Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

40

Πως είναι να γίνεσαι 40 ετών; Να είσαι δηλαδή όσο δύο εικοσάρηδες μαζί; Να σε αποκαλούν κύριε και όχι με το μικρό σου όνομα μόνο; Το κύριε όταν στο λένε άνθρωποι του σιναφιού σου που δε σε γνωρίζουν προσωπικά, όπως και να το πάρεις, έχει ένα κύρος, μια επιβεβαίωση. Όταν όμως στο λένε εικοσάχρονα, εκεί καταλαβαίνεις πως δεν είσαι πια ο ίδιος, έχεις ωριμάσει. Εξωτερικά, διότι εσωτερικά, όσο του επιτρέπει η καλή ψυχολογική του κατάσταση αισθάνεται ο καθένας. Χθες, παραμονή των γενεθλίων μου, πήρα μια ιδιαίτερη συνέντευξη για το καινούργιο περιοδικό, τη ΓΚΡΕΚΑ του φίλου μου, mhulot. Όχι από κάποιον τραγουδιστή, συνθέτη κλπ., αλλά από ένα άτομο καθοριστικό για τη ζωή μου. Για το λόγο αυτό έπρεπε να βρεθώ στον Άγιο Παντελεήμονα. Έβρεχε, ο καιρός ήταν πολύ μουντός. Διάλεξα ένα σοκάκι για να βγω στον πιο κεντρικό δρόμο που προφανώς διαπερνούσε φτωχόσπιτα οικονομικών μεταναστών. Εκεί, σε ένα μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου μιας πολυκατοικίας, με συνθήματα γραμμένα από κάτω του και με απλωμένα ρούχα, άκουσα να ξεχύνεται η φωνή του Robert Plant από το Black dog των Led Zeppelin. Σκάλωσα! Έμεινα να κοιτάζω για λίγη ώρα μάλλον για ν'ακούσω ολόκληρο το κομμάτι που κι εγώ πριν από μια εικοσαετία ακριβώς είχα λιώσει το βινύλιο του. Τι ωραία χρόνια! Δεν υπήρχε διαδίκτυο, ευρέως διαδεδομένο τουλάχιστον, δεν είχαμε κινητά, δεν ξεκατινιαζόμασταν στα facebook και τα blogs, όλα τα κάναμε από κοντά, χωρίς διαμεσολαβητές. Ακόμη κι η μουσική έχει αλλάξει - λογικότατο! Μήπως το ν'ακούς Led Zeppelin το ΄90 δεν ήταν παρωχημένο, σα ν' άκουγες...βαλς στα 60s; Αν θα μου ζητούσε κάποιος να απαρριθμήσω τι κατάφερα σ' αυτά τα είκοσι χρόνια, από τα 20 στα 40 μου δηλαδή, πολλά θά'χα να του πω σίγουρα. Κι άμα ήμουν τίμιος δε θά'λεγα μόνο τα καλά. Θά'βαζα μέσα και στενοχώριες που δεν τις χωράει ανθρώπου νους, νοσοκομεία, τη θλίψη για τους πιο δικούς μου ανθρώπους που μεγαλώνουν πολύ περισσότερο απ' όσο εγώ σήμερα, έως και το θάνατο που - ευτυχώς - ακόμη δεν μας πολυγουστάρει για παρέα. Πάλι καλά να λέμε. Θα μπορούσα τώρα να ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος, με παιδί. Να είχα τα δικά μου και να σκεφτόμουν και το πώς θα τη βγάλει ο νέος άνθρωπος στην απαίσια κοινωνία της σύγχρονης Ελλάδας. Όχι, δε θα γινόταν, η φύση δε θα το ήθελε. Διότι, να κατέληγα εγώ αγρότης στα βουνά της Ικαρίας, σαν και τον άλλον στο ντοκιμαντέρ, που δε φημίζομαι για τη φυσιολατρεία μου κιόλας, δεν θα μου πήγαινε και δεν θα το άντεχα. Μου αρέσει η πόλη, η κίνηση, οι άνθρωποι, τα περίπτερα, τα καφενεία, τα σουβλατζίδικα, τα ψαράδικα, μέχρι και τα παρεκκλήσια που βλέπω παντού κάτω από μεγάλες εκκλησίες, αφού οι ηλικιωμένοι δε μπορούν συνήθως να ανέβουν τα σκαλιά. Ίσως κατά βάθος μου αρέσει να είμαι μόνος μου, πάντα μόνος, περιστοιχισμένος παραδόξως από πολύ κόσμο. Αλλά μόνος! Εξακολουθώ να αγαπώ τους φίλους μου - μετρημένοι στα δάχτυλα είναι - και να νοιάζομαι αυτούς που εγώ κρίνω ότι πρέπει να νοιάζομαι. Δεν ξέρω πως θα είμαι σε 20 χρόνια από σήμερα, μπορεί και να μην είμαι εν ζωή, άνθρωποι είμαστε, ξέρω καλά όμως ότι οι αλλαγές στη ζωή μου θά'ναι δραματικές για το μέσα μου. 40, λοιπόν! Έτσι, για να καταρριφθεί και η φοβία της εφηβείας μου ότι θα ζούσα έως τα 33. Όπως και ο Χριστός.

5 σχόλια:

mahler76 είπε...

Βρε να σε χαιρόμαστε!!! Ο,τι επιθυμείς :)

Unknown είπε...

Χρόνια πολλά, καλά και δημιουργικά, Αντώνη! Κι εγώ έκλεισα τα 37 στις 2/2, κι ενώ οι μεγάλοι με ρωτούσαν αν κλείνω τα 27 ή τα 30, οι μικροί, οι μέχρι τα 20, με φωνάζουν στον πληθυντικό: κυρία Ασπασία. Άστα... Το μόνο θέμα είναι να περνούν ωραία τα χρόνια (και να εξακολουθούμε να ακούμε και Led Zeppelin!)!!! :-)

Γιώργος είπε...

Πολύχρονος Αντώνη!
Και πάντα γερός, δυνατός και δημιουργικός.

Αθανασία είπε...

Καλό μου....σου έυχομαι...να'σε πάντα καλά,γερός (υγειής)και πά ντα τόοοσο δημιουργικός..όσο είσαι και τώρα...και...καλέ ΦΑΕ ΤΗ ΓΛΩΣΣΟΥΛΑ ΣΟΥ λέμεεεεε...άκου να μη ζείς σε 20χρόνια...βεβαίως και θα ζείς..τι είναι α υτά?...σε ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΜΟΥ...κι εσένα...και πολλούυυς άλλους τόοοσο σημαντικούς ανθρώπους μια και λιγοστέυουν σιγά-σιγά οι σπουδαίοι στον τόπο μας...μια και φέυγουν ένας-ένας...σε λίγο θα είναι είδος προς εξαφάνιση (όπως το πάμε)οι καλοί,σπουδαίοι και εξαίρετοι άνθρωποι σαν εσένα,και σαν άλλους...που προσφέρουν τόοοσα στην κοινωνία μας,και κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη με την παρουσία τους...πρόσφατα χάσαμε και τη Τζένη μας (Βάνου)...φρίκη...πραγματικά...τι να πεί κανείς..μια ΣΠΟΥΔΑΙΑ ερμηνέυτρια...ε,ό-λοι οι σπουδαίοι θα φέυγουν έτσι από τη ζωή ρε σύ μάτια μου?...βαρεθήκαμε πια..να θρηνούμε χαμούς σημαντικών και σπουδαίων ανθρώπων στον τόπο α υτό...φιλάκια...

BOSKO είπε...

Σας ευχαριστώ πολύ όλες και όλους!