Τσεκ ήχου λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία αλληλεγγύης στην Τεχνόπολη. Από αριστερά, η Μελίνα Κανά, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο βιολιστής Στέλιος Γαργάλας.
Και η συναυλία ξεκίνησε με την Ελένη Πορτάλιου από τον Πολυχώρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού να ευχαριστεί τους καλλιτέχνες που δέχτηκαν να τραγουδήσουν για την ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου Αθήνας.
Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν κομμάτια από τους δίσκους των τριών νέων καλλιτεχνών της παρέας, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη με τη Μαρία Παπαγεωργίου και της Ευτυχίας Μητρίτσα. Μαέστρος στο πιάνο ο Γιώργος Ανδρέου.
Τη Μελίνα Κανά είχα πολλά χρόνια να τη δω live. Παραμένει μία πολύ καλή τραγουδίστρια και με ρεπερτόριο δικό της που αντέχει στο χρόνο.
Εδώ, ντουέτο με τη Μητρίτσα στο πιάνο, η Κανά ερμηνεύει το Αχ ζωή μου μάγισσα του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Σε φόρμες και η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Κρίμα που δεν είμαστε πολλοί...είπε απευθυνόμενη στο κοινό και είχε δίκιο ειδικά αν λάβει υπ' όψιν κανείς το σκοπό της συναυλίας.
Και η Τσαλιγοπούλου δεν στερείται βέβαια καθόλου ρεπερτορίου. Κομμάτια του Ανδρέου, του Ζούδιαρη, του Λειβαδά από τη χρυσή εποχή του έντεχνου και τα 90s.
Κι ένα όμορφο ντουέτο της Κανά με την Τσαλιγοπούλου στο Αερικό του Θ. Παπακωνσταντίνου.
Εμμανουηλίδης, Κανά, Παπαγεωργίου, Μητρίτσα και Τσαλιγοπούλου τερματίζουν τη συναυλία με τη Μικρή πατρίδα του Γιώργου Ανδρέου και του Παρασκευά Καρασούλου.
Τι μου άρεσε:
1ον: Η Τσαλιγοπούλου ερμήνευσε το Άβουλο θεριό και η Κανά την Ιαχή, δύο τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο των Εμμανουηλίδη - Παπαγεωργίου. Με την Κανά επίσης πήραμε μια γεύση από τον κύκλο τραγουδιών που ετοιμάζουν με τη Μητρίτσα. Οι δύο μεγάλες ερμηνεύτριες όχι απλά έδωσαν βήμα στους νέους, αλλά μοιράστηκαν τις ανησυχίες τους, υιοθετώντας συναυλιακά τα τραγούδια τους.
2ον: Η πιο εσωστρεφής Παπαγεωργίου και η πιο αλέγκρα Μητρίτσα. Η μία έπαιζε διάφορα όργανα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας και η άλλη χόρευε, θέλοντας φανερά να ξεσηκώσει το κοινό. Δημιουργήθηκε έτσι μια ζεστή παρέα ανθρώπων, από διαφορετικές γενιές, που απολαμβάνουν οι ίδιοι πάνω απ' όλα τη μουσική.
3ον: Ο Γιώργος Ανδρέου ως οικοδεσπότης συν τοις άλλοις. Μίλησε για ποιο σκοπό ήταν εκεί όλοι οι καλλιτέχνες, τους παρουσίασε έναν - έναν και έδινε πληροφορίες για τους δημιουργούς των τραγουδιών που ακούγονταν.
Τι δεν μου άρεσε:
1ον: Η μελαγχολία που με έπιασε στο άκουσμα των τραγουδιών της συναυλίας. Εξαιρούνται τα κομμάτια των τριών νέων δημιουργών, αναφέρομαι σ' αυτά του Ανδρέου, της Τσαλιγοπούλου και της Κανά. Σκεφτόμουν ότι ήμουν 20 και 25 ετών όταν τα άκουγα, τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' ότι είμαι σήμερα που πάω για τα 40. Σκεφτόμουν ακόμη την αθώα εποχή των 90s που δουλεύαμε, κερδίζαμε χρήματα με τη δουλειά μας, αγοράζαμε αυτά τα τραγούδια σε δίσκους και που δημιουργούνταν φιλίες και έρωτες πάλι μ' αυτά τα τραγούδια. Πλέον τα πάντα έχουν αλλάξει και πολύ φοβάμαι ότι η αλλαγή στον ήχο ή η πρόοδος της μουσικής, να το πω έτσι, είναι το λιγότερο.
2ον: Ο λιγοστός κόσμος. Κάτι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε, κάτι η αφραγκία του κόσμου, ήταν λυπηρό να βλέπεις γεμάτο μόνο το χώρο μπροστά από τη σκηνή.
