40

Πως είναι να γίνεσαι 40 ετών; Να είσαι δηλαδή όσο δύο εικοσάρηδες μαζί; Να σε αποκαλούν κύριε και όχι με το μικρό σου όνομα μόνο; Το κύριε όταν στο λένε άνθρωποι του σιναφιού σου που δε σε γνωρίζουν προσωπικά, όπως και να το πάρεις, έχει ένα κύρος, μια επιβεβαίωση. Όταν όμως στο λένε εικοσάχρονα, εκεί καταλαβαίνεις πως δεν είσαι πια ο ίδιος, έχεις ωριμάσει. Εξωτερικά, διότι εσωτερικά, όσο του επιτρέπει η καλή ψυχολογική του κατάσταση αισθάνεται ο καθένας. Χθες, παραμονή των γενεθλίων μου, πήρα μια ιδιαίτερη συνέντευξη για το καινούργιο περιοδικό, τη ΓΚΡΕΚΑ του φίλου μου, mhulot. Όχι από κάποιον τραγουδιστή, συνθέτη κλπ., αλλά από ένα άτομο καθοριστικό για τη ζωή μου. Για το λόγο αυτό έπρεπε να βρεθώ στον Άγιο Παντελεήμονα. Έβρεχε, ο καιρός ήταν πολύ μουντός. Διάλεξα ένα σοκάκι για να βγω στον πιο κεντρικό δρόμο που προφανώς διαπερνούσε φτωχόσπιτα οικονομικών μεταναστών. Εκεί, σε ένα μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου μιας πολυκατοικίας, με συνθήματα γραμμένα από κάτω του και με απλωμένα ρούχα, άκουσα να ξεχύνεται η φωνή του Robert Plant από το Black dog των Led Zeppelin. Σκάλωσα! Έμεινα να κοιτάζω για λίγη ώρα μάλλον για ν'ακούσω ολόκληρο το κομμάτι που κι εγώ πριν από μια εικοσαετία ακριβώς είχα λιώσει το βινύλιο του. Τι ωραία χρόνια! Δεν υπήρχε διαδίκτυο, ευρέως διαδεδομένο τουλάχιστον, δεν είχαμε κινητά, δεν ξεκατινιαζόμασταν στα facebook και τα blogs, όλα τα κάναμε από κοντά, χωρίς διαμεσολαβητές. Ακόμη κι η μουσική έχει αλλάξει - λογικότατο! Μήπως το ν'ακούς Led Zeppelin το ΄90 δεν ήταν παρωχημένο, σα ν' άκουγες...βαλς στα 60s; Αν θα μου ζητούσε κάποιος να απαρριθμήσω τι κατάφερα σ' αυτά τα είκοσι χρόνια, από τα 20 στα 40 μου δηλαδή, πολλά θά'χα να του πω σίγουρα. Κι άμα ήμουν τίμιος δε θά'λεγα μόνο τα καλά. Θά'βαζα μέσα και στενοχώριες που δεν τις χωράει ανθρώπου νους, νοσοκομεία, τη θλίψη για τους πιο δικούς μου ανθρώπους που μεγαλώνουν πολύ περισσότερο απ' όσο εγώ σήμερα, έως και το θάνατο που - ευτυχώς - ακόμη δεν μας πολυγουστάρει για παρέα. Πάλι καλά να λέμε. Θα μπορούσα τώρα να ήμουν ένας διαφορετικός άνθρωπος, με παιδί. Να είχα τα δικά μου και να σκεφτόμουν και το πώς θα τη βγάλει ο νέος άνθρωπος στην απαίσια κοινωνία της σύγχρονης Ελλάδας. Όχι, δε θα γινόταν, η φύση δε θα το ήθελε. Διότι, να κατέληγα εγώ αγρότης στα βουνά της Ικαρίας, σαν και τον άλλον στο ντοκιμαντέρ, που δε φημίζομαι για τη φυσιολατρεία μου κιόλας, δεν θα μου πήγαινε και δεν θα το άντεχα. Μου αρέσει η πόλη, η κίνηση, οι άνθρωποι, τα περίπτερα, τα καφενεία, τα σουβλατζίδικα, τα ψαράδικα, μέχρι και τα παρεκκλήσια που βλέπω παντού κάτω από μεγάλες εκκλησίες, αφού οι ηλικιωμένοι δε μπορούν συνήθως να ανέβουν τα σκαλιά. Ίσως κατά βάθος μου αρέσει να είμαι μόνος μου, πάντα μόνος, περιστοιχισμένος παραδόξως από πολύ κόσμο. Αλλά μόνος! Εξακολουθώ να αγαπώ τους φίλους μου - μετρημένοι στα δάχτυλα είναι - και να νοιάζομαι αυτούς που εγώ κρίνω ότι πρέπει να νοιάζομαι. Δεν ξέρω πως θα είμαι σε 20 χρόνια από σήμερα, μπορεί και να μην είμαι εν ζωή, άνθρωποι είμαστε, ξέρω καλά όμως ότι οι αλλαγές στη ζωή μου θά'ναι δραματικές για το μέσα μου. 40, λοιπόν! Έτσι, για να καταρριφθεί και η φοβία της εφηβείας μου ότι θα ζούσα έως τα 33. Όπως και ο Χριστός.