TAKE ME TO THE HOSPITAL!

Μπαινοβγαίνω στο νοσοκομείο τις τελευταίες μέρες, παρακολουθώντας την καλυτέρευση της υγείας της μητέρας μου...Παίζω πάντα με τα αδέσποτα σκυλιά στο προαύλιο για λίγο και όποτε δω συγγενείς ασθενών που θυμάμαι την περίπτωση τους, πιάνω την κουβέντα...Χθες συνάντησα εκείνη τη γυναίκα και την κόρη του ανθρώπου που υπέστη αιμορραγικό εγκεφαλικό...Κάθονταν στο σαλόνι και έκλαιγαν γοερά, περιμένοντας τί άραγε;...Τις ρώτησα αν τον εγχείρησαν, αν του άνοιξαν το κεφάλι...Έγνεψαν κι οι δυο καταφατικά και απελπισμένα...Μην απογοητεύεστε, μπορεί να συνέλθει, τους κάνω και τους θυμίζω την περίπτωση μιας τραγουδίστριας που την είχαμε ξεγραμμένη κι αυτή όχι απλά συνήλθε, αλλά έβγαλε και δίσκο...Παραπέρα σκαλώνει το βλέμμα μου σε δύο πελώρια χρυσοποίκιλτα εικονίσματα του Χριστού και της Παναγίας...Μια λεπτοκαμωμένη κοπέλα πλησιάζει, τα φιλάει ευλαβικά και σταυροκοπιέται...Αν δεν ήταν τόσο καλοντυμένη, θα πίστευα πως επρόκειτο για ασθενή και όχι επισκέπτρια...Μου φαίνεται πολύ κακόγουστη η κίνηση της...Ίσως αν τα εικονίσματα αυτά ήταν μιας κάποιας τεχνοτροπίας και όχι σα να βγήκαν από βιβλίο θρησκευτικών του δημοτικού, να με συγκινούσαν λίγο και μένα τον άπιστο...Τις προάλλες που αγωνιούσα, έπιασα και μελέτησα τον βίο της Αγίας Παρασκευής...Σίγουρα η Φλέρυ Νταντωνάκη θ' αποτελούσε την μετενσάρκωση της στον 20ο αι., αν υφίσταται το μυστήριο τούτο...Όταν χτύπησαν οι καμπάνες από το παρεκκλήσι του Θριάσιου, οι αδέσποτοι σκύλοι στο προαύλιο εξαγριώθηκαν κι άρχισαν να φέρνουν βόλτες ως αλλόφρονες...Όποτε μπαίνω στο δωμάτιο της μάνας μου, συγκινούμαι απ' την εικόνα ενός νεαρού που κάθεται επί 24ωρου βάσεως σε μία καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι της γριάς άρρωστης μητέρας του...Πήρε άδεια από τη δουλειά του, μου εξηγεί η δική μου μάνα, για να τη φροντίζει με τα χέρια του. Την ταΐζει, την πλένει, την καθαρίζει...Χαμογελάω...Έπειτα τον βλέπω που απολαμβάνει κι αυτός την καλυτέρευση της μητέρας του...Σηκώνεται απ' την καρέκλα, την αγκαλιάζει, της τσιμπάει τα μάγουλα σα να' ναι το μωρό παιδί του...Σήμερα έφεραν ένα ζελέ στη μάνα μου, τη διαβητική, και το βλέμμα της άστραψε όλο ληγούρα...Με την πρώτη κουταλιά την είδα να μαραίνεται...Σκέτη αηδία, μου λέει, δεν έχει ίχνος ζάχαρης...Ξεκαρδίζομαι...Αυτά που ήξερες να τα ξεχάσεις, της υπενθυμίζω με ψεύτικο θυμό για να ακούσω το φοβερό: Καλά, καλά, άσε εσύ από τώρα μια lacta στο ψυγείο να τη βρω όταν γυρίσω και τα ξαναλέμε...Σκέφτομαι πως είναι χειρότεροι απ' τα πρεζάκια της Ομόνοιας οι διαβητικοί με τη ζάχαρη...Βγαίνω στον διάδρομο να τηλεφωνήσω στον Βασιλικό για την επερχόμενη συνέντευξη μας...Η θέα από το παράθυρο του τέταρτου ορόφου του Θριάσιου με τη θάλασσα της Ελευσίνας και τα φώτα αυτής της πόλης- χωριό θυμίζει εικαστικό από δίσκο του Κ. Βήτα...Μέχρι να επιστρέψω στο δωμάτιο της μάνας μου, ατάκες συγγενών φτάνουν ανακατεμένες στ' αυτιά μου σαν την αμιξάριστη ηχητική μπάντα δραματικής ταινίας...Του βάλανε δύο μπουκάλες αίμα/ πάει καλά, τη Δευτέρα βγαίνουμε/ είναι σοβαρά ακόμα/ Μαρία, μην κλαις, κάνουν ότι μπορούν/ μου ζήτησε ψαλιδάκι να της κόψω τα νύχια/ φωνάχτε μια νοσοκόμα, ο ορός δε στάζει πια...Πιθανώς γίνομαι ενοχλητικός που τρίβω κάθε 5 λεπτά τα χέρια της μάνας μου με αλκοολούχο αντισηπτικό τζελ, αλλά πρέπει...Μυρίζω τα μαλλιά της...Θα λουστείς; ρωτάω...Έρχεσαι να μου κρατάς το σωληνάκι και τη μπουκάλα του ορού; απαντάει και γελάμε...Εσείς το ξέρατε ότι η υπερκατανάλωση ντεπόν ρίχνει τον αιματοκρίτη;...Μου το' παν οι γιατροί...Νιώθω την ανάγκη να τηλεφωνήσω σ' αυτόν τον ηλίθιο γιατρό που πήγαμε στις αρχές Νοεμβρίου, που δεν διέγνωσε τίποτα της προκοπής και που όταν του έλεγα μέχρι πριν μια εβδομάδα ότι η γυναίκα αδυνατίζει και πονάει πολύ στον λαιμό, μας απόφευγε συστήνοντας ντεπόν και πάλι ντεπόν ώσπου να περάσει- και καλά- ο πόνος...Μόλις χθες έμαθα ότι την περασμένη Πέμπτη πέθανε ο Νίκος Κακαουνάκης ύστερα από εγχείρηση ρουτίνας στον Ευαγγελισμό...Γι' αυτό άραγε, αναρωτιέμαι, μας είδαν με την Κωχ και πέσανε πάνω στη μάνα μου με πρωτοφανή ιατρικό ζήλο;...Σου λέει Χάσαμε εδώ μέσα έναν διάσημο, μην την ξαναπάθουμε... Αστειεύομαι...Αν δεν έκαναν ότι έκαναν οι γιατροί του Ευαγγελισμού, ακόμη ποιος ξέρει σε τι κατάσταση θα βρισκόμασταν...Κι η μάνα μου κι εγώ...Ας είναι καλά οι άνθρωποι...Λίγο πριν φύγω, ρωτάω αν θέλει κάνα βιβλίο να της φέρω μαζί με τα πρεσβυωπικά γυαλάκια της...Τα σταφύλια της οργής, μου απαντάει, αφού ποιος ξέρει αν θα ξαναφάω σταφύλια από δω και πέρα...Μαζί με εμάς, γελάνε με την καρδιά τους κι οι άλλες τέσσερις ηλικιωμένες κυρίες του θαλάμου...Πάω να την κάνω, αύριο πάλι...