ΟΤΑΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΑΝ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΖΩΗΣ!

Όπως το αίμα, άχρηστο πια για τη λειτουργία της καρδιάς, μαζεύεται όλο στο πρόσωπο του νεκρού για να απαλύνει λίγο τη σκληρότητα του θανάτου, έτσι και ο Λουδοβίκος των Ανωγείων κάθε φορά που πιάνει το μαντολίνο του για ν' αφηγηθεί χαμηλότονα τον ύψιστο ανθρώπινο πόνο, οι οιμωγές δίνουν τη θέση τους στο λυτρωτικό δάκρυ.
Δεν είναι θανατολάγνος ο Λουδοβίκος. Γράφει και ερμηνεύει τα τραγούδια του αυθόρμητα, βουβός και αόρατος παρατηρητής δίπλα στο νεκροκρέβατο μιας κόρης, ενός παλικαριού ή μιας μάνας. Άξιος συνεχιστής των ομηρικών θρηνωδών ασμάτων, χαρακτήρισε κάποτε το μοιρολόι ως το πιο βαθύ τραγούδι αγάπης. Δική του ακόμη και η περίφημη φράση Ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο. Την άκουσε για την ακρίβεια από μια ηλικιωμένη γυναίκα που έχασε τον γιο της το 1964 στο ναυάγιο της Φαλκονέρας.
Ο Λουδοβίκος μεταφέρει εντός του μια έμφυτη μνήμη, ικανή να παράξει ποίηση αυτοσχεδιαστική και τελικά να προασπίσει την ελευθερία της έκφρασης. Με δυο λόγια, από το ξεκίνημα του μέχρι σήμερα παραμένει πιστός στη χατζιδακική ρήση που θέλει το τραγούδι να περιέχει απαραιτήτως τον Έρωτα και τον Θάνατο.

Ήρθα να σου πω τα μοιρολόγια που σου πρέπουνε να τ' ακούσεις, είπε η αδερφή στην αδερφή που ήταν άρρωστη. Είδα τ' όνειρο σου και θα πεθάνεις ή σήμερα ή αύριο. Πες τα, την παρακάλεσε η Ελένη. Έκλεισε την πόρτα και κανείς δεν άκουσε τι της είπε. Όμως την προετοίμασε με τα όμορφα λόγια. Το ίδιο βράδυ η Ελένη έφυγε ήρεμα...

Πρόβαλε, μαύρη μάνα, στο μπαλκόνι

και σύρε δυνατή φωνή

ο κύρης μου μπας και φανεί

η Ελένη μας μη φύγει μόνη...

Σήκω να πας εις το σκολείο, Ρηνιώ μου

να πεις εις τη δασκάλα, άμοιρο μου

να πιάσει τον κατάλογο, παιδί μου

να σβήσει το Ρηνιώ μου, γιασεμί μου...

* μαζί με το Τελευταίο τραγούδι, το ολοκαίνουργιο cd του Λουδοβίκου των Ανωγείων, ζητήστε και τα ξυραφάκια- λογικά θα δίνονται προσφορά! Εγώ πάντως το καταφχαριστήθηκα με την ψυχή μου!