Χθες το πρωί είχα μιαν απρόσμενη συνάντηση στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Πήγα τη μάνα μου όχι τόσο για τσεκάπ, όσο για να μαζέψει ένα σωρό χαρτιά που θα της εξασφαλίσουν τη συνέχιση του επιδόματος της Πρόνοιας. Την άφησα να περιμένει έξω από το τμήμα μαγνητικού τομογράφου και κάθε τρεις και λίγο έβγαινα για τσιγάρο. Κάποια στιγμή, περνώντας έξω από το παρακείμενο τμήμα αξονικού τομογράφου, είδα δύο κυρίες. Η μία ήταν τρομερή τύπισσα. Έντονα αδρά χαρακτηριστικά και ντύσιμο που θύμιζε φασμπιντερική ηρωίδα μεσ' στην απλότητα της. Μήτσορα! την άκουσα να λέει στη νοσοκόμα που προφανώς ρωτούσε το όνομα της. Μαρία Μήτσορα; πετάγομαι εγώ για να εισπράξω τη σοβαρή απάντηση της Ναι, ακριβώς. Της δήλωσα ευθαρσώς ότι είμαι φαν της, αν κι η γυναίκα άλλη όρεξη δε θά'χε πρωινιάτικα στην αναμονή για την εξέταση της. Δεν της είπα ωστόσο πως το βιβλίο Άννα να ένα άλλο με όλα τα διηγήματα που περιέχει με συντρόφευσε σε μία ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο της ζωής μου - το πολύ-πολύ νά'λεγε Άχου και δε με νοιάζει σε μία τόσο μπανάλ διατύπωση εκ μέρους μου. Για δες, έχει και η Μαρία Μήτσορα την ανάγκη να δει γιατρό κάποια στιγμή, όπως την έχουν όλοι οι άνθρωποι. Αυτή που πάντα πίστευα ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες και δεν έχει πόδια, αλλά ρίζες Μανδραγόρα. Με επανέφερε στην τάξη μια άλλη νοσοκόμα που βγήκε από το δωμάτιο κι άρχισε να φωνάζει: Μητσόρα, Μητσόρα!, καλώντας την για το προγραμματισμένο ραντεβού της. Μού'ρθε πάλι να πεταχτώ και να τη διορθώσω με ένα Μήτσορα, ανόητη! ή κάτι παρεμφερές, μα αφενός δεν είναι υποχρεωμένοι οι εργάτες στα νοσοκομεία να διαβάζουν λογοτεχνία κι αφετέρου θα γινόμουν εριστικός άνευ λόγου, ενδεχομένως και κακεντρεχής. Θυμήθηκα μοιραία και μιαν ιστορία προ 10ετίας ακριβώς: Είχα ολοκληρώσει το σεναριακό σχεδίασμα για το ντοκιμαντέρ ''Ζωντανοί στο Κύτταρο - Σκηνές Ροκ'' και έψαχνα τον Δημήτρη Πουλικάκο για να του το δώσω. Όταν τον πέτυχα στο τηλέφωνο, μου είπε να περάσω να τ' αφήσω από'να σπίτι στο Κολωνάκι. Τι γράφει στο κουδούνι; τον ρώτησα. Μήτσορα, μου απάντησε. Πόσο είχα στενοχωρηθεί τότε που το σενάριο έμεινε στην είσοδο της πολυκατοικίας και δεν είχα ανέβει να γνωρίσω τη Μαρία Μήτσορα! Βέβαια, από κει ο Πουλικάκος τό'χασε το σενάριο και χρειάστηκε να το ξαναφήσω και σ' άλλα μέρη. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου