LOLEK LIVE: ΤΟ ΣΠΙΡΤΟ ΑΝΑΨΕ!

Το συμπέρασμα από τη χθεσινή συναυλία του Lolek στη μουσική σκηνή Δίπλα στο Ποτάμι είναι ένα: το σπίρτο άναψε και ο τραγουδοποιός τραβάει τον δρόμο του, όχι μόνος όμως, αλλά μαζί μ' αυτούς που εκτιμούν τη μουσική του. Και δεν είναι καθόλου λίγοι αυτοί, αν υπολογίσει κανείς πως μέχρι τις έντεκα το βράδυ που ξεκίνησε το πρόγραμμα του, ο συγκεκριμένος μεγάλος χώρος ήταν γεμάτος. Το θεωρώ πολύ σημαντικό αυτό την περίοδο των ισχνών αγελάδων για τις μουσικές σκηνές- από τις χειρότερες περιόδους των τελευταίων ετών είναι η φετινή σαιζόν- και δε χρειάζεται να αναφέρουμε ονόματα πολύ πιο διάσημων καλλιτεχνών από τον Lolek, αλλά και σχημάτων, που πήγανε κι εξακολουθούν να πηγαίνουν άπατα!

Όταν έπαιξε το These guns στην unplugged εκδοχή του, άκουσα να ψιθυρίζουν κάποιοι πίσω μου: του Tom Waits ειν' αυτό άραγε; Και μετά το Oh, mama που ένιωσα ότι μερικοί άλλοι ήξεραν απ' έξω τους στίχους. Ακολούθως, στο Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει (του Κώστα Χατζή ή μήπως του Lolek πια;) όλες οι φωνές του κοινού ενώθηκαν σε μία, συνοδεύοντας τον εκ φύσεως εσωστρεφή ερμηνευτή.

Στο ακορντεόν μόνιμος συνεργάτης του Lolek ο Ζαχαρίας Βαμβακούσης. Ένα όργανο- σήμα κατατεθέν των τραγουδιών του, προσαρμοσμένο ενορχηστρωτικά και στις άλλες διασκευές του, όπως στο One more cup of coffee του Bob Dylan, στο Παπάκι και στο Βαρέθηκα του Νικόλα Άσιμου. Μέχρι να βγει στη σκηνή στην έναρξη του β΄μέρους ο άλλος τραγουδοποιός, ο Νίκος Χαλβατζής, δεύτερος guest του Lolek στο Δίπλα στο Ποτάμι μετά τον Στάθη Δρογώση.

Μια πρώτη γεύση από την άτυπη συνεργασία των δύο παιδιών είχαμε πάρει πρόσφατα στη μουσικοποιητική εκδήλωση στο Nosotros με τον Αντρέα Παγουλάτο. Τότε είχαν τραγουδήσει ντουέτο τη Suzanne του Leonard Cohen, του τροβαδούρου που λατρεύουν αμφότεροι. Το ίδιο συνέβη και χθες βράδυ.

Πιο ψαρωμένος από τον Lolek ήταν ο Χαλβατζής, παρ' ότι υπάρχει στη δισκογραφία από το 2006 και μάλιστα με τις ευλογίες του Σωκράτη Μάλαμα. Συνεσταλμένοι κι οι δυο τους τα βρήκαν μια χαρά επί σκηνής ή όπως είπε σε μια φάση ο Lolek: Απ' ότι βλέπετε, κι εγώ κι ο Νίκος δεν τα πάμε καθόλου καλά επικοινωνιακά...

Μπορεί ο Χαλβατζής να κρατούσε το τραγούδι μεσ' στα χείλη του σα να επρόκειτο να του...φύγει, σύντομα όμως η συνθήκη αυτή άλλαξε όταν ζεστάθηκε, που λένε. Και τότε κέρδισε σε εκφραστικότητα πάνω απ' όλα.

Η σύνθεση του, Ρεσέψιον, που υπάρχει στο πρώτο άλμπουμ του με ερμηνευτή τον Μάλαμα έσκασε σαν δυναμίτης μέσα στο ηχητικά πράο κλίμα των τραγουδιών του Lolek. Τον συνόδευσαν ο Γ. Τσιώλης στο theremin και το παιδικό πιάνο και ο Α. Cohen (πραγματικά αυτό είναι το όνομα του!) στην ηλεκτρική κιθάρα.

Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν ο Lolek κάθησε στα τύμπανα ως έκτακτο μέλος της μπάντας του Χαλβατζή. Απίστευτο το νεύρο του, εκεί που λίγη ώρα πριν τραγουδούσε και έπαιζε στην κιθάρα τις δικές του χαμηλότονες μπαλάντες.

Την εφηβεία! φώναξε ένα κορίτσι από κάπου στο βάθος της αίθουσας, ζητώντας φυσικά από τον Χαλβατζή να παίξει το τραγούδι του Η εφηβεία που δεν θα παραδεχόμασταν, πάντα από το πρώτο του άλμπουμ και πάλι με ερμηνευτή τον Μάλαμα.

Κι εδώ ο Lolek τα σπάει ως ντράμερ! Αυτή ειν' η χαρά του μουσικού, κάπως δηλαδή σα να είσαι βραβευμένος σκηνοθέτης και να δουλεύεις σκριπτ στην ταινία κολλητού σου φίλου!

Όση ώρα ο Νίκος παρουσίαζε τα τραγούδια του, αυτά που δε χρειάζονταν τύμπανα, με συγκίνηση πήρε το μάτι μου τον Lolek να κάθεται πίσω και να κοιτάει χαμογελαστός τον συνάδελφο του επί σκηνής.

Ποιος κατατάσσει τον Lolek στους αγγλόφωνους, στους alternative, στους indi- pop κλπ.; Τσιτσάνη και Μπαγιαντέρα μας έπαιξε επίσης, φέρνοντας τους όμως στα μέτρα του. Γι' αυτό ίσως και ο Χαλβατζής επέλεξε να κλείσει το δικό του μικρό πρόγραμμα με τη μπαλάντα του Μάνου Λοΐζου Η μέρα εκείνη δεν θ' αργήσει, έχοντας τη συμπαράσταση του κιθαρίστα Α. Cohen στα φωνητικά και του μπασίστα Θάνου Κολοκυθά στη δεύτερη κιθάρα.

Από κει και πέρα και μέχρι το τέλος της συναυλίας, επικράτησε ατμόσφαιρα εκκλησίας. Ούτε ένας ψίθυρος δεν ακούστηκε μέσα από το κατάμεστο μαγαζί. Στο διπλανό τραπέζι ο Βασίλης Γισδάκης με τον Αλέξανδρο Εμμανουηλίδη και τη Μαρία Παπαγεωργίου πρόσεχαν τον ήχο και τα λόγια του Lolek. Έξυπνο το σχόλιο του Γισδάκη! Ξέρεις τι είναι ο Lolek; μου εξηγούσε. Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων στο πιο brit pop! Και οι δύο αφηγούνται τις ιστορίες τους ως παραμυθάδες και κατορθώνουν να μαγέψουν το κοινό τους!

Με λίγα λόγια, το χάρηκα πολύ το χθεσινό live του Lolek, για την ερμηνευτική του πρόοδο, για το φροντισμένο του ρεπερτόριο, για την ευγενή του πρόσκληση στον Νίκο Χαλβατζή, έναν τραγουδοποιό που το 2010 σίγουρα του ανήκει, κυρίως όμως για τη συνειδητοποίηση πώς το νερό κύλησε πια για τα καλά στ' αυλάκι και οδεύει προς ολοταχώς για το ρέμα! Οφείλω να πω όμως κάτι που δεν έχει καμία σχέση με το καλλιτεχνικό μέρος της βραδιάς κι αυτό είναι η επιεικώς απαράδεκτη φτωχοπροδρομική στάση του Δίπλα στο Ποτάμι να χρεώνει έξι ευρώ τα φυστίκια, δύο ευρώ την πλαστική φιάλη του νερού και δέκα ευρώ τις...καρέκλες! Ας τις αλλάξουν τουλάχιστον, διότι αντέχονται μάξιμουμ για ένα δίωρο. Μετά θα πρέπει να πουλάνε στην έξοδο και έμπλαστρα!