Υπάρχει άνθρωπος κάθε γενιάς που να μην έχει νιώσει ερωτικό σκίρτημα ακούγοντας τα τραγούδια της Ρένας Κουμιώτη; Κάτι είχε αυτό το κορίτσι - η φωνή της, η παρουσία της, δεν ξέρω - και έκανε τα μικρά αγόρια να νιώθουν άντρες υπό ένα μυστήριο πρίσμα φροϋδικού τύπου. Δεν ήταν τόσο οι συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου ή του Άκου Δασκαλόπουλου - τόσες άλλες γυναικείες φωνές τούς τραγούδησαν άλλωστε -, όσο η προσωπικότητα της Κουμιώτη που έμενε στα τραγούδια σαν στάμπα ανεξίτηλη. Η ίδια - λέει - δεν υπόφερε από τη χούντα τα χρόνια που μεσουρανούσε. Εγώ πάλι λέω πως αν ήμουν χούντα, τα πρώτα τραγούδια που θα λογόκρινα θα ήταν της Κουμιώτη. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά την περίοδο που ο Serge Gainsbourg με την Jane Birkin χαλούσαν κόσμο με το ''Je t'aime, moi non plus'', η σεξουαλική επανάσταση στην Ελλάδα ουσιαστικά γινόταν μέσα από τη φωνή της στο ''Χελιδονάκι'', στο ''Σταμάτησε τους ρολογιού τους δείκτες'' και στο ''Καινούργιο μου φεγγάρι''. Μια επανάσταση βελούδινη, ''αναίμακτη'', άκρως ρομαντική και αισθησιακή, χρωματιστή σαν αυτά τα μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη που δεν έχουν πάψει να προβάλλονται.
Η Ρένα Κουμιώτη δεν δίνει σήμερα συνεντεύξεις και αυτή της την άρνηση τήν υποστηρίζει με επιχειρήματα. Δεν επιθυμεί παρελθοντολογίες, απ' αυτές που συνήθως κάνουν τηλεοπτικά νούμερα και άρα φέρνουν φράγκα στους άλλους πάνω στη δική της πλάτη. Βρήκα το τηλέφωνο της από τη Γιώτα Γιάννα και μιλήσαμε πρώτη φορά τον περασμένο Νοέμβριο για μία συνέντευξη της στη LIFO. Ήταν χαλαρή, ούτε ''πληθυντικοί'', ούτε τίποτα, απ' την πρώτη στιγμή. Ωστόσο ήταν αδύνατο να συντονιστούμε. Μιαν άλλη φορά που μου τηλεφώνησε εκείνη, περισσότερο για να τα πούμε σαν δυο άγνωστοι φίλοι και όχι για να δρομολογήσουμε τη συνέντευξη, μου διάβασε ένα κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου που είχε μπει σε μια δισκογραφική της έκδοση. Σχεδόν έκλαιγε από συγκίνηση. Όταν επιτέλους συναντηθήκαμε πριν μία εβδομάδα στον προσωπικό της χώρο, είδα αυτό το κείμενο του Στάθη σε περίοπτη θέση πάνω σ' ένα γραφείο. ''Σε έψαξα'' μου είπε ''είδα ότι σου αναθέτει ο Στάθης μου όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, αλλά να ξέρεις πως το κείμενο του είναι η αιτία της συνάντησης μας''! Έκτοτε με τη Ρένα και την καλή κοινή μας φίλη, τη θεατρική συγγραφέα και σεναριογράφο Μάρω Μπουρδάκου, κάνουμε παρέα. Μιλάμε στα τηλέφωνα, βγαίνουμε έξω, πηγαίνουμε στο θέατρο. Κι εγώ ρουφάω σα μαγνητόφωνο τις πολλές ιστορίες που ακούω απ' τα χείλη της για μία χρυσή περίοδο του τραγουδιού και της ελληνικής δισκογραφίας.
Σας παραδίδω, λοιπόν, το κείμενο που ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δημοσίευσε για τη Ρένα Κουμιώτη στην ''Ελευθεροτυπία'' του 1987 (;) μαζί με το link της LIFO, όπου μου αφηγήθηκε τη ζωή της ολόκληρη, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι την ακμή της, τα χρόνια στον Καναδά και την επιστροφή της στην Ελλάδα:
http://www.lifo.gr/mag/features/4710
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου