Συναντώ τον ψυχίατρο στο καφέ της Νέας Σμύρνης, εκεί που συνηθίζει- μου λέει- να πηγαίνει και ο Βασίλης Βασιλικός με το καπέλο του πάντα...
Τον περιμένω μέχρι να τελειώσει το προηγούμενο ραντεβού. Ένας παρανοηκός που έκανε ερωτομανιακό επεισόδιο, κάνοντας ταυτόχρονα κόλαση τη ζωή του αντικειμένου του πόθου του, επειδή δεν ανταπεξήλθε στα αισθήματα του...
Έπειτα δέχεται εμένα. Με ακούει. Νιώθω θλίψη και ενοχές, του λέω, ένα χρόνο μετά. Βλέπω πολύ κόσμο κάθε μέρα, μα η μόνη εικόνα που έχω είναι το ταβάνι πάνω από το κρεβάτι μου. Χαμογελάει με το ουισκάκι του και τα φυστίκια δίπλα. Δεν έχει μαζί την ποθητή κόκκινη γραμμή και θα φύγω μισοάπραγος...
Ο καφές θα τελειώσει γρήγορα την ώρα που θα πιάσει να βρέχει καταρρακτωδώς. Έρχεται το επόμενο ραντεβού. Δε μου πάει να ρωτήσω διακριτικά από τι ακριβώς πάσχει ο συνάνθρωπος. Το καταλαβαίνω από το αγριεμένο βλέμμα και τα ανακατεμένα μαλλιά του. Τρία πράγματα παίζουν: ή έχει νοσήσει ο εγκέφαλος του ή έχει ραγίσει το γυαλί της ψυχής του ή απλώς είναι πιο ευαίσθητος από τους άλλους...
Το τρίτο μάλλον...
Θυμάμαι την Ώρα των 50 λεπτών του Robert Lindner. Δε γράφεις κανένα βιβλίο; ρωτάω τον γιατρό κι αυτός μού απαντάει ότι του το' χει ήδη προτείνει και η γκόμενα του. Γελάμε. Παραδίπλα περιμένει ο ασθενής του με χαμηλωμένα μάτια...
Κάποιος σοφός τροβαδούρος έγραψε πως ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο. Ο ψυχικός πόνος, όμως; Γίνεται κι εκεί η υπέρβαση; Καμία βιογραφία και κανένα ντοκιμαντέρ δε θα μπορέσουν ποτέ να αποτυπώσουν την εμπειρία της επαφής μεταξύ ενός υγιή κι ενός ψυχικά άρρωστου...
Το λέω εγώ που όταν δω έναν άνθρωπο να έρχεται από εκατό μέτρα μακριά, μου είναι εύκολο να καταλάβω αν παίρνει ψυχοφάρμακα...
6 σχόλια:
Σε τιμά που δεν έχεις κανένα πρόβλημα με τα ταμπού. Aν κι εγώ όταν σε είδα στα Εξάρχεια να τρως μερικές μέρες δεν σκέφθηκα ότι παίρνεις κάτι.
Ladose και Xanax εδώ...
φοφίκος...
καμιά φορά βλέπεις ψυχίατρο όχι αποκλειστικά για σένα.
ευχαριστώ
που τα θυμήθηκες τα φοφίκο ρε συ!
σαν ζαναξ τα κατεβάζαμε πιτσιρικάδες.
Ουισκάκι ο γιατρός.
Πρώτος.
Ζούμε στο 2009 και ακόμη κάποιοι χλευάζουν τους ψυχίατρους, τους ψυχολόγους και τους θεραπευτές. Κάποιοι από αυτούς είναι βέβαια υποκριτές και κάνουν ότι κάνουν μόνο και μόνο για τα λεφτά. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι που σέβονται τον άνθρωπο και του συμπεριφέρονται όπως του αρμόζει.
Τα φάρμακα συμβάλλουν με καθοριστικό τρόπο στην εκάστοτε θεραπεία και σε συνδυασμό με τη ψυχοθεραπεία ο θεραπευόμενος, υποστηρίζεται από διάφορες ιατρικές μελέτες,ξεφεύγει από την απόγνωση, την αίσθηση ήττας και παραίτησης και βρίσκει ξανά την προσωπική του ανάσα αφού αφουγκραστεί το ρυθμό της ψυχής του.
Το να συμβουλευτεί κάποιος έναν ειδικό και ο ίδιος να το δημοσιοποιήσει έστω και μέσω του προσωπικού του μπλόγκ αποτελεί μια πανέξυπνη κίνηση αφού με αυτό το τρόπο δηλώνει το πιο απλό και παράλληλα το πιο ανθρώπινο πράγμα, ότι ζητάει βοήθεια και ότι ο καθένας που έχει κόμπλεξ με τους ειδικούς του ευρύτερουυ χώρου της ψυχοθεραπείας ίσως να το ξανασκεφτεί άλλη μια φορά.
Τα φοφίκο, η κουκουρούκου, οι μπομπονέλες, τα μελένια!!...χαιρετώ τον φίλο τριαντάρη!
Δημοσίευση σχολίου