επιστροφή-από-λεμεσό-στην-αθήνα-και-στο-blogging

Καιρό έχουμε να τα πούμε από 'δω μέσα. Τώρα όμως που αποφάσισα να απενεργοποιήσω το λογαριασμό μου στο, τρομερά χρονοβόρο, facebook θα τα λέμε πολύ συχνότερα. Βγήκα λοιπόν από το facebook, αφενός διότι είμαι εκ φύσεως καυγατζής και τσακώνομαι κι εκτίθεμαι, αφετέρου διότι ήθελα να ξεκουραστώ λίγο και να χαλαρώσω από το στρες απανωτών αναρτήσεων. Στο σημείο βέβαια αυτό να τονίσω πως ναι μεν είμαι καυγατζής, πάντα όμως καυγαδίζω όταν αισθάνομαι ότι αδικούμαι κι εγώ όταν αδικούμαι τρώω λαρύγγια κανονικά και δεν υπολογίζω κανένα κόστος. 

Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στην Κύπρο, συμμετέχοντας με το ντοκιμαντέρ μου, Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου, στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού. Η ταινία παίχτηκε τη Δευτέρα 5 Αυγούστου στις 11 το βράδυ κι ήταν τέτοια η κοσμοσυρροή ώστε έγινε αναγκαστικά μία επαναληπτική δεύτερη προβολή στο καπάκι, που λένε. Δυστυχώς, ο καμεραμάν που κάλυπτε τα events, τη βραδιά εκείνη απουσίαζε, άρα δεν υπήρχε υλικό να μονταριστεί στο βίντεο με τα highlights του φεστιβάλ. Όταν διαμαρτυρήθηκα σε έντονο ύφος - το ίδιον μου, του καυγατζή, που έλεγα παραπάνω - ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ με πρόσβαλλε κιόλας ότι δεν ήταν η μόνη ταινία που παίχτηκε δύο φορές από καταβολής της διοργάνωσης. Δηλαδή συν τοις άλλοις, αντί να ακούσω ένα συγγνώμη, έγινε μαλακία, με έκανε να αισθανθώ και...ψώνιο.

Ok, λοιπόν, κατανοητό, δεν υπήρχε κακή πρόθεση, ούτε πάσχουμε από σχιζοφρένεια με το σύμπτωμα της μανίας καταδιώξεως, σίγουρα πάντως θα ήμουν ψώνιο εάν η ταινία περνούσε απαρατήρητη ή απλώς είχε απαρτία η αίθουσα κατά τη μία και μοναδική προβολή της. Έλα, όμως, που όχι απλά είχε απαρτία, αλλά ήρθαν άνθρωποι από την άλλη άκρη της Κύπρου για να τη δούνε. Παρεμπιπτόντως, νομίζω πως στήριξα πολύ αυτό το φεστιβάλ με καθημερινές ανταποκρίσεις για το blog μου στη LIFO και πραγματικά πέρασα πολύ όμορφα. Τέλος και πολλά είπαμε!

Χάρηκα πολύ που ξανάδα την Έλενα Χριστοδουλίδου, υπεύθυνη των κινηματογραφικών του ΥΠΠΟ της Κύπρου. Τελευταία φορά είχαμε βρεθεί στην κηδεία του αγαπημένου μας κοινού φίλου, Αντρέα Παγουλάτου. Της αξίζουν συγχαρητήρια που ήρθε από τη Λευκωσία στη Λεμεσό, έστω για λίγες μέρες, για να παρακολουθήσει ταινίες και να συνομιλήσει με τους ξένους guests του φεστιβάλ. Η παρουσία της Χριστοδουλίδου, εδώ και μία 10ετία που τη γνωρίζω, στα φεστιβάλ κινηματογράφου Κύπρου και Ελλάδας φανερώνει πως οι Κύπριοι τιμούν την έννοια Πολιτισμός, παρ' όλη την κρίση που τους χτύπησε κι αυτούς. 

Στη Λεμεσό, όμως, βρέθηκε και η ερμηνεύτρια - συνθέτρια Αλέξια, που ήρθε στην προβολή της Γώγου και για το επόμενο διήμερο ήμασταν σχεδόν αχώριστοι! Μου έδωσε και μία αποκλειστική συνέντευξη - ποταμός που θα δημοσιεύσω οσονούπω στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO. Εξαιρετικό πλάσμα η Αλέξια, φωτεινός άνθρωπος, γνήσια Υδροχόος, με χιούμορ και με σπάνια παιδικότητα. Αυτά, λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες! Όπως είπα και στην έναρξη του post, είμαι εδώ και πάλι, επέστρεψα και θα'χουμε πολλά να λέμε!