TOP 10 ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ 2000- 2009 ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΦΩΝΟ!

Νο 1- ΛΕΝΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ- Ημερολόγια (Οδός Πανός, 2008)
Νο 2- ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΕΟΧΑΡΙΔΗΣ- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΚΑΤΟΠΟΥΛΟΣ- Χ. Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή (Σείριος, 2000)

Νο 3- LOLEK- Alone (Inner Ear, 2009)

No 4- ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ- Βραχνός Προφήτης (Lyra, 2000)

No 5- ΝΙΚΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ- Πλάνο Εξόδου (Lyra, 2006)

No 6- ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ- Νεροποντή (Universal, 2009)

No 7- ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ & ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ- Από 'δω και πάνω (alltogethernow/EMI, 2006)

No 8- YOUR HAND IN MINE- Every night dreams (Inner Ear, 2008)

Νο 9- ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ- Οίκος Αντοχής (Καθρέφτης Ήχων Αληθινών, 2007)

Νο 10- ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΜΒΑΚΗ- Το τερραίν του Παραδείσου (Σείριος, 2007)

κκκ

* ζητήθηκε τον περασμένο μήνα από το δίφωνο σε όλους τους συντάκτες του να παραδώσουμε μία λίστα με τους δέκα καλύτερους ελληνικούς δίσκους της δεκαετίας που έφυγε. Η σούμα από τις λίστες των συναδέλφων δημοσιεύθηκε στο τρέχον τεύχος και στο site του περιοδικού (www.difono.gr), όπου μπορούν επίσης να ψηφίσουν και οι αναγνώστες- επισκέπτες. Εγώ έπεσα μέσα μόνο σε δύο δίσκους που επέλεξα, στον Βραχνό Προφήτη του Θανάση Παπακωνσταντίνου και στο Από ΄δω και πάνω του Γιάννη Αγγελάκα με τους Επισκέπτες. Όλοι οι άλλοι, ως φαίνεται, αποτελούν δείγματα ενός αυστηρά υποκειμενικού γούστου και μπορώ να πω ότι είμαι ικανοποιημένος απόλυτα με τις επιλογές μου.

ΧΑΛΙ ΧΙΤΛΕΡ!

Πριν από μερικές ώρες επί της Βασιλίσσης Σοφίας ένα τσούρμο χρυσαυγίτες με υπερυψωμένες γαλανόλευκες έχουν κλείσει την κυκλοφορία, φωνάζοντας τα γνωστά ξενοφοβικά και γενικώς φοβικά συνθήματα τους. Δουλειά δεν είχε το μουνί και μάθαινε τσαγκάρης, σκέφτομαι εγώ απ' τη μια. Στο ντιάλο, ρε φασίστ! φωνάζει απ' την άλλη ο Αλβανός ταξιτζής που με μεταφέρει με ανοιχτά τα παράθυρα του οχήματος του, λόγω της σημερινής ανόδου της θερμοκρασίας. Κλείσε τα παράθυρα και μη βγάζεις κιχ, τον συμβουλεύω, διότι έτσι και καταλάβουν ότι εσύ είσαι απ' τα Τίρανα κι εγώ απ' τα διπλανά Εξάρχεια, δεν το' χουν τίποτα να μας τραβήξουν έξω και να μας κάνουν μπλε μαρέ απ' το ξύλο! Έχεις ντίκιο, απεφάνθη όλο χαμόγελο ο αλλοδαπός ταρίφας και η οργή του για τα φασιστάκια σα να μετατράπηκε σε χαρά που συναινούσε απόλυτα για πρώτη φορά στη ζωή του με κάποιον Έλληνα. Πάλι καλά που δεν είπε και Αφεντικό ύστερα απ' το Έχεις ντίκιο! Μετά ανέβασε τα τζάμια κι έβαλε derti FM να κάνουμε κέφι, να φιλιώσουμε μετά μουσικής οι αλλοεθνείς που γλιτώσαμε παρέα το ξυλίκι απ' τους εθνικιστές.

* η φωτογραφία- δάνεια από την ιστοσελίδα www.komotiniblogs.gr
** αυτό το ΤΕΛΛΑΣ είναι όλα τα λεφτά!

ΕΧΕΙΣ (Σ)ΧΕΣ(Η)ΕΙ;

Χθες βράδυ βρέθηκα σε φιλικό σπίτι ανάμεσα σε τρία ζευγάρια. Ο Ν. με την Α., ο Β. με την Α., ο Π. με την Ε. κι εγώ, το μοναδικό μπακούρι. Οι μισοί απ' αυτούς, καλλιτέχνες, οι άλλοι μισοί, φιλότεχνοι, διότι- ως γνωστόν- έχουν κι ένα άλφα επίπεδο οι παρέες μας. Στις σχέσεις των ζευγαριών δεν υπάρχουν στεγανά, οι κοινωνικές και αισθητικές διαφορές απαλοίφονται χάριν μιας συμβεβλημένης συντροφικότητας (στους πρεσβύτερους) κι ενίοτε ενός, κωμικά αφόρητου, ιδιοκτησιακού καθεστώτος (στους νεότερους). Βέβαια όλο αυτό μόνο ένας τρίτος, ο απ' έξω δηλαδή, μπορεί ή τον βολεύει να το βλέπει έτσι κι αν δεν είναι φαν του μίζερου τραγουδιού Οι φίλοι μου χαράματα της Αλεξίου, το καταδιασκεδάζει κιόλας. Η Ε., ας πούμε, έλεγε στην Α. ότι θέλει- δε θέλει θα χοντρύνει μετά την πρώτη γέννα της, παρ' όλο που η Α. το αρνούταν κατηγορηματικά, τη στιγμή που ο Β., ο σύζυγος της, δήλωνε ότι έτσι και συμβεί αυτό μοιραία θ' αρχίσει να ξενοκοιτάει. Τότε, η άλλη Α., που είναι γνωστή νοσόφοβη, επισήμανε ως σοβαρότερο τον κίνδυνο του διαβήτη μετά τη γέννα παρά την λογικότατη επιθυμία του συζύγου της φίλης της να ξενοπηδήξει. Οι πιο σκεπτόμενοι, ούτως ειπείν, της παρέας, απλά άκουγαν. Εγώ πάλι θυμήθηκα αρχικώς τον αείμνηστο Νίκο Σταυρίδη και την οριακή ατάκα του Άχου και δε με νοιάζει! Κατόπιν αυτοψυχαναλύθηκα εκ του προχείρου: Γιατί, βρε παιδί μου, να περνάω πραγματικά καλά μόνο όταν συζητάω με κάποιον για χοντρά προβλήματα; Γιατί να με φτιάχνουν δοσολογίες φαρμάκων με την κόκκινη γραμμή και να πλήττω με το γλυκό που δεν πέτυχε σήμερα και που το καταβροχθίζω κάθε φορά; Γιατί να θαυμάζω καλλιτέχνες- ιερά τέρατα, που' χω την τύχη να συναναστρέφομαι και με τους άλλους, τους νεότερους, που αγαπώ εξίσου, να νιώθω βαρεμάρα ύστερα από λίγο καιρό; Γιατί να θεωρώ μια πουτάνα κι έναν πούστη που ψωνίζονται πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους από τους πιο νορμάλ, ας πούμε, τύπους της κοινωνίας; Όχι ότι δεν εμπεριέχουν κι αυτοί μια γραφικότητα, αλλά είναι λίγο πιο ορίτζιναλ τουλάχιστον. Όταν η Ε. άρχισε να βρίζει τον Χατζιδάκι που δεν έχανε συναυλία του, παρ' όλο που πάντα κάτι θα συνέβαινε και θα έσερνε τα εξ αμάξης στο κοινό του, εκνευρίστηκα ελαφρώς κι έπαψα να τους παρακολουθώ. Είχα πιεί και λίγο παραπάνω μετά από πολύ καιρό, νύσταζα κιόλας κι έτσι με πήρε ο ύπνος στην πολυθρόνα. Είναι ωραίο να κοιμάσαι μέσα στη βαβούρα που προξενούν φωνές σα να διαξιφίζονται. Όταν με ξύπνησαν για να φύγουμε απ' το φιλικό σπίτι, ήρθε στο νου μου ο μονίμως άγαμος, άφραγκος, άναρχος κι ανέμελος Α. που συνάντησα προχθές στα Εξάρχεια. Πενηντάρισε κι αυτός, μα εξακολουθεί να είναι φαν αμετανόητος του Μπουκόφσκι! Βρήκες καμιά γκόμενα; τον ρώτησα. Άσε, Αντωνάκη, μου απάντησε, έτσι πια και βρεθούμε με καμιά γκόμενα με περίοδο, θα νομίζουμε ότι της κόψανε τον πούτσο!

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΜΠΑΛΑΝΤΕΣ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

01. ΚΟΡΙΝΑ ΛΕΓΑΚΗ- Ω μη με βλέπετε που κλαίω (Δημήτρη Μαραμή/ Μαρίας Πολυδούρη)
02. ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΙΣΔΑΚΗΣ- Jenny Wren (Paul Mc Cartney)
03. JOHNNY CASH- Personal Jesus (Depeche Mode)
04. ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ- Η εφηβεία που δε θα παραδεχόμασταν (Νίκου Χαλβατζή)
05. FABRIZIO DE ANDRE- Suzanne (Leonard Cohen)
06. LEONARD COHEN- Famous blue raincoat (Leonard Cohen)
07. ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ- Φασμπίντερ και ξερό ψωμί (Τζίμη Πανούση)
08. ΠΑΥΛΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ & ΗΛΙΑΣ ΒΑΜΒΑΚΟΥΣΗΣ- Ιωνάς (Παυλίνας Κωνσταντοπούλου)
09. VASSILIKOS- Moon river (Henry Mancini/ Johnny Mercer)
10. ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ- Τα κομμένα φτερά (Κώστα Τσίρκα/ Γεράσιμου Ευαγγελάτου)
11. ΔΑΝΑΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ- Εξαρτημένα αντανακλαστικά (Δανάης Παναγιωτοπούλου)

Αυτά τα τραγούδια θα ακουστούν στη σημερινή εκπομπή μου στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα. Συντονιστείτε!

Ο BOSKO & Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΛΑΧΟΥΤΗΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΣΑΜΠΡΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΡΑ!

Αιτία της σημερινής επίσκεψης μου στο Ραδιομέγαρο της Αγ. Παρασκευής και συγκεκριμένα στο στούντιο του Δευτέρου Προγράμματος ήταν η ηχογράφηση μιας δίωρης εκπομπής με οικοδεσπότη τον αγαπητό Γιώργο Τσάμπρα. Πήγαμε μαζί με τον Κώστα Μπαλαχούτη, ο σκηνοθέτης δηλαδή και ο συγγραφέας της σειράς βιβλίων και dvd που κυκλοφορούν τον καιρό αυτό με το Τηλέραμα για την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού.

Πέρασα πολύ καλά το μεσημέρι μου και νομίζω πως ειπώθηκαν και ωραία πράγματα. Με τον Μπαλαχούτη μόνο τα ψιλοσπάσαμε στις μουσικές επιλογές, αφού εγώ ήθελα το Κάποια μάνα αναστενάζει στην εναλλακτική, κατά τον Τσάμπρα, εκτέλεση της Φλέρυς Νταντωνάκη με τη συνοδεία του Χατζιδάκι στο πιάνο, ενώ αυτός προτιμούσε την πιο πρόσφατη βερσιόν με τον Γιώργο Μαργαρίτη. Παρ' όλα αυτά κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος: και Νταντωνάκη παίξαμε, και Μαργαρίτη, και Κωχ, και Γιώτα Λύδια, και Καζαντζίδη, και Ζαγοραίο και πολλούς άλλους λαϊκούς ή, έστω, πιο εναλλακτικούς καλλιτέχνες! Μιλήσαμε ακόμη, ο Κώστας για τη συλλογή όλου αυτού του τεράστιου υλικού που κλείστηκε τελικά σε οχτώ τόμους κι εγώ για την εμπειρία των γυρισμάτων ενός project που δεν είχε καμία σχέση με τη μέχρι τώρα φιλμογραφία μου.

Να και ο Σιδερής Πρίντεζης, ακόμη ένας θησαυροφύλακας της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και του εγχώριου πολιτισμού, με τον οποίο γνωριστήκαμε σήμερα προσωπικά και μου έδωσε θερμούς χαιρετισμούς να μεταφέρω στον κοινό μας φίλο rena fan- κατά κόσμον Αποστόλη.

Η εκπομπή του Γιώργου Τσάμπρα με καλεσμένους τον Κώστα Μπαλαχούτη και τον γράφοντα, με θέμα την ιστορία του λαϊκού τραγουδιού, θα μεταδοθεί σε δύο μέρη στις 20 και 21 Φεβρουαρίου 16.00- 17.00 το απόγευμα!

Ο RAINER WERNER FASSBINDER, Η ΑΝΝΑ ΒΗΧ & ΟΙ ROXY MUSIC!

Λατρεύω τις ταινίες του Rainer Werner Fassbinder, τα ψυχοπλακωτικά αστικά μελοδράματα και τις προκλητικές ανθρωποκεντρικές ιστορίες του, που κατάφεραν να αποδώσουν τόσο σοφά το ζήτημα της συνολικής γερμανικής ενοχής. Τις προτιμώ περισσότερο κι από τα παγανιστικά αριστουργήματα του Pier Paolo Pasolini, του γεμάτου πίκρα διανοητή για την πορεία της Αριστεράς παγκοσμίως. Κι από τους δυο τους μάθαμε μουσική. Ο μεν Fassbinder μας γνώρισε τους Platters, τον Leonard Cohen, τους Amon Duul II και τους Roxy Music, όπως βλέπουμε και στο απόσπασμα από την οριακή Χρονιά με τα 13 φεγγάρια (1978), μια από τις πιο καταθλιπτικές ταινίες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου: η Ελβίρα που κλαίει γοερά υπό τους ήχους του A song for Europe, έχοντας μόλις δεχτεί την απόρριψη των εραστών- θαμώνων ενός παρακμιακού κλαμπ και περιμένοντας την πόρνη φίλη της, τον μοναδικό δηλαδή άνθρωπο που την αποδέχεται. Ο δε Pasolini, όποτε δεν του έγραφε μουσικές ο Enio Morricone, φρόντιζε να μας μαθαίνει τα νέγρικα σπιρίτσουαλς, τα ρουμάνικα και γιαπωνέζικα λαϊκά τραγούδια, αλλά και τους μεγάλους κλασικούς συνθέτες. Τον Fassbinder ωστόσο τον έχω εδώ και χρόνια μεσ' στην καρδιά μου εξ αιτίας της φωτογράφου δασκάλας μου, της συχωρεμένης Άννας Βηχ, στη σχολή κινηματογράφου. Η Άννα υπήρξε πρωταγωνίστρια στο τελευταίο φιλμ του Σταύρου Τορνέ, το Ένας ερωδιός για τη Γερμανία του ΄87, με μουσική Χατζιδάκι, και πραγματικά με ερωδιό έμοιαζε, έτσι ψηλή και όμορφη που ήταν. Σ' αυτήν τρέχαμε για κοπή negative με τα 16αράκια σπουδαστικά φιλμάκια μας, στο σπίτι της, στον Λυκαβηττό, όπου τύχαινε να συναντήσουμε καμιά φορά και τον σκηνοθέτη Σταύρο Καπλανίδη, τον σύντροφο της. Προσπαθούσε να μας μυήσει με τον καλύτερο τρόπο στην τέχνη της φωτογραφίας, παρ' όλο που εγώ ανέκαθεν ήμουν θεωρητικός τύπος και προτιμούσα περισσότερο τις κουβέντες και τα τσίπουρα μαζί της στα εξαρχειώτικα καφενεία. Όπως ένα βράδυ που η συζήτηση ξεκίνησε από τις ταινίες του Fassbinder και κατέληξε με την ίδια να κλαίει, επειδή οι πρόγονοι της οδήγησαν στον όλεθρο τους λαούς του κόσμου! Σώπα, βρε Άννα, αυτά πέρασαν τώρα, της έλεγε ο Α., κοιτώντας κατάματα μια αυτήν και μια εμένα, που ως 20χρονος τα' χα χάσει με την ευαισθησία της δασκάλας μου. Επιχείρησα πολλές φορές να αντιληφθώ τη θέση μιας Βορειοευρωπαίας καλλιτέχνιδας, σαν την Άννα, μέσα στους Βαλκάνιους ρέμπελους ομοϊδεάτες της των δεκαετιών του 1970, του ΄80 και του ΄90. Ήταν τόσο διαφορετικής ψυχοσύνθεσης, μα αγαπούσε εξίσου τον τόπο αυτό και μάλλον αδυνατούσε να μας καταλάβει, εμάς τους χοντρόπετσους, μικρότερους και συνομήλικους της. Θυμάμαι μιαν άλλη μέρα που πήγα στο σπίτι της για δουλειά, άνοιξα το ψυγείο της και έφτιαξα έναν παγωμένο φραπέ. Το ότι δεν την είχα ρωτήσει αν θέλει κι εκείνη καφέ, την έκανε να με συναντάει στη σχολή και να μη μου μιλάει επί δύο ολόκληρες εβδομάδες, όχι όμως από θυμό, αλλά από απογοήτευση με τον στιγμιαίο ατομισμό που επέδειξα. Κι εγώ απ' την άλλη θεωρούσα έως και αστείο το πάντα χαμηλωμένο και υγρό της βλέμμα απέναντι μου, λες και είχα κάνει κάποιο έγκλημα. Όταν τέλος πάντων τα βρήκαμε, αφού της ζήτησα τον λόγο, χαρούμενη μου απάντησε πως δεν τρέχει τίποτα, μια και αγαπάει ιδιαίτερα τα αγόρια με μακριά μαλλιά. Τραγουδούσαμε συχνά σε παρέες με την Άννα, τραγούδια του Σαββόπουλου, ρεμπέτικα, το Σ' το' πα και σ' το ξαναλέω που της άρεσε πολύ και είχα εντυπωσιαστεί, επειδή ήταν τριάντα χρόνια πολιτογραφημένη Ελληνίδα, μα δε μπορούσε να εγκαταλείψει με καμία κυβέρνηση τη χαριτωμένη γερμανική προφορά της. Πίστευε πως αν ο Fassbinder μετείχε σε βάθος της ελληνικής παιδείας, δε θα έβαζε Roxy Music στη Χρονιά με τα 13 φεγγάρια, αλλά την Περιπλανώμενη ζωή του Τσιτσάνη με τη Μπέλλου. Όσο κι αν της πήγαινα κόντρα, εν είδει γόνιμου διαλόγου, υποστηρίζοντας δυναμικά τους διεθνείς Roxy Music! Είμαι Γερμανίδα, γεννήθηκα στη Γερμανία και εκεί ανήκω, έλεγε, αλλά αγαπώ τους Έλληνες, τη γλώσσα, τη σκέψη και τον πολιτισμό τους πιο πολύ απ' οποιονδήποτε άλλο λαό της γης. Γι' αυτό και ζήτησε να ταφεί στη χώρα της, όταν ένας καλπάζων καρκίνος την έστειλε πρόωρα στον θάνατο, γεμίζοντας δάκρυα τα μάτια όλων εμάς που είχαμε τη μεγάλη τύχη να τη ζήσουμε από κοντά και να μοιραστούμε λίγες ανθρώπινες στιγμές. Τόσο το φωτογραφικό της έργο, όσο και η συμβολή της στην ελληνική μικρού μήκους ταινία από τη Μεταπολίτευση και μετά, είναι γνωστά, αν και όχι με το μέγεθος που της αναλογεί. Μέχρι σήμερα, όποτε βλέπω πλάνα του Fassbinder, τα κοντινά του στα πρόσωπα της Χάνα Σιγκούλα, της Ίνγκριντ Κάβεν ή της Μάργκιτ Κάρστενσεν, ο νους μου πηγαίνει πάντα στην ευαίσθητη Άννα Βηχ και στα χρόνια των κινηματογραφικών σπουδών μου. Ωραίοι άνθρωποι, ωραίες ιστορίες! Να' σαι καλά, Άννα, όπου κι αν βρίσκεσαι...

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ: ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΚΟΛΑ(ΟΥ)Ζ(Ο) ΔΕ ΘΕΛΕΙ!

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΟΛΑΖ
UNIVERSAL
Ας μην πέσουμε κατ' αρχάς να φάμε ζωντανό τον Κύπριο σούπερ- σταρ Μιχάλη Χατζηγιάννη (ή ας αφήσουμε τους καννιβαλισμούς για το τέλος αυτού του κειμένου), επειδή αποφάσισε να διασκευάσει και να ερμηνεύσει με τη φωνή του τα ιερά και τα όσια του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού, δηλαδή Γιάννη Σπανό, Σταμάτη Κραουνάκη, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Αντώνη Βαρδή, Γιώργο Χατζηνάσιο, Μάριο Τόκα, Κώστα Καπνίση, αλλά και Μανώλη Χιώτη. Επίσης, στιχουργούς σαν τους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιάννη Καλαμίτση κ.α., συμπεριλαμβανομένου του ποιητή Νίκου Καρύδη. Ο οποιοσδήποτε μεγαλοέντεχνος τραγουδιστής έκανε έναν τέτοιο δίσκο θα δεχόταν έως και συγχαρητήρια μέσα στο σημερινό άνυδρο τοπίο της εγχώριας δισκογραφίας. Φοβάμαι όμως πώς ούτε οι καλές προθέσεις καμιά φορά σώζουν την κατάσταση. Και εξηγούμαι: ο κύριος Χατζηγιάννης ολοφάνερα κόπτεται για το σουξέ και τη διατήρηση του λαοφιλούς- εντός της πιτσιρικαρίας- προφίλ του, παρά για το Τραγούδι, το Ωραίο, το Μεγάλο και το Αληθινό. Αλλιώς δεν θα διάλεγε το Αν είσαι...(Πως θες να το ξέρω), ένα υπέροχο τραγούδι από την Τρίτη Ανθολογία του Σπανού, βάζοντας του φωνητικά από λικνίζουσες γκόμενες και κάνοντας το κατάλληλο μόνο για μουσική υπόκρουση καραβίσιου dinner (κάπου το' χα ξαναγράψει αυτό για τον εν λόγω καλλιτέχνη). Εν συνεχεία απορώ: ο κύριος Μικρούτσικος είχε πρόβλημα τις προάλλες στον Ιανό που ο συνεργάτης του, στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, μίλησε με θερμά λόγια για την Πέγκυ Ζήνα. Σήμερα, που ο Χατζηγιάννης δολοφονεί κανονικά τον Τηλεφωνητή του (το ηχογράφησε πρώτη η Χάρις Αλεξίου), είναι όλα μέλι- γάλα; Και δε χρειάζεται ν' αναφερθώ στα υπόλοιπα κομμάτια, όπως το Θ' αναζητάς (α΄εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς) που επενδύθηκε με εφηβικές ηλεκτρικές κιθάρες, το Ξημερώνει Κυριακή που ανέκαθεν μού μύριζε χούντα και που τώρα με τον ηλεκτρικό- ηλεκτρονικό ήχο του αγγίζει το κιτς ή το Δεν θέλω πια να ξαναρθείς του Χιώτη που έγινε latin μέσω μιας τελείως προβλέψιμης ενορχήστρωσης και με τη συνενοχή μάλιστα της Γλυκερίας (διότι περί συνενοχής πρόκειται, με την εύπεπτη πρόθεση Οι καλοί παντού χωράνε). Αυτό το Οι καλοί παντού χωράνε, το σιχαίνομαι! Είναι υπεύθυνο εν πολλοίς για τα χάλια του ελληνικού τραγουδιού, για το γεγονός ότι κάποιοι το κατήντησαν σούπα ανάλατη, σώμα νεκροζώντανο δίχως σκέψη, μπαγιάτικο κερασάκι στην τούρτα της αισχροκέρδειας και της 'κονόμας. Θυμίζω τέλος πως μια δεκαετία πριν, ίσως και λίγο περισσότερο, τότε που τον Χατζηγιάννη δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του στη χώρα μας και ο ίδιος έτρεχε σε μάγισσες και χαρτορίχτρες για να του πουν πότε επιτέλους θα κατακτούσε το πανελλήνιο, η Χάρις Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας τον έπαιρναν δίπλα τους, στη δισκογραφία και στις συναυλίες, παρέχοντας μια καθ' όλα συγκινητική θαλπωρή σ' έναν ελπιδοφόρο νέο συνάδελφο τους. Αφού, λοιπόν, ο ομολογουμένως καλλίφωνος Χατζηγιάννης κατάκτησε πράγματι το πανελλήνιο, πετώντας συνθέσεις- ξεροκόμματα σε καλλιτέχνες με πολύ μεγαλύτερη ιστορία και πορεία από τη δική του αντίστοιχη, γιατί στον ερχομό της νέας δεκαετίας δεν επιστράτευσε τη σουξεδοποιό ικανότητα του και βολεύτηκε με το να κατακρεουργήσει αισθητικώς κοσμαγάπητα ελληνικά τραγούδια; Επομένως, ακόμη και ένας σούπερ- σταρ περνάει χοντρή κρίση, όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει στο εξώφυλλο πώς φόρεσε τις τυπάδικες μπότες του, σενιαρίστηκε και τράβηξε για παραμυθένιες πολιτείες. Προσοχή, διότι στη γωνία μπορεί να καραδοκεί το καλάμι οριζοντιωμένο, αυτό που τόσο εύστοχα του επισήμανε κάποτε ο Πάνος Κατσιμίχας! Όσο για κάποιους ιντερνετικούς γραφιάδες που ταυτίζουν το Κολάζ του Μιχάλη Χατζηγιάννη με το Vintage του Βασιλικού, αν μη τι άλλο στερούνται στοιχειωδών γνώσεων, ακόμη και υπόνοιας γούστου.

ΑΠΟ ΤΑΣ ΕΞΟΧΑΣ!

Διασχίσαμε την Πελοπόννησο, βλέποντας μοιραία τα φαλακρά βουνά που ούτε το χιόνι μπόρεσε να σκεπάσει τα αποκαΐδια τους, περνώντας την Ασέα νόμισα πως κάποιος φώναξε Γκάτσος μέσα στ' αμάξι και χάρηκα που θα ξανάβλεπα το ερειπωμένο σπίτι του ποιητή της Αμοργού, μα τελικά η φωνή έλεγε Μπάτσος και όχι Γκάτσος, εννοώντας πως έπρεπε να κόψουμε ταχύτητα διότι παρακάτω υπήρχαν περιπολικά, λίγο μετά την Τρίπολη σταματήσαμε για γίδα βραστή, σαλάτα λάχανο και δυο ποτηράκια κρασί, ακούσαμε ένα εκπληκτικό άλμπουμ του Fabrizio de Andre με διασκευές σε Georges Brassens και Leonard Cohen, ενώ με το που φτάσαμε στην πληκτική Αθήνα συνειδητοποίησα πως εκεί που ήμουν, παρ' όλο τον χιονιά των προηγούμενων ημερών, κρύωνα λιγότερο. Σκέφτομαι τώρα γιατί προχθές με το Play Time του Jacques Tati αποκοιμήθηκα στον καναπέ, στη μία ώρα περίπου, καθώς χθες με την αμερικανιά Carlito's Way του Brian de Palma, το μάτι μου ήταν γαρίδα! Στας εξοχάς, φαίνεται, καταναλώνεις πολύ πιο ανώδυνα τα...ανώδυνα!

1.000 ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ!

Σήμερα τα Άσματα και Μιάσματα έχουν γενέθλια, αφού γίνονται είκοσι έξι μηνών και χιλίων αναρτήσεων! Καθόλου άσχημα, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν περνάει μέρα δίχως να ανανεώσω τη σελίδα και, μάλιστα, αν συμβεί αυτό για διάφορους λόγους, το φέρω βαρέως και σπεύδω να επανορθώσω με απανωτές επόμενες αναρτήσεις. Το χιλιοστό post του blog με βρήκε σε επαρχιακή πόλη, όπου ήρθα να περάσω το σαββατοκύριακο με αγαπημένα μου πρόσωπα.

Στον παλιό σταθμό του τρένου της πόλης αυτής έγινα και μάρτυρας του κρυφτού που έπαιζαν ένα τσούρμο τσιγγανόπουλα, ελεύθερα μικρά παιδιά των δρόμων και της φύσης.

Χρόνια Πολλά στα Άσματα και Μιάσματα και να είμαστε καλά να γράφουμε για τα χρόνια που θα' ρθουν!

ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ VII: ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

Όποιος σκοτώνει την καρδιά, ολότελα για το κορμί δε νοιάζεται, τραγούδησε εν έτει 1935 η Σοφία Βέμπο και το’ ριξε στην...κοκαΐνη, πολλές δεκαετίες πριν τον J. J. Cale και τον Eric Clapton και βέβαια προτού το εν λόγω βλαβερό σπινταριστό ναρκωτικό γίνει must στους κύκλους των γιάπηδων και των ανθρώπων της νύχτας! Άλα της η Βέμπο!

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΡΣΑΜΑΚΗΣ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

Αν θέλετε να γνωρίσετε ένα νέο συνθέτη οργανικής μουσικής, χατζιδακικών καταβολών και κινηματογραφικής αισθητικής, συντονιστείτε σε λίγη ώρα από τώρα στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4. Από τις 17.00 ως τις 18.00 θα βρίσκεται στο στούντιο ο Γιώργος Βαρσαμάκης, καλεσμένος της σημερινής εκπομπής μου, όπου θα παρουσιάσουμε το τρίτο άλμπουμ του που μόλις κυκλοφόρησε με τίτλο Μυστικά Παραμύθια.

Η ΕΛΕΝΗ ΚΙΚΙΔΟΥ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ!

Περνάω εν μέσω κρύου και χιονόνερου από το Πεδίο του Άρεως, επιστρέφοντας από τα Εξάρχεια στο σπίτι. Βρίσκομαι σε μία συγκεκριμένη διεύθυνση, έξω από ένα παλιό σπίτι, του οποίου εδώ και χρόνια ήθελα να χτυπήσω το κουδούνι, μα δυστυχώς δεν το έκανα ποτέ. Στο σπίτι αυτό ζούσε η Ελένη Κικίδου, ίσως η μοναδική περίπτωση μέντιουμ που προσέδωσε σοβαρότητα στο εν λόγω μεταφυσικό σπορ. Είχα διαβάσει γι' αυτήν και τη μεγάλη της επιτυχία εν έτει 1953 να βοηθήσει τις διωκτικές αρχές στη σύλληψη του ψυχανώμαλου μπανιστηρτζή Μιχάλη Στεφανόπουλου, γνωστού ως Δράκου, όχι του Κούνδουρου, αλλά της Βουλιαγμένης. Την είχε στενοχωρήσει απίστευτα, λέγεται, η καταδίκη σε θάνατο και η εκτέλεση του Στεφανόπουλου, γι' αυτό και από το 1960 δεν πρόσφερε ποτέ ξανά τη διαισθητική της ικανότητα σε θέματα της αστυνομίας. Προτιμούσε να βρίσκει με εξαιρετική ακρίβεια χαμένα πολύτιμα αντικείμενα ανθρώπων που ζητούσαν τη βοήθεια της, όταν δεν έπαιζε περισσότερο τον ρόλο παρηγορήτριας και συμβουλάτορος. Στο διαδίκτυο βρίσκει κανείς ελάχιστα πράγματα για την περίπτωση της, όπως το πλήρες χρονικό της υπόθεσης του Δράκου της Βουλιαγμένης ή τη μοναδική της φωτογραφία, που συνοδεύει και τη δική μου ανάρτηση. Μία γυναίκα, στενή φίλη της τα τελευταία χρόνια, εξομολογείται πώς η Κικίδου διαισθάνθηκε την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Πάπα, καθώς παρακολουθούσαν μαζί στην τηλεόραση αποσπάσματα από τη λειτουργία στο Βατικανό. Μαθαίνω ακόμη από άτομα που είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν πως επρόκειτο για μια τρομερά ελκυστική και δυναμική προσωπικότητα, όλο καλωσύνη και αγάπη για τον άνθρωπο. Μου είχε καρφωθεί η ιδέα να τη γνωρίσω από κοντά κι εγώ, όταν πρόπερσι μου μίλησε για την επίσκεψη του στην οικία της ένας φίλος μουσικός. Δεν πάνε πολλά χρόνια που βρισκόταν στα χωρίσματα με τη δικιά του και τρελαμένος αναζήτησε τη διεύθυνση της Κικίδου από τον κατάλογο. Όταν έφτασε έξω απ' την πόρτα της και χτύπησε το κουδούνι, μία γυναικεία φωνή τον φώναξε από μέσα με το μικρό του όνομα! Έλα, σε περίμενα, του είπε! Κι όμως, ο φίλος μουσικός, όχι απλά δε φοβήθηκε που ετοιμαζόταν να μπει στη...Ζώνη του Λυκόφωτος, αλλά την ακολούθησε με μεγάλη προθυμία. Και περιέργεια, βέβαια, θα πρόσθετα. Είδε μία υπέργηρη γυναίκα που είχε συμπληρώσει ήδη τα ενενήντα της χρόνια με μαλλί α λα Νεφερτίτη και εντυπωσιακό ντύσιμο, παρ' όλα τα κινητικά, και εύλογα για την ηλικία της, προβλήματα. Όση ώρα έπιναν καφέ και συνομιλούσαν σαν δυο παλιοί γνωστοί, παρατηρούσε στον τοίχο τις φωτογραφίες της με τους πιο διεθνείς διάσημους από τον καλλιτεχνικό, πολιτικό και επιχειρηματικό κόσμο. Δεν έχει νόημα να μπω στα προσωπικά του φίλου, αποκαλύπτοντας τι του είπε το μέντιουμ για το πρόβλημα που αντιμετώπιζε και φανερώνοντας του έναν δρόμο, τον οποίο τελικά ακολούθησε και βγήκε απόλυτα κερδισμένος. Σημασία έχει το πώς του φέρθηκε κι η μαρτυρία του αφορούσε σε μία μητρική συμπεριφορά εκ μέρους της Κικίδου, γεμάτη πραότητα και στοργή. Σημειωτέον πως δεν του πήρε χρήματα, όπως δεν έπαιρνε κι από κανέναν γενικώς που έφτανε μέχρι την πόρτα της. Άκουγα τον φίλο να μου λέει πως δε θα ξεχάσει ποτέ τη συνάντηση του με την Κικίδου, μάλιστα τη χαρακτήρισε σημαντικότερη γνωριμία της ζωής του, αυτός που έπαιζε κάποτε με τη Φλέρυ Νταντωνάκη. Αρχίσαμε να μιλάμε για τη διαίσθηση, τη δύναμη του μυαλού να βλέπει τα παρελθόντα και τα μελλούμενα με κινηματογραφική ταχύτητα, κάτι που δεν έχει καμία σχέση με τη μεταφυσική και αποτελεί ξεκάθαρο βιολογικό χάρισμα. Κι ας ήταν η Κικίδου στενή συνεργάτιδα του μυθικού Τανάγρα και μέλος πολλών παραψυχολογικών σωματείων, παγκοσμίως αναγνωρισμένων. Θυμήθηκα τότε μιαν άλλη διαισθητικό, πολύ πιο άσημη από την Κικίδου, εξαιτίας μάλλον της φτώχειας, του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου της και της προσκόλλησης της στη θρησκεία. Η κυρία Ελισάβετ, που πέθανε πριν λίγα χρόνια σε αρκετά μεγάλη ηλικία κι αυτή, ζούσε σε ένα καλύβι στη Σαλαμίνα και δεχόταν όσους ζητούσαν τη βοήθεια της με μοναδική αμοιβή λίγα κεράκια και λάδι για τα καντήλια της. Της έδειχνες μια φωτογραφία του ανθρώπου που σε ενδιέφερε, διότι η μακαρίτισσα απαξιούσε ν' ασχοληθεί με τα υλικά αγαθά, την κοιτούσε, μετά έπεφτε σαν σε έκσταση για λίγη ώρα κι όταν ξυπνούσε σου' λεγε ότι περίμενες και ότι δεν περίμενες με το νι και με το σίγμα. Για την κυρία Ελισάβετ είχα ακούσει από τη μητέρα μου, αφού την είχε επισκεφτεί πριν καμιά τριανταριά χρόνια, πηγαίνοντας της τις φωτογραφίες των παιδιών της. Επειδή έχει πλάκα η ιστορία, να πω ότι όταν έπιασε και τη δική μου φωτογραφία- βρέφος θα ήμουν- είπε στη μάνα μου ότι το παιδί αυτό θα μπλέξει με πολύ κόσμο στη ζωή του, ότι θα κάνει μια δουλειά που θα συνεργάζεται με πολλούς άλλους (να πως γίνονται οι ταινίες!), ότι θα γνωρίσει ένα άτομο που θα του ανοίξει απλόχερα πόρτες, αλλά και ότι από ένα σημείο και μετά θα είναι μονίμως μεσ' στην αμαρτία (εξαρτάται ασφαλώς από τι εννοούσε αμαρτία η συγκεκριμένη γυναίκα). Στο τέλος, μάλιστα, είπε στη μάνα μου να μην ανησυχεί για πάρτη μου, διότι θα κάνω έναν πολύ πλούσιο γάμο (εδώ, κυρία Ελισάβετ μου, καλή σου ώρα, σε παραθολώσανε, μου φαίνεται, τα λιβάνια και τα καντήλια)! Όλες αυτές οι ιστορίες πέρασαν καλειδοσκοπικά κι απ' το δικό μου μυαλό χθες βράδυ, που δεν είμαι και διαισθητικός. Και κάτι ακόμη: η Ελένη Κικίδου με παρέπεμψε στη Μαργέττα, την 99χρονη τυφλή γυναίκα- μέντιουμ που συνομιλούσε με τη Λένα Πλάτωνος στο τηλέφωνο επί πολλά χρόνια και έγινε συγκλονιστικό τραγούδι στα Ημερολόγια της. Κι έτσι, μια που σκέφτηκα να χτυπήσω το κουδούνι κι άλλη μια που έκανα μεταβολή και έφυγα. Γιατί η Ελένη Κικίδου δε μένει πια στην οδό Μπούσγου και Μουστοξύδη στο Πεδίο του Άρεως. Πέθανε πριν από τρία χρόνια, σχεδόν αιωνόβια.

ΕΤΟΙΜΟ ΚΑΙ ΤΟ PROMO FLYER ΤΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!

Στο στάδιο εκτύπωσης από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου βρίσκονται τα flyers για το ντοκιμαντέρ Οδύσσειες Σωμάτων- Μπαλάντα για τον Νίκο Κούνδουρο, εν όψει συμμετοχής της ταινίας στο 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Εικόνες του 21ου αιώνα της Θεσσαλονίκης. Αυτές τις μέρες επίσης συνεννοούμαστε και για μία μεγάλη συναυλία, ενδεχομένως μέσα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο (φροντίζει γι' αυτό ο οπερατέρ και επίκουρος καθηγητής στο τμήμα των κινηματογραφικών σπουδών, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος), με την πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου στη ζωντανή παρουσίαση του έργου Για μια μικρή λευκή αχιβάδα του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και του τραγουδιού της ταινίας σε μουσική Ηλία Λιούγκου και στίχους Λίνας Νικολακοπούλου με τον Παντελή Θεοχαρίδη. Τις λατρεύω πραγματικά αυτές τις μέρες, τις, όλο σχέδια και δημιουργικότητα, μέρες!

Ο ΜΑΡΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ!

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΡΙΟ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ & ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΥΝΟΛΟ ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ
SONY CLASSICAL/ SIRIUS
Τι έχουμε εδώ; Εκ πρώτης όψεως τίποτα το ιδιαίτερο: ακόμη μια επιλογή αθάνατων τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι ερμηνευμένα από έναν καλό τραγουδιστή, όπως είναι ο Μάριος Φραγκούλης. Δηλαδή, μεταξύ άλλων, την Περιμπανού, το Μην το ρωτάς τον ουρανό, Τ' αστέρι του βοριά, το Κάθε τρελό παιδί, το Χάρτινο το φεγγαράκι, με το ενδιαφέρον να εστιάζεται σαφώς στην Εποχή της αγάπης, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου (τολμώ να πω ότι είναι ίσως οι ωραιότεροι στίχοι που έγραψε από την αρχή της καριέρας της) και το Sleeping Princess. Και τα δύο αυτά τραγούδια προϋπήρξαν ως οργανικά θέματα στην ταινία 300 Spartans, της οποίας τη μουσική συνέθεσε ο Χατζιδάκις στις αρχές της δεκαετίας του 1960, κάτι που περιέργως δεν αναφέρεται στην, κατά τα άλλα, εξαιρετικά καλόγουστη έκδοση. Το μεν πρώτο, επίσης, το γνωρίσαμε από τη Δήμητρα Γαλάνη στο άλμπουμ Χορός με την σκιά μου του ΄98, σε ενορχήστρωση Νίκου Κυπουργού, το δε δεύτερο, είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί με πρωτότυπους αγγλικούς στίχους της Francesca Aeschlimann από μια ιδέα του Charles Haldeman, όπως μας πληροφορεί το ένθετο. Ακούγοντας εν συνεχεία με προσοχή το cd, παραδόξως παρατηρεί κανείς πως περιέχει πραγματικά πολύ καλές επανεκτελέσεις τραγουδιών του Χατζιδάκι και λέω παραδόξως, εφόσον πλέον ο εκάστοτε τραγουδιστής οφείλει να δώσει μάχη εάν θέλει να ξεχωρίσει σ' ένα τόσο δοκιμασμένο και πολυειπωμένο ρεπερτόριο. Φαίνεται πως ο Μάριος Φράγκουλης τα κατάφερε άψογα! Ίσως γιατί παραδόθηκε αμαχητί ο ίδιος στον λυρισμό των τραγουδιών του Χατζιδάκι, προσέχοντας περισσότερο να ακουστεί εντός της ποιητικής ατμόσφαιρας τους παρά να μας φανερώσει γι' ακόμη μία φορά τις φωνητικές του ικανότητες. Ο Χατζιδάκις ως γνωστόν δεν ενδιαφερόταν τόσο για έναν τραγουδιστή καλλίφωνο, όσο για έναν τραγουδιστή – στρατιώτη, ταγμένο στην πολύ προσωπική του αντίληψη για το τραγούδι ως μορφή τέχνης. Και ο Φραγκούλης το αντιλήφθηκε αυτό 100%, ως άξιος μαθητής της αισθητικής του συνθέτη, ακολουθώντας πότε την, ασκητική ερμηνευτικά, γραμμή των προκατόχων του (ειδικά του Ηλία Λιούγκου) και πότε προσθέτοντας με τη φωνή του ταιριαστές τζάζι πινελιές (στο κλείσιμο του All alone am I και του Sleeping Princess, των δύο αγγλόφωνων τραγουδιών). Καταπληκτική και η προσαρμογή των ενορχηστρώσεων από τον Λευτέρη Μιχαλόπουλο, αποφεύγοντας το παραμικρό πομπώδες στοιχείο (κάτι που πάλι ως γνωστόν απεχθανόταν ο Χατζιδάκις ιδιαίτερα για τα τραγούδια του) και αξιοποιώντας το λιτό Μουσικό Σύνολο Μάνος Χατζιδάκις που φέρει το όνομα του δημιουργού και απαρτίζεται κυρίως από ιστορικούς συνεργάτες του (Κυπραίου, Γκίνος, Άνθης, Γαδέδη). Ακούστε π.χ. πόσο εσωστρεφές έγινε το υπέροχο Για την Ελένη, ξεπερνώντας τις αρχικές ενορχηστρωτικές, αλλά και ερμηνευτικές προσεγγίσεις του Στέλιου Μαρκετάκη, της Μαρίας Δημητριάδη και της Αλεξάνδρας. Όσο για τα σύντομα σχόλια του Χατζιδάκι που επέλεξε να διαβάσει ο Φραγκούλης προλογίζοντας κάποια από τα τραγούδια, κατά προσωπική εκτίμηση, και να έλειπαν δεν θα μου έλειπαν. Τα δέχομαι όμως σαν μια βαθιά άτυπη υπόκλιση του ερμηνευτή προς το μεγαλείο του ανθρώπου και του έργου του που κλήθηκε να αποδώσει, επομένως κατορθώνουν ακόμη και να συγκινήσουν. Όπως είχα γκρινιάξει πριν λίγα χρόνια για την άγευστη και ασύμβατη με τη χατζιδακική αισθητική επανεκτέλεση του Καπετάν – Μιχάλη με τον Μανώλη Λιδάκη, οφείλω τώρα να συγχαρώ όλους τους συντελεστές τούτης της έκδοσης.

ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ VI: NINA SIMONE

Το Wild is the wind γράφτηκε για την ομότιτλη αμερικανική ταινία του 1957 σε μουσική Dimitri Tiomkin (έναν συνθέτη που εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Μάνος Χατζιδάκις) και στίχους Ned Washington. Το ερμήνευσε ο Johnny Mathis την ίδια χρονιά, αλλά έμελλε να αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο ερωτικά τραγούδια όλων των εποχών σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, όταν το ηχογράφησε με τη φωνή της η μεγάλη Nina Simone. Μια ανατριχιαστική γυναικεία ερμηνεία, που επίσης δέκα χρόνια αργότερα θα επηρέαζε και τον David Bowie, ωθώντας τον σε μια τρίτη καταπληκτική εκτέλεση με τη δική του φωνή. Υπάρχουν δύο βερσιόν του τραγουδιού με τη Simone, η μία πιο σύντομη σε διάρκεια κι η άλλη που παρατίθεται εδώ, στα εφτά λεπτά! Wild is the wind ονομαζόταν και το άλμπουμ της Nina Simone, έκτο στη σειρά, που ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τη διετία 1964- 65 και που κυκλοφόρησε ύστερα από ένα χρόνο με παραγωγό τον συνθέτη και ενορχηστρωτή Hal Mooney. Σύμφωνα και με την Αρλέτα, αν ψάξει κανείς για τον ορισμό της γνήσιας καψούρας στο τραγούδι διεθνώς θα τον βρει στο Άνοιξε- άνοιξε (γιατί δεν αντέχω) του Γιάννη Παπαϊωάννου με τη Φλέρυ Νταντωνάκη και τον Μάνο Χατζιδάκι στο πιάνο, στο I put a spell on you του Screamin' Jay Hawkins και στο Wild is the wind με τη Nina Simone!

LOLEK LIVE: ΤΟ ΣΠΙΡΤΟ ΑΝΑΨΕ!

Το συμπέρασμα από τη χθεσινή συναυλία του Lolek στη μουσική σκηνή Δίπλα στο Ποτάμι είναι ένα: το σπίρτο άναψε και ο τραγουδοποιός τραβάει τον δρόμο του, όχι μόνος όμως, αλλά μαζί μ' αυτούς που εκτιμούν τη μουσική του. Και δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί, αν υπολογίσει κανείς πως μέχρι τις έντεκα το βράδυ που ξεκίνησε το πρόγραμμα του, ο συγκεκριμένος μεγάλος χώρος ήταν γεμάτος. Το θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό την περίοδο των ισχνών αγελάδων για τις μουσικές σκηνές- από τις χειρότερες περιόδους των τελευταίων ετών είναι η φετινή σαιζόν- και δε χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα πολύ πιο διάσημων καλλιτεχνών από τον Lolek, αλλά και σχημάτων, που πήγανε κι εξακολουθούν να πηγαίνουν άπατα!

Όταν έπαιξε το These guns στην unplugged εκδοχή του, άκουσα να ψιθυρίζουν κάποιοι πίσω μου: του Tom Waits ειν' αυτό άραγε; Και μετά το Oh, mama που ένιωσα ότι μερικοί άλλοι ήξεραν απ' έξω τους στίχους. Ακολούθως, στο Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει (του Κώστα Χατζή ή μήπως του Lolek πια;) όλες οι φωνές του κοινού ενώθηκαν σε μία, συνοδεύοντας τον εκ φύσεως εσωστρεφή ερμηνευτή.

Στο ακορντεόν μόνιμος συνεργάτης του Lolek ο Ζαχαρίας Βαμβακούσης. Ένα όργανο- σήμα κατατεθέν των τραγουδιών του, προσαρμοσμένο ενορχηστρωτικά και στις άλλες διασκευές του, όπως στο One more cup of coffee του Bob Dylan, στο Παπάκι και στο Βαρέθηκα του Νικόλα Άσιμου. Μέχρι να βγει στη σκηνή στην έναρξη του β΄μέρους ο άλλος τραγουδοποιός, ο Νίκος Χαλβατζής, δεύτερος guest του Lolek στο Δίπλα στο Ποτάμι μετά τον Στάθη Δρογώση.

Μια πρώτη γεύση από την άτυπη συνεργασία των δύο παιδιών είχαμε πάρει πρόσφατα στη μουσικοποιητική εκδήλωση στο Nosotros με τον Αντρέα Παγουλάτο. Τότε είχαν τραγουδήσει ντουέτο τη Suzanne του Leonard Cohen, του τροβαδούρου που λατρεύουν αμφότεροι. Το ίδιο συνέβη και χθες βράδυ.

Πιο ψαρωμένος από τον Lolek ήταν ο Χαλβατζής, παρ' ότι υπάρχει στη δισκογραφία από το 2006 και μάλιστα με τις ευλογίες του Σωκράτη Μάλαμα. Συνεσταλμένοι κι οι δυο τους τα βρήκαν μια χαρά επί σκηνής ή όπως είπε σε μια φάση ο Lolek: Απ' ότι βλέπετε, κι εγώ κι ο Νίκος δεν τα πάμε καθόλου καλά επικοινωνιακά...

Μπορεί ο Χαλβατζής να κρατούσε το τραγούδι μεσ' στα χείλη του σα να επρόκειτο να του...φύγει, σύντομα όμως η συνθήκη αυτή άλλαξε όταν ζεστάθηκε, που λένε. Και τότε κέρδισε σε εκφραστικότητα πάνω απ' όλα.

Η σύνθεση του, Ρεσέψιον, που υπάρχει στο πρώτο άλμπουμ του με ερμηνευτή τον Μάλαμα έσκασε σαν δυναμίτης μέσα στο ηχητικά πράο κλίμα των τραγουδιών του Lolek. Τον συνόδευσαν ο Γ. Τσιώλης στο theremin και το παιδικό πιάνο και ο Α. Cohen (πραγματικά αυτό είναι το όνομα του!) στην ηλεκτρική κιθάρα.

Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν ο Lolek κάθησε στα τύμπανα ως έκτακτο μέλος της μπάντας του Χαλβατζή. Απίστευτο το νεύρο του, εκεί που λίγη ώρα πριν τραγουδούσε και έπαιζε στην κιθάρα τις δικές του χαμηλότονες μπαλάντες.

Την εφηβεία! φώναξε ένα κορίτσι από κάπου στο βάθος της αίθουσας, ζητώντας φυσικά από τον Χαλβατζή να παίξει το τραγούδι του Η εφηβεία που δεν θα παραδεχόμασταν, πάντα από το πρώτο του άλμπουμ και πάλι με ερμηνευτή τον Μάλαμα.

Κι εδώ ο Lolek τα σπάει ως ντράμερ! Αυτή ειν' η χαρά του μουσικού, κάπως δηλαδή σα να είσαι βραβευμένος σκηνοθέτης και να δουλεύεις σκριπτ στην ταινία κολλητού σου φίλου!

Όση ώρα ο Νίκος παρουσίαζε τα τραγούδια του, αυτά που δε χρειάζονταν τύμπανα, με συγκίνηση πήρε το μάτι μου τον Lolek να κάθεται πίσω και να κοιτάει χαμογελαστός τον συνάδελφο του επί σκηνής.

Ποιος κατατάσσει τον Lolek στους αγγλόφωνους, στους alternative, στους indi- pop κλπ.; Τσιτσάνη και Μπαγιαντέρα μας έπαιξε επίσης, φέρνοντας τους όμως στα μέτρα του. Γι' αυτό ίσως και ο Χαλβατζής επέλεξε να κλείσει το δικό του μικρό πρόγραμμα με τη μπαλάντα του Μάνου Λοΐζου Η μέρα εκείνη δεν θ' αργήσει, έχοντας τη συμπαράσταση του κιθαρίστα Α. Cohen στα φωνητικά και του μπασίστα Θάνου Κολοκυθά στη δεύτερη κιθάρα.

Από κει και πέρα και μέχρι το τέλος της συναυλίας, επικράτησε ατμόσφαιρα εκκλησίας. Ούτε ένας ψίθυρος δεν ακούστηκε μέσα από το κατάμεστο μαγαζί. Στο διπλανό τραπέζι ο Βασίλης Γισδάκης με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και τη Μαρία Παπαγεωργίου πρόσεχαν τον ήχο και τα λόγια του Lolek. Έξυπνο το σχόλιο του Γισδάκη! Ξέρεις τι είναι ο Lolek; μου εξηγούσε. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων στο πιο brit pop! Και οι δύο αφηγούνται τις ιστορίες τους ως παραμυθάδες και κατορθώνουν να μαγέψουν το κοινό τους!

Με λίγα λόγια, το χάρηκα πολύ το χθεσινό live του Lolek, για την ερμηνευτική του πρόοδο, για το φροντισμένο του ρεπερτόριο, για την ευγενή του πρόσκληση στον Νίκο Χαλβατζή, έναν τραγουδοποιό που το 2010 σίγουρα του ανήκει, κυρίως όμως για τη συνειδητοποίηση πώς το νερό κύλησε πια για τα καλά στ' αυλάκι και οδεύει προς ολοταχώς για το ρέμα! Οφείλω να πω όμως κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το καλλιτεχνικό μέρος της βραδιάς κι αυτό είναι η επιεικώς απαράδεκτη φτωχοπροδρομική στάση του Δίπλα στο Ποτάμι να χρεώνει έξι ευρώ τα φυστίκια, δύο ευρώ την πλαστική φιάλη του νερού και δέκα ευρώ τις...καρέκλες! Ας τις αλλάξουν τουλάχιστον, διότι αντέχονται μάξιμουμ για ένα δίωρο. Μετά θα πρέπει να πουλάνε στην έξοδο και έμπλαστρα!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ 2010!

Όλες οι σοβαρές σπουδές

χρήζουν εγχειριδίου

γι' αυτό στο έργο

τούτο δες

τις τάσεις του αιδοίου

προβαίνουν σ' ενέργειες πολλές

κι οδυνηρές διόλου

και συμπορεύονται που λες

και με αυτές του κώλου

και μια και πάνε ασορτί

οι φαλλικές μας έξεις

δώρο σου κάνω στη γιορτή

λιγάκι να τον παίξεις

κκκ
* ποίημα που έγραψε ο πρώην αναρχικός ποιητής Ανδρέας Ταρνανάς, το έβαλε μέσα σ' έναν φάκελλο μαζί με ένα πορνοπεριοδικό, στη θέση του αποστολέα έγραψε Αγγελική Νικολούλη και μου το έστειλε πακέτο τη 17η Ιανουαρίου του 2001, ανήμερα της γιορτής μου. Το βρήκα πριν από λίγο και γέλασα το ίδιο με την πρώτη φορά που το διάβασα.

Ο LOLEK ΑΠΟΨΕ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ!

Χθες ο Lolek είχε το πρώτο του μεγάλο- ας το πούμε- live στην Αθήνα, αφού φιλοξενήθηκε με τη μπάντα του στη μουσική σκηνή Δίπλα στο ποτάμι. Μαζί του εμφανίστηκε και ο Στάθης Δρογώσης, με τον οποίο μοιράστηκαν επίσης τη σκηνή του Σταυρού του Νότου ένα μήνα πριν, αλλά και το ρεπερτόριο μιας ραδιοφωνικής εκπομπής στον Μελωδία 99,2. Απόψε, στη δεύτερη συναυλία του στον ίδιο χώρο, guest του Lolek είναι ο Νίκος Χαλβατζής. Αυτά, λοιπόν, που θα ακούσουν όσοι βρεθούν το βράδυ Δίπλα στο ποτάμι θα είναι τα τραγούδια του Alone και οι διασκευές σε απρόβλεπτα ελληνικά και ξένα κομμάτια.
Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010
LOLEK LIVE
ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ
Λ. Κατσώνη 189, Αγ. Ανάργυροι
Ώρα έναρξης: 22.30

ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ 1 ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ

01. Ελευθερία Αρβανιτάκη & Παιδική Χορωδία- Στο μαγγανοπήγαδο (Ν. Κυπουργού/ Σ. Δαγδελένη)
02. Vassilikos- The man I love (G. Gershwin/ I. Gershwin)
03. Μάριος Φραγκούλης- Sleeping Princess (Μ. Χατζιδάκι/ Francesca Aeschlimann)
04. Ηλίας Βαμβακούσης- Καφεκοπτείο (Η. Βαμβακούση/ Κ. Μενούτη)
05. Lolek- Now cry! (Lolek)
06. Νίκος Χαλβατζής- Φυγάς (Ν. Χαλβατζή)
07. Στάθης Δρογώσης- Παιδί ξανά (Σ. Δρογώση)
08. Γεωργία Βεληβασάκη & Gaia- Ο χρόνος μια λούπα (Κ. Αθυρίδη/ Γ. Βεληβασάκη)
09. Σωτηρία Λεονάρδου- Είμαι τυχερός (Γ. Αγγελάκα/ Γ. Καρρά)
10. Κ. Βήτα- Διάνοια (Κ. Βήτα)

Αυτά τα τραγούδια θα ακουστούν στη σημερινή εκπομπή μου. Συντονιστείτε στο Κανάλι 1 του Πειραιά (www.kanaliena.gr) στους 90,4 για μία ώρα, από τις 17.00 έως τις 18.00 το απόγευμα.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟ!

Στο καφέ- ρεστοράν Αλάτσι, πίσω από το Χίλτον, πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι η συνέντευξη με τον Βασιλικό. Κατά σύμπτωση, μάλιστα, διαλέξαμε το ίδιο τραπέζι που πριν από ένα χρόνο καθόμουν με την Ελευθερία Αρβανιτάκη για τη δική της συνέντευξη στο δίφωνο. Αυτό που ήθελα να πω του Βασιλικού, μα η κουβέντα μας πήγε αλλού, είναι ότι το Vintage, που κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα περίπου, στα τέλη του 2009, θα μπορούσε, εκτός των Metropolis, να πωλείται κάλλιστα και στα Tower Records της Νέας Υόρκης. Κάτι που οι περισσότεροι αγνοούν είναι ότι το ίδιο άλμπουμ, πρώτο προσωπικό για τον τραγουδοποιό και ερμηνευτή, πούλησε 4.000 αντίτυπα μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, δηλαδή από τότε που εμφανίστηκε στα δισκάδικα! Διόλου ευκαταφρόνητο νούμερο, αν σκεφτεί κανείς πως ο χρυσός δίσκος έχει πέσει πια στα 6.000 κομμάτια, εκεί που κάποτε ξεπερνούσε τις 100.000! Μιλήσαμε για πολλά θέματα με τον Βασιλικό, για τη σοβαρή ενασχόληση του με την εναλλακτική ιατρική, για την έντονη τάση ψυχολογικοποίησης των πάντων στην εποχή μας, για το διπλό Live in Athens των Raining Pleasure που βγήκε σχεδόν παράλληλα με το Vintage, για τις συνεργασίες του με τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Κ. Βήτα, για την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή και τους σημερινούς εκπροσώπους της, για τη ραδιοφωνική εκπομπή του που σκίζει, καθώς και για το ενδεχόμενο ενός δίσκου με τον ίδιο να ερμηνεύει γνωστά και άγνωστα αγγλόφωνα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι- κάτι που, απ' όσο γνωρίζω, σχεδιάζει εδώ και καιρό ο Γιώργος Χατζιδάκις.

Αμέσως μετά τη συνέντευξη, στο δρόμο για την Ελευσίνα με τ' αυτοκίνητο, ακούσαμε με τη Λιάνα ολόκληρο το Vintage. Εκείνη είχε κολλήσει με το You are my destiny του Paul Anka κι ενώ σιγοντάριζε φωναχτά τον Βασιλικό, μάταια προσπαθούσα να εξηγήσω πως εμένα αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου είναι το The man I love, που από jazz στάνταρ μετατράπηκε σε progressive- rock μπαλάντα! Σα να κατέβηκε το διαστημόπλοιο των Tangerine Dream και να πήρε τον George Gershwin σ' άλλο πλανήτη, ένα πράγμα! Τέλος, οι τέσσερις απαντήσεις που έδωσε ο Βασιλικός στην ερώτηση μου με τι χαίρεται στην καθημερινότητα του ήταν το i-phone του, οι συνευρέσεις και τα λιώματα με φίλους του στην Πάτρα, ένα δίσκο που έβγαλε και πούλησε 4.000 κομμάτια σ' ένα μήνα και οι ωραίες κουβέντες που κάνει κάθε φορά με νέους ανθρώπους. Σαν τη δική μας κουβέντα, καλή ώρα!

ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ V: AMANDA LEAR

Την Amanda Lear με το αείμνηστο disco- hit Enigma (Give a bit of mmm to me) μού την ξαναθύμησε πρόσφατα ο Θοδωρής Μανίκας με το cd Η Λεωφόρος των συναυλιών που επιμελήθηκε, μια συλλογή τραγουδιών μεγάλων ξένων μουσικών που έπαιξαν στο γήπεδο του Π.Α.Ο. από το 1967 μέχρι το 1996. Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Γιάννη Νένε, που συμμετέχει στο κείμενο της έκδοσης, η εικόνα της Amanda Lear μέσα σ' ένα άδειο γήπεδο ήταν τραγική! Είχε εμφανιστεί τον Μάιο του 1980, τότε δηλαδή που ακόμη χαλούσε κόσμο στις πιο κιτς ντισκοτέκ της χώρας μας με το τραγούδι αυτό. Κάτι τέτοια έβλεπε και άκουγε ο δικός μας Γιώργος Μαρίνος τον ίδιο καιρό πάνω- κάτω κι έβαλε τη Νινή Ζαχά να του γράψει το ανεκδιήγητο Κάνε μου λιγάκι μμμ...Σύμφωνα τώρα με τον Δημήτρη, έναν φίλο που' χει πατήσει τα πενήντα και που βρέθηκε στη συναυλία της, κινδύνευσε να φάει τέτοια ντομάτα η άμοιρη η Amanda που θα έβγαζε τον πελτέ της για τον χειμώνα. Και πως να γινόταν διαφορετικά, αφού διανύαμε εποχές όπου το φτωχό ελληνικό κοινό διψούσε για τα live των σπουδαιότερων ξένων rock, metal και punk συγκροτημάτων (Alice Cooper, Talking Heads, Osibisa, Jethro Tull και Sniff' n' the Tears ήταν μερικοί μόνο από τους θρυλικούς καλλιτέχνες που έπαιξαν στη Λεωφόρο τον καιρό εκείνο)! Έτσι, η Amanda Lear έμεινε στη μνήμη των Ελλήνων ως disco- queen ή, ακόμη χειρότερα, ως μυστηριώδης transexual, πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση της Στρέλλας του Κούτρα (οι συμπατριώτες μας, γνωστό τοις πάσι, ψοφάνε για κουτσομπολιό). Κανείς δε γνωρίζει αν η συγκεκριμένη Γαλλίδα κυρία με τη χαρακτηριστική μπάσα φωνή, που ανέκαθεν μου θύμιζε κάτι μεταξύ Nico και...κροταλία, και το 1.83 ύψος, είχε γεννηθεί πριν από 70 ακριβώς χρόνια ως άντρας με το όνομα Alain Tapp ή ως γυναίκα που τακίμιασε με τον υπερρεαλιστή Νταλί στα 60s κι είπαν να ταράξουν παρέα τα νερά της μουσικής και όχι μόνο βιομηχανίας. Υπήρξε φωτομοντέλο, μούσα του Νταλί, φίλη των Beatles, του πρόωρα χαμένου Brian Jones των Stones, του Andy Warhol και της Twiggy, διασκεύασε κομμάτι του Elvis Presley για τον πρώτο της δίσκο, φωτογραφήθηκε για εξώφυλλο των Roxy Music, κατέκτησε με ευκολία τα 70s και τα 80s περνώντας από διαφορετικά μουσικά είδη και εν συνεχεία ασχολήθηκε με τη συγγραφή βιβλίων, τα εικαστικά και τις τηλεοπτικές παρουσιάσεις. Το Enigma, πάντως, είναι κομματάρα, δικαίως την αναγόρευσε κάποτε σε disco- queen και δικαίως μάλλον τη θυμήθηκα κι εγώ!

ΠΟΙΑ ΑΦΙΣΑ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ;

Την απλή, τη λευκή;
ή την πιο σύνθετη, με σταφίδες;
Ο γραφίστας Γιώργος Ράκκος, πάντως, έκανε εξαιρετική δουλειά με το σχέδιο του Αλέκου Φασιανού. Παρακαλώ, καταθέστε τη γνώμη σας για το ποια αφίσα να κρατήσουμε από τις δύο που παρουσιάζω εδώ. Σας ευχαριστώ!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΑΛΑΣ ΣΤΟ NOSOTROS!

ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ 2: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟ ΚΑΛΑΣ

12 Ιανουαρίου 2010, 20.00, «NOSOTROS» Θεμιστοκλέους


Ο ποιητής ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ, συνεχίζοντας για τέταρτη περίοδο τους


κύκλους εκδηλώσεων «Ποιητικές ανιχνεύσεις» στο χώρο του «NOSOTROS»


Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια, την Τρίτη 12 / 1 / 2010, στις 20.00,


παρουσιάζει ένα αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή και θεωρητικό της τέχνης


Νικόλαο Κάλας.


Εισηγητές οι ποιητές: ΚΩΣΤΑΣ ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ, ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΓΟΥΛΑΤΟΣ


Θα προβληθεί η ταινία του σκηνοθέτη ΑΝΤΩΝΗ ΤΣΑΒΑΛΟΥ
«ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΛΑΣ», 54΄. Παραγωγή: ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ.


Θ’ ακολουθήσει συζήτηση του σκηνοθέτη και των εισηγητών με το κοινό.


Η είσοδος είναι ελεύθερη.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΦΑΣΙΑΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΚΟΥΝΔΟΥΡΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ!

Τηλεφώνησα του Αλέκου Φασιανού πολλούς μήνες μετά τα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ, μα τώρα είχε φτάσει η σωστή ώρα. Ισχύει η πρόταση σας να μου φτιάξετε την αφίσα της ταινίας μου; τον ρώτησα! Βεβαίως, μου απάντησε, και χαίρομαι που ολοκληρώσατε την ταινία αυτή, διότι και για κάτι άλλο είχα δεσμευτεί που τελικά δεν έγινε ποτέ! Πήγα από το εργαστήριο του στου Παπάγου, μια πανέμορφη περιοχή, στην οποία όμως καταταλαιπωρήθηκα ώσπου να βρω ταξί γυρισμού στο κέντρο. Παρ' ότι συνάντησα έναν- δυο ανθρώπους στον προσωπικό χώρο εργασίας του, η αίσθηση που μου άφησε ο Φασιανός ήταν αυτή ενός καλλιτέχνη ασκητή. Ακριβώς το ίδιο ένιωθα από πολύ μικρός για όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με τα εικαστικά και ιδιαίτερα με τη ζωγραφική. Σήμερα θα ήθελα να μπορούσα να το πω για τους μουσικούς και για τους κινηματογραφιστές επίσης, γνωρίζω όμως πως καλώς ή κακώς δεν ισχύει. Ευγενής ο Φασιανός, μού χάρισε τούτο το μαγικό χαρτάκι με το πρόσωπο του σκηνοθέτη, του Νίκου Κούνδουρου συγκεκριμένα, μπροστά σε μια μηχανή λήψης κι από κάτω τα κεφάλια των σινεφίλ θεατών του. Μην το βλέπεις έτσι μικρό σε διαστάσεις το σχέδιο, μου είπε, ξέρεις τι ωραίο που θα βγει μεγεθυμένο στην αφίσα σου; Δεν έχω καμία αμφιβολία, αντιθέτως χαίρομαι για τη μεγάλη τιμή που έγινε τόσο σε μένα, όσο και στην ταινία. Ο γραφίστας μας το έχει ήδη παραλάβει και σε λίγες μέρες από τώρα η αφίσα θα είναι ετοιμοπαράδοτη στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και στο 12ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Εικόνες 21ου αι. της Θεσσαλονίκης!

ΤΟ ΠΑΡΤΙ & ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ!

Χθες βράδυ θαύμασα πραγματικά την κοινωνικότητα, το χιούμορ και τα ψυχικά αποθέματα της Ντόρας Μπακοπούλου. Διότι, ούτε πας κάθε μέρα σε πάρτι με 57 καλεσμένους (!), ούτε βλέπεις να φεύγουν και οι 57 καλεσμένοι απ' το πάρτι με το δωράκι τους, είτε αυτό είναι ένα πλαστικό σκαμπό ή μια μυγοσκοτώστρα, είτε ένα βιβλίο του Νίτσε ή ένα μαύρο...σουτιέν! Δεν έχεις δει τίποτα, αυτό γίνεται κάθε χρόνο στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι της Ντόρας! έσπευσε να με ενημερώσει η Έλλη Πασπαλά, βλέποντας με να βλέπω εμβρόντητος αυτό που γινόταν εν μέσω χειροκροτημάτων, μουσικής και πολλών γέλιων!

Γνώρισα και την κυρία Γιάννα Κατσαγιώργη, γνήσια καλλιτέχνιδα και χαρακτηριστικό έξω καρδιά παιδί του Υδροχόου! Τη θυμόσαστε; Υπήρξε η πρώτη ερμηνεύτρια της Παναγίας των Πατησίων του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου από την Πορνογραφία. Ας μην πω περισσότερα τώρα, θ' ακολουθήσει σύντομα ολόκληρο post- αφιέρωμα στην Κατσαγιώργη. Εδώ τη βλέπετε με τον φίλο της, τον συνθέτη Δημήτρη Λέκκα, με τον οποίο επίσης είχαν κάποια χρόνια να συναντηθούν.

Κάτι λένε ο Θόδωρος Κοτεπάνος με την Πασπαλά και τη Μπακοπούλου, πιθανώς ψάχνουν το ρεπερτόριο του μουσικού μέρους της βραδιάς. Τελικά η οικοδέσποινα μάς έπαιξε στο πιάνο θέματα του Ένιο Μορικόνε και ο Κοτεπάνος την εκτέλεση που' χε εμπνευστεί για το Ημερολόγιο του Νίκου Ξυδάκη της Μπαλάντας των αισθήσεων και των παραισθήσεων του Χατζιδάκι. Δυστυχώς μέχρι την ώρα που έφυγα από το πάρτι, η Πασπαλά δεν είχε τραγουδήσει ακόμη.

Έπειτα, πήραμε θέσεις για την κλήρωση των δώρων. Κλήρωση, που λέει ο λόγος, εφόσον όπως ήδη είπαμε, όλοι φύγαμε με κάτι! Ο όρος ήταν να ακούει ο καθένας το νούμερο που του αντιστοιχούσε (η ίδια η Ντόρα είχε μοιράσει προηγουμένως τους λαχνούς σα να ήταν...σοκολατάκια), να πηγαίνει στο κέντρο του σαλονιού, να παραλαμβάνει το δώρο του, να το ανοίγει μπροστά στο πλήθος και να δέχεται τις επευφημίες και το χειροκρότημα!

Όλα τα δώρα ήταν επιλογές της Ντόρας και της κόρης της, της Εβίτας, με πολύ αγάπη και τρελό χιούμορ στους φίλους τους! Άλλος έφυγε με ομπρέλα, άλλος με κόκαλο για τα παπούτσια του, με ελληνορθόδοξο ημερολόγιο τοίχου, με λεβάντα, με φασκόμηλο κλπ.

Διανομέας των δώρων και κονφερασιέ του πάρτι ανακηρύχθηκε ο θεατρικός σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος! Ποιος έχει το 13; φώναζε και μετά Να ετοιμάζονται το 27 και το 49!

Ο Κοτεπάνος πάντως κέρδισε ένα δισκάκι καφενείου να κερνάει ελληνικό καφέ τους φίλους του στον λόφο του Στρέφη!

Στον, μοναδικό στο είδος του, ερμηνευτή Άρη Χριστοφέλλη έλαχε ένα ζευγάρι χάλκινα σκουλαρίκια! Πάνε και με τη γραβάτα σου, του φώναξε κάποιος κι αυτός για να τον δικαιώσει, ζήτησε από τον Θεοδωρόπουλο να του φορέσει το ένα σκουλαρίκι!

Στην Έλλη, πάλι, έπεσε ένα τσίγγινο μπολ για φυστίκια- αν θυμάμαι σωστά- ενώ σε μένα ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Χρησιμότατο δώρο, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα αφήσει ούτε λεπτό τη φωτογραφική μηχανή απ' τα χέρια μου!

Τη Ντόρα Μπακοπούλου τη γνωρίζω καλά και κάνουμε στενή παρέα τον τελευταίο καιρό. Χθες, πάντως, συνειδητοποίησα πώς, εκτός από σπουδαία μουσικός, είναι κι ένας απόλυτα ισορροπημένος και γενναιόδωρος άνθρωπος! Την ευχαριστώ για την τιμή της πρόσκλησης στο πάρτι της και για όλη αυτή την ομορφιά που αναδύθηκε μεταξύ των ανθρώπων!