Το ποίημα Ο Λάμπρος (Ζακύνθου, αρ. 12) είναι ομολογουμένως από τα πιο δύσκολα του Διονυσίου Σολωμού. Μία καταβύθιση στην τρέλα του κακοήθους, αλλά μεγαλόψυχου Λάμπρου και της δυστυχούς Μαρίας, με την οποία έλαβε τέσσερα τέκνα, δίχως να γνωρίζει πως είναι κόρη του. Τα σπαράγματα του σολωμικού χειρόγραφου ανέλαβε να στήσει δραματουργικά ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος και να σκηνοθετήσει η Σύλβια Λιούλιου σε μία 50λεπτη παράσταση που υπηρέτησε αυστηρά τον ποιητικό λόγο και ξεχώρισε για κάποιες αρετές της. Οι αρετές αυτές θα συνοψίζονταν στα εξής: πρωτίστως στις ερμηνείες της Έλενας Τοπαλίδου - Μαρίας και του Μιλτιάδη Φιορέντζη - Λάμπρου. Υποτονικές αρχικώς με παραληρητικά ξεσπάσματα στη συνέχεια, θύμισαν δύο ανθρώπους εγκλωβισμένους στα ερείπια ενός σεισμού που προσπαθούν να επικοινωνήσουν, πλησιάζοντας αργά - αργά ο ένας τον άλλον με σταθερά χορευτικά βήματα. Διόλου τυχαίο, άλλωστε, που η σκηνοθέτιδα της παράστασης είχε κάνει λόγο σε συνεντεύξεις της για τα ερείπια του ελληνικού πολιτισμού, τα οποία φέρει ο λόγος του Σολωμού, μαζί με τις έννοιες της απελπισίας και του αδιέξοδου.
(Εδώ η συνθέτρια μουσικής της παράστασης, Λένα Πλάτωνος, με τη σκηνοθέτιδα Σύλβια Λιούλιου, λίγο πριν την έναρξη)
Μου άρεσε το μίνιμαλ ντεκόρ του Άγγελου Μέντη σε συνδυασμό με τους φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ: η Τοπαλίδου και ο Φιορέντζης βάδιζαν πάνω σε παραταγμένα μεγάλα τραπέζια, που θα μπορούσαν να ανήκουν σε αίθουσα νοσοκομείου ή και νεκροτομείου ακόμη! Όσο ο βασικός λευκός φωτισμός άνοιγε, απλωνόταν, τόσο περισσότερο ο θεατής γινόταν μύστης του σολωμικού κειμένου, λες και η Ντεκώ δούλεψε για την παράσταση, φωτίζοντας με μία ψυχρή λάμπα τις σελίδες του ποιήματος!
(Εδώ ο ηθοποιός Δημήτρης Παπαδάτος παρακολουθεί τη Βικτώρια να φοράει στο πέτο της Λένας το καρτελάκι με την ιδιότητα της: music composer)
Θεωρώ πραγματική ευλογία για την παράσταση τη μουσική της Λένας Πλάτωνος, μέρη της οποίας απέφευγα ν' ακούσω όλο αυτόν τον καιρό, θέλοντας νά'χω την πρώτη μου επαφή μαζί της κατ' ευθείαν στο θέατρο. Χωρίς κατάχρηση των electronics, εκ μέρους της σκηνοθέτιδας και της συνθέτριας, η μουσική της Λένας ενέτεινε τη δημιουργία ενός κλίματος καταστροφής, δίνοντας την αίσθηση ότι γίνεται σεισμός και ότι, πράγματι, οι δύο ηθοποιοί κινούνται σ' έναν χώρο της επόμενης μέρας! Επιπλέον, ένα τετράστιχο του Σολωμού, μελοποιημένο και ερμηνευμένο από την ίδια τη Λένα, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον επιτυχώς και έγινε το λάιτ - μοτίβ της παράστασης.
(Εδώ ο ποιητής Νίκος Παναγιωτόπουλος καταθέτει τα σέβη του στη Λένα Πλάτωνος)
Αξίζει να σημειωθεί ότι εν είδει δραματουργικής αφήγησης, ο Παναγιωτόπουλος πρόσθεσε κάποιους ανέκδοτους ημιτελείς στίχους του Σολωμού μέσα στο γνωστό ποίημα, δίνοντας κι αυτός με τη σειρά του την αίσθηση μιας πληγής που ακόμη δεν έχει κακοφορμίσει - μίας πληγής δηλαδή που επιδέχεται θεραπεία στις ψυχές του καταραμένου σολωμικού ζεύγους.
(Κι εδώ η Έλενα Τοπαλίδου με τον Μιλτιάδη Φιορέντζη συνομιλούν με τη Λένα Πλάτωνος, ενθυμούμενοι τη μέρα που πήγαν στο σπίτι της και έπαιξαν μπροστά της ολόκληρο το έργο, προκειμένου να τη βοηθήσουν αναφορικά με το περιεχόμενο του ποιήματος και κυρίως με την υφή της παράστασης)
Ο, κατά Σύλβια Λιούλιου, Λάμπρος του Διονυσίου Σολωμού παίζεται κι απόψε στο Κτήριο Ε της Πειραιώς 260 κι αν ακόμη είναι sold out, μπορείτε να τηλεφωνήσετε για ενδεχόμενες ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής. Σίγουρα δεν είναι μία εύκολη παράσταση, καθώς ο θεατής οφείλει να μη χάσει ούτε μία λέξη από το ποίημα, πράγμα στο οποίο δε βοηθά και τόσο η ακουστική του χώρου, ειδικά για όποιον κάθεται ψηλά στα πίσω καθίσματα της αίθουσας. Απ' την άλλη, όμως, πρόκειται για μία τόσο καλοδουλεμένη παράσταση από το σύνολο των συντελεστών της ώστε βγαίνοντας ο θεατής στον έξω κόσμο να φέρει για ώρα εντός του τα συναισθηματικά φορτία και την τραγικότητα του ποιητικού διαλόγου μεταξύ δύο ακραίων και ευάλωτων ανθρώπινων προσωπικοτήτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου