχέση τους με τα κατοικίδια αιλουροειδή. Πρώτη φορά όμως πέφτει στα χέρια μου μια ολόκληρη ποιητική συλλογή που δεν έχει θέμα τις γάτες γενικά κι αόριστα, αλλά τη συμβίωση ενός ψυχίατρου με τον γάτο του, εννοείται μέσα από ένα στοχαστικό και βαθιά ψυχαναλυτικό background. Προσωπικά ένιωσα στο έπακρο τον αλληγορικό λόγο του Παστάκα, αφού ανήκω κι εγώ σ' εκείνους που θεωρούν αγχολυτικές τις γάτες, που θαυμάζουν τις ενστικτώδεις τάσεις ανεξαρτησίας τους και που συγκινούνται με ποιητικούς στίχους, σαν κι αυτόν εδώ: Δυο χέρια δεν κάνουν μια αγκαλιά/ ένα χέρι μπορεί/ όταν χαϊδεύει τη ράχη του. Τώρα καταλαβαίνω γιατί ο Παστάκας δεν έχει βοηθό στο ιατρείο του και γιατί το ίδιο το ιατρείο μοιάζει ώρες- ώρες να περιβάλλεται από ένα ολόλευκο νεφέλωμα που έχουν σχηματίσει οι πυκνές σγουρές πεσμένες τρίχες του Χόρχε! Έχω την αίσθηση μάλιστα πως ο συγκεκριμένος γάτος γνωρίζει από υπολογιστές, κάθε φορά που με ένα αέρινο σάλτο ανεβαίνει πάνω στο PC του γιατρού και βολτάρει περήφανα ανάμεσα πληκτρολόγιου, σταχτοδοχείου, σημειωματάριων και βιβλίων. Αυτά με μια πρώτη ανάγνωση. Διότι εύκολα γίνεται αντιληπτό πως οι προθέσεις του ποιητή ξεπερνούν κατά πολύ την απλή λογοτεχνική προσέγγιση των φιλοζωικών αισθημάτων, εν ολίγοις ο Παστάκας δε γράφει για τον γάτο του στην ουσία, αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό. Για την απαραίτητη ανθρώπινη ανάγκη της συντροφικότητας και της κοινοκτημοσύνης, για το ερωτικό συναίσθημα που αρνείται να γεράσει σε αντίθεση με το φυσικό σώμα στο οποίο στεγάζεται, για τις ταυτόσημες έννοιες Τέχνη και Ελευθερία. Ένα πολύ ιδιαίτερο ποιητικό βιβλίο 70 σελίδων με την υπέροχη φωτογραφία του Στράτου Φουντούλη στο εξώφυλλο και την επιμέλεια της Πόπης Γκανά στο σχεδιασμό της έκδοσης του. Θα το βρείτε από τις εκδόσεις Μελάνι.

Ο γάτος μου παραμένει γάτος
τέσσερα χρόνια τώρα.
Δεν ξέρω αν σκέφτεται
ν' αλλάξει υπόσταση
εγώ πολύ θα το' θελα
να τον έκανα βοηθό μου.
Είναι άριστος να υποδέχεται τους πελάτες μου
τρέχει αμέσως στην πόρτα
τους χαιρετάει
αφήνεται στα χάδια τους.
Καταλαβαίνει τον πελάτη
μόλις χτυπήσει το κουδούνι
αναγνωρίζει τον βιαστικό για τα ταβοράκια του,
κι όταν ακούει κάποιον ν' αναρωτιέται
αν έχει νόημα η ζωή του
ο γάτος μου γλείφει τα μουστάκια του.


Καταπληκτικό!