ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ: ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΚΟΛΑ(ΟΥ)Ζ(Ο) ΔΕ ΘΕΛΕΙ!

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
ΚΟΛΑΖ
UNIVERSAL
Ας μην πέσουμε κατ' αρχάς να φάμε ζωντανό τον Κύπριο σούπερ- σταρ Μιχάλη Χατζηγιάννη (ή ας αφήσουμε τους καννιβαλισμούς για το τέλος αυτού του κειμένου), επειδή αποφάσισε να διασκευάσει και να ερμηνεύσει με τη φωνή του τα ιερά και τα όσια του ελληνικού έντεχνου τραγουδιού, δηλαδή Γιάννη Σπανό, Σταμάτη Κραουνάκη, Μίμη Πλέσσα, Θάνο Μικρούτσικο, Αντώνη Βαρδή, Γιώργο Χατζηνάσιο, Μάριο Τόκα, Κώστα Καπνίση, αλλά και Μανώλη Χιώτη. Επίσης, στιχουργούς σαν τους Λευτέρη Παπαδόπουλο, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιάννη Καλαμίτση κ.α., συμπεριλαμβανομένου του ποιητή Νίκου Καρύδη. Ο οποιοσδήποτε μεγαλοέντεχνος τραγουδιστής έκανε έναν τέτοιο δίσκο θα δεχόταν έως και συγχαρητήρια μέσα στο σημερινό άνυδρο τοπίο της εγχώριας δισκογραφίας. Φοβάμαι όμως πώς ούτε οι καλές προθέσεις καμιά φορά σώζουν την κατάσταση. Και εξηγούμαι: ο κύριος Χατζηγιάννης ολοφάνερα κόπτεται για το σουξέ και τη διατήρηση του λαοφιλούς- εντός της πιτσιρικαρίας- προφίλ του, παρά για το Τραγούδι, το Ωραίο, το Μεγάλο και το Αληθινό. Αλλιώς δεν θα διάλεγε το Αν είσαι...(Πως θες να το ξέρω), ένα υπέροχο τραγούδι από την Τρίτη Ανθολογία του Σπανού, βάζοντας του φωνητικά από λικνίζουσες γκόμενες και κάνοντας το κατάλληλο μόνο για μουσική υπόκρουση καραβίσιου dinner (κάπου το' χα ξαναγράψει αυτό για τον εν λόγω καλλιτέχνη). Εν συνεχεία απορώ: ο κύριος Μικρούτσικος είχε πρόβλημα τις προάλλες στον Ιανό που ο συνεργάτης του, στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, μίλησε με θερμά λόγια για την Πέγκυ Ζήνα. Σήμερα, που ο Χατζηγιάννης δολοφονεί κανονικά τον Τηλεφωνητή του (το ηχογράφησε πρώτη η Χάρις Αλεξίου), είναι όλα μέλι- γάλα; Και δε χρειάζεται ν' αναφερθώ στα υπόλοιπα κομμάτια, όπως το Θ' αναζητάς (α΄εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς) που επενδύθηκε με εφηβικές ηλεκτρικές κιθάρες, το Ξημερώνει Κυριακή που ανέκαθεν μού μύριζε χούντα και που τώρα με τον ηλεκτρικό- ηλεκτρονικό ήχο του αγγίζει το κιτς ή το Δεν θέλω πια να ξαναρθείς του Χιώτη που έγινε latin μέσω μιας τελείως προβλέψιμης ενορχήστρωσης και με τη συνενοχή μάλιστα της Γλυκερίας (διότι περί συνενοχής πρόκειται, με την εύπεπτη πρόθεση Οι καλοί παντού χωράνε). Αυτό το Οι καλοί παντού χωράνε, το σιχαίνομαι! Είναι υπεύθυνο εν πολλοίς για τα χάλια του ελληνικού τραγουδιού, για το γεγονός ότι κάποιοι το κατήντησαν σούπα ανάλατη, σώμα νεκροζώντανο δίχως σκέψη, μπαγιάτικο κερασάκι στην τούρτα της αισχροκέρδειας και της 'κονόμας. Θυμίζω τέλος πως μια δεκαετία πριν, ίσως και λίγο περισσότερο, τότε που τον Χατζηγιάννη δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του στη χώρα μας και ο ίδιος έτρεχε σε μάγισσες και χαρτορίχτρες για να του πουν πότε επιτέλους θα κατακτούσε το πανελλήνιο, η Χάρις Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας τον έπαιρναν δίπλα τους, στη δισκογραφία και στις συναυλίες, παρέχοντας μια καθ' όλα συγκινητική θαλπωρή σ' έναν ελπιδοφόρο νέο συνάδελφο τους. Αφού, λοιπόν, ο ομολογουμένως καλλίφωνος Χατζηγιάννης κατάκτησε πράγματι το πανελλήνιο, πετώντας συνθέσεις- ξεροκόμματα σε καλλιτέχνες με πολύ μεγαλύτερη ιστορία και πορεία από τη δική του αντίστοιχη, γιατί στον ερχομό της νέας δεκαετίας δεν επιστράτευσε τη σουξεδοποιό ικανότητα του και βολεύτηκε με το να κατακρεουργήσει αισθητικώς κοσμαγάπητα ελληνικά τραγούδια; Επομένως, ακόμη και ένας σούπερ- σταρ περνάει χοντρή κρίση, όσο κι αν προσπαθεί να μας πείσει στο εξώφυλλο πώς φόρεσε τις τυπάδικες μπότες του, σενιαρίστηκε και τράβηξε για παραμυθένιες πολιτείες. Προσοχή, διότι στη γωνία μπορεί να καραδοκεί το καλάμι οριζοντιωμένο, αυτό που τόσο εύστοχα του επισήμανε κάποτε ο Πάνος Κατσιμίχας! Όσο για κάποιους ιντερνετικούς γραφιάδες που ταυτίζουν το Κολάζ του Μιχάλη Χατζηγιάννη με το Vintage του Βασιλικού, αν μη τι άλλο στερούνται στοιχειωδών γνώσεων, ακόμη και υπόνοιας γούστου.