ΑΛΛΑΓΗ ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΟ...ΘΡΙΑΣΙΟ!

Όχι, δεν έχω παράπονο! Το 2010 με βρήκε στο νοσοκομείο Θριάσιο της Ελευσίνας που μετέφερα τη μητέρα μου με το ζάχαρο της στο κόκκινο και προτού κλείσει το πρώτο 48ωρο της στην κορτιζόνη. Η ώρα πάει 9 το πρωί και μόλις γύρισα σπίτι από τις 8 το βράδυ της προηγούμενης! Κατά τις 6 χθες το απόγευμα μού τηλεφωνεί χεσμένη πάνω της η μάνα μου: το ζάχαρο μου πήγε 4 και 34! Μη φοβάσαι, της απαντάω, μας τα' παν οι γιατροί του Ευαγγελισμού ότι με την κορτιζόνη ο διαβήτης γίνεται μπουρδέλο. Περνάω και σε παίρνω μ' ένα ταξί για το νοσοκομείο! Μεσ' στον πανικό μου (μη χτύπαγε δηλαδή κάνα εξάρι κι έπεφτε σε διαβητικό κώμα), ψάχνω στο διαδίκτυο, βρίσκω ότι εφημερεύει το Θριάσιο και πραγματικά την αρπάζω και τη μεταφέρω εκεί. Παίρνουμε χαρτάκι με νούμερο και περιμένουμε στην αναμονή της Παθολογικής, κάτι που θα είχε αποφευχθεί αν είχαμε πάλι μαζί μας καμιά Μαρίζα Κωχ, μα δυστυχώς κάθε μέρα δεν είναι Πάσχα και συγκεκριμένα Πρωτοχρονιά. Εκεί που περιμέναμε φέρνουν μεσ' στο αίμα έναν σφαγμένο τσιγγάνο. Πίσω απ' το φορείο ακολουθούσε ένα τσούρμο συγγενών του, κάτι μεταξύ Ο καιρός των τσιγγάνων του Εμίρ Κουστουρίτσα και Το ξυπόλυτο τάγμα του Γκρεγκ Τάλλας. Τον φέρατε αργά, δεν προλάβατε, είπε σε κάποιον από δαύτους ένας γιατρός και αίφνης ο προαύλιος χώρος του Θριάσιου μετατράπηκε σε...Επίδαυρο! Πάει ο λεβέντης μου, πάει το παλικάρι μας, μού το φάγανε, έσκουζε ο δύσμοιρος τσιγγανοπατέρας, ενώ οι γυναίκες ούρλιαζαν με έναν τόσο θεατρινίστικο και σίγουρα εθιμοτυπικό θρήνο που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση. Πάμε, παιδάκι μου, πιο πέρα, γυρίζει και μου λέει η μάνα μου, μ' όλους αυτούς θα πάει 6 το ζάχαρο μου και θα με πουλήσεις για κομπόστα! Ξανά μανά τα ίδια. Την έχωσαν σ' ένα εξεταστήριο που ενώ αρχικώς θύμιζε συνθήκες ορεινού χειρουργείου, ευτυχώς στην πορεία οι εκπρόσωποι ιατροί του αποδείχθηκαν σοβαροί άνθρωποι. Στην πρώτη εξέταση αίματος της βρήκαν ζάχαρο 2 και 80, πάλι τσιμπημένο, αλλά σίγουρα όχι επικίνδυνο. Αυτό θα γίνεται τώρα, ρε μάνα, της λέω, θα πηγαίνει 4 με την κορτιζόνη, θα σε τρέχουμε κι ώσπου να φτάνουμε θα πέφτει στο 2 και το 3; Λίγο αργότερα, την ανέβασα στο καροτσάκι κι επειδή τραυματιοφορέας δεν έβλεπα να έρχεται, τη μετέφερα εγώ καροτσάδα μέχρι το ακτινολογικό για πλάκα θώρακος. Αυτή δεν κατάλαβα τι την ήθελαν, τη στιγμή που τους ενημέρωσα ότι προχθές στον Ευαγγελισμό την εξέτασαν 45 μάστοροι κι 60 μαθητάδες, αλλά δε βαριέσαι, μια χαρά έδειξε κι αυτή η ακτινογραφία. Αφού της πάτησαν μια ένεση ινσουλίνης, παρ' ότι το ζάχαρο της ήταν σε επιτρεπτά όρια για ασθενή με απορυθμισμένο διαβήτη, της βάλανε κι έναν ορό. Έμενε να πάρουμε τις απαντήσεις των επί τόπου βιοχημικών εξετάσεων κι ήθελα πολύ να τις δω, κυρίως για το πρόβλημα με τον αιματοκρίτη που της προκάλεσε η θυρεοειδίτιδα. Ήξερα πως θα ήταν καλύτερα, αφού τα αποτελέσματα από τη χρήση της κορτιζόνης μόνο για μια μέρα υπήρξαν θεαματικά στην υγεία της! Έλα όμως που τα συγκεκριμένα αποτελέσματα άργησαν! Πήγε μεσάνυχτα, ο ουρανός της Ελευσίνας φωτίστηκε απ' τα βεγγαλικά, βγήκα έξω για τσιγάρο, φιληθήκαμε με τον αδερφό μου, ο οποίος σημειωτέον αποδείχτηκε τέρας ψυχραιμίας συγκριτικά με μένα τον μισότρελο, κατόπιν μπήκαμε στον θάλαμο βραχείας νοσηλείας, φιλήσαμε τη μάνα μας, αυτή μας έβαλε στο χέρι από 100 ευρώ- φίλεμα για τη νέα χρονιά κι από κει και πέρα, ώσπου να πάρουμε τις απαντήσεις στις 4 το πρωί, βλέπαμε τον ανθρώπινο πόνο στο μεγαλείο του πρωτοχρονιάτικα! Άλλος από τροχαίο, άλλη ταβλιασμένη απ' το αλκοόλ της βραδιάς, νέοι, γέροι, παιδιά, άντρες, γυναίκες, επιληπτικοί με κρίση, γάμησε τα κι άφησε τα ένα πράγμα...Τη μάνα μου την είχε πάρει ο ύπνος, τον αδερφό μου επίσης στο σαλονάκι κι επειδή εγώ δεν ήξερα τι να κάνω εκτός του να' χω τα νεύρα μου ζαρτιέρες, πετάχτηκα μέχρι το κυλικείο, αγόρασα ένα ρυζογαλάκι και τάισα μια γιαγιά 92 ετών με πλήρη πνευματική διαύγεια που την είχαν πετάξει μόνη κι έρημη με το φορείο στο διάδρομο. Εννοείται πως επιτρεπόταν το ρυζόγαλο στην περίπτωση της, είχα ρωτήσει τον- ο θεός ας τον έκανε- θεράποντα ιατρό της. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των νέων βιοχημικών εξετάσεων ανακουφίστηκα για μιαν ακόμη φορά. Ο αιματοκρίτης της έχει ανέβει στο 32- 33 από το 25- 26 που ήταν προχθές, ενώ φάνηκε και η λοίμωξη στον οργανισμό από τη θυρεοειδίτιδα. Κι εκεί που συνεννοούμουν με τους γιατρούς, να σου κι ένας μάγκας, ο οποίος κουβαλούσε μια γκόμενα σε ημικωματώδη κατάσταση. Ανοίχτε χώρο, φώναζε, είναι η κοπέλα μου κι αν μου πάθει τίποτα θα τα κάνω όλα πουτάνα εδώ μέσα! Τι έχει η κοπέλα σου; τόλμησε να τον ρωτήσει μία γιατρός. Ήμασταν στο Σίσα (σ.σ. κιτσάτο πειραϊκό κλαμπ β΄διαλογής), τα ήπιαμε και λιποθύμισε! απάντησε ανερυθρίαστα ο θρασύς μικροαστός. Δεν κρατήθηκα και πετάχτηκα: τι μας λες, ρε μεγάλε, κοίτα δίπλα τον άνθρωπο που αιμορραγεί και την άλλη τη γυναικούλα που βογγάει απ' τους πόνους, χεστήκαμε για την κοπέλα σου που ήπιε καμιά 15αριά ουίσκια παραπάνω! Θα γινόταν τσαμπουκάς, παρενέβη ο σεκιουριτάς, αλλά σεβάστηκα τους αρρώστους που ήθελαν να ησυχάσουν και βγήκα πάλι έξω. Τι το' θελα; Δεν έμενα μέσα καλύτερα να παίξουμε μπουνιές με τον λαϊκοσκυλά; Έπεσα πάνω σ' έναν άλλο γιατρό, ο οποίος εξηγούσε με πρωτοφανή επαγγελματικό κυνισμό σε μια ηλικιωμένη φουκαριάρα και την κόρη της ότι ο άνθρωπος τους που εισήχθη επειγόντως στο νοσοκομείο, ο πατέρας τους, έχει και τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου του τίγκα στο αίμα κι ότι καλά θα κάνουν ν' αναζητήσουν γραφείο κηδειών. Έτσι ακριβώς! Είδα τη γυναίκα να καταρρέει και σαν υποθετικό καλειδοσκόπιο τον 50χρονο κοινό βίο της με τον άτυχο αυτό άντρα. Το κλάμα της κόρης μου σπάραξε την καρδιά και θέλοντας και μη έμπηξα κι εγώ τα κλάματα...Πάλι καλά που με επανέφερε η γιατρός, η οποία ασχολιόταν με τη μάνα μου. Θα την κρατήσουμε, μου είπε, διότι αν αύριο με την κορτιζόνη πάει 4 ή 5 το ζάχαρο της, πάλι τα ίδια θα τραβήξετε. Να την κρατήσετε, απάντησα κι εγώ ικανοποιημένος που θα είναι στα χέρια των γιατρών, διότι κορτιζόνη με ζάχαρο δίχως νοσηλευτική φροντίδα, δε λέει! Και για τον ασθενή και για τον συγγενή του! Και την κράτησαν! Παραδόξως, όλη αυτή η επαφή μου τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς του 2010 με τον απόλυτο πόνο, όχι μόνο δε με μιζέριασε, αλλά με γέμισε με μιαν απίστευτη αισιοδοξία για τις μέρες που θα' ρθουν. Το αδερφάκι μου πάλι το είδε αλλιώς, φεύγοντας οι δυο μας απ' το Θριάσιο με το αυτοκίνητο κι έχοντας αφήσει τη μάνα μας σε ένα αξιοπρεπές έως λουξ δωμάτιο: Μια χαρά περάσαμε απόψε! Δηλαδή οι άλλοι που τα ήπιαν ή έπαιξαν χαρτιά, νομίζουν πως θα τους πάει καλύτερα η χρονιά; Παρ' όλα αυτά, επαναλαμβάνω τώρα την ευχή του προηγούμενου post κι εύχομαι σε όλο τον κόσμο Καλή Χρονιά με Αγάπη, Δημιουργικότητα και υπέρ πάντων ΥΓΕΙΑ!